~*~..รักต่างภพ..ตอนจบ~*~ บทที่ 9 ผูกพัน..................................มั่นคง   Create Date : 05 สิงหาคม 2549 16 comments Last Update : 5 สิงหาคม 2549 3:49:16 น. Counter : 1540 Pageviews. Share Tweet

คืนนี้ มีเพียงเสียงจิ้งหรีดกรีดร้องสียงเพลง ขับกล่อมผู้คนให้หลับใหล พาสนารู้สึกนอนไม่หลับ เธอลงมาเดินเล่นอยู่กลางสวนดอกไม้.......เธอยืนรับอากาศเย็น และมองดูชื่นชมแสงดาวระยิบระยับ บนฟากฟ้า ดอกไม้น้อยใหญ่ นานาชนิด ต่างแข่งกันอวดโชว์โฉม และ ส่งกลิ่นหอมลอยมาตามลม.....กรรณิการ์ ชูช่อส่งกลิ่นหอมรัญจวน............ราตรีโชว์ดอกเป็นพวงสดสวย............ราชาวดี ก็ไม่ยอมน้อยหน้า พาดอกสีขาวเป็นพู่อวดโฉม.......มะลิเดี่ยว มะลิซ้อน ต่างแข่งกันส่งกลิ่นหอมอ่อนหวานละมุน..........พวงแสดเบ่งบานขับสีส้มเด่นสะดุดตา............เถากระเทียม อวดดอกสีชมพูม่วงเป็นพวงสวยเต็มต้น ..........โปร่งฟ้าเลื้อยไล่ตามแนวระแนงไม้ โชว์ดอกสีแดงสด พาสนาเดินชมดอกไม้ในสวนอย่างเพลิดเพลินใจ เธอรู้สึกสดชื่น และสบายใจอย่างบอกไม่ถูก.......คืนนี้หญิงสาว มีดอกไม้ และดวงดาวเป็นเพื่อนให้คลายเหงา..... "ฮะฮึ่ม" เสียงกระแอม ดังมาจากด้านหลังของพาสนา หญิงสาวหันมองเจ้าของเสียง แล้วรอยยิ้มหวานก็ผุดขึ้นบนใบหน้าสวยของเธอ "พี่ณุ" พาสนาทักชายที่ยืนอยู่ข้างหลัง "นึกว่า นางไม้ที่ไหน มายืนกลางสวน" พิษณุ เดินมาใกล้ๆ หญิงสาว พร้อมรอยยิ้มละไม "นางไม้แบบนี้ คงมีแต่คนวิ่งหนี" พาสนาพูดยิ้มๆ "แต่........พี่ไม่เห็นอยากจะหนี" พิษณุยิ้มหวาน "ก็ ...........มีคนพิลึกๆ แบบพี่ณุคนเดียวหน่ะล่ะ" พาสนาพูดน้ำเสียงขำๆ "พิลึกตรงไหน..........." พิษณุ ถามอย่างสงสัย "ก็พิลึกที่มาชอบนางไม้แบบปลาไง" พาสนา ยิ้มอายๆ "เอ..........พี่บอกรึยังว่าชอบ" พิษณุยืนหน้ามาใกล้ พาสนานิ่งอึง แล้วทำหน้ามุ่ยกับคำพูดที่ได้ยิน "ไม่ชอบ แล้วมาทำไม" พาสนาเดินเลี่ยงออกมา พร้อมใบหน้าที่แสดงให้รู้ว่ากำลัง งอน "แหม งอนง่ายจริงๆ" พิษณุ เดินตาม "ไม่ได้งอนสักหน่อย....." หญิงสาว ยังคงหน้างออยู่ "ไม่งอนจริงหรือ.........หึ" พิษณุโน้มตัวยืนหน้ามาใกล้ๆ หน้าหญิงสาว “ไม่..........." พาสนา ทำเสียงแข็ง "เอ.....ไม่งอนแต่ทำไมหน้าตูมจัง..." พิษณุยังคงหยอกล้อหญิงสาว "ไม่รู้ ไม่ชี้" พาสนา ตะโกนใส่หน้าชายหนุ่ม แล้วเดินหนีไปอีก "เฮ้อออออออ ไปรักสาวขี้งอนเนี่ยะ เหนื่อยจริงๆ" พิษณุ พูดยิ้มๆ "เหนื่อยก็ไม่ต้องมารักซิ.........." พาสนา หันมาทำหน้าตูมหนักขึ้นอีก "ไม่รักคนนี้ แล้วจะไปรักใครล่ะ หึ" พิษณุ เดินมาใกล้ๆ ยิ้มหวานละไม "................." หญิงสาว ยืนนิ่ง แต่ยังคง ทำหน้ามุ่ย อยู่ "พี่ก็รักของพี่คนนี้คนเดียวนะค่ะ.....ไม่ว่าจะให้รออีกนานแค่ไหน พี่ก็จะรอ" พิษณุหยิบดอกลีลาวดีขึ้นมาทัดหูให้หญิงสาว "สวยจัง" พิษณุยิ้มหวานละไม เมื่อมองที่ใบหน้างามของพาสนา ".............." พาสนา จ้องมองหน้าชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้าด้วยดวงตาที่เป็นประกาย "พี่ณุ..........จะรอปลาจริงๆ หรือ" พาสนาถามน้ำเสียงเศร้า "จ๊ะ" พิษณุ ยิ้มให้หญิงสาว "ไม่ว่า นานแค่ไหน ก็จะรองั้นหรือค่ะ" พาสนาถามย้ำด้วยความไม่แน่ใจ "จ๊ะ...........ลืมไปแล้วหรือ รอมา 2 ชาติแล้วยังรอได้ แค่นี้ทำไมจะรอไม่ได้" พิษณุ กล่าวอย่างมีความหวัง "แล้วถ้า.............." พาสนา ลดสายตาลง "ไม่ว่าจะยังไง ต่อให้ตายจาก ก็จะรอ" พิษณุพูดน้ำเสียงหนักแน่น............. "ตายจาก ก็จะรองั้นหรือค่ะ" พาสนาเงยหน้ามองชายหนุ่มอีกครั้ง "รักนี้ นิรันดร ผูกพัน และมั่นคง" พิษณุ ย้ำเสียงหนักแน่นให้หญิงสาวได้รับฟัง "พี่ณุ......." พาสนา ไร้ซึ่งคำพูดใด เธอปลื้มใจจนพูดอะไรไม่ออกอีกแล้ว ความรักมันล้นจนแน่นอก.................ถึงแม้ว่า รัก ในครั้งนี้ จะไม่สมหวัง...........แต่เธอและเค้าก็ยังคงมั่นในคำสัญญา "ปลา ก็จะรักพี่คนเดียว.........จะหนักแน่น และมั่นคง........" พาสนา ย้ำคำหนักแน่นเช่นกัน "เราจะมีกันและกัน ไปตลอด .........ไม่ว่าจะเป็นวันนี้ พรุ่งนี้ หรือว่าวันไหนๆ" พิษณุมองพาสนา ด้วยดวงตาแสนหวาน "ถึงกายต้องไกลห่าง แต่ใจจะอยู่ด้วยกัน" พาสนา พูดด้วยดวงตาที่สดใส "จ๊ะ สุดที่รักของพี่" พิษณุโอบหญิงสาวไว้แนบกาย "............" พาสนาซบลงที่อกชายหนุ่มอย่างเป็นสุข ในค่ำคืน ที่บรรยากาศแสนเงียบสงบ อากาศแสนเยือกเย็น ...............แต่หัวใจสองดวงกลับรู้สึกอบอุ่น และเป็นสุข ไม่ว่า อะไรจะเกิดขึ้นในวันพรุ่งนี้.....ไม่ว่าต้องเจออุปสรรคใดอีก...พวกเค้าก็สัญญามั่นต่อกันและกันว่า จะรักกัน............ผูกพัน.........และมั่นคง...... . . . จิ๊บ................. จิ๊บ...............เสียงนกร้องขับขาน ต้อนรับอรุณรุ่งในเวลายามเช้า...........อากาศแจ่มใส......พาสนา และพิษณุ มานั่งตักบาตรยามเช้าร่วมกัน ที่ศาลาริมน้ำ... ชายหนุ่ม และหญิงสาวในชุดสีขาวกำลังช่วยกันตักบาตร เช้านี้พาสนาแต่งตัวผิดจากทุกวัน หญิงสาวใช่ชุดขาวผ้าลูกไม้ พลิ้ว กระโปรงสีขาว ดูสวยหมดจด...ส่วนพิษณุก็ใส่ชุดสีขาว เสื้อเชิ้ต และกางเกงขาวดูสะอาดตา....สองคน มีใบหน้าอิ่มเอิบ และมีความสุขอย่างเห็นได้ชัด หลังจากทำบุญตักบาตรเสร็จเรียบร้อย พิษณุก็ได้พาหญิงสาวเดินไปที่สระบัวท้ายวัง........สองคน ยืนที่ปลายสะพาน ยืนมองดอกบัวในสระ.......พิษณุหันมองหญิงสาวที่ยืนข้างๆ วันนี้ดูเธอสวยเหลือเกิน สวยกว่าทุกวันที่เค้าเคยเห็น.... "ลูกปลารู้มั้ย ว่าวันนี้ลูกปลาสวยจนพี่ตะลึง" ชายหนุ่มพูดกับหญิงสาว น้ำเสียงนุ่มออดอ้อน พาสนาหันมองหน้าชายหนุ่ม แล้วเธอก็ต้องพบกับสายตาหวานซึ้ง ร้อยยิ้มสวย........หญิงสาวเกิดอาการหน้าแดง ขึ้นมาทันที เธอทนต่อสายตาแบบนี้ไม่ได้จริงๆ จึงต้องรีบหลบสายตา "พี่ณุพูดแบบนี้แปลว่า ทุกวันปลาไม่สวยงั้นซิ" พาสนา หันหลังให้กับชายหนุ่ม "พี่ไม่ได้หมายความอย่างนั้น พี่จะบอกว่าสำหรับพี่ ลูกปลาสวยทุกวัน..............แต่วันนี้สวยหวานมากเป็นพิเศษ" พิษณุ ยิ้มกรุ้มกริ่ม "กล้าแซวหรอ" พาสนา ทำหน้างอใส่ "เอ๋............." พิษณุทำหน้า งง "ปลาว่า ปลาไปเปลี่ยนใส่กางเกงดีกว่า" พาสนา เริ่มทำท่าจะเดินหนี พิษณุคว้าแขนเธอเอาไว้ "พี่ไม่ได้แซวสักหน่อย.............ไหนว่า วันนี้จะเป็นสาวหวานให้พี่ 1 วันไง" พิษณุ ยืนหน้ามาใกล้ "ก็........ปลาไม่ถนัดนินา" พาสนา เอียงหน้าไปทางอื่น "เป็นคุณหญิงพาสนาให้พี่ได้ชื่นใจสักวันนะ" พิษณุ พูดน้ำเสียงนุ่ม "..................." พาสนา ยืนนิ่ง "นะค่ะ" เมื่อได้ยินเสียงออดอ้อนจากชายหนุ่ม ก็เล่นเอาสาวห้าวต้องยอมใจอ่อน "พี่ณุห้ามแซวนะ สัญญาได้มั้ย" พาสนาขอคำสัญญาจากชายหนุ่ม "จ๊ะ" พิษณุ ยิ้มหวานให้หญิงสาว "งั้นก็ได้ค่ะ.........พี่ชาย" พาสนาก้มหน้าตอบแบบอายๆ “น่ารักจัง.......น้องหญิงของพี่" พิษณุยิ้มอย่างพอใจ พร้อมโอบเอวหญิงสาวเอาไว้ สองหนุ่มสาว ยืนมองดอกบัวงามในบึง ที่กำลังชูดอก อวดโฉม แบ่งบานต้อนรับบรรยากาศ ยามเช้า ช่วงสายพาสนา พาพิษณุ มาอยู่ที่ ณ. ห้องๆ หนึ่ง ทางปีกซ้ายของตึก..........หน้าประตูบานใหญ่สีน้ำตาล "ห้องนี้....................ห้องของพี่" พิษณุพูดขึ้น "ใช่ค่ะ.............ห้องนี้มีหัวใจน้องอยู่ข้างใน" พาสนา หันมองหน้าชายหนุ่ม .............แต่สายตาชายหนุ่มกลับจองมองที่ประตูบานใหญ่ พิษณุผลักประตูบานใหญ่ออก ทำให้เห็นภายในห้องอันว่างเปล่า แต่เงียบสงบ ไวโอลินตัวโปรดยังนอนสงบนิ่งอยู่บนเตียงใหญ่.....พาสนาเดินเข้าไปหยิบไวโอลินตัวโปรดขึ้นมา เธอยิ้มอย่างอ่อนหวานเมื่อมองดูมัน............. "เล่นให้พี่ฟังได้มั้ย" พิษณุกล่าวขึ้นเมื่อเดินมาในห้อง หญิงสาวหันไปมองหน้าชายหนุ่ม..........พิษณุส่งยิ้มให้เธอ......พาสนายกไวโอลินขึ้นแนบคาง แล้วหลับตานิ่งเพื่อทำสมาธิพียงชั่วครู่ ไม่ช้าเสียงเพลงอันไพเราะ อ่อนหวานก็ได้ดังขึ้น.......พิษณุยืนยิ้มฟังเพลงหวานอย่างสุขใจ.... พาสนาลืมตามองมาที่พิษณุ ที่กำลังยืนเคลิบเคลิ้มไปกับเสียงเพลงของไวโอลินตัวน้อยในมือของเธอ "เพลงนี้ น้องเล่นให้พี่ชาย" พาสนา ยิ้มให้ชายหนุ่ม "พี่ชายรู้มั้ย น้องเคยเล่นเพลงนี้มาแล้ว 1 ครั้ง ก่อนหน้านี้............แต่ตอนนั้น น้องเล่นด้วยความรู้สึกเหงา อ้างว้าง โดดเดี่ยว....มันแตกต่างกับวันนี้เหลือเกิน เพราะวันนี้น้องรู้สึกอบอุ่นหัวใจ อบอุ่นอย่างบอกไม่ถูกค่ะ" พาสนายิ้มหวานให้พิษณุ ทั้งสอง ต่างยิ้มให้กัน ด้วยความรู้สึกสุขในหัวใจ...... พาสนาวางไวโอลินลงที่เดิม เธอหันเดินไปที่ตู้หนังสือ หญิงสาวหยิบนิยามฝรั่งออกมาหนึ่งเล่ม ยื่นให้พิษณุ "พี่ชายอ่านเรื่องนี้ให้น้องฟังยังไม่จบเลยนะค่ะ" "เอาซิ..........พี่จะอ่านให้ฟัง" พิษณุรับหนังสือนิยายมาจากพาสนา แล้วยิ้มหวานให้เธอ   โดย: kokoo_129 5 สิงหาคม 2549 3:52:20 น.

"ข้าตอบเสียงเพรียกจากเบื้องบนว่า ข้าเป็นเพียงเด็กสาวยากไร้ผู้จักประสาไม่กับอาชาไนย และการสงคราม ทว่าพระผู้เป็นเจ้าบัญชาข้าให้เดินทางไป ข้าไม่อาจปฏิเสธได้" เพียงในไม่ช้าสรรพสำเนียงเบาๆ ที่กู่ร้องในหัวใจน้อยๆ ของเด็กสาวสามัญชน กลับจักสามารถสะกดใจเหนือเกล้าเจ้าแผ่นดิน, นำกองทัพทหารชายชาตรีออกสู้ศึกสงคราม และพิชิตใจเหล่าสหายร่วมชาติ "ข้าไม่ประหวั่นเกรงทหารฝ่ายศัตรู ข้ามีพระผู้เป็นเจ้ายืนหยัดอยู่เคียงข้าง พระองค์จะทรงชี้ทางสว่างนำทางข้าไป ไม่มีสิ่งใดจะขวางทางข้าได้" เป็นเวลานานกว่า 5 ศตวรรษ ที่เธอเปรียบดั่งแผ่นศิลาว่างเปล่า ที่ผู้คนนับพันต่างจารึกความเชื่อหยั่งลึก, ความหวัง และความกลัวของตนลงไป พิษณุนั่งอ่านอ่านนิยายฝรั่ง ด้วยน้ำเสียงนุ่มไพเราะ.......ให้หญิงสาวที่กำลังนอนหนุนตักเค้าอยู่ใต้ร่มเงาของต้นลีลาวดีรับฟัง....... "พี่ชาย" พาสนา ขานเรียกชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน "ค่ะ.." พิษณุละสายตาจากหนังสือในมือ มามองที่หญิงสาวแทน "อ๊ะ...." พาสนายื่นมงกุฎดอกไม้ที่เธอนอนประดิษฐ์ขึ้นระหว่างที่นอนฟังนิยาย มาสวมให้ชายหนุ่ม แล้วยิ้มหวาน "อะไรเนี่ยะ หึ" พิษณุ มองหน้าหญิงสาวยิ้มๆ "ก็ มงกุฎดอกไม้ไงค่ะ" แล้วพาสนาก็หยิบมงกุฎดอกไม้สีขาวอีกอันสวมบนศีรษะตัวเอง "พี่ชาย เป็นเจ้าชาย .............น้องเป็นเจ้าหญิงไงค่ะ" หญิงสาวยิ้มหวาน แต่พิษณุยังคงทำหน้านิ่ง "ไม่สวยหรอไง" พาสนาถามชายหนุ่ม พิษณุมองหญิงสาวตรงหน้า.......ด้วยสายตาอันอ่อนโยน "สวยค่ะ..........สวยมาก" พิษณุมองลึกไปที่ดวงตาของเธอ พาสนา มองดวงตาชายหนุ่มแล้วทำให้เกิดอาการใจเต้น ใบหน้าแดงระเรือ...........หญิงสาว รู้สึกใจเต้นแรงจนเกือบจะควบคุมไว้ไม่ไหว "มาเต้นรำกันค่ะ" พาสนา พยายามข่มอารมณ์ในหัวใจ เธอลุกขึ้นจูงมือชายหนุ่มให้ลุกตามขึ้นมาเต้นรำกันกับเธอ แล้ว...........เจ้าชาย เจ้าหญิง ก็ต่างพากันเต้นรำท่ามกลางสวนดอกไม้ อย่างสนุกสนาน และมีความสุข........... . . . หลังจากมื้อค่ำผ่านพ้นไป พาสนาได้โชว์ฝีมือเล่นเปียโนให้พิษณุได้รับฟัง ....บทเพลงที่หญิงสาวเลือกเล่นให้ชายหนุ่มฟัง ล้วนแล้วแต่เป็นเพลงที่แสนอ่อนหวาน เปรียบเหมือนตัวแทนของความรักที่เธอมีต่อเค้า ทุกถ่วงทำนอง ทุกตัวโน้ตที่ได้บรรเลงออกมา ล้วนแล้วมาจากใจของหญิงสาว เป็นการแสดงความรู้สึกรักที่เธอมี หญิงสาวขับขานบทเพลงรักหวานซึ้ง........ในหัวใจของเธอตอนนี้รู้สึกอิ่มเอิบในหัวใจเป็นที่สุด เธอไม่ได้พบกับความสุขแบบนี้มานานแสนนาน โลกนี้เหมือนมีเพียงเธอและเค้าเพียงแค่สองคน..........หญิงสาวไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว ขอแค่มีกันและกัน ก็เพียงพอแล้วสำหรับเธอ พิษณุนั่งฟังเพลงไพเราะจากหญิงสาวที่เค้ารัก ดวงตาจับจ้องที่ใบหน้างามนั้น ชายหนุ่มรู้สึกว่าถ้าสามารถหยุดเวลาได้ คงจะดีไม่น้อย เค้าไม่อยากให้เวลาอย่างนี้ผ่านพ้นไป.....เธอผู้ที่อยู่ตรงหน้าเค้า เปรียบเสมือนเพชรล้ำค้า หาที่ไหนไม่ได้อีกแล้ว เธอคือทุกสิ่งทุกอย่างที่เค้ามี หากต้องขาดเธอไป เค้าจะอยู่ได้อย่างไรกันนะ...... คืนนี้พิษณุมาส่งพาสนาเข้านอนเหมือนที่ท่านชายพิษณุเคยพาหญิงพาสนาเข้านอนทุกค่ำคืน......ชายหนุ่มมองหน้าหญิงสาว ด้วยดวงตาอันแสนจะอ่อนโยน และเอ็นดู... "หลับตานอนซะนะค่ะ........ดึกมากแล้ว" พิษณุพูดกับหญิงสาว ที่กำลังนอนเหยียดกายอยู่บนเตียงสีขาว หญิงสาวยิ้มดวงตาจ้องที่ใบหน้าอันอ่อนโยนของชายหนุ่ม "พี่จะอยู่เป็นเพื่อนจนกว่าน้องจะหลับนะค่ะ" พิษณุ ยิ้มหวานละไมให้พาสนา "พี่ชายต้องอยู่เป็นเพื่อนน้องนะค่ะ" พาสนา คว้ามือชายหนุ่มมากุมไว้ "จ๊ะ.........." พิษณุยิ้มหวาน หญิงสาวยิ้มหวานให้ชายหนุ่มเช่นกัน ก่อนที่เธอจะหลับตาลงไม่ว่า วันข้างหน้าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม.........เธอจะไม่มีวันลืมวันเวลา เหล่านี้เลย.... พิษณุเฝ้ามองหญิงสาวที่หลับใหล ด้วยดวงตาที่อ่อนโยนของชายหนุ่มบ่งบอกถึงความรักที่มีอยู่ล้นใจ เค้าอยากปกป้อง และคุ้มครองเธอ อยากให้เธอพบแต่ความสุข....เค้าเอามือลูบผมพาสนาเบาๆ อย่างอ่อนโยน และถนุถนอมอย่างที่สุด "ฝันดีนะค่ะ.......น้องของพี่" เสียงชายหนุ่มแผ่วเบา....แต่ช่างอบอุ่น ++++++ อากาศยามเช้า ช่างสดชื่นสร้างความเบิกบานให้ผู้ที่อาศัยทั้งสองฝั่งคลอง......พาสนายังคงตื่นขึ้นมาตักบาตรทำบุญกับพิษณุ อีก 1 วัน ........ก่อนที่เธอจะต้องกลับไปเผชิญ กับความจริง.... คุณพลอยนั่งมองคู่หนุ่มสาวคู่นี้......ตั้งแต่ทั้งคู่มาถึงวังพิษณา คุณพลอยก็เห็นว่าพาสนา ดูมีความสุข และดูอ่อนหวาน น่ารักขึ้น............ คุณพลอย พอจะเดาออกว่า ชายหนุ่มคนนี้ต้องเป็นคนที่พาสนารัก หลังจากเหตุการณ์วันนั้น คุณพลอยก็ห่วงพาสนาเหลือเกิน.......แต่มาเห็นในวันนี้แล้ว คุณพลอยก็รู้สึกสุขใจอย่างบอกไม่ถูก เมื่อทำบุญตักบาตรช่วงเช้าเสร็จเรียบร้อย พาสนากับพิษณุ ยังคงนั่งเล่น พูดคุยกันที่ศาลาริมน้ำ.... "พี่ณุค่ะ..........ปลามีเรื่องอย่างหนึ่งที่จะบอก" จากสีหน้ายิ้มแย้มในช่วงเช้าตอนตักบาตร เริ่มกลับเป็นนิ่งขรึม "ว่ายังไงจ๊ะ" พิษณุ มองหน้าพาสนาด้วยความใคร่รู้ "พี่ณุค่ะ ต่อแต่นี้ไป ปลาคง....." หญิงสาว เริ่มรู้สึกตีบตันที่ลำคอ เจ็บที่หน้าอก เมื่อต้องพูดถึงสิ่งที่กำลังจะพูด เธอก้มหน้ามองกับพื้น ก่อนจะพูดต่อ "ต่อไปนี้ปลาคง...ไม่มาวังนี้อีก....." พูดจบน้ำตาใสๆ ก็ร่วงลงเปื้อนแก้ม ".................." พิษณุนั่งฟังด้วยอาการเงียบสงบ "ปลา........อยากให้พี่ณุ ดูแลวังของเรา แทนปลาค่ะ" พาสนา เงยหน้ามองหน้าชายหนุ่ม ดวงตาคู่สวย เต็มไปด้วยน้ำตาใส "ลูกปลา........" พิษณุ จ้องใบหน้าสวย ชายหนุ่ม เอื้อมมือไปปาดน้ำตาที่แก้มใสให้หญิงสาว ......เค้าเองก็รู้สึกเจ็บปวดไม่แพ้กัน "พี่ณุค่ะ............ปลาจะไม่มีวันลืมวันเวลาแห่งความสุขนี้เลย ปลาจะไม่ลืม" พาสนา สะอึกสะอื้น พิษณุเอื้อมมือไปจับมือหญิงสาวมากุมไว้แน่น.........พร้อมจ้องไปที่ใบหน้างามนั้น "พี่ก็จะไม่ลืมเช่นกัน............พี่จะไม่มีวันลืมวันคืนดีๆ ของเรา" ดวงตาชายหนุ่มแดงกร่ำ........ "พี่ณุค่ะ..............สัญญานะค่ะ เราจะรักกัน จะไม่มีวันลืมกัน" พาสนา จ้องมองหน้าชายหนุ่ม หัวใจดวงน้อย ช่างปวดร้าวเหลือเกิน "พี่สัญญา พี่จะรัก มั่งคง ต่อน้องตลอดไป" พิษณุ ยิ้มให้หญิงสาว ด้วยใบหน้าที่หมองเศร้า แล้วทั้งคู่ก็ต้องกลับสู่โลกความเป็นจริงอีกครั้ง เมื่อเดินทางกลับกรุงเทพฯ..... พิษณุมาส่งพาสนา ที่บ้านคุณหญิงอาบแสงจันทร์ก่อนไปกลับบ้านของเค้า "ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น......พี่ก็รักลูกปลาเสมอ พี่จะรอคอย รอจนกว่าวันของเราจะมาถึง" พิษณุพูดด้วยสีหน้าที่หนักแน่น จริงจัง "ค่ะ.........ปลาก็จะรอวันนั้น วันของเรา" พาสนา ตอบรับชายหนุ่ม แล้วหญิงสาว ก็ก้าวลงจากรถ..........เธอหันมองหน้าชายหนุ่มอีกครั้ง เธอสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด แล้วเดินก้าวกลับเข้าบ้านไป เพื่อเผชิญ กับความจริงที่แสนจะโหดร้ายสำหรับเธอ....... พิษณุมองหญิงสาวเดินกลับเข้าบ้านจนลับตา เค้าไม่มีคำพูดใดจะเอ่ยได้อีก คงมีแต่ความรู้สึกเจ็บลึกที่หัวใจ ภาพหญิงคนรักที่ก้าวเดินออกห่างไปทุกที พาสนาก้าวเท้าเข้ามาในบ้าน.......เธอกำลังปรับใจเพื่อเผชิญหน้ากับความจริงที่รออยู่ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เธอจะต้องทนมันให้ได้ เพื่อรอวันที่จะได้สมปรารถนา กับชายคนรัก "พี่ณุ" แม้ว่าความหวังนั้นจะแสนริบหรี่เสียเหลือเกิน "พาส............กลับมาแล้วหรือ" เสียงชายหนุ่มเข้มดังขึ้นจากระเบียงหน้าบ้าน พาสนา เงยหน้ามองผู้ชายที่ยืนอยู่บนระเบียง...... "อืม" หญิงสาวตอบสั้นๆ แล้วเดินเข้าบ้าน โจอี้ ยืนอยู่ตรงนี้นานแล้ว นานพอที่จะเห็นเหตุการณ์เมื่อสักครู่.......นานพอที่จะรู้ว่าใครมาส่งพาสนา...... . . .   โดย: kokoo_129 5 สิงหาคม 2549 3:54:05 น.

หลังจากนั้นไม่นานฤกษ์ที่หามาได้ ก็ได้ถูกกำหนดขึ้น......คุณหญิงอาบแสงจันทร์มีทีท่าพออกพอใจที่หลานสาวจะออกเรือน เป็นฝั่งเป็นฝาเสียที..........คุณอุบลวัลย์ และคุณปีเตอร์ก็พอใจไม่แพ้กัน โจอี้ ถึงแม้จะรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างคาใจ แต่เค้าก็ยอมรับว่า เค้าเองก็มีความตื่นเต้น ยินดีไม่น้อยเลยทีเดียวกับการที่จะได้คนที่เค้ารักมาครอบครอง ส่วนพาสนานั้นยังคงก้มหน้ายอมรับในชะตากรรมอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ หญิงสาวจึงได้แต่นิ่งและเงียบ "พาส..........พรุ่งนี้จะไปลองชุดหรอ" ไอระวีเดินเข้ามาทักเพื่อนสาว ที่กำลังตรวจบัญชี และเอกสารต่างๆ "....................." พาสนา ไม่ตอบอะไร เอาแต่นิ่งเงียบ "เอาน่า.........ไหนๆ ก็ตัดสินใจไปแล้ว แกจะกลุ้มทำไม" ไอระวีรู้ใจเพื่อนสาวเป็นที่สุด เธอยกมือตบบ่าพาสนาเบาๆ เพื่อให้กำลังใจ "ฉันทำทุกอย่างเพื่อคุณย่า......." พาสนาพูดออกมาเบาๆ แต่สีหน้าช่างเฉยชา เหลือเกิน "อืมมม ฉันก็รู้ว่าแกทำเพื่อคุณหญิงย่า" ไอระวี เข้าใจเพื่อนรักของเธอดี "เอ๋ นี่โนอิ หายไปเลยนะ...........นี่ก็อีกคน หมู่นี้ชอบทำตัวเงียบๆ เป็นอะไรก็ไม่บอก บางทีก็เห็นนั่งเหม่อๆ" ไอระวี มองหาเพื่อนสนิทอีกคน แต่ก็ไม่พบ "คงอยู่บนดาดฟ้ามั้ง เดี๋ยวฉันไปดูให้" พาสนาเดินขึ้นไปยังดาดฟ้าเพื่อไปหาเพื่อนรักของเธอ โนอิ นั่งเหม่อมองท้องฟ้าที่มืดสนิท ไม่มีดวงดาวอวดโฉมให้เห็น มีแต่แสงไฟสว่างไสวจากตึกสูงระฟ้า.....มือน้อยๆ สัมผัสกับไหล่ของโนอิ หญิงสาวลูกครึ่งไทย ญี่ปุ่นสะดุ้งน้อยๆ แล้วหันมองผู้ที่มาแตะไหล่เธอ.............. "พาส" โนอิ เรียกชื่อ คนที่มาหาเธอ "อืม........คิดอะไรอยู่" พาสนา นั่งลงข้างๆ เพื่อน "เรื่อยเปื่อย........." โนอิ ตอบเสียงเรียบ "ชีวิตคนเราก็แปลกดีนะ....ตลอดชีวิต ค้นหาใครสักคนที่ถูกใจ.....แต่พอเจอคนที่ถูกใจ กลับไม่ใช่คนที่เราจะรักได้" โนอิ พูดขึ้นด้วยสีหน้าขๆ น้ำเสียงแผ่วเบา "โนอิ........." พาสนา มองหน้าเพื่อนสาวอย่างแปลกใจ "ไม่มีอะไรหรอก....ฉันแค่พูดเรื่อยเปื่อยนะ" โนอิ หันมายิ้มให้พาสนา แต่ช่างเป็นรอยยิ้มที่ฝืดเสียเหลือเกิน "สักวัน เราต้องเจอคนที่รักเรา และเรารักเค้า.....ขอเพียงได้รัก แม้ว่าไม่ได้อยู่ด้วยกัน ก็ยังดีกว่าไม่ได้รักนะ" พาสนา ยิ้มให้เพื่อนสาวเช่นกัน แต่รอยยิ้มของเธอก็ไม่ได้ดีไปกว่าของโนอิเลยแม้แต่น้อย โนอิ มองหน้าพาสนา และแล้วสองสาว ก็ต้องกอดคอกันมองฟ้ามืดเบื้องบน "อ้าว สองสาว แอบมาทำซึ้งกันอีกแล้ว" ไอระวี เดินตามมาแซว "ก็คนเค้ารักกันนิไอวี่" โนอิหันมายิ้มให้ไอระวี "ย่ะ..........แต่แกคงต้องเสียใจแล้วละโนอิ เพราะเจ้าของตัวจริงเค้ามารับแฟนเค้าคืนแล้ว" ไอระวีพูดจบ ก็หันไปทางพาสนา "พาส โจอี้ มารับแล้ว" ไอระวีบอกกับพาสนา สีหน้าพาสนาสลดลงทันที "ขอบใจนะ" พาสนาเดินกลับลงไปที่ร้าน หลังจากที่โจอี้พักรักษาตัวจนหายดี เค้าก็ขออาสารับหน้าที่เป็นคนขับรถรับ-ส่งพาสนาบ่อยๆ ซึ่งแม้พาสนาอยากจะปฏิเสธมากแค่ไหนก็ต้องตามใจเพราะโจอี้มีคุณหญิงอาบแสงจันทร์ส่งเสริมอยู่ และวันนี้เค้าก็ทำหน้าที่นี้อีกเช่นกัน ........ฉะนั้นวันนี้โจอี้จึงขับรถมารับหญิงสาวถึงที่ร้าน "เฮ้ออออออออ น่าอิจฉาจริงๆ เลยเพื่อนเรา เนอะ" ไอระวี มองตามพาสนา แล้วหันมากระทบไหล่เบาๆ พูดกับโนอิ สิ่งหนึ่งที่ไอระวีไม่ได้สังเกต ก็คือสีหน้าที่เปลี่ยนไปของโนอิ .........หากเธอสังเกตสักนิด ก็จะเห็นรอยหมองเศร้าที่ปรากฏอยู่บนใบหน้าของเพื่อนสาว . . . วันนี้พาสนาต้องออกไปลองชุดกับโจอี้ .....หญิงสาวขอเข้าออฟฟิศเคลียร์งานก่อน.....โจอี้ จึงให้เวลา และจะมารับเธอช่วงก่อนเที่ยง พาสนานั่งเคลียร์งานกองใหญ่อยู่ในออฟฟิศ........คุณหญิงอาบแสงจันทร์ ได้เข้ามาพบหลานสาว "ว่าไงจ๊ะ หลานย่า ยังทำงานอีกหรือ วันนี้ต้องไปลองชุดไม่ใช่หรือ" คุณหญิงอาบแสงจันทร์ ยิ้มให้หลานสาว "คุณย่า.............หนูขอมาเคลียร์งานก่อน เดี๋ยวโจอี้จะมารับค่ะ" พาสนาสีหน้าเรียบเฉย "แหม ดูพ่อโจอี้ ดีใจออกนอกหน้าเลยนะ..............." คุณหญิงยิ้มกว้าง "............." พาสนาไม่ตอบ แต่สีหน้าไม่ได้มีความสุขเอาเสียเลย "ลูกปลา.............ย่าดีใจนะ ที่จะได้เห็นหนูเป็นฝั่งเป็นฝา มีคนดีๆ มาค่อยดูแล" คุณหญิงพูดกับหลานสาว "ค่ะคุณย่า" พาสนารับคำนิ่ง "เอาละ ย่าไม่กวนล่ะ ย่าไปละนะ" คุณหญิงพูดจบ ก็เดินออกจากห้องไป พาสนามองคุณหญิงอาบแสงจันทร์ แล้วเธอก็ต้องก้มหน้านิ่งมองพื้นของโต๊ะทำงานของเธอ น้ำใสๆ ร่วงลงมาจากดวงตา...... ก๊อกกๆ................. ก๊อกกกๆ....................... เสียงเคาะประตูปลุกพาสนาให้ตื่นออกมาจากห่วงแห่งความคิด เธอยกมือขึ้นปาดน้ำตาออกจากแก้ม......หญิงสาวเงยหน้ามองคนที่เข้ามา ชายหนุ่มยิ้มกว้างสดใส ให้เธอ "แปปนะ จะเสร็จแล้ว" พาสนา พูดกับคนที่เข้ามา "อืม ไอรอได้" โจอี้ นั่งลงที่โซฟา เพื่อรอหญิงสาว พาสนาก้มทำงานต่อให้เสร็จ .......... . . . เมื่อจัดการเคลียร์งานเสร็จเรียบร้อย พาสนากับโจอี้ก็เตรียมตัวออกจากออฟฟิศเพื่อไปลองชุดแต่งงาน....สาวมาดเท่ห์เดินตามโจอี้ไปที่ลิฟต์ของบริษัทฯ สีหน้าเรียบเฉยของเธอ ช่างแตกต่างกับสีหน้า ที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มของชายหนุ่ม โจอี้ คว้ามือหญิงสาวมากุมไว้ พาสนาดึงมือกลับ แต่โจอี้ดึงมากุมอีกครั้ง และครั้งนี้เค้าจับไว้แน่น........พาสนา ไม่รู้จะทำอย่างไรดี.... ติ๊งงงงงงงงงงงง เสียงลิฟต์ขึ้น.........ประตูลิฟต์เปิดออก แล้วภาพที่หญิงสาว ไม่รู้ว่าจะดีใจดี หรือว่าเสียใจดีก็เกิดขึ้นตรงหน้า "อ้าว สวัสดีครับคุณพิษณุ....." โจอี้ รีบทักทาย พิษณุจ้องมองมายังคนสองคนข้างหน้า ......พาสนา รีบดึงมือออกจากมือโจอี้อย่างแรงจนหลุด "สวัสดีครับคุณโจอี้..............คุณพาสนา" พิษณุจ้องหน้าหญิงสาวนิ่ง "สวัสดีค่ะ พี่ณุ........เออ คุณพิษณุ" พาสนาก้มหน้าลง เธอไม่กล้าสบตาคนที่เธอกำลังยืนประจันหน้าอยู่ด้วยในเวลานี้ "คือเรากำลังจะไปลองชุดแต่งงานกันครับ ยังไงคุณพิษณุอย่าลืมไปร่วมงานแสดงความยินดีให้เราด้วยนะครับ" โจอี้ คว้าตัวพาสนามาโอบกอด แล้วพูดยิ้มๆ ให้พิษณุฟัง พาสนา ตกใจที่โจอี้กล้าทำอย่างนี้เธอยืนนิ่ง.....พิษณุเห็นภาพตรงหน้า เค้ารู้สึกเจ็บแปลบที่หัวใจ แต่ก็ยังฝืนยิ้มให้โจอี้........... "ครับ ผมไปแน่นอน..........เออ ผมขอตัวนะครับ พอดีนัดพบคุณหญิงไว้นะครับ" พิษณุกล่าวจบก็รีบเดินเข้าออฟฟิศ แต่ชายหนุ่มก็ไม่ลืมที่จะแอบชำเลืองมองพาสนาด้วยดวงตาแสนเศร้า เมื่อพิษณุเดินจากไปพาสนา รีบแกะมือโจอี้ที่โอบเธอไว้ออก......... หญิงสาวแสดงอาการไม่พอใจอย่างแรงออกมา ก่อนก้าวเข้าลิฟต์ โจอี้เดินตามเข้าไปยืนข้างๆ พาสนา เค้าไม่สนใจพฤติกรรมของหญิงสาว.......ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น . . . พิษณุเข้าไปพบคุณหญิงอาบแสงจันทร์ ....และได้ ทำการคุยธุระสำคัญบางอย่าง.....คุณหญิงอาบแสงจันทร์มองตามชายหนุ่มอย่างพึงพอใจ ดวงตาหญิงชรา มองชายหนุ่มอย่างชื่นชม ....... "แหม..........พี่หนุ่มคนนี้นี่ หน่วยก้านไม่เบา.........หล่อก็หล่อ ทำงานก็เก่ง........ถ้าใครได้ไปเป็นคู่นี่ คงจะโชคดีแน่นอน" คุณหญิงเอ่ยปากชมพิษณุ หลังจากที่ชายหนุ่มได้ลากลับไปแล้ว กับคุณประสงค์ ผู้บริหารระดับอาวุธโส ซึ่งเป็นมือขวาของคุณหญิง "อ้าว........คุณหญิงพูดอย่างนี้แสดงว่ายังไม่ทราบนะซิครับ" คุณประสงค์ มีสีหน้าแปลกใจ "อะไรหรือคุณประสงค์" คุณหญิงหันไปถามคุณประสงค์อย่างสงสัย "มิน่า................คุณหญิงถึงได้ปล่อยให้คุณลูกปลา แต่งกับคุณโจอี้" คุณประสงค์พูดเหมือนใช้ความคิด "มันยังไงกันคุณประสงค์ ไหนเล่าให้ฉันฟังซิ" คุณหญิงเริ่มเอะใจ "ก็ เท่าที่ผมสังเกต ผมว่า คุณลูกปลา กับคุณพิษณุหน่ะ ท่าทางจะชอบๆ กันอยู่นะครับ.........ผมเห็นบ่อยๆ เมื่อก่อนคุณพิษณุ จะมารับคุณลูกปลาไปทานข้าวเป็นประจำ" คุณประสงค์เล่าถึงสิ่งที่เค้าเห็น เพราะตลอดเวลา นับจากวันเซ็นสัญญาร่วม เค้าก็เห็นความเปลี่ยนแปลงของคนสองคนนี้ "แอ๊ะ ทำไมฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลย" คุณหญิงอาบแสงจันทร์ ทำหน้าแปลกใจยิ่งขึ้น "ก็คุณหญิงมั่วแต่จะจับคุณลูกปลาแต่งกับคุณโจอี้นะซิครับ" คุณประสงค์ แอบตำหนิคุณหญิงอ้อมๆ "ตายล่ะ...........แล้วงี้หลานสาวฉัน" คุณหญิงอาบแสงจันทร์ มีสีหน้ากลุ้มใจขึ้นมาทันที "อันนี้ผมก็ไม่ทราบนะครับคุณหญิง............แต่เท่าที่มองๆ คุณลูกปลาก็มีสีหน้าเศร้าๆ คุณพิษณุเองก็ดูหมองๆ ลง" คุณประสงค์พูดขึ้นมาอีก "แล้วฉันจะทำยังไงดี งานแต่ง ก็ใกล้เข้ามาทุกที" คุณหญิงมีสีหน้ากังวลใจอย่างมาก "อันนี้ ก็ต้องแล้วแต่ดวงแล้วมั้งครับ อะไรจะเกิดก็คงต้องเกิด" คุณประสงค์พูดปลงๆ "เฮ้ออออออออ.....ฉันมันก็เป็นผู้ใหญ่แล้ว จะไปบอกเลิกกลางคันก็ไม่ได้ ไหนจะคุณอุบลวัลย์ คุณปีเตอร์ แล้วพ่อโจอี้ อีก........ทำไม ยายลูกปลา ไม่บอกเรื่องนี้กับฉันเลยนะ........" คุณหญิงอาบแสงจันทร์ แสดงอาการกลุ้มใจอย่างหนัก "ก็คงต้องปล่อยไปตามเดิมละครับคุณหญิง" คุณประสงค์ ออกความคิด แต่สีหน้าไม่ต่างจากคุณหญิงมากนัก "อืม.........." คุณหญิงอาบแสงจันทร์ นั่งลงกับเก้าอี้ อย่างเนือยๆ และคิดหนัก............. ++++++ วันงานแต่งใกล้เข้ามาทุกที ใจหญิงสาวก็เหมือนจะดับวูบลงเรื่อยๆ มันอ่อนล้า และอ่อนแรงลงไปแทบทุกวัน พาสนายืนมองจ้องไปนอกกระจกจกใสบานใหญ่ภายในห้องทำงานของเธอ ดวงตามองยาวไกลออกไปไร้จุดหมาย ไร้ที่สิ้นสุด..... "คุณพาสนาค่ะ กาแฟค่ะ" ดวงตะวันยกกาแฟมาเสริฟพาสนาตามปรกติ ดวงตะวัน สังเกตเห็นเจ้านายของเธอ ดูหมองลง และไร้ซึ้งความสุขช่างต่างกับเมื่อ 2 เดือนก่อน "คุณพาสนาค่ะ อย่าหาว่าตะวันก้าวก่ายเลยนะค่ะ.....คุณพาส เป็นอะไรรึป่าวค่ะ" ดวงตะวันซักถามเจ้านายของเธอ ด้วยความเป็นห่วง "..............." พาสนาส่ายศีรษะไปมาช้าๆ "คุณพาสค่ะ คุณพาส กำลังจะแต่งงาน ทำไมดูไม่สดชื่นเลยค่ะ" ดวงตะวันถามอย่างห่วงใย "ตะวัน............ตะวันเคยได้ยินคำว่า เหลือแต่ตัว แต่ไม่มีหัวใจมั้ย" พาสนา กล่าวเสียงเรียบ "คุณพาสนา........." ดวงตะวันได้ยินประโยคนั้น ก็พอจะเดาออกว่า มันคืออะไร เพราะเธอเองก็ได้ชื่อว่ารู้ใจพาสนาไม่น้อยไปกว่าใคร "ตะวัน...ระหว่างความดี กับความรัก ตะวันจะเลือกอะไร" พาสนายังคงมองไปนอกกระจกใส "เลือกยากอยู่นะค่ะ...แต่ถ้าเป็นคนทั่วไป คงเลือกในสิ่งที่ใจเราต้องการ" "ใช่ซินะ ถ้าเป็นคนทั่วไปคงไม่ต้องคิดมาก.....แต่หากต้องเลือกความรักกับความกตัญญูล่ะ" พาสนายังคงถามต่อ "คุณพาสนา........." ดวงตะวันเข้าใจแล้วว่าพาสนาต้องการสื่ออะไร "หากเลือกกตัญญู แล้วเราไม่มีความสุข....ตะวันว่า ผู้มีพระคุณของเราก็คงไม่มีความสุขเท่าไหร่หรอกค่ะ" ดวงตะวันแสดงความคิดเห็นออกมา “นั่นละ พาสถึงว่า.........ถ้าเป็นคนธรรมดา คงไม่เป็นอะไร แต่สำหรับพาส.....มันยากเกินไป" พาสนา ก้มหน้าลงน้ำเสียงเศร้า "คุณพาส ค่ะ.........." ดวงตะวันไม่รู้จะพูดอะไรเพิ่มได้อีก เธอเห็นใจเจ้านายเหลือเกิน หากเป็นเธอ เธอคงหนีไปไกลแสนไกล ไม่มาทนทุกข์อยู่แบบนี้ แต่เจ้านายเธอเป็นคนกตัญญูต่อคุณหญิงอาบแสงจันทร์เป็นอย่างมาก ดวงตะวันถอยเดินออกจากห้องไปด้วยความรู้สึก สงสารเจ้านายของเธอ จับใจ หากดวงตะวัน เห็นหน้าพาสนาในตอนนี้เธอคงจะรู้สึกเศร้าหนักลงไปอีก เพราะตอนนี้หยดน้ำตาใสๆ มันกำลังหลั่งไหลร่วงพรูออกมาจากดวงตาคู่สวย...... . . .   โดย: kokoo_129 5 สิงหาคม 2549 4:00:52 น.

เวลาวันงานใกล้เข้ามาทุกที.......การจัดเตรียมงานยังคงดำเนินต่อไป....หลายวันมานี่ พิษณุหายไป พาสนาไม่เห็นหน้าชายหนุ่มอีกเลย......หญิงสาวมีสีหน้าเศร้า ไม่มีรอยยิ้มบนใบหน้าเลย........โจอี้เองก็สังเกตเห็นบ่อยๆ...... "อันนี้สีน่ารักดีนะ พาส........" โจอี้ หยิบของชำร่วยขึ้นให้พาสนาดู หญิงสาว มีสีหน้าเรียบเฉย ไม่แสดงอารมณ์ใดๆ เธอสวบนิ่ง โจอี้ เห็นใบหน้าแบบนี้ของหญิงสาวแล้วรู้สึกหนาวเหน็บเข้าไปถึงขั้วหัวใจ ชายหนุ่มรักหญิงสาวคนนี้มาก เค้าพร้อมที่จะมอบทุกสิ่งทุกอย่างให้เธอ ขอแค่ให้เธอรัก และมองเค้าบ้าง ในวันนี้เค้าได้ครอบครองเธอแล้ว เค้าควรจะมีความสุข แต่ทำไม เค้าถึงไม่รู้สึกเช่นนั้นเลย... หลังจากดูของ และเลือกชำร่วยเสร็จเรียบร้อยแล้ว โจอี้พาพาสนาไปรับประทานอาหารมื้อเที่ยง ที่ร้านอาหารที่แสนจะโรแมนติก.... โจอี้สั่งอาหาร และชวนพาสนาพูดคุย ....แต่พาสนาได้แต่พยักหน้า ไม่ก็นิ่งเงียบ ไม่มีอะไรหลุดจากปากหญิงสาว.......โจอี้พยายามทำให้เธอมีความสุข แต่ทำไมเหมือนมันยากเหลือเกิน โจอี้ ตักไข่เจียวหมูสับ ใส่จานให้พาสนา......... หญิงสาวเห็นไข่เจียวหมูสับในจาน เธอแทบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ เธอพยายามข่มความรู้สึกที่มีไว้เงียบๆ ภายใน ภาพในวันนั้น........วันที่พิษณุป้อนข้าวเธอก็ผุดขึ้น ความรู้สึกห่วงหาอาทร ความคิดถึง เออล้นท่วมใจ...........หญิงสาวพยายามนั่งนิ่ง หลับตาไม่มองอาหารในจาน..........ใครจะรู้ได้บ้างว่า เวลานี้เธอเจ็บปวดแสนสาหัส.... . . . พาสนาเดินกลับเข้าออฟฟิศมาด้วยท่าทางเบื่อหน่ายชีวิตเต็มที ดวงตะวันทำท่าจะบอกอะไรบางอย่างกับเธอ แต่พาสนาไม่ได้สนใจดวงตะวันเลยแม้แต่น้อย เธอเดินเข้าห้องทำงานไปอย่างคนไร้วิณญาณ หญิงสาว ก้าวเข้าห้องทำงานมาอย่างเนือยๆ แล้วเธอก็ต้องตกใจเมื่อเห็นภาพใครบางคน ที่กำลังยืนหันหลังให้ มองไปทางกระจกใสบานใหญ่.... ชายหนุ่มหันกลับมามองหญิงสาว ดวงตาของเค้าเศร้า แต่ยังคงมีรอยยิ้มที่มุมปาก พาสนายกมือขึ้นปิดปาก ดวงตาของเธอเปิดกว้าง....... ไม่รู้ว่าจะบอกว่า ดีใจ หรือเสียใจดี..........ที่เค้ามาหาเธอ อารมณ์คิดถึงที่เพิ่งเกิดไปเมื่อครู่ได้พุ่ง ทะลักออกมาเป็นน้ำตาหยดใส เออล้นปริ่มในดวงตาคู่สวย หัวใจเต้นแรง เร็วถี่ "ว่าไงค่ะ.........ทานข้าวหรือยัง" พิษณุถามเบาๆ "............." หญิงสาว ไม่กล่าวอะไร เธอจ้องใบหน้าชายหนุ่มตรงหน้านิ่ง "เป็นอะไร ไม่อยากเจอพี่หรือ" พิษณุยังคงยิ้มให้หญิงสาว แม้นัยน์ตานั้นจะเศร้ามากแค่ไหน "พี่ณุ.........." น้ำตาใสค่อยๆ ร่วงลงมา "อ้าว ร้องไห้ทำไม หรือว่าไม่อยากเจอพี่จริงๆ" ชายหนุ่ม แกล้งกระเซ้าให้หญิงสาวเพื่อให้เธอยิ้มออก "พี่ณุ........." พาสนาไม่สามารถพูดอะไรได้ไปมากกว่านี้ เธอพร่ำร้องเรียกชื่อชายหนุ่ม "ไม่เอา..........อย่าร้องไห้ซิค่ะ เดี๋ยวไม่สวยนะ" พิษณุเข้ามาปาดน้ำตาที่แก้มใสให้หญิงสาวอย่าง ถนุถนอม น้ำเสียงอ่อนโยน "พี่ณุ.........." พาสนา คว้ามือชายหนุ่มที่ปาดน้ำตาที่แก้มให้เธอไว้แน่น พาสนาจับมือชายหนุ่มมาแนบแก้มใสของเธอ น้ำตายังคงไหลริน หญิงสาวในตอนนี้ ไม่รู้จะบอกอะไรได้อีก เธอคิดถึงผู้ชายคนนี้เหลือเกิน.......คิดถึงจริงๆ "พี่คิดถึงลูกปลาเหลือเกิน.............ตั้งใจจะไม่มาพบ แต่พี่ก็ทนไม่ได้" พิษณุคว้าตัวหญิงสาวมาสวมกอดให้หายคิดถึง ชายหนุ่มหลับตานิ่ง "ปลาก็คิดถึงพี่มากเหมือนกัน อกปลาแทบระเบิด" พาสนาพูดน้ำเสียงสั่นเครือ "เราจะต้องทนเวลาอย่างนี้ไปอีกนานแค่ไหนค่ะ..........อีกนานแค่ไหน" พาสนาร้องไห้ถามกับอกชายหนุ่ม "...................." พิษณุไม่ตอบอะไร เค้าได้แต่นิ่งเงียบ เพราะเค้าเองก็ไม่รู้คำตอบเหมือนกัน "ไม่เอานะ ไม่ร้องไห้..........." พิษณุจับแขนหญิงสาว แล้วมองที่ใบหน้าของเธอ....... ชายหนุ่ม เช็ดน้ำตาที่เปื้อนแก้มหญิงสาวออก แล้วส่งยิ้มหวานให้เธอ...... "ไปทานข้าวเป็นเพื่อนพี่หน่อยนะค่ะ พี่ยังไม่ได้ทานข้าวเลย" พิษณุ บอกหญิงสาว แล้วเค้าก็จูงมือเธอออกจากออฟฟิศ ภาพพิษณุเดินจูงมือพาสนาได้ผ่านหน้าดวงตะวันไป .....เลขาฯ คนสวยสังเกตเห็น แล้วต้องอ้าปากค้าง....สองร่าง เดินเคียงคู่กันออกจากบริษัทฯ ทำให้ใครบางคนที่ยืนมองอยู่เกิดอาการสีหน้าเครียดทันทีทันใด . . . พิษณุพาพาสนามาที่ร้านเดิม ร้านอาหารเรือนทรงไทย.......บรรยากาศ สงบ เย็นๆ "เห็นมั้ย พี่บอกแล้วว่า พี่จะพาเฉพาะคนพิเศษมาเท่านั้น" พิษณุบอกกับพาสนา " ค่ะ" พาสนา ตอบเบาๆ เมื่อทั้งคู่ได้นั่งโต๊ะ และสั่งอาหารมาแล้ว .......พิษณุก็เริ่มพูดในสิ่งที่เค้าตั้งใจมาพูดกับหญิงสาว "พี่มีเรื่องจะบอกด้วยนะ" พิษณุ ทำน้ำเสียงจริงจังขึ้น "ค่ะ..........." พาสนา จ้องหน้าชายหนุ่ม รอฟังอย่างตั้งใจ "พรุ่งนี้พี่จะไปกระบี่...." พิษณุหยุดมองหน้าหญิงสาว "ไปกี่วันค่ะ" พาสนา ถามอย่างสงสัย "คงประมาณ 7 วัน แล้วหลังจากนั้น พี่จะไปอยู่ที่วังพิษณา" พิษณุตอบ "ไปอยู่ที่วัง......." พาสนา ทำหน้าสงสัยหนัก "พี่ตัดสินใจแล้ว พี่จะไปอยู่ที่วังพิษณาอย่างถาวร............พี่จะไปรอน้องอยู่ที่นั่น" ชายหนุ่มจ้องใบหน้างาม "วันงานของลูกปลาพี่คงไม่ไปนะ........." พิษณุพูดด้วยสีหน้าเศร้าลง "พี่ณุ" พาสนา พูดน้ำเสียงแผ่วเบาแทบไม่ได้ยิน "พี่คงทนไม่ได้............พี่ไม่อยากเห็น" พิษณุมีสีหน้าเศร้า "พี่สัญญาแล้ว..........พี่จะรอลูกปลา และรอตลอดไป" พิษณุฝืนยิ้มให้หญิงสาว ".............." หญิงสาวไม่รู้จะพูดอะไรได้อีก เธอรู้สึกเจ็บปวดที่หัวใจ ทรมานเกินกว่าจะพูดออกมาได้ "หากลูกปลาคิดถึงพี่เมื่อไหร่ ก็จะได้รู้ไว้ว่า พี่รออยู่ที่ไหน .............." พิษณุพูดน้ำเสียงเศร้า แต่ก็ยังคงฝืนยิ้มให้หญิงสาว "พี่ณุ......" พาสนา ก้มหน้านิ่งอีกครั้ง น้ำตาใสๆ ใกล้จะไหลออกมาเต็มที "ไม่เอานะ อย่าร้องไห้อีกเลย" พิษณุมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างอาวรณ์ "ถ้าลูกปลาร้องไห้อีก แล้วจะให้พี่อยู่อย่างเป็นสุขได้ยังไง.............." พิษณุซักถาม "พี่เองก็เจ็บปวดอยู่ไม่น้อย แต่เมื่อลูกปลาเลือกแล้ว พี่ก็ยินดียอมรับมัน" พิษณุพูดต่อด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ พาสนาได้ยินสิ่งที่ชายหนุ่มพูด ก็ยกมือปิดหน้า เธอพยายามฝืนกลั้นใจ สูดลมหายใจลึก ยืดตัวตรง แล้วเงยหน้ามองชายหนุ่ม เธอฝืนยิ้มให้ผู้ชายที่นั่งอยู่เบื้องหน้าเธอ "ปลาสัญญาจะไม่ร้องไห้อีกแล้ว..........พี่ณุต้องเข้มแข็งไว้นะค่ะ" พาสนาพูดน้ำเสียงอ่อนโยน ชายหนุ่มมองหญิงสาวตรงหน้า.......รอยยิ้มบางๆ ก็เกิดขึ้นบนใบหน้าของเค้า "ไม่ว่าจะเป็นยังไง ขอให้รู้ไว้นะค่ะ พี่รักลูกปลาเสมอ รักลูกปลาตลอดไป" พิษณุ พูดน้ำเสียงอ่อนโยน "เช่นกันค่ะ ปลาก็จะรักพี่ณุ ตลอดไป" พาสนา ยิ้มหวานให้ชายหนุ่ม อาหารมื้อนี้ไม่ได้ทำให้คนสองคนอิ่มท้อง แต่กลายเป็นทำให้คนสองคนรู้สึกอิ่มใจมากกว่า........... ++++++ แล้ววันที่พาสนาไม่อยากให้มาถึง มันก็มาถึงจนได้......เหมือนวันตัดสินประหารหญิงสาวคนนี้... หญิงสาวในชุดสีขาวสะอาด นั่งอยู่หน้ากระจกเงาบานใหญ่ ในห้องสูทหรูของโรงแรมใจกลางเมือง....พาสนา นั่งจ้องใบหน้าตนเองในกระจกเงา ..........ภาพหญิงสาวใบหน้าสวยหมดจด ในชุดสีขาวฟูฟ่อง แต่ดวงตาเธอกลับช่างหมองเศร้าเหลือเกิน พาสนา ก้มมองแหวนเพชรวงงามที่นิ้วนางข้างซ้าย เธอไม่มีทางเลือกอื่นใด ..........วันที่เธอไม่อยากให้มาถึง...........แต่เธอไม่สามารถห้ามมันได้ หัวใจหญิงสาว เต้นอ่อนลงทุกที...........น้ำตาไหลอยู่ข้างใน............สิ่งที่ช่วยหล่อเลี้ยงลมหายใจของเธอ คือความกตัญญู ต่อคุณหญิงอาบแสงจันทร์ และ ความรักที่มีต่อพิษณุ ไอระวี และโนอิ เดินเข้ามาหาเพื่อนสาว ทั้งสองอยู่ในชุดเพื่อนเจ้าสาว.....เพื่อนสาวสองคน เข้าใจ ในความรู้สึกของพาสนา ดี........ แต่จะให้พวกเธอทำอย่างไร ในเมื่อ พาสนาเป็นคนตัดสินใจเลือกความถูกต้อง และความกตัญญู . ไอระวีสงสารเพื่อนจับใจ..............โนอิ มีสีหน้าเศร้าไม่แพ้พาสนา ใครจะรู้หัวใจหญิงสาวในตอนนี้ เธอขมขื่นไม่แพ้เพื่อนรักเลย "พาส.........ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ฉันขอให้แกมีความสุขนะ" ไอระวี บอกกับพาสนา "พาส.........ฉันเข้าใจความรู้สึกแกนะ.........แต่ทุกอย่างมันเปลี่ยนแปลงไม่ได้แล้ว" ไอระวีอยากให้พาสนาปลงให้ตก....หญิงสาว พยักหน้าน้อยๆ ตอบรับเพื่อนรัก "พาส ฉันรักแกนะ" โนอิ จับมือเพื่อน แล้วบีบเบาๆ พาสนารู้สึกอุ่นใจ ที่อย่างน้อยก็มีเพื่อนรักที่คอยให้กำลังใจเธอเสมอมาถึงสองคน..... ที่ประตูห้อง........ชายหนุ่มชุดสูทสีขาว มาดเท่ห์ ก้าวเข้ามายืนอย่างเงียบๆ ไอระวี และโนอิหันมองไปที่ชายหนุ่มคนนั้น............ "ขอผมคุยกับ พาสน่อยได้มั้ยครับ" โจอี้พูดน้ำเสียงเรียบ ไอระวี หันพยักหน้ากับโนอิ แล้วต่างพากันเดินออกจากห้อง........แต่ก่อนที่โนอิ จะก้าวเดินผ่านโจอี้ หญิงสาวหยุดยืนมองหน้าชายหนุ่ม ดวงตาเศร้า..........โจอี้สบตาหญิงสาว เค้าเองก็รู้ถึงความหมายอะไรบางอย่างในดวงตาของเธอ เมื่อไอระวี และโนอิเดินออกไปพ้นห้องแล้ว โจอี้ก็ก้าวเข้ามาใกล้ๆ พาสนา หญิงสาวนั่งนิ่ง "พาส........" โจอี้เรียกพาสนาน้ำเสียงนุ่ม "ไอมีอะไรจะถาม" โจอี้ รวบรวมความกล้า และกำลังใจของตัวเอง ชายหนุ่มเอื้อมมือไปจับมือหญิงสาวมากุมไว้.............พาสนาหลับตานิ่ง เธอพยายามทำใจ เพราะไม่ช้าก็เร็ว เธอก็ไม่อาจปฏิเสธเค้าได้ "พาส..........ตลอดเวลา ไอเฝ้ามองพาส เพียงคนเดียว..........รัก และ ห่วงใยพาสเพียงคนเดียว" โจอี้ รู้สึกจุกแน่นในอก ตีบตันในลำคอ "ไอไม่เคยหวังอะไรมากมาย ขอแค่ให้พาส หันมามอง มารักไอบ้าง..........และเหนืออื่นใด ไออยากให้พาสมีความสุข" โจอี้ ส่งสายตาเว้าวอนให้หญิงสาวเห็นใจ พาสนา ค่อยๆ หันหน้ามามองชายหนุ่ม......สายตาของทั้งสอง มองจ้องกันและกัน พาสนาไม่อาจปฏิเสธได้ว่า ชายหนุ่มที่อยู่เบื้องหน้าเธอนี้คนนี้ รักและดีกับเธอเพียงใด สิ่งที่เค้าทำทุกอย่าง แสดงให้เห็นว่า เค้ารัก และปรารถนาดีกับเธอ จริงใจกับเธอเพียงใด แต่หญิงสาวไม่อาจรับความรักจากเค้าได้.....ใช่ว่าเธอมองไม่เห็นความรักที่เค้าหยิบยื่นให้.......เพียงแต่ในหัวใจของเธอ อัดแน่นเต็มไปด้วยความรักของชายอีกคน สิ่งที่เธอทำได้ในตอนนี้ก็คือ ยอมแต่งกับโจอี้....ถึงแม้ว่า ใจเธอไม่ได้อยู่กับเค้าเลยแม้แต่น้อยก็ตาม โจอี้ จ้องมองหญิงสาวตรงหน้า เธอสวยทุกเวลาสำหรับเค้า........ความสวย ความน่ารัก และความเข้มแข็งของหญิงสาว ที่เค้าได้เคยสัมผัส เค้าไม่เคยลืมลงได้สักวัน.......หากแต่วันนี้ ความฝันของเค้าได้เป็นจริง ความฝันที่จะได้ครอบครองเธอ ได้เธอมาแนบกาย แต่ทำไม เค้าไม่เคยมีความสุขเลย ไม่เคยจริงๆ หญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าเค้าในตอนนี้ เต็มไปด้วยความทุกข์ สีหน้าหมองเศร้า รอยยิ้มไม่มี......ดวงตาเศร้า นี่เค้ากำลังจะทำร้ายเธอหรือ???~ เค้าเคยหวังว่า จะทำให้เธอมีความสุข......แต่เหมือนว่า ตอนนี้เธอกำลังจมอยู่กับความทุกข์......โจอี้ รู้สึกเจ็บปวดใจเหลือเกิน “พาส.............ก่อนที่ไอจะถามพาส............ ไออยากจะบอกพาสว่า ไอรักพาสนะ รักมาก " โจอี้ กล่าวกับหญิงสาวเสียงสั่น "............." หญิงสาวนั่งฟัง สีหน้าเรียบ "พาส..........วันนี้เป็นวันที่ไอรอคอยมานาน ไอเฝ้านับวันรอวันนี้........" "พาส..........พาสเคยรักไอสักนิดมั้ย" โจอี้พูดประโยคที่เค้าแสนกลัวออกมา ชายหนุ่มจ้องหน้าหญิงสาว อย่างเว้าวอน...........เหมือนเค้าจะรู้คำตอบอยู่แล้ว แต่เค้าก็ยังแอบหวัง แม้ในความหวังนั้นจะมองแทบไม่เห็นเลย..... พาสนา มองหน้าชายหนุ่มตรงหน้า เธอรู้สึกสงสารเค้าจับใจ แต่หากให้เธอโกหกเค้าไป เธอก็ทำไม่ได้...หญิงสาว ยิ้มบางๆ ที่มุมปากก่อนตอบ "โจ เรารู้ว่าโจรักเรามาก......เราซึ้งใจนะ...โจเป็นคนดี...แต่..." หญิงสาวหยุดพูด พร้อมสูดลมหายใจลึก พาสนา เอื้อมมือข้างขวาที่ว่างอยู่ ไปสัมผัสกับแก้มชายหนุ่มอย่างอ่อนโยน "แต่.......เราไม่เคยรักโจเลย เราเห็นโจเป็นแค่เพื่อนของเราจริงๆ" พาสนาตัดสินใจพูดออกมา เธอรู้ว่าโจอี้อาจเจ็บปวดมาก แต่นี่คือความจริงที่อยู่ในใจเธอ ชายหนุ่มตรงหน้าพาสนา ยิ้มให้เธอ เป็นรอยยิ้มจางๆ "ไอก็รู้ว่าพาส ไม่เคยรักไอเลย...." โจอี้ พูดน้ำเสียงเศร้า ชายหนุ่ม ก้มมองนิ้วนางข้างซ้ายของหญิงสาว ที่มีแหวนของเค้าสวมอยู่... "ไอยอมทำทุกอย่างเพื่อพาส ไออยากให้พาสมีความสุข....ไอคิดว่าการตัดสินใจของไอครั้งนี้จะทำให้พาสมีความสุข"โจอี้ถอดแหวนเพชรวงงามในนิ้วของหญิงสาวออก วินาทีแรกที่แหวนวงนั้นหลุดออกจากนิ้วนางข้างซ้ายของพาสนา....หญิงสาวรู้สึกเหมือนชีวิตได้หลุดพ้นพันธะนาการใดๆ ที่เธอได้ทนแบกรับไว้.....โจอี้ เหมือนหัวใจจะดับวูบ แต่เค้าก็ยังคงมีชีวิตอยู่ . พาสนาจ้องมองหน้าโจอี้นิ่ง เธอแทบไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เกิดขึ้น.......หัวใจของเธอมันฟองโตขึ้นอีกครั้ง ความปิติ อันใดที่เคยเกิดกับเธอ ก็ไม่เท่าครั้งนี้....หญิงสาว ยิ้มกว้างออกมาแบบไม่รู้ตัว....เธอไม่รู้จะกล่าวอะไรกับโจอี้อีก โจอี้ จ้องมองใบหน้าหญิงสาวตรงหน้า.........รอยยิ้มของเธอ ที่เค้าไม่ได้เห็นมาแสนนาน.........ดวงตาเป็นประกายของเธอ เค้ารู้สึกดีใจที่เห็นเธอมีชีวิตอีกครั้ง "ไอทำเพื่อพาสนะ...........ไอรักพาส" โจอี้ ย้ำกับหญิงสาว "ไปหาเค้าเถอะ...........เค้ารอพาสอยู่" แม้จะเจ็บปวดแค่ไหน แต่โจอี้ก็ขอเป็นคนเจ็บเอง เค้าไม่อยากให้คนที่รักเจ็บ "ขอบใจนะโจ......ขอบใจ" หญิงสาวไม่รู้จะกล่าวอะไรได้อีก นอกจากขอบคุณชายหนุ่ม พาสนาโผล่เข้ากอดโจอี้แน่น เธอหอมแก้มเค้าไป 1 ที ก่อนที่จะวิ่งออกจากห้อง "โชคดีนะพาส........ขอให้พาสมีความสุข" โจอี้ พูดตามหลังหญิงสาว เมื่อพาสนาวิ่งออกจากห้องไป คงทิ้งให้โจอี้อยู่อ้างว้างเดียวดายภายในห้องหรู.......ชายหนุ่มนั่งก้มหน้านิ่ง สายตาจับจ้องที่แหวนเพชรวงงามในมือ น้ำตาชายหนุ่มหยดไหลออกมา......มันมีทั้งความเจ็บปวด จากความรักที่ไม่สมหวัง....แต่เค้าก็พึงพอใจ กับการได้ปล่อยให้คนที่เค้ารักเป็นอิสระ...ช่างเป็นความเสียสละที่ยิ่งใหญ่ และน่ายกย่องเหลือเกิน . . .   โดย: kokoo_129 5 สิงหาคม 2549 4:01:24 น.

โนอิได้เข้ามาในห้อง.......หญิงสาวมองไปที่ชายหนุ่ม เธอเดินเข้าไปจับไหล่เค้าเอาไว้........ดวงตามองชายหนุ่มแสดงความรู้สึกที่ห่วงใย อาทร โจอี้บีบมือที่วางบนไหล่ตนเองแน่น "ผมทำถูกแล้วใช่มั้ย" โจอี้ พูดขึ้นทั้งที่ยังก้มหน้านิ่ง "คุณทำในสิ่งที่หัวใจคุณต้องการแล้ว..........บางครั้ง การรักใครสักคน ก็ไม่จำเป็นต้องได้ครอบครอง การได้เฝ้ามองเค้ามีความสุข ก็ทำให้เราสุขได้นะค่ะ" โนอิ กล่าวด้วยน้ำเสียงหวาน และอ่อนโยน "ความรักที่ไม่จำเป็นต้องได้ครอบครอง.........." โจอี้ เริ่มคิดได้ ถึงคำพูดพวกนี้ ตามใบเซียมซี ที่เค้าได้มาจากวัดที่ไปเที่ยวตลาดน้ำกับพาสนาในครั้งนั้น.........ชายหนุ่มเริ่มเข้าใจความหมายของมันแล้ว โนอิ นั่งลงข้างๆ โจอี้ เธอรู้ว่าชายหนุ่มกำลังเผชิญกับความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส แต่เธอก็เชื่อว่าเค้าต้องผ่านมันได้แน่นอน....โจอี้ หันมองหน้าหญิงสาวตรงหน้า ดวงตาเออล้นด้วยความเจ็บปวด.....ชายหนุ่มรู้สึกอ่อนแอเหลือเกิน... โนอิ รู้สึกสงสารชายหนุ่มตรงหน้าเหลือเกิน......เธอได้โอบกอดเค้าเอาไว้....โจอี้ซบหน้าที่ไหล่ของหญิงสาว ...โนอิ รับรู้ถึงสัมผัสอุ่นจากดวงตาชายหนุ่ม....เค้ากำลังร้องไห้...หญิงสาวไม่อาจกล่าวคำใดๆ ได้ เธอสงสาร และเห็นใจชายหนุ่มไม่น้อยเลย............หัวใจเธอเอง ก็เจ็บปวดไม่แพ้กัน โนอิโอบกอดโจอี้ไว้แน่น..... ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ ในเวลานี้ช่างอ่อนแอเหลือเกิน แต่เค้าต้องผ่านช่วงเวลานี้ไปได้........ ++++++ พาสนาวิ่งออกจากห้อง.....ตอนนี้หัวใจเธอไปถึงวังพิษณาแล้ว..... "ลูกปลา..........ลูกปลาจะไปไหน" คุณหญิงอาบแสงจันทร์ ร้องเรียกพาสนา เมื่อเห็นหลานสาววิ่งออกมาจากห้องพัก "คุณย่าค่ะ คุณย่า..........หนูเป็นอิสระแล้ว หนูเป็นอิสระแล้ว" พาสนา ยิ้มดีใจน้ำเสียงสดชื่น "อะไรนะลูก" คุณหญิงยังคง สับสนในคำตอบของหลานสาว "โจอี้ค่ะ.........โจอี้ ยอมถอนหมั้นแล้ว " พาสนา เก็บอาการดีใจไว้ไม่อยู่ "ว่าไงนะลูก......." คุณหญิงอาบแสงจันทร์ ไม่รู้จะแสดงอาการดีใจไปกับหลานสาวดี หรือว่าเสียใจดี "โจอี้ ยอมถอนหมั้นหนูแล้ว หนูเป็นอิสระแล้วค่ะคุณย่า" พาสนา ยกมือให้คุณหญิงย่าดู ให้รู้ว่าตอนนี้เธอไม่มีพันธะนาการใดๆ แล้ว "คุณย่าค่ะ........หนูขอตัวก่อนนะค่ะ" พาสนา กำลังจะก้าววิ่งออกไปนอกโรงแรม "จะไปไหนลูก" คุณหญิงอาบแสงจันทร์ จับมือหลานสาวไว้ "ไปตามหัวใจค่ะ ไปตามหัวใจของหนู...........ไปตามหลานเขยมาให้คุณย่าไงค่ะ" พาสนา พูดด้วยสีหน้าดีใจสุดๆ "อ้อ........งั้นรีบไปเลยลูก" คุณหญิงอาบแสงจันทร์ ยิ้มให้หลานสาว อย่างมีความสุข และเอาใจช่วยเธอ "หนูไปก่อนนะค่ะคุณย่า" พาสนาก็วิ่งออกไป ทั้งๆ ที่ยังใส่ชุดเจ้าสาวสีขาวฟูฟ่อง "ตามกลับมาให้ได้นะลูก........" คุณหญิงอาบแสงจันทร์ ยิ้มมองตามหลานสาวอย่างปิติ "ลงตัวซะทีนะครับ" คุณประสงค์ เดินมาสมทบข้างๆ คุณหญิง "ใช่" คุณหญิงตอบอย่างอารมณ์ดี ++++++ เวลาผ่านไปเนินนาน.....สองร่างยังคงนั่งอยู่ในท่าเดิม...โจอี้ เริ่มสงบใจได้แล้ว.......ชายหนุ่มเงยหน้า มองหญิงสาวที่อยู่ข้างๆ เค้า ดวงตากลมโตที่สุกใส รอยยิ้มจากปากเรียวงาม และหัวใจที่งดงาม.....เธอตรงหน้านี้ ทำไมเค้ามองข้ามไปได้ "สบายใจขึ้นรึยังค่ะ" โนอิ ถามโจอี้ ด้วยน้ำเสียงห่วงใย "ครับ........" โจอี้ ตอบ พร้อมจ้องไปที่ใบหน้าจิ้มลิ้ม ของหญิงสาว ดวงตาของทั้งคู่ ประสานกันไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไรมากมาย เมื่อคนสองคน มีความรู้สึกตรงกัน.... "ทำไม ผมถึงมองไม่เห็นคนที่น่ารัก อย่างคุณมาก่อนนะ" โจอี้ เอ่ยเสียงนุ่มกับโนอิ หญิงสาว รู้สึกร้อนวูบที่ใบหน้า หัวใจเต้นแรง............... "เออ.......โนอิ .......โนอิ" จากคนช่างพูด กลางเป็นคนติดอ่างไปได้ในทันที "ผมขอบคุณนะครับ ที่คุณโนอิ เฝ้าห่วงใย และดูแลผมเสมอมา" โจอี้ จ้องมองใบหน้าหญิงสาวตรงหน้า ด้วยดวงตาอ่อนโยน หญิงสาว เกิดความรู้สึกเขินอายอย่างมาก เธอรีบหลบสายตาคู่นั้น โจอี้ ยิ้มให้หญิงสาว แล้วก็เอามือเชยคางเธอให้หันมามองเค้า "ผู้หญิงดีๆ จริงๆ ไม่ได้หายากเลยสักนิด......เพียงแต่เราต้องมองหาให้เจอ" โจอี้ ส่งสายตาหวานให้หญิงสาว "คุณโจอี้........." โนอิ จ้องมองชายหนุ่ม ด้วยสีหน้า อายสุดๆ "คุณโนอิครับ.............ตอนนี้ผมไม่สบาย" โจอี้ บอกกับหญิงสาว "ค่ะ ไม่สบายตรงไหนค่ะ " หญิงสาวรีบเอามือแตะหน้าผากชายหนุ่มอย่างห่วงใย "ไม่ใช่ตรงนั้นครับ..........มันอยู่ตรงนี้" โจอี้ เอามือตัวเอง ชี้ไปที่หน้าอกข้างซ้าย "คุณโจอี้........." หญิงสาว เรียกชื่อชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา "ถ้าคุณโนอิ จะกรุณา ............รักษาให้ผมได้มั้ยครับ" โจอี้ เอ่ยกับหญิงสาวที่อยู่ข้างหน้า "คุณโจอี้.........." โนอิ ไม่รู้จะพูดอะไรได้อีก เธอรู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก โจอี้ จับมือหญิงสาวกุมไว้ แล้วเอามาแนบที่หน้าอกตน "นะครับ..........คิดซะว่าสงสารผมแล้วกัน" โจอี้ เอ่ยด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน "อาจจะดูเหมือนผมไม่จริงใจ ทั้งๆ ที่เพิ่งจะโดนผู้หญิงปฏิเสธไม่แต่งงานด้วยแท้ๆ ยังจะมาขอความรักจากคุณอีก" "ถึงผมจะไม่ค่อยหล่อ ตัวก็ดำ แต่ว่า...........ผม........" โจอี้ ต้องหยุดพูดลง เมื่อโนอิ เอามือน้อยๆ ปิดปากชายหนุ่มไว้ "พอแล้วค่ะ......... ไม่ว่าจะยังไง โนอิ ยินดีจะรักษาแผลที่ใจคุณให้ค่ะ" โนอิ ส่งสายตาอ่อนโยนให้ชายหนุ่ม "..........ถ้าคุณไม่รังเกียจ" พูดจบ หญิงสาว ก็ก้มหน้าหลบสายตาชายหนุ่ม "ขอบคุณครับ" โจอี้ ยิ้มออกมาด้วยความยินดี.......... ทั้งสอง นั่งจ้องหน้า จับมือกัน และส่งสายตาแห่งความเข้าใจ......คงไม่มีวิธีรักษาแผลใจใด ที่จะได้ผลเท่ากับการเอาใจรักษาใจอีกแล้ว......   โดย: kokoo_129 5 สิงหาคม 2549 4:03:17 น.

หญิงสาวในชุดสีขาวฟูฟ่อง.......ได้มาหยุดยืนหน้าวังพิษณา. กึก............ กึก............... กึก.............. รองเท้าส้นสูง กระทบกับพื้น ส่งเสียงดังเป็นจังหวะ ตึกตัก..........ตึกตัก...........ตึกตัก........ เสียงเต้นของหัวใจหญิงสาว..........ดังขึ้นเรื่อยๆ พาสนา เดินมาตามระเบียงของตึก หญิงสาวหยุดยืนเห็นใครบางคนกำลังก้มหน้าก้มตาทำสวนดอกไม้อย่างขะมักเขม้น เธอยิ้มกว้างออกมา หัวใจฟองโต ...... "ฮะฮึ่ม..........เป็นคนสวนใหม่หรอ" พาสนา กล่าวทัก เมื่อเดินไปถึงร่างชายคนทำสวนคนนั้น ชายคนสวนเงยหน้าขึ้นมามองพาสนา............ รอยยิ้มกว้างเกิดขึ้นบนใบหน้า........ "ลูกปลา........." พิษณุร้องออกมาอย่างไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง "ค่ะ พี่ณุ ปลาเอง" พาสนา ยิ้มหวานให้ชายหนุ่ม พิษณุลุกขึ้นยืน แล้วมองดูหญิงสาว....พาสนาในเวลานี้ สวยสดตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า........ชุดแต่งงานสีขาว กระโปรงทรงสุ่ม แต่งหน้าสีอ่อนๆ ออกสีชมพู รับกับใบหน้าของเธอ ที่ปกติก็หวานอยู่แล้ว ตอนนี้ยิ่งหวานเพิ่มขึ้นไปอีก "ปลาคิดถึงพี่ณุจังค่ะ" พาสนา ยิ้มให้ชายหนุ่ม "พี่ก็คิดถึงลูกปลาเหมือนกัน" พิษณุรีบคว้าร่างน้อยมากอดแน่น แต่แล้วชายหนุ่มต้องรีบผละออกมา เพราะมือเค้าเปื้อนขี้ดิน ขี้โคลน จากการทำสวนดอกไม้ ชายหนุ่มกลัวชุดสวยจะเปื้อนเลอะเทอะ "เป็นอะไรไปค่ะพี่ณุ" พาสนา มองชายหนุ่มอย่างสงสัย "ก็มือพี่เปื้อนอยู่" พิษณุก้มมองมือตัวเอง พาสนา อมยิ้ม ในความน่ารักของชายหนุ่ม หญิงสาวเอื้อมมือไปจับมือชายหนุ่ม แล้วส่งยิ้มหวาน "ไม่เห็นเป็นอะไรเลย............ไม่ว่ามือพี่ณุจะเปื้อนมากแค่ไหน ปลาก็ให้กอดค่ะ..........เพราะปลาอยากให้กอด" พาสนา พูดไป หน้าก็เริ่มเป็นสีแดงระเรื่อ พิษณุจ้องใบหน้าหวาน แล้วยิ้มอย่างพอใจ ชายหนุ่มโอบกอดหญิงสาวอีกครั้ง.................พาสนาก็กอดชายหนุ่มไว้แน่นเช่นกัน "อืม แล้วลูกปลามาได้ยังไง" พิษณุ นึกขึ้นได้ว่า วันนี้เป็นวันแต่งงานของหญิงสาว จึงรีบถามอย่างแปลกใจ "ปลาก็ หนีมาไงค่ะ" พาสนา แกล้งหลอกชายหนุ่ม "หะ....หนีมาหรอ" พิษณุทำหน้าตกใจ "ค่ะ.......หนีมา" พาสนา ยิ้มเจ้าเล่ห์ "ทำแบบนี้ไม่กลัวคุณย่าเสียใจหรือไง" พิษณุซักถามอย่างแปลกใจ "ทำไมค่ะ...........ไม่ดีใจหรือไง" พาสนาทำหน้างอ "เปล่า พี่ดีใจ แต่ว่าพี่สงสัย" พิษณุรู้สึกดีใจจริงๆ แต่ว่า ก็ยังสงสัยในสิ่งที่หญิงสาวพูด หญิงสาว เดินออกมาจากชายหนุ่ม แล้วหันหลังให้........ "พี่ณุอยากให้ปลาแต่งงานกับโจอี้หรือ" พาสนา เริ่มมีอาการงอนขึ้นเรื่อยๆ "เปล่าซักหน่อย..........พี่ดีใจที่ลูกปลามาหาพี่" พิษณุรีบเข้าไปโอบเอวหญิงสาวไว้ "เชอะ งั้นปลากลับไปแต่งกับโจอี้ก็ได้" พาสนา แกล้งพูดหลอกชายหนุ่ม "ไม่ให้ไปนะ..........ไม่ให้ไป" พิษณุรวบตัวหญิงสาวมากอดแน่น......... “555555" พาสนา หัวเราะออกมาเสียงดัง "หัวเราะทำไม" พิษณุถามอย่างสงสัย "ขำพี่ณุ...........ใครจะหนีมาจริงๆ " พาสนา แกล้งทำหน้าทะเล้นใส่ชายหนุ่ม "อย่างปลาไม่หนีตามใครง่ายๆ หรอก" พาสนา ยิ้มยั่วชายหนุ่ม อย่างน่าหยิก พิษณุเกิดอาการ งง ชายหนุ่มอยากรู้เหลือเกินว่าเกิดอะไรขึ้น พาสนาทำหน้าเจ้าเล่ห์ ... "บอกมาซิ ว่ามันเป็นยังไงกัน" พิษณุ ขมวดคิ้วมองหน้าหญิงสาว "ปล่อยปลาก่อนซิ" พาสนาร้องให้ชายหนุ่ม ปล่อยเธอจากอ้อมกอด พิษณุยอมปล่อยหญิงสาวแต่โดยดี....... พาสนา เดินถอยออกมาตั้งหลัก เธอก้มถอดร้องเท้าส้นสูงออก......... "ถอดรองเท้าทำไม" พิษณุถามอย่างสงสัย พาสนา ยิ้ม แต่ไม่ตอบชายหนุ่มเรื่องถอดรองเท้า............ "พี่ณุ ปลามีไรจะบอกนะ ฟังดีๆ นะ" พาสนา ตะโกนออกมาเสียงดัง ชายหนุ่ม พยักหน้ารับ แล้วตั้งใจฟังสิ่งที่หญิงสาวกำลังจะพูด "ปลา........เป็น...........อิสระ.........แล้ว" พาสนา ตะโกนเสียงดัง พร้อมใบหน้าที่มีรอยยิ้ม "นี่โจอี้ ถอนหมั้นปลาแล้ว" พาสนา ชูนิ้วนางข้างซ้ายให้พิษณุดู นิ้วนางที่ไม่มีพันธะจากแหวนหมั้น ชายหนุ่มเบิกตาโต รอยยิ้มกว้างเกิดที่ใบหน้า ........... "จริงหรือ ลูกปลา จริงหรือ" พิษณุถามพาสนา ย้ำไปมา "อืม..." พาสนา ยิ้มให้ชายหนุ่ม "งั้นมาให้พี่กอดซะดีๆ" พิษณุเดินเข้ามาหาหญิงสาว "มาจับเอาเอง.........แบร่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ" พาสนา แลบลิ้นให้ชายหนุ่ม พร้อมทำหน้าเป็น เธอเริ่มออกวิ่งหนีชายหนุ่ม "เดี๋ยวนี้มีลูกเล่นหรือ อย่าให้พี่จับได้นะ จะหอมให้เข็ดเลย" พิษณุทำท่า หมั่นเคี้ยวแล้ววิ่งไล่จับหญิงสาว ตรงตามที่พาสนา คิดเอาไว้ หญิงสาวรีบวิ่งหนีชายหนุ่ม อย่างสนุกสนาน........ตอนนี้เธอไม่กลัวที่จะต้องพลัดพรากจากเค้าอีกแล้ว เพราะพาสนารู้ว่าถึงยังไง พิษณุต้องวิ่งมาหาเธอ และเค้าคงไม่ยอมปล่อยเธออีก เค้าพร้อมจะอยู่ข้างๆ เธอ เมื่อพิษณุจับตัวหญิงสาวได้........ชายหนุ่มกอดเธอไว้แน่น พาสนาเอง ก็ยอมรับอ้อมกอดของชายหนุ่มไว้อย่างซึ้งใจ....... "พี่ณุ........" พาสนา ร้องเรียกชายหนุ่มด้วยเสียงออดอ้อน "หืม..." พิษณุขานรับ "ปลาอยากได้แหวนดอกหญ้า" พาสนา ยืนมือข้างซ้ายให้ชายหนุ่ม "ได้ซิ.........." พิษณุยิ้มให้หญิงสาว เพียงไม่กี่อึดใจ แหวนวงน้อยถูกถักทอขึ้นจากดอกหญ้า และเถาไม้จากต้นไม้ในสวน ก็เกิดขึ้น ชายหนุ่มจ้องใบหน้านวลที่ยืนอยู่ตรงหน้า.....พิษณุก้มคุกเข่าลงตรงหน้าเธอ........ชายหนุ่ม เอื้อมมือไปจับมือซ้ายของเธอไว้...... ชายหนุ่มค่อยๆ สวมแหวนจากดอกหญ้าที่เค้าเพิ่งถักทอ มาเมื่อสักครู่ ที่นิ้วนางข้างซ้ายของพาสนา........ "ลูกปลา...........แต่งงานกับพี่นะ" สีหน้าชายหนุ่ม อ่อนโยน และจริงใจ พาสนา ยิ้มละไม เต็มใบหน้า แม้ว่าจะมีอาการเขินอาย แต่เธอก็ไม่อยากหลบสายตาไปไหน "พี่จะรัก .......... จะดูแล..........จะมั่นคง กับลูกปลาตลอดไป" พิษณุกล่าวให้คำสัญญาจากหัวใจของเค้า พาสนา มองชายหนุ่มตรงหน้า ดวงตาประสานกัน.....ความอ่อนหวาน ความอบอุ่น แผ่ซ่านไปทั่วทั้งร่างของหญิงสาว "ค่ะพี่ณุ" พาสนา กล่าวแล้วยิ้มหวานให้ชายหนุ่ม พิษณุยิ้มกว้างอย่างมีความสุข แล้วชายหนุ่มก็ลุกขึ้นยืน สองมือโอบร่างหญิงสาวเอาไว้..........พาสนาซบลงกับอกอุ่น อย่างสุขใจ........ "ต่อไปนี้ เราจะช่วยกันประคองความรักของเราไว้ ไม่ให้ใครมาทำลายได้..........." พิษณุพูดพร้อมกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น "ค่ะ..........เราจะรักกัน ..........ผูกพัน.........มั่นคง" พาสนา ตอบเสียงหวานในอ้อมกอดของชายหนุ่ม "ใช่ รักกัน ผูกพัน มั่นคง" พิษณุ ซบหน้าลงที่เรือนผมของหญิงสาว อย่างรักใคร่ และเอ็นดู ใต้ผืนฟ้ากว้าง....... ณ. สวนดอกไม้งามนานาพันธุ์........มวลหมู่แมลงต่างช่วยกันร่วมเป็นสักขีพยานรักให้กับคู่รักหนุ่มสาว คู่นี้.................อุปสรรค ต่างๆ เรื่องราว ทั้งดีและร้าย ได้ผ่านพ้นไป.........ดวงใจสองดวง เรียงร้อยผูกพันกันไว้ ..................ด้วยรัก และมั่นคง..................... จบบริบูรณ์   โดย: kokoo_129 5 สิงหาคม 2549 4:07:44 น.

อยากอ่านอีกนะโกโก้ ต่อไปเอาเรื่องไหนมาลงอีกจะให้รอนานมั้ยย555555เร็วๆหน่อยก็ดีนะจ๊ะ   โดย: pon00 (pon00 ) 5 สิงหาคม 2549 12:26:01 น.

555555555 จบแล้ว   โดย: ละอองน้ำค้าง (friend2005 ) 5 สิงหาคม 2549 22:29:58 น.

พี่โจ้เขียนนิยายหักมุมและจบง่ายจังอ่ะ อ่านแล้วรู้สึกไงก็ไม่รู้ อิอิอิอิ   โดย: ละอองน้ำค้าง (friend2005 ) 6 สิงหาคม 2549 16:42:44 น.

การเขียนนิยายที่อ้างถึงบุคคลที่มีอยู่จริง บางครั้งมันก็กดดันคนเขียนมากๆ เพราะคนที่เราเขียนมีคนรักมากมาย บางคนรักแบบมีเหตุผล แต่บางคนก็รักแบบไม่มีเหตุผล จึงยากที่จะเอาใจได้ทั้งหมด อีกอย่างเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ 2 ที่พี่เคยเขียนมา (เขียนเองตั้งแต่ต้น จนจบ) จึงค่อนข้างยังไม่สมบูรณ์มากนัก ด้วยเพราะขาดประสบการณ์ ตลอดชีวิตไม่เคยอ่านนิยายเลย แต่ก็มาเขียน.... น้ำค้างลองตามอ่านเรื่องต่อๆ ไปของพี่ดูนะ ดูว่าพี่พัฒนาขึ้น หรือว่า พัฒนาลง ^o^   โดย: kokoo IP: 125.25.56.246 6 สิงหาคม 2549 18:11:36 น.

ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆให้อ่านขอบคุณจากใจจริงๆ   โดย: AAE IP: 125.26.198.33 9 พฤษภาคม 2551 20:18:29 น.

ยินดีมากค่ะ คุณ AAE ว่าแต่ ไม่ลองอ่านเรื่องอื่นๆ บ้างรึคะ จะได้ติชม ถึงพัฒนาการด้านงานเขียนของโก้ด้วย อิอิ เรื่องล่าสุด ก็ด้านล่างโน้นเลย Blueragon ออกแนวแฟนตาซีนิดๆ อิอิ   โดย: kokoo_129 11 พฤษภาคม 2551 8:26:30 น.

ง่า~ซึ้ง ดี จัง พูดไม่ออกเลย   โดย: Rikku IP: 222.123.138.231 15 ธันวาคม 2551 11:32:35 น.

เขียนดี แต่เรียบไปนิด สั้นไปหน่อย ขอตอนใหม่ เรื่องใหม่   โดย: แขก IP: 125.25.91.72 31 สิงหาคม 2553 22:07:13 น.

เข้ามาพบโดยบังเอิญ ชอมมากค่ะขอบคุณที่แต่งเรื่องดีๆ แบบนี้ให้ได้อ่าน ขอบคุณค่ะ   โดย: เก้า IP: 118.172.142.167 6 พฤศจิกายน 2554 19:55:01 น.

ยินดีค่ะ ^^   โดย: kokoo_129 8 ธันวาคม 2554 19:56:39 น.