Bloggang.com : kokoo_129 : ..Blueragon : อภินิหารหัวใจมังกร ตอนที่6..

..Blueragon : อภินิหารหัวใจมังกร ตอนที่6..

คำเตือน
ขอสงวนสิทธิ์ใดๆ ตามกฎหมาย ในการทำคัดลอก เผยแพร่ ดัดแปลง ส่วนหนึ่งส่วนใด หรือทั้งหมดของนิยายเรื่องนี้ โดยไม่ได้รับอนุญาต และ หากผู้ใดกระทำการคัดลอกหรือนำไปโพสในเวปอื่น ๆ หรือบล็อค โดยมิได้รับอนุญาตมีโทษปรับตั้งแต่ 20,000 บาท ถึง 200,000 บาท หรือ หากนำเรื่องไปเสนอต่อสำนักพิมพ์ ถือเป็นการเสนอขาย มีโทษจำคุกตั้งแต่ 6 เดือนถึง 4 ปี หรือปรับตั้งแต่ 100,000 บาท ถึง 800,000 บาท หรือทั้งจำทั้งปรับ ตามมาตรา 69 แห่ง พ.ร.บ.กฏหมายลิขสิทธิ์

************************
Blueragon : อภินิหารหัวใจมังกร
ตอนที่ 6
************************

.
.
.
และแล้ว วันแห่งการเดินทางของกองทัพแห่งพระราชานาบีเวียร์ ซึ่งมีเจ้าชายบาโอซีลอนเป็นผู้บัญชาการ เพื่อมุ่งหน้าไปปราบเจ้ามังกรปีศาจ มังกรที่ดุร้ายที่สุด บลูรากอน ก็ใกล้เข้ามาทุกที และค่ำนี้ก็เป็นการจัดเลี้ยงเหล่านักรบผู้กล้า จากพระราชานาบีเวียร์...

“ท่านแม่ ข้าต้องไปแล้ว”
เสียงหวานใส จากหญิงสาวร่างบางดังขึ้น เมื่อเดินเข้ามาใกล้ๆ หญิงที่นางเรียกว่าแม่

“พาทีเซียลูกรัก”
ซินเทรียกล่าวถามบุตรสาวของนางย้ำอีกครั้ง ด้วยสีหน้าไม่อยากเชื่อกับการตัดสินใจของบุตรีแห่งนาง

พาทีเซียจ้องมองดวงตาที่เต็มไปด้วยความรัก ความห่วงใย และความเมตตาจากมารดา นางยิ้มน้อยๆ ออกมา พร้อมกับแววตาที่มุ่งมั่นอย่างเต็มเปี่ยมที่นางมี

“ใช่”

คำกล่าวจากบุตรสาวนั้นทำให้หัวใจของผู้เป็นแม่แทบจะระเบิดออกมา นางเคยดีใจที่ได้บุตรี มิใช่บุตรชาย เพราะนางไม่อยากให้ลูกของนางต้องไปผจญภัย ออกล่ามังกรอย่างเช่นบิดา สามีของนาง แต่สุดท้าย สายเลือดของนักล่ามังกรยังไงก็ยังคงไหลเวียนไปทั่วร่างของ พาทีเซีย แม้ว่านางจะเป็นหญิงก็ตาม

ซินเทรียถอนหายใจเฮือกใหญ่ จ้องมองลูกสาวคนเดียวด้วยแววตาที่มีทั้งความห่วงใย ความเมตตา และความกังวล นางมิอาจร้องห้ามอะไรได้อีก เมื่อพาทีเซียบุตรสาวแห่งนางตัดสินใจที่จะดำเนินตามรอยพ่อ

“แม่จะไม่ห้าม หรือว่าขอร้องใดๆ จากเจ้า พาทีเซีย”

“แต่...แม่ขอทวงสัญญาจากเจ้า เจ้าต้องกลับมาหาแม่ อย่าหายไปเยี่ยงพ่อของเจ้า เจ้าทำได้ใช่มั้ย”

เมื่อฟังคำของมารดา หญิงสาวใบหน้าหวานหมดจด ยิ้มน้อยๆ ออกมา นางรับรู้ได้ถึงความรัก ความห่วงใยที่มารดามีให้อย่างสม่ำเสมอ...

“ข้าสัญญา ข้าจะรักษาสัญญาที่มีไว้ต่อท่านแม่ ข้าจะกลับมา”

กล่าวจบ พาทีเซียก็โน้มกายเข้าสวมกอดมารดาอย่างแนบแน่น เพื่อเป็นการร่ำลาครั้งสุดท้าย ก่อนที่นางจะเดินทางไปกับกองทหารแห่งพระราชา
.
.
.
“งานเลี้ยงค่ำนี้ จัดไปถึงไหนแล้ว ฮงเลย์”
พระราชานาบีเวียร์ทรงตรัสเสียงดัง กังวาน ถามอัศวินคนสนิท

“เรียบร้อยดีพะยะค่ะ”
ฮงเลย์หัวหน้าอัศวิน รับคำจากพระราชา ก็ก้มลงรับก่อนจะตอบคำถาม

“ดี..”

“เจ้าพี่เพคะ”
พระราชินีจัสมิน กล่าวด้วยสีหน้าเป็นกังวลยิ่ง

พระราชานาบีเวียร์ ทรงหันพระพักตร์ไปทางพระราชินี พระองค์ทรงเข้าใจถึงหัวอกผู้เป็นแม่ดี

“น้องหญิง เจ้าต้องตัดใจนะ ถึงอย่างไรลูกเราก็เป็นถึงโอรสแห่งพระราชา”
พระราชานาบีเวียร์ตรัสน้ำเสียงนุ่มลง

“แต่...”
แววตาแห่งพระราชินีจัสมินนั้นบ่งบอกได้ถึงความห่วงใยที่มีต่อเจ้าชายบาโอซีลอนอย่างเหลือล้น

“เราเชื่อว่าลูกของเราต้องทำได้ บาโอมีเลือดของกษัตริย์อยู่เต็มตัว”
พระราชานาบีเวียร์ตรัสด้วยความมั่นใจที่มีต่อโอรสองค์เดียวของพระองค์

“....”
แม้จะได้ยินคำพูดที่แสดงถึงความมั่นใจจากพระสวามีก็ตามที แต่ในใจของพระราชินีจัสมินนั้นก็หาได้วางใจไม่ พระนางยังคงรู้สึกเป็นกังวล และเป็นห่วงในองค์ชายบาโอซีลอนอยู่เช่นเดิม
.
.
.
ค่ำคืนนี้ ที่ปราสาทแห่งพระราชานาบีเวียร์ ได้มีการจัดเลี้ยงให้กับเหล่านักรบผู้กล้าที่อาสาสมัครเพื่อออกตามล่ามังกรร้าย ร่วมกับกองทหารแห่งพระราชานาบีเวียร์ และองค์ชายบาโอซีลอน

บรรยากาศในพระราชวังช่างดูครึกครื้น เหล่าพ่อครัวต่างก็ช่วยกันปรุงอาหารรสเลิศนานาชนิดมาเสริฟให้แก่เหล่านักรบผู้กล้า และที่ขาดมิได้ก็คือ สุราชั้นเยี่ยม รวมไปถึงนางกำนัลที่รูปร่างหน้าตาสดสวย หลายต่อหลายนาง มาช่วยกันสร้างความบันเทิงให้กับเหล่าผู้กล้าทั้งหลาย

จริงๆ แล้วงานเลี้ยงในครั้งนี้ พระราชานาบีเวียร์ได้จัดไว้เพื่อเหล่าผู้กล้านั้น เพื่อเป็นการตอบแทนในน้ำใจที่ทุกคนต่างก็ยอมเสียสละเพื่อออกล่ามังกรร้าย ช่วยเจ้าหญิงนาเดียน่า พระธิดาแห่งพระราชานาบีเวียร์ แม้ว่าหนทางที่รออยู่นั้นจะเต็มไปด้วยอันตราย และอาจถึงชีวิต แต่เหล่าผู้กล้าเหล่านี้ต่างก็ยอมที่จะเสี่ยง จึงทำให้พระราชานาบีเวียร์จัดงานเลี้ยงนี้ขึ้นเพื่อกำนัลแด่ผู้กล้าทั้งหลาย ซึ่งดูเหมือนจะเป็นงานเลี้ยงส่งท้าย...

พระราชินีจัสมินทรงยืนทอดพระเนตรไปยังงานเลี้ยงที่เต็มไปด้วยความครึกครื้น จากด้านบนของปราสาท พระนางกำลังจ้องมองเหล่าบุรุษผู้กล้าทั้งหลาย ที่ยอมสละชีพเพื่อช่วยบุตรีแห่งนาง

“เสด็จแม่..”

เสียงทุ่มนุ่มดังขึ้น ทางด้านหลังของพระราชินี ก่อนที่ร่างสูงใหญ่จะปรากฏ

“บาโอ ลูกรักของแม่”
พระราชินีจัสมิน หันมองไปทางเจ้าชายบาโอซีลอน พระนางมีดวงตาที่แสนเศร้า

เจ้าชายบาโอซีลอนรับรู้ได้ดีถึงความรัก และความห่วงใยที่พระราชินีมีให้ พระองค์เข้าไปยืนใกล้ๆ เสด็จแม่ของพระองค์ ก่อนจะทรุดกายคุกเข่าลงตรงหน้าพระมารดา

“ลูกมาขอพรเสด็จแม่”

จ้องมองพระโอรสด้วยแววตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรัก ความห่วงใย รอยยิ้มบางๆ ผุดขึ้นบนใบหน้าของพระราชินีจัสมิน แม้ใจจริงพระนางอยากจะฉุดรั้งพระโอรสไว้เพียงใด แต่เมื่อคิดถึงเลือดแห่งกษัตริย์ที่เจ้าชายบาโอซีลอนมีแล้ว ก็ทำให้พระนางมิอาจร้องห้ามได้อีกต่อไป

“เจ้าชาย ลูกรักของแม่”
พระราชินีจัสิมิน ยื่นพระหัตถ์ออกไป แล้วลูบผมเจ้าชายบาโอซีลอนเบาๆ

“แม่ขอให้เจ้าจงเดินทางปลอดภัย แคล้วคลาด ภัยอันตรายต่างๆ เอาชนะเจ้ามังกรชั่วร้ายนั่นให้จงได้ พาน้องกลับมา กลับมายังเมืองเรา”

คำกล่าวที่เต็มไปด้วยน้ำเสียงแห่งความเมตตา ทำให้เจ้าชายบาโอซีลอนยิ้มออกมาอย่างภาคภูมิใจ

“ลูกสัญญาเสด็จแม่ ลูกจะพาน้องนาเดียน่า กลับมาหาเสด็จแม่”
เจ้าชายบาโอซีลอน ยิ้มกว้างให้กับพระราชินี พระมารดา

“จ๊ะ...”
พระราชินีจัสมิน ทรงยิ้มหวานให้กับพระโอรสของพระองค์
.
.
.
ที่ลานจัดเลี้ยงของเหล่าผู้กล้า

เหล่าผู้กล้าทั้งหลายต่างสนุกสนานกับอาหาร เครื่องดื่ม และนารี ที่พระราชานาบีเวียร์จัดมากำนัล เสียงหัวเราะครึกครื้นดังไม่ได้ขาด

“เอ้า เจ้าหน่ะ ทำไมไม่ค่อยดื่มเลย”
ฮงเลย์กล่าวถามขึ้น เมื่อหันไปเห็นหนุ่มน้อยพาทริส ที่เอาแต่นั่งเงียบ

“เอออ...ข้า ข้าไม่ค่อยชอบดื่มสักเท่าไหร่หน่ะท่านฮงเลย์”
พาทริส หนุ่มน้อยหน้าหวานกล่าวตอบหัวหน้าอัศวิน

“ไม่ชอบดื่ม หรือว่า ไม่มีเพื่อนดื่ม งั้น...เจ้าไปนั่งเป็นเพื่อนพ่อหนุ่มน้อยของเราหน่อยซิ”
กล่าวจบ ฮงเลย์ก็หันไปหานางกำนัลหน้าตาจิ้มลิ้มซึ่งอยู่ไม่ไกลนัก ให้เข้าไปนั่งข้างๆ พาทริส

“ได้ซิเจ้าคะ”
นางกำนัลหน้าตาจิ้มลิ้มรีบลุกขึ้น แล้วเดินไปนั่งข้างๆ พาทริสตามคำสั่งของหัวหน้าอัศวิน อย่างไม่รีรอ

เมื่อนางเดินมานั่งข้างๆ พาทริสได้ นางก็รีบยกจอกเหล้าขึ้นเพื่อให้พาทริสดื่ม

“ดื่มซิคะท่าน”

“เอออออ....เดี๋ยวๆ”
หนุ่มน้อย รู้สึกตกใจเมื่อโดนนางกำนัลรุกไล่ เค้ารีบยกมือขึ้นป้องแล้วมองนาง

“ทำไมล่ะเจ้าคะ ดื่มเถอะเจ้าค่ะ จะได้สนุกๆ ไงเจ้าคะ...เป็นบุรุษใยมิชอบดื่มเหล้า..”
นางกำนัลกล่าวน้ำเสียงหวาน ดวงตาเป็นประกาย เมื่อมองไปยังหนุ่มน้อยตรงหน้า แม้นางจะต้องทำตามหน้าที่ที่ได้รับคือ สร้างความบันเทิงให้กับผู้กล้าตามคำสั่งของพระราชา แต่เมื่อเห็นรูปกายของหนุ่มน้อยตรงหน้าแล้ว นางก็เต็มใจที่จะทำ แม้จะไม่ต้องทำตามหน้าที่ก็ตาม

“เอออ...”
พาทริส ยังคงอึ้งกับท่าทีของนางกำนัล

“5555....เจ้านี่ใช่เล่นเลยนะเจ้าหนุ่มน้อย ขนาดบาเรีย นางกำนัลอันดับต้นๆ ของวังนี้ ยังอยากจะดูแลเจ้า”
ฮงเลย์มองอาการของนางกำนัลบาเรีย แล้วให้อดชอบใจไม่ได้

“แหม ท่านฮงเลย์ก็...อิฉันก็เห็นว่า พ่อหนุ่มน้อยคนนี้หน้าตาหล่อเหลา แถมยัง....กล้าหาญอีก ก็เลยอดชื่นชมไม่ได้”
นางกำนัลบาเรีย หันไปบอกกับฮงเลย์ แล้วหันกลับมาทำตาหวานใสพาทริสอีกครั้ง

หนุ่มน้อยพาทริสเห็นกริยาของนางกำนัลแล้วให้หวั่นใจ เค้าพยายามกระเถิบถอยหนี แต่นางก็กระเถิบขยับเข้ามานั่งใกล้ๆ ตามไม่หยุด จนเค้าต้องจนมุมให้แก่นาง

“ดื่มซิคะ หรือว่าจะให้ข้าป้อน”
กล่าวด้วยแววตาหวานเยิ้ม จนพาทริส ต้องสะดุ้ง เค้ารีบคว้าจอกเหล้าในมือนางกำนัลขึ้นมาดื่มรวดเดียวหมด

“ข้าดื่มเองได้”

“แหม ช่างองอาจสมชาย”
นางกำนัลบาเรีย มีท่าทีชื่นชอบพาทริสมากขึ้น นางรีบรินเหล้าใส่จอกตรงหน้าพาทริสอีก

“นี่ บาเรีย นางจะมมเหล้านักรบของข้างั้นรึ”
ฮงเลย์แกล้งแซวนางกำนัลอย่างรู้ทัน

“คิคิ....ก็อยากอยู่หรอกเจ้าค่ะ แต่ไม่รู้ว่า....หนุ่มน้อยผู้กล้าจะยอมรึป่าว”
นางกำนัลหัวเราะคิกคัก กับคำแซว พลางเหลือบมองพาทริสด้วยแววตาหวานเยิ้ม

พาทริสเห็นท่าทีของนางกำนัลบาเรียแล้วให้รู้สึกขนลุก เค้ารีบคว้าจอกเหล้าขึ้นดื่ม เพื่อไม่ให้นางทำการใดๆ อย่างที่หวัง

“แหม ให้ข้าป้อนไม่ได้หรือเจ้าคะ”
นางกำนัลร้องออกมาอย่างเสียดาย

“มะ...ไม่ต้อง ข้าดื่มเอง”

“งั้น...”
เหมือนแกล้ง นางกำนัลบาเรีย รีบรินเหล้าใส่จอกให้พาทริสอีกครั้ง

“......”
พาทริสมองจอกเหล้าตรงหน้า เค้ารู้ดีกว่า กำลังจะโดนนางกำนัล มมเหล้าให้เมาแน่ๆ แต่ถ้าเค้าไม่ดื่มนางก็จะมาป้อนให้ นั่นเค้าก็ไม่ชอบอีกเช่นกัน

หนุ่มน้อยยอมยกจอกเหล้าขึ้นดื่มอีกครั้ง ก่อนจะวางมันลงกับโต๊ะ และลุกขึ้นทันที

“อ้าว จะไปไหนเจ้าคะ”
นางกำนัลร้องถามเสียงหลง

“ข้าจะไปปลดทุกข์สักหน่อย”
นั่นคือคำกล่าวก่อนที่ร่างเล็กของหนุ่มน้อย พาทริส จะเดินห่างออกไป ทิ้งให้นางกำนัลบาเรียนั่งอยู่เพียงลำพังด้วยความเสียดาย

“ท่าทางเจ้าหนุ่มพาทริสของเราจะไม่ยอมเล่นด้วยกับเจ้าซะแล้วนะ บาเรีย”
ฮงเลย์กล่าวสีหน้ายิ้มขันๆ ก่อนจะยกเหล้าขึ้นดื่ม

“ท่านฮงเลย์...”
นางกำนัลบาเรีย ค้อนใส่หัวหน้าอัศวิน ก่อนจะมองตามหลังของพาทริส ที่กำลังเดินหายไปทางสวนเล็กๆ ด้านหลังลานจัดเลี้ยง

แต่เพียงไม่นาน นางกำนัลก็ยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา และลุกขึ้นทันที

“อ้าว นั่นเจ้าจะไปไหนล่ะ บาเรีย”
ฮงเลย์ร้องถามขึ้น เมื่อเห็นบาเรียลุกขึ้นและทำท่าจะเดินไปทางที่พาทริสเดินหายไป

“...ข้าก็จะไปยกเหล้ามาให้ท่านอีกไงล่ะเจ้าคะ”
นางหันมาตอบสีหน้ายิ้มกริ่ม และรีบเดินไปทางสวนเล็กๆ ทางเดียวกับที่พาทริสเดินหายไป

“…สงสัยคืนนี้หนุ่มน้อยของเราจะมีความสุขกว่าใคร หึหึ”
แม้ไม่ต้องตอบความจริง แต่ฮงเลย์ก็พอจะรู้ว่า บาเรียจะทำสิ่งใด เค้าได้แต่ยิ้มขำๆ ก่อนจะยกเหล้าขึ้นดื่มอีกครั้ง
.
.
.

************

Create Date : 04 ธันวาคม 2552

Last Update : 23 มีนาคม 2554 18:29:36 น.

0 comments

Counter : 255 Pageviews.