Bloggang.com : kokoo_129 : ..Blueragon : อภินิหารหัวใจมังกร ตอนที่26..

..Blueragon : อภินิหารหัวใจมังกร ตอนที่26..

คำเตือน
ขอสงวนสิทธิ์ใดๆ ตามกฎหมาย ในการทำคัดลอก เผยแพร่ ดัดแปลง ส่วนหนึ่งส่วนใด หรือทั้งหมดของนิยายเรื่องนี้ โดยไม่ได้รับอนุญาต และ หากผู้ใดกระทำการคัดลอกหรือนำไปโพสในเวปอื่น ๆ หรือบล็อค โดยมิได้รับอนุญาตมีโทษปรับตั้งแต่ 20,000 บาท ถึง 200,000 บาท หรือ หากนำเรื่องไปเสนอต่อสำนักพิมพ์ ถือเป็นการเสนอขาย มีโทษจำคุกตั้งแต่ 6 เดือนถึง 4 ปี หรือปรับตั้งแต่ 100,000 บาท ถึง 800,000 บาท หรือทั้งจำทั้งปรับ ตามมาตรา 69 แห่ง พ.ร.บ.กฏหมายลิขสิทธิ์

************************
Blueragon : อภินิหารหัวใจมังกร
ตอนที่ 26
************************

.
.

ท่ามกลางทุ่งโล่งกว้างของทุ่งหญ้าสีทองแห่งนครนาโดบา...ค่ายพักแรมของทหารแห่งนาบีเวียร์ยังคงตั้งอยู่ ณ ที่เดิม แต่ดูเงียบสงบ ผิดจากที่ค่ายทหารควรเป็น อาจเพราะเหล่ากองทัพทหารต่างก็เข้าไปร่วมงานฉลองในประตูเมือง ที่ทางนาโดบาได้จัดต้อนรับ

สองร่างก้าวเดินลัดท้องทุ่งจนกระทั่งมาถึงค่ายพักแรม...นายทหารสองนายที่ทำหน้าที่เฝ้ายามวิ่งเข้าไปใกล้เพื่อดูว่าผู้ใดกำลังบุกรุกเข้ามา

“โอ้ ฝ่าบาท” นายทหารรีบก้มลงทำความเคารพเจ้านายของตนเมื่อเห็นเจ้าชายบาโอซีลอนเดินเข้ามาใกล้

“นี่มีใครกลับมาบ้างรึยัง” เจ้าชายกล่าวถามสีหน้าเคร่งเครียด

“ยังเลยพะยะค่ะ” นายทหารกล่าวทูลตอบกลับ

“นี่มันอะไรกันแน่นะ” บาโอซีลอนรำพึงแผ่วเบากับตนเอง

“ใครมันจะมีแรงกลับมาได้ล่ะ เล่นซะเมาเพียบขนาดนั้น” พาทริสเอ่ยขึ้นลอยๆ พร้อมใบหน้าที่ยิ้มแสยะน้อยๆ อย่างแคลนๆ

“...” เจ้าชายบาโอซีลอนชำเลืองมองหนุ่มน้อยที่ยืนข้างๆ ด้วยอาการไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นัก แต่ก็หันกลับไปหานายทหารทั้งสองเบื้องหน้าอีกครั้ง

“แล้วนี่คนอื่นๆ ไปไหนกันหมด” ตรัสถามอย่างสงสัย เมื่อสังเกตว่า ทหารเฝ้ายามได้หายไปจนแทบไม่เหลือ

“เอออ......คือ” นายทหารยามอ้ำอึ้งเล็กน้อย ด้วยสีหน้ารู้สึกผิด

เจ้าชายยืนนิ่งรอฟังคำตอบจากนายทหารทั้งสอง

“คือ เมื่อช่วงหัวค่ำ...ทหารของทางนาโดบาได้ส่งเหล้าชั้นดีมากำนันแก่พวกเรา พวกเค้ากล่าวว่า เพราะพวกเราต้องอยู่ทำหน้าที่เฝ้ายามที่นี่ เลยไม่ได้เข้าไปร่วมสนุกในงาน พวกเค้าเลย....” นายทหารรู้สึกผิดละอายต่อหน้าที่ตน เค้าก้มหน้าต่ำที่สุดเท่าที่ทำได้

“ร้ายกาจจริงๆ” เจ้าชายเค้นเสียงลอดไรฟันออกมา

“กระหม่อม....พวกกระหม่อมผิดไปแล้วพะยะค่ะ” นายทหารทั้งสอง รีบทรุดตัวลงกับพื้น ร้องออกมาด้วยความตื่นตระหนก

“....” เจ้าชายมองทหารทั้งสองอย่างเคืองๆ ก่อนจะเดินไปทางเต้นท์ที่พักของพระองค์ โดยไม่กล่าวอะไรอีก

“พวกกระหม่อมผิดไปแล้ว โปรดอภัยให้พวกกระหม่อมด้วยเถิดพะยะค่ะ” ทหารยามทั้งสองกล่าวขอร้องออกมา ขณะที่เจ้าชายเดินห่างออกไป พาทริสมองทหารทั้งสองด้วยความรู้สึกเห็นใจ และเข้าใจ แต่เค้าก็ไม่อาจพูดอะไรออกมาได้ จึงรีบเดินตามเจ้าชายไปทันที

“เดี๋ยวซิเจ้าชาย...เจ้าชาย” เด็กหนุ่มรีบวิ่งตามเจ้าชายบาโอซีลอนเข้าไปในเต้นท์ที่พัก

“เจ้ามีอะไรอีก” เจ้าชายหันมองกลับมาทางเด็กหนุ่มด้วยสีหน้าขุ่นเคือง

“เจ้าชายจะโทษพวกทหารยามก็ไม่ถูกนะ” พาทริสพูดโผงออกไปอย่างไม่คิด

“เจ้าว่าอะไรนะ” เจ้าชายหรี่ตามองเด็กหนุ่ม

“ถ้าเจ้าชายจะต่อว่า ก็ต้องว่ากันให้หมดนั่นล่ะ ทั้งท่านแม่ทัพ ทั้งทหารองคลักษณ์ ทั้งทหารนาโดบาเจ้าเล่ห์ที่เอาเหล้ามาให้ทหารยาม หรือแม้แต่....เจ้าชายเอง” พาทริสพูดออกไป ทำเอาเจ้าชายต้องเบิกตามองเค้าด้วยความไม่พอใจ

“เจ้าว่าอะไรนะเจ้าเด็กน้อย เจ้าว่าเรางั้นรึ” เจ้าชายเค้นเสียงออกมาอย่างไม่พอใจนัก

“ก็.....ก็ใช่หน่ะซิ” พาทริสเริ่มรู้สึกตัวแล้วว่าตนกำลังพูดมากเกินไป

“เจ้ากล้าดียังไงมาต่อว่าเรา” เจ้าชายเสียงดุดังขึ้น เค้าตวาดถามหนุ่มน้อยตรงหน้า

“ก็ถ้าเจ้าชายไม่ไปร่วมงานนั่น ถ้าเจ้าชายไม่แวะพักที่นี่ ไม่อยากไปพบหน้าราชินีนาโดบา เรื่องทั้งหมดก็คงไม่เกิด” พาทริสสูดลมหายใจลึกยาว ก่อนจะพูดออกมาอย่างอาจหาญ

“เจ้า...” เจ้าชายมองหน้าเด็กหนุ่มปากกล้าด้วยความไม่พอใจ แต่เพราะเด็กหนุ่มคนนี้ได้ช่วยพระองค์ให้รอดพ้นน้ำมือของราชินีเจ้าเล่ห์มาได้ พระองค์จึงทำได้เพียงยืนจ้องหน้าอวดดีของเด็กหนุ่ม

“ถ้า...ถ้าพระองค์จะโกรธก็ต้องโกรธตัวพระองค์เอง กับพวกโน้น พวกเจ้าเล่ห์นาโดบาโน้น ถึงจะถูก” พาทริสยังพยายามทำใจดีสู้ พูดอย่างอวดดีออกมา

เจ้าชายบาโอซีลอน ยืนนิ่งเงียบ พระองค์พยายามสงบพระทัยให้เย็นที่สุดเท่าที่จะทำได้ แม้ว่าหนุ่มน้อยพาทริสจะพูดจาอวดดีใส่พระองค์ก็ตาม แต่ทว่า ภายในถ้อยคำเหล่านั้นล้วนแต่เป็นความจริง เรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นเพราะพระองค์ใจ่อ่อนที่ยอมมาหยุดพักแรมที่นี่ และยอมรับไมตรีในคำเชิญของทางนาโดบาไปร่วมงานฉลองภายในวัง จนกระทั่งเกิดเรื่องต่างๆ ขึ้นมา

“เอาล่ะ เราถือว่า เจ้ามีบุญคุณต่อเรา ที่ช่วยเราออกมาได้ เราจะถือซะว่าไม่ได้ยินสิ่งที่เจ้าพูด เจ้าออกไปได้แล้ว” เจ้าชายพยายามสงบอารมณ์ กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบ

“...” พาทริสมองหน้าอีกฝ่ายอย่างหงุดหงิด ที่เจ้าชายไม่ยอมแสดงออกมาว่าสิ่งที่ตนพูดนั้นถูก และยอมรับว่าพระองค์ผิดจริง แต่ก็ไม่อาจพูดอะไรออกมาได้มากกว่านี้ เค้าจึงยอมถอยออกมาจากเต้นท์ที่พักของเจ้าชายแต่โดยดี

“เฮ้อ...คนอะไรไม่ยอมรับความจริง” เด็กหนุ่มบ่นกระปอดกระแปดออกมาเมื่อออกมานอกเต้นท์ที่พักของเจ้าชาย

“.....” เจ้าชายบาโอซีลอน นั่งลงที่แท่นบรรทม ขบคิดถึงคำพูดของพาทริสอย่างเงียบๆ

.
.
.
.
“พวกเจ้าว่ายังไงนะ !!!...หาตัวเจ้าชายไม่เจองั้นหรือ” เสียงตวาดสูงแหลมดังขึ้นก้องไปทั่วปราสาทสีทอง ราชินีผู้เลอโฉมมีสีหน้าเคร่งเครียด ดวงตาแข็งกล้าแสดงความไม่พอใจอย่างชัดเจน

“กระหม่อมให้ทหารของเราออกตามค้นหาไปจนทั่ว แต่ก็ไม่พบพะยะค่ะ” ขุนพลซาโร กล่าวพร้อมก้มหน้านิ่ง

“ไม่ได้เรื่อง!!!.....พวกเจ้ามันไม่ได้เรื่องเลย” พระนางตวาดเสียงสูง น้ำเสียงนั้นแสดงถึงความไม่พอใจอย่างมาก

องค์ราชินีผู้เลอโฉมทรุดตัวลงนั่งกับบัลลังค์สีทอง สองมือของพระนางกำแน่นด้วยความแค้นเคือง ดวงตาจ้องมายังนายทหารยศสูงด้วยแววตาไม่พอใจนัก ริมฝีปากสีแดงสดขบเม้นเข้าหากันแน่น

“ดี...เจ้าไปจัดการจับพวกทหารนาบีเวียร์ทั้งหมดที่เมาหลับอยู่ในพระราชวังของเราไปขังไว้ในคุกใต้ดิน เราจะดูซิว่า เจ้าชายแห่งนาบีเวียร์จะทำเช่นไร” พระนางสั่งน้ำเสียงเย็นเยียบแฝงความชั่วร้ายไว้ในน้ำเสียงนั้น

“พะยะค่ะ” ขุนพลซาโรรับคำบัญชา แล้วรีบหมุนตัวเดินออกจากท้องพระโรงเพื่อไปจัดการตามคำบัญชาขององค์ราชินี

“หึหึ...เจ้าชาย...ท่านจะหนีเราไปได้เช่นไร หากไร้ไพร่พล” ราชินีนาโดบายิ้มกระหยิ่มอย่างมีแผน
.
.
.
.
.
“นี่พวกทหารของเราเป็นอย่างไรกันบ้าง” ทารอสกล่าวถามเหล่าทหารที่ยังพอมีสติอยู่บ้าง เมื่อมองไปรอบๆ ซึ่งเห็นแต่ทหารที่เมามายหลับใหลไม่ได้สติเต็มไปหมด

“ท่าทางทหารของเราจะเมากันหมดแล้วขอรับท่านทารอส” นายทหารอีกสองคนกล่าวขึ้นเมื่อชำเลืองมองไปรอบๆ

“แย่จริง หาตัวเจ้าชายก็ไม่พบ แถมทหารของเรายังเมาไม่ได้สติเช่นนี้อีก” หัวหน้าองคลักษณ์ทารอสกล่าวด้วยความเป็นกังวล

“แล้วพวกเราจะทำอย่างไรต่อไปดีขอรับท่านทารอส” นายทหารอีกคนกล่าวถามเมื่อมองไปรอบๆ

“เราว่า...” ขณะที่ทารอสกำลังจะสั่งการกับนายทหารทั้งสอง ก็ต้องเหลือบเห็นเงาของทหารของนาโดบา เดินตรงมาทางพวกตน

“แย่ล่ะ พวกนาโดบา” กล่าวจบ ทารอส และนายทหารอีกสองคน ก็รีบหาที่หลบซ่อนตัวเพื่อดูท่าทีของทหารนาโดบา

เหล่าทหารของนาโดบา ได้รับคำสั่งจากขุนพลซาโร ตามคำบัญชาขององค์ราชินีให้มาจับตัวเอาพวกทหารของนาบีเวียร์ไปขังคุกใต้ดิน....เหล่าทหาร และผู้กล้าแห่งนาบีเวียร์ ต่างก็เมามายไม่ได้สติ นอนฟุบอยู่กับพื้น และโต๊ะ ได้ถูกทหารของนาโดบา ลากไปขังคุกทีละคนๆ จนเกือบหมด

ทารอส และนายทหารที่พอมีสติอยู่ได้มองดูการกระทำของทหารของนาโดบาด้วยความแค้นใจที่หลงกลลวงของราชินีผู้ร้ายกาจ พวกเค้าเฝ้าแอบดูการกระทำต่างๆ จนกระทั่งทหารของนาบีเวียร์โดนพาไปขังจนหมดสิ้น และทหารของนาโดบาได้เดินหัวเราะชอบใจออกไป

“เราจะทำอย่างไรต่อไปดีขอรับท่านทารอส” นายทหารคนหนึ่งถามขึ้น

“เราต้องรีบออกไปจากที่นี่ ...บางที เจ้าชายอาจกลับไปที่ค่ายพักแรมแล้วก็ได้” ทารอสหวังเช่นนั้น

แล้วทหารของนาบีเวียร์ทั้งสาม ก็แอบหนีออกจากปราสาทสีทองเพื่อมุ่งหน้ากลับไปยังค่ายพักแรมของตนที่ทุ่งหญ้าสีทอง

************

Create Date : 04 ธันวาคม 2552

Last Update : 4 ธันวาคม 2552 19:09:23 น.

0 comments

Counter : 283 Pageviews.