Bloggang.com : kokoo_129 : ..Blueragon : อภินิหารหัวใจมังกร ตอนที่25..

..Blueragon : อภินิหารหัวใจมังกร ตอนที่25..

คำเตือน
ขอสงวนสิทธิ์ใดๆ ตามกฎหมาย ในการทำคัดลอก เผยแพร่ ดัดแปลง ส่วนหนึ่งส่วนใด หรือทั้งหมดของนิยายเรื่องนี้ โดยไม่ได้รับอนุญาต และ หากผู้ใดกระทำการคัดลอกหรือนำไปโพสในเวปอื่น ๆ หรือบล็อค โดยมิได้รับอนุญาตมีโทษปรับตั้งแต่ 20,000 บาท ถึง 200,000 บาท หรือ หากนำเรื่องไปเสนอต่อสำนักพิมพ์ ถือเป็นการเสนอขาย มีโทษจำคุกตั้งแต่ 6 เดือนถึง 4 ปี หรือปรับตั้งแต่ 100,000 บาท ถึง 800,000 บาท หรือทั้งจำทั้งปรับ ตามมาตรา 69 แห่ง พ.ร.บ.กฏหมายลิขสิทธิ์

************************
Blueragon : อภินิหารหัวใจมังกร
ตอนที่ 25
************************

.
.
.
.
.
แสงไฟจากคบไม้ที่เหล่าทหารแห่งนาโดบา ได้นำมาเพื่อส่องแสงสว่างค้นหาเจ้าชายต่างเมืองในยามค่ำคืน ได้ไกลห่างออกไป จนแทบไม่เห็นแสงแล้ว...

พาทริส ค่อยๆ พยุงร่างชายหนุ่มให้ลุกขึ้น แม้ว่า งานนี้จะหนักหนาเอาการ แต่หนุ่มน้อยก็พยายามกัดฟันแบกร่างอันแข็งแกร่งและสูงใหญ่กว่าตัวเค้าเกือบสองเค้าขึ้นมาได้

ทั้งสองเดินห่างออกจากท้องทุ่งสีทอง ลัดเลาะตามแนวลำธารเล็กๆ เพื่อมุ่งหน้าไปยังค่ายทหารที่อยู่ในแนวป่าถัดไป

"คนอะไร ตัวหนักชะมัด"
พาทริสบ่นอุบ เมื่อต้องแบกร่างของเจ้าชายไว้ด้านหลัง หนุ่มน้อย กัดฟันแบกเจ้าชายที่เมามายไปตามทาง

"อืมมม...." เสียงครางในลำคอเบาๆ ของเจ้าชายดังขึ้น เพื่อบอกว่า เค้ากำลังจะได้สติกลับมาแล้ว

"ตื่นได้ก็ดี จะได้เดินเองบ้าง ข้าเหนื่อยนะ" พาทริสบ่นออกมา แล้วชำเลืองมองเจ้าชายที่อยู่ด้านหลังตน

แต่สิ่งที่หนุ่มน้อยได้รับกลับมาคือ เจ้าชายยังคงไม่ได้สติอย่างที่คาดหวังไว้ หนุ่มน้อย ถอนหายใจอย่างหน่ายๆ ก่อนจะตั้งหน้า ตั้งตาก้าวเดินต่อไป

"....อืมมมมม....เอิ๊กกก...."
เสียงเบาๆ ดังออกมาอีกรอบ แต่พาทริสไม่ได้หันกลับไปมองเหมือนคราวแรก เพราะเค้ารู้อยู่ว่า เจ้าชายไม่ฟื้นแน่ๆ

"หนักชะมัด.....หนักโว้ยยย..."
เด็กหนุ่มสบถออกมา ด้วยความหงุดหงิด

"หนัก....หนัก....."
แต่แล้วก็มีเสียงล้อเลียนดังขึ้น จากร่างขี้เมาที่กำลังแบกอยู่

พาทริส หันมองกลับไปอีกครั้ง แต่เจ้าชายก็ยังคงเมามายไม่ได้สติคืน หนุ่มน้อย รู้สึกเหนื่อย และหงุดหงิดใจอย่างที่สุด เค้าขมวดคิ้วแน่น จ้องอีกฝ่ายจากด้านหลัง

"เออออ....เอิ๊กกกก...........อ๊วกกกกกกก..."

แล้วสิ่งที่ไม่ได้คาดคิด และไม่เคยคาดคิดก็เกิดขึ้น เมื่อเจ้าชายหนุ่มผู้สง่างาม สำรอกเอาสุราที่ดื่มเข้าไปออกมา เต็มกลางหลังเด็กหนุ่ม

"เฮ้ยยยย...."
พาทริส สะดุ้งโหยก เค้ารีบทิ้งร่างเจ้าชายลงจากหลัง แล้วพยายามปัดสิ่งที่เปอะเปื้อนเสื้อผ้าของเค้าจากด้านหลัง

ร่างเจ้าชายลงไปนอนกองกับพื้นอีกครั้ง

"บ้าเอ้ยยย....ไรเนี่ยะ..."
หนุ่มน้อยสบถออกมาอย่างขุ่นเคือง เค้ามองสภาพของเจ้าชาย และสิ่งเปอะเปื้อนเสื้อผ้าด้านหลังของเค้าอย่างขุ่นเคือง

"นี่หรอเจ้าชาย ....ทุเรศชะมัด"
สบถออกมาอีกระรอก ด้วยแววตาขุ่นเคืองอย่างที่สุด

แต่ต่อให้โกรธเคืองอย่างไร อีกฝ่ายก็ไม่ได้รับรู้ด้วย หนุ่มน้อยถึงกับถอนหายใจยาวออกมา พร้อมนั่งลงข้างๆ ร่างแกร่งที่เมาไม่ได้สติ....

"เชอะ เจ้าชาย"

แต่ยังถือว่า โชคยังเข้าข้างหนุ่มน้อย เพราะเค้าได้มาหยุดอยู่ใกล้ๆ ลำธารเล็กๆ .....พาทริสจึงเดินไปทางลำธารเล็กๆ นั้น พร้อมกับเดินลงไปในลำธารนั้น

ตอนแรกแค่ว่าจะล้างคราบสกปรกที่ติดเสื้อออก แต่เพราะค่ำคืนอากาศร้อน และความเหนื่อยล้าจากการแบกเอาเจ้าชายออกมาจากวังสีทอง น้ำเย็นฉ่ำในค่ำคืนพระจันทร์เต็มดวงเช่นนี้ ทำให้พาทริสรู้สึกเป็นสุขใจอย่างบอกไม่ถูก

แสงสว่างวาปสีเขียวมรกตเจิดจรัสขึ้นหลังพุ่มไม้กอใหญ่....

ผิวน้ำกระพริบไสวสาดสะท้อนแสงจันทร์ระยิบระยับ....

ร่างขาวโพลนเหยียบย้ำลงไปในกระแสน้ำ....เสื้อผ้าที่เปอะเปื้อนได้ถูกชะระล้างสะอาดหมดจด และตากผึ่งอยู่บนแนวกิ่งไม้ไม่ไกลนัก...

"อ้า...สดชื่นดีจัง"
เสียงหวานดังออกมาอย่างชุ่มชื่นใจ

ผมยาวสีทองลองลอยไปตามกระแสน้ำ ตามละลอกคลื่นน้อยๆ....แสงจันทร์สาดส่องกระทบกับผิวขาวผ่องดูเหมือนจะเปล่งแสงได้ หญิงสาวดำผุดดำว่ายอยู่ในลำธารอย่างสุขอุรา....

ฝูงแมลงกลางคืน ส่องแสงระยิบระยับ บินอยู่เหนือผิวน้ำ เหมือนว่า พวกมันกำลังเข้ามาร่วมสนุกกับหญิงสาว เหมือนดวงดาวดวงน้อยๆ คล้อยต่ำลงมาให้ได้ชื่นชม

หยดน้ำที่ถูกตะวัดจากฝ่ามือน้อยๆ สาดกระทบกับแสงจันทร์ ส่องแสงระยิบระยับเหมือนเม็ดอัญมณีล้ำค้า ที่กำลังล่องลอยอยู่เหนือผิวน้ำ และจมหายกลับลงไปเมื่อกระทบคืนพื้นน้ำดังเดิม

ร่างแกร่งที่สลบไปเป็นเวลานี้ ค่อยๆ ขยับเขยิน.....

ฝ่ามือแกร่งค่อยๆ ยกขึ้นกุมขมับอย่างเชื่องช้า....สีหน้าที่เคยนิ่งสงบ กลับเหยเก เพราะพิษเหล้า.....

เจ้าชายบาโอซีลอน ค่อยๆ พยุงร่างลุกขึ้นนั่งอย่างช้าๆ ก่อนจะใช้สองมือทุบเข้าที่ขมับตนเองเบาๆ เพื่อเรียกสติคืน...พระองค์สะบัดหัวไปมา สอง สาม ที ก่อนจะค่อยๆ เรียกสติกลับ

"โอ้ยย นี่เราเป็นอะไรไป"
พระองค์ทรงตรัสเบาๆ กับตนเอง เมื่อพยายามมองสำรวจรอบๆ กาย

"ที่นี่ที่ไหนกัน"
เจ้าชายมองไปรอบๆ แล้วต้องแปลกใจเมื่อเห็นว่า พระองค์ประทับอยู่กลางป่าลึก...ไร้แสงไฟ มีแต่แสงจันทร์ที่สาดส่องลงมา

"เรามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง จำได้ว่าเมื่อครู่เรา....อยู่...."
เจ้าชายพยายามทบทวนความจำ และนึกย้อนหลังไปว่า ล่าสุดพระองค์กำลังทำอะไรอยู่

"คิกๆ....คิก..."

เสียงหัวเราะคิกคัก เบาๆ แว่วมาจากที่ไม่ไกลกันนัก ทำให้เจ้าชายสะดุด และเงียบฟัง

"เสียงใครกัน"
พระองค์ขมวดคิ้วเข้าหากัน แล้วพยายามฟังที่มาของเสียง

"คิกๆๆๆๆ "

เสียงหัวเราะรื่นเริงใจนั้น ยังดังให้ได้ยินอยู่ ทำให้เจ้าชายค่อยๆ ขยับพระองค์ แล้วเดินไปทางที่มาของเสียงนั้น

แล้วเจ้าชายบาโอซีลอน ก็ต้องหยุดอยู่ด้านหลังต้นไม้ใหญ่ เสียงหัวเราะนั้นดังชัดจากใกล้ๆ นี่....เจ้าชายมองผ่านช่องไม้ออกไป แล้วต้องตะลึงกับภาพเบื้องหน้า...

หญิงสาวแสนสวย กำลังเล่นน้ำอยู่กับพวกภูติน้อย แมลงกลางคืน เสียงหัวเราะของเธอนั้นดูสดใส ร่าเริง ผิวของเธอนั้นขาวสะอาดผ่องผาด น่าจับต้อง เส้นผมสีทองยาวหยิกเป็นคลื่น ส่องแสงสว่างไสวตามต้องรับแสงจันทร์ ริมฝีปากอิ่มสีชมพูนั้นพระองค์ไม่มีทางลืม แม้ว่าจะไม่เห็นหน้าชัดๆ แต่พระองค์ก็มั่นใจว่า พระองค์เคยพบเจอนางอย่างแน่นอน...

เจ้าชายบาโอซีลอน หวังจะจับนางให้ได้ ไม่อยากพลาดโอกาสเหมือนคราวก่อน พระองค์ค่อยๆ ก้าวเดินอย่างช้าๆ ออกมาหลังต้นไม้ ในขณะที่สาวงามยังคงเล่นน้ำอย่างไม่รู้ตัว...

แก๊ก...!!!!

เจ้ากรรม เพราะสองตามัวแต่จับจ้องร่างของนางผู้งดงาม ทำให้ไม่ได้ระมัดระวังกิ่งไม้ที่พื้นดิน ทำให้เจ้าชายเหยียบเข้าอย่างจัง เสียงของกิ่งไม้แห้ง ทำเอาหญิงสาวที่กำลังสนุกกับการเล่นน้ำ สะดุ้งชะงัก เธอหันมองกลับมาเพียงแวบเดียว ก่อนจะรีบขึ้นจากน้ำ

"นี่เดี๋ยวก่อนแม่นาง หยุดก่อน"
เจ้าชายหวังจะได้พูดคุย รู้จักกับนางให้มากกว่านี้ แต่เหมือนจะสายเกินไป นางผู้งดงามได้หายไปในพุ่มไม้ใหญ่

เจ้าชายพยายามตามนางไป แต่ก็เหมือนมีแสงบางอย่างทำให้พระองค์ต้องหลับตา แสงสว่างสีเขียวเจิดจ้า ทำให้เจ้าชายต้องหลับตาลงโดยทันที

เจ้าชายวิ่งไปที่พุ่มไม้ใหญ่ ที่ซึ่งนางงามหายตัวไป....แต่พระองค์ก็ไม่พบเจอสิ่งใดเลย นอกจากความว่างเปล่า

"หายไปไหนกัน...."
เจ้าชาย มองไปรอบๆ อีกครั้งเพื่อความแน่ใจ แต่ก็มิพบสิ่งใดเลย

"อ้าว มาอยู่นี่เองเจ้าชาย กระหม่อมตามหาซะทั่ว"
แต่ไม่นานนัก ก็มีร่างเล็กโผล่มาจากอีกมุมหนึ่งของพุ่มไม้

"เจ้า..."
เจ้าชายขมวดคิ้วมองอีกฝ่ายด้วยความสงสัย

"กระหม่อมเองพะยะค่ะ พาทริสไงเจ้าชาย"
พาทริส ยิ้มให้เจ้าชาย

"เจ้านั่นเอง....ว่าแต่เจ้าเห็นนางมั้ย"
เจ้าชายยังคงพยายามมองหาหญิงงามอีกครั้ง

"ใครกันพะยะค่ะ"
พาทริส หนุ่มน้อย เลิกคิ้วถามด้วยสีหน้าสงสัย

"ก็ผู้หญิง.....หญิงสาวที่เล่นน้ำตรงนี้"
เจ้าชายกล่าว

"อืมมม....ไม่เห็นมีนี่พะยะค่ะ"
พาทริส แกล้งชำเลืองมองหาบ้าง พร้อมกับกราบทูล

"แต่เราเห็น..."
เจ้าชายขมวดคิ้วแน่น ยืนยัน

"ข้าพระองค์ว่า....เจ้าชายคงตาฟาดไปหน่ะพะยะค่ะ"
พาทริสตอบยิ้มๆ

"เป็นไปไม่ได้ เราได้ยินนางหัวเราะ และเห็นนางตรงนี้จริงๆ"
เจ้าชายยืนยัน

"อาจเพราะพระองค์ยังไม่สร่างเมาก็ได้นะพะยะค่ะ...เพราะตอนช่วยพระองค์ออกมา เมาหนักน่าดู"
พาทริสกล่าว สีหน้าตำหนิเจ้าชายเล็กน้อย

"ช่วยเรา..."
เจ้าชายเลิกคิ้วถาม

"พะยะค่ะ ช่วยพระองค์ออกมาจากปราสาทสีทองโน้น....จากเงื้อมือองค์ราชินีนาโดบา"
พาทริสยักคิ้วเล็กน้อย เชิดหน้าพูดอวด

"....."
เจ้าชายนึกทบทวน

"ราชินีนาโดบา หวังจะมอมเหล้าพระองค์ แล้วจัดฉากให้พระองค์ตกที่นั่งรับผิดชอบ สมรสกับพระนางไงพะยะค่ะ"
พาทริสพยายามขยายความ

"...นี่เรา"
เจ้าชายสีหน้าเคลียดลง เมื่อรู้ตัวว่า เสียทีให้กับราชินีผู้เลอโฉม

"แต่ไม่ต้องห่วง กระหม่อมได้ช่วยเจ้าชายออกมาแล้วนี่ไงพะยะค่ะ..."
พาทริสยังคงเชิดหน้าพูดอวดต่อ

"เราขอบใจเจ้ามากนะ..."
เจ้าชายทรุดลงนั่งกับโขดหิน พระองค์รู้สึกว่าตนช่างโง่เขลาที่ไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมราชินีนาโดบาเอาซะเลย

"บางที...หม่อมฉันอาจจะทำผิด เพราะเจ้าชายอาจจะเต็มใจก็ได้"
พาทริสได้ที จึงเริ่มพูดจา ค่อนขอดเจ้าชาย

"ทำไม..."
เจ้าชายตรัสถามอย่างสงสัย

"ก็....ขนาดพระองค์ฟื้นขึ้นมา ยังตาลายเห็นหญิงงามได้"
พาทริสกล่าวน้ำเสียงตำหนิ ทำเอาเจ้าชายรู้สึกหน้าชา

"นี่เจ้า...."
เจ้าชายจ้องหน้าหนุ่มน้อย อย่างเอาเรื่อง

"จริงมั้ยล่ะ กระหม่อมไม่เห็นจะมีผู้หญิงที่ไหนเลย แต่เจ้าชายกลับบอกว่าเจอ"
พาทริสยังคงพูดจาเสียดแทงเจ้าชายอีก

"เอาล่ะ....เราไม่อยากเถียงกับเจ้าแล้ว กลับค่ายกันดีกว่า"
เจ้าชายลุกขึ้น เดินไปทางทิศที่ตั้งค่าย ด้วยอารมณ์ขุ่นเคืองที่ถูกพลทหารตัวเล็กๆ อย่างพาทริสพูดจาเสียดสี

หนุ่มน้อย ถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะค่อยๆ เดินตามหลังเจ้าชายไปอย่างช้าๆ

.
.

************

Create Date : 04 ธันวาคม 2552

Last Update : 4 ธันวาคม 2552 19:09:30 น.

0 comments

Counter : 266 Pageviews.