Bloggang.com : kokoo_129 : ..Blueragon : อภินิหารหัวใจมังกร ตอนที่1..

..Blueragon : อภินิหารหัวใจมังกร ตอนที่1..

คำเตือน
ขอสงวนสิทธิ์ใดๆ ตามกฎหมาย ในการทำคัดลอก เผยแพร่ ดัดแปลง ส่วนหนึ่งส่วนใด หรือทั้งหมดของนิยายเรื่องนี้ โดยไม่ได้รับอนุญาต และ หากผู้ใดกระทำการคัดลอกหรือนำไปโพสในเวปอื่น ๆ หรือบล็อค โดยมิได้รับอนุญาตมีโทษปรับตั้งแต่ 20,000 บาท ถึง 200,000 บาท หรือ หากนำเรื่องไปเสนอต่อสำนักพิมพ์ ถือเป็นการเสนอขาย มีโทษจำคุกตั้งแต่ 6 เดือนถึง 4 ปี หรือปรับตั้งแต่ 100,000 บาท ถึง 800,000 บาท หรือทั้งจำทั้งปรับ ตามมาตรา 69 แห่ง พ.ร.บ.กฏหมายลิขสิทธิ์

************************
Blueragon : อภินิหารหัวใจมังกร
ตอนที่ 1
************************

ณ. ลานกว้าง กลางพงไพร ทุ่งหญ้าเขียวชอุ่ม ลู่ไล่ไปตามแรงลมที่พัดผ่าน

ใครจะรู้ว่า สถานที่อันสวยงามนี้นั้น จะมีอัศวินผู้กล้ามากมายได้มาสังเวยชีวิต ณ ที่แห่งนี้ ที่ซึ่งเป็นดินแดนของสิ่งมีชีวิตที่ดุร้าย และโหดเหี้ยม สิ่งมีชีวิตที่ทุกคนต่างกล่าวขานเรียกมันว่า “มังกรปีศาจ”

มังกรที่ไม่มีผู้ใดฆ่ามันได้ ตามตำนานกล่าวกันว่า มังกรตัวนี้มิได้มีหัวใจ เพราะมันได้นำหัวใจของมันเก็บไว้ในที่ซึ่งไม่มีใครจะล่วงรู้ และค้นเจอ จึงเป็นเหตุให้มัน.....”ไม่ตาย”

โฮส แซม โทเฟีย นักล่ามังกรผู้ยิ่งใหญ่ ผู้ซึ่งใครๆ ต่างก็รู้ว่าปราบมังกรร้ายมานักต่อนัก ก็ยังต้องสิ้นชีพให้กับ บูลรากอน มังกรปีศาจ ซึ่งได้สร้างความหวาดเกรงให้กับนักรบมากมาย ไม่มีใครกล้าต่อกรกับมันอีกเลย...

++++++++++++++

“เจ้าเป็นอิสตรี ไม่มีสิทธิมาคัดเลือก” ฮงเลย์ อัศวินแห่งพระราชานาบีเวียร์ กล่าวเสียงดังชัดเจน
สาวน้อยหน้าตาหวานหมดจด จ้องมองอัศวินตรงหน้าด้วยแววตาขุ่นเคือง นางกำมือแน่นแล้วค้านขึ้นด้วยความไม่เข้าใจ

“เป็นอิสตรีผิดตรงไหน ทำไมต้องตัดสินคนด้วยเรื่องแค่นี้”

“ผู้หญิงมิได้มีหน้าที่ออกรบ แต่ควรอยู่กับบ้าน ทำกับข้าว และรอคอยการกลับมาของสามี……แต่ถ้าจะให้ดี ต้องผลิตลูกชายตัวอ้วนจ้ำม่ำถึงจะถูก หึหึหึ” คำตอบที่ได้ พร้อมรอยยิ้มเย้ยหยัน ยิ่งทำให้ โฮส มิลาน พาทีเซีย เกิดอาการขุ่นใจหนักขึ้น

“เอาล่ะ หากมีบุรุษผู้ใดใจกล้า อาสาออกตามล่าเจ้ามังกรร้าย เพื่อช่วยเจ้าหญิงนาเดียน่า ก็ไปสมัครกับทหารองคลักษณ์ที่หน้าประตูวัง...ข้าขอเตือนว่า พวกเจ้าอาจไปแล้วไม่ได้กลับ”

ฮงเลย์กล่าวด้วยน้ำเสียงดุดัน ก่อนจะควบม้าเพื่อไปแจ้งข่าวรับสมัครนักรบผู้กล้ายังหมู่บ้านอื่น

พาทีเซีย มองตามกลุ่มทหารซึ่งควบม้าไปจนไกลลับตา นางยังคงรู้สึกคับแค้นใจที่โดนเย้ยหยันเมื่อครู่ ความรู้สึกเจ็บปวดใจที่เกิดขึ้นนั้นไม่มีผู้ใดจะรู้ได้ดีเกินนาง

เพียงเพราะแค่เป็นหญิง...เพราะเป็นหญิงเท่านั้นหรือ คำถามนี้ดังก้องอยู่ในใจนางไม่รู้จบ ร่างบางวิ่งลัดเลาะชายทุ่งไปเรื่อยๆ จนหลุดไปถึงเนินกว้าง น้ำตาของความเจ็บแค้นใจล้นทะลักออกมา

“ทำไม แค่เป็นหญิงแล้วทำไม” นางตะโกนร้องออกมาด้วยความโกรธระคนความน้อยใจ

ร่างบางทรุดลงกับพื้นหญ้า พลางก้มหน้าร้องไห้ให้กับโชคชะตาของตัวเอง

“ทำไม....ทำไม...”
.
.
.
“ตื่นซิ...ตื่น...”

เพียงแผ่วพลิ้วเสียงที่เรียกผ่านอากาศอันเบาบาง ล่อยล่องกระทบโสดประสาทของผู้ที่ได้ยิน...

“ตื่นซิ...ตื่น...”

เสียงเพรียกหาเบาบาง ล่องลอยยังคงดังวนเวียนไปมาไม่หยุด

“ตื่นซิ.....จงลืมตาตื่นขึ้น”

เปลือกตาหนาเตอะ ค่อยๆ ขยับ.....ร่างที่นอนนิ่งกับพื้นหญ้าเขียวขจีกำลังขยับเคลื่อนไหว...

“ลุกขึ้น...จงลุกขึ้น”
เสียงแผ่วเบานั้นยังคงดังให้ได้ยิน เพียงแต่เป็นเสียงกระซิบผ่านอย่างเบาบาง และล่องลอย

ร่างบางลุกขึ้นตามเสียงเรียก หยัดยืนบนพื้นหญ้าสีเขียวชอุ่ม...แต่ก็ดูโอนเอนไม่มั่นคง เพียงพยายามลืมตามองดูไปรอบๆ พาทีเซียก็พบว่าตัวเองกำลังยืนอยู่ท่ามกลางทุ่งหญ้าสีเขียวไกลสุดลูกหูลูกตา...

“พาทีเซีย..”

เสียงเรียกแผ่วเบายังคงล่องลอยให้ได้ยิน

“ใครกัน ใครเรียกเรา” ร่างบางร้องหาที่มาของเสียง นางมองไปรอบๆ กาย ก็ไม่เห็นสิ่งใดผิดแปลก นอกจากทุ่งหญ้ากว้าง

“พาทีเซีย..”

เสียงนั้นยังคงดังแจ่มชัดให้ได้ยิน แต่ก็เบาบางไร้ตัวตน

“ออกมา ข้าบอกให้ออกมา แน่จริงออกมาซิ”

ส่งเสียงเกรี้ยวกราด เมื่อมองไม่เห็นเจ้าของ ตัวตนของเสียง

“หึหึ...เจ้านี่ช่างโชคดีที่ไม่ต้องเกิดเป็นชาย...เพราะหากเกิดเป็นชายเจ้าคงจบชีวิตไปนานแล้ว”

เสียงแผ่วกระซิบรัวหัวเราะเบาๆ อย่างขำขัน พลางกล่าวตักเตือนหญิงผู้วู่วาม

“เจ้าว่าโชคดีหรือ เราว่าโชคร้ายมากกว่า”

สิ่งหนึ่งที่นางรู้สึกน้อยใจ เสียใจก็คือเกิดมาเป็นหญิงไม่ใช่ชาย จึงไม่อาจออกรบต่อสู้กับมังกรร้ายได้

“หึหึหึ....แล้วเจ้าจะขอบคุณสวรรค์ที่ให้เจ้าเกิดเป็นหญิง พาทีเซีย”

เสียงแผ่วกระซิบนั้นยังคงรัวหัวเราะออกมาอย่างรื่นเริง จนทำให้ผู้ฟังขมวดคิ้วยุ่ง ด้วยอารมณ์ขุ่นเคือง

“สวรรค์บ้าหน่ะซิ เจ้าเป็นใครกัน ออกมานะ ออกมา”
นางระเบิดอารมณ์โกรธออกมา กล่าวตะโกนเรียกเจ้าของเสียงแผ่วเบาอย่างขุ่นเคือง

“หึหึหึ...”

เสียงนั้นยังคงขำขันไม่หยุด ยิ่งทำให้ผู้ที่ได้ยินหงุดหงิดใจอย่างที่สุด

“เราบอกให้ออกมาไง เจ้าเป็นผีหรืออย่างไรจึงไม่กล้าโผ่ออกมา”

นางตวัดเสียงเขียว ร้องเรียกเสียงที่ไร้ตัวตน เพื่อให้ออกมาสู้หน้ากับนาง

“ใช่ เราไม่ใช่คน แต่เราก็ไม่ใช่ผีอย่างที่เจ้าว่า”

เสียงที่แผ่วเบานั้น กลับชัดเจนขึ้น ทางด้านหลัง จนทำให้ร่างบางสะดุ้ง แล้วหันกลับอย่างรวดเร็ว
ภาพที่พาทีเซียเห็นไม่ใช่ภูตผีที่น่ากลัว แต่เป็นหญิงงาม หน้าตาสวยหมดจด ผิวขาวละมุนจนแทบจะโปร่งใส ดวงตาสีฟ้าอมเขียว ผมยาวจรดพื้นหญ้า ยืนมองมาทางนาง

“เจ้า...”
พาทีเซียเกิดอาการอึ้งอึง เหมือนโดนมนต์สะกดให้หยุดนิ่ง นางมองภาพนางพรายที่ยืนอยู่ตรงหน้าด้วยความประหลาดใจ

“เราเป็นนางพราย...ลอยล่องไปกับสายลม”
นางพรายยิ้มน้อยๆ พรางล่องลอยไปรอบๆ ตัวพาทีเซีย

“เจ้าต้องการอะไร เจ้าต้องการสิ่งใด”
พาทีเซียกล่าวถาม และมองตามร่างนางพรายที่กำลังล่องลอยไปมา

“เจ้าจงไป....เรามาบอกเจ้า ให้เจ้าจงไป...”
นางพรายหยุดนิ่งกับที่ พร้อมชี้มือไปทางด้านปราสาทแห่งพระราชานาบีเวียร์

“...แต่” หญิงสาวรู้ดีว่านางไม่สามารถไปกับกองทัพได้ เหตุเพราะแค่นางเป็นอิสตรี

“ยื่นมือมาซิ” นางพรายยิ้มน้อยๆ พร้อมกับกล่าวขอมือ

พาทิเซียยอมยื่นมือออกไปเบื้องหน้า นางเองก็ไม่รู้ว่านางพรายกำลังจะทำอะไร

เพียงยื่นมือออกไป สิ่งหนึ่งที่ปรากฏก็คือ แหวนวงน้อยสีเขียวมรกต ที่นางพรายมอบให้ นางยิ้มให้ผู้รับด้วยความเมตตา
พาทิเซียก้มมองสิ่งที่อยู่ในมือนาง นางเลิกคิ้วน้อยๆ ด้วยความสงสัย

“แหวน”

“ใช่ แหวนวงนี้จะช่วยให้เจ้าได้ออกรบ”

เสียงกระซิบแผ่วเบาดังอีกครั้ง พร้อมกับร่างของนางพรายที่จางหายไปพร้อมกับสายลม

เมื่อพาทีเซียเงยหน้าขึ้น นางพรายก็หายไปแล้ว คงเหลือแต่เสียงเพรียกเบาบางที่ล่องลอยห่างออกไป ห่างออกไป

“เจ้าจงไป มีเพียงเจ้าเท่านั้น ที่ทำได้ พาทีเซีย เจ้าเท่านั้น...”

ร่างบาง ยืนมองแหวนในมือ นางยังไม่รู้ว่า นางพรายมอบแหวนวงนี้ให้นางทำไม และเอาไว้ใช้ทำอะไร และที่สำคัญ นางจะไปสมัครออกรบเพื่อล่ามังกรร้ายกับกองทหารได้อย่างไร ในเมื่อ...นางเป็นผู้หญิง
.
.
.

*************

Create Date : 09 ตุลาคม 2550

Last Update : 4 ธันวาคม 2552 18:38:52 น.

0 comments

Counter : 512 Pageviews.