Bloggang.com : สมาชิกหมายเลข 4149951 :

Have you ever met?

ขอบคุณของแต่งบล็อกโดย...
ไลน์สวยๆโดย...ญามี่ / ภาพกรอบ กรอบ goffymew / โค๊ตบล็อกสำหรัมือใหม่ กุ๊กไก่ / เฮดบล็อก เรือนเรไร /ไอคอน ชมพร / สีแต่งบล็อก Zairill /ภาพไอคอนRainfall in August / แบนด์Banner..การ์ตูน ... oranuch_sri

คุณยายเล่าว่าเมื่อสมัยท่านยังเป็นเด็ก ท่านมักจะพบกับอมนุษย์อยู่เรื่อย ๆ เวลานอนอยู่กับแม่แล้วเห็นอมนุษย์ ท่านจะร้องบอกว่า “มันมาแล้ว มาจากต้นไผ่ต้นนั้น” ซึ่งก่อนมาจะมีเสียงสัญญาณจากนกก่อน ท่านทำเสียงให้หลวงพ่อฟังว่ามันจะร้อง “กู่ กู่ กู่” ท่านจึงเรียกนกเหล่านี้ว่า “นกสามกุก” มีท่านคนเดียวเท่านั้นที่เห็นอมนุษย์นี้แม่ของท่านจึง ป้องกันด้วยการให้ท่านมานอนตรงกลาง ขนาบข้างโดยแม่ข้างหนึ่งและพ่ออีกข้างหนึ่งบ้างหรือเป็นพี่บ้าง

อมนุษย์มักจะมาหยอกเย้าแต่ท่านเท่านั้น จนกระทั่งใคร ๆ เข้าใจว่าท่านโดนผีเข้า จึงให้หมอผีมาทำพิธีขับไล่ เมื่อหมอผี มาถึงก็เริ่มปราบด้วยวิธีการพูดคุยกันก่อน ซึ่งท่านก็คุยธรรมดา ๆ ว่าท่านไม่ได้ถูกผีเข้า แต่หมอผีไม่เชื่อ จึงเอาหวายครูที่รับสืบทอด กันมายาวนานมาตียาย ยายก็ร้องว่า “มาตีฉันทำไมน่ะ” เสียงยายก็ยังเหมือนคนปกติ แต่หมอผีกลับบอกว่า “สู้เหรอ สู้ครู” แล้วก็เอาหวายตีคุณยายอีก คราวนี้ท่านจึงสู้หมอผีจริง ๆ แล้วดึงเส้นหวายที่ตกทอดมาจาก บรรพบุรุษนับ 100 ปีเอามาหักทิ้ง เสียหวายครู ไปเส้นหนึ่ง แล้วท่านจึงบอกว่า “ผีไม่ได้เข้าฉันนะ มาตีฉันทำไม” ปรากฏว่าหมอผีเป็นอันต้องพ่ายไป

มีอีกคราวหนึ่งท่านจะไปดูลิเกซึ่ง กว่าจะเล่นกันก็เที่ยงคืน คณะลิเกต้องโหมโรงกันอยู่นาน เพราะชุมชนของเกษตรกรนั้น แต่ละบ้านอยู่ห่างไกลกัน คุณยายและเพื่อน ๆ ของท่านก็เดินมาบนคันนาเพื่อข้ามท้องทุ่ง ทุกคนเดินเรียงแถวข้ามทุ่งกันไปโดยมีคุณยายอยู่ท้ายสุด พอไปถึงตรงสะพานข้ามคลอง หัวแถวก็หยุดชะงัก คนที่ 2, 3, 4, 5 ไล่ไป จนถึงคุณยายก็หยุดหมดทั้งแถว สายตาทุกคู่จ้องมองไปที่กลางสะพาน สิ่งที่เห็นนั้นถ้าเป็น ขนาดคนปกติก็ไม่มีปัญหา แต่ว่าภาพที่เห็นเบื้องหน้าคือ คนคนเดียวนั่งเต็มสะพาน ทุกคนได้แต่นิ่งอึ้งไม่พูดไม่จากัน ไม่มีการซักถามออกจากปากใครเลย มีเพียงสายตาที่ จ้องมองดูพร้อมกับคิดคํานึงอยู่เงียบ ๆ ในใจ ส่วนผู้ที่นั่งขวางจนเต็มสะพานนั้นพอปรากฏกายให้เห็นจนอิ่มอกอิ่มใจแล้ว ก็ค่อย ๆ เลือนหายไปต่อหน้าต่อตา เท่านั้นเองทุกคนก็ ตกตะลึงกันไปหมด แต่เมื่อมีความตั้งใจแล้ว ว่าจะไปดูลิเก ก็ก้าวข้ามสะพานแล้วเดินต่อไปเรียกว่าไม่มีอะไรจะมาหยุดยั้งการดูลิเกได้

ทุกคนดูลิเกด้วยความไม่รู้เรื่อง เพราะคิดถึงแต่คนที่นั่งเต็มสะพานนั้น แต่ก็ไม่คุยกัน ได้แต่เก็บความรู้สึกนึกคิดเอาไว้ในใจ ซึ่งลิเกก็เล่นกันจนถึงเช้า แต่พอกลับถึงบ้านเท่านั้น ทุกคนก็ขนหัวลุก ผมร่วงจับไข้กันระนาว อย่างที่เรียกว่า จับไข้หัวโกร๋น ยกเว้นคุณยาย คนเดียว เพราะท่านพบเจออมนุษย์บ่อย ๆ อยู่แล้ว จึงไม่รู้สึกอะไร

คุณยาย In My Heart
เครดิต https://twitter.com/jaiyut24nor/status/1679407642513661958

Create Date : 14 กรกฎาคม 2566

0 comments

Last Update : 14 กรกฎาคม 2566 12:45:59 น.

Counter : 635 Pageviews.