ร่วมจรรโลง ฉันทลักษณ์ มาร่วมร้อย อักษร บทกลอนกานท์ สืบตำนาน สานศิลป์ วาทะฉันท์ ให้จรรโลง สืบไป ทุกวารวัน สร้างรอยฝัน จินตนา..ค่าของไทย..   Create Date : 17 สิงหาคม 2551 9 comments Last Update : 19 ตุลาคม 2555 20:54:47 น. Counter : 5983 Pageviews. Share Tweet

เข้าไปร่วมแจมกันได้ที่.. //www.thaipoem.com/forever/ipage/home.html   โดย: กิ่งโศก (Taboonkam ) 17 สิงหาคม 2551 10:01:49 น.

กลอนกวี ยังปรากฏ ทุกสมัย คือหัวใจ ในงาน สราญศิลป์ สื่อคุณค่า สื่อหัวใจ ในแผ่นดิน ไม่เคยสิ้น บทกวี ในแดนเรา ....................   โดย: รักดี (ploy666 ) 17 สิงหาคม 2551 14:11:04 น.

ใครก็ไม่รุ ..เพียงภาพเห็น เช่นแสดง ก็แจ้งแล้ว ..จะย่ำเหยียบ สิ้นแวว ชีวีฉัน ..จะประกาศ เปิดเผย ว่าแฟนกัน ..ใยต้องฉัน แอบเจ็บ เพราะเหน็บแทน ..ขึ้นคำว่า "ใครไม่รู้" กระนั้นหรือ ..ใครเห็นลือ เล่าบอก กันทั่วแคว้น ..แล้วจะเยาะ หยันเย้ย ฉัน..ให้แบน ..ติดผืนแผ่น ดินจม คงสมใจ เจตนา หรือไม่ ฉันไม่รู้ แล้วจู่จู่ ปิดกั้น พลันแถมไล่ ปิดประตุ ติดต่อ ขาดกันไกล เหมือนสาบให้ ฉันเป็น เพียงเดนคน ขอขอบคุณ ทุกทุกอย่าง ที่เจียดแบ่ง แค่เศษแสร้ง ให้ฉันรัก ..ตระหนักล้น .แค่ไมตรี จะจดจำ ทั่วสากล ..เก็บกมล ความสุข ..ไว้คนเดียว.. ####################### ..คงสิ้นสุดกันแค่นี้..แม้ไม่สามารถ.ลืมเธอได้.. ฉันก้อจะเก็บเธอไว้ในใจตลอดไป..ปิยมิตรคนดี   โดย: กิ่งโศก (Taboonkam ) 18 สิงหาคม 2551 21:05:33 น.

.........โซ่ตรวน...ถูกปลดปล่อย.... ขับไล่ ให้ไกลตา อย่าพบพา ในชาตินี้ ตัดญาติ ตัดไมตรี ตัดวจี ที่กล่าวกัน ตัดแม้ แต่หัวใจ ตัดอย่าให้ เหลือยาวสั้น กลบดิน ปิดหน้ากัน บังฟ้ากั้น ด้วยคีรี ปลดปล่อย อิสระ ปลดปล่อยปะ ละร้างหนี ปลดเปลื้อง สลักมี ปลดโซ่ที่ ขังวังวน ปลดปลิด ริดรอนออก ปลดกระบอก ที่เต็มล้น ปลดน้ำใจ บางคน ที่แสนดำ คล้ำขุ่นเค็ม กาพย์ยานี 11   โดย: กิ่งโศก (Taboonkam ) 19 สิงหาคม 2551 15:56:54 น.

อ้า... อักษรา ลำนำ ล้ำวิจิตร ดั่ง...อมฤต ดื่มด่ำ คำอักษร เมา...แห่งถ้อย ร้อยรส กรุ่นกำจร มนต์...อัตกร ร่ายวาด วิมานแมน เมา...คำร้อย ถ้อยถอด สอดภาษา เมา..มีค่า กว่าเมารัก ตระหนักแน่น เมา..สิเหน่หา ห่อนยืน ขื่นคลอนแคลน เมา..ขุ่นแค้น รักขม จมรสเมา.. เมา..วลี ร่วมร้อย วลีเรียง เมา..เมรัย เหือดเกลี้ยง เพียงสิ้นเขลา เมา...หทัย ถดถอย ทอสีเทา เมา..ใดเล่า เท่าเมา.....รสกวี รจนา..จารไว้ ตราให้เห็น ร่วมกันเค้น ฝุ่นหวาน ซ่านวิถี หรือถ้อยโศก สิ้นเศร้า ร้าวฤดี พจนี ขยายแย้ม ให้คนยล   โดย: กิ่งโศก (Taboonkam ) 30 กันยายน 2551 13:45:10 น.

ณ..มุมหนึ่ง กระท่อมน้อย ในไพรวัลย์ บางใครนั้น นั่งเหม่อ แลเผลอไผล ภวังค์จม ลมหวน อดีตไกล ม่านมัวใจ ขุ่นครั่ง ดั่งโคลนเลน เม็ดฝนโปรย โรยร่วง ดุจคนร่ำ พร่างพรูพรำ ร่ำไห้ เป็นสายเส้น พิโรธหรือ จึ่งร่ำไห้ เช้าจรดเย็น ฤาอาลัย ใครเซ่น เป็นบัดพลี ริ้วพิรุณ หลั่งริน ยินเสนาะ เสียงแปะเปาะ เคาะดัง ดั่งพิณสี หทัยเต้น เร้นรื่น มโหรี ด่ำฤดี คีตา แห่งพิรุณ ขอหยาดเย็น รดรอย ร้าวรานจิต ขอหยาดเย็น ลบพิษ จิตแค้นขุ่น ขอหยาดเย็น ย้อมร้อนรัก ที่กักตุน ขอหยาดเย็น ลบอาดูร ที่ค้างคา หยดสุดท้าย สายฝน หมดเมื่อไหร่ เคล้าน้ำตา คละไป ไหลแต้มหน้า กลบแสงเศร้า กลบโศก กลบน้ำตา โอฟ้าจ๋า ข้ารอ ขอหมดธาร .................................................. หมายเหตุ.. วัสสานฤดู คือฤดูฝน คนชอบจำผิด ว่าฤดูฝน คือ วสันตฤดู (ฤดูใบไม้ผลิ)   โดย: กิ่งโศก (Taboonkam ) 21 ตุลาคม 2551 14:14:51 น.

[img]//i332.photobucket.com/albums/m338/aiyarakaa/A5436444-1.jpg[/img] [b][size=18][color=brown]เบื้องบาทซ้าย ย่ำเหยียบ มหิธร บาทขวาค้ำ ศิขร ขุนไกลาส .ไตรภพซร้อง สยบ จมใต้บาท กำปนาท ฤทธี “จอมมันตรัย” มายาวิน ดินฟ้า นิ่งสถิต สรรพ์ชีวิต กักขัง อสงไขย หาจุติ ฤากำเนิด หรือประลัย หยุดกาลไว้ ศัยยา “นิทรานาคร” เรืองฤทธิล้น โลกา ผยองยิ่ง ผิใยพ่าย แม่มิ่ง มิตรสมร มั่นคง แห่งรัก มิคลายคลอน กี่ภพซ้อน ย้อนรอ มิท้อทน อันตูข้า รักเดียว ใยรักดับ โกฏแสนปี ที่เฝ้านับ วารเวหน ผูกเวรี กงล้อ รักเวียนวน เอกกมล ทนรอ “จิตรางคนางค์”[/color][/size][/b] ............................................................................ [img]//www.pantip.com/cafe/chalermthai/topic/A6936341/A6936341-38.jpg[/img] รูปภาพโดยคุณ McGy   โดย: กิ่งโศก (Taboonkam ) 28 ตุลาคม 2551 12:47:49 น.

..บทเทศนาแห่งองค์ตถาคต บัญญัติวัฏจักรแห่งชีวิต ไว้ว่า อันมนุษย์ ย่อมเวียนว่าย ใน “การเกิด การแก่ การเจ็บการตาย” นั่นคือความจริงอันที่ไม่ต้องพิสุจน์ เพียงทุกผู้เห็นแจ้งตามนั้น คำรบนี้ ยินสะท้อน เพลงยาวอยุธยา ลอยร่อนในทุกทั่วอณู โดยเฉพาะ วรรคติดลมบน....ว่า.. “ผู้มีศีลจะเสียซึ่งอำนาจ นักปราชญ์จะตกต่ำต้อย กระเบื้องจะเฟื่องฟูลอย น้ำเต้าอันลอยนั้นจะถอยจม ” โดยเรา จึงจำ ..กระเบื้องจะเฟื่องฟูลอย น้ำเต้าน้อยจะถอยจม มันสะท้อนถึงการพลิกกฟ้าปลิ้นดิน เข้าสู่ยุคผู้ทรงศีลจะละซึ่งการแผ่ธรรมกระนั้นหรือ? นัยต่างๆ ไม่ว่าทางสังคม ทางเศรษฐกิจ และทางการเมือง ที่ปัจจุบันคือตัวชี้วัด ความจำเริญวัตถุ หรือความมีอารยะธรรม เทียมเท่าในโลกปัจจุบันใบนี้ โลกหน้า โลกอนาคต คงฝากไว้คงเฉพาะเรื่องเหล่านี้ ความกังวลคงมีเพียงเรื่องคุณธรรม (ไม่ใช่คุณนะทำ) ที่จะจางหายไป ความสำคัญในการดำรงค์ชีพสำคัญที่สุด ส่วนมันจะผจญอุปสรรคใดๆ ในการแสวงหาความจำเริญแห่งชีวิตที่จะต้องเต็มไปด้วย ทรัพย์ศฤงคาร นานา ที่พึงหามาด้วย ทุกยุทธวิธี ( คงไม่มีวีธีถูกผิดอีกแล้ว มีวิธึเดียวคือได้มา) ศรัทธาแห่งจิตใจ ต่อความดี ต่อความเชื่อในสิ่งศักดิ์สิทธิ์ คงหายไป เทพ แล เหล่าสัมภวเสี คงไร้ซึ่ง สิ่งบวงสวง หรือบัดพลีสังเวย ดังนัยที่กล่าวมา กิ่งโศก คาดว่า คงไม่เกิดหรอก ในช่วงชีวิตของชาวเรา พึงร่วมภาวนา ว่าอย่าได้เกิด เพราะหากค่านิยมเหล่าวัถุนิยม ที่มองถึงเครื่องวัดความมั่งคั่งแห่งบารมีแล้ว ความนิยมแห่งธรรมคงเลือนหายไปเพราะไม่สามารถเสพได้หรือประชันถึงความเป็นผู้เรืองแห่งอำนาจได้.....ขอเถิดอย่าบังเกิด ลำนำ บทนี้จักนำบทเพลงสรรเสริญองค์พระธรรม เพลง องค์ใดพระสัมพุทธ ที่ขับร้อง ได้ตรงเนื้อในที่สื่อออกมา โดยเฉพาะ บทนี้ “สัตว์โลก ที่โศรกตรม ดับระทม ด้วยพระธรรม” นั้นบ่งบอกถึง สรรพสิ่งในโลกที่วุ่นวาย พิโยคหาอาลัยใดๆ นั้น เพียงหันหาธรรม ก็บรรลุดับความทุกข์นั้นทันที ขับร้องโดยคุณสุเทพ วงค์กำแหง พุทธัง สะระณัง คัจฉามิฯ ธัมมัง สะระณัง คัจฉามิฯ สังฆัง สะระณัง คัจฉามิ องค์ใดพระสัมพุทธ ธ วิสุทธิ์ ผุดผ่องใส ตัดมูลกิเลสไกล หลีกละในสิ่งเริงรมย์ ธรรมใด ท่านตรัสแล้ว เหมือนดวงแก้ว น่าชื่นชม สัตว์โลก ที่โศรกตรม ดับระทม ด้วยพระธรรม ธรรมนั้น พวกท่านทั้งหลาย จงเปล่งวาจา ว่า สาธุสะ ภาวนา ดุจสรณะ คือพระ รัตนตรัย   โดย: Taboonkam 11 กรกฎาคม 2554 13:26:35 น.

โดย: Taboonkam 11 กรกฎาคม 2554 13:27:42 น.