Private Love ตอนที่ 4 -4- จีรนันท์ตื่นขึ้นมาก็เกือบจะบ่ายสาม... หลังจากนอนร้องไห้มาทั้งคืน ขอบตาคู่สวยก็บวมช้ำ แดงก่ำไปหมด “เป็นอะไรน่ะจี ทำไมตาบวมขนาดนั้นล่ะ?” แค่เดินผ่านเรดาห์ของคนเป็นแม่ก็ทำงาน สมจิตรถามไถ่ลูกสาวที่มีสภาพคล้ายผีเกาหลีในซีรี่ย์ยอดนิยมด้วยความเป็นห่วง “จีนอนดึกค่ะ” เธอแก้ตัวง่ายๆ ด้วยข้อความที่ใช้กันอย่างแพร่หลาย ‘นอนดึกตาจะเป็นหมีแพนด้า’ แต่ไหนเลยจะตบตาผู้ที่อาบน้ำร้อนมาก่อนหลายต่อหลายรอบอย่างสมจิตรได้...นอนดึกก็ต้องขอบตาดำ ใครใช้ให้แดงช้ำอย่างคนเป็นตาแดงกันล่ะ “ห้องแม่มีกระดาษทิชชู่ที่เพิ่งซื้อมาใหม่ ถ้าไม่พอใช้ก็ไปเอาที่ห้องก็แล้วกัน” สมจิตรระบายยิ้มใจดีให้ลูกสาว เมื่อไม่ต้องการบอก เธอก็จะไม่บังคับเคี่ยวเข็ญ หากเห็นเธอจำเป็นเมื่อไหร่ เธอก็พร้อมเป็นที่ปรึกษาให้ลูกๆ ได้เสมอ... พอเห็นรอยยิ้มอบอุ่นของคนเป็นแม่ จีรนันท์ก็ตรงเข้าไปสวมกอดร่างท้วมของผู้เป็นแม่แน่น แนบแก้มเปื้อนคราบน้ำตากับไหล่หนา “อะไรกันลูกคนนี้ นึกอยากอ้อนก็อ้อน” สมจิตรหัวเราะเมื่อรู้สึกจั๊กจี้กับการกระทำแปลกๆ ของจีรนันท์ “แม่...จี...” เธอพยายามบอกเรื่องในใจ แต่โชคไม่เข้าข้าง เสียงกริ่งประตูหน้าบ้านที่ดังขึ้น ทำให้เธอต้องเก็บความในใจลงคอไป “เมื่อกี้จีว่ายังไงนะ?” “เอ่อ...เปล่าค่ะไม่มีอะไร จีไปเปิดประตูก่อนนะ” แม้จะเสียดาย แต่หญิงสาวก็ต้องตัดใจ เมื่อความกล้าในตอนแรกเริ่มหดหาย กลายเป็นความกังวล แม่จะตกใจขนาดไหนนะ ยิ่งหัวใจไม่ค่อยแข็งแรงอยู่ด้วย...เอาเถอะ สักวันเธอคงได้บอก... จีรนันท์ลุกเดินไปเปิดประตูหน้าบ้านด้วยความอ่อนล้าอย่างบอกไม่ถูก แต่พอได้เห็นหน้าแขกที่มาเยือนความเหนื่อยหนักในใจก็ดูจะทุเลาเบาบางลงเพราะถูกกลบทับด้วยความดีใจ “พี่เวหา! มาได้ไงคะเนี่ย ไหนบอกว่ากำลังทัวร์ต่างประเทศอยู่ไง” เวหาฉีกยิ้มกว้างโชว์ฟันขาว ก่อนยกถุงบรรณาการพะรุงพะรังในมือให้ดูเป็นคำตอบ “ไปแล้วก็กลับมาแล้วไงจ๊ะ คิดถึงคนที่นี่แทบแย่” ไม่แค่ทักทายชายหนุ่มยังหยอดคำหวานตามด้วยสายตาหยาดเยิ้มไม่แพ้คำพูด ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นพอได้เห็นท่าทางตีสนิทหรือฟังคำพูดหวานหูของเขาอาจเข้าใจผิดได้ง่ายๆ แต่สำหรับจีรนันท์ที่รู้จักกับเวหามานานพอๆ กับที่ไอศูรย์รู้จัก เธอรู้ดีว่าความใจดีของเวหาเป็นของสาธารณะที่มีให้ได้กับทุกคน หรือที่เรียกว่าเป็นคนมีมนุษยสัมพันธ์ดีเลิศ โดยไม่มีเจตนาอย่างอื่นเคลือบแฝง และเพราะอย่างนั้นเธอจึงนับเวหาเป็นเสมือนพี่ชายสำหรับเธออีกคนได้อย่างสนิทใจ “คนที่นี่ก็คิดถึงพี่เวหาเหมือนกันค่ะ ว่าแต่พี่เวหามาเหนื่อยๆ เข้ามาข้างในก่อนสิคะ พี่ไอยังไม่กลับมาเลยคงต้องรอตอนค่ำๆ นู่นล่ะ” เธอบอกพลางเปิดประตูเชื้อเชิญให้ชายหนุ่มเข้าบ้าน “พี่เจอเจ้าไอมันแล้ว มานี่ตั้งใจมาหาแม่กับจีต่างหาก” เวหาบอกโดยไม่ปฏิเสธคำชวน เขาก้าวเข้ามาในบ้านด้วยความรวดเร็วก่อนเดินตรงไปยังประตูอย่างคนชำนาญทางเป็นอย่างดี เวหาชอบมาแวะเวียนที่บ้านหลังนี้อยู่บ่อยๆ มากิน มานอนพักผ่อน ด้วยเหตุผลสั้นๆ ที่เขามักบอกกับทุกคนว่า ‘เขาชอบที่นี่เพราะบ้านนี้อบอุ่น’ พวกเธอเคยได้ยินเวหาเล่าเรื่องครอบครัวของเขาให้ฟังอยู่ครั้งหนึ่ง...ครอบครัวของเขาขาดพ่อและแม่ มีพี่ชายฝาแฝดสองคนเป็นเสาหลัก และมีน้องสาวคนละสายเลือดที่กำลังป่วยหนักอีกหนึ่งคน พี่ๆ ของเขาต้องทำงานหนักจนเวลาที่ได้อยู่ร่วมกันหดหาย ส่วนตัวเขาเองต้องรับหน้าที่ดูแลเอาใจใส่น้องสาวที่ต้องนอนป่วยอยู่คนเดียวในบ้านหลังใหญ่ตลอดเวลา บ่อยครั้งเวลามีรายงานกลุ่มที่ต้องอยู่ทำกันจนดึกดื่น แม้ไอศูรย์จะเอ่ยปากชวนให้ค้างด้วยกัน จะได้ไม่ต้องขับรถกลับตอนกลางคืนอย่างเป็นห่วงในสวัสดิภาพของเพื่อน ทว่ากลับได้คำตอบเป็นคำปฏิเสธทุกครั้งไป...น้องสาวคือภาระหน้าที่ทั้งทางกายและทางใจที่ทำให้เวหาจำเป็นต้องกลับไปยังบ้านหลังใหญ่แต่ไร้คนในครอบครัวที่อยู่พร้อมหน้าหลังนั้นทุกวันๆ แต่หลังจากที่ได้ยินข่าวว่าน้องสาวของเขาแต่งงานไปแล้วเมื่อหลายปีก่อน เวหาก็เริ่มที่จะทำตามความต้องการของตนเอง โดยการไปเที่ยวต่างประเทศครั้งละนานๆ จนระยะหลัง เธอแทบไม่ค่อยได้เจอหน้าเวหาบ่อยครั้งเหมือนเมื่อก่อน อาจเพราะเวหาเคยมีคนที่เขาต้องดูแลและเป็นห่วงอยู่เสมอ ทำให้เขากลายเป็นคนห่วงใยเอาใจใส่คนอื่นรอบกายอยู่ตลอดเวลา... “สวัสดีครับคุณแม่” เวหายกมือไหว้ทักทายผู้ใหญ่คนเดียวในบ้านที่กำลังนั่งถักกระเป๋านิตติ้งอยู่อย่างเพลิดเพลิน สมจิตรยกมือรับไหว้ด้วยรอยยิ้ม “อ้าว...ตาเวนี่เอง แม่ก็นึกว่าใคร” เธอเรียกชื่อชายหนุ่มห้วนๆ ด้วยความสนิทสนม เวหายิ้มพลางนึกไปถึงคุณครูอีกคนที่เจ้าระเบียบเฉียบขาดเสียจนไม่ยอมให้ใครเรียกชื่อของเธอสั้นๆ ถ้าจะให้ทำใจว่าคงเป็นนิสัยของครูที่ต้องรักษาความถูกต้องเพื่อเป็นแบบอย่างที่ดีแล้วล่ะก็...ผู้หญิงตรงหน้านี่ก็ครูเหมือนกัน แถมยังเป็นครูแม่แบบที่ได้รับรางวัลครูดีเด่นมาถึงสามปีซ้อนและรับราชการครูมานานถึงสามสิบแปดปีเต็ม...ไม่เห็นต้องเรื่องมากขนาดคุณครูไม้หอมนั่นเลย อีกอย่างชื่อ ‘หอม’ ที่เขาเรียกก็น่ารักจะตายไป...เวหาคิดแล้วอมยิ้ม “มาๆ ตาเว อย่ามัวแต่ยิ้ม มานั่งเป็นเพื่อนแม่ก่อนสิ หายหน้าไปไหนตั้งนาน เล่าให้แม่ฟังหน่อย” คนถูกชวนไม่รอช้า กระโดดเข้าไปนั่งที่โซฟาสีน้ำตาลกำมะหยี่ข้างสมจิตรทันที ก่อนเริ่มเล่าเรื่องที่เขาไปผจญมาในต่างแดนอย่างออกรส จีรนันท์ปลีกตัวไปเตรียมน้ำดื่มมารับแขก เธอเดินตรงไปในครัว ลงมือคั้นน้ำส้มคั้นของโปรดเวหาเองกับมือเพราะเห็นแก่ที่เขาอุตส่าห์หอบของฝากมาให้ตั้งห้าถุงใหญ่ๆ ไม่ใช่ว่าเธอเห็นแก่ของกำนัลอะไรหรอกนะ แต่เห็นแก่ ‘น้ำใจ’ ของเขามากกว่า “แล้ววันนี้จะรอจนไอกลับมาเลยหรือเปล่าจ๊ะ?” “ไม่ล่ะครับ ผมว่าจะแวะมาทักทายแล้วเอาของฝากมาให้เท่านั้นเอง กับเจ้าไอ ผมเจอมันตั้งแต่ตอนกลางวันแล้วครับ” “แล้วไปเจอกันที่ไหนล่ะ?” สมจิตรถามเพราะนึกสงสัยที่ลูกชายออกไปทานข้าวเที่ยงนอกบริษัท ปกติไอศูรย์จะกินข้าวที่เลขานุการหน้าห้องซื้อมาเตรียมให้เป็นประจำ เธอโทรไปหาเขาที่บริษัททีไร เลขาฯ ก็บอกแบบนั้นทุกที... “อ๋อ...ก็ที่ร้านเบเกอรี่น่ะครับ” เวหาตอบคำถาม หันมองจีรนันท์ที่กำลังเดินถือถาดแก้วน้ำส้มสีสดมาให้ด้วยรอยยิ้ม แล้วเล่าต่อ “คงนัดกับแฟนน่ะครับ แฟนใหม่เจ้าไอนี่สวย...เอาเรื่องนะครับ” เขาชะงักคำพูดนิดนึงเพื่อปรับแต่งคำพูดให้รื่นหูยิ่งขึ้น ความจริงเขาอยากบอกว่า...คุณหอมอะไรนั่นเป็นสาวสวยจอมหาเรื่องมากกว่า โดยเฉพาะตาคู่สวยซึ้งนั่น ทั้งดุ ทั้งจ้องจับผิดอย่างกับเครื่องจับเท็จ แต่ก็ยังสวย... “แฟนหม่งแฟนใหม่อะไรกันจ๊ะ ไอคบกับหนูน้อยหน่ามาตั้งหลายปี” “ก็รายนั้นเขาเลิกกันแล้วนี่ครับคุณแม่ ผมหมายถึงไม้หอมต่างหาก เฮ้ย!” เวหาอุทานดัง ร่างสูงสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจที่อยู่ๆ ก็โดนความเย็นวาบสาดใส่กลางหลังแบบไม่ทันให้ตั้งตัว “ตายจริงยัยจี! ขอโทษนะตาเว” คนเป็นแม่รีบขอโทษขอโพยแทนลูกสาว “ขะ...ขอโทษค่ะ จีสะดุดพรม” สมจิตรยิ้มเจื่อนมองหน้าชายหนุ่ม...ไม่เพียงแต่เสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนของเขาถูกแต้มลายเป็นดวงสีส้มขนาดใหญ่ตั้งแต่ตรงบริเวณหัวไหล่ข้างขวาลงมาที่ลำตัวแล้ว ดูเหมือนว่ากางเกงของเขาก็โชกไปด้วยน้ำผลไม้หวานฉ่ำไม่แพ้กันเลย สังเกตได้จากปลายขากางเกงที่มีน้ำหยดติ๋งๆ และก้อนน้ำแข็งที่พากันมากองรวมอยู่บนตักของแขกคนดีของเธอ... “ตาเวขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องไอเถอะนะ เปื้อนไปหมดแล้ว” “เดี๋ยวจีไปหาเสื้อผ้าพี่ไอให้เปลี่ยนนะคะ” ว่าจบจีรนันท์ก็วิ่งขึ้นชั้นบนไปด้วยสีหน้าตื่นตระหนก หากสิ่งที่ทำให้เธอตกใจ ไม่ใช่เรื่องของเวหา แต่เป็นเรื่องที่เขาพูดออกมาต่างหาก! “พี่เวหา...จีขอถามอะไรหน่อยสิคะ?” เสียงของจีรนันท์ดังลอดช่องระบายอากาศของประตูไม้เข้ามาในห้องน้ำ ในขณะที่เขากำลังง่วนอยู่กับการยัดขาลงในกางเกงยีนส์สีซีดที่เจ้าของเสียงข้างนอกหยิบยื่นมาให้ผลัดเปลี่ยนกับชุดที่เธอทำเปรอะเลอะไปเกือบทั้งตัว “จีก็...พูดอย่างกับเราเป็นคนอื่นคนไกลกันอย่างนั้นแหละ อยากถามอะไรก็ถามมาเลย สำหรับน้องสาวที่น่ารักพี่ไม่มีเรื่องที่ตอบไม่ได้อยู่แล้ว” เวหาว่าพลางขยับตัวอย่างหมายมั่นที่จะสวมกางเกงในมือให้ได้ แต่แค่เคลื่อนขาซ้ายที่ติดคาอยู่ในขากางเกงลีบๆ อยู่ไปข้างหน้า ร่างสูงก็เสียหลัก เอาหน้าหล่อๆ ทิ่มลงในโอ่งมังกรที่ไม่ได้ปิดฝาในห้องน้ำ โชคยังดีที่เขาตัดสินใจละความพยายามทั้งหมดเพื่อแลกกับการรักษาศีรษะอันสวยได้รูปของเขาเอาไว้ได้ทัน ไม่เช่นนั้นมันคงโหม่งกระแทกขอบโอ่งแตกไปเรียบร้อยแล้ว เวหายันสองมือที่ปล่อยออกจากกางเกงมารับน้ำหนักตัวเอาไว้ที่ปากโอ่งได้พอดิบพอดี ดันร่างออกห่างจากโอ่งมังกรอันเป็นสมบัติล้ำค่าทางจิตใจของเพื่อนรักเพราะกลัวน้ำในโอ่งจะทำให้เสื้อที่สวมอยู่เปียกปอนไปเสียก่อน ชายหนุ่มเหลือบมองกางเกงยีนส์สีซีดที่กองแช่อยู่กับแอ่งน้ำบนพื้นห้องน้ำด้วยความหงุดหงิด... ทำไมใส่ไม่ได้ ทั้งๆ ที่เขากับไอศูรย์ก็มีขนาดตัวไล่เลี่ยกัน แถมสมัยเรียนยังเคยหยิบยืมเสื้อผ้ากันออกบ่อยๆ...หรือว่าเขาจะอ้วนขึ้น? “เอ่อ...จี พี่ขอกางเกงตัวใหม่ได้รึเปล่า สงสัยกางเกงเจ้าไอมันจะหด พี่ใส่ไม่ได้” เมื่อสิ้นสุดความพยายามในการขบคิดเวหาก็ขอทางเลือกใหม่ที่คิดว่า...ง่ายกว่า... “ได้ค่ะ แต่...” จีรนันท์ลากเสียงเล็กน้อย “อะไรเหรอ?” “พี่เวหาตอบคำถามจีก่อนนะ” “ครับ?” เขาตอบรับพร้อมๆ กับขยับคิ้วมาผูกกันเป็นปมด้วยความสงสัย “เรื่องแฟนพี่ไอน่ะค่ะ ที่ชื่อไม้...เอ่อ ไม้...” น้ำเสียงข้างนอกมีแววลังเลเล็กน้อย ก็แน่ล่ะ เธอเพิ่งได้ยินผ่านหูไปแวบๆ เท่านั้นเอง “ไม้หอม” “ค่ะๆ นั่นล่ะค่ะ คือคุณไม้หอม...พี่เวหาว่าเธอเป็นยังไงบ้างคะ?” และคำถามของจีรนันท์ก็ยิ่งทำให้เวหาต้องหยุดคิด... จากสีหน้าและคำพูดของคุณแม่สมจิตรที่ไม่มีทีท่าจะรู้เรื่องของ ‘ไม้หอม’ คนนั้น ประกอบกับคำถามแปลกๆ ของจีรนันท์ ทำให้เขาแน่ใจว่า คนทั้งคู่คงไม่รู้เรื่องของ แฟนคนใหม่ของไอศูรย์เป็นแน่...หรือว่าแอบคบกัน?! ซวยล่ะสิ...อย่างนี้ไม่เท่ากับว่า เขากำลังเปิดเผยความลับของเพื่อนเหรอเนี่ย!!! เมื่อคิดได้ดังนั้น ความรู้สึกผิดก็เริ่มทับถมก่อตัวในจิตใจของเขาขึ้นมา เขาเคยรู้มาว่า จีรนันท์เคยเป็นประธานชมรมคนหวงพี่ตอนอยู่ชั้นมัธยมต้น แถมด้วยตำแหน่ง ‘จอมเรียกร้องความสนใจจากพี่ชาย’ อันดับหนึ่ง ตอนชั้นมัธยมปลาย แล้วคุณแม่สมจิตรยังเป็นถึงอดีตแม่สื่อแม่ชัก (เฉพาะกิจ) ติดอันดับต้นๆ ของสมาคมแม่บ้านวันทิตย์อีกต่างหาก...นั่นทำให้เขาไม่แปลกใจเลย ว่าทำไมไอศูรย์ถึงไม่เคยมีแฟน นอกจากน้อยหน่าที่เป็นเพื่อนตัวติดกันสมัยเรียนมหาวิทยาลัย... แล้วตอนนี้...เขาอาจเป็นสาเหตุที่ทำให้ เส้นทางความรักของไอศูรย์กับไม้หอม...มีอันเป็นไป... ไม่ได้! เขาจะไม่ยอมเป็นต้นเหตุแห่งความร้าวฉานของเพื่อนตายอย่างไอศูรย์เด็ดขาด! “เอ่อ...พี่ได้คุยกับไม้หอมแค่สองสามคำเองจี แต่พี่ว่า...เค้าก็เป็นคนดี (น้อย) มากเลยจ๊ะ นิสัยก็ (ไม่) น่ารัก กิริยามารยาทก็งาม (ไปหมด) แถมหน้าตาก็สวย (สุดโต่ง ) เลยล่ะ พี่ว่าไม้หอมก็ (อาจจะ) เหมาะกับไอดีนะ” เวหาบรรยายความตามที่คิด โดยเว้นคำบางคำที่อาจชี้นำหายนะไปสู่ความรักของเพื่อนยาก จีรนันท์เม้มปากเรียวแน่นเมื่อได้ยินคำยืนยันพร้อมคำนิยมจากปากของเวหา...คนที่เธอเชื่อและเคารพพอๆ กับพี่ชายคนหนึ่ง ถ้าหากคนชื่อ ‘ไม้หอม’ เป็นคนที่เพียบพร้อมซะขนาดนั้น เธอจะหาทางไหน กีดกันไปให้พ้นทางหัวใจของพี่ไอได้ล่ะ! ตอนคราวนฤมล เธอไม่คิดว่าเป็นเรื่องยาก เพราะรายนั้นทำตัวน่าอายให้เห็นอยู่บ่อยๆ ทั้งควงชายคนอื่นออกนอกหน้า ไม่ถนอมความรักและน้ำใจที่พี่ไอมีให้ และยังไม่รักษาเกียรติและคุณค่าในฐานะคนรักของพี่ไออีกต่างหาก...ถึงแม้จะต้องเพียรใช้เวลานานถึงสองปีเต็มๆ แต่เธอก็มั่นใจว่าสักวันหนึ่ง พี่ไอจะต้องรู้ถึงความร้ายกาจที่ผู้หญิงคนนั้นทำไว้ แต่ถ้าเป็นคนชื่อไม้หอมล่ะ... “เอ่อ...จีจ๋า พี่ขอกางเกงตัวใหม่ก่อนได้ไหมจ๊ะ จีก็รู้ว่าพี่เป็นพวกตัวเย็นง่าย ถ้าใส่อะไรชื้นๆ หรือยืนรับลมอยู่แบบนี้ ขาพี่จะแข็งปวดเหมือนจะเป็นตะคริวเลย แล้วพี่ขอไซส์ใหญ่ๆ นะ” เขาบอกพลางขยับแข้งขยับขาเพื่อเพิ่มอุณหภูมิให้กับร่างกาย “...” เมื่อเห็นว่าปลายเสียงเงียบ ไม่ตอบรับเหมือนปกติ เขาก็พูดต่อ “เอ้า! พี่ยอมรับก็ได้ว่าพี่คงอ้วนขึ้นสักสองสามโล ก็ตอนไปเที่ยวที่ฮ่องกง อาหารจีนมันอร่อยนี่นา...แหม เกลียดจังเลย คนรู้ทันเนี่ย เอาเป็นว่าจีหากางเกงตัวใหญ่สุดของไอมาให้พี่เร็วๆ เลยนะ” เวหารีบสารภาพ รู้สึกปวดเนืองๆ ที่น่องด้านซ้าย จึงเริ่มจ๊อกกิ้งเบาๆ ในห้องน้ำของไอศูรย์ที่เป็นแบบเปิดเพดานรับลมด้านนอก แถมยังประดับด้วยโอ่งมังกรราชบุรีที่ไอศูรย์ชอบมากกว่าฝักบัว และมักชักชวนเขาให้อาบน้ำในโอ่งด้วยกัน ด้วยเหตุผลที่ว่าน้ำในโอ่งหรือในตุ่มจะเย็นชื่นใจกว่าน้ำจากท่อประปา แต่เพราะเขาเป็นโรคประหลาดอย่างที่บอกเลยได้แต่ปฏิเสธความหวังดีของเพื่อนรัก... “พี่เวหาจะช่วยจีได้มั้ยคะ?” แล้วเสียงที่เงียบหายไปก็ดังขึ้น แต่เขาไม่เข้าใจความหมายของเจ้าของเสียงเลยสักนิด “โธ่! จีจ๋า ตอนนี้จีช่วยพี่ก่อนนะ พี่ปวดขาจะตายอยู่แล้ว นะพรีสสส...” “พี่เวหาต้องช่วยจีเรื่องพี่ไอนะ” “โอ๊ย! มันลามขึ้นต้นขาแล้วจี โอ๊ยๆ จีรีบเอากางเกงให้พี่เถอะ หรืออยากให้พี่วิ่งออกไปทั้งโป๊ๆ อย่างนี้!” เมื่อไม้อ่อนไม่ได้ผล ก็ต้องใช้ไม้แข็ง...เวหาเริ่มใช้การขู่แทนการอ้อนวอน รู้ดีว่าจีรนันท์คงไม่ปล่อยให้เขาวิ่งออกไปทั้งอย่างนี้แน่ๆ คราวก่อนตอนวันสงกรานต์ แค่เขาเดินถอดเสื้อเปียกๆ เข้าบ้านเธอมา หญิงสาวก็ร้องตกใจโวยวายจนลั่นบ้านแล้ว อีกอย่างเรื่องที่จีจะขอให้เขาช่วย...มันก็ไม่น่าใช่เรื่องปลอดภัยสำหรับเจ้าไอกับไม้หอม... แต่แทนที่จีรนันท์จะยอมอ่อนข้อตามที่คาดไว้ เธอกลับเงียบหายไป ทิ้งให้เขายืนขาสั่นเกือบนาที “โอ๊ย! อูย...” เสียงโอดโอยของชายหนุ่มดังขึ้นเบาๆ แต่คนที่เฝ้าอยู่ด้านนอกดันหูดีได้ยิน “กางเกงอุ่นๆ อยู่ข้างนอกแล้วนะคะ แต่พี่เวหาต้องรับปากจีก่อน...หรือว่าพี่เวหาจะใจร้ายไม่คิดช่วยอะไรน้องคนนี้เลย ทั้งๆ ที่จีอุตว่าห์เอ่ยปากขอร้องพี่ขนาดนี้แล้ว” เมื่อเจอคำตัดพ้อของจีรนันท์โจมตีพร้อมกับอาการตะคริวกินร่าง สมองส่วนที่ใช้ตัดสินใจจึงถูกบั่นทอนประสิทธิภาพภาพลง “จ๊ะๆๆๆ เรื่องอะไรก็ช่วยทั้งนั้นแหละจ้า จะทนไม่ไหวอยู่แล้ว!!!” หญิงสาวผุดยิ้มเล็กๆ เมื่อได้ยินคำตอบที่เป็นที่พอใจ จึงค่อยๆ แง้มประตูยื่นกางเกงอุ่นไปให้ เวหารีบฉวยมันเอาไว้ในทันที ขอเอาชีวิตรอดก่อนนะไอ้ไอ ไว้จะหาทางช่วยแกทีหลัง...เวหาส่งกระแสจิตบอกเพื่อนรักด้วยความรู้สึกผิดอยู่ในก้นบึ้งของจิตใจ... พอมีกางเกงอุ่นๆ ห่อหุ้มเรียวขายาว อาการปวดแปลบเทบขาดใจก็ทุเลาลง เขาถอนหายใจยาวอย่างโล่งอก แต่นั่นก็เพียงไม่กี่วินาที “พี่เวหาต้องช่วยจีนะคะ” “เอ่อ...แล้วจีจะให้พี่ช่วยอะไรล่ะ แต่ขอบอกไว้ก่อนนะว่าพี่ไม่เป็นสปายสืบเรื่องไอให้หรอกนะ...พอดีพี่ไม่ค่อยถนัดสอดรู้เรื่องชาวบ้าน” เขาเอ่ยดักทางจีรนันท์ แต่หญิงสาวกลับยิ้มรับ “โธ่! จีจะให้พี่เวหาไปทำเรื่องยุ่งยากแบบนั้นทำไมคะ” เธอหัวเราะหน้าตาสดใส ทำเอาเวหาเบาใจไปได้ครึ่งหนึ่ง “จีแค่จะขอให้พี่เวหาไปจีบคุณไม้หอมอะไรนั่นเท่านั้นเอง” “ว่าไงนะ!!!” ********************   Create Date : 04 สิงหาคม 2551 2 comments Last Update : 4 สิงหาคม 2551 13:06:38 น. Counter : 347 Pageviews. Share Tweet

สวัสดีครับ   โดย: azui07 4 สิงหาคม 2551 13:48:28 น.

สวัสดีเช่นกันค่า คุณ azui07   โดย: kakanan (kakanan ) 7 สิงหาคม 2551 20:48:26 น.