"บางทีมันก็จำเป็นต้องเป็นเช่นนั้น" (ไม่ต้องเข้ามาก็ได้ค่ะ)
(เพราะนี่เป็นบล็อกเก่าที่หายไปโดยอุบัติเหตุ วันนี้เอง)
ข้อดีของการไปดูหนังคนเดียวอาจอยู่ที่... เมื่อเธอเศร้าหรือซึ้งไปกับหนังก็สามารถร้องไห้ หรือปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาโดยไม่ต้องอายคนข้าง ๆ
บางทีเธอเคยต้องฝืนไม่กะพริบตา เพราะมันจะทำให้น้ำตาหยดลงมา หรือเคยแกล้งเอามือมาเขี่ยแก้ม หรือเท้าคางตัวเองเพื่อแอบเอานิ้วปาดน้ำตาออกไปโดยไม่ให้คนที่ไปด้วย สังเกตเห็น
...บางทีมันก็จำเป็นต้องเป็นเช่นนั้น...
เหมือนครั้งที่เขาพูดในสิ่งซึ่งทำให้เธอรู้สึกดี เธอมองหน้าเขา ..จากด้านขวาของหน้าผากไปจดด้านซ้าย ..มองไรคิ้ว ..เธอมองดวงตาทั้งสอง ..มองจากแก้มขวา จมูก ไปจนแก้มอีกข้าง ..เธอไม่ได้มองจอนแต่ก็เห็นมันอยู่ข้าง ๆ แก้มนั่น ..เธอมองที่ว่างระหว่างจมูกและปาก ..เธอมองริมฝีปากของเขา ..และมองที่คาง ..เธอย้อนมองลึกลงไปในดวงตาของเขาอีกครั้งหนึ่ง ทั้งหมดนี้ใช้เวลาแค่แว้บเดียว แต่เธอก็จำมันได้หมดแล้ว
ถึงแม้อยากพูดบางสิ่งบางอย่าง แต่ในเวลานั้นไม่ว่าคำพูดไหนก็เอ่ยออกมายากเหลือเกิน เธอโน้มตัวเขามากอด คางเกยอยู่บนไหล่ของเขา ซึ่งเขาจะไม่เห็นว่าน้ำตาของเธอกำลังไหล อยู่ระหว่างความรู้สึกอบอุ่นของสองคน ทั้งที่มันเป็นน้ำตาของความตื้นตันและรู้สึกดีที่ มีเขาอยู่ในตอนนี้
...บางทีมันก็จำเป็นต้องเป็นเช่นนั้น...
ในขณะที่เธอคุยโทรศัพท์กับเขาคำพูดของเขากระทบ ความรู้สึกของเธอเหลือเกิน ทั้งโดยตั้งใจ หรือไม่ตั้งใจ แต่มันทำให้เธอเศร้า ดูเหมือนเธอจะเงียบไป แต่เขาก็ยังได้ยินเสียงคล้ายเสียงหายใจสะดุด ๆ และเสียงตอบรับเบา ๆ ดังห่าง ๆ อืม....อืม... เขาไม่รู้เลยว่าการเปล่งเสียงให้น้อยที่สุดเท่าที่จะทำได้ คือการปิดบังเสียงที่อาจจะสั่นเครือของเธอหากจะพูดอะไรออกไปมากกว่านั้น
...บางทีมันก็จำเป็นต้องเป็นเช่นนั้น... และบางคนที่นอนอยู่ข้าง ๆ กัน อาจมีหมอนของคนหนึ่งเปียกน้ำตา อยู่ในความมืดนั้น...
เคยรู้สึกมั้ยว่า ทุกวันนี้อาจมีใครซักคนร้องไห้อยู่ข้าง ๆ เรา โดยที่เราไม่เคยรับรู้เลย...ก็ได้
แต่... ...บางทีมันก็จำเป็นต้องเป็นเช่นนั้น...
Create Date : 07 กุมภาพันธ์ 2549 |
|
13 comments |
Last Update : 21 สิงหาคม 2552 12:09:25 น. |
Counter : 550 Pageviews. |
|
|