BlogGang.com : : Psycho G : กระบี่รันทด 4.....จำพราก

กระบี่รันทด 4.....จำพราก

กระบี่รันทด 4.....จำพราก

โดย GTW

++++++

ก่อนอื่นต้องหาห้องน้ำ

ไม่มีเวลาขบคิดว่านางไปที่ใด…ผู้ใดเอาเสื้อผ้ามาวางให้..กระบี่รันทดใช้ท่วงท่ารวดเร็วสุดชีวิตเปลี่ยนเสื้อผ้ากลับสู่ชุดเดิมของมันอีกครั้ง

มันไม่กล้าเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่กลางห้องเด็ดขาด

เกิดว่าแม่นางของมันโผล่เข้ามาจะเอาหน้าไปไว้ที่ใด ยิ่งโผล่มาตอนที่กำลังคาบลูกคาบดอกนั่นยิ่งเลวร้ายจนมิกล้าขบคิด

สภาพการที่น่าอับอายเช่นนั้นน่ากลัวทำให้มันตกตายไปจะสู้หน้ากับบรรพชนในปรภพได้อย่างไรกัน

มันเห็นภาพตนเองกำลังเปลื้องผ้าพลัดเปลี่ยน ทันใดนั้นดรุณีน้อยโผล่มามันต้องเผ่นตัวปลิวไปยังเตียงดึงผ้าห่มมาคลุมไม่คิดชีวิต …ภาพเช่นนี้แค่คิดก็สยดสยองพองเกล้าใจจะขาดแล้ว

มันนึกเสียดายที่ไม่ได้เรียนวิชา “หน้าศิลา” (หน้าด้าน) มา

ความจริงอาจารย์ของมันต้องการจะถ่ายทอดเคล็ดลับวิชาหน้าศิลาให้แก่มัน

แต่ตอนนั้นมันพลันคิดว่าเป็นวิชาชั้นต่ำโง่งม

หารู้ไม่ว่านั่นคือสุดยอดของแก่นวิชาแขนงหนึ่ง

คนที่ฝึกวิชาหน้าศิลาสำเร็จจัดว่าเป็นยอดคนในยุทธภพอย่างไม่ต้องสงสัย

ไม่ว่าท่านจะ่ด่าจะว่าเพียงไร มันล้วนสามารถรับได้

ต่อให้เป็นแม่เฒ่าปากปลาร้า จอมยุทธสุดยอดแห่งวิชาการด่า มาลงปากด่า มันล้วนสามารถต้านทานรับได้

ปรัชญาลึกล้ำวิชาหน้าศิลา คือ “หน้าด้านเท่านั้นที่จะครองโลก”

ปรัชญาลึกล้ำนี้ไม่กี่พยางค์ แต่แฝงไว้ด้วยความลึกล้ำสุดคาดคำนวณแปรเปลี่ยนพลิกแพลงสุดบรรยายกว้างใหญ่ไพศาลราวห้องมหรรณพ

กว่ากระบี่รันทดจะทราบความจริงเช่นนี้ก็นับว่าสายเกินไปแล้ว

คิดจะหน้าด้านไม่ง่ายดาย

คิดจะเป็นคนหน้าด้านยิ่งไม่ง่าย

เพียงบางคนเกิดมามีพรนรกมาตั้งแต่กำเนิด สามารถหน้าด้านอย่างเป็นธรรมชาติกลมกลืนไม่ขัดตา แต่คนส่วนใหญ่หาได้มีพรนรกแสนวิเศษเช่นนั้นทุกคนไม่

กระบี่รันทดย่อมไม่ใช่กระบี่หน้าศิลา

ดังนั้นมันจึงมองหาห้องน้ำเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า

ในห้องนั้นมีห้องน้ำ

ห้องน้ำที่ว่างเปล่าไร้ผู้คน

พอกลับสู่สภาพเดิม ความอาจหาญมั่นคงพลันกลับคืนมา ชุดที่มันสวมใส่ดูไปทั้งเก่าทั้งราคาถูกแต่ความจริงคนเราย่อมมีสิ่งที่เหมาะสมกับบุคลิกภาพของตนเองอยู่หนึ่งอย่างทุกถ้วนทั่วตัวคน มันในชุดเช่นนี้ยังดูองอาจสง่างามมากกว่าชุดวิลิศมาหรามากมายหลายเท่านัก

มันเหน็บกระบี่ไว้ระหว่างเอว ปราดไปที่หน้าต่าง

เบื้องนอกมืดมนหม่นสลัวลางไม่ถึงกับมืดมิดเสียทีเดียว คันเคียวเสี้ยวจันทร์แขวนอยู่กลางฟากฟ้าราวโคมไฟกลางหมู่ดาราราย

คันเคียวเสี้ยวจันทร์ดูไปคล้ายริมฝีปากแย้มยิ้มของดรุณีน้อยนางนั้น

ทั้งคู่พบพานกันไม่นาน พูดคุยกันไม่กี่คำ แต่นั่นพอเพียงแล้ว

เรื่องราวบางประการสามารถสื่อด้วยใจและความรู้สึก

ยังไม่ทันกระโดดลงหน้าต่าง แต่หัวใจตกวูบลงไปก่อน

การพลัดพรากจากคนอันเป็นที่รักอย่างไรก็ไม่ใช่เรื่องปลอดโปร่งโล่งสบาย ดังนั้นพลังภายในของมันจึงทวีมากขึ้นตามระดับความรันทดครั้งนี้

บุรุษหนุ่มถอนใจ….. ในที่สุดกระโดดปราดลง

+++++++

มันคำนวณออกว่าห้องนี้อยู่ไม่สูงนัก แต่ก็ไม่เตี้ยจนลงถึงพื้นอย่างสะดวกสบายเท่าใด

มันคำนวณออกว่าพื้นด้านล่างต้องไม่ใช่สระน้ำ

บางทีอาจเป็นพื้นดินทั้งเย็นทั้งแข็ง หรืออาจเป็นสุมทุมพุ่มไม้ ซึ่งประการหลังดีกว่าประการแรกมากมายหลายเท่า

แต่มันคาดไม่ถึงเด็ดขาดว่ามันร่วงลงไปในอ้อมแขนทั้งนุ่มทั้งอบอุ่นหอมกรุ่น

หัวใจของกระบี่รันทดพลันเย็นเฉียบยิ่งกว่าตกลงไปในสระน้ำมากมายหลายเท่า

ที่แท้เป็นดรุณีร่างสูงใหญ่เป็นพิเศษนางนั้นนั่นเอง

นางคว้าใส่ร่างของกระบี่รันทดซึ่งลอยลงมาจากความสูงจากชั้นที่สามของตึกใหญ่ได้อย่างง่ายดายเช่นนี้ หมายถึงวิทยายุทธสูงส่งยิ่ง เช่นนี้โอกาสจะดิ้นรนหลุดรอดมีน้อยกว่าน้อย

“อ๊าก……”

กระบี่รันทดแผดร้องอย่างไม่ตั้งใจเป็นครั้งที่เท่าไรไม่อาจทราบได้

ดรุณีร่างใหญ่ขมวดคิ้วส่ายหน้าอย่างจนใจร้องว่า

“ท่านแผดร้องเป็นตัวอุบาทว์ซกมกอีกแล้ว เราอุตส่าห์รับท่านไว้ไม่ให้ชอกช้ำท่านกลับทำท่าแตกตื่นปางตาย เช่นนี้หมายความว่าอย่างไรกัน”

นางไม่พูดเปล่า พลันพลิกข้อมือทุ่มเหวี่ยงบุรุษหนุ่มข้ามไล่ลงบนพื้น

คนของหมู่ตึกไร้รักฝีมือร้ายกาจทุกคน คนถูกการทุ่มท่านี้ไม่อาจลุกขึ้นมาในเวลาอันรวดเร็ว อย่างน้อยต้องนอนตัวแข็งบนพื้นนับชั่วยาม อย่างมากนอนนับดาวครึ่งค่อนคืน ต้มใบบัวบกดื่มเป็นเดือนไม่อาจน้อยไปกว่านี้

แต่กระบี่รันทดเพิ่งรันทดจากการลาร้าง พลังกายใจถึงขีดสุด

มันพลิกตัวกลางอากาศราวมัจฉาแหวกสายธารเอาเท้าแตะพื้นก่อนแฉลบพุ่งกายออกไปทางด้านข้าง

ดรุณีร่างใหญ่ร้องไล่หลังมาว่า

“ท่านคิดว่าหมู่ตึกไร้รักเป็นอุทยานบุปผาเช่นไร นึกจะมามา นึกจะไปไป เกรงว่าไม่รวบรัดชัดเจนเด็ดขาด ท่านควรตะหนักให้มากเข้าไว้”

นางดากล่าวไล่หลังไป

แต่คล้ายมีม่านเลือนลางบดบังตา

ม่านน้ำตา

ลำธารสายหนึ่ง สะพานหินโค้งข้ามไป

บนสะพานยามนี้มีทารกทาริกาคู่หนึ่งยืนอยู่ สายตาจับจ้องมองมาไม่กระพริบ

กระบี่รันทดมาตรว่ามึนงงสงสัย แต่ไม่ปราถนาตอแยกับสตรีและเด็ก ดังนั้นพลันวิ่งอ้อมไปด้านข้าง

มิคาดว่าพอเฉียดเฉียดใกล้ ทารกพลันตะปบมือคว้าใส่ข้อมือของมัน

เคยมีคนบอกว่าทารกทาริกาวัยเยาว์ มิว่าคว้าจับใส่สิ่งใดต่างคว้าจับไว้อย่างแนบแน่น เนื่องเพราะทารกย่อมมีจิตใจบริสุทธิ์ไร้เดียงสาพอกระทำเรื่องราวใดล้วนใจจรดจ่ออยู่กับเรื่องนั้น แต่มือของทารกคนนี้ทั้งแข็งทั้งเย็นผิดปกติ เรื่องเช่นนี้ไม่มีใครเคยบอกเด็ดขาด

ความสงสัยเพิ่งประทุข้อมือข้อทารกปลิดหมุนยกร่างของกระบี่รันทดขึ้นลอยคว้างกลางอากาศขณะที่ทาริกาหญิงเคลื่อนร่างตรงมาอย่างรวดเร็วมือทั้งคู่พุ่งเข้าใส่คอหอยของกระบี่รันทด มือคู่ที่แฝงพลังเกรี้ยวกราดไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าปลายทวนทมิฬของยอดฝีมือยุทธภพ

ท่วงท่าพิกลพิสดารของทารกทาริกาบันดาลให้ผู้คนพบเห็นแตกตื่นจนหัวใจแทบกระดอนจากปาก

กระบี่รันทดไม่เคยทำร้ายเด็กและสตรี

ดังนั้นเพียงลังเลวูบเดียวความตายก็มาเรียกขานหน้าบ้านแล้ว

ยามนั้นเงาร่างสายหนึ่งในชุดสีดำคลุมหน้าโฉบมาราวปักษา ใช้สันมือฟันใส่ข้อมือของทาริกาขาดสะบั้น..

ร่างของกระบี่รันทดหลุดพ้นจากแรงเหวี่ยงกระแทกใส่ราวสะพาน ยังไม่ทันตั้งหลักเงาร่างนั้นก็ฉุดแขนมันลุกขึ้นกระชากให้ออกวิ่งพร้อมเสียงร้องดังข้างหู

“ตามมา ถ้าคิดจะรอดพ้นจากสถานที่นี้”

“ท่านตัดแขนทารก”

“แขนทารกใด ท่านซกมกมากมากที่ดูไม่ออกว่านั้นเป็นหุ่นกลเท่านั้น”

“หุ่นกล?”

“ท่านดู…”

หุ่นทารกพอแขนขาดคล้ายเสียศูนย์เอียงหมุนเข้าหาหุ่นทาริกาน้อย จึงถูกมือพิฆาตปักลงทรวงอกจนเกิดประกายไฟประทุไม่ขาดสาย

“หมู่ตึกไร้รักเต็มไปด้วยกับดักค่ายกล ท่านไม่มีทางหลบรอดหากไม่ตามเรามา”

คนผู้นั้นคล้ายชำนาญสถานที่ยิ่ง พากระบี่รันทดกระโดดปราดไปหาลัดเลาะตามสุมทุมพุ่มไม้จนทะลุออกทางด้านหลังหมู่ตึกมุ่งหน้าสู่ประตูบานใหญ่ที่ปิดสนิท

กำแพงสูงดูท่าไม่มีที่ให้ปีนป่าย

แต่คนลึกลับผู้นั้นเปิดไปสอดกุญแจดอกใหญ่เปิดออกอย่างง่ายดาย

ไม่ทันที่จะซักถาม คนลึกลับผู้นั้นก็คว้ามือมันพาวิ่งออกไปจนถึงเนินดินกลางดงสนห่างหมู่ตึกออกไปหลายลี้

+++++

Create Date : 26 กุมภาพันธ์ 2548

Last Update : 26 กุมภาพันธ์ 2548 21:27:56 น.

0 comments

Counter : 477 Pageviews.