ที่จู่ๆ เกิดนึกเรื่องของการบิน หรือว่าประสบการณ์ในการนั่งเครื่องบินนี่ก็เป็นเพราะว่าเพื่อนเลิฟบินกลับเมืองกังหันเมื่อคืนที่ผ่านมา พอได้คุยอะไรหลายๆ อย่างเกี่ยวกับภายในสนามบินแล้วมันก็ทำให้เราอดนึกถึงไม่ได้ว่าช่วงที่เราต้องบินกันบ่อยๆนั้นเป็นอย่างไรบ้าง ยิ่งได้ยินเสียงจากมือถือพอเราหลับตามันก็ได้กินบรรยากาศตามง่ายๆ ด้วยเลย กับประสบการณ์นั่งเครื่องบินที่เขียนอยู่นี่ไม่ได้หมายถึงว่าฉันมีความเชี่ยวมากมายอะไรหรอก เพราะแค่จะนับว่านั่งเครื่องจากที่ต้องนั่งเป็นระยะทางไกลๆ นั้นก็แค่ 7 ปีเท่านั้น แล้วก็เฉลี่ยแล้วปีละครั้งเอง นี่ก็ถือว่าน้อยนิดมากสำหรับการเดินทางด้วยเครื่องบินกับอีกหลายๆ คนที่ต้องเดินทางไกลเป็นว่าเล่น (และถ้าเทียบกับประสบการณ์การนั่งรถไฟเมืองไทยของฉันเรียกว่าเทียบกันไม่ติดฝุ่นเลยล่ะ) แต่ละครั้งในการเดินทาง มันก็มีอะไรให้พบเจอกันร่ำไป ยิ่งถ้าเดินทางคนเดียวด้วยแล้วการได้เจออะไรแปลกๆ มันก็สนุกและก็น่าคิดดี เพราะการเดินทางด้วยเครื่องบินคนเดียวนั้นต้องเรียกว่าเวลามันนาน และไปคนเดียวเราเลยมีเวลามองดูอะไรได้เยอะกว่าการเดินทางสองคนหรือว่ามากกว่านั้น เพราะว่าถ้าเดินทางโดยมีเพื่อนร่วมทางด้วย เราก็คงจะได้แต่คุยกันโดยบางครั้งก็ไม่ได้มองหรือสนใจสิ่งรอบๆ ตัว ซึ่งจะว่าไปแล้วก็เสียดายเหมือนกัน เพราะบางครั้งเรามักจะเห็นอะไรหรือเจออะไรแปลกๆ หรือว่าน่าสนใจมากกว่าปกตินะ แต่เรื่องดีที่เดินทางสองคนเพราะว่ามันไม่เหงานี่อ่ะสิ มีอะไรก็คุยกันได้ แต่ว่าถ้าไปคนเดียวอาจจะมีเหงาเล็กน้อย ครั้งแรกของฉันกับการได้นั่งเครื่องบิน ดีหน่อยว่าไม่ได้ลองคนเดียวเพราะคาดว่าคงตื่นเต้นเหลือหลาย เพราะครั้งแรกนั้นฉันนั่งเครื่องไปเที่ยวฮอลแลนด์กับแม่และแน่นอนว่ากับคนข้างๆ ด้วย ครั้งนี้ก็ถือว่าเป็นประสบการณ์พื้นๆ แต่ว่าก็ตื่นตัวดีไม่น้อยเพราะว่าใครๆ เค้าก็หลับกัน แต่ฉันกับแม่นั้นเรียกว่าไม่อยากหลับ หรือว่าหลับไม่ลง ทั้งๆ ที่เป็นพวกนอนหลับง่ายแต่ครั้งนั้นจำได้ว่า 11 ชม. แห่งความทรมานฉันกับแม่กลับดื่มด่ำกำซ่านกับการได้มองเห็นสิ่งรอบๆ ตัวอย่างสนุกสนานและลุ้นๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเรื่องของการเข้าห้องน้ำบนเครื่องบิน อาจจะเพราะว่าได้ยินประสบการณ์เห่ยๆ หรือว่าหน้าแตกมานักกับเรื่องของการนั่งเครื่องครั้งแรกและการเข้าห้องน้ำ มันเลยเป็นอะไรที่ท้าทายเราไม่น้อยเลยว่า “แล้วฉันจะเจอไม๊” ... แน่นอนว่าเมื่อรู้แล้วก็เกร็ง และต้องคอยมองดีๆ ว่าเอ แล้วเค้าเข้าห้องน้ำกันยังไง เปิดประตูยังไงไม่ให้ติดขัด เข้าห้องน้ำแล้วล็อกแล้วมันจะเปิดยังไง (และถ้าเปิดไม่ได้ล่ะทำยังไงดี) เข้าไปแล้วจะจัดการกับตัวเองในห้องน้ำยังไงบ้างกับอุปกรณ์ประดับที่เค้ามีให้ใช้ (แล้วทำไมต้องใช้ให้หมดด้วยล่ะ .. เออ ไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมคิดไปได้แบบนั้น) และอีกนานัปการจะสร้างสรรค์และคิดไปเอง .. นั่นล่ะค่ะ เพราะกลัวแล้วก็คิดนั่นนี่ การเข้าห้องน้ำครั้งแรกของฉันก็ลยเกร็ง แต่ว่าเอาเข้าจริง ไม่ยากเลยค่ะ เพราะว่าเค้าทำยังไงก็ทำอย่างนั้น เออ โชคดีไปที่อะไรมันไม่ติดขัด ก็เพราะด้วยความสังเกตนี่ล่ะค่ะ เลยผ่านพ้นเหตุการณ์ไปด้วยดี ครั้งแรกของการนั่งเครื่องและถูกปรับ ... อันนี้ทุกคนที่นั่งเครื่องก็มีลุ้นกันประจำในช่วงที่จะต้องเช็คอิน เมื่อก่อนนี้ยังดีเพราะว่าเค้าอนุญาตให้ผู้โดยสารชั้นประหยัดสามารถทำกระเป๋าให้หนักได้ 25 กล. หยวนๆ หน่อยก็อีก +3 กล. ถ้าหากว่าเกินจากนั้นแล้วก็ต้องถูกปรับล่ะค่ะ แล้วไม่ได้ปรับกันน้อยๆ ด้วย เค้าคิดกันกิโลตั้งเป็นพัน อย่างของฉันเคยโดนไปกว่า 8 พัน เพราะว่าครั้งแรกที่ย้ายไปอยู่เมืองไกลหนังสือมันเยอะมาก จะเอาออกก็ไมได้เพราะเป็นหนังสือหากินเลย เลยต้องจำใจถูกปรับซึ่งค่าปรับนั้นก็เรียกได้ว่าแทบจะซื้อตั๋วเครื่องบินแบบ one way ได้อีก 1 ใบเลยล่ะ แต่ยังดีนะค่ะที่แบบว่าต่อลองเค้าในราคาต่อกิโลถูกลง เพราะจริง ๆ ถ้าเสียราคาเต็ม ฉันคงถูกคนข้างๆ สกายคิกก่อนขึ้นเครื่องแล้วล่ะ ขนาดว่าระวังระไวกับความหน้าแตกกับการเข้าห้องน้ำ แต่ก็ยังไม่วายมาหน้าแตกเพราะความเห่ยของตัวเองกับการเข็นรถเข็นใส่กระเป๋าที่เมืองกังหัน แต่ก็เพราะความอวดเก่งของตัวเองที่คิดว่าจะสามารถเข็นกระเป๋า 3 ใบโตๆ สิริรวมน้ำหนักก็ตกราวๆ 60 กล. หย่อนๆ ด้วยตัวเองไหว ก็เลยขอลองเข็นดู แรกๆ ก็ไม่มีปัญหา เพราะเป็นการเข็นบนที่ราบ เพราะที่จับรถเข็นมันจะมีราวเหล็กที่พอจะเข็นรถเราก็แค่บีบมัน พอจะเบรคหรือว่าล็อคล้อก็แค่ปล่อยมันเอาไว้ ดูมันก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร แต่ครั้นที่พระเจ้าจะปล่อยไปง่ายๆ มันก็กระไรอยู่ ท่านเลยทดสอบความหนาของใบหน้าฉัน ณ ต่างแดน กับการที่จะต้องเข็นรถเข็นขึ้นบันได้เลื่อน ... อ่ะฮ๊า ฟังดูไม่น่ามีอะไร ท่องเอาไว้แล้วเหมือนท่องบทสวดมนต์ เข็นรถเลื่อนต้องบีบ ล็อกล้อต้องปล่อย อ่ะง่ายๆ ... แต่แล้วมันก็ต้องมีอะไรเกิดขึ้น เมื่อจิ๋วนิดเลื่อนรถเข็น ตั้งล้อให้ตรง แล้วก็บีบที่จับตรงนั้นให้มันเลื่อน แต่ทำไมพอได้ลงมือทำแล้วมันกลับไม่เหมือนที่คิด เพราะพอเลื่อนรถขึ้นบันไดเลื่อน ไอ้รถเข็นเจ้ากรรมมันกลับเหมือนม้าพยศ คงเพราะล้อมันฟรี พอฉันปล่อยที่จับมันก็ดันหมุนดั่งกับพายุนาร์กิสถล่มพม่า รถเข็นหมุนวนอยู่ตรงทางขึ้น แต่ดีหน่อยว่ารถเข็นมันขนาดไม่เล็กมาก พอมันหมุนได้นิดหน่อยเลยหยุดตัวเองและแถมอีกอย่างคือ ฝรั่งคนที่อยู่ด้านบนเค้าหันมาเพราะเสียงยัยจิ๋วนิดร้องเสียงดังแปลกๆ ด้วยภาษาแปลกๆ ว่า “เฮ้ย เวร!!” เค้าเลยหันมาและด้วยอาการตกใจเค้าก็คว้ารถเข็นเอาไว้ ... แหม๊ พี่จะรู้ไม๊เนี่ยว่าพี่เป็นฮี่โร่เมืองกังหันสำหรับฉันตอนนั้นจริงๆ .. เพราะนอกจากเค้าจะช่วยจับ (รถเข็น) ให้แล้ว ก็ยังถามต่ออีกว่า “เป็นยังไงบ้างครับ เจ็บตรงไหนบ้างครับ” ต่ออีก แต่ในใจเค้านั้นฉันก็ไม่อาจจะรู้ได้ว่า เค้าคิดอะไร แต่ฉันไม่อยากรู้หรอก เพราะถ้าคิดแทนเค้าอีกหน่อยอาจจะรู้ได้ว่าตาฮี่โร่ม้าขาวอาจจะคิดว่า “ เฮ้อ ยันนี่ .. เห่ยจริงๆ เลย” เพราะฉะนั้นอยากคิดแต่เรื่องดีๆ เลยไม่ได้คิดแทนพี่คนนั้นเลย อีกอย่างเพราะเค้าหล่อด้วยแหละ เลยคิดไม่ทัน คิกๆๆๆๆ จริงๆ มีเรื่องอีกเยอะแยะมากมายมายกับเรื่องของการนั่งเครื่องบินที่เคยเจอมา ประสบการณ์ถึงไม่เยอะแต่ก็เอามาเล่าเป็นคุ้งแควพอไหว .. เอาว่าถ้านึกอะไรได้อีกก็จะมาเขียนเก็บเอาไว้ เผื่อว่าวันหน้าวันหลังจะได้มานั่งรำลึกความหลังกันอีกยามเครียด เพราะคุยเรื่องความหลังกันทีไร เป็นได้อมยิ้มเสมอไปสิเรา ... ไม่แก่แต่ก็ชอบคิดถึงเรื่องเก่าๆ นะเออ

Create Date : 28 พฤษภาคม 2551
Last Update : 28 พฤษภาคม 2551 7:49:01 น.		111 comments
Counter : 1348 Pageviews.
Share Tweet