เมื่อก่อนถ้าใครถามฉันว่าเล่นเกมส์ออนไลน์ไม๊ .. ตอบได้เลยไม่ต้องคิดหน้าคิดหลังหรือว่าคิดนานๆ ค่ะว่า “ไม่เล่น” ค่ะ ไม่เล่นเพราะว่าไม่ชอบ ไม่ชอบเพราะว่ามันดูยุ่งยาก เล่นไม่เป็นเลยไม่ได้เริ่มเล่น และอีกอย่างก็คือว่ากลัวติดน่ะค่ะ (สำคัญเลยนะค่ะเนี่ย) .. แต่แล้วเมื่อเวลาที่เกิดเบื่อๆ จิตตก ไม่ได้พกร่ม ... ก็เลยได้เกมส์นี่ล่ะเยียวยา ถึงแม้ว่าเกมส์จะไม่ได้เป็นเกมส์ที่ต่อสู้กันเลือดสาดกระเซ็นเป็นหย่อมหญ้า แต่ก็มีการต่อสู้บ้างแน่นอนเพราะมันเป็นเกมส์ประเภท Adventure ถ้าอธิบายกันง่ายๆ เลยกับเกมส์ที่เล่นนี้ก็คือ มีสัตว์ประหลาดเป็นตัวชูโรง ที่เราจะต้องเข่นฆ่าเพื่อจะได้อาวุธที่เราสามารถนำมาปรับเปลี่ยนใช้ตามระดับเลเวลของตัวเรา หรือว่าไม่ถ้าหากว่าใช้ไม่ได้ก็จะต้องเอาไปขายเพื่อแลกกับเงิน หรือว่าไม่ก็ฆ่าสัตว์ประหลาดแล้วก็จะได้อาหาร ซึ่งเอาไว้กินเรียกพลังคืน สำหรับตัวที่เราเลือกจะเป็นในเกมส์ก็แล้วแต่เรา .. จะเป็นใครก็ได้ แต่ว่าก็มีการเลือกอยากเป็นคือ ทหาร เมจิกเชี่ยน หรือว่าเป็นคนค้าขาย อันนี้ก็เลือกกันตามสะดวก แต่ละอย่างการเลือกจะเป็นจริงๆ ก็ไม่สามารถจะยกระดับตัวเกมส์ที่เล่นให้ไปสูงได้ด้วยตัวเอง กล่าวคือ การจะไปยังเป้าหมายสูงสุด หรือว่าระดับสูงๆ นั้น เราจะต้องอาศัยคนอื่นเล่นเกมส์ไปด้วยกัน เหมือนจะต้องเลือกการเป็น partner กับคนอื่น อย่างเช่นจะไปเกมส์ระดับสูงได้ ทหารกับเมจิกเชี่ยนก็จะต้องทำงานไปด้วยกัน คือ ปล่อยให้ทหารผู้แข็งแกร่งเป็นคนต่อสู้ ส่วนนักมายากลก็ค่อยป้อนพลังงานให้ทหารเรื่อยๆ แล้วพอสัตว์ประหลาดตายไป ทั้งสองคนก็ได้พลังหรือว่าก็เงินหารกันคนละครึ่ง อันนี้ก็อธิบายกันคร่าวๆ ค่ะ เพราะว่ามันไม่มีอะไรมากจริงๆ ... แต่ แต่ ถึงจะมีแค่นี้แต่มันก็พอทำให้ฉันมองเห็นอะไรได้หลายๆ อย่างที่เหมือนว่าเกมส์นั้นจำลองมาจากสถานการณ์ของสังคมปัจจุบันอย่างแยกกันไม่ออกเลย สังคมแท้จริงเกิดยังไง ในเกมส์มันก็มีแบบนั้นด้วย ... ตอนแรกคนข้างๆ เล่าให้ฟังก่อน เรายังไม่เชื่อเลยว่า จริงเร้อ ... ต่อเมื่อได้เล่นเองก็ได้มารู้ล่ะค่ะ แค่ในเกมส์ไม่ได้มีอะไรจะต้องเครียดกันเลย แต่กลับไม่ใช่อย่างที่เราคิดเลยแม้แต่น้อย ... Server ที่ฉันเล่นนั้นมันเป็นของออสเตรเลีย เพราะฉะนั้นคนที่เล่นก็จะมีต่างชาติ ต่างภาษามาเล่นกัน แต่ไม่ค่ะเราไม่ได้พูดกันเท่าไหร่หรอก .. แค่เล่นเกมส์ พูดคุยกันนิดๆ หน่อยๆ เอากันแบบไม่อ้อมค้อม นี่ล่ะค่ะ เลยเป็นเรื่องราวที่ทำให้ฉันอดสังเกตุไม่ได้ว่าคนต่างชาติ ต่างกัน ต่างภาษามันก็มีลักษณะบ่งบอกของแต่ละชนชาติได้กลายๆ เหมือนกัน อันนี้ไม่ได้พูดเองหรอกนะค่ะ เพราะว่าคนข้างๆ เค้าก็บอกมาว่าสังเกตุดูสิ .. เพราะบางคนบางชาตินั้น เล่นแล้วโกงกันเห็นๆ คือ ต่อสู้ก็ไม่ทำ ได้แต่ยืนเฉยๆ พอเค้าฆ่ากันแล้วอาวุธหรือว่าเงินหล่นมา ก็วิ่งมาเก็บเข้าคลังของตัวซะงั้น ... เอ่อ แบบนี้เรียกว่ามือไม่พาย เอาเท้าราน้ำ ได้หรือเปล่าค่ะเนี่ย ... (เนียนซ๊าจริงๆ นะ) ... ขอบคุณสำหรับภาพจากเวปของ AruaRose Official Site เอ ลองมาสังเกตุกันเป็นข้อๆ ดูดีกว่า .. ในเกมส์ มีคนแนวไหนบ้าง ที่ทำให้เราได้มองเห็นและเรียนรู้คนกัน 1.บางคนเล่นไม่ออกแรงมาก สู้พอทำเนา พอมีคนผ่านมา ก็เล่นแบมือขอเงิน (อย่างง่ายๆ และด้านๆ) เพราะบอกว่าจะเอาไปซื้ออาวุธ 2.ไม่ต่อสู้มาก เพราะว่าเซฟพลังงานของตัว แต่ว่ากลับไปเดินเร่ขออาวุธที่คนอื่นเค้าสู้มาแทบตาย ได้ก็ดี ไม่ได้ก็โอเค ด้านมาก 3.เป็นพวกที่แอบเนียน พอเค้าสู้ก็ทำเป็นมาแจมด้วย ผลก็คือว่า ได้อาวุธแล้วก็ได้สิ่งที่คนอื่นได้เพราะมันต้องหารและแบ่งปัน 4.บางคนขอเป็น partner เหมือนว่าสู้ด้วยกัน พลังก็ขึ้นด้วยกัน แบ่งเงินกัน แบ่งพลังกัน แต่แอบเนียนว่า พอกดรับเป็น partner ต่อสู้ด้วยกัน อีกคนสู้ยิบตา อีกคนนั่งเล่นกระดิกขารอผลงาน .. จริงๆ ยังมีอีกมากเลยล่ะค่ะสำหรับนิสัยของคนที่เล่นเกมส์ แปลกดีว่าทั้งๆ ที่เกมส์มันก็ไม่ได้มีอะไรที่แบบว่าสูญเสีย คือ เล่นกันเอามันส์ เอาสนุกเฮฮา ทำไมถึงต้องมีเรื่องของการเอาเปรียบ เห็นแก่ได้ คอยแต่ฉกฉวยอยู่ได้ก็ไม่รู้ค่ะ บางคนที่เล่นแล้วทำเอารำคาญก็คือว่า เจอหน้ากันทีก็ขอเงิน ขอเงิน ...ประมาณว่ามันไม่เริ่มทำอะไรก็มาขอ พอเราบอกว่า “โนเวย์” ก็มาโกรธเรา หาว่าเราเหนียว ..โอเคนาถ้าจะบอกว่าไอ้ที่บอกไม่ให้น่ะ เพราะมันง่ายไปม้างงงงง เล่นมาขอกันดื้อๆ โดยไม่ได้ทำอะไรช่วยตัวเองก่อนแบบนี้มันคงให้กันง่ายๆไม่ได้หรอก (เสียนิสัย) ... พอพูดถึงเรื่องการช่วยเหลือตัวเองก่อน หรือการพึ่งตัวเองก่อนจะขอความช่วยเหลือใคร สำคัญมากเลยนะค่ะ .. คนเรามันต้องลองก่อน ลงมือทำ ให้ลองแล้วรู้ว่าได้ไม่ได้จริงๆ ก่อนค่อยเอื้อนเอ่ยออกปากว่าทำไม่ได้จริงๆ แล้วค่อยไปขอความช่วยเหลือ ไม่ใช่ว่าอยู่ๆ จะไปขอความช่วยเหลือของใครเค้าง่าย เพราะมันง่ายไป แบบนี้ก็ไม่น่าเห็นใจช่วยเลย ... ฉันเองมี ประสบการณ์ที่ต้องขอความช่วยเหลือหลังจากที่ได้พยายามแล้วกับสิ่งที่ทำ แต่ แต่ มันก็ได้รับนะความช่วยเหลือที่ว่าแต่ด้วยความรู้สึกที่คิดว่า “เราได้แต่มันไม่ใช่อ่ะ” .. เลยทำให้เสียความรู้สึกไปบ้างไม่เรียกว่าเล็กน้อยเลยแต่เรียกว่ามันยิ่งใหญ่เลยล่ะ ... และแน่นอนว่า ครั้งนี้มันทำให้ฉันเองเรียนรู้และมองเห็นจริงๆ ว่า “ไม่มีใครหรอกจะช่วยเหลือเราได้นอกจากตัวเอง ถึงแม้จะเป็นคนที่คุณคิดอย่างเต็มหัวใจว่าเค้าจะช่วยคุณ มันก็ไม่ได้เป็นเยี่ยงนั้นเสมอไป” เห็นไม๊ค่ะว่า ไม่ว่าจะเป็นเกมส์ หรือว่าชีวิตจริงๆ มันก็ต้องเจอ อย่าคิดว่าเกมส์ไม่ได้สอนอะไรเราเลย เพราะบางครั้งมันสอนเราได้จริงๆ และทำให้เราเห็นว่า เอ่อ แน่ะ ฉันหนีจากโลกแห่งความจริงมาอยู่กับเกมส์ มันคงหนีกันไม่พ้นกันแล้วล่ะ เพราะว่าโลกข้างนอกเป็นยังไง เกมส์มันก็ยังคงกลิ่นไอที่ไม่แตกต่างนัก ... แบบนี้ต้องทำใจ เอ่อ .. แล้วที่เล่าๆ บ่นๆ พูดๆ มานี่ ฉันอินกับเกมส์อยู่หรือเปล่าหนิ??? ...

Create Date : 28 มีนาคม 2551
Last Update : 28 มีนาคม 2551 10:13:18 น.		55 comments
Counter : 778 Pageviews.
Share Tweet