1 2 3
4 5 6 7 8 9 10
11 12 13 14 15 16 17
18 19 20 21 22 23 24
25 26 27 28 29 30 31
ขอโทษ...
-6- ผมขอโทษ เป็นประโยคแรกที่ผมเจอเมื่อเปิดจดหมายฉบับหนึ่ง และเป็นประโยคเดียวในจดหมายฉบับนั้น ลายมือหวัดๆที่คุ้นเคยดีทำให้ผมพอจะรู้ว่าเจ้าของจดหมายคือใคร?...เหตุผลดีๆสักข้อในการบอกเลิกกัน ก็ไม่มีเลยใช่ไหม?... ผมคิด พลางขย้ำกระดาษในมือก่อนที่จะโยนมันทิ้งไป...นี่มันกี่วันแล้วนะที่คุณหายไปจากชีวิตผม... จากที่เคยอยู่ด้วยกันทุกวัน จากที่เคยกินข้าวด้วยกันทุกมื้อ จากที่เคยนอนด้วยกันทุกคืน จากที่เคยเคียงข้างกันทุกเวลา ตอนนี้ไม่มีคุณอยู่ข้างกายเหมือนเก่า ไม่มีคุณอยู่เคียงข้างกายเหมือนเดิมอีกแล้ว ไม่มีคุณแล้วจริงๆ อยู่ดีๆคุณก็หนีหายไปจากชีวิตผม หายไปราวกับว่าคุณไม่เคยมีตัวตนมาก่อน หายไปราวกับว่าคุณไม่เคยรู้จักผม หายไปราวกับว่าคุณต้องการเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง...-5- ผมนั่งจ้องเศษกระดาษยับยู่ยี่อันนั้น นั่งจ้องมองมันอยู่อย่างนั้น จ้องมองมันราวกับว่าอยากให้เป็นคุณ...เพราะอะไรและทำไมคุณถึงทิ้งผมไปนะ?... ผมลองคิดหาเหตุผลให้กับตัวเอง อาจเป็นเพราะคุณหมดรักผมแล้ว อาจเป็นเพราะคุณเบื่อผมแล้ว หรือว่าอาจเป็นเพราะคุณมีคนใหม่แล้ว คุณถึงได้หนีหายไปอย่างนี้ คุณถึงได้ทิ้งผมไปอย่างนี้ คุณถึงได้ปล่อยให้ผมอยู่คนเดียวอย่างนี้ใช่ไหม? มันเป็นอย่างนั้นใช่ไหม? ผมตะโกนถามออกไปด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ...ก็แค่อยากรู้ว่า...คุณทิ้งผมไปด้วยเหตุผลอะไร? ก็แค่นั้นเอง แค่นั้นจริงๆ... ผมคิด พลันน้ำตาที่เอ่อเบ้าตาก็ไหลล้นออกมาอาบทั้งสองแก้ม...-4- หลังจากปล่อยใจให้ล่องลอยไปกับความเศร้าและน้ำตา ผมลุกขึ้น เดินตรงไปยังกระจกบานใหญ่เบื้องหน้า ยืนมองดูคราบน้ำตาที่แห้งผากอาบสองแก้ม ยืนมองดูร่องรอยแห่งความเศร้าสร้อยในหัวใจ ยืนมองดูคนอ่อนแอหนึ่งคนที่โดนคุณทอดทิ้งไป ยืนมองดูตัวเองอีกคนในนั้นที่ช่างน่าสมเพชซะเหลือเกิน...บอกเลิกกันซึ่งๆหน้ามันยากขนาดนั้นเลยหรอ?... ผมคิด พลางกำหมัดแน่นก่อนที่จะชกกระจกเบื้องหน้าอย่างคนไร้สติเพล้ง!!! เสียงกระจกแตกดังก้องกังวานไปทั่วห้อง กระจกบานใหญ่เบื้องหน้า ที่เคยมีภาพผมอีกคนยืนเด่นอยู่ในนั้น บัดนี้ได้ร้าวไปทั่วบาน พร้อมภาพของผมที่ร้าวรานไม่แพ้กัน เลือดสีแดงฉานค่อยๆไหลย้อยออกมาจากมือผม มันค่อยๆไหลย้อยหยดลงบนพื้นอย่างเชื่องช้า ราวกับว่าเป็นการเดินทางของสายน้ำสีแดงก็ไม่ปาน...-3- หลังจากปล่อยใจให้สงบพร้อมความเจ็บที่เริ่มบางเบา ผมพามืออันโชกเลือดเดินตรงไปยังห้องครัวเพื่อล้างแผล น้ำใสๆจากก๊อกน้ำไหลมาปะทะกับเลือดสีแดงสดที่มือผม สัมผัสเย็นๆของน้ำประปากำลังปะทะกับสัมผัสอุ่นๆของมือผม ความเจ็บปวดที่หายไปเริ่มแผ่ซ่านขึ้นมาอีกครั้งเมื่อสัมผัสกับสายน้ำเย็นๆ ...ความเจ็บที่มือไม่ได้ทำให้ผมเศร้าใจน้อยลงเลย... ภาพของคุณที่ฉีกยิ้มกว้างยังคงลอยวนเวียนอยู่ในหัวผม เสียงหัวเราะคิกคักของคุณยังคงลอยแว่วอยู่ในหูผม กลิ่นกายหอมกรุ่นของคุณยังคงลอยอบอวลอยู่ในจมูกผม ราวกับว่า...... ราวกับว่าคุณกำลังตอกย้ำหัวใจผมให้สำนึกว่า...คิดถึงคุณมากเพียงใด นี่ใช่ไหมคือสิ่งที่คุณต้องการ นี่ใช่ไหมคือสิ่งที่คุณตั้งใจ นี่ใช่ไหมคือผลตอบแทนที่ผมคิดถึงคุณมากกว่าใคร นี่ใช่ไหมคือผลตอบแทนที่ผมรักคุณหมดใจ ผลตอบแทนแสนเจ็บใจที่คุณมาหนีหายจากผมไป ทิ้งไว้แต่เพียงจดหมายขอโทษไร้สาระบ้าๆฉบับนี้...พูดเองออกมาจากปาก มันยากขนาดนั้นเลยหรอ?... ผมคิด ก่อนที่จะพาหัวใจอันห่อเหี่ยวเดินตรงไปยังห้องนอน-2- กลิ่นหอมจางๆของคุณยังคงลอยอบอวลอยู่ในห้องนี้ ผมยังคงจำได้ดีกับกลิ่นน้ำหอมกลิ่นโปรดของคุณ CK Black น้ำหอมกลิ่นนี้เมื่อผสมปนกับกลิ่นกายของคุณ ผมรู้สึกว่ามันหอมมากขึ้นยิ่งกว่ากลิ่นหอมไหนๆ ยิ่งได้กลิ่น ก็ยิ่งทำให้ผมนึกถึงคุณ ยิ่งได้กลิ่น ก็ยิ่งทำให้ผมคิดถึงคุณ ยิ่งได้กลิ่น ก็ยิ่งทำให้ผมอยากเจอคุณ เมื่อเดินต่อไปอีกหน่อยผมก็เห็นรูปคุณ รูปคุณที่ยิ้มกว้างเริงร่าในกรอบรูปสี่เหลี่ยมสีดำเข้มบนหัวเตียง ยิ่งมอง ผมยิ่งนึกถึงคุณ ยิ่งมอง ผมยิ่งคิดถึงคุณ ยิ่งมอง ผมยิ่งอยากเจอคุณ ผมยิ้มหวานให้กับรูปคุณตรงหน้า ก่อนที่จะเอื้อมมือไปหยิบรูปคุณมากอดแนบอกไว้เนิ่นนาน...ผมไปทำอะไรให้คุณไม่พอใจนะ ถึงได้ทิ้งผมไปอย่างนี้?... เป็นเพราะอาหารเช้าวันนั้นใช่ไหม? หรือเป็นเพราะข้อความที่ส่งไปให้คุณทุกวัน? หรือเป็นเพราะผมขอให้คุณมาอยู่ด้วยกัน? หรือเป็นเพราะผมตามติดคุณมากไป? หรืออาจเป็นเพราะว่าผมรักคุณมากเกินไป? ใช่แล้ว? ต้องเป็นเหตุผลนี้แน่ๆเลยใช่ไหม? เป็นเพราะผมรักคุณมากเกินไป???เพล้ง!!! เสียงกระจกแตกดังก้องกังวานไปทั่วห้อง กรอบรูปคุณนอนกองอยู่บนพื้นข้างหน้า มันนอนแตกร้าวอยู่บนพื้นตรงนั้น ไม่รู้ว่าผมเผลอเขวี้ยงมันออกไปตอนไหน ผมไม่รู้ตัวเลยจริงๆ...-1- หลังจากยืนนิ่งมองดูรูปคุณที่แตกกระจายอยู่บนพื้นห้องนานหลายนาที ผมก็ตัดสินใจได้แล้วว่าถึงเวลาอันสมควรสักที ที่ผมจะต้องรีบจัดการธุระให้เสร็จในที่นี้ ผมรีบเดินรี่ปรี่ตรงไปยังห้องน้ำในทันที ห้องน้ำสีขาวสะอาดตาเบื้องหน้าช่างสว่างไสวเสียจริง แสงแดดจ้าจากข้างนอกส่องผ่านเข้ามาภายในได้อย่างง่ายดาย ภายในห้องน้ำจึงสว่างไสวมากพอ แม้จะไม่ได้เปิดไฟ กลิ่นสบู่กลิ่นโปรดของคุณยังคงส่งกลิ่นหอมกรุ่นอยู่อย่างบางเบา ผมสูดรับกลิ่นนี้อีกครั้ง พลันทำให้นึกถึงใบหน้าคุณ ใบหน้าขาวใสที่ไม่ว่าจะมองทางไหนก็ดูดีไปหมด ใบหน้าหล่อเหลาที่ไม่ว่าจะมองกี่ครั้งก็ทำให้ใจผมเต้นตึกตักใบหน้าที่......โอ้ย...พอละ เลิกคิดดีกว่า... ผมสะกดใจ ก่อนที่จะเดินตรงไปยังอ่างอาบน้ำเบื้องหน้า อ่างอาบน้ำสีขาวใบใหญ่เบื้องหน้าถูกบดบังด้วยผ้าม่านสีใส ผมค่อยๆเอื้อมมือไปเปิดผ้าม่านสีใสผืนนั้น ภายในมีบางสิ่งบางอย่างนอนขดตัวอยู่ในนั้น บางสิ่งบางอย่างที่นอนนิ่งอย่างสงบเงียบ บางสิ่งบางอย่างที่นอนนิ่งไม่ไหวติง บางสิ่งบางอย่างที่ถูกพันธนาการด้วยเส้นด้ายแห่งความตาย ผมยิ้ม ยิ้มให้กับผลงานชิ้นโบว์แดงของผม ผลงานที่เต็มไปด้วยความรักและความภาคภูมิใจ ผลงานที่หลอมรวมความรักจากหัวใจ และนี่คือร่างไร้วิญญาณของ คุณ นั่นเอง คุณคนที่ผมนึกถึง คุณคนที่ผมคิดถึง คุณคนที่ผมอยากเจอ และคุณคนที่ผมรักหมดใจ บัดนี้นอนไม่ไหวติงอยู่ตรงหน้าผมแล้ว ผมยิ้ม ยิ้มรับกับความเป็นจริงตรงหน้า ก่อนที่จะลงมือทำธุระครั้งสุดท้ายที่เหลืออยู่อีกครั้ง...-0- ถ้าคุณไม่หนีผมไป ถ้าคุณไม่ทิ้งผมไป ถ้าคุณอยู่กับผมตลอดไป คุณคงไม่ต้องเป็นแบบนี้หรอก รู้ไหม?My baby~ I love you so much forever you and I I love you oh~I love you so much forever you and I My baby~ I love you so much forever you and I I love you oh~I love you so much forever you and I
เสียงเพลงโปรดของผมดังแว่วมาแต่ไกล ไม่รู้ว่ามันดังมาจากไหน ผมไม่สนใจที่จะตามหาต้นตอของมัน ได้แต่เพียงรับฟังเสียงเพลงเพลงนั้น ราวกับว่ากำลังซึมซับเพลงสุดท้ายที่ได้ฟังร่วมกับคุณ...รู้ไหมกว่าจะหาตัวคุณเจอเนี่ย นานเอาการอยู่เหมือนกันนะ?... ผมนึก พลางค่อยๆล้างมือที่เปื้อนเลือดอยู่ออกอย่างช้าๆ เลือดสีแดงสดค่อยๆไหลรวมกับสายน้ำใสๆ จากสีแดงเข้ม มันค่อยๆเจือจางลงจนดูบางตา จนสุดท้ายก็จางหายมลายไปในที่สุดผมขอโทษ คือคำพูดครั้งสุดท้ายของคุณ คำพูดครั้งสุดท้ายที่คุณพูดกับผม คำพูดครั้งสุดท้ายของคุณคนที่ผมรักหมดหัวใจ คำพูดครั้งสุดท้ายก่อนที่คุณจะหมดลมหายใจ คำพูดครั้งสุดท้ายก่อนที่ผมจะแทงคุณอย่างไม่ยั้งมือMy baby~ I love you so much forever you and I I love you oh~I love you so much forever you and I
ผมฮัมเพลงโปรดคลอตามเสียงหวานๆนั้นอีกครั้ง พลางค่อยๆหยิบชิ้นส่วนที่เหลือของคุณยัดใส่ถุงดำต่ออย่างสบายอารมณ์... ปล. ขอบคุณโครงการดีๆของพี่ๆสามสาวครับผม พี่แจง nikanda พี่ปอย นางสาวดุ่บดั่บ พี่อ้อน BeCoffee ปล.2 เพลงนี้ชอบแค่ท่อนภาษาอังกฤษ ท่อนภาษาเกาหลีฟังไม่ออกอ่ะ ปล.3 มาเกือบไม่ทันแน่ะ ขอโทษที่มาช้านะครับ อิอิ
Create Date : 26 ตุลาคม 2552
Last Update : 27 ตุลาคม 2552 0:10:57 น.
34 comments
Counter : 1337 Pageviews.
โดย: ส้มแช่อิ่ม วันที่: 26 ตุลาคม 2552 เวลา:23:11:23 น.
โดย: พี่จาน (จานสลัด ) วันที่: 26 ตุลาคม 2552 เวลา:23:44:57 น.
โดย: จานสลัด วันที่: 27 ตุลาคม 2552 เวลา:0:08:36 น.
โดย: พี่จาน (จานสลัด ) วันที่: 27 ตุลาคม 2552 เวลา:0:19:31 น.
โดย: จานสลัด วันที่: 27 ตุลาคม 2552 เวลา:1:42:12 น.
โดย: จานสลัด วันที่: 27 ตุลาคม 2552 เวลา:1:56:57 น.
โดย: หอมกร วันที่: 27 ตุลาคม 2552 เวลา:6:44:17 น.
โดย: Paulo วันที่: 27 ตุลาคม 2552 เวลา:8:48:16 น.
โดย: I_sabai วันที่: 27 ตุลาคม 2552 เวลา:10:59:26 น.
โดย: nikanda วันที่: 27 ตุลาคม 2552 เวลา:12:07:37 น.
โดย: น้องข้าวเหนียวกะพี่หมูปิ้ง (MooBamBam ) วันที่: 27 ตุลาคม 2552 เวลา:13:44:03 น.
โดย: ตัวp_box วันที่: 27 ตุลาคม 2552 เวลา:14:33:38 น.
โดย: เจ้าชายกลางสายหมอก (PTNCenter ) วันที่: 27 ตุลาคม 2552 เวลา:22:09:01 น.
โดย: BeCoffee วันที่: 27 ตุลาคม 2552 เวลา:23:36:09 น.
โดย: aenew วันที่: 28 ตุลาคม 2552 เวลา:8:09:47 น.
โดย: หอมกร วันที่: 28 ตุลาคม 2552 เวลา:8:27:44 น.
โดย: เจ้าชายกลางสายหมอก (PTNCenter ) วันที่: 28 ตุลาคม 2552 เวลา:17:59:55 น.
โดย: แม่ภูมิ (Artagold ) วันที่: 28 ตุลาคม 2552 เวลา:18:45:20 น.
โดย: ตัวp_box วันที่: 28 ตุลาคม 2552 เวลา:19:13:38 น.
โดย: d_regen วันที่: 28 ตุลาคม 2552 เวลา:21:26:50 น.
โดย: น้องข้าวเหนียวกะพี่หมูปิ้ง (MooBamBam ) วันที่: 28 ตุลาคม 2552 เวลา:22:15:18 น.
โดย: nikanda วันที่: 29 ตุลาคม 2552 เวลา:4:09:18 น.
โดย: บุยบุย วันที่: 30 ตุลาคม 2552 เวลา:20:09:34 น.
Location :
กรุงเทพฯ Thailand
[ดู Profile ทั้งหมด]
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember ผู้ติดตามบล็อก : 47 คน [? ]
คนเรามีโชคไม่เท่ากัน แม้กระทั่งในความฝัน ------------------------- การให้คะแนนในบล็อกนี้ ไม่ได้มีกฏเกณฑ์หรือหลักการใดๆทั้งสิ้น แต่ทั้งหมดทั้งมวลนั้นขึ้นอยู่กับความชอบส่วนตัวของเจ้าของบล็อกเป็นสำคัญสงวนลิขสิทธิ์ตาม พรบ.ลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 ห้ามมิให้นำไปเผยแพร่และอ้างอิง ส่วนหนึ่งส่วนใดหรือทั้งหมดของข้อความ ในสื่อคอมพิวเตอร์แห่งนี้เพื่อการค้า โดยไม่ได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษร ผู้ละเมิดจะถูกดำเนินคดี ตามที่กฎหมายบัญญัติไว้สูงสุด