ช้างยักษ์ในรั้วม่วง :: ตามรอยชีวิตเด็กมหาวิทยาลัยเชียงใหม่ (1) อ่านตอนแรก Prologue ได้ที่ //www.bloggang.com/viewdiary.php?id=djdonk-mc43&month=12-2008&date=23&group=10&gblog=1 (1) สอบสัมภาษณ์ หลังจากผลการสอบเอนทรานซ์ประกาศในอินเตอร์เนทได้ไม่กี่วัน จดหมายจากทบวงมหาวิทยาลัยก็บินร่อนมาถึงที่บ้านเพื่อบอกวัน เวลา สถานที่ สำหรับสอบสัมภาษณ์ ก่อนหน้าวันต้องไปสัมภาษณ์ ผมเคยไปเชียงใหม่แค่ครั้งเดียวราว ๆ ปี ประมาณปี 2536 ซึ่งผมอยู่ ป.6 ตอนนั้นคุณตาเข้าโรงพยาบาลที่ ร.มหาราชนครเชียงใหม่ ผมเลยต้องไปเฝ้าไข้อยู่หนึ่งสัปดาห์เต็ม แม้ดูเหมือนจะอยู่นานแต่เอาเข้าจริงก็ไม่ได้ออกไปไหน ที่ ๆ ไกลที่สุดเท่าที่เคยไปคือกาดสวนแก้ว ห้างโลคัลที่อยู่คู่เชียงใหม่มานาน พ่อแม่ผมเลยรับภาระพาผมขึ้นไปสอบสัมภาษณ์ (ในขณะที่เพื่อนจังหวัดคนอื่นขึ้นรถไฟเพราะต้องมีภาระเกี่ยวพันกับการรับน้องด้วย แต่ผมไม่ได้ไปด้วยเพราะมีปัญหาเรื่องสุขภาพนิดหน่อย) ขับไปเปิดแผนที่ไปเพราะไม่มีใครรู้ทางไปเชียงใหม่สักคน เราเลือกใช้เ้ส้นทางอุตรดิตถ์ในการเดินทาง โดยออกแต่เช้ามาถึงราว ๆ เที่ยง มาถึงเชียงใหม่ ยังดีที่มาตามป้ายชี้บอกทาง เราจึงหามหาวิทยาลัยเชียงใหม่เจอโดยไม่หลงทางไปที่อื่น หลังจากหาที่พักเรียบร้อยออกไปดูตึกและห้องที่สัมภาษณ์เสร็จก็หลับใหลสนิทด้วยความอ่อนเพลีย ผมตื่นแต่เช้า อาบน้ำแต่งตัวแล้วกินข้าวในยูนิเซิร์ฟอันเป็นโรงแรมของมหาวิทยาลัย แล้วก็เดินทางไปที่ตึก HB5 เพื่อทำการสอบสัมภาษณ์ เมื่อไปถึงยังไม่ค่อยมีใครเท่าไร ผมเจอจิและกุ๊กไก่ เพื่อนจังหวัดนั่งรออยู่หน้าห้องสอบ จินั้นเรียนภาควิชาเดียวกับผม ส่วนกุ๊กไก่เรียนสารสนเทศ ซึ่งสอบห้องใกล้ ๆ กันเลยมานั่งเป็นเพื่อนจิก่อน "สวัสดีสองสาว มาแต่เช้าเชียว ไงละเมื่อวาน โดนหนักเลยดิ?" ผมทักทายพร้อมถามทั้งสองสาว "เออ! โคตรเหนื่อยเลย น่าเบื่อ ๆ โดนแบบเดิม ๆ นั้นแหละ ดีแ้ล้วที่แกไม่มาด้วย ไม่งั้นตายหยังเขียดแน่" จิบ่น ๆ ให้ฟัง "แล้วพี่เขาว่าไงบ้างที่ฉันมาเอง?" "ก็ไม่ได้ว่าอะไร เขาก็รู้ว่าแก่เจ็บเข่า เออ! เอาหลักฐานมาครบเปล่า?" เราสามคนนั่งตรวจหลักฐาน ก็อุ่นใจในระดับหนึ่งว่าครบแล้ว แต่ก็ยังใจตุ๊ม ๆ ต่อม ๆ ไม่รู้ว่าจะเจอสัมภาษณ์อะไรบ้าง กลัวว่าเขาจะให้เราตกแล้วต้องไปสมัครเรียนราม แบบนั้นคงขายหน้าประชาชี (ซึ่งหารู้ไม่ว่าความจริงเขาสัมภาษณ์กันเป็นพิธี) ระหว่างที่นั่งรอเรียกตามคิวใครมาก่อนหลัง ก็มีคุณแม่ผู้ปกครองของเด็กอ้วน ๆ คนหนึ่ง ดูท่าเอ๋อ ๆ เห็นแต่มองฟ้ามองดิน แถมใส่ชุดไม่ค่อยเหมือนพวกเราที่เป็นนักเรียนเท่าไร อารมณ์ประมาณเป็นเด็ก ปวส. อะไรทำนองนี้ มาคุยกับแม่ผมเพื่อฆ่าเวลา ผมซึ่งชอบแอบฟังชาวบ้านคุยกันเป็นสันดานอยู่แล้ว เลยแอบฟังเสียหน่อย "คุณพี่มาจากที่ไหนคะนี่?" หล่อนถามแม่ผม "จากพิษณุโลกค่ะ แล้วน้องละคะ?" "มาจากกรุงเทพฯ พาลูกชายมาสอบสัมภาษณ์ เขาไม่เคยมาไกลบ้าน ก็เป็นห่วง มีลูกคนเดียว ก็เลยนั่งเครื่องมาส่งคะ หนูละกลัว ๆ ไม่รู้ว่ามาอยู่เชียงใหม่จะเป็นอย่างไรบ้าง" เธอตอบด้วยน้ำเสียงกังวลนิด ๆ แล้วเธอก็หันไปถามรุ่นพี่ที่ยืนอยู่แถวนั้น "ปกติพักกันที่นะจ๊ะ?" "ก็อยู่หอในค่ะ ก็จ่ายเป็นเทอม ประมาณเทอมละพันนิด ๆ เดี๋ยวว่าน้องสอบสัมภาษณ์เสร็จจะรบกวนพาน้องไปจองหอคะ" "แล้วเดือน ๆ หนึ่งหนูกินอยู่ใช้จ่ายเท่าไร หนึ่งหมื่นบาทนี่พอหรือเปล่า พี่กลัวเหลือเกินว่าหมื่นมันจะไม่พอ มาอยู่ตั้งเชียงใหม่ อะไรก็แพง" ผมได้ยินประโยคนั้นก็ได้พรึมพรำกับตัวเองว่า มึงบ้าหรือเปล่า เชียงใหม่นี่นะค่าครองชีพสูงกว่ากรุงเทพฯ สงสัยป้านี่ไม่เคยไปไหนมาไหนเลย เดือนละหมื่นพอไหม โอ้ว! ก็อด ถามมาได้ คุณพี่ผู้มีลูกชายอ้วนและเอ๋อก็บ่นอะไรของแกไปเรื่อย ๆ ผมก็เลิกสนใจ เพราะคิวสัมภาษณ์ใกล้มาถึงเรื่อย ๆ ทันใดนั้นคนสอบสัมภาษณ์เสร็จคนแรกก็เดินออกมา อุ๊ย! อีนี่ก็อ้วน นั้นก็อ้วนเอ๋อ กูก็อ้วน ทำไมมันมีแต่คนอ้วนวะ! เฮียอ้วนที่สอบสัมภาษณ์เสร็จก็เดินไปหาเจ้าหน้าที่เพื่อขอหลักฐานคืน แต่ปรากฎว่าเจ้าหน้าที่ยังจัดการไม่เสร็จเรียบร้อย เฮียอ้วนเลยโชว์พาว โดยการวีนเจ้าหน้าที่เสียงดังอย่างกับกะละมังแตกแบบ "แมนมาก" "โอ้ย! ไ่ม่เข้าใจระบบเลยโว้ย" เฮียอ้วนใส่แว่นบ่นเสียงดัง ผมนึกในใจว่า โอ้ว กูต้องไปเรียนหนังสือกับคนแบบนี้หรอ น่ากลัวจริง ๆ ช่างต่างจากเพื่อนที่โรงเรียนเราเหลือเกิน (ต่อมาภายหลังก็สนิทกันดี และได้รู้ว่าชีต้องแอ็บทำเป็นแมนโชว์พาวเวอร์เพราะชีมากับพ่อ) คิวตัวเองใกล้เข้ามา หันไปด้านซ้าย รุ่นพี่หลายคนมานั่งดูน้อง โดยมากเป็นผู้ชายที่ดูก็รู้ว่ามาเล็งหาเด็กไปม่อ รุ่นพี่คนหนึ่งไว้ผมยาวใส่แว่นนั่งเสยผมหล่อ อีกคนผมยาวทำหัวสีส้มแป๋น หน้าตาดูติสท์ ๆ เฮ้ย! นี่มันมีคนปกติบ้างเปล่านี่ เห็นแต่ละคนมีแต่หลุด ๆ แล้วชีวิตกูอีกสองสามปีข้างหน้าสงสัยคงได้ไว้ผมสีส้มแบบนี้แหงเลย หันไปอีกด้าน ก็มีพวกผู้ชายหน้าแก่อีกคน ไว้ผมยาวโดยมัดเรียบร้อย เขาส่งยิ้มให้ผม ก็ผมยิ้มกลับ พลางคิดในใจว่า รุ่นพี่ธรรมดา ๆ ก็มีนี่หว่า ไม่ได้มีแต่พวกหัวส้ม ว่าแต่ทำไมพี่เขามานั่งรอสัมภาษณ์กับเราด้วยว่ะ เวลาผ่านไปมารับน้องแป๊บ ๆ ก็ได้รู้ว่า ลุงแกซิ่วมา ในที่สุดเวลาสัมภาษณ์ก็มาถึง หลังจากนั่งรอและเม้าท์กับคนที่รอด้วยกัน คนหนึ่งที่หนุ่มอ้วน (อีกแล้ว) จากระนอง ส่วนอีกคนเป็นสาวสวยจากเชียงราย ห้องสัมภาาณ์มีอาจารย์สามท่าน แยกกัน มีคนหนุ่ม ๆ หนึ่งคน ดูเป็นคุณป้าใจดีอีกหนึ่งคน ส่วนคนสุดท้ายดูเฮี้ยบ ๆ ตอนคิวผม อาจารย์คุณป้าใจดีว่างพอดี ผมก็เลยเข้าไปเพื่อให้ท่านสัมภาษณ์ การพูดคุยไม่มีอะไรมาก ก็ตามการสัมภาษณ์ที่ไม่จริงจังทั่วไป ก็ดูกันไปว่าจะสื่อสารพูดคุยได้หรือเปล่า (คือพูดได้เขาก็รับแล้วหละ) แต่ที่ช๊อคคืออาจารย์คุณป้าใจดี (ตอนเข้ามาเรียนแล้วจึงได้รู้ชื่อว่า อ.พัชรินทร์ หรือ อ.พัชชี่ ของเด็กสาขาวิทยุ) ถามผมเรื่องบาส NBA คุยกันม่วนมาก แกบอกว่าหลานแกชอบดู แกเลยต้องดูด้วย ก็เลยพลอยรู้เรื่องนิดหน่อย เอาเป็นว่าออกห้องสอบมาด้วยสุขใจ แม้ใจขณะนั้นจะยังไม่อยากเรียน มช.เท่าไร แต่ก็เอาวะ เรียนไปก่อนหนึ่งปีแล้วค่อยซิ่วก็ยังไม่สาย ออกมานอกห้องรับกำหนดการต่าง ๆ ว่าต้องเข้าหอเมื่อไหร่อยางไร แล้วรายงานตัววันไหน แล้วก็เดินไปจ่ายเงินค่านู้นค่านี่ที่สโมสรนักศึกษาของคณะ สักเที่ยงวันผมและพ่อแม่ก็กลับบ้านกัน อีกไม่กี่วันที่ต้องย้ายมาอยู่เชียงใหม่ คงไม่ได้เจอกันอีกนาน สหายเอ๋ย เจ้ากรรมนายเวร - วิฑูรย์ ใจพรหม   Create Date : 25 ธันวาคม 2551 10 comments Last Update : 25 ธันวาคม 2551 11:34:22 น. Counter : 692 Pageviews. Share Tweet

อืม ... วันแรกที่ไปสัมภาษณ์อาจารย์บอกว่าที่นี่อากาศดี ผุ้คนดี สบายใจได้นะ แถมพูดกับพ่อว่าจะดูแลให้ไม่ต้องเป็นห่วง พ่อเบาใจมากกก เพราะเป็นครั้งแรกที่ต้องไปอยู่ตจว. ญาติอยู่ใต้ ดันไม่เลือก ไปเลือกเหนือโน่น ถึงวันนี้ ยังไม่เสียใจเลยที่เรียนมช. แต่แอบเสียดายที่ไม่ได้เรียนตามที่ชอบเท่านั้นเอง มีความสุขมากกกกกกับรั้วสีม่วงแห่งนี้   โดย: korn IP: 58.9.107.69 25 ธันวาคม 2551 11:31:44 น.

เป็นการบันทึกเรื่องราวในชีวิต ที่น่าอ่านมากเลยค่ะ เสียดายที่ช่วงเอนท์พลังงานหมด ไม่อยากทำอะไรอยากนอนเฉยๆ พอรับน้องก็เหนื่อย กลับบ้านนอน เลยไม่ได้เขียนบันทึกอะไรแบบนี้ ตอนนี้เลยมานั่งนึกเหตุการณ์ พยายามระลึกชาติเขียนเท่าที่จะเขียนได้ แต่รายละเิีอียดมันคงจำไม่ได้เป๊ะๆ แล้ว แล้วจะแวะมาอ่านอีกนะคะ   โดย: มังกรนอนใต้หนังสือ (cruduslife ) 25 ธันวาคม 2551 11:35:45 น.

[ของตกแต่งโดนๆคลิกเลย]   โดย: beautyswan 25 ธันวาคม 2551 11:39:39 น.

โดย: แค่ฟ้ามีดาว ^^ 25 ธันวาคม 2551 11:54:36 น.

ก๊ากกกกกกกกก เพลงประกอบวิฑูรย์ ใจพรหม สุดยอดเลย อ่านได้รมณ์เจียงใหม่มากๆ ตอนจะเข้ามหาลัย จำได้ว่าไหว้ผิดคนง่ะ พี่ไปสัมภาษณ์+รายงานตัวก่อนเพื่อนในรุ่น เพราะได้ทุนต้องไปเมืองนอกก่อนเปิดเทอมหนึ่ง ทางคณะเขาก็ใจดี ส่งคนมาช่วยจัดการเอกสารให้ทำเรื่องก่อนได้ เป็นลุงๆ ใส่แว่นหัวยุ่งๆ ท่าทางใจดี ทีนี้เขาก็พาเดินไปฝากให้คนๆ หนึ่งให้เอาเราไปยื่นเอกสารกับแนะนำคณะ พี่ก็ยกมือไหว้คนนั้น แล้วหันไปขอบคุณ "ลุง" คนที่พาไป เรียกคนที่ไหว้ว่า อาจารย์ ปรากฏว่า เขาเป็นประธานรุ่น ยังเป็น นศ. ปีสาม ส่วนลุงคนแรกนั่น รองคณบดี   โดย: แพนด้ามหาภัย 25 ธันวาคม 2551 12:03:58 น.

จำได้ว่า วันที่สอบสัมภาษณ์ คำตอบของอาจารย์จงจิตต์ ทำให้ฝันของพี่แหลกสลาย จนทุกวันนี้ยังตามหาไม่เจอเลย เอิ๊กๆๆ ขำตอนที่ดองเขียนว่า มีแต่คนอ้วนๆนี่แหละ   โดย: getterTu 25 ธันวาคม 2551 21:39:39 น.

[ Click Me ]   โดย: chalawanman 25 ธันวาคม 2551 23:14:56 น.

ช่วงนี้กำลังอยู่ในอารมณ์รำลึกความหลังครั้งเป็นนักศึกษาอยู่พอดี จำอะไรเกี่ยวกับการสอบสัมภาษณ์ไม่ได้ นอกจากว่าโกรธอาจารย์ที่สัมภาษณ์มาก แต่จำไม่ค่อยได้แล้วว่าเรื่องอะไร   โดย: rebel 26 ธันวาคม 2551 0:12:38 น.

อ๊ากกก...เดือนนึงอยู่ มช. หนึ่งหมื่นไม่พอ บ้าไปหรือเปล่าเนี่ย สมัยเราเรียนแค่ห้าร้อยยังมีเหลือให้เพื่อนยืมเลยอ่ะ เคยลง masscom 101 ด้วย อาจารย์ผู้หญิงใจดีมากเลย แต่จำชื่อไม่ได้   โดย: tuktikmatt 26 ธันวาคม 2551 5:37:34 น.

ตามอ่านๆ น่าจะสนุกนะเนี่ย รีบๆเขียนตอนใหม่ไวไว มาม่า ยำยำ นะ รออยู๋ๆ   โดย: กีตาร์ทาโร่ IP: 124.157.237.184 26 ธันวาคม 2551 11:12:58 น.