แปลว่าคนแพ้ขนแมวอ่านด้าย...

ขออ่านแบบข้ามๆ ไปก่อนนะคะ เพราะยังอยากอ่านแบบไม่รู้อะไรเลยน่ะค่ะ

ได้อ่านจบแล้วจะมาคุยด้วยนะคะ (นี่ก็ติดคุณฝนไว้คนหนึ่งแล้ว)

แดนฝันปลายขอบฟ้า งงๆ นิดหน่อยตอนจบว่าตกลงเค้าไปที่ "ส่วนไหน" กันแน่

แต่อ่านรอบ ๒ น่าจะดีขึ้นค่ะ

อ่า ท่าทางจาเป็นเรื่องที่พี่คงมะอยากอ่านอะนะ เท่าที่เล่ามีฉากน่ากลัวอะจะ พี่ชอบเรื่องตลกๆอะจะ

คุณกาน้ำชาฯ เขียนได้น่าอ่านดีค่ะ ทำให้รู้สึกอยากอ่านหนังสือเล่มนี้ขึ้นมาทันที...(หวังว่าคงมีเวลาอ่านกะเค้ามั่งนะ..)

เก็บเล่มเก่าอ่านก่อนนะค่ะ
ส่วนเล่มใหม่นี่...จะกลั้นใจอ่านที่หลัง

ชื่อเรื่องภาคภาษาไทย มีหลายคนเค้าเห็นว่าตั้งได้เก๋ดีนะครับ
(รวมผมด้วยอีกคน)

อ่านแล้วนึกถึงแดนฝันฯ เหมือนกัน (ชอบแดนฝันฯ มาก)

และคิดว่าน่าสนุก ถ้าจะเอาสองเรื่องนี้มาเปรียบเทียบกัน

อ่านใน blog นี้แล้วสนใจอยากอ่านนิยายเรื่องนี้ขึ้นมาทันทีเลยอะ

ยังไม่อ่านนะ ไว้รออ่านก่อนแล้วค่อยมาคุย

อิอิ ขอยืมด้วยนะ

กระซิกๆ

มุราคามิรักแมวสิคะ โธ่ ถึงขนาดให้ฆ่าคนเพื่อแมวได้น่ะ ถ้าเป็นเราเราก็อาจจะทำเหมือนกัน (สปอยล์ไหมเนี่ย?) ตอนอ่านก็จุกไปเหมือนกัน โชคดีที่สั้นนิดเดียว แต่ตอนขู่เข็ญก็ยาวเหมือนกันเนอะ

เรากลับรู้สึกว่าเรื่องนี้เศร้ามากๆ ในจำนวนนิยายทั้งหมดของมุราคามิ หดหู่ หม่นหมองตลอดทั้งเรื่อง
เห็นด้วยนะคะที่ว่าอ่านหนังสือมุราคามิแล้วมักจะรู้สึกเหงาๆอยู่ลึกๆข้างใน
ประโยคเรียบๆบางประโยค อ่านแล้วความเศร้าวิ่งขึ้นมาจุกอยู่ในอก

สิ่งหนึ่งที่รู้สึกได้ก็คือ หนังสือเล่มนี้ มุราคามิเขียนด้วยมุมมองแบบผู้ใหญ่มากกว่าเรื่องก่อนๆ ถึงแม้จะเป็นเรื่องของเด็กผู้ชายอายุสิบห้าก็ตาม

มีเกี่ยวกับบอลโลกป่าวเนี่ย

(เห็นมีนาคาตะ)

เพิ่งอ่านงานของมูราคามิเป็นเล่มแรก
คาฟการ์ ออน เดอะ ชอร์
ลึกซึ้งและอ่อนไหวมาก
เรื่องอื่น ยังเศร้า เหงา และหดหู่ได้กว่านี้อีกเหรอครับ
เศร้า แหะ

แนะนำว่า หากอยากอ่านเรื่องนี้ให้เข้าใจ คุณต้องไปอ่านงานของ ฟรั้น คา ฟกาก่อน