..กระถินกลิ่นขี้ควาย.. บทที่ 8

บทที่ 8



“อะ..เอิก..โอก..” ถิ่นและต๋องโผล่ขึ้นมาสำลักน้ำ


น่าแปลกที่เด็กสองคนเดินกลับบ้านพร้อมกันด้วยความคิดในใจที่ไม่มีใครรู้..แปลกกว่านั้นเมื่อต๋องยอมรับกับยายบุญศรีว่าแกล้งถิ่นจนตกบ่อและเปลี่ยนเสื้อผ้ากลับไปเรียน


“อ้าว!..” ถิ่นร้องขึ้นเมื่อป๋องเดินสวนขณะหิ้วปลาช่อนไปให้ยายมา “กลับมาเมื่อไหร่?” ป๋องไม่ตอบได้แต่ชำเลืองมองปลาสองตัวที่ถิ่นหิ้วอยู่


“ไอ้ป๋องมันกลับมาเมื่อคืน” ยายมาตอบคำถามถิ่น

“น้องสาวป๋องหรือยายมา?” ถิ่นมองเด็กสาวที่กำลังนั่งซักผ้า

“นังแจ่มเมียไอ้ป๋องมัน..”

“อ๊ะ!..” ถิ่นผงะ นึกไม่ถึง

“มันบอกว่าถ้าไม่ให้มันเอาเมียมันจะไม่กลับมา”

“เป็นเด็กมีเมียได้อย่างไร..” ถิ่นพึมพำ

“สิบสี่ไม่เด็กแล้วคุณ..” ยายมาหยุดคิด “ว่าที่จริงก่อนกลับสุพรรณมันก็ยังดูเด็กอยู่นะ..” มองนายเล็กในเล้าเป็ด “พ่อมันว่าป๋องเงียบขรึมผิดปกติและจะไม่ยอมกลับมาที่นี่อีก ถามเหตุผลก็ไม่ยอมบอก จนเมื่อถูกบังคับมันถึงขอมีเมียจึงยอมกลับมาด้วยพร้อมเมีย”

“ขอดเกล็ดควักไส้ให้ด้วยนะ” ถิ่นส่งปลาให้ยายมาแล้วเดินกลับบ้าน ทิ้งความไม่เข้าใจไว้ข้างเล้าเป็ดนั่นเอง



“อยากไปโรงเรียนกับเขาไหม?” คำพูดดีๆ ที่ถิ่นอยากได้ยินนอกจากเรื่องพ่อแม่และที่มาของเขา

“ครับ..” เวลาสำคัญๆ ถิ่นมักพูดไม่ออก

“ครับนั่นคืออยากเรียนหรืออยู่ทำงานไร่” ยายบุญศรีคาดคั้น

“ผมโตแล้วเรียนได้หรือครับ?”

“ยายกับคุณทองใบคุยเรื่องถิ่นอยู่บ่อยๆ แต่มีเรื่องปวดหัวมากมายที่ตาใบรับผิดชอบอยู่เรื่องของถิ่นจึงไม่ลงเอยสักที”

“ผมรู้ครับ..” ถิ่นเคยได้ยินตายายปรึกษากันเรื่องเขาทุกเรื่องไม่ใช่เพียงการเล่าเรียน นอกจากนั้นยังมีเรื่องลูกๆ เรื่องหน้าที่การงาน การเงิน และอีกหลายเรื่อง “ไว้ก่อนก็ได้ครับเรื่องการเรียนของผม..นายป๋องเคยพูดให้ฟังเรื่องโรงเรียนสำหรับผู้ใหญ่ เขาว่าจะกลับไปเรียนที่สุพรรณ ผมเรียนตอนเป็นผู้ใหญ่ก็ได้ครับ”

“ยายอยากให้ถิ่นเรียนตั้งแต่ตอนนี้..” หยุดถอนหายใจ “แต่ก็นะอะไรๆ มันวุ่นอยู่ ที่ถิ่นคิดไม่ถูกต้องนัก ยายจะพยายามให้ถิ่นได้ไปโรงเรียน แม้จะช้าสักหน่อยถิ่นก็รู้ไว้เถอะว่ายายกับตาไม่ได้นิ่งนอนใจ”



ป๋องกลับมาแล้วก็จริงแต่ไม่ใช่ป๋องคนเดิม..ถิ่นยืนหัวสะพานกระโดดข้ามคูไปอีกฝั่งเดินไปตามคันนา

“เด็กมีเมีย..” ถิ่นพูดลอยๆ กับตัวเอง มองท้องฟ้า ทิวไม้และผืนนาที่เต็มไปด้วยซังข้าว นานๆ ก้มลงเก็บรวงข้าวที่หล่นซ่อนอยู่ “แล้วจะมีเงินใช้จากที่ไหน” ถิ่นนึกต่อ พอดีมองเห็นของเล่นชนิดหนึ่ง..กองขี้ควาย!

ในก้อนขี้ควายแห้งมีแมลงชนิดหนึ่งอยู่ เมื่อใช้ไม้คุ้ยลงไปจะพบ บางทีเรียกด้วงขี้ควาย บางทีเรียกแมลงกุดจี่หรือแมลงขี้ครอก ด้วงขี้ควายตัวใหญ่ขนาดนิ้วหัวแม่มือของคนโตๆ สีน้ำตาลเข้มดำเป็นมัน มีปีก ถิ่นชอบเก็บมาเล่นแต่ไม่ทำอะไรมากกว่านั้น พอเบื่อก็ปล่อยให้บินหายไป

“หึ..หึ.” ถิ่นหัวเราะออกมาเมื่อนึกถึงที่ป๋องเคยบอกว่าด้วงขี้ควายนี้กินได้ “นายคนนี้กินได้แทบทุกอย่าง” ถิ่นปัดขี้ควายออกจากด้วงสองตัวที่เขี่ยออกมา บางคราวถ้าตั้งใจออกมาหาด้วงถิ่นจะเอากระป๋องมาใส่ ห้าตัวถึงสิบ ถึงยี่สิบสองถ้าตั้งทีมฟุตบอล

ทีมหนึ่งชื่อทีมกุดจี่ ทีมหนึ่งชื่อด้วงควาย ถิ่นเล่นกับด้วงขี้ควายนี้ได้เป็นวันๆ เนื้อตัวเต็มไปด้วยขี้ควายและกลิ่นของมัน..ไม่มีใครยอมเล่นด้วยแม้แต่ป๋องที่จ้องจะกินอย่างเดียว

วันนี้ถิ่นแค่นอนให้ด้วงสองตัวไต่เล่นบนตัวใต้ต้นหว้า..ลมเย็นและเสียงใบหว้ากระทบกัน ถิ่นหลับไปเมื่อไหร่ไม่รู้


“ขี้ควาย..ขี้ควาย..” เสียงหนึ่งปลุกถิ่น

“เฮ้ย!..” ถิ่นกระเด้งตัวขึ้น

“ออกมารับเด็กดีกลับจากโรงเรียนหรือ?” เสียงกวนๆ ของต๋อง

“เมื่อไหร่..ที่ไหนกัน..” ถิ่นลุกขึ้นปัดดินและเศษขี้ควาย “โรงเรียนอยู่ทางโน้นเรานอนทางนี้คนละด้านเลย..” มองต๋องหาข้อโต้เถียง “นายเปลี่ยนชุดนักเรียนแล้วด้วย”

“แม่ให้ตามหา นายหายไปทั้งวัน..” ต๋องมองเห็นขี้ควายกองอยู่ “นึกแล้วว่าอยู่แถวนี้..ตั้งทีมฟุตบอลอีกหรือไง..ฮะ..ฮะ..”

“ไม่มีใครเล่นด้วยนี่หว่า”


“เห็นไอ้ป๋องกลับมาแล้วนี่ ทำไมไม่ชวนมันเล่นล่ะ..หึ..หึ..” จู่ๆ ต๋องพาลขึ้นมาขณะเดินกลับบ้าน

“เขาเป็นผู้ใหญ่แล้วไม่เล่นกับเด็กหรอก”

“ผู้ใหญ่!..ใครเป็นผู้ใหญ่?”

“ป๋องไง ที่เขากลับสุพรรณเพราะคิดถึงเมียพามาอยู่ด้วย” ถิ่นเดาเป็นเรื่องเป็นราว

“อ๋อ!..นังคนสวยที่เห็นเมื่อกี้นั่นเอง”

“อยากมีเมียเหมือนกันไม่ใช่หรือ..” ถิ่นนึกถึงแรงกอดฟัดของต๋องเมิ่อเช้า “ลองจีบเขาสิอาจจะได้เป็นเมียนายอีกคน”

“บ้าหรือ!..” ต๋องรู้ดีว่าเขาไม่ถึงขนาดนั้น “แต่ก็ดีเหมือนกันนะ..ฮะ..ฮะ..”



“ตาจะไปปรึกษากับผู้ใหญ่บ้าน เรื่องให้ถิ่นได้เรียนที่โรงเรียนวัดสำราญศีลเหมือนต๋องทุยและจ้อย” ตาเอ่ยขึ้นขณะกินข้าวมื้อเย็น..ตานั่งบนโต๊ะกับยาย พี่เบิ้ม พี่ริด พี่ตั้ม คนอื่นๆ นั่งบนพื้นรวมทั้งถิ่น

“โตขึ้นค่อยให้เรียนโรงเรียนผู้ใหญ่ก็ได้มั้งครับ” พี่เบิ้มที่ค่อนข้างเกเรไม่เอาหนังสือแสดงความเห็น

“ถิ่นจะไปโรงเรียนกับเราหรือ?” จ้อยกระซิบถามทุย

“ไม่รู้” ทุยกระซิบตอบ

“แหยะ..” ต๋องส่งภาษาใบ้ให้ถิ่น

“ปลาช่อนที่ถิ่นตกได้เมื่อเช้าตัวใหญ่เหมือนกันนะ” ยายบุญศรีเปลี่ยนเรื่องสนทนา

“ฮะ..ฮะ..” ตาหัวเราะ ตักปลาช่อน “ได้เรื่องเหมือนกันนะนายถิ่น”

“ปลาช่อนตัวใหญ่!..” ถิ่นนึกเอะใจเงียบๆ



“ยายมา..ยายมา..” ถิ่นส่งเสียงหน้าเล้าเป็ด

“เข้ามาก่อนสิคุณถิ่น ยืนมืดๆ เดี๋ยวงูกัดนะ”

“ขอถามอะไรนิดเดียว” ถิ่นไม่อยากเข้าไปในกระต๊อบ ไม่อยากพบผัวเมียเด็กคู่นั้น..ไม่ได้รู้สึกอะไรเพียงแต่นึกตำหนิและไม่อยากพูดคุยด้วย

“ถามอะไรจ๊ะ?” ยายมาออกมาพร้อมกับอีกคนในเงามืดของตะเกียงน้ำมัน

“เมื่อเช้าปลาช่อนของผมตัวเล็ก แต่ทำไมกับข้าวมื้อเย็นตัวใหญ่จัง”

“อ๋อ!..” ยายมาเบี่ยงที่ให้เงามืด


“ผมตกมาให้คุณถิ่นเอง”

Create Date : 25 พฤษภาคม 2557		1 comments
Last Update : 26 พฤษภาคม 2557 9:37:02 น.
Counter : 728 Pageviews.
Share Tweet