..กระถินกลิ่นขี้ควาย..บทที่ 17

บทที่ 17





วันรุ่งขึ้น..ต่อหน้าต่อตาถิ่น..กระต๊อบเล้าเป็ดถูกรื้อ


“ไม้ยังพอใช้ได้..” ตาทองใบบอกกับตาฉาย “ผมอยากได้ห้องส้วมชั่วคราวใกล้บ้าน เมื่อเย็นวานคุณบุญศรีหายไปนานนึกเป็นห่วง”

“ไม่อยู่บ้านหลายวัน..” ยายบุญศรีเสริม “กลับมานึกหวาดๆ เหมือนกันทั้งที่เมื่อก่อนไม่คิดอะไร”

“ผมอดนั่งชมวิวเลย” ถิ่นติดตลกแต่ใจเป็นทุกข์ที่เห็นตาฉายใช้จอบเขี่ยเศษกระต๊อบที่เกลื่อนอยู่..ถ้าพิจารณาดีๆ จะเห็นร่องรอยบางอย่าง

“ก็ยังอยู่นี่!..” ต๋องโผล่มาเมื่อไหร่ไม่รู้ “ส้วมส่วนตัวของนายยังอยู่ไม่ได้รื้อทิ้งสักหน่อย..” กระแทกไหล่ถิ่น “ห่วงที่นั่งชมวิวแต่ตาอยู่ที่กระต๊อบ..รู้นะคิดอะไรอยู่”

“เออ..เราก้อ..” ถิ่นยอมรับแก้เก้อ “ตามตายายกลับบ้านดีกว่า เดี๋ยวคงต้องเตรียมตัวกลับกรุงเทพฯ แล้ว”




ถิ่นนั่งคิดตลอดทาง..ป๋องไปอยู่ที่ไหน มีชีวิตอย่างไร รู้หรือไม่ว่าเขาไม่ได้คิดทอดทิ้งแต่เหตุการณ์บังคับให้เป็นไป..ถึงอย่างไรก็สบายใจอย่างหนึ่ง ตาฉายไม่ได้เอ๋ยถึงป๋องหรือระแวงสงสัยแต่อย่างใด..เถอะ ลูกผู้ชาย แข็งแกร่งอย่างป๋องคงเอาตัวรอดได้

“ป๋องมันหนีไปไหน..” ต๋องกระซิบข้างหูถิ่น “เจอเบาะแสบ้างไหม?..” ปุ๊บปั๊บงับหู “ฮะ..ฮะ..”

“ทำเสียงหนวกหูอะไรนายต๋อง!..” ยายบุญศรีนั่งสัปหงกอยู่อีกข้างประตูรถ “ใส่ร้ายอะไรถิ่นอีก..เรื่องผ่านมานานแล้วเขาจะไปรู้อะไร”

“แม่ได้ยินหรือ ผมอุตส่าห์กระซิบ”

“ป๊อก!..” จ้อยที่นั่งติดกับต๋องทะลึ่งเขกหัวพี่ชาย “เราจะนอนเหมือนกัน”

“ไอ้นายเล็กตายไปแล้ว ลูกเมียมันคงหนีกลับบ้าน..เรื่องจบ..” ตาทองใบเอี้ยวตัวจากเบาะหน้า “ป๋องมันจะมาหาเรื่องใส่ตัวทำไม..หึ?..นายต๋อง”

“นี่แน่..” ถิ่นทำกิริยาที่ไม่เคยคิดจะทำ

“แนะ..” จมูกต๋องชนแก้มถิ่น “มีหยิกด้วย”





สองปีผ่านไป


ชีวิตของถิ่นยังเหมือนเดิม แต่งานมากขึ้นทั้งงานไม่เต็มใจและงานที่ทำให้สุขใจ..สวนกุหลาบขยายกว้าง ว่างปุ๊บถิ่นจะเข้าไปชื่นชม เฝ้าดูตั้งแต่เป็นตุ่มเล็ก แรกแย้ม และผลิบาน ที่ชอบมากคือพันธุ์คอนฟิเด้นซ์สีชมพูอ่อนเกือบขาว อีกพันธุ์สีปูนรูปร่างสวยงามมากกว่าทุกพันธุ์ กาโวแดงเข้ม ดัลลัสแดงสด เหลือง เหลืองจำปา แต่ที่หอมมากที่สุดคือไอเฟลทาวเวอร์สีชมพู กลิ่นคล้ายดอกสายหยุดที่ยายซื้อมาปลูกคลุมหลังคาส้วมชั่วคราวที่ไม่ได้รื้อออกอย่างตั้งใจแต่แรก

หลังคาครัวคลุมด้วยเถาเล็บมือนางดอกสลับแดง ชมพูเข้ม ชมพูอ่อน ขาว..ระเบียงชั้นล่างคลุมด้วยซุ้มกระดังงา ยายหวังว่าสักวันจะเลื้อยคลุมขึ้นไปถึงระเบียงชั้นบน..ยังมีดอกพังพวยม่วงขาวชมพูที่ปลูกไว้ริมถนนเข้าบ้านอีก แรกๆ ต๋อง ทุย จ้อย อาสาดูแลรดน้ำ ต่อมาทำเฉยปล่อยให้เป็นหน้าที่ของถิ่นคนเดียว

หน้าที่ๆ ไม่เต็มใจอย่างหนึ่งคือการดูแลไอ้บอน..ไอ้บอนเป็นลูกหมาตัวใหญ่ที่ต๋องรบเร้าให้ยายซื้อให้ มันบอนสมชื่อ ต้องนอนบนเตียงกับเจ้านายที่ก้าวหน้ามีห้องส่วนตัว บางคืนต๋องรำคาญไม่ให้เข้าห้องมันร้องอาละวาดทั้งคืน..ที่สำคัญถิ่นมีหน้าที่ต้มเศษเนื้อคลุกข้าวให้เจ้าบอนกิน

ข้อดีในการเลี้ยงเจ้าบอนคือการได้แอบกินเศษเนื้อต้ม..ถิ่นใส่มะนาวน้ำปลาพริกขี้หนูป่นลงไป..อาหารว่างชั้นหนึ่งเชียวละ อีกอย่างคือตอนอาบน้ำ ได้ว่ายน้ำฟัดเล่นกับเจ้าบอน ด้วยเหตุผลนี้บางทีเจ้าบอนทำงี๊ดๆ จะมั่วขึ้นนอนเตียงถิ่นซะงั้น ถึงถิ่นจะปล่อยให้บอนทำตามใจก็คงไม่สำเร็จเพราะเตียงถิ่นมีผู้เคร่งขรึมนอนอยู่ด้วย..นายทุย

เพราะหลายๆ อย่างที่เพิ่มมาในชีวิต ถิ่นจึงลืมปัญหาที่ครั้งหนึ่งเคยหนักอก..ชาติกำเนิด อนาคต การศึกษา และเพื่อนร่วมชะตากรรมบางคน..ทุกวันนี้ถิ่นแทบจะเหมือนหนุ่มลูกทุ่งเพื่อนบ้านทั่วไป ผิวคล้ำ ตัวใหญ่ มีมัดกล้ามแม้จะไม่ใหญ่นัก..ต๋องไม่กล้าลวนลามอีกแม้ถิ่นจะแกล้งเริ่มก่อน..ก็ดีแต่บางทีถิ่นรู้สึกขาดความอบอุ่นเหมือนกัน

พี่เบิ้มถูกปลดจากพลทหารเข้าสมัครเรียนโรงเรียนนายสิบทหารเรือ พาเมียมาอยู่บ้านที่ตาใบต่อเพิ่มให้ติดกับครัว..พี่ริดได้รับกระบี่เรียบร้อยเป็นเรืออากาศตรีโก้หรู พี่ตั้มยังเรียนไม่จบกับสาขาช่างกลตีกัน ได้แผลกลับบ้านมาบ่อยๆ..ต๋องเริ่มติดสาวและร่ำๆ จะไปอยู่หอพัก เรียนที่กรุงเทพฯ..แปลกใจมากกับทุยผู้เคร่งขรึมกลับอยากเรียนช่างกลเหมือนกันแต่สาขาคอมพิวเตอร์..จ้อยขี้ฟ้องยังอยู่โรงเรียนวัดสำราญศีลตามเดิม

ถิ่นรู้เห็นทุกอย่างเกี่ยวกับทุกชีวิตที่บ้านไร่คุณทนายทองใบ รับรู้ภาระที่นับวันมีมากขึ้นของตายาย เขาจึงไม่ปริปากแม้สักน้อยเรื่องความต้องการของเขา ก้มหน้าก้มตาทำงานใช้ชีวิตไปวันๆ เหมือนเมื่อครั้งเป็นแม่ดอกกระถินของนายต๋อง



ความจริงก้นบึ้งของใจถิ่นยังจำได้ทุกอย่างที่ผ่านมา..บางวันเช่นวันนี้หลังเสร็จงานประจำวันช่วงเช้าถิ่นข้ามคูหลังเล้าหมูมานั่งมองท้องนา

“เอ๊ะ!..” ถิ่นอุทานพร้อมลางสังหรณ์บางอย่าง “สายแล้วพระท่านยังบิณฑบาตอยู่อีก”

พระภิกษุรูปหนึ่งเดินมาตามคันนา รวงข้าวสีทองสะบัดพลิ้วทำให้ไม่ทันสังเกตเห็น จนกระทั่งเข้ามาใกล้..ความคิดที่จะวิ่งไปบ้านเพื่อหาอาหารแห้งมาใส่บาตรคงไม่ทัน นอกจากจะนิมนต์ให้ท่านรอสักครู่..ถิ่นเลือกจะทำเช่นนั้นหากพระท่านตั้งใจมารับบาตร

“นิมนต์ครับท่าน..” ถิ่นนั่งพนมมือ “ผมไม่ทราบว่าท่านจะมาบิณฑบาตแถบนี้จึงไม่ได้เตรียมอะไรไว้ อย่างไรท่านพักเหนื่อยสักครู่ ผมจะนำอาหารมาใส่บาตรครับ” ไม่ทันรอคำตอบถิ่นวิ่งตื๋อไปบ้าน



“ยาย..ยาย..” ถิ่นร้องก่อนถึงบ้าน “มีพระมาบิณฑบาตหลังไร่ หาอะไรใส่บาตรดีครับ”

“มาม่าไง..” ต๋องชะโงกมาจากชั้นบน..วิ่งตึงๆ ลงมา “เราใส่ด้วยบาตรด้วยคน..ช็อกโกแลทต์เฮอร์ชี่ส์สองแท่ง”

“ขนมปังเนย..” ยายส่งขนมปังก้อนยาวที่อัดแน่นด้วยลูกเกดให้ถิ่น “ยายอยากใส่ด้วยแต่คงวิ่งไปไม่ไหว”

“น้ำ..” ทุยผู้รอบคอบส่งน้ำชาเขียวโอๆ อะไรสักอย่างให้ “ท่านเดินมาไกลคงหิวน้ำ”

“เฮ้อ!..” ถิ่นยิ้ม รวบรวมทุกอย่างใส่ตะกร้า “ทุกคนใจบุญมากครับ”



ขณะถิ่นกำลังประเคนน้ำให้พระภิกษุ..ท่านชะงักมือเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงตะโกน

“รอก่อน!..” ต๋อง..คู่ปรับหรือคู่บุญไม่แน่ใจวิ่งมาจากบ้าน “เราใส่บาตรด้วยคน”

“ความจริงอาตมา..” พระภิกษุละสายตาจากต๋องมาที่ถิ่น..พูดค่อยๆ “ไม่ได้ตั้งใจออกบิณฑบาตเพียงแต่อยากมาเยี่ยมญาติโยมแถวนี้”

“จริงสิ..” ถิ่นพิจารณาพระภิกษุอีกครั้ง “ท่านไม่ได้อุ้มบาตร..ฮะ..ฮะ..ผมก็..ตื่นบุญมากไปหน่อย”

“ดีแล้วโยม..” เหมือนพระภิกษุจงใจมองถิ่น “ตั้งมั่นอยู่ในความดี คิดดีทำดีนั่นละดีที่สุด”

“ครับท่าน..” อะไรบางอย่างทำให้ถิ่นเงยหน้ามองพระภิกษุอย่างเต็มตา “ท่าน!”

“อาตมา..” พระภิกษุหยิบบางอย่างออกมาจากย่าม “ตั้งใจนำมาฝากโยม..ที่วัดมีมาก”

“ขนุน..” ถิ่นรับถุงใส่ยวงขนุนอย่างงงๆ “ขอบคุณมากครับ”

“ไปก่อนนะ..” เสียงจากความทรงจำ “กว่าจะกลับถึงวัดคงเย็น”

“อ้าว!..” ต๋องวิ่งมาถึงพอดี “พระไปเสียแล้ว”

ถิ่นนึกโล่งใจที่ต๋องมาไม่ทันร่วมบุญกับเขา ไม่แน่ใจว่าถ้ามาทัน ทั้งต๋องและเขาจะได้รับบุญหรือบาปกันแน่


ถิ่นจำไม่ผิด..ถึงจะผอมคล้ำลง ไม่มีผมไม่มีคิ้ว แต่น้ำเสียงและแววตาอย่างนั้นจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากป๋อง!

 

Create Date : 29 มิถุนายน 2557		0 comments
Last Update : 29 มิถุนายน 2557 10:28:00 น.
Counter : 909 Pageviews.
Share Tweet