Group Blog
 
 
พฤษภาคม 2557
 123
45678910
11121314151617
18192021222324
25262728293031
 
19 พฤษภาคม 2557
 
All Blogs
 
..กระถินกลิ่นขี้ควาย.. บทที่ 5



บทที่ 5


“เปรี๊ยะ..เปรี๊ยะ..”


แสงไฟวอมแวมที่สวนกุหลาบ..ถิ่นใช้ไฟฉายส่องตามใต้ใบกุหลาบ เมื่อเห็นเจ้าวายร้ายถิ่นเอื้อมมือจับบีบจนแตก..มันเป็นแมลงปีกแข็งชนิดหนึ่งตัวสีเทาๆ มีขนอุยออกมากินใบกุหลาบและดอกอ่อนตอนหัวค่ำสักหนึ่งถึงสามทุ่ม

ถิ่นตั้งชื่อแมลงนี้ว่าด้วงกุหลาบ ตาบอกว่าชื่อจริงของมันคืออย่างนั้น บอกอีกว่ากลางวันมันฝังตัวอยู่โคนต้นใต้ดิน และชอบวางไข่บนปุ๋ยหมักและมูลสัตว์..อาหารต้นกุหลาบทั้งนั้น ถิ่นจะกำจัดมันแต่ต้นตอคงไม่ได้นอกจากย่องมาฆ่ามันอย่างคืนนี้

ถิ่นคว่ำหน้าเอื้อมมือลงไปล้างคราบด้วงในบ่อ ขนของมันคันเหมือนกัน..นอนมองแถวกุหลาบบนอีกฝั่งบ่อแล้วมีความสุขและภูมิใจกับผลงานของตัวเอง..ว่าไปแล้วถิ่นทำตัวมีประโยชน์กว่าคนอื่นเสียอีกแต่ผลตอบแทนกลับต้อยต่ำ..ก็ถิ่นไม่ใช่ลูกหลานจริงของบ้านนี้นี่นะ ถิ่นรู้ตัวดี

คืนนี้ข้างขึ้นแม้จันทร์จะไม่เต็มดวงแต่สว่างจนถิ่นนึกกลัวใครจะมองเห็นน้ำตาที่กำลังซึมไหล ไม่มีใครรู้หรอกว่าเด็กที่ยิ้มแย้มกระฉับกระเฉงขยันทำงานคนนี้จะน้อยใจเป็นกับเขาด้วย

“เด็กชายกระถิน”..ใครนะตั้งชื่อ..ตาเปลี่ยนให้เป็น “ถิ่น” อย่างที่ทุกคนเรียก ตาบอกว่าถ้าตั้งชื่อหมาว่าจ๋อยมันจะจ๋อยและเป็นหมาขี้ขลาดสมชื่อ ถ้าตั้งชื่อแมวว่าเสือมันจะดุเอาเรื่องเหมือนเสือ ถิ่นเชื่อเพราะเจ้าเสือแมวสีขาวจืดที่มีมันร้ายอย่างตาว่า..แต่ถิ่นคนนี้จะเข้มแข็งกว่ากระถินได้กี่มากน้อยยังสงสัยอยู่

คิดอะไรเรื่อยเปื่อยทำให้ถิ่นตาสว่าง ถ้ายังนอนอยู่ที่ท่าน้ำคงมีคนเห็นและเป็นหัวข้อล้อเลียนในวันรุ่งขึ้น..ถิ่นเดินออกจากบ้าน เท้าเปล่าทำให้ไม่มีเสียงปลุกคนบนบ้าน.. เปิดประตูรั้วไปที่ถนนใหญ่ กลางคืนถนนนี้แทบไม่มีรถวิ่งผ่าน

เลยบ้านไปหน่อยทางปั้มน้ำมันทางการนำซุงมากองไว้หกเจ็ดท่อนไม่รู้จะทำอะไรแต่เป็นที่นั่งเล่นของเด็กที่บ้าน ถิ่นนอนเหยียดยาวบนซุงท่อนหนึ่งมองฟ้ามองดาว รำพึงออกมา “เรามาจากไหน..อยู่ที่นี่ได้อย่างไร..มีแต่คนคอยแกล้งและใช้งาน”

“ที่จริงถิ่นก็กินก๋วยเตี๋ยวเหมือนกัน” เสียงเรียบกว่าปกติแต่ถิ่นจำได้

“ต๋อง!..” ยิ่งกว่าใช่ ถิ่นลุกขึ้นนั่ง “นายตามมาทำไม?”

“มาย้ำว่าถิ่นกินก๋วยเตี๋ยวกับเราด้วย..” แหงนหน้ามองท้องฟ้าแก้เก้อ “แล้วก้ออ..”

“รู้แล้ว..” เห็นต๋องนิ่งถิ่นจึงพูดขึ้น “เราไม่ฟ้องยายหรอก เรื่องไม่ไปโรงเรียนก็เหมือนกัน”

“ทำไม?”

“ไม่รู้..” ถิ่นทำท่านึก “อาจเพราะนายหวังดีโกยขี้หมูและหอบฟางมาให้เมื่อเช้า..และ..”

“รู้ด้วยหรือ..” ต๋องรีบขัด ก้มหน้ามองฝ่ามือ

“เก็บแตงโมมาให้ แต่ทำเละเสียนี่”

“ถิ่นทำเสียเรื่องเองต่างหาก”

“ไม่ใช่..” ถิ่นนึกถึงตอนเช้าที่เข้าใจผิดว่าเสียงหัวเราะที่ได้ยินคือป๋อง “ต๋องคนเกเร”

“อือ..ใช่..ก็นายอยาก..”

“ทำไม?..” พอนึกคำตอบที่จะได้รับถิ่นรีบสรุป “หายกันละกัน”

“กลับบ้านเถอะเดี๋ยวแม่สงสัยว่าหายไปไหน”

“ต๋องนอนห้องใหญ่ยายสังเกตเห็นแน่ ถิ่นนอนห้องเล็กยายไม่รู้หรอก”

“ทำโก้มีห้องส่วนตัว..ฮะ..ฮะ..” สองคนเดินเคียงกัน “ที่แท้ห้องเก็บของก่อนเข้าครัว..ฮะ..ฮะ.."

“ทำหัวเราะดัง ใกล้บ้านแล้วเดี๋ยวเจอตะพดตา” ถิ่นขู่

“ไม่กลัว..” ทำหน้าล้อเลียน “บอกพ่อว่าออกไปตามคนบ๊องกลับบ้านก็หมดเรื่อง”

“ใครบ๊อง?” ถิ่นรู้ว่าหมายถึงตัวแต่อยากรู้สาเหตุที่ถูกกล่าวหา

“คนอะไรพูดกับหมูกับหมา พูดกับแตงโมฟักทองเป็นเรื่องเป็นราว..ฮะ..ฮะ.."

“ที่ไหน?..เมื่อไหร่?..” ถามไปแล้วนึกขึ้นได้ถึงเมื่อเช้า..เสียงกรอบแกรบ และท่าทางแปลกๆ ของนางเขียว “แอบดูนี่หว่า!”

“ฮะ..ฮะ..ฮ่า..ฮ่า..อุ๊ป..โอ๊ย!..”


สองคำสุดท้ายเพราะถูกกำปั้นถิ่นทุบลงกลางหลัง




Create Date : 19 พฤษภาคม 2557
Last Update : 19 พฤษภาคม 2557 18:05:08 น. 0 comments
Counter : 465 Pageviews.

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

ดาเรน
Location :


[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [?]




Friends' blogs
[Add ดาเรน's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.