..กระถินกลิ่นขี้ควาย.. บทที่ 2

บทที่ 2



“เอามาทำไม!”

“ก็ถิ่นสั่งเมื่อเช้าไง..” ต๋องเดินไปท่าน้ำ

“เออ..ลืม..” ถิ่นนึกอะไรได้ร้องถาม “ไม่ไปโรงเรียนหรือ”

“วันเสาร์..ถิ่นนี่ไม่รู้อะไรเล๊ย..” ต๋องตะโกนตอบ “พรุ่งนี้แม่จะเข้ากรุงเทพฯ เจ้าของสวนกุหลาบเตรียมรับงานหนักเถอะ..” กระโดดตูมลงคู

“เร๊อะ!” ถิ่นไม่หวั่นอย่างที่ต๋องนึก กลับดีใจเสียอีก

“ปู้ด..พรู้ด..” ต๋องโผล่ขึ้นมาพ่นน้ำ “ฮะ..ฮะ..ฮะ..”

“ทำหัวเราะ..ล้างตัวให้หมดกลิ่นขี้หมูด้วยแล้วกัน..ฮา..ฮา..”



“เข้ากรุงเทพฯ กับยายไหม?” ยายบุญศรีถามถิ่นที่กำลังซักผ้าอยู่ที่ท่าน้ำ

“ปะ..” อารามดีใจถิ่นติดอ่างดื้อๆ

“ไงล่ะ?”

“ผมไปครับ”

“ผมไปด้วย”

“ไปไม่ได้ครับ..” ถิ่นชำเลืองมองต๋องและทุยที่ชิงตอบ “ผมว่าจะสับหญ้าแห้งผสมโคลนทำดินปลูกกุหลาบเตรียมไว้ครับ”

“ผ้าใครนี่กองโตเชียว” ยายบุญศรีขยับแว่นมอง

“ต๋อง ทุย จ้อย ให้ซักครับ”

“ผ้าของใครคนนั้นต้องซักเอง..” หันมองเจ้าของผ้าทั้งสามคน “ไม่ทำแล้วยังมามุงมองอีก”

“กลัวถิ่นซักไม่สะอาด” จ้อยไม่เข้าใจอะไรนักพูดความจริงออกมา

“ไหนใครที่อยากเข้ากรุงเทพฯ กับชั้น..” ยายบุญศรีเปลี่ยนเรื่อง “ดีๆ..” จิ้มนิ้วลงบนหัวต๋องและทุยที่กำลังยกมือ “ช่วยกันซักผ้ากองนี้ให้เสร็จ..” หันไปทางถิ่น “เราตามยายมา”

“ของถิ่นและจ้อยด้วยหรือครับ?” ทั้งต๋องและทุยถามแทบจะพร้อมกัน

“แม่!..” จ้อยมองถิ่นแล้วหันไปมองฟ้องพี่ชายทั้งสอง “ถิ่นยิ้ม”


“ถิ่นกับจ้อยทำความสะอาดครัวแล้วกัน” ยายบุญศรีลงนั่งหน้าเตาไฟที่ตากำลังคนหม้อแกงมัสมั่นอยู่

ห้องครัวนี้คือส่วนหนึ่งของตัวบ้านเดิมที่เคยเป็นห้องนอนและสารพัดประโยชน์เมื่อครั้งหนึ่งนานมาแล้ว..ประตูบานเดียวยังอยู่แต่บันไดหายไปกลายเป็นช่องเปิดรับลมหรือสำหรับนั่งห้อยขาเล่น

ด้านในที่ตายายเคยนอนถูกกั้นเป็นห้องเล็กก่อนจะเข้าครัว ด้านหนึ่งเปิดเป็นประตูสู่ส่วนต่อเติมใหม่พื้นที่เท่ากับบ้านเดิม ส่วนที่ต่อเติมใช้เป็นห้องนอนที่มีประตูเชื่อมกับระเบียงหน้าบ้านที่กว้างใหญ่พอกัน..พื้นที่สี่เหลี่ยมผืนผ้าสามผืนติดกันเป็นบ้านใหญ่ บ้านใหม่นี้กินเนื้อที่เกือบติดบ่อใหญ่ ลงบันไดระเบียงก็เจอทางลงบ่อพอดี

“จ้อยกวาดพื้นไปก่อน ถิ่นจะตักน้ำมาถูพื้น” ถิ่นส่งไม้กวาดให้จ้อยแล้วลงไปตักน้ำในบ่อ


“จ้อยกวาดพื้นให้เป็นแนวสิ ปัดเป๋อย่างนั้นฝุ่นหาทางลงบ้านไม่ถูก” ถิ่นเข้ามาทันเห็นท่าเก้ๆ กังๆ ของจ้อย

“ถิ่นกวาดให้เอง..” คว้าไม้กวาดจากมือจ้อย “เดี๋ยวช่วยถูพื้นคนละซีก”

“ถูเสร็จแล้วไปซื้อขนมปังกะโหลกที่ปั้มน้ำมัน..กินกับแกงมัสมั่น” ยายสั่งงานล่วงหน้า

“กาแฟให้ตาด้วย” ตาเสริม

“ที่ปั้มหรือที่ร้านหน้าวัดครับ?” ถิ่นพาซื่อถามทั้งยังก้มหน้าก้นโด่งไถผ้าขี้ริ้ว

“อุบ๊ะ!..” เสียงเหมือนเคืองแต่หน้ายิ้ม แผงหนวดกระดิก

“โป๊ก!..” หัวถิ่นและจ้อยชนกันเพราะเสียงดุของตา

“ที่ปั้ม..ขืนไปหน้าวัดต้องกินมื้อเย็นพอดี”



ห่างจากบ้านประมาณสิบช่วงต้นมะขามเทศมีปั้มน้ำมันตั้งอยู่ หน้าปั้มเป็นเพิงขายก๋วยเตี๋ยว กาแฟ และขนมแห้ง..ไม่ค่อยมีบ้านคนในละแวกนี้โดยเฉพาะริมถนน มีแต่ที่อยู่ลึกเข้าไปในท้องนาสองฝั่งถนน บ้านถิ่นบ้านเดียวละมังที่เป็นลูกค้าประจำที่นี่

“น้าครับวันนี้ขายดีไหม?” ถิ่นปากหวานทัก

“เส้นอะไรล่ะ?” แม่ค้าตีขลุม

“ผมมาซื้อขนมปังกะโหลกและกาแฟน่ะ..” ถิ่นยื่นขวดเปล่าให้แม่ค้า

“แม่ค้า!..” เสียงวิ่งตึ้กๆ มา “เส้นเล็กน้ำสองชาม” ต๋องหยุดหอบข้างหลังถิ่น

“ตกลงกาแฟก่อนหรือก๋วยเตี๋ยวก่อน..” แม่ค้าถามเพราะรู้ว่ามาจากบ้านเดียวกัน “ก๋วยเตี๋ยวก่อนหนึ่งชามแล้วชงกาแฟ พอดีหมดชามแรกค่อยต่อชามสอง”

“ไม่ๆ..ทำก๋วยเตี๋ยวก่อนสองชามเลย..พอผมสองคนกินเสร็จแล้วค่อยชงกาแฟ..” เขย่าไหล่ถิ่น “กินกันนะ”

“ไม่กิน..” ถิ่นกลืนน้ำลาย “ยายรอขนมปังอยู่ ตาด้วย..” หันไปบอกแม่ค้า “ชงกาแฟให้ก่อนครับ”

“น่า..กินเร็วๆ สิ..” ชูสองนิ้วให้แม่ค้าพร้อมพยักหน้าส่งสัญญาณ


“กลับบ้านได้..” ต๋องหยิบขวดกาแฟร้อนๆ ใส่ลงสาแหรกเชือกพอดีกับขวด รั้งชามก๋วยเตี๋ยวที่ถิ่นกำลังซดน้ำ “พอๆ..ฮะ..ฮะ..แล้วก็บอกว่าไม่กิน”



“เฮ๊ย!..เลอะหมด” ถิ่นคว้าถุงขนมปังออกวิ่งตามต๋อง

Create Date : 17 พฤษภาคม 2557		0 comments
Last Update : 17 พฤษภาคม 2557 19:08:11 น.
Counter : 1007 Pageviews.
Share Tweet