..กระถินกลิ่นขี้ควาย.. บทที่ 6

บทที่ 6


“เฮ้ย!..” ถิ่นกระโจนขึ้นฝั่งพร้อมสวิงในมือ

“อะไร?..” ป๋องกระโจนตาม

“ตุ้บ!..” ถิ่นโยนสวิงลงบนพื้น..งูตัวหนึ่งปรูดหนีไป

“ฮะ..ฮะ..” ป๋องหัวเราะ “ทิ้งทำไมคุณถิ่น กินได้เหมือนกันนะนั่น”

“นายกินเถอะเราไม่กินแน่”

ว่างจากงานเด็กสองคนมักหาอะไรเล่นตามประสา บ่ายนี้ถิ่นชวนป๋องลงคูช้อนปลา ส่วนมากได้แต่ปลาหมอ ปลากระดี่และลูกปลาช่อน ถิ่นชอบกินกุ้งฝอยตัวเล็กที่ช้อนได้ ดึงจากตาข่ายยัดใส่ปากเคี้ยวหน้าตาเฉย

“คุณถิ่นไปช้อนปลาที่บ่อใหญ่ก่อนถึงโรงชามไหม?” ป๋องชวน

“บ่อที่เจ้าของที่ขุดทิ้งไว้แต่ไม่ทำอะไรสักทีนั่นหรือ..” ถิ่นทำท่าคิด “มันลึกนะ”

“ผมเคยลงไปดูแล้วเขาขุดลาดลงไปเป็นชั้นๆ ..” ป๋องหนีบสวิง หิ้วประป๋องใส่ปลาเดินนำ “เราอยู่ชั้นต้นๆ ไม่อันตรายหรอก อีกอย่างผมว่ายน้ำแข็งมาก คุณถิ่นก็ว่ายน้ำเป็น”

“ไปก็ไป..” ถิ่นหยิบเสื้อ..เหลือบเห็นป๋องเดินโทงๆ ไม่ใส่เสื้อจึงเปลี่ยนใจเดินตาม “ก๊วยตัวเดียวก็พอ..” ถามย้ำ “แน่ใจนะว่าเคยลงไปแล้ว”

“แน่ใจครับ..” ป๋องหน้าแดงอย่างไม่มีสาเหตุ



บ่อใหญ่ถูกขุดมานานแล้ว มีหญ้าและพืชเล็กขึ้นบริเวณขอบและผนังบ่อที่เอียงลาดใช้เป็นที่ยึดเหนี่ยวเวลาขึ้นลงได้

“จริงของป๋องแฮะ ไม่น่ากลัวอย่างที่เห็นไกลๆ” ถิ่นไถลตัวลงน้ำ

“บอกแล้วไม่เชื่อ” ป๋องวางสวิงบนกอหญ้าข้างบ่อ ล้วงลงในน้ำถอดกางเกงตัวเองออกโยนขึ้นขอบบ่อ

“ป๋องทำอะไรน่ะ?” ถิ่นร้องถามแต่ไม่แปลกใจอะไรนัก

“ถอดก้วยออกเถอะครับ ตัวเปล่าเล่นน้ำสนุกกว่า” พูดจบว่ายน้ำไปอีกด้าน

“อ้าว..ทิ้งเฉยเลย..” ถิ่นพึมพำ “ไม่เป็นไรว่ายน้ำเป็นเหมือนกัน..” ทะยานตัวขึ้นเอื้อมหยิบสวิง “ช้อนปลาเล่น..ถอดก้วยออกอย่างป๋องก็ดีไม่เกะกะ”

ก้นขาวๆ ของถิ่นพร้อมสวิงลอยไปทางป๋อง มุดหน้าลงน้ำ เงยขึ้นหายใจเป็นระยะ..น้ำไม่ขุ่นไม่ใสนัก สักพักถิ่นสังเกตเห็นน้ำกระเพื่อมและเงาหนึ่งไหวเป็นจังหวะอยู่ใต้น้ำ

“ป๋อง!..อะไรไม่รู้ในน้ำ” ถิ่นตกใจกลัว..หารู้ไม่ว่าสิ่งที่เห็นจะทำให้ตัวเองเลื่อนผ่านวัยเด็ก

“อา..ราย..ค๊าบบ” ป๋องหลับตาอู้อี้ถาม

“ในน้ำ..” ถิ่นมุดลงไปดู “อ้าว!..” เงยขึ้นจากน้ำ “หายไปแล้ว” ลอยถึงตัวป๋อง

“คุณถิ่น..!..” ป๋องลืมตา สีหน้าตกใจที่เห็นถิ่นประชิดตัว “คุณถิ่น..คุณถิ่น..” เรียกซ้ำๆ หน้าแดงแล้วซีดแล้วแดง

“ไม่สบายหรือ?..” ถิ่นสังเกตเห็น “นายหน้าแดงตั้งแต่ลงบ่อแล้ว..” ถิ่นไม่ได้ตั้งใจมองลงต่ำแต่เพราะคิดว่าป๋องไม่สบาย “อะไรน่ะ?”

“เอ่อ..” ป๋องส่ายมือให้น้ำกระเพื่อมอำพรางท่อนล่าง “ปลาช่อนมั้งครับ” หันหลังให้ถิ่นว่ายน้ำห่างไป

“หายไปไหนไม่รู้”

“คงหลบอยู่ในรูของมันหละครับ” ป๋องตอบขอไปที

“ไอ้ช่อน!..ได้การ..” ถิ่นขยับใกล้ที่ๆ ป๋องยืนอยู่เมื่อครู่ “นี่ไง..รูของมัน..” ถิ่นแหย่นิ้วเข้าในรูดินโคลนที่อยู่บนผนังบ่อ “เสร็จฉันแน่”

“อย่าทำอย่างนั้นครับ..” ป๋องถลันเข้าห้าม “มันสกปรก”

“ดินมันสกปรกอยู่แล้วไม่เห็นเป็นไร..” ถิ่นไม่เชื่อ ล้วงนิ้วควานทั่วรูจนโดนอะไรอย่างหนึ่ง “แหยะ!..”

“เอานิ้วออก..เชื่อผม มันสกปรก..” ไม่ได้ห่วงเรื่องความสะอาดอย่างปากนักแต่เพราะความอาย..ความอายที่รู้เพียงลำพัง “บอกให้เอาออก!”

“ไม่!..” ถิ่นทำดื้อ..นึกอยากแกล้งและเพราะสงสัยว่าทำไมป๋องจริงจังผิดปกติ

“เอานิ้วออก..ขึ้นน้ำกลับบ้าน!” ป๋องออกคำสั่งเจ้านาย

“ไม่!..” ถิ่นหาเรื่องใส่ตัวเอง

“คุณถิ่น!..” ป๋องดึงตัวถิ่น หน้าแดงก่ำ..คนละอารมณ์กับหน้าแดงเมื่อครู่

“กำลังแหย่รูล่อไอ้ช่อน..สนุกดี..” ถิ่นแนบตัวติดผนังบ่อ ขืนกำลังป๋องที่ดึงตัวอยู่ด้านหลัง..หลังที่...

“นี่แน่ะ!..” หน้ามืดจากความรู้สึกที่เริ่มก่อตัวขึ้นอีก ป๋องแทบไม่รู้ตัวว่ากำลังทำอะไร ดีหรือเลว ไม่แน่ใจ เปลี่ยนจากแรงดึงเป็นดันกลับ

“ป๋องทำอะไรน่ะ..อึ..อึก..” ถิ่นสำลักน้ำที่กระฉอกเพราะลำตัวด้านหน้ากระแทกกับผนังบ่อ..ด้านหลังถูกนาบกระแทกจากป๋อง

“คุณถิ่น..” ชั่วอึดใจความรู้สึกผิดชอบชั่วดีกลับคืน ป๋องดันตัวออกแกล้งล้วงไปด้านหน้าจับลูกปลาช่อนของถิ่นใส่ในรูที่เขาทำไว้ “อยากได้นักใช่ไหม อยู่ท่านี้ละเดี๋ยวไอ้ช่อนก็ออกมาตอดเอง..” ดันก้นถิ่นแนบรู..หัวเราะกลบเกลื่อน “ฮะ..ฮะ..”

ความรู้สึกบางอย่างเกิดขึ้นกับถิ่น ทั้งการสัมผัสฟัดเหวี่ยงจากป๋องและความรู้สึกด้านหน้าจากโคลนตม


ถิ่นนิ่งงัน ปล่อยให้ป๋องกุมแก้มก้นกดอยู่อย่างนั้น แน่นบ้างผ่อนบ้าง..ได้ยินเสียงป๋องหัวเราะอยู่ไกลๆ

Create Date : 22 พฤษภาคม 2557		0 comments
Last Update : 22 พฤษภาคม 2557 10:39:58 น.
Counter : 627 Pageviews.
Share Tweet