ปมแค้นแรงพิศวาส...ตอน 12...สิ่งที่ทำให้ถอยหลังกลับไม่ได้ !! รอยแค้นแรงพิศวาส...เปลี่ยนชื่อเป็น ‘ปมแค้นแรงพิศวาส’ ได้เวลารวมเล่มแล้วจ๊ะ พบกันบนแผงหนังสือ 27 มีนาคมนี้ค่ะ...หรือไปพบกันที่งานสัปดาห์หนังสือแห่งชาติครั้งที่ 37 ก็ได้นะที่ศูนย์ประชุมแห่งชาติสิริกิติติ์ ที่บูทของ สำนักพิมพ์ฟิสิกซ์เซ็นเตอร์ S02 โซน c ชั้น 2 นะ ติดๆ กับด้านที่จะเป็นซีเอ็ดอ่ะค่ะ หรือหากไม่สะดวกก็สั่งซื้อผ่าน web ของสำนักพิมพ์ฯ ได้เลย ที่นี่จ๊ะ //www.pc-bookclub.com/group_book.php?category_type=020 น้ำจิ้มตอนที่ 12 บริเวณท้องถนนที่ผู้คนเดินกันขวักไขว่...เสิ่นจือลี่เดินเรื่อยไปตามเส้นทางบนทางเดินเท้าพร้อมกับสอดส่ายสายตาไปมาเหมือนกำลังต้องการหาใครสักคน ไม่นานหล่อนก็พบคนที่หล่อนต้องการตามหาอยู่ แต่ทว่าสภาพของคนที่หล่อนกำลังตามหาอยู่ช่างดูน่าเวทนาและน่าสมเพชยิ่งนัก เพราะหล่อนผมเผ้ากระเซอะกระเซิง แถมด้วยหน้าตามอมแมม และใส่เสื้อผ้าเก่าๆ นั่งขอทานอยู่ตรงริมถนนอย่างน่าสงสาร “แม่ !! ทำไมแม่มานั่งอยู่ที่นี่หละจ๊ะ ชั้นตามหาแม่ตั้งนาน...ไป !! เรากลับบ้านกันเถอะ” เสิ่นจือลี่ผวาเข้าหาเสิ่นเส้าเฟินทันทีในขณะที่หล่อนกำลังนั่งอย่างคนเหม่อลอยอยู่ตรงริมถนนรวมกับพวกของกลุ่มขอทานหลายสิบคน “ไม่ !! แกเป็นใคร...อย่ามาจับตัวชั้น...ไป !! ไป...อย่ามายุ่งกับชั้น” เสิ่นเส้าเฟินแกะมือของเสิ่นจือลี่ออกด้วยความหวาดกลัว พร้อมกับเขยิบไปนั่งขดตัวติดอยู่กับกำแพง “แม่ !! แม่เป็นอะไรไปจำชั้นไม่ได้หรือไง...ชั้นจือลี่ไงแม่” เสิ่นจือลี่เองก็ร้องไห้ออกมาทันทีที่เห็นสภาพอันน่าเวทนาของแม่ ส่วนปากก็เฝ้าพร่ำพรรณาอยู่ตลอดเวลาพยายามจะให้แม่จำให้ได้ว่าตนคือใคร “แม่ !! ..แม่อย่าทิ้งชั้นกับน้องไปอีกเลยนะ ชั้นขอร้อง...ตอนนี้ชั้นโตแล้วนะแม่ ชั้นมีงานทำแล้ว...น้องรองก็ด้วยน้องรองก็มีงานทำแล้วเหมือนกัน...น้องเล็กด้วย น้องเล็กก็โตเป็นสาวแล้วน่ารักด้วย อีกไม่นานน้องเล็กก็จะเรียนจบแล้วเหมือนกัน เราจะไม่ลำบากเหมือนแต่ก่อนกันอีกแล้วนะแม่...ฮือ !! ฮือ !! แม่ได้ยินที่ชั้นพูดหรือเปล่าแม่...เรากลับบ้านกันเถอะนะแม่” เสิ่นจือลี่พูดไปก็ร้องไห้ไปอยู่ไม่หยุด “ไม่ !! ชั้นไม่มีบ้าน” เสิ่นเส้าเฟินโต้กลับเสิ่นจือลี่ด้วยแววตาแข็งกร้าว ประกอบกับเสียงร้องอย่างน่าเวทนาในเวลาเดียวกัน “ชั้นมีแต่ลูก...แต่ตอนนี้ชั้นไม่รู้ว่าลูกๆ ของชั้นไปอยู่ที่ไหนกันหมดแล้ว ฮือ !! ฮือ !!” “ก็ชั้นนี่ไงแม่ !! ชั้นอยู่นี่ไงแม่...ชั้นจือลี่เอง” เสิ่นจือลี่กระเถิบตัวเข้าใกล้เสิ่นเส้าเฟินพร้อมกับผวาเข้าไปกอดหล่อนด้วยความรักและคิดถึง ส่วนเสิ่นเส้าเฟินเอง...ก็กอดตอบเสิ่นจือลี่อยู่พักใหญ่ แต่แล้วเพียงไม่นานหล่อนก็ผลักตัวเสิ่นจือลี่ออกอีก “ไม่ !! แกไม่ใช่ลูกชั้น...ลูกของชั้นเป็นเด็กดี...ลูกของชั้นไม่ดื้อ มันเชื่อฟังชั้นทุกอย่าง แต่แกไม่ใช่...เพราะแกไม่ยอมทำตามที่ชั้นขอร้องเอาไว้ ฮือ !! ฮือ !!” “ไม่ใช่นะแม่ !! มันต้องไม่ใช่อย่างนั้น...แม่จะให้ชั้นทำอะไรหละ...ชั้นจะเชื่อฟังแม่ทุกอย่างเลย เพียงแต่แม่ยอมรับชั้นเข้าใจชั้นใช่มั๊ยแม่” เสิ่นจือลี่ยังคงตามตื้อที่จะพาแม่กลับบ้านอยู่ไม่หยุดปาก “จริงเหรอ !! แกจะเชื่อฟังชั้นจริงเหรอ” เสิ่นเส้าเฟินกระเถิบตัวเข้าไปหาเสิ่นจือลี่ทันทีด้วยความดีใจเมื่อได้ยินหล่อนพูดเช่นนั้น “ถ้างั้น !! แกต้องช่วยชั้นนะ...แกต้องช่วยชั้นทำให้คนบ้านนั้นมันพินาศให้หมด เป็นเพราะมัน...เพราะมันชั้นถึงต้องเป็นแบบนี้” ทันทีที่ได้ยินคำขอร้องของผู้เป็นแม่...เสิ่นจือลี่ถึงกับใบหน้าซีดเผือดและผงะลงนั่งพับเพียบกองอยู่ตรงหน้าของผู้เป็นแม่อยู่อย่างนั้นนานหลายนาที ก่อนที่จะค่อยๆ พูดกับแม่ต่อด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ประกอบกับภายในแววตาที่มีคราบน้ำตาค่อยๆ ปริ่มออกมาทีละน้อย “ชั้นคงทำอย่างนั้นไม่ได้หรอกแม่ !! เพราะโจวเค้าเป็นคนดีนะแม่ เค้าเคยช่วยชั้นไว้แล้วยังให้งานชั้นทำอีก แล้วเมื่อกี้เค้าก็ช่วยชีวิตน้องเล็กไว้อีกนะแม่ ชั้นจะทำลาย !! ครอบครัวเค้าได้ยังไงกันแม่” “เห็นมั๊ยหละ !! แค่แกพูดมาชั้นก็รู้แล้วว่าแกไม่ใช่ลูกของชั้น...งั้นแกไปเลยนะ...แกไปเลยอย่ามาให้ชั้นเห็นหน้าอีก” เสิ่นเส้าเฟินพูดจบก็ลุกขึ้นเดินสะเปะสะปะไปทั่วตามท้องถนน...เห็นเด็กสาวคนไหนก็เฝ้าถามเขาไปหมดว่าใช่ลูกของตนหรือเปล่า...ภาพตรงหน้าทำให้เสิ่นจือลี่ถึงกับร้องไห้ไม่หยุด หล่อนเอามือปาดน้ำตาพร้อมกับมองตามผู้เป็นแม่ที่เดินไปตามพื้นถนนอย่างคนเสียสติ ครั้นพอสะอื้นไห้และหันไปอีกทีก็เห็นรถยนต์คันหนึ่งกำลังวิ่งมาอย่างเร็ว ในจังหวะที่เสิ่นเส้าเฟินกำลังจะวิ่งออกไปบนพื้นถนนพอดี “แม่ม่ม่ม่ม่”...ไม่ทันซะแล้ว....เสิ่นจือลี่ไม่สามารถเรียกเสิ่นเส้าเฟินได้ทัน ทำให้ภาพสุดท้ายที่หล่อนเห็นคือภาพของผู้เป็นแม่นอนจมกองเลือดอยู่บนพื้นถนนตรงเบื้องหน้า   Create Date : 01 มิถุนายน 2550 11 comments Last Update : 3 ธันวาคม 2552 13:23:24 น. Counter : 325 Pageviews. Share Tweet

โทดทีค้า....ตอนนี้ชาร์ลยังออกโรงไม่ได้ ไว้ตอนหน้ารับไปเลยเต็มๆ ชาร์ลออกโรงโดนปั่นหัวแระ   โดย: จางงี้ (ChuengNgee ) 1 มิถุนายน 2550 20:45:24 น.

แง้งงงงง ผิดหวังอ่ะ ไม่มีชาร์ลสักกะติ๊ดดด รอมาตั้ง 2 อาทิตย์แหน่ะจางงี้ ห่อเหี่ยวในหัวจายเท่าๆกับสามสาวที่รุมรักพี่เถากันหมดเลยอ่ะ ม่ายมีไรจะเอ่ย คิดถึงพี่ชาร์ล   โดย: หลินกุ IP: 58.181.179.212 1 มิถุนายน 2550 21:12:25 น.

ใจเย็นๆ หน่อยสิจ๊ะ เพราะว่าต้องค่อยๆ ปูเรื่องว่าเพราะอะไรชาร์ลถึงได้หลงรักเจนนี่หัวปักหัวปำ และเพราะอะไรเจนนี่ต้องเลือกชาร์ลเป็นเหยื่อในการแก้แค้นด้วย...มิเช่นนั้นก็ไม่สนุกซิจ๊ะ เอาหละทีนี้ก็มาดูที่ตอนนี้กันบ้างขอเม้นต์หน่อยจ้า...หวังว่าคงเดากันออกว่าทำไมเจนนี่ถึงเปลี่ยนใจไม่แก้แค้นไม่ได้...ช่วยตอบเป็นกำลังใจให้หน่อยซิจ๊ะ   โดย: จางงี้ (ChuengNgee ) 1 มิถุนายน 2550 21:33:28 น.

ตอบคำถาม....ทำไมเจนนี่ถึงเปลี่ยนใจไม่แก้แค้นไม่ได้ ขอเดาว่า...เพราะว่าเจนนี่ฝันถึงแม่ เนื่องจากจิตใต้สำนึก ที่ถูกแม่ปลูกฝังไว้ตั้งแต่เป็นเด็ก อีกทั้งก่อนแม่เสีย ก็ย้ำนักย้ำหนาเรื่องแก้แค้น เจนนี่กลัวแม่จะโกรธ ทำให้ต้องเลือกที่จะแก้แค้น อ่านตอนนี้ อยากจะหวดก้นม่านชิงสัก 10 ที แทนที่พอรู้ว่าไฟไหม้ จะรีบหนีเอาชีวิตรอด กลับห่วงสร้อยซะนี่ เกือบเอาชีวิตไม่รอดแล้วนะ คุ้มกันมั๊ยเนี่ย แล้วก็ชักเริ่มสงสัยค่ะ ว่าพี่ชาร์ลจะจำม่านชิงได้บ้างมั๊ยนะ ส่วนข้อที่อยากรู้แต่ไม่ข้องใจ ก็คือ เจนนี่จะทำยังไง ให้ชาร์ลหลงรักหัวปักปัวปำ คิดว่าไม่ใช่เรื่องยาก เพราะว่าตอนนี้พี่ชาร์ลก็มีใจให้ 99% แล้วล่ะ แต่ถ้าเป็นม่านชิงเนี่ยซี่ สงกะสัย ต้องหาวิธีกันแทบพลิกแผ่นดิน   โดย: O-yohyo IP: 58.9.156.55 2 มิถุนายน 2550 7:59:07 น.

เคยแต่แปะรูปม่านชิงตอนเด็ก แต่ตอนนี้ม่านชิงโตแล้ว ก็เลยไปคุ้ยอัลบั้ม คิดว่าภาพนี้คงเข้ากับช่วงม่านชิงไปเรียนหนังสือนะ   โดย: O-yohyo IP: 58.9.156.55 2 มิถุนายน 2550 8:03:21 น.

ม่านชิงนอนสลบสไลอยู่ในโรงพยาบาลจ้า   โดย: O-yohyo IP: 58.9.156.55 2 มิถุนายน 2550 8:09:14 น.

โอ๊ย...คิดจนปวดหมอง ทำไงดีให้พี่ชาร์ลมาหลงรัก อิคคิวซัง ใช้ปัญญาช่วยหน่อยเร็ว   โดย: O-yohyo IP: 58.9.156.55 2 มิถุนายน 2550 8:10:44 น.

ข่าวดี ถึงเพื่อนๆที่ต้องการลดน้ำหนักนะ ตอนนี้เราเข้าโปรแกรมกับศูนย์สุขภาพที่นึงอยู่ ไม่อันตราย ปลอดภัย และที่สำคัญเราสามารถจัดงบประมาณได้เองด้วย ถ้าใครสนใจที่จะลดน้ำ หนัก ติดต่อ ขอรับคำปรึกษาได้ที่เบอร์นี้นะ 0830604304 เราเข้าโปรแกรมมาแค่เดือนเดียวลดไป 5กิโลแล้ว เลยอยากบอกต่อ   โดย: nick IP: 202.28.179.12 2 มิถุนายน 2550 13:39:50 น.

อ่ะ...บ่นมาก็ตอบกลับไปเรื่องไฟไหม้แล้วม่านชิงไม่วิ่งหนีอ่ะนะ...ก็คิดเอาเองว่าถ้าเรามีของที่รักเอามากๆ แทบเอาชีวิตแทนได้ ใครก็คงต้องทำแบบม่านชิงเหมียนกัลจริงป่ะ ส่วนเรื่องที่จือลี่จะทำยังไงให้ชาร์ลหลงหัวปักหัวปำก็คงไม่ยากอย่างที่เข้าใจกัน ถูกต้องเลยตอนนี้ชาร์ลก็หลงเสน่ห์ไปแล้วเกือบร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่ต้องเป็นปัญหาของอีกคนมากกว่าที่จะทำยังไงเพื่อแยกสองคนนี้ออกจากกันได้ แล้วม่านชิงหละ !! จะทำไงดีเมื่อเข้าใจว่าเทพบุตรของตนคือจิ้งเถา ลองเดากันเล่นๆ นะ 1. บอกกับจือลี่ตามตรงว่าตัวเองชอบจิ้งเถา แน่นอนจือลี่ต้องยกให้แน่ๆ เพราะรักน้องซะขนาดนี้ 2. ขอเก็บไว้เป็นความลับของตัวเองตลอดไป เพราะเชื่อว่ารักแท้คือการเสียสละและทำให้คนที่ตนรักมีความสุข 3. บอกให้จิ้งเถารู้ แต่ตัวเองไม่คิดแย่งจิ้งเถาจากพี่สาวและขอให้ตนเป็นฝ่ายรักเขาข้างเดียวก็พอใจแล้ว 4. ............................................ (อ่ะ...ให้เป็นพื้นที่แต่งแต้มเอาเองกันเลย...ไม่แน่ว่าจะเก็บเอามาใส่ฟิคก็ได้นะ)   โดย: จางงี้ (ChuengNgee ) 2 มิถุนายน 2550 18:53:34 น.

แวะมาเดาจ้า ขอไล่ไปทีละข้อ ถึงความเป็นไปได้ ข้อ 1 เป็นไปได้ เพราะม่านชิงเป็นคนตรง แต่คิดว่าจือลี่คงไม่ยกให้ ไม่ใช่เพราะไม่รักน้อง แต่เป็นเพราะพี่จิ้งเถาเป็นลูกของศัตรู พี่สาวมีรึจะส่งน้องสาวสุดที่รัก เข้าไปในถ้ำเสือ ข้อ 2 อืม...อันนี้ก็เป็นไปได้ เพราะเห็นแก่ความสุขของพี่สาวสุดที่รัก และขวัญใจวัยเด็ก ข้อ 3 โอ้...ม่านชิงจะกล้าบอกเชียวรึคะ คิดว่าถ้าจะบอก ก็คงบอกแค่ว่า ตัวเองเป็นเด็กที่พี่จิ้งเถามอบสร้อยให้ แต่จะให้บอกว่า รักพี่จิ้งเถา ทั้งๆ ที่รู้ว่าพี่จิ้งเถากับพี่สาวมีใจให้กัน พูดง่ายๆ เค้าเป็นแฟนกันอยู่ ก็คงจะไม่ใช่ ผลที่ได้จะเข้าหน้ากันไม่ติดซะมากกว่า คิดว่า ข้อ 2 เป็นไปได้มากที่สุดค่ะ และก็ขอเสริมต่ออีกนิด การที่ม่านชิงอยากให้คนที่รักมากที่สุดทั้งสองคนมีความสุข พอเห็นพี่สาวตนเองปันใจ จึงคิดจะช่วยพี่จิ้งเถา คอยกีดกันพี่จือลี่และพี่ชาร์ล ไม่ให้รักกัน ทำให้ต้องทะเลาะกับพี่ชาร์ลบ่อยๆ โฮ่ โฮ่ โฮ่ ... เข้าทางแฟนคลับ ม่านชิง-จื้อหลิน อีกแล้ว สำหรับทางเลือกที่ 4 ก็เอาเป็น เอ่อ... ม่านชิง คิดจะบอกความในใจกับพี่จิ้งเถา แต่บังเอิญ ได้ไปเจอพี่ชาร์ล ที่มีสร้อยเหมือนกับของตน จึงชักไม่แน่ใจว่าใครกันแต่ที่เป็นขวัญใจวัยเด็กของตน จึงได้แต่เก็บความสงสัยนี้เอาไว้ อีกทั้งไม่อยากทำให้จือลี่ผิดหวัง เพราะม่านชิงก็รักจือลี่ ผู้เป็นทั้งพี่และแม่ ที่คอยเลี้ยงดูตนมา มากที่สุดเช่นกัน และด้วยความบังเอิญ ม่านได้ไปสนิทกับคุณนายฝง ม่านชิงเป็นที่ถูกชะตากับทั้งคุณผู้ชายใหญ่และคุณนายมาก (ก็ไม่มีลูกสาวนี่หน่า) ทั้งสองให้ความเอ็นดู จึงได้เจอกับชาร์ลบ่อยๆ แน่นอนจือลี่ย่อมไม่สบายใจ แต่นี้ก็เป็นหนทางทำให้จือลี่เข้าหาชาร์ลได้สะดวกขึ้น ส่วนม่านชิง ก็ทั้งลุ้น ทั้งช่วยพี่จิ้งเถาให้คืนดีกับจือลี่จนตัวโก่ง สร้างความหมั่นไส้ให้กับพี่ชาร์ลยิ่งนัก และก็ขอเสริมบทให้เสิ่นเอี้ยนจูหน่อยค่ะ พี่รองคนนี้แหล่ะ ที่จะมาปลอบใจให้พี่จิ้งเถา ทั้งสองจึงผูกพันกัน จือลี่น่ะเหรอ ก็แอบน้อยใจ แต่เมื่อตัดสินใจแก้แค้น ก็ต้องตัดความรักออกให้หมด คิดจะหาทางให้น้องรอง ไม่หลงใหลจิ้งเถา .......... หมดมุขแล้วจ้า   โดย: O-yohyo IP: 58.9.157.94 3 มิถุนายน 2550 8:59:05 น.

โดย: เฟ IP: 124.120.48.75 9 มิถุนายน 2550 9:24:03 น.