๐...ชอนไช...ไปในลาว...๐ [ 03 ]

สวัสดีค่ะ
ต้อนรับเข้าสู่การเดินทางสู่สาธารณรัฐประชาธิปไตย ประชาชนลาว...
วันที่...3 ห้วยทราย - ลำน้ำโขง - ปากคา - ปากแบง



วันศุกร์ที่ 18 พฤศจิกายน 2548

ตื่นเช้าออกมาตะลึงกับกลุ่มหมอกเรี่ยน้ำเบื้องหน้า แทบมองไม่เห็น
ฝั่งห้วยทราย พระอาทิตย์ขึ้นแทนที่พระจันทร์เมื่อวาน แต่หมอกช่วย
ให้แสงตรงหน้านุ่ม น่านั่งเอื่อยเฉื่อย นอนเล่นกลิ้งเกลือกเป็นแมวจริงๆ...
อารมณ์ขี้เกียจสิง...




สายหมอกเรี่ยน้ำ ที่ระเบียงห้องเดอลุกซ์ (ย้ำ) ของตำมิละ



ลาตำมิละอย่างว่องไว ตังไม่จ่าย เอ๊ย จ่ายแล้ว...
ไม่แพงด้วย ลดแหลก เจ้าของใจดี น่ารักจริงๆนะ

ฟ่าว (รีบ) ข้ามฝั่งไปโดยพลัน แทบจะเป็นคนแรกๆ เพราะไปถึง
ช่องผ่านแดนยัง บ่ เปิด บอกอาการบ้าเห่อของสองป้า ที่หมายจะ
หนีเที่ยวเป็นอย่างดี
พี่อ้อมีทีท่าตื่นเต้น ที่จะไปค้นหา “ปลาร้าต่อน” (ปลาร้าตัว) ที่ฝั่งลาว
เอามากๆ หลังคุยกันก็รู้ว่า พี่อ้อแก want ปลาร้าต่อน ในส้มตำแบบ
สุดๆ และกระหายจะสัมผัสต้นตำรับปลาร้า

อันปลาร้าต่อน หรือปลาร้าตัวนี้จะกินอร่อยต้องดิบ และเป็นปลาร้าที่
ทำจากปลาซิว หรือปลาร้าปลากระเดิด (ปลากระดี่) ตัวไม่ควรโตกว่า
หัวแม่มือมากนัก จึงจะมีรสหวานจากเนื้อปลาที่ยังไม่เละ ปนเค็มเกลือ
และมันอ่อนๆจากรำที่หมัก
พอใส่ลงครกต้องบุบตัวปลาน้อยๆนี้ให้ซ่านด้วยรสมะนาวหรือมะกอก
ตัดเค็มให้กลมกล่อม ยามจกเส้นมะละกอในจานตำส้มกินไปสักหน่อย
ก็จะพบ “ดารา” ในจานหรือน้องปลาร้าต่อนนี้ แอบตัวอยู่ข้างหลัง
ถั่วฝักยาว หรือบ่าก๋วยเต๊ด (มะเขือเทศ)
เมื่อพบน้องปลาร้าต่อนน้อย ให้บรรจงใช้หัวแม่มือแลนิ้วชี้ “จิก” ตัว
ขึ้นมาโดยจับด้านหัว จากนั้นค่อยแหงนหน้าซัก 40 องศา อ้าปาก
พองาม บรรจงหย่อนปลาร้าต่อนทางหางลงไป ดูดเบาๆให้เนื้อปลาร่อน
ค่อยดึงหัวขึ้นมาเหลือแต่เนื้ออยู่ในปากเป็นรสเค็มๆมันๆอมเปรี้ยวเผ็ด...
จึงค่อยบรรจงวางหัวและก้างไว้ข้างจาน...

อนุญาตให้ปรายตามองแบบอาลัยความอร่อยเล็กน้อย...

แซ่บ...


เอาใจช่วยพี่อ้อให้พบญาติ เอ๊ย พบของที่ต้องการด้วย...



เราทำการข้ามฝั่ง มาทำการกรอกเอกสารผ่านแดนกันที่อีกฝั่ง และ
แลกเงินกีบก้อนเล็ก พอให้มีติดตัวและจ่ายค่าเรือ จากนั้นก็นั่งสามล้อ
จากด่านตรวจห้วยทรายไปอีกหน่อย
เพื่อไปท่าขึ้นเรือช้า ไปหลวงพระบาง จริงๆมันจะให้ขึ้นสามล้อทำต่วย
อะไรไม่รู้ ดูจุดขึ้นเรือกับจุดด่านมันห่างกันประมาณ... ท่าช้างกับ
ท่าพระจันทร์ เดินไปก็ถึง แต่เอาเนาะ มาแล้ว...จ่ายไปซะ คนละ 20 ดีๆ

20 บาท หรือ 5000 กีบ นี่ดูจะเป็นสากลค่ารถในเมืองลาวมาก
ไปไหนๆ ก็ 20 ตลอด แบงค์ 20 ดูจะนิยมมากกว่า 5000 กีบ
เหรียญไม่ใช้กันในเมืองลาวนะคะ พยายามไม่เอาไปค่ะ




ท่าเรือฝั่งไทยเรา มองจากห้วยทราย...
* * * พอข้ามมา ตรงด่านจะมีแลกเงินค่ะ แลกจากตรงนั้นได้เลย


พอไปถึงท่าเรือ เดินลงไปไม่ไกลจะเจอห้องขายตั๋ว บอกราคาชัดเจน
เรือที่จะขึ้นก็จอดอยู่แถวนั้น ส่วนการขายตั๋วเอาไว้ข้างบนไม่ห่างกันนัก
ตอนนี้ไม่รู้เป็นไง แต่ตอนนั้นป้า & พี่อ้อ ก็ซื้อตั๋วแล้วจัดแจงเอาเป้หลัง
ไปวางจองที่ ให้อยู่ใกล้หัวเรือที่สุด
ที่ควรจองเพราะเครื่องเรือเสียงดังมาก แค่นั่งหัวเรือก็จะดังจนคุยกัน
แทบไม่รู้เรื่องแล้ว เจอเข้ากับคณะคุณอาคนไทย 4-5 คนไปเที่ยว
หลวงพระบางเหมือนกัน ก็เอาเป้วางไว้ใกล้ๆแถวนั้น เผื่อมีการลุยกัน
เกิดขึ้น ไงก็อุ่นใจมีคนไทยอยู่ด้วย

จากนั้นป้าและพี่อ้อ ก็ทำตามสุภาษิตอันว่าเรื่อง “กองทัพเดินด้วยท้อง”
โดยเตร่ไปแถวๆท่าเรือ และนี่คืออาหารมื้อแรกที่ฝั่งลาวของเราค่ะ...
"บาแกตต์หมูยอ" กับกาแฟเย็น




บาแกตต์ก็ตามที่เห็น เป็นขนมปังฝรั่งเศส ไอ้จะอบมาเหมือนต้นตำรับ
ตัวจริงคงจะยาก แต่ก็นับว่าใช้ได้ ดีกว่าขนมปังไอติมรถเข็นบ้านเราเยอะ
เนื้อแน่น เปลือกกรอบ เขาผ่ากลางแล้วทาด้วยเนย หรือชีสจึงค่อยเอา
หมูยอฝานบางๆวางเรียงไป เรียงอีกชั้นด้วยหัวหอม และมะเขือเทศ
และผักกาดหอม ประดับ ผักชี คึ่นช่ายตามแต่ตำรับ

ระหว่างนั้นป้ากับพี่อ้อ ก็สั่งข้าวไปเป็นมื้อเที่ยงบนเรือ ของเราสองคนด้วย
เพราะเรือช้าไม่มีอาหารขาย แต่พอมีน้ำ (และเบียร์) ขาย เอาเหอะ...
ปลอดภัยไว้ก่อนเราคงจับปลากินในแม่น้ำไม่ได้แน่ๆ
ซึ่งซื้อไปไม่ได้กิน เพราะไม่หิว นั่งกันตลอด...
ครั้งแรกนะเนี่ยที่ทิ้งของราคาเป็นหมื่น (กีบ)

เรือก็จอดคอยผู้โดยสาร จนล้นนั่นแหละ ออกก็ปาไปจะสิบโมงแล้ว
แล้วจะข้ามมาทำต่วยไรฟร้า แต่เช้า...
(คือเราบ้ามาก ข้ามไปตั้งกะแปดโมง ฮ่า ฮ่า)
แต่สรุปว่าควรไปเช้า จะได้นั่งหัวเรือหน่อยไม่หูอื้อไปตลอดทาง
และส่วนใหญ่ เรือลำแรกมันจะอัดจนแน่น จึงค่อยมาต่อลำที่ 2
ซึ่งก็แล่นไล่ๆ กันมานั่นแหละ ถ้าคนไปเยอะก็ดูดีๆ เผลอๆลำสอง
จะนั่งสบายกว่า เพราะว่าง



ในที่สุดเรือก็ออกจนได้ ล่องลงไปทางเชียงของ มองเห็นห้องวิวาห์
ของป้ากะพี่อ้อ ผ่านตำมิละด้วย



ห้องริมน้ำ ระเบียงส่วนตัว ชอบจริงๆเลย
ไปเชียงของทีไร อย่าลืมแวะมานอนเล่นแมวที่นี่นะคะ



ล่องกลับไปผ่านท่าจับปลาบึกไม่นาน แม่น้ำโขงก็มีทางแยกใหญ่
เข้าสู่แผ่นดินสาธารณรัฐประชาธิปไตย ประชาชนลาว...

แน่ใจว่านี่ฝั่งลาว...ชัวร์ ดูป้ายโลด !!!




บรรทัดล่างสุด เขียนว่า “ห้ามหาปลาบอลิเวน (บริเวณ) นี้” ค่ะ

แม่นแล้วววววว~ เข้าเมืองลาวแล้วเด้อ !!!


บรรยากาศของหัวเรือ คุย และขายเบียร์กันอย่างบันเทิงมาก
แต่ก็ดีค่ะ กินไปไม่เอะอะอะไร วิวแม่น้ำมันสวยสุดๆ
คุณฝรั่งเสื้อสีฟ้า เป็นครูสอนที่เชียงใหม่ เหมือนเค้าลงที่
หมู่บ้านอะไรซักแห่ง ก่อนถึงปากแบง ทำให้ป้ารู้สึกว่ามันต้อง
มีที่เที่ยวที่ไม่มีในรายการให้เราค้นหากันอีกแน่ๆ








ในระหว่างนั้น ก็มีการจอดเรือ ที่หมู่บ้าน และมีเด็ก - สาวๆ ปีนข้าม
เรือไปมา เพื่อขายของ ออกแนว ยาดม ยาอม ยาหม่อง มันแกว
แห้วต้ม ถั่ว อ้อย ฯลฯ เหมือนรถไฟชั้นสามเมืองไทยเปี๊ยบ
แต่ป้ากะยัยพี่อ้อไม่สน วิว...วิวเท่านั้น
วิวสวยจัง ป้าชอบนั่งมองนั่นมองนี่ที่สุดเลย





วิวของแม่น้ำโขงจะเปลี่ยนไปทุกๆวินาที จากริ้วแดดที่ต้องน้ำเป็น
เงาเหลื่อมเล่นสี เฉดน้ำตาลชนิดที่จิตรกรระดับแวนโก๊ะ โกแกง
เซซาน เรอนัวร์ ซิสลีย์ รวมตัวกันกลับชาติมาเกิดก็ทำไม่ได้เท่า
โอ...พระเจ้า สวยโคตรรรรรรรรรรรร~
ปล. ป้าเป็นโรคบ้าชนบท ฮี่ ฮี่



แต่ดูสิคะ วิวดี ดี๊ ดี ก็ไม่ช่วยอะไร ยัยพี่อ้อ...หลับ



ตอนหลังเธอบอกว่า เธอเมาบุหรี่ของพวกที่สูบกันหัวเรือ


เราจะผ่านหมู่บ้านเล็กๆ อีกหลายที่ เช่นบ้านปากคา ที่จะให้คนลาว
เข้าไปแสดงการเดินทางกับด่านบนนั้น ชาวต่างประเทศเช่นเราไม่ต้อง
เสียเวลาไม่นานนัก ชื่อหมู่บ้านมีให้เห็นมั่ง ไม่เห็นมั่ง
ที่เห็นคือ “บ้านก้อนตื้น” ถาม “สอนเพ็ด ทหารเฮือ” เด็กตรวจตั๋ว
ก็บอกว่า เพราะมันมีหินเยอะ พอน้ำตื้น ก็จะเห็นก้อน(หิน)นั่นเอง...
เล่นง่ายโคตรๆ


อันนี้เป็นสิ่งที่จะขาดเสียไม่ได้ "ส้วม" ค่ะ แนะนำให้นำกระดาษเปียก
แบบเช็ดก้นเด็กไปด้วย จะได้สะดวกในการเช็ด อิอิ
ข้อดีคือ เราจะ "เบ่ง" ดังขนาดไหนก็ได้ เสียงเรือกลบหมด




มีกลิ่นเล็กน้อย แต่ควรใช้นะคะ อย่าอั้น



ในที่สุด...ก็ถึงปากแบง... หรือ ปากแบ่ง
ปากแบงเป็นเมืองเล็กๆ ทางผ่านระหว่างห้วยแก้ว – หลวงพระบาง
ตั้งอยู่ริมน้ำโขง หลังเรานั่งเรือมาราว 6 ชั่วโมงเศษ ก็จะพบหมู่บ้าน
ที่ดูหนาตา ตั้งลดหลั่นกันตามไหล่เขา ล่างเป็นพื้นพับโค้งน้ำที่สวยงาม
เหมาะแก่การพักแรม
และจะโรแมนติกมาก ถ้ามากับแฟน แต่ถ้ามากะเพื่อนที่เราพามา
ทรมานหรือหวังฆ่าให้ตาย ควรพัก GH โทรมๆ ห้องแคบ มี 2 เตียง
เล็กๆ ที่นอนแบนแต๋ หมอนดำ กางมุ้ง และไฟปิดตอน 4 ทุ่ม ฮี่ ฮี่

ป้าไม่ได้เจตนากลั่นแกล้งพี่อ้อนะ แต่โรงแรมที่ดีใช้ได้ มันเต็มและ
เด็กเรือบอกยัยพี่อ้อว่าที่แพงก็มีหนู ประกอบกับข้อมูลที่เราหามา
บอกว่าห้องริมน้ำมีหนู ห้องชั้นล่างมีหนู บ้านแบบกระต๊อบมีหนู
ที่นั่นมีหนู ที่นี่มีหนู ที่โน่น นู่น โน้น นู๊นนน~ มีหนู... ยัยพี่อ้อ
(ซึ่งเป็นญาติกะทอม จึงไม่ชอบเจอรี่) ก็เลยตกลงเอาห้องเล็กๆ
คงกะว่าจะได้หาหนูเจอง่ายๆ กร๊ากก~


* * * หมายเหตุ ก่อนลงเรือให้ถามว่า พรุ่งนี้เราขึ้นเรือลำไหนด้วย
เพราะเราเปลี่ยนเรือค่ะ เรือลำที่เรานั่งมา จะทวนน้ำกลับห้วยทราย
ส่วนเราไปต่อกับเรือ ที่มาจากหลวงพระบางแทน





สาวงามปากแบง (จำใจเขียน)


พอขึ้นท่าไปก็จะเจอเมืองเลย ให้เดินหา GH เอาตามสะดวก เราสองคน
เอามันไม่ไกลท่าเพราะขี้เกียจแบกเป้ไกล ได้ปากแบง GH ติดตีนท่าเลย
ราคา 80 บาท/คืน
ที่ดีๆ เช่นเรือนพักสาลิกา (300/คืน) คนออเต็ม ขี้เกียจคอยคิว มันจะ
มืดแล้ว เดี๋ยวไม่มีเวลาหาหนู อิอิ

ตอนที่ไปนั้นมีโรงแรมแพงมั่กๆ กำลังขึ้นอยู่ ป่านนี้คงเสร็จแล้ว และถ้า
เบื่อนั่งเรือต่ออีกวัน ที่นี่มีรถตู้ (เหมา) บริการสู่หลวงพระบางด้วย

ป้ากับพี่อ้อ หาข้าวมาโจ้กันในห้อง จากนั้นก็อาบน้ำ...นอน...


จบไปอีกวันแล้วววววววว~

Create Date : 03 ตุลาคม 2551		9 comments
Last Update : 3 ตุลาคม 2551 6:20:47 น.
Counter : 1667 Pageviews.
Share Tweet