๐...ชอนไช...ไปในลาว...๐ [ 01 ]

สวัสดีค่ะพี่น้อง และแฟนานุแฟน

เดือนนี้ป้าจะลงเรื่องไปเที่ยวลาว เมื่อ 3 ปีที่แล้วเด้อค่า
เชิญติดตามอ่านกันได้ นานหน่อย คงไม่ว่ากันนะ



ปลายปี 2548 ป้ากะแปลนว่าจะแบกเป้ ไปโกอินเตอร์อีกรอบ
และหัวข้อ ถูก – ดี – ปลอดภัย สำหรับหญิงแก่หัวเดียวกระเทียมลีบ
ก็มาออกที่ประเทศเพื่อนบ้าน...ลาว
หรือชื่อเต็ม สาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนลาว...

อีกประการหนึ่ง นั่นคือตามหาหลักฐานสุดท้ายของแหล่งวัชรยาน
ในเอเชียใต้ ซึ่งบ่งบอกว่ามีอีกที่ที่ยังเหลืออยู่
นั่นคือประตูพระธาตุอิงฮังในลาวนั่นเอง...



พอกะแปลนปุ๊บก็เม๊าธ์กันกับยัยพี่อ้อ ซึ่งตอนนั้นทำงานอยู่ หลังฟังๆ
ป้าโม้ไป เธอก็บอกว่า

“อ้อไปด้วยนะป้า”

“หือ ??? O_O เอาจริงง่ะ” (ตอนนั้น นึกว่าพูดเล่น)

“จริงดิป้า”

“ป้าไปเดือนนึงนะ ไหวเหรอ”

“อ้อ...ลาออกจากงานค่ะ”


ตอนแรกนึกว่าไม่จริ๊ง ไม่จริง ยัยพี่อ้อบอบบาง แบกเป้จะรอดเรอะ
แต่พอนานเข้า โอว กรี๊ด มันเอาจริงวุ้ย ดังนั้น การเยือนลาวของป้า
จึงมีพี่อ้อไปเป็นเพื่อนร่วมทางด้วย...

ดี กะฆ่ายัยนี่มานานแล้ว ได้ข่าวว่าว่ายน้ำไม่เป็น ฮี่ ฮี่ เสร็จ





ก่อนการเดินทาง ป้าได้แถลงไขข้อแม้ต่างๆ แก่พี่อ้อจนหมดสิ้น
ว่าป้านั้น เดินทางแบบสติแตก (คือไม่มีสติ) กะแผนแค่คร่าวๆ
แต่แผนนั้นอาจล่มได้ (เอ๊ะแล้วจะวางทำไม) ถ้ามีอะไรที่น่าสนใจกว่า
(แล้วมันอะไรล่ะ)
และป้าจะอยู่ตามที่ต่างๆ ที่อยากอยู่จนกว่าจะหมดความสนใจ
จึงเดินทางไปที่อื่นต่อ

โดยเส้นการเดินทางของเรามีดังนี้ เชียงของ – หลวงพระบาง –
เชียงขวาง (ไหหิน) – วังเวียง – เวียงจันท์ – สี่พันดอน แล้วค่อย
กลับไทย อาจมีแถมที่ราบสูงโบโลเวน การท่องเที่ยวเน้นวัด และ
ชมสถาปัตยกรรม - พิพิธภัณฑ์เป็นหลัก วิว กิน ช็อป เป็นรอง...

ซึ่งพี่อ้อก็ไม่ใช่คนช่างช็อปอยู่แล้วค่ะ (เธอขี้เกียจแบก)
และสนใจในที่เที่ยวต่างๆอยู่แล้ว จึงตกลงกันได้
(ถ้าไม่ได้ ลงแม่น้ำไปซะ ฮี่ ฮี่)



จากนั้นเราก็คุยกันเรื่องเสื้อผ้า ข้าวของ อุณหภูมิ ของใช้ส่วนกลาง
เช่นที่ชาร์จแบต ปลั๊กร่วม ยากันยุง ผ้าปูรองตอนไปใส่บาตร ฯลฯ
ซึ่งของเหล่านี้เราต้องแบกไว้บนหลัง ถ้าเอาไปแบบแชร์กันได้ ก็จะ
ผ่อนน้ำหนักไปอีกเยอะ
พี่อ้อนั้นซื้อเป้หลังไว้ใบหนึ่ง ตอนงานของเวบ TKT ออกร้าน ส่วนป้า
ไปกับน้องดอยฯ เจ้าเก่าที่เดินทางกันมาหลายเที่ยวแล้ว...

หลังตบตี ถกเถียง กลั่นแกล้ง อุปกรณ์ก็พร้อม... จัดได้ว่าเป้หลัง
ของสองเรามีประสิทธิภาพมาก ที่สามารถมีของทุกอย่างที่ต้องการ
ใช้ได้ ในเวลา 1 เดือน !!!

เพื่อให้ได้อรรถรส จึงมีภาษาลาวมาปนด้วย ซึ่งจะมีแปลให้
ในวงเล็บนะคะ อ่านประกอบไปทำเสียงไปจะได้อารมณ์มาก อิอิ




วันอังคารที่ 15 พฤศจิกายน 48 เราเริ่มเดินทางออกจาก กทม.
...บ๊ายบาย เมืองฟ้าอมร สิไปแอ่วเมืองลาวจั๊กหลายวันแนเด้อ...
(จะไปเที่ยวเมืองลาวซักหลายวันหน่อยนะ)


สองทุ่มนิดๆ ป้าถึงหมอชิต เพื่อเดินทางโดยสมบัติทัวร์มุ่งสู่เชียงราย
เพราะพี่อ้อจะไปหาเพื่อนก่อน จัดเป็นซอฟท์ + เซิร์ฟ ทัวร์เบื้องต้น
รถทัวร์เปิดหนังยอดฮิต “ต้มยำกุ้ง”
เหมาะแก่การนอนโคตรๆ เอาวะ...ดีกว่าหนังผี !!!

หลังชินชากะเสียงถาม “ช้างกรูอยู่ไหน” ของพี่จา พนม ไม่นาน...
ป้าก็เริ่มเข้าใจเนื้อหาของหนัง ว่าทำไม ทำม๊าย จาพนมถึงต้อง
พะบู๊กะประชาชีมากขนาดนั้น
คงเป็นเพราะพี่จาแกเล่นไม่สปีคอิงลิชเลย เจอหน้าใครก็

“ช้างกรูอยู่ไหนๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
(ถ้าพี่แกสปีคอิงลิชซะ คงเปลืองแรงน้อยกว่านี้นะ)

เอาเหอะ ไหนๆก็หาช้างไม่เจอ ไม่นานเราก็ถึงพิษณุโลก หลังลงกิน
ข้าวต้มที่วังทอง ป้าก็หลับ (วัยกำลังกินแล้วนอน)
มาตื่นอีกทีที่อำเภอพาน... เข้าเชียงรายแล้ว เย๊


ไม่นานก็ถึงตัวเมือง...

เช้าวันพุธที่ 16 พฤศจิกายน 48 ถึงเชียงรายยามสายนิดๆ ป้าแบกเป้
เข้าที่พักทันใดอย่างง่ายๆ
หลักคือเลือกเอาไม่ไกลขนส่ง (เพราะเราต้องเดินทางต่อ) อยู่หลัง
โรงแรมเวียงอินทร์ในซอยสันป่าหนาด (เวียงอินทร์ จะถัดจาก
ไนท์บาร์ซ่า ซึ่งด้านหลังติดกับขนส่ง)

บ้าน “วราบดี” ก็เป็นที่สถิตของเราสอง...
(สะอาด น่าอยู่ ปลอดภัย สงบ ในราคา 500/คืน)


พอได้ห้อง เก็บของ แบ็คแพ็คผู้ไม่สนใจการนอน ก็ออกชมเมืองทันที
เพราะเรามีเวลาอยู่ที่นี่แค่คืนเดียวเท่านั้น พรุ่งนี้เราต้องไปเชียงของแล้ว...

พอเดินออกจากซอย (จริงๆจะไปกิน) ก็ไปไหว้พระเอาฤกษ์เอาชัย
ประสาคนไทยทันที (แต่พออยู่ลาว เราดันกลายเป็นญี่ปุ่น กะเกาหลี
ไปซะงั้น)
โดยโฉบเข้าที่วัดกำแพง จากนั้นจึงไปโซ๊ยข้าวซอยร้านพอใจ
(น่าจะเป็นญาติกะร้านเสมอใจ ที่เชียงใหม่ เพราะมีใจๆเหมือนกัน อิอิ)
เป็นข้าวซอยลูกชิ้นหมู
ป้ากะยัยพี่อ้อไม่กินเนื้อวัวทั้งคู่ จึงไม่มีปัญหาในการตบตีกันเรื่องอาหาร


อร่อยหรือไม่ ดูหน้าตา... ป้าชอบผักดองที่คลุกพริกป่นมานิดหน่อย
พอมีแซ่บๆ น้ำแกงข้นกำลังดี หมี่กรอบกรุบๆ เส้นหมี่หนา เหนียวนุ่ม
เป็นอาหารเช้าที่เหมาะมาก...

ยัยพี่อ้อไม่ต้องพูดถึง กินได้กินดีค่ะ







จากนั้นเป็นการชมเมืองค่ะ (โปรดมองข้ามนางแบบ) “วัดพระแก้ว”



ที่นี่มีตำนานว่า พระแก้วมรกตอันเป็นของคู่บ้านคู่เมืองของเรานั้น
ก่อนที่จะถูกไทยไปนำกลับมาจากเวียงจันท์นั้น เดิม... อยู่ที่นี่
(เราไปเอาของคู่บ้านคู่เมืองชั้นกลับมานั่นเอง)

คือถ้าเรียบเรียงเป็นขั้นตอนคือ
อยู่วัดพระแก้ว (เชียงราย)
>> ถูกนำไป หลวงพระบาง
>>>> ถูกนำหนีสงครามไปเวียงจันท์
>>>>>> จากนั้นเราก็ไปเอากลับบ้าน อิอิ

เมื่อเป็นจังซี่ อย่ามาตั๋วว่าเฮาไปลักมาเด๊
(เมื่อเป็นอย่างนี้ อย่ามาโกหกว่าเราไปขโมยมานะ (ยะ))

ซึ่งเราเจอจ้อหานี้ตลอดเวลาที่อยู่ลาว ทำให้อยากป้าจะกระโดด
ไปเถียงกับเค้า ยังกับจะชิงดินแดนคืนทู๊กที แง่งงงงงง~




ต่อด้วยการไปเที่ยววัด วัด และวัด
(เพราะวัยของยัยพี่อ้อ คู่ควรแก่อุโบสถแล้ว กร๊าก)

เช่นวัดพระสิงห์ วัดดอยทอง วัดดอนงำเมือง วัดกลางเวียง
พอเบื่อวัดก็ดูอย่างอื่นมั่ง เช่น หอนาฬิกาเฉลิมชัย โฆษิตพิพัฒน์
(ไม่ได้ถ่ายรูปมา เพราะยังไม่เสร็จ) อนุสาวรีย์พ่อขุนเม็งราย เซเว่น
(กร๊าก ของคู่บ้านคู่เมืองมาก) สะดือเมือง ฯลฯ มื้อเที่ยงจบด้วย
การจกส้มตำแถวศาลากลาง เพื่อไปเทียบกันว่า ส้มตำเมืองลาว
สิแซ่บสู้บ้านเราได้ บ่





อนุสาวรีย์พ่อขุนเม็งราย



ช่วงบ่ายไปพิพิธภัณฑ์อูปคำ (ค่าเข้า 100 สิบอกไห่) มีของสวยงาม
พอประมาณ แต่ในสายตาคนเล่นของเก่า ไม่ได้สวยจัด สวยจ้าน
สวยเลิศ สมราคาคุย
(คือน้องคนดูแล บอกว่าพระปางลีลาองค์หนึ่งของที่นี่ เจ้าของ
บอกว่า ของเขาสวยกว่าของกรมศิลปฯ... <<< ช่างกล้า !!!
ดิชั้นกลั้นใจแทบตาย)

อูปคำ (อูป – โตก,คำ – ทอง) ก็ไม่ทองแท้
แหะ แหะ อย่าหาว่าป้าเรื่องมากนา อะไรก็ตามที่เป็น “ดารา”
ของสถานที่นั้นๆ ต้อง “คู่ควร” แก่การเป็นดาราหน่อย

แอร๊ยยยย~ หวังว่าจะได้เห็นโตกทองแท้ อย่างที่เคยเห็นโตก
เงินแท้ตีลายมาแล้ว เป็นอันฝ่อ...

นอกนั้นบัลลังก์ที่ว่ามาจากพม่าก็ไม่ตื่นตาเท่า เพราะน้องคนดูแล
บอกว่าประกอบจากไม้ 9 ชิ้น แต่...
แอร๊ยยยยย~ ไปยืนดูข้างหลัง มันไม่ใช่ มันหมายความว่าไงฟระ !!!

ของอื่นๆ ก็งดงามพอประมาณครับพี่น้อง เสียดายที่ไม่ให้ถ่ายรูป
(ที่เสียดายคือไม่ได้เอามาเทียบกับที่อื่น อิอิ)
เอาเป็นว่า... หนเดียวพอ
(ปกติ พิพิธฯที่ไหนมีของงามๆ ป้าไม่เบื่อที่จะไปชมซ้ำๆ)

ดังนั้น ดูรังต่อหัวเสือที่อูปคำไปแล้วกัน ใหญ่โคตรๆ ที่กาญเคยเห็น
ใหญ่กว่านี้ แต่นี่ก็โอ ประมาณเท่าตู้ซักผ้าขนาดกลางได้







หมดรายการเมืองเจียงฮายทัวร์ จะพากันไปวัดร่องขุ่น ก็กลัวจะมืด
ประกอบกับวันนี้เป็นวัน...ลอยกระทง หุหุ
ในปีนั้นเชียงรายมีงานที่สวนของกรมรักษาดินแดน (จัดที่นี่แทบ
ทุกปี เพื่อนที่พานบอก) พวกเรากลับมาลูบตัวกันนิดหน่อยที่ห้องพัก
ค่อยนั่งสามล้อไป งานก็อย่าหวังอะไรมาก นอกจากของกิน และ...
ตลาดนัด (ซึ่งเป็นเอกลักษณ์การจัดงานทั่วประเทศ)

แต่คนที่เชียงรายนี้ทำให้บรรยากาศมันสวยงาม พูดได้ว่าคนเชียงราย
(คนพื้นที่) ไม่ค่อยเขี้ยวแบบเมืองท่องเที่ยวทั่วไป มีน้ำใจ อะลุ้มอล่วย
ป้าและยัยพี่อ้อ จึงได้ลอยกระทง (กัน)หลงทางกันที่ริมน้ำกก
โดยมีเด็กช่วยนำกระทงของสองป้าออกไปปล่อยในราคากันเอง...
คนละ 5 บาท อิอิ

แต่น้องไม่ได้ข่มขู่ หรือขอนะ เราให้โดยอัตโนมัติ
(เพราะคนอื่นๆให้ แหะ แหะ)


จบการลอยกระทงด้วยสองคุณป้า ยืนชมโคมลอยบนฟ้านับร้อยๆ
ท่ามกลางสายน้ำกกบนสะพาน (ซึ่งข้ามไปเดินเล่นซะงั้น) สวยงามดี
เสียว่าไม่ได้เอาขาตั้งไป โคมลอยนับร้อยๆ จึงกลายเป็นหนอนมีแสง
กลางท้องฟ้าไปอย่างช่วยไม่ได้
ดังนั้น...ไม่มีภาพ อิอิ

เราสองคนกลับห้อง...คร่อกกกกก
(แอบช็อปเล็กน้อยที่ไนท์บาร์ซาร์ อิอิ)

วันพรุ่งนี้ค่อยว่ากันต่อ

Create Date : 01 ตุลาคม 2551		8 comments
Last Update : 1 ตุลาคม 2551 6:16:48 น.
Counter : 1874 Pageviews.
Share Tweet