นวนิยายโดย : พัดชา

สำนักพิมพ์ : บูรพาสาส์น

รายละเอียด

ยอมเป็นสะใภ้เจ้าสัวเรียวมากเงินคนนั้น หรือว่ายอมเสียเกียรติติดคุกติดตะราง

รสิกาหน้าเสียไปเฉยๆ เมื่อคิดถึงทางเลือกที่คับแค้นใจเสียเหลือเกิน

ยอมเป็นภรรยาผู้ชายตระกูลร่ำรวยที่หยามเกียรติหล่อนและชาติตระกูลอย่างเหลือเกิน...รสิกาผู้หยิ่งทะนงจะทนได้หรือนี่?

แต่ก็นั่นแหละ ติดคุกติดตะรางข้อหาถูกฟ้องล้มละลายและติดหนี้คนตระกูลนี้เป็นเรื่องสนุกชวนอวดสังคมกระนั้นหรือ

จนทางเหลือเกินแล้วรสิกาเอ๋ย...หรือดวงชะตาหล่อนต้องจำยอมเป็นสะใภ้ให้เจ้าสัวเรียวจริงๆ?

เรื่องย่อเพิ่มเติม

วังประกาศเกียรติ...สถานที่ที่เคยพรั่งพร้อมด้วยเกียรติยศและศักดิ์ศรี มาวันนี้เมื่อไร้ซึ่งท่านพ่อ ศักดิ์ศรีของวังประกาศเกียรติก็สูญสิ้นไปตาม เพราะผู้เป็นแม่! หม่อมราชวงศ์หญิงรสิกา ประกาศเกียรติ หรือ หญิงอ้าย ยอมไม่ได้ที่แม่จะแต่งงานใหม่ หม่อมรัตนาวลี คิดจะแต่งงานใหม่กับเจ้าสัวชาวจีน ผู้ร่ำรวย แต่ไร้ซึ่งเกียรติยศศักดิ์ศรีวังประกาศเกียรติต้องตกเป็นของคนตระกูลนั้น คุณหญิงผู้หยิ่งและทะนงตนในศักดิ์ศรีอย่างเธอไม่มีวันยอม

ป๊าบอกกับเขาว่า ผู้หญิงคนนั้นช่างร้ายกาจเหลือเกิน เล่นด่าป๊าของเขา ด้วยความดูถูกในความเป็นจีนของครอบครัวเขา ของอาป๊า อีกทั้งคุณหญิงอ้ายยังไม่มีทีท่าจะยอมให้แม่ของเธอ มาแต่งงานกับป๊าของเขา...เจ้าสัวเรียว ซึ่งเมื่อเขาได้พบกับเธอ เขาก็รู้สึกว่าป๊าพูดไม่ผิดเลยสักนิด ราพณ์ ลิ้มวัฒนาถาวรกุล อยากจะเอาชนะรสิกาเสียจริง

ทางเลือกของเธอมีเพียงสองทาง หากไม่อยากติดคุกติดตะราง นั่นหมายความว่า เธอจะต้องยอมเป็นสะใภ้เจ้าสัวเรียว และวังประกาศเกียรติยังต้องตกเป็นของคนพวกนั้น จะทางเลือกใด ก็ไม่ใช่ทางที่ดีเลยสักนิด ยิ่งหากเธอได้ผู้ชายร้ายกาจ ห่าม อย่างราพณ์มาเป็น “สามี” ยิ่งไม่ใช่สิ่งที่คุณหญิงอ้ายประสงค์เลยสักนิด

แม้ว่าเรื่องราวในตระกูลลิ้มวัฒนาถาวรกุลจะวุ่นวายสักเพียงไร พี่น้องแย่งสมบัติกัน นั่นคือเรื่องที่ราพณ์ควรตัดสินและแก้ไข เพราะเขาคือลูกชายคนโต เป็นที่พึ่งของน้องๆ ทุกคน และหน้าที่ “สามี” เช่นกัน ที่เขาจะต้องทำให้ดีที่สุด เมื่อเขาได้คุณหญิงอ้าย รสิกา เป็นภรรยาแล้ว เขาจะไม่มีวันปล่อยเธอไปให้ชายอื่นได้เชยชม

ความรู้สึกส่วนตัว...บันทึกหลังอ่าน

เป็นอีกเรื่องที่ดองไว้นานครับ ซื้อมาตั้งแต่สมัยละครออนแอร์ใหม่ๆ กระแสดีมาก พออุ้มสมได้มีโอกาสได้ดูบ้างก็ชอบ เลยคิดหาฉบับนิยายมาอ่านบ้าง ซึ่งผลปรากฏว่ามันได้คนละอารมณ์กับฉบับละครเลยครับ! คำเตือน...รีวิว (แกมบ่น) นี้อาจมีสปอยล์เนื้อหาโดยรวมของเรื่องได้ ฮ่าๆๆ

“สามี” เป็นเรื่องราวของ “รสิกา” หรือ “หญิงอ้าย” หม่อมราชวงศ์สาว ที่เมื่อท่านพ่อสิ้นชีพิตักษัย ชีวิตเธอก็เปลี่ยนไป แม่แต่งงานกับ “เจ้าสัวเรียว” เศรษฐีชาวจีนที่ไร้ศักดิ์ศรี วังประกาศเกียรติตกเป็นของตระกูลนั้น และเธอก็จำต้องแต่งงานกับ “ราพณ์” ลูกชายคนโตผู้หามห้าวเจ้าเล่ห์ ของเจ้าสัวเรียว ชายที่เธอไม่เคยต้องการให้เขามาเป็น “สามี” ของเธอเลย

สำหรับนิยายของ “พัดชา” ผู้เขียน ก็เป็นนิยายยุคเก่า ที่เขียนเมื่อนานแล้ว จัดได้ว่าเป็นนิยายปล้ำ (โรมานซ์) ในยุคก่อนๆ ก็ว่าได้นะครับ ฮ่าๆ เพราะนิยายของผู้เขียนมักจะมาในสายปล้ำ หรือสายตบจูบ (เท่าที่อ่านรีวิว+ฟังคนอื่นพูดมา) แต่ก็ยังไม่เท่าการได้สัมผัสจริงๆ ด้วยตัวเอง อันทีจริง อุ้มสมก็เคยอ่านงานของผู้เขียนมาแล้วเรื่องหนึ่งคือ รอยมาร อ่านเพราะติดละครงอมแงมนั่นเอง ซึ่งเรื่องนั่นก็ยังไม่โหดมาก มีโหดประมาณฉากนึงที่พระเอกตบหน้านางเอก

แต่พอมาถึง “สามี” เล่มนี้...มันไม่ใช่แค่โหดนะครับ มันสุดจะฮาร์ตคอร์เลยก็ว่าได้ อ่านจบแล้วพยายามบอกกับตัวเอง ว่าที่เราไม่ชอบ ที่เราขัดใจ เพราะมันไม่ใช่แนวเรามากกว่า ฮ่าๆ อ่านแล้วรู้สึกว่าไม่ใช่แนวเราจริงๆ ครับ ทั้งที่บางจุดเราก็ชอบ แต่จุดที่เราไม่ชอบนี่มันมีมาก และกลายเป็นปัญหาใหญ่เลย

เริ่มจากจุดที่ชอบก่อนละกัน เรื่องนี้ตัวละครเยอะมากครับ พระเอกก็เป็นครอบครัวใหญ่ ส่วนนางเอกก็มีคนรู้จักเข้ามาพัวพันเยอะ จุดที่ชอบคงเป็นเส้นเรื่องของตัวละครรองอย่าง รุ้งราย น้องสาวของพระเอก ชอบตัวละครตัวนี้นะ เธอดูร้าย ดูแรง (ดูแรด ๕๕๕.) แต่จริงๆ แล้วเธอไม่ได้เป็นคนร้ายกาจอะไรเลย เพียงแค่เป็นคนตรงไปตรงมา และดูคนออก มองคนลึกถึงกมลสันดานเท่านั้น เธอฉลาดนะ แต่ดูร้ายเพราะดันไม่ถูกกับนางเอก แถมยังแย่งแฟนนางเอกมาอีก ฮ่าๆ ซึ่งนั่นก็เป็นเพราะ รุ้งรายรู้ว่าแฟนนางเอกเป็นคนยังไงเลยใช้เงินล่อ ส่วนที่ไม่ถูกชะตากับนางเอก ก็เป็นเพราะนางเล่นมาดูถูกความเป็นชาวจีนของตระกูลเธอ

อารมณ์ดราม่าในช่วงท้ายเรื่อง ดราม่าชวนสะเทือนใจไปกับจุดจบของหลายตัวละคร ก็ทำได้จี๊ดดีครับ ไม่ว่าจะเป็น พระลพ เด็กชายตัวน้อย ที่ป่วยด้วยโรคร้ายที่เด็กทั่วไปไม่ควรจะเป็น ดราม่าระหว่างพระนาง ที่พระเอกไม่ยอมบอกนางเอกว่าพระลพเป็นอะไร และที่จี๊ดมาก คือจุดจบของตัวละครที่ได้ชื่อว่าเป็นตัวร้ายอย่าง ราม กับ สิริโสภา

เริ่มจากตัวร้ายฝ่ายชาย...ราม น้องชายผู้ริษยาพี่ชาย (พระเอก) อยากได้ทุกอย่างที่เป็นของพี่ชาย พยายามเรียกร้องความสนใจทุกอย่าง แรกๆ ก็แอบชังน้ำหน้าตัวละครตัวนี้ ที่สำคัญ นายคนนี้สำส่อนมาก เป็นไบ! ข่มขืนหลานชายตัวเอง (พระลพ) จนติดเอดส์ จุดจบออกแนวน่าสังเวช และน่าสงสารเช่นกัน

ส่วนนางร้ายฝ่ายหญิง เรื่องนี้นางร้ายหลายคน แต่ที่น่าพูดถึงคือ สิริโสภา...ไม่รู้สิ อ่านแล้วสงสารเธอมาก เฮ้ย! เนื้อใจเธอไม่ใช่ผู้หญิงร้ายกาจอะไรเลยนะ เธอน่าสงสารมากด้วย มันคืออะไรที่พระเอกนิยายเรื่องนี้เลี้ยงเมียเก็บ! แถมเลี้ยงแบบเหมือนสัตว์เลี้ยงมากอะ ที่คิดจะสนใจเมื่อไหร่ก็มา ไม่แยแสก็ปล่อยไว้เฉยๆ อ่านแล้วสงสารสิริโสภา พอเธอท้องกับราพณ์ ก็ดันแท้งลูกอีก (ถูกนางเอกขับรถชนโดยไม่ได้ตั้งใจ) จากหญิงสาวผู้บอบบาง อ่อนแอ กลายเป็น ผู้หญิงเจ้าแผนการ ยิ่งจุดจบของเธอ ซีนอารมณ์เศร้า หดหู่ ระหว่างสิริโสภากับราพณ์ ก็ทำได้ดีครับ

นิสัยของพระเอกบางส่วนก็โอเค ชอบ ให้ผ่าน แต่จุดที่ไม่ชอบมันเยอะกว่านี่สิ ไว้พูดทีเดียวละกัน ส่วนคาแรคเตอร์นางเอกเรา (คือกว่าจะเริ่มพูดถึงพระเอกนางเอกอย่างจริงจัง อุ้มสมเล่นพูดถึงตัวละครอื่นๆ ไปก่อนหลายตัวแล้ว ๕๕๕.) หม่อมราชวงศ์หญิงรสิกา ประกาศเกียรติ หรือ คุณหญิงอ้าย ก็ประมาณราชนิกูลในนิยายนี่ละครับ หยิ่ง และทะนงตนในศักดิ์ศรีของตัวเอง

มาถึงจุดที่ไม่ชอบกันบ้างหลักๆ ก็มาจากพระเอกเรานี่ละ! ราพณ์ ลิ้มวัฒนาถาวรกุล จุดที่ดีของตาคนนี้คือ ความเป็นผู้นำ การปกครองคน ความเป็นพี่ชายคนโตที่ต้องดูแลน้องๆ ความเก่ง นี่คือข้อดีของราพณ์ เขาทำได้ดี อ้อ...อีกอย่าง ความฉลาดแกมโกง เจ้าเล่ห์ ที่ชอบมากคือการตลบหลังนางร้ายอย่าง สุรีย์ส่อง รู้สึกสะใจนางร้าย ๕๕๕.

ส่วนจุดที่ไม่ชอบในตัวพระเอก คือรู้สึกว่ามันไม่ใช่คุณสมบัติของพระเอกเลยนะ (ไม่ได้คาดหวัง มโนว่า จะต้องดี สมบูรณ์แบบไปเสียทุกอย่าง) แต่ในฐานะผู้ชาย อุ้มสมไม่ชอบพระเอกที่ตบหน้าผู้หญิง นี่ตบเป็นว่าเล่นด้วย โมโห โกรธ ก็ตบทั้งน้องทั้งเมีย แล้วมันคืออะไรที่เล่นตบหน้านางเอก ต่อหน้าแม่นางเอก ยังไงก็ไม่สมควรอะ (ถ้าอุ้มสมเป็นแม่นางเอกนะ จะทำทุกอย่างเลยไม่ให้ลูกตัวเองได้แต่งงานกับผู้ชายพรรค์นี้เด็ดขาด) ฉากโรมานซ์ที่ต้องชวนสวิงสวาย แต่มาเรื่องนี้ อ่านแล้วมันชวนน่ากระทืบมากกว่า! เล่นข่มขืนนางเอกเพราะมีอารมณ์ วุ้ย! การที่เลี้ยงเมียเก็บก็ไม่ชอบนะ

สำนวนภาษา การดำเนินเรื่อง ก็ออกแนวนิยายยุคเก่าๆ นี่ละครับ เดินเรื่องค่อนข้างช้า เนือยๆ ยืดๆ ออกแนวน่าเบื่อ บทบรรยายเยอะเกิน เยอะมาก จนอุ้มสมแอบอ่านข้ามไปบ้าง ถ้าตัดส่วนน้ำออกไป จะไม่หนาเท่านี้เลยนะ ทำเล่มเดียวจบยังได้เลย

สำนวนภาษาที่อ่านแล้วรู้สึกขัดอกขัดใจ ไม่รู้ว่าคนอื่นเป็นไหม คงแล้วแต่รสนิยมคนมากกว่า ฮ่าๆๆ คือการใช้คำว่า “สวาท” พร่ำเพรื่อ เช่น รู้สึกสวาทเขา ฉันไม่ได้คิดสวาทเธอ ฉันไม่สวาทเธอแล้ว อะไรประมาณนี้ แทนที่จะใช้คำว่า “รัก” “เสน่หา” หรือ “พิศวาส” คือรู้สึกแปลกๆครับ ๕๕๕.

โดยรวมเป็นนิยายรัก ที่อุ้มสมถามตัวเองว่า มันใช่นิยายรักแน่นะ ฮ่าๆ สาวกสุขนิยม ไม่แนะนำให้อ่านครับ แต่ใครที่รับแนวโหดๆ ได้ พระเอกร้ายๆ รุนแรงได้ ก็น่าจะชอบคู่พระนางนะครับ ...เป็นนิยายรักที่ดาร์คและฮาร์ตคอร์จริงๆ

อุ้มสม

๑๖ พฤศจิกายน ๒๕๕๗