Marshall D Teach : เครื่องใช้ไฟฟ้าที่ชั่วร้ายที่สุดในประวัติศาสตร์ อายุที่มากขึ้นไม่ใช่ว่าจะมีแต่ข้อเสีย พอเราเติบโตขึ้น ความเป็นเด็กน้อยลง ก็มีข้อดีตามมาด้วย สมัยเด็กๆ นี่ ผมจัดได้ว่าเป็นคนที่กลัวความมืดมาก บางคืนนอนต้องเปิดไฟ ไม่เดินเข้าไปในตรอกที่ไม่สว่าง และชอบจินตนาการว่ามีตัวประหลาดที่มองไม่เห็นอยู่เสมอ แต่มาวันนี้กลับเฉยสนิท แถมค่อนข้างจะชอบความมืดเสียด้วยซ้ำ นั่งนิดอะไรเงียบๆ บนเตียงได้ยันเช้า ชักเบื่อกลางวันที่วุ่นวาย และหลงรักความสงบอันมืดมิดที่เอื้ออำนวยกับการนั่งเขียนงาน ไม่ใช่ความมืดจะน่ากลัวน้อยลง เพียงแต่เราบริหารมันได้ดีขึ้น ในบางแง่มุม คำว่า ‘บริหาร’ ของผม ผมหมายถึง ‘การคุมขัง’ ในบรรดาเฟอร์นิเจอร์และเครื่องใช้ไฟฟ้าในบ้านที่ผมตั้งชื่อให้ มีอยู่อันนึงที่ปกคลุมไปศาสตร์มืด จนผมต้องจองจำมันเอาไว้ไม่กล้าหยิบขึ้นมาเสียบปลั๊ก ผมตั้งชื่อให้กับมันว่า “พวกโจรสลัดหนวดดำ” หรือชื่อเฉพาะเจาะจงว่า “มาแชล ดี ทีช” ในเชิงประวัติศาสตร์แล้ว โจรสลัดหนวดดำทีชคืออสูรร้ายแห่งทะเลคาริบเบียน ส่วนในการ์ตูนเรื่องวันพีช ทีชคือโจรสลัดที่มีความสามารถใช้ความมืดดูดกลืนได้ทุกสิ่งทุกอย่าง ด้วยคุณสมบัติเหล่านี้ นี่จึงถือเป็นชื่อที่เหมาะกับเครื่องใช้ไฟฟ้าตัวนี้เหลือเกิน เพราะทีชในบ้านของผม มีความสามารถในการกักกร่อนผู้ใหญ่ให้พ่ายแพ้ให้กับความมืดและสูญเสียเหตุผลจนกลายเป็นเด็ก รวมถึงสามารถเปลี่ยนเด็กที่เป็นอนาคตของชาติให้กลายเป็นเยาวชนที่รัฐบาลเป็นห่วงได้อย่างง่ายดาย ในที่นี้ มาแชล ดี ทีช คือเครื่องเกม XBOX 360 ในแง่นึง คนที่เล่นเกมนี้จัดได้ว่าเป็นคนที่รักและอยากให้ตัวเองมีความสุข (เลยซื้อเกมมาเล่น) แต่หากพลาดท่าเล่นมากไปก็อาจจะกลายเป็นการรังแกตัวเองและรักสนุกจนมากเกิน ผมเข้าใจในความเสี่ยงนี้ดี ถึงแม้ทุกวันนี้จะไม่ได้เป็นเด็กตัวเล็กๆ แล้ว แต่ผมก็ยังไม่อยากเอาตัวเองเข้าไปเสี่ยงกับการติดเกม จวบจนเมื่อต้องเล่น เพื่อนำข้อมูลมาเขียน (ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของโครงการ “ไข่ 3 ใบ” ที่อยู่ตรงมุมขวามือของบล็อก) เพื่อความก้าวหน้าของโครงการแล้ว ผมจึงไม่มีทางเลือกนอกจากต้องปลดปล่อยทีชและลูกเรือของมันออกมา พวกลูกเรือของทีชก็คือ...เกมฮิตๆ มากมายที่พร้อมจะเผาผลาญ ทำร้าย และปล้นชิงวันเวลาของผู้คนอย่างเลือดเย็น สมัยยังเล็กๆ การถูกความมืดครอบงำจนกลายเป็นเด็กติดเกมถือเป็นความน่ากลัว เพราะจนพาลให้การเรียนตกต่ำ พอโตขึ้นมาความน่ากลัวก็ยิ่งทวีความรุนแรง เพราะเรามีความรับผิดชอบสำคัญๆ ที่พร้อมจะพังทลายมากกว่าเดิม...แต่ยังไงผมก็ต้องเสี่ยงเล่นมัน ด้วยสำหรับตัวผมที่จมปลักกับการขีดเขียนแล้ว ความมืดมิดที่ว่า มันยังน่ากลัวน้อยกว่ากระดาษที่ว่างเปล่าและหน้าจอเวิร์ดขาวๆ ที่ไร้ตัวหนังสือ   Create Date : 10 กรกฎาคม 2553 9 comments Last Update : 10 กรกฎาคม 2553 18:37:52 น. Counter : 1112 Pageviews. Share Tweet

พูเป็นคนไม่กลัวความมืด ตอนเด็กๆ จำได้ว่าตื่นมากลางดึก เดินไปเข้าห้องน้ำหลังบ้านโดยไม่เปิดไฟ พ่อได้ยินเสียงกุกกัก นึกว่าขโมยเข้าบ้าน มีช่วงหนึ่งพูติดเกมส์ออนไลน์ เล่นจนเสียงานเสียการ หรืออาจจะกลับกันเพราะทำงานไม่ได้ก็เลยเล่นเอาๆ แต่สรุปก็คือทำงานไม่ได้เอาแต่เล่นนั่นล่ะ แต่มันมีข้อดีนะ ทำให้พูไม่เครียดเวลาเล่น ลืมความทุกข์ได้ชั่วคราว ทดแทนหน้ากระดาษที่ว่างเปล่า ความเจ็บปวดที่ทำอะไรไม่ได้ ซึมเศร้ากำเริบ ช่วงนี้ พูก็ลุ่มๆ ดอนๆ ซึมบ้าง เลิกซึมบ้าง สลับกัน บางเดือนทำงานไม่ได้เลย มึนหัวตอนเช้า บางทีก็กลับมาดีขึ้นอย่างวันนี้ สำหรับพูความมืดนั้นไม่น่ากลัว แต่ใจมืดนั้นน่ากลัวมาก เป็นกำลังใจให้คุณชุดนอนนะ   โดย: pumpond 10 กรกฎาคม 2553 21:52:42 น.

จริงนะค่ะ เวลาที่เราโตขึ้นสิ่งต่างๆ มันก็ต่างจะคอยแย่งกันเปลี่ยนแปลง แม้ว่าบางอย่างเราไม่อยากให้เปลี่ยนก็ตาม แต่มันก็ยังดื้อดึง จะต้องเปลี่ยนให้ได้และเราต่างก็ต้องยอมรับมือกับมัน เพราะการเปลี่ยนแปลงมันเป็นไปตามเหตุการณ์ ประสบการณ์ และก็ธรรมชาติรังสรรค์ให้เป็นไปค่ะ ว่าแต่เรื่องเกมส์ ..ติดเกมส์ ...เราว่ามันยังน้อยกว่าอย่างอื่น เพราะอย่างน้อยๆ คิดในแง่ดีคือ เราเดือดร้อนตัวเอง .. แต่เอ พูดถึงว่าถ้าเดือดร้อนตัวเองแล้วพ่วงท้ายไปเดือดร้อนคนอื่นอีก อันนี้ก็คงต้องเรียกว่ามันเป็นสิ่งเลวร้ายพอควรเหมือนกันเน๊าะ เพราะฉะนั้นอะไรแต่พอดี ก็คงจะไม่มีปัญหาแต่ว่าถ้ามันมากเกินพอดี นั่นก็คงเรียกว่าเกินขีดคงต้องหาทางปรับตัวเหมือนกันนะค่ะ ^^ ...   โดย: JewNid 10 กรกฎาคม 2553 22:39:47 น.

เมื่อกี้เข้าไปอ่านเอ็นทรี่การ์ฟิลด์มาค่ะ อป.ชอบการ์ฟิลด์มาก(จริงๆก็ชอบแมวทุกประเภทแหล่ะ^^) จอห์นที่ไม่มีแมวอ้วนดูเหงามากเลย รูปสุดท้ายเศร้าT_T พูดถึงความเสี่ยงในการรักใครซักคนเนี่ย สุดท้ายชีวิตก็ไม่ใช่คณิตศาสตร์ ไม่ใช่ตลาดหุ้น คงจะมานั่งวิเคราะห์ risk management ก่อนออกเดทไม่ได้ (คิดแบบคนโสด และโสดต่อไป55) เราว่าการเสียใจที่ตัดสินใจอะไรลงไปยังดีกว่ามานั่งตีอกชกกำแพงว่าทำไมเราถึงไม่(กล้า)ทำเนอะ...สรุปว่า ขอให้คุณชุดนอนโชคดีในความรักนะคะ ง่า...one piece การ์ตูนที่ดิชั้นซื้อรวมเล่มมาเพราะแรงเชียร์จากชาวไทยทั้งประเทศแต่อ่านไม่ค่อยรู้เรื่องสุดท้ายเลยยกให้น้องชายไป มิกกี้บอกว่าสงสัยไม่บู๊พอ ตอนแรกอ่านhunterxhunterก็ไม่ค่อยชอบ พอมีบู๊เยอะๆเลยติด:) อป.ไม่ค่อยเล่นเกมส์แต่ชอบดูคนอื่นเล่นมากกว่าค่ะ โดยเฉพาะเกมส์น่ากลัวๆอย่างsilent hillประมาณนี้ เคยติดเกมส์NintendoDSเหมือนกัน นั่งจิ้มอยู่ได้ทั้งวันจนเบื่อไปเอง สังเกตตัวเองว่าเป็นพวกย้ำคิดย้ำทำ ชอบเล่นเกมส์แบบทำอาหารทำเค้ก (ติดcake maniaอาการสาหัส) ที่ไม่ต้องใช้สมองและทักษะมาก เน้นเล่นซ้ำวนไปเรื่อยๆ..ตอนนี้คิดว่าประหยัดเงินไปเอาพลาสติกกันกระแทกมานั่งบีบเล่นก็ได้ชั้น - -" ปล. เห็นรูปข้างๆ ชอบหนังA-teamมาก >w< แต่คุณชุดนอนคงรู้รสนิยมเราแล้วเนอะ แหะๆ เพิ่งไปดูพรีเดเตอร์มาด้วยค่ะ สนุกดีนะ *ยืดอกรับคำด่าจากเลือดสาดจันทร์สยอง*   โดย: อป (apple_cinnamon ) 11 กรกฎาคม 2553 9:26:27 น.

พูติดเกมส์หมากรุก กับครอสเวิร์ดใน www.thaibg.com จ้า แต่ตอนนี้เลิกติดแล้ว ไปได้เข้ามานานมาก น่าจะตั้งแต่ปีที่แล้วหลังจากเขาเก็บตังค์ เอิ้กๆ เป็นผลดีที่ทำให้เราเลิกเข้าได้ อีกประการคือพูเลิกติดเน็ตที่บ้าน เป็นการบังคับตัวเองไปในตัว เมื่อเราห้ามตัวเองไม่ได้ก็ต้องใช้วิธีบังคับ ซึ่งก็ได้ผลนะ ตอนนี้ก็เลยต้องมาตั้งหน้าตั้งตาสนใจงานในชีวิตจริง ก็ทำได้ดีขึ้นนะ แต่ยังไม่ดีมาก ค่อยๆทำไป ยังใช้เน็ตอยู่แต่ไม่มากเหมือนเมื่อก่อน ซึมจะกลับมาตอนทำงานไม่ได้ พอทำได้ก็ดีขึ้น สิ่งใดเกิดขึ้นแล้ว สิ่งนั้นดีเสมอ สู้ต่อไป   โดย: pumpond 11 กรกฎาคม 2553 21:15:50 น.

แก้ไขคำผิดข้างบน บรรทัดที่สาม "ไปได้เข้านานมาก" เปลี่ยนเป็น "ไม่ได้เข้านานมาก" ส่วนการเล่นเกมส์ของพูนับว่าไม่เสียเปล่าหรอก ได้เพื่อนมาเยอะแยะ แล้วก็การเล่นหมากรุกเป็นการฝึกสมองอย่างหนึ่ง ไม่น่าเชื่อที่เราซึมๆ ทำงานไม่ได้ กลับเล่นหมากรุกได้ ทั้งนี้เพราะตอนทำงานเราเครียด แต่เล่นหมากรุกไม่เครียดทั้งๆที่เล่นหมากรุกอาจจะต้องคิดมากกว่าด้วยซ้ำไป ส่วนการเล่นครอสเวิร์ดก็ทำให้รู้ศัพท์มากขึ้น แต่อย่างว่าล่ะมันไม่ได้เงิน และเสียเวลาอย่างมาก ปัญหาไม่ได้อยู่ที่เกมส์ แต่อยู่ที่การบริหารจัดการเวลาต่างหาก เพราะชีวิตเราต้องจัดลำดับความสำคัญของงาน เราเอาเวลาส่วนใหญ่ไปกับงานที่มีความสำคัญน้อยนั่นคือปัญหา ตอนนี้จึงต้องกลับมาใช้เวลากับงานที่มีความสำคัญเร่งด่วนมากกว่า หลังจากงานสำคัญเสร็จแล้ว พูก็กลับมาเล่นเกมส์ใหม่ได้ สู้ สู้   โดย: pumpond 11 กรกฎาคม 2553 21:29:40 น.

ความจริงผมก็ถือเป็นคนที่ติดเกมคนหนึ่งเลยนะ พัฒนาการก็ไล่ตั้งแต่เครื่องที่มีจอยสติ๊กเป็นตัวบังคับ (เครื่องไรหว่า) จนถึงเพลย์สอง ที่หยุดถึงแค่เพลย์สองก็อาจเป็นเพราะผมคงกลัวมันมั้งครับ กลัวว่าตัวเองมีแล้วจะไม่สามารถทำกิจกรรมอื่นได้ โดยเฉพาะเหตุผลเดียวกับคุณชุดนอน นั้นคือเรามีความรับผิดชอบสำคัญๆ ที่พร้อมจะพังทลายมากกว่าเดิม แต่ตอนนี้ก็คิดๆเหมือนกันว่าจะซื้อเพลย์สาม อันด้วยเนื่องจากผมอยากดูหนังที่เป็นบลูเรย์ สงสัยพอวันนั้นมาถึงผมคงต้องเตรียมตัวเตรียมใจให้ดีๆ (ว่าจะไม่เล่นเกมส์แบบหามรุ่นหามค่ำเหมือนอดีต) ส่วนเรื่องในบล็อคผม เท่าที่ทราบ TiMER ยังไม่มีใครเอาเข้ามาเลยนะครับ (ยิ่งดาราก็ไม่ดังอีกด้วย) แต่ก็ไม่แน่นะ หนังหลายๆเรื่องที่ผมคิดว่ามันไม่น่าทำ ออกมาก็ออกแผ่นลิขสิทธิ์แผ่นละไม่กี่ร้อยเยอะแยะเลย ส่วน Lucky 7 ที่เพื่อนบล็อคได้กล่าวถึงเอาไว้ เป็นหนังที่ฉายทางทีวีครับ พระเอก-นางเอกก็คุ้นตากันอยู่เหมือนกัน... แต่ผมยังไม่ได้ดูหรอกนะ อยากดูมาก สงสัยคงต้องไปหาโลหดเอาแล้ว ปล. อ๊ากก สปอยล์ case 39 ผมยังไม่ดูเลย 55 ปลล. อป - เรายังไม่ได้ดูพรีเดเตอร์ แต่มีลางสังหรณ์ว่าจะชอบ (ขอมารอยืดอกรับคำด่าจากคนอื่นเป็นเพื่อน 55)   โดย: BdMd IP: 124.120.63.170 12 กรกฎาคม 2553 21:11:27 น.

กลัวความมืดคะ ถ้าจะพูดให้ถูกคือกลัวอะไรที่มองไม่เห็นมากกว่า เช่นพวกอดีตมนุษย์ ตอนกลางคืนตื่นไปเข้าห้องน้ำยังต้องวิ่ง ขาเขียวเพราะกระแทกขอบเตียง ทุกวันคะ แต่ต้องนอนปิดไฟไม่งั้นนอนไม่หลับ   โดย: ฮง นานนี IP: 164.71.1.147 13 กรกฎาคม 2553 16:51:26 น.

หลังจากความมืดมิดก็แสงสว่าง นี้คือหลังหารของพิชัยยุทธทมิฬ ^^   โดย: TopfeeBlue IP: 203.158.4.226 27 ตุลาคม 2553 23:25:50 น.

ของแก้คำผิดนิดนึงจาก "หลังหาร" เป็น "หลักการ"   โดย: Topfeeblue IP: 203.158.4.226 27 ตุลาคม 2553 23:29:30 น.