▲== คุณตำรวจขรา จะจับนู๋ตรงไหนก่อนดีคะ... (คนมันซวย) ==▲

ไม่รู้อะไรกันนักกันหนา… หมู่นี้อะไร ๆ มันก็วุ่น ๆ วาย ๆ ไปซะหม๊ดดดด... 3-4 วันมานี้มีแต่เรื่องแต่ลาว เอ๊ย ๆ ราวค่ะ....

ชีวิตอิชั้นช่วงนี้เสี่ยงต่อการติดคุกติดตารางซะเหลือเกิ๊นนน เหลือเกิน... และมีแต่เรื่องที่เอาตำรวจมาพัวพันอยู่เรื่อยสิน่า....

เนี่ยล่ะน๊า... โบราณเค้าว่าไว้ว่า.... “เกลียดอะไร มักจะเจออย่างนั้น”

เริ่มจาก.... 4 วันที่แล้ว.... กับเหตุการณ์อันน่าโมโห

เรื่องเริ่มต้นเกิดจาก (ไอ้) คุณยามหน้าหมู่บ้านค่ะ..... แม๊ ๆ มันน่าโมโหชิบเป้ง.... น่าโมโหแบไหน อย่างไร... ติดตามต่อนะคะ แล้วทั่นผู้ชมจะร่วมโมโหมันกะอิชั้นด้วย 555555555555555 ... แบบว่าหาแนวร่วมค่ะ

ปรกติแล้วอิชั้นเนี่ย..... ค่อนข้างเป็นผู้ดีตีนแดง ตะแคงตีนเดินค่ะ.... การจะเอ่ยเรียกใครนั้น... อิชั้นจะให้เกียรติเค้าเสมอค่ะ.... เว้นซะแต่ว่า..... มันดันมาสะกิดต่อมเดือดและหาเรื่องอิชั้นก่อน.....

หึหึ.... เป็นได้เห็นดีกันแน่..... คนสวยก็ใจร้ายเป็นนะคะ..... อิอิ

....... ทุกเย็นหลังเลิกงานแล้วเนี่ย อิชั้นจะให้น้องชายขับมอไซค์เข้าไปส่งขึ้นรถตู้ เพื่อไปเล่นฟิตเนสที่ฟวเจอร์ ฯ รังสิต ในหมู่บ้านทุกวัน.... และก็ปฏิบัติเช่นนี้มาเรื่อย ร่วมปีแล้ว.... จนกระทั่งปัจจุบัน

....... เย็นวันนั้น..... บรรดา (ไอ้) คุณยามทั้งหลาย ชุดนี้ เพิ่งมาทำงานได้ รู้สึกจะไม่ถึงเดือน..... (ยามชุดก่อนน่ะ รู้กันทั้งนั้น ว่าอิชั้นน่ะเป็นใครมาจากไหน.... และรู้ดีว่า.... อิชั้นน่ะลูกครายยยย... เหอ ๆ ).... โดยทุก ๆ วันก็ปรกติดี... ถึงเวลาก็จะลุกมาเปิดไม้กั้นหน้าประตูหมู่บ้านให้

สักพัก น้องชายอิชั้นก็ขับรถไปจ่อติดกับไม้กั้นเลย.... มันก็ไม่ลุกมาเปิดให้.....

....... ตอนนั้นอิชั้นรีบมาก ๆ กลัวจะไม่ทันรถตู้ แต่ก็ไม่ได้อะไร รอว่าเมื่อไหร่มันจะลุกมาเปิด.....

....... แต่น้องชายอิชั้นน่ะ (กำลังวัยรุ่น) รอไม่ไหว จึงบีบแตร... “ปี๊นนนน”.... ไป 1 ที....

....... ไอ้ยามคนนึง มันตะโกนมาว่า.... “โห ไรเพ่ แค่นี้ต้องบีบแตรด้วยรึไง ทีหน้าทีหลังน่ะ ไม่ต้องมาบีบนะ กำลังจะลุกไปเปิดให้เนี่ย ไม่เห็นรึไง” ...... มันพูดด้วยสีหน้าท่าทาง นักเลงสุด ๆ หน้าตาพยักเพยิด แบบว่าข้านี่แน่ ข้านี่ใหญ่ซะเต็มประดา.....

ตอนแรกอิชั้นก็ไม่ได้รู้สึกอะไร.... แต่พอหันไปเห็นหน้าตา ท่าทางมันแล้ว ชวนให้โมโหอย่างยิ่ง.... จึงอ้าปากกำลังจะตะโกนบอกมันไปว่า... “ก็ทำไมไม่รู้หน้าที่ ถ้าลุกมาเปิดแต่แรก ก็ไม่บีบ(แตร) หรอก”

หลังจากนั้นสักพัก..... ไอ้ยามมันไม่เลิก มันโวยวาย แบบว่าของขึ้น และมันคงคิดว่า.... ถ้าตูไม่มีเรื่องกับไอ้ อี 2 คนนี้ ตูต้องชักแหง่ก ๆ ตายเสียเพลานี้

อิชั้นขี้เกียจรำคาญ แบบว่า คงจะ (แกล้ง ๆ)กลัวมันกันซะเต็มประดา เลยไม่ตอบโต้มัน....

........ แต่น้องชายอิชั้นออกรถมาแล้ว ย้อนถามอิชั้นว่า.... “เจ๊รัตน์ เมื่อกี๊มันพูดว่าอะไรนะ”.... อิชั้นจึงบอกให้น้องชายฟัง พร้อมกับทำน้ำเสียงและหน้าตาอย่างที่มันทำ.....

น้องชายอิชั้นจึงบอกว่า.... “เดี๋ยวไปถามมันหน่อยสิ ว่าเมื่อกี๊มันพูดว่าอะไร”

จึงขับรถย้อนออกมา..... แต่ยังไม่ทันที่เราจะถามมัน.... มันกลับย้อนถามมาก่อนว่า.... “เฮ๊ยย เมื่อกี๊บีบแตรทำไมวะ” ..... พร้อมทำท่าทางว่าตูนี่โคดใหญ่

...... “ก็มึงไม่เปิดประตูให้กรูทำไมล่ะ” น้องชายอิชั้นตอบไป.....

...... ทันใดนั้น ความใหญ่ดับเบิ้ลเข้าสิง (ไอ้) ยามทันที.... มันลุกขึ้น ตบโต๊ะ.... “ปังงงงงงงงง” และตะโกนว่า... “แล้วมึงจะเอายังไงวะ” ..... อู๊ยยย โคดน่ากลัวเลยว่ะ อิชั้นกะน้องชาย กลัวกันจนคอยืด หัวโผล่เลยล่ะ....

...... “เออ กรูเอาแน่ มึงรอแป๊บนึงนะ” ..... น้องชายอิชั้นตอบไป.....

...... ทันใดนั้น น้องชายก็วิ่งปรู๊ดดดดดด ไปเรียกพี่ชายมา.... “เฮียทิด ๆ มานี่หน่อยเร็ว ไอ้ยามมันกวนตีน” .... โธ่ อิชั้นก็นึกว่าน้องชายจะสาดหมัดใส่มันให้หน้าหงาย...... ที่ไหนได้ ไปตามพี่ชายคนโตมาค่ะ.... 5555555555 (แบบว่าน้องชายยังเด็กค่ะ กลัว (ไอ้) ยามมันรุมเอา ตั้ง 5 คน)

...... พร้อมกันนั้น (ไอ้) ยามมันก็ขี่จักรยานปรู๊ดดดดดดดดดดดดดดดด หายไปเลย....

...... ตอนนั้นนึกว่ามันหนีค่ะ.... ที่ไหนได้ มันไปโทรศัพท์ แจ้งตำรวจ..... ว่าให้มาที่หน้าหมู่บ้านด่วน มีนักเลงมาหาเรื่องมัน ช่วยมาลากคอไปหน่อย...... หูยยยย น่ากลัวซ๊า.....

....... พอพี่ชายอิชั้นมาถึงป้อมยาม..... (ไอ้) ยามเพื่อน บอกว่า... “โห ไรวะ แค่นี้ต้องไปตามพวกมา” พร้อมกัยบสีหน้าและแววตาที่ยั่วอวัยวะเบื้องล่างมาก ๆ เลยค่ะ

....... “กรู ไม่ใช่พวกเว๊ย กรูน่ะพี่ชายมัน มึงมีปัญหาอะไรหรอ.... มึงรู้ไม๊ กรูน่ะลูกใคร” กร๊ากกกกกกก... พี่ชายอิชั้นจึงต้องแสดงความใหญ่แข่งกะพวกมันหน่อย ว่าใครมันจะแน่กว่าใคร....

....... จากนั้น พวกเพื่อนมันก็หัวหด ไม่มีใครปริปากอะไรสักคน บอกแต่ว่าไม่รู้ ไม่เห็น.....

....... สักพัก คุณตำรวจสุดหล่อ 3 นาย เดินทางมาถึงที่เกิดเหตุ......

....... คุณตำรวจเห็นพี่ชายอิชั้นอยู่ก่อนแล้ว จึงคิดว่าพี่ชายน่ะ มาเคลียร์คดีให้คนอื่น ไม่คิดว่าจะมาเป็นคู่กรณีกันเอง

....... (ไอ้)ยามนั่นมันก็ฟ้อง ๆ ๆ ๆ ตำรวจใหญ่เลยว่า.... อิชั้นกะน้องชายน่ะ มาหาเรื่องมัน.... โดยหารู้ไม่ ว่ามันกำลังเล่นกับไฟ 555555555555555555555555

....... พวกเราก็ปล่อยให้มันพล่าม ๆ ๆ ไป ...... จนทนไม่ไหว.... จึงเป็นฝ่ายพูดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมั่ง ....

(ไอ้) ยามมันปฏิเสธหน้าด้าน ๆ ว่ามันไม่ได้โวยวาย มันไม่ไดทุบโต๊ะ มันไม่ได้หาเรื่อง.....

...... พวกเพื่อน ๆ มันก็เงียบกันกริบ.... จนพี่ชายอิชั้นบอกว่า.... “เฮ๊ย ไอ้นี่มันพูดจริงไม๊... มึงไม่ต้องกลัวหรอก กรูน่ะเล่นเป็นคน ๆ ไป กรูไม่เหมารวมหรอก แต่ถ้าพวกมึงไมพูดน่ะ กรูจะเล่นยกฝูงเลยมึง”

...... เพื่อนมันจึงยอมรับว่า..... สิ่งที่อิชั้นกะน้องชายพูดน่ะ เป็นความจริง.....

แต่ (ไอ้)ยาม มันยังหน้าด้านหน้าทน บอกว่า.... “ก็ผมยุ่งกันอยู่ และกำลังจะลุกไปเปิดให้แล้ว แต่พี่เค้าใจร้อนกันเอง” ......

....... สงครามปะทะคารมจึงเกิดขึ้นอีกระลอก..... เพราะอิชั้นกะน้องชายไม่ยอมมันหรอก.... ที่มันพูดน่ะ ตอแหลทั้งเพล ..... มันไม่ได้ทำอะไรกันเลย มันนั่งกันอยู่เฉย ๆ แล้วมันบอกว่ายุ่ง..... กันทั้ง 4- คน.... ตลกว่ะ

แล้วถึงมันจะยุ่งซะขนาดไหน.... มันต้องรู้หน้าที่ตัวเอง รู้ว่าหน้าที่มันคืออะไร.... มันมาอ้างแบบนี้หน้าด้าน ๆ

...... เถียงกันพักใหญ่ ๆ ..... มันก็ยืนยันว่า มันไม่ผิด.... มันโดนหาเรื่อง มันโดนป่วน....

...... ลืมบอกไปว่า.... เป็นความซวยของพวกมันอ่ะนะ..... ที่ดันมามีเรื่องกะพวกอิชั้นน่ะ....

มันช่างไม่รู้เอาเสียเลยว่า..... ตำรวจเกือบทั้ง จ. เนี่ย.... เราคุ้นเคย และรู้จักกันดี.... และที่สำคัญ โดยเฉพาะตำรวจ 3 คนที่มาตอนนั้น..... บอกได้ว่า.... โคดสนิทน่ะ....

....... คุณตำรวจ ถามพวกมันว่า.... “ตกลงจะเอายังไง มีอะไรมาเคลียร์กะผมดีกว่า.... 2 คนเนี๊ยะ น้องสาว กะน้องชายผมเอง มีปัญหาอะไรอีกไม๊”.....

....... (ไอ้) ยามเริ่มจ๋อย.....

....... ทันใดนั้น หัวหน้ายามก็ลงรถมา (มันโทรไปฟ้องหัวหน้ามันด้วย).... ยกมือไหว้พี่ชายอิชั้น “อ้าว หวัดดีครับพี่ มีอะไรกันหรอครับพี่ ผมต้องขอทาพี่ด้วยนะครับ” ...... พูดอย่างสุภาพอ่อนน้อม

....... (ไอ้) ยามจ๋อยหนักกว่าเดิม หน้าเริ่มเซียว ๆ เหมือนจะเป็นลมแระ 555555555555555555.... สะใจชิบเป้ง

....... สรุป..... (ไอ้) ยามมันก็เรียกหัวหน้ามา ให้มาด่ามันกันเองนั่นล่ะ.... แล้วสั่งสอนว่าให้ดูตาม้าตาเรือด้วย....

....... ส่วนคุณตำรวจที่มันโทรไปแจ้งความ.... เค้าก็จะจับพวกมันกันเองนั่นล่ะค่ะ..... เหอ ๆ .....

....... เนี่ย ปรกติแล้ว อิชั้นจะเรียกพวกมัน เอ๊ย ๆ เค้าว่า คุณรปภ. ตลอดเลย อุตส่าห์ใมห้เกียรติพวกมัน ไม่เรียกว่ายาม.... จะถามอะไร ก็จะ “คุณ รปภคะ รถตู้ออกไปรึยัง” “คุณรปภคะ ช่วยเรียกแท็กซี่ให้ด้วยนะคะ” ......

แต่มัน..... พวกมัน ทำให้คนสวยอย่างอิชั้นต้องนิสัยไม่ดี..... ฮึ่ม ๆ .....



เรื่องต่อไป..... เหตุการณ์ระทึกขวัญค่ะ.... สด ๆ ร้อน ๆ เมื่อวานนี้เอง… แบบว่าอิชั้นเกือบตั้งเข้าไปนอนกินข้าวแดงในวังเต เพราะความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ซะแล้ว.... เฮ้อออออ

....... เรื่องมีอยู่..... แท่นนน แทนนนน.... แท๊นนน....

เมื่อวานซืนตอนสาย ๆ .... อิชั้นออกเอาเมมโมรี่ การ์ด ของกล้องดิจิตอล ไปให้เตี่ย ที่จังหวัดค่ะ.... พอดีกล้องที่เอาไป การ์ดมันเต็ม แล้วมันงานสำคัญมาก ๆ .... ซึ่งตอนนั้นเตี่ยก็ไม่รู้ว่าทำไมกล้องมันกดไม่ลง.....

อิชั้นจึงต้องเอาไปให้ด้วยตัวเอง เผื่อมันไม่ใช่การ์ดเต็ม จะได้แก้ไขได้......

ก็ไปกะพี่ชาย 2 คนค่ะ.... ผ่านตลาดรังสิต.... พี่ชายอิชั้น (คนเดียวกันกะเรื่องตะกี๊น่ะ) ก็แวะ ให้อิชั้นเอาล็อตเตอรี่ไปขึ้นเงินให้หน่อย

มัน (อีกแล้ว เพราะโมโหค่ะ).... จึงขับรถเข้าไปในตลาดหาแผงล็อตเตอรี่ที่รับขึ้นเงินรางวัล .....

...... “อ้อ เจอแล้ว....” .... ร้านนี้มีตำรวจนั่งอยู่ด้วยค่ะ..... แต่ เดชะบุญของอิชั้นค่ะ.... ทั้มันไม่มีที่จอดรถ.... จึงต้องขับรถเลยเข้าไปอีกหน่อย

...... อ้อ.... เจออีกร้านนึง เอาร้านนี้ก็ได้.....

จอดรถปุ๊บ มันก็สั่งให้อิชั้นลงไปเลยค่ะ พร้อมกับส่งล็อตเตอรี่ให้คู่นึง....

>“เอาลงไปเองดิ ทำไม่เป็น ไม่รู้ต้องทำยังไง ไม่เคยขึ้น” ..... อิชั้นอิดออด เพราะไม่รู้จริง ๆ

เกิดมาไม่เคยเกี่ยวข้องกะเรื่องพวกนี้เลยค่ะ .... ทำไม่เป็น.... กลัวจะโดนเค้าโกงเอา....

สรุป มันให้อิชั้นลงไปค่ะ....

...... อิชั้นก็เดินตรงแด่ว.... ไปที่ร้านที่รับขึ้นเงินทันที.... “พี่คะ ขึ้นเงินหน่อยค่ะ” .....

...... แม่ค้าก็รับไปตรวจ ๆ ๆ ดู ๆ ไล่ ๆ ๆ เลข.... ทำท่าว่าโอเค เหมือนจะเอาเงินให้อิชั้นแล้ว....

จู่ ๆ ก็เหมือนสายฟ้าฟาดมากลางใจ..... “เฮ๊ยย นี่มันอะไรเนี่ย.... นี่มันใช่ซะที่ไหน มันคนละงวดกันเลยนะเนี่ย” .... พร้อมกับแปลงร่างเป็นนางยักษ์ขะหมูขี๋ผสมพันธุ์กับนางพันธุรัตน์ทันที.....

...... อิชั้นก็ตกใจค่ะ .... ยื่นมือไปหยิบล็อตเตอรี่ไปนั่นมาดู.... แต่แม่ค้าทำเป็นไม่ยอมปล่อยล็อตเตอรี่ แบบว่า เหมือนกลัวว่าอิชั้นจะหนียังไงยังงั้น....

“เนี่ย เห็นไม๊เนี่ย.... มันคนละงวดกัน แล้วจะมาโกงกันหรอ ดีนะเนี่ย ที่รู้ทัน ไม่งั้นนะ ........ แจ๊ด ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ " .... อิชั้นเริ่มทำอะไรไม่ถูกแล้วค่ะ

สาบานได้เลยว่า ... อิชั้นไม่รู้เรื่องจริง ๆ ค่ะ ไม่มีเจตนาเลย.... “แล้วมันงวดไหนคะพี่ ไหนคะ” พร้อมกับชะโงกหน้าไปขอดู

“โกงกันเห็น ๆ แบบนี้ เดี๋ยวเรียกตำรวจมาลากคอเลย....” .... พี่แกทำท่าทาง หน้าตา เหมือนจะฉีกอิชั้นออกเป็นเสี่ยง ๆ แล้วจับยัดใส่ปากเลยง่ะ.....

...... “ขอโทษนะคะพี่ ไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ ค่ะ คงหยิบผิดใบมา พอดีไมทันดูงวดน่ะค่ะ ขอโทษนะคะ” .... อิชั้นพูดพร้อมกับรีบหยิบล็อตเตอรี่ใบนั้นมา แล้วรีบจ้ำพรวด ๆ ๆ หนีออกมา....

ปล่อยให้แม่ค้า สาบแช่งอิชั้นต่อไปคนเดียวค่ะ......

เมื่อมาถึงที่รถ.... พี่ชาย มันยังมีหน้ามาถามอิชั้นอีกนะ ว่าได้กี่บาท ทำไมเร็วจัง.....

เท่านั้นล่ะ อิชั้นก็ฉุนกึ๊กเลยค่ะ ..... “ได้ห่ะอะไรล่ะ เค้าไม่เอาตำรวจมาจับติดคุกก็ดีนักหนาแล้ว.... แม่งเอ๊ย นี่มันงวดไหนเนี่ย มันใช่ซะที่ไหน เกือบโดนตบตายคาตลาดแล้วไม๊ล่ะ”..... อิชั้นโมโหสุด ๆ ใส่เป็นชุดเลย

“อ้าววว เกือบซวยแล้วไม๊ล่ะ ดีนะ ไม่ไปร้านเมื่อกี๊ ที่มีตำรวจนั่งอยู่ด้วย โชคดีนะที่ไม่มีที่จอด”..... พี่ชายมันมีหน้ามาพูด

“แมร่ง.... หาเรื่องให้ตูแล้วไม๊ล่ะ” .... อิชั้นโวยต่อ
พี่ชายมันหัวเราะชอบใจ แล้วบอกว่า.... “สงสัยหยิบใบผิดมาว่ะ” ..... หึหึ

....... กลับมาบ้าน มันเที่ยวพูดไปทั่วว่า.... “อีรัตน์มันจะไปโกงล็อตเตอรี่เค้า ดีนะ เค้าไม่เอาตำรวจมาจับมันติดคุก”....

“เออมาสิ.... จะได้ถามตำรวจหน่อยว่า.... จะจับตรงไหนก่อน... จะได้จัดให้ถูก”...... แม๊.... มันยั๊วะนัก

...... โมโหมาก ๆ แล้วลมจะขึ้นค่ะ.... เอ้อออออออออออออออออออออออออ............... เอ่อออออออ.... ยาดม ๆๆๆ ขอยาดมหน่อย คนสวย จา เปนนนนนน โลมมมมมมมม

เอื๊อกกกกกกกกกก....



ช่วงนี้รู้สึกว่าอิชั้นดวงจะสมพงษ์กะพวกคนในเครื่องแบบซะจริง ๆ เลยนะคะ....

ความวัว ยังไม่ทันหาย ความควายดันเข้ามาแทรกซะอีก.... เฮ้ออออ...

สงสัยชาติที่แล้วลืมทำบุญด้วยเครื่องแบบแน่ ๆ เลยเรา...

อะไรมันจะซวยซับซวยซ้อนขนาดนี้.... ชีวิตตู

....... เมื่อวานนี้หมาด ๆ อีกแล้วครับทั่น .....

ก็แบบว่าอยู่ดีไม่ว่าอ่ะนะคนลาว...เอ๊ย ๆ เรา... ก็เมื่อวานนี้อิชั้นน่ะดันยสะแล๋นลางานหยุด 1 วัน... เพื่อที่จะเดินทางเข้าไปดูงานในวังสวนจิตรลดา.... กับบรรดาข้าราชการและพลเรือนแถว ๆ บ้านค่ะ.... ก็พอดีเค้ามาวานให้ไปช่วยถ่ายรูปและช่วยเก็บข้อมูลให้หน่อย...

เอ้า ๆ ไป ๆ ๆ .... เรื่องแบบนี้ถนัดยู่แล้ว.... ไปก็ไป... อีกอย่างถือว่าเป็นเรื่องดี ๆ งามด้วยล่ะค่ะ เพราะจะได้มีโอกาสไปร่วมลงนามถวายพระพรในหลวงด้วย.....

นัดขึ้นรถบัส ที่หน้าโรงเบียร์ฯ ฟิวเจอร์พาร์ค รังสิตฯ ตอน 7 โมงเช้าค่ะ....

ขณะที่กำลังรอรถบัสอยู่.... น้าของออิชั้นดันปวดฉี่ รบเร้าให้ช่วยพาไปเข้าห้องน้ำหน่อย.... อิชั้นอิดออดอยู่นาน เพราะรถกำลังมาแล้ว ไม่อยากให้คนอื่นเค้ารอ....

สุดท้ายก็ใจอ่อน ทนสงสารน้าไม่ไหว เลยพาไปเข้าห้องน้ำ ที่ไกลแสนไกล.....

ที่จริงอิชั้นก็ไม่ได้ป่งได้ปวดกับเค้าหรอกค่ะ แต่ไปถึง.... อ่ะ เข้าซะหน่อย จะได้เดินมาไม่เสียเที่ยว.....

สุดท้ายก็ไม่ได้ทำธุระอะไรหรอกค่ะ เพราะมันยังไม่ปวด ก็เข้าไปนั่งยังงั้นแหล่ะ .... เสร็จสรรพก็ออกมาหน้าห้องน้ำ กำลังจะเดินกลับไปที่รถ.....

อ้าวว... พอดีแม่เดินมา เลยต้องอยู่รอแม่ก่อน....

ไม่ถึง 5 นาที..... (จากที่อิชั้นออกมาจากห้องน้ำ).... น้าก็บอกว่า... “รีบไปเร็ว ๆ เดี๋ยวเผื่อไม่มีใครเฝ้ากระเป๋าให้ เผลอขึ้นรถกันหมด”

“เออ... เอ้อ.... เออ ใช่ กระเป๋า.... กระ... กระ... กระเป๋า ... กระเป๋านู๋อยู่ไหนล่ะ” .... อิชั้นร้องขึ้นมาอย่างตกใจ

...... “อุ๊ย ตายห่ะ... กระเป๋า อยู่ในห้องน้ำ”.... อิชั้นนึกได้ก็วิ่งแจ้น ๆ เข้าไปในห้องน้ำ.... พร้อม ๆ สวนกับชาย 2 คน ซึ่งกำลังเดินออกมาพอดี

...... อ่านไม่ผิดหรอกค่ะ.... มีผู้ชาย 2 คนมาเข้าห้องน้ำหญิงค่ะ.... แล้วมาเข้าต่อห้องที่อิชั้นออกมาพอดี.....

...... อิชั้นรีบเข้าไปดูกระเป๋า.... “เฮ้อ.... โล่งออกกระเป๋ายังอยู่... แต่.. เอ๊ะ... ดูก่อนอะไรหายป่าว”

...... ทันใดนั้น เมื่อเปิดกระเป๋าสะพายที่ลืมไว้.... โอยยยย อิชั้นจะเป็นลมค่ะ.... กระเป๋าสตางค์อิชั้นกระจุยกระจาย... ไม่มีเงินเหลือเลยสักบาท.... ฮือ ๆ ๆ .... อยากจะร้องกรี๊ด ๆ ๆ ๆ ๆ

...... มือถือ..... มือถือล่ะ.... ใช่ ๆ มือถือล่ะอยู่ไหน..... ค้น ๆ ๆ แม่ง.... มือถือก็เอาไปด้วย.... ฮือ ๆ ๆ ๆ.... คนสวยจะเป็นลม.....

ทำไงดีล่ะ ทำอะไรไม่ถูก.... ใช่ .... ตอนนั้นอิชั้นคิดว่าต้องเป็นผู้ชาย 2 คนนั้นแน่ ๆ .... เพราะตอนนั้นไม่มีใครเลย ที่มาเข้าห้องน้ำ ก็มีแต่พวกอิชั้น กะ ชาย 2 คนนั้น.....

แต่ใจอิชั้นก็ไม่อยากโทษเค้าหรอกนะคะ.... แต่สถานการณ์มันทำให้คิด....

....... “ยาม..... ยามอีกแล้วหรอวะเนี่ยยยยยย !!!!! ”

เนื่องจากตอนที่อิชั้นเดินมาเข้าห้องน้ำ ตอนนั้นจะมีรปภ. จำนวนประมาณ 40-50 คน มาออกกำลังกาย ฝึกระเบียบกันที่ลานจอดรถหน้าห้างฯ ... แล้วช่วงที่อิชั้นเดินผ่านไป พวกรปภ. ก็พักแถวพอดี แล้วมี 2 คนที่แยกเดินตามพวกอิชั้นมาเข้าห้องน้ำ.....

แต่มาถึง ห้องน้ำชายปิดทำความสะอาด..... ตอนอิชั้นเปิดประตูห้องน้ำออกมายังตกใจ ที่เจอชาย 2 คนนั้นมาเข้าห้องน้ำหญิง....

ที่มั่นใจว่าใช่รปภ. กลุ่มที่ฝึกอยู่เมื่อกี๊ก็คือ.... การแต่งตัวด้วยกางเกงขาสั้น เสื้อยืด รองเท้าผ้าใบ เหมือน ๆ กัน และในเวลาเช้าขนาดนั้น (ยังไม่ 7 โมงดีเลย) ยังไม่มีคนอื่นหรอกค่ะ.... เพราะห้างฯ ยังไม่เปิด

...... ที่สำคัญ ที่อิชั้นคิดก็คือว่า.... ถ้าเป็นคนอื่น.... ทำไมไม่เอากล้องวีดีโอ กับกล้องดิจิตอลไปด้วยล่ะ.... แพงกว่าโทรศัพท์มือถือตั้งแยะ... เพราะเครื่องที่อิชั้นใช้อยู่นั้น มันแค่ 2 พันกว่าบาท....

อีกอย่าง.... มือถืออิชั้นใส่ซองไว้.... มันยังเอาซองออกทิ้งไว้เลยอ่ะ.... อิชั้นจึงคิดว่า.... เพราะมันต้องการให้สิ่งที่มันเอาไปดูน้อยและเล็กที่สุด และให้ไม่ผิดสังเกตมากที่สุด เนื่องจากนุ่งกางเกงขาสั้นมา และไม่มีกระเป๋าอะไรมาเลย.... การที่ควักเอาแต่เงิน และเอาแต่ตัวมือถือไป จึงง่ายและสะดวกต่อการพกพามากที่สุด.....

...... ตอนนั้นอิชั้นก็จะไปแจ้งให้หัวหน้า รปภ. รับรู้ไว้ก่อน... แต่รถบัสดันรออยู่พอดี เลยไม่อยากให้คนอื่นเค้าต้องมารอเราคนเดียว เกรงใจคนส่วนมาก... ก็เลยวิ่งขึ้นรถบัสไปแบบหมดอาลัยตายอยาก....

..... อีกอย่างอิชั้นก็จำหน้า 2 คนนั้นไม่ได้ด้วย จำได้แต่เสื้อผ้าที่ใส่.... ไอ้ครั้นจะไปแจ้ง ก็กลัวว่าคนอื่นที่ใส่เสื้อผ้าสีเดียวกันจะพลอยเดือดร้อนไปด้วย.....
จึง..... “เออ ช่างมัน.... ถือว่าฟาดเคราะห์ เงินทองของนอกกาย (หาแทบตายก็ได้มาแค่นี้ล่ะ) ก็เรามันดันชุ่ยเอง”

...... ตอนเย็น จึงกลับไปทำเรื่องแจ้งไว้ที่ห้างฯ ทางเจ้าหน้าที่ก็เรียกหัวหน้ารปภ. มารับเรือ่ง และไปดำเนินการสอบสวน.... พี่หัวหน้ารปภ. เค้าก็ยังจำพวกอิชั้นที่เดินผ่านไปได้เลย.... ส่วนอิชั้นก็จำหน้าพี่เค้าได้เหมือนกัน....

...... อิชั้นก็ไม่ได้หวังอะไรหรอกค่ะ เพราะเข้าใจว่ามันตามตัวยาก เพราะเราไม่ได้แจ้งตั้งแต่ตอนเช้า.... อิชั้นก็แจ้งไปยังงั้นแหล่ะค่ะ..... ไม่ได้หวังว่าจะได้คืนมา....

....... คนอื่นอาจจะคิดว่าเงินแค่ 3 พันกว่าบาท กับมือถือเก่า ๆ เครื่องนึงแค่นี้เอง.... แต่สำหรับอิชั้นแล้ว.... เงินแค่นี้มันมากมายมหาศาลเหลือเกินค่ะ.... มันทำให้อิชั้นได้ไปหาหมอ ได้มีค่ารถ และค่ากินได้อีกเป็นเดือน ๆ เลยล่ะค่ะ

เฮ้อ................

แต่ในความโชคร้าย (เพราะความสะเพร่าของตัวเอง) ก็ยัง......

...... โชคดีมาก ๆ ที่บัตรต่าง ๆ ยังอยู่ครบ และมันไม่เอากล้องทั้ง 2 ตัวไป.... ไม่งั้นชีวิตตูบรรลัย.... เพราะกล้องทั้ง 2 ตัวนี้.... อิชั้นเพิ่งยืมเจ้านายมาสด ๆ ร้อน ๆ เมื่อคืนนี้.... อีกหนึ่งโชคดีก็คือ.... ตอนกลางวัน เจ้านายฝากให้อิชั้นไปจ่ายค่าบัตรเครดิตฯ ให้ โดยให้เงินมาทั้งหมด 7800 บาท....

..... แต่อิชั้นไปจ่ายให้ไม่ทัน.... กลางคืนที่ไปยืมกล้อง อิชั้นจึงเอาเงินคืนเค้าไปก่อน ก็กะว่าเผื่อเค้าจะไปจ่ายเอง.....

โชคดีไม๊ล่ะ.... ไม่งั้นใช้หนี้หัวโตเลยตู..... เฮ้อ.....

แล้วก็โชคดีอีกอย่าง.... ที่โอนเงินใช้หนี้ พี่คนนึงไปเรียบร้อยแล้ว 1,000 บาท.... ส่วนที่เหลือในกระเป๋า 3,000 กว่าบาท ก็เพิ่งไปเบิกเจ้านายมา กะว่าเสร็จงานแล้ว จะโอนใช้หนี้ให้พี่อีกคนนึง.... ที่ยืมเงินมาลงทะเบียนเรียน....

...... หมดค่ะ..... หมดกัน.... หมดเกลี้ยง..... หมดเลย..... หมดแล้ว..... ไม่เหลือสักกะบาท.... ไม่เหลือเลยจริง ๆ .....

ชีวิตหนอชีวิต.... ทำไมเรามันงี่เง่า สะเพร่าแบบนี้.... งานนี้โทษใครไม่ได้เลย.... นอกจากตัวเราเอง.... ที่มักง่าย สะเพร่า..... เผลอเลอเอง..... เป็นเพราะตัวเราเองทั้งนั้น..... กี่ครั้งกี่คนไม่เคยหลาบจำ.....

ทำไมช่วงนี้มันเบลอ มันเอ๋อ มันมึน.... มันเป็นอย่างนี้วะ....

เฮ้ออออ..... คิดแล้วก็ท้อเหลือเกิน....

และแล้วชีวิตก็เข้าสู่ภาวะ ไม่มีเงินติดตัวเลยสักบาทอีกแล้ว.....

Create Date : 22 กรกฎาคม 2549 Last Update : 22 กรกฎาคม 2549 14:29:26 น. Counter : 558 Pageviews.		47 comments
Share Tweet