........... เริ่มแรกสถานการณ์ก็ตรึงเครียดพอเสมควร ถึงมาก และมากที่สุดค่ะ..... หลังจากลงมาจากบ้านเกิดเมืองนอน..... อีกครั้ง

มาถึงกระบี่แบบทุลักทุเล เหนื่อยแทบขาดใจกับการตระเวนซื้อของ ทั้งจากที่กทม. และที่กระบี่... เสียเวลาไปหลายวัน... และหมดตังค์ไปโข... ชนิดที่ว่าแทบไม่มีติดตัวเลย

แบบว่าอิชั้นมันคนมือไว ใจเร็วค่ะ เจออะไรที่เป็นประโยชน์ ที่คิดว่าจำเป็นก็ซื้อ ๆ ๆ ๆ ๆ ..... ซื้อเอาไว้ก่อน เพราะไม่อยากให้เสียเที่ยว เสียเวลา เสียค่าเรือ ค่ารถอีก.....

และก็คิด (เอาเอง) ว่า... ไม่เป็นไรหรอกน่า.... เดี๋ยวไปถึงก็มีลูกค้า ขายดิบขายดีเหมือนเทน้ำเทท่า.... มีเงินเข้ามาไม่ขาดมือเองล่ะ....

เพราะกะว่า ซื้อทุกอย่างให้พร้อม มาถึงจะได้เปิดร้าน ขายของได้เลย... ในทันใด....



......นี่แค่สมบัติบางส่วนที่อิชั้นขนซื้อ ๆ ๆ ๆ มาค่ะ... รวมทั้งแมงกะไซค์ใหม่เอี่ยมอ่องคันนี้ด้วยค่ะ..(อันนี้ถือว่าจำเป็นมาก ๆ ค่ะ)....



ขนกันมาเยอะหรือเปล่าไม่แน่ใจค่ะ... รู้แต่ว่าไม่มีเรือลำไหนให้เราขึ้นอ่ะค่ะ.... งานนี้ต้องเสียค่าเหมาเรือไปส่งอีก 300 บาทค่ะ... สบายไป.. เหอ ๆ (ตอนอยู่สายใต้ก็เสียค่าขนขึ้นรถทัวร์อีก 200 บาท)



..... แบบว่าถ้าเรือมีที่ว่างพอมากกว่านี้ อิชั้นก็คงจะขน ๆ ๆ ๆ มาอีกสักหน่อย.... ตอนแรกก็กะว่าไม่เห็นเยอะตรงไหนเลย... แต่พอลงเรือเท่านั้นล่ะ... โอ๊วววว... แทบไม่มีที่เหลือพอให้นั่ง (แค่ 2 คนนะเนี่ย)... หึหึ



แต่........ ทุกอย่างผิดถนัดค่ะ.... ไม่เป็นอย่างที่คิดไว้เลยสักนิด....

ด้วยความที่สื่อสารกันไม่ค่อยได้ความ และเข้าใจไม่ตรงกันกับคุณเจ้าของร้าน และหุ้นส่วน (ชีวิต) ของอิชั้นเกี่ยวกับสถานที่ทำมาหากิน....

ดังนั้น.... เมื่อมาถึงร้าน.... อิชั้นต้องเจอกับสภาพร้านแบบนี้.... เข่าอ่อนค่ะ.... หมดแรง..... ทำอะไรไม่ถูก.....



ทุกอย่างแทบต้องเริ่มต้นใหม่... ไม่มีอะไรที่สามารถใช้การได้เลย ในส่วนร้านที่อิชั้นคิดว่า.... พรุ่งนี้ มะรืนนี้ ตูจะเปิดร้านขายไอติม กาแฟ น้ำปั่นแล้วเว๊ยยยยย..... อุปกรณ์ทุกอย่างอิชั้นซื้อมาเตรียมไว้หมดแล้ว.....

แต่ร้านหลังคายังโบ๋..... อยู่อย่างนี้เลยอ่ะ....



งานนี้ปัญหามันจึงเกิดค่ะ.... เพราะเงินที่อิชั้นเหลือติดตัวอยู่น้อยนิด..... มันทำอะไรไม่ได้เลย.... แค่ลำพังค่ากิน ค่าอยู่กะหมดแล้วค่ะ....

จนนนนน..... เครียดดดดดด..... กินมาม่า...... (อีกแว้วววว)

กลุ้ม ๆ ๆ ๆ ..... กลุ้ม... หมดแรง.... ท้อแท้ชนิดที่ว่า.... เฝ้าถามตัวเองตลอดว่า... "ตูมาทำอะไรที่นี่วะเนี่ย......"

...... ซื้อเครื่องปั่นไฟมา แต่ไม่มีเงินซื้อน้ำมันมาเติม......

...... ห้องน้ำก็ไม่มี..... จะอาบน้ำ จะฉี่ จะถ่าย ก็ต้องเดินไปขอเข้าที่บาร์ข้าง ๆ..... ถ้าจะอาบน้ำก็ต้องรอดึก.... ดึ๊กกกกกก.... ดึก ให้ลูกค้าที่บาร์ค่อนข้างไม่มีก่อน ถึงจะไปอาบน้ำได้

เพราะเกรงใจเค้า ทั้งบาร์มีห้องเดียว ทั้งอาบน้ำ ทั้งถ่ายในห้องเดียวกัน...... เฮ้อออออ.....

นั่งหายใจทิ้งไปวัน ๆ เกือบเดือนค่ะ ....

จะว่าหายใจทิ้ง ไม่มีอะไรทำก็ไม่ถูกเท่าไหร่.... เพราะจริง ๆ อิชั้นก็มีงานทำตลอดทั้งวัน.... วุ่นสาละวนกะการคิด การหา การทำร้านไปเรื่อย ๆ.....

ก็เรียกว่า.... สบายดี แต่ไม่มีตังค์ใช้ดีกว่าเน๊อะ....

บางวันนั่งเปิดกระเป๋าเงินดู แล้วก็ท้อสุด ๆ.... น้ำตาหยดแหมะ.... ไม่มีเงินติดตัวเลยสักบาท....

อยู่บ้านเคยพกเงินแบงค์ 100 แบงค์ 500.... จะซื้ออะไรก็ซื้อได้เลย.... ไม่ขัดสน... แต่ก็ไม่ได้ร่ำรวย เหลือกินเหลือใช้หรอกค่ะ..... เพราะลงมาคราวนี้ ก็ยืมเงินคนอื่นเค้ามาทั้งนั้น.....

แต่นี่.... แค่เศษเหรียญสัก 10 บาทก็ไม่มี.....

เมื่อไม่มีเงินเข้ามาเลย.... นับวันความเครียดก็ประดังประเด..... กลายเป็นคนบ้า ๆ บอ ๆ .... นางมารร้ายเข้าสิงอยู่เรื่อย.... เห็นอะไรก็ขัดหูขัดตาไปหมดค่ะ.... (สันดานดิบเริ่มออก)

เกือบเดือน..... ที่ซื้อของมา.... จนบางอย่างเริ่มเน่า.... หมดอายุไปบ้าง.... ก็ไม่ได้ทำอะไรขึ้นมาได้.... ปล่อยมันไปตามยถากรรม.....

ไม่มีลูกค้า..... ไม่มีเงินเข้ามาเลยสักบาททททททททททททททททททท.....

...... ถ้าเราคุยกันเข้าใจกับหุ้นส่วน (ชีวิต) แต่แรกว่าสภาพร้านมันผุ พังทำอะไรไม่ได้เลย... อิชั้นจะไม่ซื้อของมาเลย..... จะเอาเงินที่มีมาซื้อของซ่อมร้าน ตกแต่งร้านให้เสร็จเรียบร้อยก่อน....

แต่ก็ยังดีค่ะ ที่ยังมีที่นอน มีข้าวให้กิน.....

---

วัน ๆ อิชั้นก็คิดหัวแทบแตก.... ว่าจะทำยังไงดี หาอะไรมาซ่อมร้านดี.... เดินสำรวจไปรอบ ๆ ชายหาด.... เห็นร้านอื่นเค้าทำกันโครม ๆ ๆ .... สวย ๆ เริ่ด ๆ บอกตามตรงว่าบางทีก็อดน้อยใจ และแอบอิจฉาเค้าไม่ได้ค่ะ....


แรก ๆ ที่มาถึง.... เห็นบาร์ข้าง ๆ คล้าย ๆ ว่ารกร้างมานาน..... เห็นเศษไม้ เห็นอิฐ เห็นกระดานดี ๆ แล้วในใจมันนึกอยากได้ นึกเสียดายจังเลย.... ว่าทำไมเค้าปล่อยไว้แบบนี้ ไม่เห็นทำอะไร.....

...... 2-3 วันต่อมา..... ฝรั่งเจ้าของบาร์พาคนงานมา 5-6 คน..... มารื้อ ๆ ถอน ๆ บาร์ที่ว่านี้.... ไม้กระดานดี ๆ แผ่นใหญ่ ๆ จำนวนมาก.... ปลีกไม้สวย ๆ เป็น 10 แผ่นใหญ่.... เสา.... ไม้สนจำนวนมาก.... เตียงผ้าใบ...... เก้าอี้ไม้ไผ่..... ทุกอย่างถูกรื้ออก แล้วค่อย ๆ ทยอยเข้ากองไฟ ที่ละอย่าง..... 2 อย่าง.... 3 อย่าง....

เป็นแบบนี้ มา 2 วัน.... อิชั้นและพี่บ่าว.... รวมทั้งเพื่อนบ้านร่วมพื้นที่ นั่งมองกันตาปริบ ๆ.... ปริบ.... ปริบ..... กลืนน้ำลายกันเอื๊อก ๆ เลยค่ะ.....

เสียดายใจแทบขาด..... นั่งบ่นกันแล้ว บ่นกันอีก.... จ้องกันตาแทบจะลุกเป็นไฟ ยิ่งกว่าเพลิงกองนั้นที่กำลังแผดเผาเหล่าบรรดาไม้เหล่านั้นอยู่ซะอีกค่ะ

จนวันที่ 3..... ท่อนไม้ขนาดใหญ่ ขนาด 5-6 คนแบกกันแทบไม่ไหว.... กำลังถึงคาวจะเข้ากองไฟ..... อิชั้นอดรนทนไม่ไหวแล้วค่ะ.... เลยรีบไปบอกพี่บ่าวให้ไปบอกคิตตี้....ฝรั่งเพื่อนบ้านให้ช่วยไปทาบทามขอไอ้พวกที่เค้ากำลังจะเผานั่น.....


สำมะเร็จค่ะ..... ฝรั่งคนนั้นยอมให้ไม้พวกเรา.... แต่แบบว่าพวกยูต้องมาแบกกันไปเอง....

พี่บ่าวจึงไปเกณฑ์พวกแถวนี้มาช่วยกันกลิ้ง ๆ ๆ ...... ท่อนไม้นั้นมาค่ะ.... แบบว่าแบกกันไม่ไหวจริง ๆ



เฮ้อ..... ไอ้เรา (คนจน) กลุ้มหัวแทบแตก ไม่มีปัญญา ไม่มีเงินจะไปหาซื้อไม้มาทำร้าน........แต่อิตาฝรั่ง (คนรวย) ดันเอาของดี ๆ ทุกอย่างเผาหมด.... เวรกรรมของมนุษย์จริง ๆค่ะ....

หลังจากฝรั่งนั้นรื้อ ๆ ๆ เผา ๆ ๆ หมดแล้ว... เค้าก็มาปลูกบ้านอยู่ตรงนี้ค่ะ.... เท่ห์มาก ๆ .... มีสนามหญ้าด้วยล่ะ... แล้วเค้าก็เอาต้นไผ่มาปลูกรอบ ๆ บ้านเค้าเลย...



ส่วนบ้านอิชั้นน่ะหรอคะ.... แม้กระทั่งเก้าอี้สักตัวในร้านเรายังไม่มีนั่งเล๊ยยยย...... เวลาจะกินข้าว ก็ยกกับข้าวมาตั้งบนถังน้ำแข็ง แล้วก็ยืนล้อมวงกันรอบ ๆ ค่ะ.... หร๊อยจังหูเลยล่ะ

3-4 วัน หลังจากไปเดินหาเศษไม้ (ป้ายที่เค้าทิ้ง)ได้.... อิชั้นกะพี่บ่าวก็บรรจงช่วยกันสร้างโต๊ะกินข้าวค่ะ....



....... 2 แรงแข็งขันค่ะ......



....... เกือบเดือนผ่านไป..... อิชั้นต้องใช้แรงกาย แรงใจ และกำลังสมองอย่างมากค่ะ.... ทุกอย่างทำเองทั้งหมด.... ทำยังไงก็ได้ให้ประหยัดมากสุด ๆ...... และจะทำยังไงให้มีลูกค้าให้ได้.....



ไม่มีอะไรที่อมรรัตน์ทำไม่ได้ค่ะ.....



จนเพื่อนฝรั่งพูดตลอดเวลา แล้วจะอึ่ง ทึ่งกะอิชั้นวะเหลือเกิ๊นนนนน....

“โอ๊วววว รัตน์..... อะเมซิ่ง........ ยู แคน ดู เอฟวี่ธิงค์.......” ..... “โอ๊วววว รัตน์.. โปรเฟสชั่นเน่า.. เอ๊ย ๆ นอล”..... โอ๊วววว รัตน์.... ยู เอ็กซ์เซเลนท์”...(ถูกป่าวหว่า)... “โอ๊วววว รัตน์.... ฯลฯ”....

ก็จะมีคำพูดแปลก ๆ พร้อมสีหน้าแววตาเปล่งประกาย พร้อมกับยกนิ้วหัวแม่มือให้ตลอด.... อิชั้นก็เข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้างอ่ะค่ะ.....

อิชั้นก็ทำหน้าตาเออ ๆ ออ ๆ ยิ้ม ๆ ไปเรื่อย.... ลับหลังก็แอบถามพี่บ่าวตลอด.... “ตะเอง ๆ เอ็กซ์เซเลนท์ แปลว่าไรหรอ”..... เหอ ๆ

เวลาที่มีเพื่อนฝรั่งของสาวนี้มาหาที่ไร.... เค้าก็จะบรรยายสรรพคุณอิชั้นให้เพื่อน ๆ เค้าฟังตลอดทุกครั้ง...... แล้วเพื่อน ๆ เค้าก็มาจับไม้จับมือ.... พูดอะไร... อะเมซิ่ง ๆ ก็ไม่รู้ค่ะ.... อิชั้นก็เออ ๆ ออ ๆ พยักหน้าหงึก ๆ ไปเรื่อยอ่ะ.... เหอ ๆ.....

แล้วเค้าก็ไปทำเสียงเล็ก เสียงน้อย เสียงใหญ่ประมาณว่า.... โอ๊วววว.... เหมือนจะตื่น ๆ เต้น ๆ อะไรกะพี่บ่าวก็ไม่รู้ค่ะ..... พี่บ่าวก็หันมาบอกอิชั้นว่า.... “ไอ พราว ออฟ ยู”..... เหอ ๆ.... แปลว่าไรวะ.... งง.... อะไร พราว ๆ แพรว ๆ.... สงสัยบอกว่าอิชั้นมีลูกเล่นแพรวพราวมั้ง.... เหอ ๆ..... อิชั้นก็พยักหน้าหงึก ๆ.... “จ๊ะ ๆ .... ไอ ก็พราวด้วยจ๊ะ”

---

เริ่มเก็บป้ายเดิมมาทำความสะอาด แล้วเปลี่ยนที่อยู่ร้านใหม่ค่ะ....



..... อะไรที่ประหยัดได้ก็ต้องทำค่ะ..... เพราะรายได้ยังไม่มี..... เหนื่อย แต่ก็สนุกดีค่ะ...



....... ค่อย ๆ ทยอยทำป้าย เอาไปติดตามทาง.... แต่ก็ได้ไม่ทั่วเท่าไหร่ เพราะยังไม่มีเงินทำป้ายใหม่..... อาศัยป้ายเดิมที่ติดเมื่อไฮ ซีซั่นที่แล้ว....



ระหว่างทางที่ติดป้ายไป.... สายตาก็สอดส่องกันไปค่ะ.... เหอ ๆ



แล้วก็ไปเดินเก็บป้ายที่แตก ๆ หัก ๆ พัง ๆ ของคนอื่น เอามาประยุกต์ มาทำใหม่เท่าที่จะทำได้.....



..... วัน ๆ ก็ง่วนก็การเขียนป้าย ทำป้าย.... จนใคร ๆ บอกว่า น่าจะเปิดร้านทำป้ายไปให้รู้แล้วรู้แร่ดไปเลยดิ....

..... นี่อิชั้นก็คิดอยู่นะคะเนี่ยยย.... ร้านทำป้ายเนี่ย อยากทำมานานแล้ว.... อิอิ



ตอนนี้ในเมื่อตัวร้านยังไม่เรียบร้อย แต่เราก็เปิดร้านแล้วค่ะ.... เผื่อว่าจะมีลูกค้ามาถามบ้าง... เลยต้องพยายามติดป้ายให้เยอะ ๆ ไว้ก่อน.... เพราะช่วงนี้ยังไม่มีร้านอื่น ๆ มาเปิดเลย.... เราเลยต้องรีบโกย...



....... เมื่อทำงานเหนื่อยมาก ๆ แต่ไม่มีลูกค้าก็เริ่มท้อแท้อีกระลอกค่ะ....

....... อ้อ.... นึกขึ้นได้ว่ามีเสื้อผ้าที่ขายเหลือจากไฮฯ ที่แล้วนี่หว่า.... เลยจัดแจงมาแขวน ทำราว ออกมาตั้งขายไปพลาง ๆ.... ฝนตกที ก็วิ่งหอบรางผ้าหนีกันที.... เพราะหลังคาเป็นรูเท่ารถสิบล้อ.... มันกันอะไรไม่ได้หรอกค่ะ... เหอ ๆ.... หนุกหนานจังค่ะ

....... ไอ้ครั้นขายเสื้อผ้าได้..... ก็เซ็งโคด ๆ ค่ะ.... พวก ๆ กะพี่บ่าวทั้งนั้น.... ที่มาเอาไปกัน.... จะเรียกว่าซื้อไม่ได้หรอกค่ะ เพราะเงินไม่จ่าย.... มาเอาเสื้อไปก่อน แล้วบอกว่า

เดี๋ยวพรุ่งนี้มาให้....

คนแล้ว.... คนเล่า.... รวมกันเป็น 1,000 แล้ว.... จนป่านนี้ ตูยังไม่ได้ค่าเสื้อสักกะบาท... เซ็งโคด ๆ....

อิชั้นก็หวังว่าจะได้เงินจากค่าเสื้อผ้ามาพอประทังชีวิตได้บ้าง.... แต่สุดท้ายก็กินแห้วค่ะ....

บอกให้พี่บ่าวให้ทวง.... ไปบอกเค้าเลยว่าเราไม่มีแล้วนะ ไม่มีจริง ๆ.... แบบว่าไม่มีจะแด๊กง่ะ.... เห็นใจกันหน่อย.... แต่พี่บ่าวก็หน้าบางค่ะ.... บอกว่าไม่เป็นไร เอาไว้ก่อน.....

เออดี.... ตูละเซ็ง

---

หนัก ๆ เข้าอิชั้นก็ทนอึดอัดกับการไปลับ ๆ ล่อ ๆ ขอใช้ห้องน้ำบาร์ข้าง ๆ ไม่ไหวค่ะ.... ดึก ๆ ดื่น ๆ ไฟก็ไม่มี หญ้าก็รกโคด ๆ.... ก็ต้องตะเกียกตะกายไปเข้าห้องน้ำ......

อิชั้นจึงอ้อนวอนให้พี่บ่าวขอต่อน้ำจากรีสอร์ทมาใช้.... แรก ๆ อิชั้นก็คิดว่า... แม่ง... รีสอร์ทห่าอะไรวะ ไม่ให้อะไรสักอย่าง.... น้ำ ไฟก็ไม่ให้ใช้.... ให้เช่าสถานที่อย่างเดียว....

สรุป.... ได้ต่อน้ำมาใช้ค่ะ..... แต่ต้องจ่ายค่าน้ำสัปดาห์ละ 500 บาท.... ถ้าจะใช้ไฟ ต้องจ่ายเพิ่มอีก 1,000 บาท.... โห.... โคดโหดเลยว่ะ.... แบบนี้เสียค่าน้ำค่าไฟ เดือนเท่าไหร่วะเนี่ย.... ไม่อยากจะคิดเล๊ยยยย....

อิชั้นว่าที่เก่าโหดแล้วนะ ค่าไฟยูนิตละ 180 บาท.... เดือนนึง เสียประมาณเกือบ 2,000 (ซึ่งตอนนั้นว่าแพงมหาโหด).... แต่มาตอนนี้.... โหดกว่าเดิม อีก 8 หมื่นเท่า.... เหอ ๆ..... แถมไฟก็จะเปิดแค่ตอน 5 โมงครึ่งตอนเย็น จนถึงประมาณ ตี 4 ตี 5 เท่านั้น....

แต่สรุปว่าได้ใช้น้ำของรีสอร์ทอย่างเดียวค่ะ.... ไฟเจ้าของเค้าไม่ให้.... บอกว่าไฟไม่พอ.... เออดี... เซ็งโคด....

ตอนนี้ก็ยังไม่เป็นไร แต่ถ้าเดี๋ยวทีโอที มาติดจานดาวเทียม ทำร้านเน็ตนี่ล่ะ.... จะทำยังไง.... แล้วร้านไอติมตูอีกล่ะ แห้วอีกหรอ.... ไม่มีไฟก็ขายไอติมไม่ได้..... หึหึ.....

ขืนปั่นไฟเองทั้งวัน ค่าน้ำมันคงเดือนเป็นแสน... เหอ ๆ.... น้ำมันลิตร 30 บาทนะครับ.... อีกอย่างเครื่องคงระเบิดแน่ ๆ ค่ะ.... แค่ลำพังใช้คอมอย่างเดียว 4-5 เครื่องก็แย่เล้ว....

ทำไมทุกอย่างมันดูติดขัดไปหมดเลยว๊า..... เฮ้ออออ...... ไม่ง่ายอย่างที่คิดเลยง่ะ.....

ฝนก็กระหน่ำตก ๆ ๆ ๆๆ ตลอดทู๊กกกกกกวัน.... ตกเป็นเวลาประจำเลยล่ะ.... พอช่วงสักบ่าย 3 เนี่ย เตรียมเก็บข้าวของหนีฝนได้เลยล่ะ.... เฮ้ออออ...



(((((ชมวิวหน้าร้านไปพลาง ๆ ก่อนนะคะ.. อิอิ))))))



..... เริ่มต่อน้ำวันจันทร์.... ตอนเย็น ๆ .... ไหนบอกว่าอาทิตย์นึง.... ที่ไหนได้ยังไม่ครบเลยนี่หว่า.... อาทิตย์นึงก็ต้องมาเก็บวันจันทร์ดิ ถึงจะถูก.... แต่นี่มาเก็บค่าน้ำวันอาทิตย์

แบบว่าอิชั้นขาดทุนไปวันกว่า ๆ นะเนี่ย..... เหอ ๆ....

โชคดีที่อาทิตย์แรก อิชั้นขึ้นไปสอบ ของมสธ. ในเมือง.... เลยรอดค่าน้ำไปได้ค่ะ.... อิอิ..... เพื่อนบ้านฝรั่งจ่ายให้ไปก่อนค่ะ.... สบายแฮไปหน่อย....

...... เราจึงตกลงกันว่า.... สลับกันจ่ายค่าน้ำคนละสัปดาห์..... สัปดาห์หน้าเป็นคราวคู่ของอิชั้นค่ะ

...... 2 วันแรกที่เริ่มใช้น้ำ.... หน้าตาอิชั้นก็พังยับเยิน เลือดไหลซิบ ๆ เจ็บระบม สิวอักเสบผุด ๆ ๆ ๆ.....ขึ้นเต็มหมดทั้งหน้าแล้วค่ะ.... คาดว่าน่าจะมาจากการแพ้น้ำที่นี่ค่ะ..... เพราะน้ำมันออกเหลือง ๆ รสชาติปะแล่ม ๆ ด้วย เวลาแปรงฟัน.... เฮ้ออออ....

เสียโฉมอีกยาวเลยงานนี้.... เดิมก็แย่มากมากพอแล้ว.... นี่กะจะไม่ให้อิชั้นพอดูได้ตอนดึก ๆ ลมเย็น ๆ กะชาวบ้านชาวช่องเคต้าบ้างเลยใช่ไม๊เนี่ยยยย.... เหอ ๆ

..... โดยรวมแล้วตอนนี้ก็ถือว่ามีความสุขดีตามอัตถภาพค่ะ.... เรื่องหงุดหงิดเล็ก ๆ น้อย ๆ ไม่เป็นปัญหาใหญ่อะไรมากมายค่ะ.... แบบว่ามันเป็นธรรมดาตามประสาคนบ้า ๆ บอ ๆ เลือดจะไป ลมจะมาค่ะ.... เหอ ๆ...

..... ตอนนี้อิชั้นก็หวังว่าทุก ๆ อย่าง (คง)จะค่อย ๆ ดีขึ้น.... ดีขึ้นเรื่อย ๆ ... ค่ะ....



..... โอ๊วววว.... ยาวมากกกก... แล้วใครจะมาอ่านของอิชั้นละคะเนี่ย... เหอ ๆ...

ไม่เป็นไรค่ะ ถ้ามิตรรักแควนเพลงอ่านกันไม่ไหว ก็ถือซะว่าอิชั้นบันทึกประวัติศาสตร์ไว้ใหลูก ๆ หลาน ๆ อิชั้นในภายภาคหน้าละกันค่ะ.... อิอิ.....

ที่สำคัญ อิชั้นเกิดอาการเมื่อย และขี้เกียจอย่างแรง ทั้ง ๆ ที่ยังไม่ได้ครึ่งเรื่องของวันนี้ที่ตั้งใจจะอัพเลยนะคะเนี่ย.... หึหึ.....

โชคดีของทุก ๆ คนไปนะคะเนี่ยยยย.... 555555 ฮิ๊วววว....

งานนี้ขอยกยอดไปคราวหน้าต่อดีกว่า เพราะวันนี้อิชั้นล่ะมึนตึณบไปหมดแล้วค่ะ....

เปิดร้านเน็ตวันนี้วันแรกด้วยล่ะค่ะ.... ไม่ต้องกลัว คราวนี้ล่ะ... อิชั้นจะมาให้เบื่อกันไปเล๊ยยยย.... โย่วววว