BlogGang.com : : wansugar

หมอหลวงบอกแม่เกาหยางว่าอาการหนักแต่จะพยายามเต็มที่ที่จะรักษาองค์ชายเกาหยางให้หายให้ได้ ทางด้านฉางเล่อรีบวิ่งเข้ามาเยี่ยมเกาหยาง (แสดงความเป็นห่วงเป็นใยมาก) และขออนุญาตแม่ของเกาหยางให้ตนคอยดูแลเกาหยางอยู่ในตำหนัก แม่ของเกาหยางดีใจตื้นตันใจมาก บอกโอเค ข้าอนุญาตให้เจ้าอยู่ดูแลเกาหยางที่นี่ พอดีกับที่องค์จักรพรรดิ์เดินเข้ามาเยี่ยมเกาหยางพอดี เว่ยหยางเข้ามาพร้อมกับจักรพรรดิ์ (เพราะคุกเข่าอยู่หน้าตำหนักนานแล้วก็ไม่มีใครอนุญาต พอจักรพรรดิ์มาเว่ยหยางเลยขอให้จักรพรรดิ์พาตนเองเข้ามาด้วย)....

เว่ยหยางเห็นเกาหยางไม่ฟื้น ยังนอนอยู่ก็กังวลขอร้องให้จักรพรรดิ์อนุญาตให้ตนอยู่ดูแลเกาหยาง แม่เกาหยางไม่อนุญาต แต่จักรพรรดิ์บอกเอาเถอะ ก็เห็นอยู่ว่าเว่ยหยางพาตั้วบาจุน (เกาหยาง) กลับมาได้อย่างปลอดภัย และเกาหยางเองก็ที่หายไปก็ไปหาเวยหยางนั่นเอง ให้พวกเขาได้อยู่ด้วยกันละกัน...(จบนะ จักรพรรดิ์อนุญาต)...เว่ยหยางรีบวิ่งเข้าไปหาร่างของเกาหยางและเอามือถูๆ สร้างความอบอุ่นให้เกาหยาง ทุกคนก็เห็นว่าเกาหยางมีปฏิกริยากับความอบอุ่นที่เว่ยหยางมอบให้ ทำให้แม่ของเกาหยางใจอ่อน ไม่พูดห้ามอะไรเว่ยหยางอีก...

ทั้งฉางเล่อและเว่ยหยางต่างก็ช่วยกันดูแลเกาหยางอย่างดี พอเว่ยหยางจะป้อนยาเกาหยาง ฉางเล่อก็มาแย่งยาไปป้อนเองและคอยย้ำกับเว่ยหยางว่าแม่ของเกาหยางไม่ต้องการให้เว่ยหยางเข้าใกล้เกาหยาง ดังนั้นข้าป้อนยาให้องค์ชายเอง...เว่ยหยางมอบยาให้โดยดีแล้วบอกฉางเล่อว่าหวังว่าเจ้าจะดูแลองค์ชายให้ดีที่สุด แล้วก็เดินกลับห้องพักตัวเองไป...

ซักพักแม่ของเกาหยางเข้ามาในห้องเห็นฉางเล่อคนเดียวเลยถามฉางเล่อว่า แล้วเว่ยหยางล่ะไปไหนแล้ว ฉางเล่อบอกเว่ยหยางบอกว่าเหนื่อยเลยกลับไปนอน พอแม่เกาหยางได้ฟังก็ไม่พอใจ... ท่านหมอหลวงมาพอดี เลยเข้าไปตรวจอาการเกาหยาง หมอหลวงรายงานว่าทำไมอาการของเกาหยางทรุดลงล่ะ "พวกท่านดูแลองค์ชายดีหรือเปล่า"...พวกคนรับใช้จึงรีบรายงานว่าเคยเห็นเว่ยหยางช่วยให้องค์ชายอาการดีขึ้นหากเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ แม่เกาหยางเลยส่งคนไปตามเว่ยหยางมาทันที...แต่แล้วคนรับใช้ที่มาตามก็รีบไปรายงานแม่เกาหยางว่า เว่ยหยางป่วยอาการแย่เช่นกัน (ถูกคนของฉางเล่อวางยาในอาหาร)... หมอหลวงแม่เกาหยางและฉางเล่อรีบเข้ามาดูเว่ยหยาง หมอหลวงฝังเข็มให้เว่ยหยาง เว่ยหยางฟื้นขึ้นมา แม่ของเกาหยางขอให้เว่ยหยางไปช่วยเกาหยางหน่อย เพราะอาการแย่... (อืมม ทีจะใช้ก็มาขอร้อง ทีไม่มีประโยชน์ก็กีดกัน ตั้งท่ารังเกียจ แย่จริง)..

เว่ยหยางรีบวิ่งมาหาเกาหยาง ค่อยป้อนยา ค่อยสร้างความอบอุ่น ค่อยๆ ปลอบเกาหยาง แม่เกาหยางเห็นก็ใจอ่อนละ อืมรักกันจริงๆนี่เอง....วันต่อมาท่านหมอหลวงก็รายงานว่าอาการของเกาหยางดีขึ้นมากเลย แต่2วันข้างหน้านะสำคัญมากเลยต้องคอยดูแลองค์ชายดีดี ฉางเล่อรีบอาสาว่าจะทำหน้าที่นี่เอง แต่แม่ของเกาหยางรีบห้าม บอกให้เว่ยหยางทำหน้าที่นี้ดีกว่า แล้วก็คนอื่นๆ ไม่ต้องอยู่หรอกเพราะคนเยอะจะทำให้อึดอัดซะมากกว่า...(เย้)

ฉางเล่อถามคนรับใช้ที่สนิทว่านี่เจ้าใส่ยาพิษน้อยไปหรือไง ทำไมนาง(เว่ยหยาง)ถึงตื่นขึ้นมาแค่เพียงหมอหลวงฝังเข็มไปเข็มเดียว คนรับใช้รีบคุกเข่าบอกใส่มากแล้ว แต่ท่านหมอหลวงเก่งมากเลยแก้ไขได้เจ้าค่ะ ฉางเล่อรีบบอกให้คนรับใช้ลุกขึ้นก่อนที่คนอื่นจะมาเห็นเข้า.. แต่ไม่ทันละคนที่มายืนฟังคำสนทนาของฉางเล่อและคนรับใช้ตั้งแต่ต้นคือแม่ของเกาหยางนั้นเอง ฉางรู่ก็เช่นกัน มาทันยืนแอบฟังพอดี (เห็นแม่ของเกาหยางด้วย)...

ในขณะที่เว่ยหยางก็พยายามทำให้เกาหยางฟื้นขึ้นมาโดยเร็ว เว่ยหยางร้องไห้ เกาหยางค่อยๆ รู้สึกตัวและนึกถึงเรื่องราวต่างๆ ที่ผ่านมาและก็มั่นใจว่าคนที่ช่วยตนเองตอนตกลงไปในหลุมและโดนงูกัดคือเว่ยหยางนั้นเอง เกาหยางถามเว่ยหยางว่าเป็นเจ้าใช่มั้ยที่ช่วยข้า ตอนนั้น ตอนนี้ ตอนโน้นด้วย เว่ยหยางบอกใช่แล้วข้าเอง เว่ยหยางเผลอหลับไป เกาหยางเลยดึงเว่ยหยางขึ้นมานอนด้วยกัน (หวานคร๊าฟฟ) คนรับใช้ที่อยุ่ในห้องเห็น ก็รู้งาน รีบเดินออกไปนอกห้องปล่อยให้ทั้งสองคนอยู่กันอย่างมีความสุข....เช้าวันรุ่งขึ้นหมอหลวงมาตรวจอาการเกาหยาง ก็บอกแม่เกาหยางว่า องค์ชายสุขภาพแข็งแรงและดีขึ้นกว่าเมื่อวันก่อนแล้ว เกาหยางลืมตาตื่นขึ้นมาก็มองหาและถามหาเว่ยหยาง แม่บอกได้ส่งเว่ยหยางกลับบ้านนางไปแล้ว เกาหยางรู้สึกเสียใจและก็คิดว่าเว่ยหยางต้องถูกบังคับให้กลับไปแน่ๆ เลย แต่แม่ก็รีบบอกว่าที่ส่งเว่ยหยางไปบ้านเพื่อให้นางได้พักผ่อนมากๆ และนางก็สามารถมาหาเจ้าได้ตลอดเวลาที่นางต้องการ...

ทางด้านฉางรู่มาถึงตำหนักขององค์ชายหนานอัน แล้วก็มองไปรอบๆ ฉางรู่นึกถึงเรื่องราวเก่าๆ (มีสัมพันธ์กัน) กับหนานอัน ก็ยิ้มออกมาแต่ยิ้มได้ไม่นานก็หันไปเห็นเข็มขัดที่ตัวเองทำให้หนานอันถูกโยนทิ้งอยู่ก็โกรธมาก เพราะหนานอันไม่รักษาสัญญาที่บอกว่าจะใส่เข็มขัดอันนี้ติดตัวตลอดเวลา นั่นแสดงว่าองค์ชายไม่รักนางเลย แต่ฉางรู่กับโทษเว่ยหยางว่าเว่ยหยางนี่แหละเป็นต้นเหตุ..... (ผู้ชายย่ะหล่อน โปรดตาสว่าง)..

พอฉางรู่กลับมาบ้าน พบว่าเว่ยหยางอยู่ที่บ้าน ฉางรู่ก็พยายามจะจับผิดเวยหยาง ว่ารักหนานอันมั้ยเว่ยหยางด้วยความซื่อก็เล่าไปแต่ไม่ได้คิดอะไร แต่ฉางรู่กลับรู้สึกได้ว่าหนานอันเป็นห่วงและมีใจให้เว่ยหยาง และหนานอันให้คนส่งข่าวบอกเว่ยหยางตลอดแต่ไม่เคยส่งข่าวให้ฉางรู่เลย ทั้งๆ ที่ฉางรู่ฝากจดหมายไปให้หนานอันด้วย ...เว่ยหยางบอกฉางรู่ว่าองค์ชายหนานอันไม่ใช่คนเลว เขายังห้อยหยกคุ้มครองภัยที่เว่ยหยางให้เขาตลอดเวลา ฉางรู่โกรธแต่ไม่แสดงออก รีบขอตัวออกไป.....พอกลับมาถึงห้อง ฉางรู่ก็ร้องไห้ "ข้าสำคัญน้อยกว่าเว่ยหยางอย่างนั้นเหรอ ข้ารอโอกาสมานานมากๆ จนตอนนี้ข้าสามารถอยู่ข้างกายท่านได้"........ฉางรู่ทำหน้าแบบตัดสินใจจะต้องกำจัดเว่ยหยางล่ะ "ข้าจะต้องเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวขององค์ชายหนานอัน ข้าไม่มีวันจะให้ผู้หญิงคนไหนมาขโมยองค์ชายไปหรอก"... (ฉางรู่ว่างมากนะหล่อน คิดแต่เรื่องผู้ชาย)..

ฉางรู่กับคนรับใช้มาที่ตำหนักหนานอันอีก บอกว่านำจดหมายของตนมาฝากส่งไปให้องค์ชายหนานอันด้วย พอตกกลางคืนฉางรู่แกล้งทำเป็นปวดหัว คนรับใช้ของฉางรู่รีบบอกคนสนิทของหนานอันให้จัดห้องให้ฉางรู่พักหน่อย นางปวดหัว..ในขณะที่ฉางรู่แกล้งปวดหัว ก็แอบรีบไปห้องหนานอันเพื่ออ่านจดหมายในกล่องลับที่หนานอันซ่อนไว้ .... ในขณะเดียวกันพวกคนร้ายที่ฉางรู่จ้างไว้ก็เข้ามาบุกวังหนานอัน หลังจากคนสนิทหนานอันไล่พวกมันไปหมดแล้ว ก็รีบวิ่งเข้ามาดูฉางรู่ ฉางรู่บอกตนเองอาการดีขึ้นแล้ว ขอกลับบ้านก่อนนะ ....พอกลับมาบ้าน ฉางรู่ก็คุยกับคนสนิทว่าเมื่อกี้มีสองกลุ่มที่เข้ามาในตำหนักองค์ชายหนานอัน นอกจากคนของเราแล้ว อีกกลุ่มหนึ่งข้ามั่นใจว่าต้องเป็นฉิหยุนหนานแน่นอนที่ต้องการกล่องนั่น..........ภาพตัดมาที่คนของฉิหยุนหนานมารายงานฉิหยุนหนานว่าไม่สามารถขโมยกล่องมาได้ ฉิหยุนหนานโกรธ...

ฉางรู่กับเว่ยหยางคุยกันที่บ้าน ฉางรู่ลองใจเว่ยหยางตลอด พยายามพาพูดถึงเรื่องคนรัก แล้วก็มาคุยกันเรื่องแต่งงาน เว่ยหยางถามฉางรู่ว่าท่านอยากแต่งงานกับใคร ฉางรู่ตอบประมาณว่า ข้าต้องการแต่งงานกับคนคนนั้น คนที่ข้ารู้จักตอนเด็กๆ เวลาข้าเศร้า ร้องไห้ เขามาปลอบใจข้า เขาทำป้ายหยกติดตัวหล่น ข้าเก็บให้เขา เขามอบให้ข้าอันหนึ่ง พอข้าโตขึ้นข้าก็เห็นว่าอีกอันหนึ่งองค์ชายหนานอันห้อยติดตัวตลอด นั่นคือคนที่ข้ารัก ข้าจะตามหาเขาและแต่งงานกับเขา.... (ฉางรู่ทำตาจิก คิดในใจ)...เว่ยหยางจากนี้ไปเจ้าคือศัตรูของข้า...

ฉางรู่มารอพบฉางเล่อ แล้วก็คุยกันประมาณว่าตอนนี้สุขภาพขององค์ชายเกาหยางดีขึ้นมากแล้ว อย่างนี้พี่ฉางเล่อคงได้เข้าพิธีอภิเษกกับเกาหยางเร็วๆ นี้ ...ฉางรู่แกล้งทำเป็นเตือนฉางเล่อ ท่านพี่ถ้าข้าเป็นท่านพี่คงรู้สึกเสียใจที่ไม่สามารถวางยาพิษเว่ยหยางให้ไม่สามารถไปดูแลเกาหยางได้ เสียดายที่ทำพลาดไป...ฉางเล่อทำเป็นไม่รู้เรื่องอะไรเลย ใสๆ แล้วก็เริ่มสงสัยว่าฉางรู่ต้องการอะไรกันแน่ แล้วฉางรู่ก็พูดขึ้นว่า เราสองคนมีศัตรูคนเดียวกันนั่นก็คือเว่ยหยาง...

เว่ยหยางเดินเข้ามาที่พัก พบจุนเถารออยู่ จุนเถารีบมาต้อนรับเว่ยหยางและบอกดีใจมากที่เว่ยหยางกลับมาแล้ว เว่ยหยางรีบเดินเข้ามาหาจุนเถาและตรวจดูร่างกายของจุนเถาว่าได้รับบาดเจ็บมั้ย แล้วก็ถามจุนเถาว่าเกิดอะไรขึ้นทำไมเจ้าใส่กระโปรงล่ะ.....จุนเถาพยายามหลบสายตาของเว่ยหยาง แล้วก็นึกถึงภาพเหตุการณ์ที่คนสนิทของเกาหยางคอยแซวจุนเถา ประมาณว่าเจ้าเป็นผู้หญิงนะทำไมไม่ใส่กระโปรง แล้วจุนเถาก็อาย ....เว่ยหยางพยายามถามจุนเถาว่าทำไมล่ะ จุนเถาก็เงียบ ก้มหน้าแดงไม่ยอมตอบ.....

ตัดมาฉากเว่ยหยางเดินเล่นกับเกาหยาง(อย่างใกล้ชิด หวานๆ) ในบริเวณวังหลวง เว่ยหยางเกิดความสงสัยว่าทำไมเกาหยางถึงได้รับบาดเจ็บได้ ทำไมถึงโดนลอบทำร้ายที่เมืองหัวไท่ ทำไมองค์ชายหนานอันถึงกลับไปช่วยท่านละเกาหยาง ทำไมต้องไปออกรบแทนท่านด้วย (น่าจะอยากสร้างผลงาน จึงส่งคนลอบทำร้ายท่าน) เกาหยางหยุดเว่ยหยางไม่ให้พูดต่อ เพราะยังไงหนานอันก็เป็นท่านลุงเจ้าอย่ามาสงสัยท่านลุงข้าเลย...........หลังจากเว่ยหยางกลับไปแล้ว เกาหยางนั่งอ่านหนังสืออยู่ ท่านแม่เข้ามาแล้วถามว่าเว่ยหยางกลับไปแล้วเหรอ...เกาหยางรีบบอกท่านแม่ว่าเว่ยหยางเป็นห่วงข้ามากเลยท่านแม่..ก่อนที่เกาหยางจะพูดต่อแม่ก็รีบพูดขึ้นว่า เป็นแม่เองที่มองฉางเล่อผิดไป จริงๆ แล้วฉางเล่อไม่ใช่คนที่ช่วยชีวิตเจ้าเมื่อครั้งที่ไปล่าสัตว์ เกาหยางตกใจ และต่างคนต่างก็เสียใจที่ฉางเล่อโกหก...เกาหยางบอกท่านแม่ไม่เป็นไรหรอก ข้าไม่ถือสาเรื่องนี้ ข้าตั้งใจจะไปขออนุญาตจักรพรรดิ์ให้อนุญาตข้าและเว่ยหยางให้ครองคู่กันนอกเมืองหลวง..แม่ของเกาหยางยิ้ม แต่ก็มีสีหน้ากังวล...

ในขณะเดียวกันเว่ยหยางกำลังตามหาหลีหมินเต๋อ พอพบกันหลีหมิ่นเต๋อมองไปที่ปิ่นปักผมของเว่ยหยาง เว่ยหยางเลยมอบปิ่นปักผมให้ แต่หมินเต๋อปฏิเสธ....บอกเจ้าไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับข้าหรอก ถ้าข้าไม่ใส่ใจเจ้า แล้วใครจะทำล่ะ? แต่เว่ยหยางไม่ยอม บอกเจ้าต้องเก็บไว้ หมินเต๋อพูดต่อ ต่อไปถ้าข้าไปแล้ว ไม่กลับมา เจ้าจะคิดถึงข้ามั้ย? เว่ยหยางบอก ข้าจะขอให้เกาหยางนำทหารของเขาไปช่วยเจ้ากลับมา (คิดไปคนละเรื่องเลยแม่).... หลีหมิ่นเต๋อหัวเราะแล้วยิ้มบางๆ ข้าล้อเล่่น ข้าไม่มีวันไปจากเจ้าหรอก (พระเอกตัวจริงในนิยายนะเนี้ย โถถัง น่าสงสาร ซีรี่ย์กลายมาเป็นพระรองเฉยเลย)...

ตัดมาที่ฉากองค์หญิง กับหมินเต๋อ..องค์หญิงถามหมินเต๋อว่าทำไมเจ้าต้องจากไปด้วย ทำไมต้องไปรั่วหราน ข้าจะคุกเข่าขอร้องท่านพ่อให้เจ้าอยู่ที่นี่ต่อไป แต่หมินเต๋อบอกองค์หญิงว่า ไม่ได้หรอกข้าต้องไป...ในระหว่างที่หมินเต๋อบอกลาองค์หญิง ปิ่นปักผมของเว่ยหยางก็หล่นออกมาบนพื้น (แหงะ) องค์หญิงก็รู้กระจ่างว่าคนที่หมินเต๋อเป็นห่วงและคิดถึงตลอดเวลาคือเว่ยหยาง ไม่ใช่ตนเอง องค์หญิงโกรธและเสียใจบอกหมินเต๋อว่าข้าเกลียดเจ้าแล้วก็วิ่งออกไป..... องค์หญิงร้องไห้และอารมณ์เสียกลับมาที่ตำหนักและอาละวาดกับพวกคนรับใช้ ไม่ยอมทานข้าว คนรับใช้ด้านนอกรีบเข้ามารายงานว่าหลีหมินเต๋อมาขอเข้าเฝ้าองค์หญิง องค์หญิงบอกไม่พบ... คนรับใช้เลยรู้ว่าองค์หญิงโมโหหมินเต๋อ เลยยุว่าต้องควรลงโทษให้สาสมกับที่ทำให้องค์หญิงโกรธ แต่องค์หญิงสั่งทุกคนให้หุบปากห้ามพูดเรื่องลงโทษหมินเต๋ออีก...แล้วก็ออกไปพบหมินเต๋อ

องค์หญิงกับหมินเต๋อเดินเล่นกัน องค์หญิงยังงอนๆ อยู่ หมินเต๋อพยายามอธิบาย ว่าปิ่นปักผมเป็นของเว่ยหยางจริงๆ แต่เราสองคนความสัมพันธ์เป็นแค่พี่ชาย กับน้องสาวเท่านั้น มีแต่เว่ยหยางคนเดียวที่คอยดูแลเขามาโดยตลอดหลังจากท่านแม่เสียชีวิตไป ดังนั้นเขาจึงคิดและเป็นห่วงแต่เว่ยหยางคนเดียว เพราะเว่ยหยางเป็นญาติคนเดียวที่เขามีอยู่ องค์หญิงอารมณ์ดีขึ้น หันมาบอกเหรอ ข้าเชื่อคำพูดของเจ้า เจ้าคือเพื่อนที่ดีที่สดของข้า.....

ตัดมาที่จุนเถา เข้ามาบอกเว่ยหยางว่ามีจดหมายมาถึงท่าน แต่ไม่ทราบว่าใครเป็นคนเอามาส่ง เว่ยหยางอ่านข้อความในจดหมายแต่ก็นึกไม่ออกว่าใครเป็นส่งจดหมายมาให้นาง วันต่อมาเว่ยหยางเอามาให้เกาหยางอ่าน เกาหยางบอกคนที่เขียนจดหมายนี้ต้องการอะไรบางอย่าง เว่ยหยางบอกใช่ข้าก็มั่นใจเช่นนั้น และเขาต้องเป็นคนที่รู้จักภูมิหลังของข้าอย่างดีทีเดียว....

ภาพตัดมาที่เฉิงเต๋อกับจุนเถา สองคนมีโมเมนต์หวานๆ เว่ยหยางมาเห็นเลยเดาออกทันทีว่าคนที่ทำให้จุนเถาเป็นผู้หญิงมากขึ้นคือเฉิงเต๋อนี่เอง แต่จุนเถารีบปฏิเสธ ไม่จริงไม่มีอะไรระหว่างเขากับข้าซักหน่อย.....จากนั้นทั้งคู่ได้ยินเสียงแม่ของเกาหยางร้อง เพราะหกล้ม จุนเถากับเว่ยหยางรีบวิ่งไป จุนเถากำลังจะเข้าไปประคอง แม่เกาหยางบอกข้าอยากให้เว่ยหยางมาประคองข้า เว่ยหยางจึงเข้าไปประคองแม่ของเกาหยางไปส่งที่ตำหนัก...พอเข้ามาถึงตำหนัก เว่ยหยางรินน้ำชาให้แม่เกาหยาง แม่เกาหยางบอกเว่ยหยางว่าเท้ายังเจ็บอยู่เจ้าช่วยนวดให้ข้าได้มั้ย เว่ยหยางรู้ว่าแม่เกาหยางต้องการให้ตนนวดจึงนวด แต่จุนเถามองแล้วไม่พอใจเพราะไม่ใช่หน้าที่ของเว่ยหยางที่จะต้องทำแบบนั้น....เว่ยหยางนวดไป แม่เกาหยางก็บ่นไปนี่เจ้านวดเบาไป นี่เจ้านวดหนักไป นี่เจ้า...เว่ยหยางเลยพูดขึ้นว่า ข้ารู้ว่าท่านแกล้งทำเป็นเจ็บขา ขาก็เล่นตามน้ำไปกับท่านเพราะท่านคือท่่านแม่ของเกาหยาง คนที่ข้ารัก....แม่เกาหยางได้ยินก็พอใจ แต่ก็ยังใช้เว่ยหยางให้นวดต่อไป......

ทางด้านฉางเล่อเศร้าเพราะรู้ว่าไม่เป็นที่โปรดปรานของแม่เกาหยางแล้ว ฉิหยุนหนานเดินเข้ามาหา พูดกับฉางเล่อว่าดูถ้าแล้วเจ้าคงจะไม่ได้เป็นชายาของเกาหยาง ฉางเล่อขอร้องฉิหยุนหนานให้ช่วยนางด้วย ข้ารักเกาหยาง ข้าต้องการแต่งงานเป็นชายาเขา...ฉิหยุนหนานบอกฉางเล่อ "คบเพื่อนผิดเป็นสิ่งที่เลวร้ายกว่าการทำดีต่อศัตรู" .....

ฉางเล่อเข้ามาหาแม่ และเล่าเรื่องราวที่ตัวเองทำพลาดไปให้แม่ฟังข้าทำให้ท่านแม่ไม่สบายใจ กลุ้มใจอีกแล้ว แม่ของฉางเล่อป่วยหนักไม่มีแรง คนสนิทจึงบอกฉางเล่อว่านายหญิงคงเหนื่อยแล้วต้องพักผ่อนละล่ะ ...ขณะเดียวกันคนรับใช้ก็มารายงานฉางเล่อว่าฉางรู่ได้ฝากจดหมายมาให้ฉางเล่อ...ฉางเล่อออกมาพบฉางรู่ ฉางรู่พยายามเยิ่นยอฉางเล่อ พอฉางเล่อรู้จุดประสงค์ของฉางรู่ที่ต้องการกำจัดเว่ยหยางแล้วก็ยินดีร่วมมือกับฉางรู่ ที่จะกำจัดศัตรูคนเดียวกัน..

วันต่อมาฉางเล่อสอบถามซุนหมิงเกี่ยวกับอาหารการกินของแม่ ซุนหมิงรายงานว่าฮูหยินทานได้น้อยลงทุกวัน ทุกวัน คงอีกไม่นาน..........ฉางเล่อจับมือแม่และพูดกับแม่ประมาณว่าข้าเสียใจที่มักทำให้ท่านแม่เสียใจอยู่เสมอเสมอ แต่วันนี้ข้าตัดสินใจเด็ดขาดแล้ว ข้าจะกำจัดเว่ยหยางออกไปให้ได้ ข้าจะร่วมมือกับฉางรู่....

ภาพตัดมาที่เว่ยหยาง กำลังกระวนกระวาย เพราะรอจดหมายฉบับต่อไปจากคนลึกลับ เว่ยหยางบอกจุนเถาว่าคนคนนี้ต้องการทำลายขวัญเว่ยหยาง ทำให้มีจุดอ่อนและเกิดความผิดพลาดขึ้น ไป๋จื่อเดินเข้ามาหาแล้วบอกว่านางได้รับข้อความว่าหนานอันเดินทางกลับมาแล้วและจักรพรรดิ์จะจัดงานเฉลิมฉลองให้กับองค์ชายหนานอัน.....

จักรพรรดิ์ พร้อมเกาหยาง และแม่เกาหยาง กำลังทานข้าวด้วยกัน แต่อยู่ๆ จักรพรรดิ์ก็ปวดหัวกระทันหัน ทำให้เกาหยางกับแม่เกาหยางเป็นกังวลมากรีบตามหมอหลวงทันที..จักรพรรดิ์รู้ว่าตัวเองแก่มากแล้ว.... แม่ของเกาหยางบอกเกาหยางว่านางมีความยินดีที่จะออกไปอยู่อย่างมีความสุขนอกเมืองหลวงกับลูกด้วย ทำให้เกาหยางดีใจมาก แม่เกาหยางพูดต่อว่าตนต้องการให้ลูกชายคนเดียวของนางมีความสุขที่สุด ข้าจะไม่ขัดขวางเจ้ากับเว่ยหยาง ..

จุนเถารีบวิ่งมาหาเวยหยาง บอกมีจดหมายมาถึงเว่ยหยางอีกฉบับละ เว่ยหยางรีบเปิดออกอ่านและพบว่ามีแผนที่ และข้อความบอกให้เว่ยหยางเดินทางคนเดียวเพื่อให้ได้รายงานลับ (ความผิดของฉิหยุนหนาน) จุนเถาบอกข้าจะตามท่านไปอย่างเงียบๆ เวยหยางบอกอย่าเลย ทุกๆ ก้าวของพวกเรา อาจมีคนแอบจับตาดูอยู่ จุนเถาเลยถามเว่ยหยางว่า ท่านต้องบอกเกาหยางก่อนมั้ย เว่ยหยางบอกไม่บอกเกาหยางดีกว่า ถ้าข้าบอกเขาเขาคงไม่อนุญาตให้ข้าออกไปตามแผนที่นี้แน่ๆ และข้าคงรู้สึกผิดเพราะข้าต้องผิดสัญญาแน่ๆ ข้าต้องไป... เว่ยหยางบอกจุนเถาให้เตรียมหมึกกับพู่กันและกระดาษ เว่ยหยางก๊อปปี้แผนที่ขึ้นมาอีกอัน แล้วให้นำไปมอบให้เกาหยาง หลังจากที่ธูปไหม้ไปครึ่งก้านแล้ว แล้วเว่ยหยางก็รีบเดินทางออกไป.....