เว่ยหยางอธิบายจนปากจู่..
ตั้วบาจูต่อหน้าคนอื่นๆ ก็ใจร้ายกับเว่ยหยาง เอาใจฉางเล่อ แต่ลับหลังตั้วบาจูเป็นคนที่คอยช่วยเหลือเว่ยหยางทุกอย่างทั้งเรื่องคดี และเรื่องที่เว่ยหยางลำบาก เหมือนกับตั้วบาอวี้ ทำให้ตั้วบาจูรู้ละว่าตั้วบาอวี้ต้องการให้เว่ยหยางเป็นหนี้บุญคุณ (หรือรัก?)
ไป๋จื่อพบความผิดปกติของฉางรู่ จึงตามฉางรู่ไปและพบว่าฉางรู่โกหก ฉางรู่ไม่ได้ตั้งใจทำ หรือตั้งใจช่วยเว่ยหยางเลย แต่กลับทุกอย่างเพื่อให้เว่ยหยางอยู่อย่างลำบาก ไป๋จื่อถูกฉางรู่จับได้ และถูกฉางรู่ฆ่าตาย ด้วยกระบวยตักน้ำ (ทุบหัว)
เว่ยหยางรีบไปที่ร่างไป๋จื่อที่กำลังจะสิ้นใจ ก่อนไป๋จื่อตาย ไป๋จื่อพยายามจะบอกเว่ยหยางว่าใครฆ่า (ไป๋จื่อเหลือบไปเห็นฉางรู่ที่ประตูทางเข้าสวน) ไป๋จื่อพยายามยกมือชี้นิ้วไปทางฉางรู่ แต่ฉางเล่อดันยืนอยู่ตรงทางนั้นด้วย เว่ยหยางจึงเข้าใจว่าฉางเล่อเป็นคนฆ่าไป๋จื่อและพยายามจะเข้าไปตบฉางเล่อ แต่ตั้วบาจูห้ามไว้และตำหนิเว่ยหยาง เลือกที่จะเชื่อฉางเล่อ (ต่อหน้าคนอื่น) เว่ยหยางเสียใจมาก และแค้นฉางเล่อมาก
โถ ไป๋จื่อของเดี๊ยน ไปซะละ น่าจะบอกเว่ยหยางตั้งแต่วันก่อนละว่าฉางรู่อะ นางขี้จุ๊..
พอกลับมาบ้าน ตั้วบาจูก็ยังไม่ยอมนอนกับฉางเล่อ (ฉางเล่ออุตส่าห์เสนอ) แต่อย่างไรก็ตามฉางเล่อก็คิดว่าตั้วบาจูไม่ได้ชอบเว่ยหยางแล้ว เพราะตั้วบาจูปกป้องฉางเล่อเมื่อตอนเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านมานี่เอง
ทางนี้ก็เครียด สาระมีไม่ยอมมีอะไรอะไรด้วย ...
แต่จริงๆ แล้วตั้วบาจูแวะไปดูเว่ยหยางว่าเป็นอย่างไรบ้าง เพราะเป็นห่วง และเห็นเว่ยหยางกำลังจะฆ่าตัวตาย แต่โชคดีมีคนรับใช้คนอื่นมาเห็นเหตุการณ์และช่วยเว่ยหยางไว้ได้ทันเวลาพอดี รวมทั้งองค์หญิงก็มาห้ามเว่ยหยางไว้ทันเวลา เว่ยหยางรู้สึกเสียใจที่เหมือนกับตัวเองเป็นกาลกิณีทำให้คนที่อยู่ใกล้ต้องมีอันเป็นไป แต่จะต้องหาคนร้ายที่ฆ่าไป๋จื่อให้ได้ (รักเหมือนน้องสาว)
ข้าคือเว่ยหยาง (ชิมิ? )..
ตอนที่ 41
ตั้วบาจู เล่นพิณเพื่อต้องการให้เว่ยหยางหลับ (ปลอบใจ โรแมนติกอะ) แต่กับฉางเล่อตั้วบาจูก็ยังไม่ยอมนอนด้วยอยู่ดี ส่วนทางด้านองค์ชายตงผิง (ตั้วบาฮั่น) ถูกจักรพรรดิ์ลงโทษในข้อหาคอรัปชั่นโดยมีหลักฐานสนับสนุนจากตั้วบาจูและตั้วบาอวี้ จักรพรรดิ์ให้คำอธิบายกับตั้วบาจูด้วยว่าตัวจักรพรรดิ์เองไม่เคยคิดจะลงโทษหรือทำร้ายคนในครอบครัวเดียวกันอีก เพราะเขาเคยทำกับไทซือ (พ่อตั้วบาจู) มาแล้ว (ยังเสียใจอยู่จนบัดนี้) ดังนั้นพระองค์จึงเว้นโทษตายให้ตั้วบาฮั่น แค่ถอดจากตำแหน่งทุกตำแหน่งและกักบริเวณแค่ในตำหนักของตัวเองเท่านั้น
ต้นฉบับดี ทำให้งานที่ตามๆ มาออกมาดี ลูกหลานหล่อทุกคน...
ฉางรู่ ยินดีกับตั้วบาอวี้ และรินเหล้า(เรื่อยๆ) ฉลองให้ตั้วบาอวี้ จนทั้งสองคนเมา (หรือเมาแค่คนเดียว?) แล้วสุดท้ายตั้วบาอวี้กับฉางรู่ก็ได้กัน (มียาปลุก x ในเหล้า ?) ....ตื่นเช้ามาตั้วบาอวี้ตกใจ มึนๆ รีบเก็บเสื้อผ้าและวิ่งออกจากห้องไป ฉางรู่ได้สมใจ(ละ).... แม่ของตั้วบาอวี้ (แม่เลี้ยง) ต้องการให้ตั้วบาอวี้แต่งงานกับฉางรู่เพื่อเป็นชายา แต่ตั้วบาอวี้แสดงความคิดเห็นว่าฉางรู่เหมาะแค่เป็นนางสนมเท่านั้น เขาต้องการให้เว่ยหยางมาเป็นชายา
เธอสุด สุด ละ ฉางรู่ ..
ตั้วบาจูรู้เรื่องแผนการของตั้วบาอวี้ และวางแผนที่จะเปิดโปงตั้วบาอวี้ซักวันหนึ่ง
ฉางรู่มาเยี่ยมเว่ยหยาง (ทำเป็นดี) เว่ยหยางสังเกตเห็นคนใช้ของฉางรู่ (หลงเอ๋อ) ใช้ผ้าเช็ดหน้าที่มีลายปักเหมือนกับที่เก็บได้เป็นหลักฐานจากบริเวณที่ไป๋จื่อตาย เว่ยหยางแกล้งถาม หลงเอ๋อร์ตอบว่าลายดอกไม้ที่ปักบนผ้าเช็ดหน้าเป็นดอกไม้ที่มีเฉพาะในบ้านเกิดของตน เว่ยหยางขอผ้าเช็ดหน้าหลงเอ๋อร์ นางก็ให้มา (เอ๋อร์สมชื่อ) เว่ยหยางตรวจสอบดูพบว่า ไช่แน่ เหมือนกันเป๊ะ เว่ยหยางจึงเริ่มสงสัยฉางรู่ (ช้าจังเว่ยหยาง)
ฉางรู่...ข้า ข้า ไม่อยากจะเชื่อเลยยยยย (เว่ยหยางมิได้กล่าวไว้)..
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 149 คน [