ฉางเล่อ--ครั้งที่แล้วข้าต้องขออภัยองค์ชาย ข้าพูดและปฏิบัติไม่ดี ไม่มีมารยาท โปรดอภัยให้ข้า
เกาหยาง---ถ้าเป็นเรื่องนั้นข้าก็ผิดเช่นกัน แต่อย่างไรก็ตามข้าหวังว่าท่านจะข้ามผ่านเรื่องนั้นไป (อดีตคู่รักตอนเด็ก) เจ้ามาทำอะไรที่นี่ละ
ฉางเล่อ---พระมเหสีได้ข่าวว่าแม่ข้าป่วย เลยเรียกข้ามาไถ่ถามอาการท่านแม่...
เกาหยาง---อ๋อ....(ต่างคนต่างอึ้งไม่มีไรจะพูด ฉางเล่อแกล้งทำพัดตกพื้น เกาหยางเห็นจึงขอดู)
ฉางเล่อ--- ข้าไม่รู้ว่าควรบอกท่านดีมั้ย มันเป็นเรื่องขายหน้าของครอบครัว แต่อย่างไรก็ตามองค์ชายถามข้าข้าก็ไม่กล้าจะโกหกท่าน (อร๊ายยยย หมั่นไส้จุง) (เกาหยางเปิดพัดดูจำได้ว่าเป็นพัดตัวเอง) นี่เป็นของขวัญพิเศษที่เว่ยหยางรักที่สุด
องค์ชายเกาหยางพาหมอหลวงและคนสนิทไปที่คฤหาสน์ตระกูลหลี เป็นห่วงเว่ยหยางมาก.......ทางด้านคฤหาสน์เสนาบดีหลี แม่เว่ยหยางกำลังขอร้องฉิหยุนรั่วให้ตนได้เข้าไปเยี่ยมเว่ยหยางเพราะไม่ได้เจอหลายวันแล้วเป็นห่วงมาก ฉิหยุนรั่วไม่อนุญาตบอกเว่ยหยางป่วยเป็นโรคระบาดถ้าให้คนไปเยี่ยมเดี๋ยวจะพาลป่วยกัน
หมดทั้งบ้าน แม่เว่ยหยางก็ยังคุกเข่าขอร้องอยู่ แล้วคนใช้ก็มารายงานว่าองค์ชายเกาหยางมา ฉิหยุนรั่วแปลกใจมากว่าทำไมองค์ชายเกาหยางมาที่นี่ เกิดอะไรขึ้นกันแน่ แล้วก็หันไปมองหน้าฉางเล่อ (แม่เว่ยหยางเริ่มมีความหวัง) ฉางเล่อกระซิบบอกแม่ (ไม่ให้แม่เว่ยหยางได้ยิน) องค์ชายเกาหยางจ้องฉิหยุนรั่วตอนหมอ
ตรวจอย่างมาก แต่จิตใจไม่ได้อยู่ที่ตรงนี้ หมอหลวงรายงานอาการฉิหยุนรั่วว่าชีพจรปกติดีถ้านางได้พักผ่อนอีกหน่อยทุกอย่างก็จะเป็นปกติ (หน้าฉิหยุนรั่วแบบอืมมม ทำไมไม่รายงานว่าอาการหนักนะ)
..เกาหยางรีบลุกขึ้นแล้วบอกดีแล้ว ฉิหยุนรั่วขอบพระทัยองค์ชายเกาหยาง เกาหยางก็รีบพูดว่าข้าได้ยินว่ายอดหญิง
อันผิงก็อาการไม่ค่อยดี ป่วยอยู่ตอนนี้หมอหลวงอยู่ที่นี่แล้วข้าก็จะให้หมอหลวงตรวจนางด้วย ฉิหยุนรั่วรีบบอกว่าพวกเราก็เพิ่งจ้างหมอมาตรวจอาการนางตอนนี้นางคงหลับไปแล้ว อย่าได้รบกวนท่านหมอหลวงหลิวเลย .........แม่เว่ยหยางได้ยินก็ตกใจรีบบอกเกาหยางว่า องค์ชายช่วยเว่ยหยางด้วยนางต้องอาการหนัก
แน่..ฉิหยุนรั่วก็พยายามห้ามแม่เว่ยหยาง บอกให้คนมาพาตัวแม่เว่ยหยางไปพัก...ฉางเล่อรีบเสริมว่าตอนนี้น้องสาวข้ากำลังพักฟื้นสนม 7 (แม่เว่ยหยาง) ก็อาการไม่ดีเราเลยไม่ให้นางเข้าไปเยี่ยมเว่ยหยางนางเลยกังวลมากไปหน่อย...แต่เกาหยางรีบบอกว่าอันข้าไปดูเว่ยหยางก่อน แล้วก็รีบวิ่งไป...
ความรักจัดเต็มที่แม่เลี้ยงมีให้เว่ยหยาง...แค่จับแขวนคอ
ทางด้านห้องเว่ยหยางซุนหมิงนำคนมาจัดฉากให้เว่ยหยางแขวนคอตาย เว่ยหยางพยายามดิ้นรนขัดขืนแต่ถูกทำให้สลบ ในขณะที่คนกำลังจับเว่ยหยางห้อยคอนั้น ไป๋จื่อได้สติก็พยายามตะเกียกตะกายตะโกนให้คนมาช่วย แต่ก็เสียงเบามาก (น่าสงสาร) ..โชคดีที่เกาหยางมาทัน คนสนิทเกาหยางโยนมีดไปตัดผ้าแขวนคอ
ขาด เว่ยหยางตกลงมาที่พื้น เกาหยางตกใจมากรีบมาที่ร่างเว่ยหยาง เกาหยางหันไปถามซุนหมิงเสียงดุมาก คนใช้คนนี้เจ้ามีกิจอันใดทำไมมาอยู่ที่ห้องเว่ยหยาง ถ้าเจ้ากล้าโกหกข้าจะฆ่าเจ้าเดี๋ยวนี้! (คงจำได้ว่าเป็นคนของฉิหยุนรั่ว) ซุนหมิงรีบตอบผ่านมาเห็นคุณหนูเว่ยหยางกำลังจะแขวนคอตายเลยรีบเข้ามาห้ามไว้
(โหหห ได้วิชามาจากร้ายตัวแม่เยอะ) ...เกาหยางอุ้มเว่ยหยางไปที่เตียงแล้วสั่งหมอหลวงให้ทำยังไงก็ได้ให้เว่ยหยางฟื้น ต้องให้นางหายจากป่วย..
เกิดเป็นไป๋จื่อนี่ช่างลำบากนัก...
ฉิหยุนรั่วรีบพูดต่อ ถ้าไม่กล้าปิดองค์ชายอีกต่อไปละ ข้าในฐานะที่เป็นแม่ตามกฏหมายของเว่ยหยางเราค้นพบว่าเว่ยหยางได้ซ่อนพัดของผู้ชายไว้หลังจากที่ได้สอบถามรู้ความจริงแล้ว เราหวังว่านางจะกลับตัว ใครจะรู้ว่านางยอมสละชีวิตนางเพียงเพื่อผู้ชายคนนั้น....เว่ยหยางฟื้นพอดี เกาหยางรีบวิ่งมาหาเว่ยหยาง เว่ยห
ยางฟื้นมาก็ถามหาไป๋จื่อ และถามหาจินเถา เกาหยางจึงให้คนไปนำตัวจินเถามา ส่วนไป๋จือหมอหลวงก็รักษาไป.....ฉิหยนรั่วยังไม่หยุดพูด ข้าจะทำอะไรได้ (เว่ยหยางมองหน้าเกาหยาง แล้วก็คิดในใจประมาณว่า เรื่องคุณไสยจะเล่าให้เกาหยางฟังได้อย่างไร ฉิหยุนรั่วรู้ว่าข้า (เว่ยหยาง) ไม่สามารถจะบอกเรื่องนี้กับใครได้ ไม่
งั้นทุกคนในตระกูลต้องตาย) ...เกาหยางถามเว่ยหยางว่าเกิดอะไรขึ้น เว่ยหยางเลยบอกประมาณว่า ทานแม่(ฉิหยุนรั่ว) เข้มงวดมากนางทำเพื่ออนาคตที่ดีของข้า...ใช่แล้วข้าเป็นแม่...ฉิหยุนรั่วพูดต่อ อย่างไรก็ตามเรื่องครั้งนี้เว่ยหยางทำเกินไปจริงๆ...เกาหยางถามขึ้นว่าเป็นเพราะพัดอันนี้นะเหรอ (โชว์พัด) พวกท่านอย่า
ได้ตำหนินางเพราะพัดอันนี้เป็นของข้าเอง.....(ฉางเล่อ ฉิหยุนรั่ว หลีเสี่ยวหราน หน้าตึง) ..เกาหยางบอกเว่ยหยางให้พักผ่อน...
เกาหยางเดินออกมาข้างนอกกับคนสนิทแล้วก็คุยกันว่าเรื่องนี้แปลกมาก แล้วใครกันนะที่เป็นคนส่งข้อความ...คนสนิทเกาหยางเห็นฉางรู่เดินมาพร้อมคนสนิท เลยจำได้ว่าคนที่เอาจดหมายไปให้เกาหยางคือคนสนิทของฉางรู่จึงบอกเกาหยาง...ฉางรู่ทักทายเกาหยางและบอกว่าขอบคุณที่ช่วยเว่ยหยางไว้ เกาหยางบอก
ขอบคุณฉางรู่ที่ช่วยส่งข่าว เจ้ามีความดีความชอบนะ ฉางรู่บอกข้าไม่สามารถรับความดีความชอบนี่ได้ แต่ดีใจที่สามารถช่วยชีวิตเว่ยหยางไว้ได้ทันเวลา ฉางรู่บอกเกาหยางโปรดเก็บความลับเพื่อข้า ข้ากลัว....เกาหยางเลยรู้ว่า หึ จริงๆ แล้วพวกนาง (ฉิหยุนรั่ว ฉางเล่อ) อยู่เบื้องหลังเรื่องในครั้งนี้นี่เอง..ฉางรู่รีบบอกเกา
หยางเพื่อความสงบสุขของญาติ (เว่ยหยาง) ได้โปรดอย่าถามอะไรมากไปกว่านี้ ข้าต้องไปเยี่ยมนางก่อน แล้วฉางรู่ก็รีบไป..
เกาหยางพูดหลังจากฉางรู่ไปแล้วว่าข้าไม่เคยได้ยินใครพูดถึงคุณหนู่ 3 ตระกูลหลีเลย คุณหนู 3 ไม่ได้สวยสะดุดตาแต่นางฉลาดมากและเป็นคนดี...(อุ๊ยยเร็วไปนะเพคะ)
โดนแม่ดูเลย เราต้องโง่แต่พองามนะลูก..
ทางด้านฉิหยุนรั่วตำหนิฉางเล่อเรื่องไปพบองค์ชายเกาหยางส่วนตัวไม่งั้นเว่ยหยางก็ตายไปแล้วป่านนี้..
ฉางเล่อ---มันเป็นพัดขององค์ชายเกาหยางได้อย่างไร เว่ยหยางปฏิเสธนางไม่พูดความจริงกับข้า นางหลอกลวงข้า นางมีจุดประสงค์จะทำให้ข้าคิดว่าพัดนั้นเป็นของขวัญจากคนรักของนาง เมื่อองค์ชายเกาหยางเห็นพัด องค์ชายต้องคิดว่ามีบางอย่างผิดปกติ (โถววว พึ่งจะฉลาด)
ฉิหยุนรั่ว---มีประโยขน์อะไรที่จะมาคิดได้ตอนนี้ ต่อไปนี้จะยิ่งจัดการเว่ยหยางยากมากยิ่งขึ้น
ฉางเล่อ---องค์ชายถึงกลับมอบพัดให้นาง องค์ชายต้องตกหลุมรักเว่ยหยางแล้วแน่ๆ หึ ข้าไม่ยอมแพ้หรอก ถึงแม้ข้าต้องแลกด้วยชีวิต ข้าจะไม่มีวันให้องค์ชายกับเว่ยหยางได้อยู่ด้วยกัน (ได้สมหวัง) อย่างแน่นอน
ฉิหยุนรั่ว--- ถึงแม้ว่าองค์ชายเกาหยางจะรักเว่ยหยางจริงๆ ยังไงซะความสัมพันธ์มันก็ไม่ยาวนานหรอก.... (ไม่เหมาะสมคิดว่ามเหสีต้องไม่ยอมแน่นอน)
ที่ห้องเว่ยหยาง แม่หมินเต๋อและเว่ยหยางกำลังดูอาการของไป๋จื่ออยู่ เว่ยหยางบอกแม่หมินเต๋อว่าไป๋จือไม่ได้เป็นคนใช้ในความรู้สึกข้านางเป็นน้องสาวคนหนึ่งของข้า นาง่ได้รับบาดเจ็บเพราะข้า ข้าจะไม่ให้อภัยตัวเองเลย แม่ของหมินเต๋อก็ปลอบใจเว่ยหยางว่าอย่าคิดมาก..แม่หมินเต๋อว่าฉางเล่อกับฉิหยุนรั่วว่าช่างกล้าทำ
เรื่องเช่นนี้ได้อย่างไร ..เว่ยหยางเลยพูดประมาณว่าข้าจะไม่ยอมให้คนของข้ามาเจ็บตัวเพราะข้าอีก...
เว่ยหยางออกมาตามนัดที่องค์ชายเกาหยางนัดให้มาพบที่ภัตตาคารเทียนอวี้ (เขียนบอกที่ฝ่ามือเว่ยหยาง)..เว่ยหยางกำลังเดินทางมา ตลอดทางก็คิดมาตลอดว่าไม่อยากให้เกาหยางเข้ามามีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องการแก้แค้นของนาง ทำยังไงนางถึงจะเผชิญหน้ากับเกาหยางได้ตรงไปตรงมาซักที...
แบมบูแฟน สื่อรัก....
.เว่ยหยางเข้ามาที่
ภัตตาคารพบกับเกาหยาง เว่ยหยางทำความเคารพเกาหยาง แต่เกาหยางรีบบอกว่าไม่ต้องพิธีรีตรองหรอกตอนนี้มีแต่ข้ากับเจ้าไม่มีคนอื่น ทุกครั้งที่เจ้าพบหน้าข้าเจ้าก็เอาแต่ขอบคุณข้า นอกจากเรื่องนี้เจ้าไม่มีอะไรจะพูดกับข้าเลยหรือ
เว่ยหยาง--ข้าสงสัยว่าทำไมท่านนัดข้ามาพบที่นี่
เกาหยาง--- อืม ถึงแม่ว่าทุกคนในตระกูลหลีจะให้คำตอบที่เหมือนๆ กันทุกคนกับข้า ข้าก็ยังรู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติ..
เว่ยหยาง---ใช่แล้วมันเป็นอย่างที่ท่านคิดจริงๆ
เกาหยาง---คนสนิทเจ้าก็ถูกทำร้ายปางตาย
เว่ยหยาง--- บ้านข้าคิดว่าข้าประพฤติตัวไม่เหมาะสม
เกาหยาง---เว่ยหยางทำไมเจ้าไม่บอกความจริงกับข้า (ชอบอะฉลาด)
เว่ยหยาง---ท่านเป็นอะไรไป ท่านไม่รู้จริงๆ เหรอ (ฉางเล่อชอบท่านทำให้ข้าลำบาก) เมื่อไหร่ท่านจะเลิกสนใจข้าซักที
เกาหยาง--- มันเป็นเพราะว่าข้ากังวลเป็นห่วงเจ้า มันเป็นเพราะข้าชอบเจ้า นี้เป็นสิ่งที่ข้าอยากจะบอกเจ้ามาตั้งนานแล้ว เจ้าไม่เข้าใจความรู้สึกที่ข้ามีต่อเจ้าจริงๆ เหรอ ถ้าเจ้าไม่ชอบข้าเจ้าบอกข้ามาตอนนี้เลยว่า ทำไมเจ้าเก็บพัดข้าไว้ข้างกาย ทำไมเจ้าเก็บมันไว้เหมือนเป็นสมบัติล้ำค่าของเจ้า
เว่หยยาง--- นั้นเป็นเพราะตอนข้าเจอมัน (พัด) ท่านได้จากไปแล้ว ข้าคิดว่ามันเป็นของคนที่ช่วยชีวิตข้า ถ้าข้ามีโอกาสได้พบผู้มีพระคุณอีกครั้ง ข้าจะคืนให้เขาอย่างแน่นอน
เกาหยาง---งั้นทำไมเจ้าไม่เอามันคืนข้าก่อนหน้านี้ เราเจอกันมานานแล้ว ทำไมเจ้าปฏิเสธที่จะไม่บอกความจริง ฉิหยุนรั่ว หากสิ่งที่เจ้าพูดเป็นความจริง ทำไมเจ้าไม่บอกนาง่
เว่ยหยาง---ข้าเก็บมันไว้เพื่อซักวันหนึ่งท่านจะได้ช่วยข้าไง
เกาหยาง---เจ้าไม่ใช่คนเช่นนั้นแม้แต่น้อย หลังจากข้าเห็นแม่นางฉางเล่อถือพัดอันนี้มาหาข้า ข้าใช้เวลา 6 ชั่วโมงกว่าข้าจะพบว่ามีบางสิ่งผิดปกติ ทำไมนาง(ฉางเล่อ) ถึงมีพัดนี้ได้ ทำไมเจ้าถึงได้ป่วยกระทันหัน หากไม่ใช่ 6 ชั่วโมงนั้นที่ข้าคิดออก (เจ้าคงตายไปแล้ว) ตลอดเวลา 6 ชั่วโมงข้าดีใจอย่างมากเหมือนคนโง่
ข้าคิดตลอดเวลา ทำไมเจ้าเก็บพัดของข้าไว้ ตอนเจ้ามองมันเจ้าคิดถึงข้าใช่มั้ย แต่ตอนนี้มันกลายเป็นว่าข้าคิดไปเองลมๆแล้งๆ
เว่ยหยางแย่งพัดมาจากเกาหยางแล้วโยนทิ้งลงไปข้างล่าง เกาหยางเสียใจแล้วก็เดินจากไป...เว่ยหยางรีบวิ่งลงมาเก็บพัดที่คนเดินเหยียบไปเหยียบมา จนเกือบจะโดนคนชน แต่หมินเต๋อมาช่วยพยุงเว่ยหยางขึ้นมา แล้วว่าเว่ยหยางว่าเจ้าทำอะไรมันอันตรายนะ กลางถนน เป็นเพราะเจ้าพัดเก่าๆ นี้นะเหรอ...เว่ยหยางก็หวนคิด
ทรงพระงอน ....
ไปถึงตอนที่เกาหยางสอนเล่นพิณ หวานๆ ...
ที่บ้านหมินเต๋อคุยกับเว่ยหยางว่าเรื่องที่เว่ยหยางโดนใส่ร้ายเรื่องทำคุณไสย ถ้าเจ้าเป็นอะไรไปข้าจะไม่ปล่อยนาง(ฉิหยุนรั่ว ฉางเล่อ) ไว้แน่ตอนนี้พวกนางทำไม่สำเร็จ พวกนางไม่มีทางยอมแพ้แน่ เจ้าไม่สามารถจะอยู่เฉยๆ โดยไม่ตอบโต้นะ...เว่ยหยางบอกข้าจะต้องสั่งสอนให้พวกนางรู้สึก หมินเต๋อให้กำลังใจเว่ยหยาง เว่ยห
ยางก็จับมือหมินเต๋อ (หน้าหมินเต๋อเคลิ้ม ..)
เดี๋ยวจะต้องเขียนเรื่องของหมินเต๋อซะแล้ว....
ฉิหยุนรั่วเข้ามาในวังเพื่อพูดคุยกับพระมเหสี (แม่เกาหยาง) จุดประสงค์ของฉิหยุนรั่วคือต้องการมาใส่ร้ายเวยหยางและบอกพระมเหสีรู้ว่า องค์ชายเกาหยางให้พัดเว่ยหยางไว้ และชอบเว่ยหยางข้าไม่กล้าปิดพระมเหสี พระมเหสีโกรธมาก...
กลับมาที่บ้านฉิหยุนรั่วคุยกับฉางเล่อที่สวน...คนใช้นำยาถอนพิษหญ้าหางม้ามาให้ฉิหยุนรั่วดื่ม ถ้าหากยังมียาพิษหลงเหลือในร่างกายจะเป็นอันตรายได้ (น่าจะมีหลงเหลือแน่ๆ ) ฉิหยุนรั่วบอกฉางเล่ออย่ากังวล ตำแหน่งรัชทายาทน่าจะตกไปที่เกาหยางยังไงก็ต้องอาศัยแต่งงานกับหญิงในตระกูลใหญ่ที่สามารถช่วยค้ำจุ้นได้
วันนี้ข้าได้ไปพบพระมเหสีมา พระมเหสีจะจัดการอย่างแน่นอน เว่ยหยางไม่มีทางจะสมหวังได้ ฝันไปเถอะที่จะได้ใกล้ชิดกับองค์ชายเกาหยาง..หากเจ้าต้องการจะทำการใหญ่เจ้าต้องทำเป็นใจกว้าง ฉางเล่อดีใจบอกแม่ว่าข้าจะจำไว้...(จำแต่สิ่งดีดีท้างน้านน)
ในวังหลวงกำลังประชุมขุนนางอยู่ จักรพรรดิ์ชื่นชมองค์ชายตงผิงว่าทำงานได้ดีเจ้าต้องการอะไรเป็นรางวัล องค์ชายตงผิงตอบว่าข้าไม่ต้องการอะไรข้าทำหน้าที่ช่วยท่านพ่อผ่อนคลาย ...จากนั้นจักรพรรดิ์ก็เรียกเกาหยางออกมารับรางวัลชมเชยเรื่องการดำเนินการตามแผนประสบภัยพิภัย เกาหยางบอกจักรพรรดิ์ว่าอย่า
ให้รางวัลข้าเลยเพราะข้าไม่ได้ทำคนเดียวเจ้าหน้าที่ทุกส่วนทุกฝ่ายล้วนช่วยกันให้มันประสบความสำเร็จ พวกขุนนางต่างก็ชื่นชมเกาหยางว่ามีน้ำใจ ไม่ลืมพวกตนและคนที่ช่วยงาน องค์ชายตงผิงก็อึ้งไป...
เสร็จประชุมองค์ชายหนานอันก็ยุดตงผิงว่า เกาหยางเนี้ยตั้งแต่เด็กชีวิตสบายมาโดยตลอด จักรพรรดิ์ไม่ค่อยบังคับมาก ได้ออกไปท่องเที่ยวข้างนอกเป็นปีโดยไม่ต้องช่วยงานอะไรเลย แต่ตอนนี้เกาหยางกลับมาแล้ว ท่านพ่อ (จักรพรรดิ์) ก็ให้งานยากๆ แก่เขาทำและทำสำเร็จ นั่นทำให้เขาเป็นที่โปรดปรานอย่างง่ายดาย
ข้าต้องพูดได้ว่าท่านพ่อเลี้ยงอาจูมาแตกต่างจากพวกเรา..
มาที่ห้องขององค์ชายหนานอัน คนสนิทบอกองค์ชายว่าเห็นองค์ชายดูแลการช่วยเหลือผู้ประสบภัย (งานในส่วนของตงผิง) อย่างมากมายแต่องค์ชายตงผิงไม่พูดถึงท่านเลย รับความดีความชอบไปคนเดียว หนานอันบอกคนสนิทว่าถึงแม้ว่าตงผิงจะไม่ได้เอ่ยถึงข้า แต่เจ้าก็รู้ว่าจักรพรรดิ์ฉลาดแค่ไหน ไม่ว่าอย่างไรไม่ว่าข้า
จะทำงานมากเท่าไหร่หรือข้าจะทำได้ดีซักเท่าไหร่ มันไม่มีความหมายหรอกข้าเกิดมาต่ำต้อย (จากสนมสกุลเล็ก) ข้าแค่ต้องการอยู่ข้างๆ ท่านและทำงานที่ได้รับมอบหมายให้ดีที่สุด ในที่สุดท่านพ่อจะคิดถึงข้ามองข้าสูงขึ้น...คนสนิทบอกหนานอันว่ายังไงท่านก็ไม่ควรอยู่ใกล้อำนาจขององค์ชายตงผิงนะ.
บอกว่าถ้าข้าจะทำงานใหญ่ ข้าจะมีสายตามองสั้นๆ ได้อย่างไรถึงแม้ว่าข้าจะเป็นองค์ชายแต่ข้าไม่มีอำนาจและอิทธิพลข้าจะไม่ได้มายืนอยู่ ณ จุดที่ข้ากำลังอยู่นี้ ข้าแค่ต้องทำงานให้มากขึ้นให้เป็นทางการมากขึ้นสำหรับองค์ชายตงผิง ท่านพ่อก็จะจำข้าได้ตลอดเห็นถึงความเข้มแข็งและศักยภาพของข้า เมื่อถึงเวลาที่
ท่านพ่อจะสละราชสมบัติ ข้าก็จะมีปีกของข้าออกมาพ่อข้าจะได้เห็นได้ใส่ใจ และด้วยการสนับสนุนของเหล่าขุนนางองค์ชายตงผิงตอนนี้มีฐานเสียงที่มั่นคงเจ้าก็รู้ดีว่าเขา(ตงผิง) ต้องเอาใจเหล่าขุนนางไว้แต่เขาก็ไม่ทำ ช่างโง่จริงๆ เขาก็มีแต่ชอบผู้หญิงสวยๆ ตอนนี้เขามีข้าคอยสนับสนุนดังนั้นเขาไม่มีอะไรที่จะต้อง
กังวล.....ท่านพ่อก็ยังทยอยมอบหมายงานยากๆ ให้อาจูทำ ถ้าข้ายุให้ตงผิงทำอะไรโง่ๆ อีกนิดมันง่ายนิดเดียวที่จะทำให้ตงผิงไม่เป็นที่โปรดปรานของท่านพ่อ...คนที่หัวเราะทีหลังมักจะดังกว่าเสมอ..
ทางด้านเกาหยางถูกเรียกให้มาหาเสด็จแม่ (นั่งหน้าตึง) คอยเกาหยางอยู่ แม่ก็ถามประมาณว่าที่เจ้าเคยบอกว่าชอบผู้หญิงตระกูลหลีนั้น ทำไมเจ้าช่างทำอะไรน่าเกลียดให้เกิดข่าวลือขึ้น เจ้าต้องพูดความจริงกับแม่ข้าสับสนมาก ทำไมผู้คนต่างกล้าที่จะนินทาเจ้าลับหลัง ข้าพบว่าเว่ยหยางเป็นคนพูดมาก เกาหยางรีบบอก
ชอบจัง อ้อนคุณแม่...
แม่ว่าท่านแม่ไม่รู้ความจิรง ทำไมถึงพูดให้นางเสียหาย..แม่ก็ดุเกาหยางว่าเจ้าไม่เคยพูดกับแม่แบบนี้นะ เจ้าประพฤติตนเช่นนี้เป็นเพราะเด็กนอกกฏหมายคนนั้นเหรอ เจ้าบอกแม่ว่าเจ้าชอบผู้หญิงตระกูลหลีที่แท้ก็เว่ยหยางนี่เอง (แม่จะเป็นลม ) เกาหยางบอกแม่อย่าโกรธไป...
ข้ารับประกันได้นาง (เว่ยหยาง)ไม่ได้เกี่ยว
ข้องอะไรด้วยเพราะนางไม่ชอบข้า แม่รีบถามย้ำ นี่เจ้าพูดความจริงใช่มั้ย เกาหยางตอบแม่ว่า "มันจะดีมาก ถ้ามันไม่เป็นความจริง" ....เจ้าอย่าตำหนิแม่ที่แม่คิดเรื่องนี้แล้วตำหนิเจ้าสะไภ้ที่แม่ต้องการจะต้องสวยสง่าและฉลาดหลักแหลมไม่ใช่แบบเว่ยหยางที่ไม่มีอำนาจและเกิดมาต่ำต้อย อย่าทำให้แม่ผิดหวัง..
เกาหยาง--ข้ารู้ว่าท่านปราถนาอะไร แต่..ถ้าท่านแม่ต้องการสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับข้า ได้โปรดอย่าพูดเรื่องนี้ (แต่งงานเพื่ออำนาจ)ขึ้นมาอีก
เสด็จแม่---เพื่อบัลลังก์ของเจ้าและความสำเร็จของเจ้าถ้าไม่ยอมให้เจ้าทำอะไรโง่ๆ แน่...
หลังจากวันนั้น เกาหยางก็ทำงานอย่างหนัก ให้คนใช้ส่งอาหารไว้ที่หน้าห้องเท่านั้น...
......................................................................
ไม่พลาดการอัพเดทใด ตามไปได้ที่แฟนเพจเฟสบุคนะคะ
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 149 คน [