|
|
อัฟกานิสถาน : สมรภูมิแห่งปี 2010
ลงพิมพ์ในนิตยสาร Topgun ฉบับเดือนมกราคม 2553
โดย พันเอก ศนิโรจน์ ธรรมยศ
ทันทีที่ประธานาธิบดีบารัค โอบาม่าแห่งสหรัฐอเมริกา ได้ประกาศในสุนทรพจน์ที่โรงเรียนนายร้อยเวสต์ พอยท์ว่า เขาจะเพิ่มกำลังทหารสหรัฐฯ อีกจำนวน 30,000 คนเข้าไปในประเทศอัฟกานิสถานตามคำขอของผู้บัญชาการกองกำลังไอซาฟ (ISAF) พลเอกสแตนลี่ย์ แมคคริสตัล (General Stanley McChrystal) เพื่อสนับสนุนหน่วยทหารและตำรวจอัฟกานิสถานในการต่อสู้กับกลุ่มตอลีบันและอัล กออิดะฮ์ ประชาคมโลกก็มีความเคลื่อนไหวอย่างฉับพลันขึ้นมา
ดังเช่น ความสับสนของรัฐบาลแคนาดาที่รัฐสภาได้ลงมติอนุมัติไปแล้วว่า แคนาดาจะเริ่มถอนทหารของตนออกจากอัฟกานิสถานในปี 2011 ในขณะที่กลุ่มประเทศนาโต้ซึ่งร่วมอยู่ในกองกำลัง ISAF ก็พยายามพิจารณาหาแนวทางการปฏิบัติของตนเอง เพราะต่างก็อ่อนล้าเต็มทีกับการรบในสงครามอันยืดเยื้อและไม่มีที่สิ้นสุดในประเทศที่ห่างไกล สังคมเต็มไปด้วยความล้าหลัง และภูมิประเทศที่เต็มไปด้วยขุนเขาสูงชันดังเช่นอัฟกานิสถาน
แต่ในที่สุดนาโต้ก็มีมติให้ส่งกำลังทหารเข้าไปเพิ่มในอัฟกานิสถานอีก 7,000 นาย ทำให้ในปี 2010 จะมีกำลังทหารต่างชาติปฏิบัติภารกิจอยู่ในอัฟกานิสถานเป็นจำนวนถึง 150,000 นาย มากกว่าจำนวนทหารโซเวียตที่เคยส่งเข้าไปยึดครองอัฟกานิสถานในห้วงปี 1980 เสียอีก
และทำให้อัฟกานิสถานกลายเป็นสมรภูมิที่โดดเด่นขึ้นมาแทนที่อิรักทันที อีกทั้งยังทำให้สงครามในอัฟกานิสถานกลายเป็น สงครามของโอบาม่า ไปโดยปริยาย
หากจะวิเคราะห์ถึงเหตุผลที่ทำให้ประธานาธิบดีบารัค โอบาม่า ซึ่งเพิ่งได้รับการประกาศรางวัลโนเบลสาขาสันติภาพตัดสินใจส่งทหารเข้าไปเพิ่มในสมรภูมิอัฟกานิสถาน ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้เขาตัดสินใจที่จะยุติการปฏิบัติการทางทหารในอิรัก ด้วยการประกาศถอนกำลังทหารสหรัฐฯ ออกจากอิรักภายในปี 2010 คงเหลือไว้แต่เพียงที่ปรึกษาทางทหารที่จะคงอยู่จนถึงปี 2011 ก่อนที่จะถอนทหารสหรัฐฯออกจากอิรักทั้งหมด
โดยนักวิเคราะห์ตะวันตกมองว่า โอบาม่าได้ให้ความสำคัญในปัญหาอัฟกานิสถานมาตั้งแต่แรกแล้ว เนื่องจากเขามองว่าอัฟกานิสถานนั้นมีความสำคัญมากกว่าอิรัก เพราะเป็นภัยคุกคามสหรัฐฯ และประชาคมโลกโดยตรง เนื่องจากเป็นถิ่นพำนักของโอซามา บิน ลาเดน และกลุ่มอัล กออิดะฮ์ ซึ่งเป็นผู้ลงมือโจมตีสหรัฐฯ ในเหตุการณ์ 9/11 อันเป็นสาเหตุที่ทำให้โลกก้าวเข้าสู่ยุคแห่งการก่อการร้ายอย่างเต็มรูปแบบ
ส่วนปัญหาในอิรักนั้น โอบาม่ามองในทางตรงข้ามกับอดีตประธานาธิบดี จอร์ช ดับเบิลยู บุช ว่าเป็นปัญหาที่สามารถแก้ไขด้วยกลไกทางการเมืองที่กำหนดขึ้นโดยประชาชนชาวอิรักเอง
ดังนั้นภายหลังจากที่สหรัฐฯ สถาปนาระบอบประชาธิปไตย อันเป็นอุดมการณ์ที่ใช้ในการแทรกแซงกิจการภายในประเทศของประเทศต่างๆ ทั่วโลก เข้าไปทดแทนระบอบซัดดัม ฮุสเซนเรียบร้อยแล้ว ก็ควรจะปล่อยให้ชาวอิรักตัดสินอนาคตของตนเองบนแนวทางประชาธิปไตยต่อไป
นั่นคือเหตุผลที่โอบาม่าต้องการจัดการกับปัญหาในอัฟกานิสถานให้เด็ดขาด อันนำมาสู่การเพิ่มกำลังทหารอีก 30,000 คนนั่นเอง
อย่างไรก็ตามการส่งกำลังทหารเข้าไปในอัฟกานิสถานคราวนี้ โอบาม่ามองว่าจะเป็นไปแบบ ระยะสั้น และ มีกำหนดเวลาที่แน่นอน เพราะเขาได้กำหนดเวลาในการจบภารกิจของกองทัพสหรัฐฯ ในอัฟกานิสถานเอาไว้เรียบร้อยแล้ว โดยจะเริ่มถอนทหารสหรัฐฯ ออกจากอัฟกานิสถานภายในเดือนมิถุนายน 2011
ดังเช่นที่โรเบิร์ต กิบส์ (Robert Gibbs) โฆษกทำเนียบขาวเปิดเผยว่า โอบาม่าจะส่งทหารเข้าไปในอัฟกานิสถานเพื่อฝึกฝนกองกำลังทหารและตำรวจของอัฟกานิสถานให้มีความแข็งแกร่งเพียงพอที่จะต่อกรกับกลุ่มตอลีบันและอัล กออิดะฮ์ ภายหลังจากนั้นก็จะถอนทหารออกมาทันที
โดยประธานาธิบดีโอบาม่าวางแผนว่าจะถอนกำลังทหารสหรัฐฯ เกือบทั้งหมดออกจากอัฟกานิสถานให้เสร็จสิ้นภายในเดือนมกราคม 2013 ซึ่งเป็นห้วงเวลาช่วงสุดท้ายของการดำรงตำแหน่งประธานาธิบดีสมัยแรกของโอบาม่า และจะมอบภาระความรับผิดชอบต่างๆ ให้กับกองกำลังของอัฟกานิสถานเป็นผู้รับผิดชอบอย่างเต็มตัว
แม้จะมีข้อกังขาอยู่อย่างมากมายว่า กำลังทหารและตำรวจของอัฟกานิสถานที่มีจำนวนกว่า 95,000 คนทั่วประเทศนั้นจะมีศักยภาพเพียงพอในการต่อสู้กับกลุ่มตอลีบันได้มากน้อยเพียงใด ถึงแม้สหรัฐฯ มีเป้าหมายที่จะเพิ่มกำลังทหารอัฟกันเหล่านั้นให้มีจำนวนถึง 134,000 คนภายในเดือนตุลาคม 2010 และเพิ่มเป็น 240,000 คนภายในปี 2013 ก็ตาม
กำลังทหารจำนวน 30,000 นายที่ประธานาธิบดีโอบาม่าจะจัดส่งเข้าไปในอัฟกานิสถานภายในต้นปี 2010 นี้ เป็นหน่วยในระดับกองพลน้อย (Brigade) จำนวน 2 กองพล จัดจากหน่วยนาวิกโยธินจำนวน 1 กองพลน้อยและจากกองทัพบกอีก 1 กองพลน้อย รวมกับหน่วยกำลังสำรองอื่นๆ
โดยจะเข้าประจำการในพื้นที่ทางตอนใต้และตะวันออกของอัฟกานิสถาน ซึ่งเป็นพื้นที่ที่ทหารสหรัฐฯ และนาโต้มีอัตราการสูญเสียสูง เนื่องจากมีการรบที่รุนแรง
โดยเฉพาะอย่างยิ่งทางตอนใต้ของประเทศที่ทหารสหรัฐฯ จำนวน 20,000 คนจากทั้งหมด 30,000 คนที่ส่งเข้าไปใหม่จะเข้าประจำการในบริเวณนี้ เช่น บริเวณตำบล อาร์กานดาป (Arghandab), ซารี (Zari) และ ปัญจวาล (Panjwal) ที่ตั้งอยู่ชานเมือง กันดาฮาร์ (Kandahar) ซึ่งเป็นเมืองใหญ่อันดับสองของอัฟกานิสถาน มีประชากรกว่า 1.3 ล้านคน
หน่วยทหารสหรัฐฯ จะทำหน้าที่เป็นกำลังเสริมให้กับหน่วยทหารแคนาดาจำนวนประมาณ 2,800 นายที่ประจำการอยู่เดิม โดยอยู่ใต้การบังคับบัญชาของทหารแคนาดาร่วมกับกองพันทหารราบของสหรัฐฯ อีก 2 กองพัน
คาดว่าด้วยกำลังทหารที่เพิ่มขึ้นจะทำให้การสู้รบกับกลุ่มตอลีบันและอัล กออิดะฮ์ที่หลบซ่อนตัวอยู่ตามแนวตะเข็บชายแดนอัฟกานิสถาน ปากีสถานเป็นไปอย่างมีประสิทธิภาพมากยิ่งขึ้น
พลเอกสแตนลี่ย์ แมคคริสตัล ผู้บัญชาการกองกำลัง ISAF ในอัฟกานิสถานได้เคยแสดงความเห็นที่ดุเดือดผ่านทางสื่อมวลชนเมื่อกลางปีที่ผ่านมาว่า หากสหรัฐฯ ต้องการเอาชนะกลุ่มตอลีบัน ก็มีความจำเป็นต้องส่งกำลังทหารอย่างน้อย 40,000 คนเข้าไปเสริม
แต่ในที่สุดประธานาธิบดีโอบาม่าก็ได้กำหนดจำนวนทหารที่จะส่งไปเข้าเพิ่มเพียง 30,000 คนน้อยกว่าที่เขาต้องการ แต่เมื่อรวมกับทหารนาโต้อีก 7,000 คนที่จะส่งเข้าไปเพิ่มอีก ก็ทำให้ตัวเลขทหารที่เพิ่มขึ้นในอัฟกานิสถานใกล้เคียงกับที่แมคคริสตัลต้องการ และเขาก็พร้อมที่จะเปิดฉากการรุกครั้งใหญ่ทันทีที่กำลังส่วนใหญ่เดินทางเข้าพื้นที่ดังคำกล่าวให้สัมภาษณ์ตอนหนึ่งว่า
.... ถึงเวลาแล้วที่จะรุกไปข้างหน้า ... ภารกิจของเราคือ การประกาศให้พวกตอลีบันและอัล กออิดะฮ์รับรู้ว่า โอกาสที่พวกเขาจะมีชัยชนะเหนือสหรัฐฯ และนาโต้นั้นเป็นสิ่งที่ยากยิ่ง ...
จากคำกล่าวของแมคคริสตัลทำให้หลายฝ่ายเชื่อมั่นว่า ในปี 2010 อัฟกานิสถานจะเป็นสมรภูมิที่ดุเดือดและนองเลือดที่สุดแห่งหนึ่งของโลก กำลังทางบกและทางอากาศของสหรัฐฯ และนาโต้จะโหมเข้าโจมตีที่มั่นของกลุ่มตอลีบันในพื้นที่ห่างไกลอย่างชนิดที่เรียกว่า ลืมหูลืมตาไม่ขึ้น
อาวุธที่มีเทคโนโลยีในการทำลายล้างขั้นสูงสุดจะปรากฏโฉมออกมาให้โลกได้เห็น เหมือนเมื่อครั้งที่จรวด โทมาฮอค (Tomahawk) ได้เผยโฉมให้โลกได้เห็นในการโจมตีอัฟกานิสถานและอิรักเมื่อปี 2001 2003
แต่ในครั้งนี้โลกจะได้เห็นอากาศยานโจมตีล่องหน (Stealth) แบบไร้นักบินมากมายหลายรุ่น เช่น รุ่น อาร์คิว 170 เซนทิเนล (RQ 170 Sentinel) หรือที่กระทรวงกลาโหมสหรัฐฯ ตั้งฉายาไว้ว่า อสูรแห่งกันดาฮาร์ (The Beast of Kandahar) ตลอดจนอาวุธยุทโธปกรณ์ที่ได้รับการปรับปรุงใหม่ล่าสุด เช่น รถถังเอ็ม 1 เอ 1 และ เอ 2 ของสหรัฐอเมริกาที่บริษัทเจเนอรัล ไดนามิคส์ได้ปรับปรุงใหม่ล่าสุดในปี 2008 ด้วยการติดตั้งชุดระบบพัฒนาขีดความสามารถ (SEP System Enhancement Package) ที่ทำให้พลประจำรถสามารถตรวจจับเป้าหมายได้อย่างแม่นยำ รวมทั้งมีระบบป้องกันตัวเองจากการโจมตีที่ดีเยี่ยม, รถถังชาลเลนเจอร์ 2 อีของอังกฤษซึ่งเป็นรุ่นที่พัฒนามาจากรถถังชาลเลนเจอร์ 2 ที่มีอานุภาพสูงโดยเฉพาะเกราะที่สามารถทนทานต่อระเบิดแสวงเครื่อง (IED Improvise Explosive Device) ที่เป็นภัยคุกคามสำคัญของรถถังที่ปฏิบัติการในอิรักและอัฟกานิสถานอยู่ในขณะนี้, รถถังเลโอปาร์ต 2 เอ 6 ของเยอรมันและแคนาดาที่เพิ่งพัฒนาออกจากสายพานการผลิตเมื่อปีที่ผ่านมา เป็นต้น
... สงครามในครั้งนี้ไม่ใช่สงครามเพื่อชัยชนะ (conquest) ไม่ใช่สงครามเพื่อผลประโยชน์ (profit) หากแต่เป็นสงครามที่ให้ทางเลือก (chance) แก่ประชาชนอัฟกานิสถาน ...
ผู้บัญชาการกองกำลัง ISAF ในอัฟกานิสถานกล่าวแก่สื่อมวลชนตอนหนึ่ง โดยเขาได้ระบุถึงยุทธศาสตร์สามประการของสหรัฐฯ ในอัฟกานิสถานว่า
ยุทธศาสตร์แรกคือการใช้กำลังทหารและอานุภาพทางสงครามกดดันและทำลายกลุ่มตอลีบัน เพื่อลดศักยภาพในการเป็นภัยคุกคามต่อรัฐบาลอัฟกานิสถาน เพื่อสร้างความเชื่อมั่นแก่ประชาชนอัฟกานิสถานว่า รัฐบาลอัฟกานิสถานภายใต้การนำของนายฮาร์มิด คาร์ไซ (Hamid Karzai) จะเป็นผู้กำชัยชนะในสงครามครั้งนี้ รวมทั้งเป็นผู้มีสิทธิขาดในการกำหนดชะตากรรมของประเทศ
ดังนั้นหากกลุ่มตอลีบันต้องการอยู่รอด พวกเขาก็จำต้องยอมรับเงื่อนไขของรัฐบาลและออกมาร่วมกับรัฐบาลในการบริหารประเทศต่อไป
ยุทธศาสตร์ที่สอง คือการสร้าง วงแหวนแห่งความมั่นคง (ring of stability) นั่นคือการดึงกำลังทหารสหรัฐฯ และนาโต้ส่วนหนึ่งออกจากพื้นที่ป่าเขาห่างไกล แล้วเข้ายึดครองพื้นที่เขตเมือง ทั้งเมืองที่อยู่ในกำมือของรัฐบาลและเมืองที่อยู่ในเขตอิทธิพลของกลุ่มตอลีบัน
จากนั้นจะวางกำลังป้องกันเมืองเสมือนป้อมค่ายที่คอยปกป้องเมืองต่างๆ จากการเข้ามาแผ่อิทธิพลของกลุ่มตอลีบัน
ในขณะเดียวกันก็จะใช้การปฏิบัติงานด้านกิจการพลเรือนในเขตเมือง หรือที่มีการบัญญัติศัพท์ขึ้นมาใหม่คำหนึ่งว่า ซิล-มิล (Cil Mil มาจากคำว่า Civil - Military) ซึ่งเป็นการปฏิบัติการร่วมกันระหว่างองค์กรพลเรือนและกองทัพในการพัฒนาความอยู่ดีกินดีของประชาชน เพื่อสร้างแรงสนับสนุนจากชาวอัฟกานิสถาน กล่าวง่ายๆ ก็คือ ต้องการเอาชนะใจประชาชน นั่นเอง
อย่างไรก็ตามมีการวิเคราะห์ว่าการปฏิบัติการ วงแหวนแห่งความมั่นคง และการปฏิบัติการ ซิล-มิล นี้จะทำให้สหรัฐฯ และนาโต้ตกเป็นเป้าหมายต่อฝ่ายตรงข้ามได้ง่ายขึ้น เพราะได้เปลี่ยนยุทธวิธีจากการรุกมาเป็นการตั้งรับ
ดังนั้นประธานาธิบดีโอบาม่าจึงพยายามลดจุดอ่อนด้วยการเพิ่มกำลังทหารเข้าไปตรึงพื้นที่ชนบทห่างไกล เพื่อป้องกันไม่ให้กลุ่มตอลีบันเคลื่อนไหวเข้าสู่เขตเมืองได้โดยง่าย
ยุทธศาสตร์ที่สามคือ การเสริมสร้างความแข็งแกร่งให้กับทหารและตำรวจอัฟกานิสถาน เพื่อให้กองกำลังเหล่านี้เข้าควบคุมจุดยุทธศาสตร์ในเมืองต่างๆ ที่มี วงแหวนแห่งความมั่นคง แทนกำลังทหารของสหรัฐฯ และนาโต้
โดยการปฏิบัติการนี้เรียกว่า การแก้ปัญหาโดยคนอัฟกัน หรือ Afgan solution ซึ่งเป็นการปฏิบัติการด้วยการใช้ตำรวจอัฟกานิสถานจำนวนกว่า 92,000 นายเป็นกำลังหลัก และได้รับการสนับสนุนโดยกำลังทหารอัฟกานิสถาน
หากแผนการดังกล่าวประสบความสำเร็จจะสร้างความเชื่อมั่นให้กับประชาชนอัฟกานิสถานได้เป็นอย่างมาก ซึ่งยุทธศาสตร์นี้หลายฝ่ายยังคงสงสัยถึงขีดความสามารถของทหารและตำรวจอัฟกานิสถานว่า จะมีศักยภาพเพียงพอดังที่สหรัฐฯ คาดหวังเอาไว้หรือไม่
ที่กล่าวมาข้างต้นคือยุทธศาสตร์สามประการของสหรัฐฯ ในปี 2010 ซึ่งก็ไม่ได้สร้างความประทับใจให้กับผู้คนต่างๆ ไปเสียทุกคน แม้กระทั่งพลจัตวาเฟรดเดอริก ฮอดจ์ (Brigadier General Frederick Hodges) ผู้บัญชาการกองกำลัง ISAF ภาคใต้ของอัฟกานิสถานซึ่งเป็นคนหนึ่งที่มองว่า การเพิ่มกำลังทหารไม่ได้ช่วยแก้ไขปัญหาการสู้รบในพื้นที่ทางตอนใต้ที่เขารับผิดชอบเท่าไรนัก ดังที่เขาได้ให้สัมภาษณ์ตอนหนึ่งว่า
...แม้จะส่งทหารมาทั้งยุโรป ก็ไม่มีวันที่เราจะมีทหารเพียงพอ เพราะพื้นที่ทางตอนใต้ของอัฟกานิสถานนั้นกว้างใหญ่ไพศาล และเต็มไปด้วยหุบเขามากมาย ในช่วงที่ผ่านมาพวกตอลีบันสามารถครอบครองพื้นที่ในตำบลอาร์กานดาปของเมืองกันดาฮาร์ได้มากขึ้นเรื่อยๆ นับตั้งแต่ มุลลาฮ์ นาคิป (Mullah Naqib) ผู้นำในพื้นที่ที่ทรงอิทธิพลและสนับสนุนกองกำลังสหรัฐฯ เสียชีวิตลงด้วยโรคหัวใจตั้งแต่ปี 2007 ดังนั้นหากเราต้องการครอบครองพื้นที่ส่วนใหญ่ทางตอนใต้ให้ได้ในปี 2010 ก็ต้องโหมโจมตีที่มั่นต่างๆ ที่พวกตอลีบันครอบครองอยู่ ... ซึ่งแน่นอนว่า ... มันจะเป็นการรบที่หนักหนาสาหัสสำหรับพวกเราเลยทีเดียว ...
มุมมองของฮอดจ์อาจจะถูกต้องก็เป็นได้ เพราะนับแต่อดีตเป็นต้นมา ดินแดนอัฟกานิสถานนั้นไม่เคยมีใครสามารถครอบครองพื้นที่ได้ทั้งหมด เนื่องจากพื้นที่มีความกว้างใหญ่และเต็มไปด้วยขุนเขาสลับซับซ้อน
แม้แต่พวกตอลีบันในอดีตเองก็ไม่เคยครอบครองพื้นที่อัฟกานิสถานได้ทั้งประเทศ ดังที่จอห์น กริฟฟิธส์ (John Griffiths) ได้เขียนในหนังสือเรื่อง อัฟกานิสถาน : ประวัติศาสตร์แห่งความขัดแย้ง (Afganistan : A History of Conflict) ตอนหนึ่งว่า
... เนื่องจากอัฟกานิสถานเป็นประเทศที่มีภูมิประเทศทุรกันดาร ในห้วงที่อัฟกานิสถานถูกปกครองโดยพวกตอลีบัน พวกเขาสามารถครอบครองอัฟกานิสถานได้เพียงแค่ 80 เปอร์เซ็นต์ของพื้นที่เท่านั้น ส่วนใหญ่ของพื้นที่ที่ครอบครองก็เป็นเมืองใหญ่และเส้นทางถนนสายหลักๆ พื้นที่ต่างๆ นอกเหนือไปจากนั้น จะเป็นของชนเผ่าที่อยู่กันกระจัดกระจายและมีผู้นำเผ่าของตนเอง คนเหล่านี้ไม่สนใจว่าใครจะมาเป็น รัฐบาล ... รัฐบาล ที่พวกเขาที่ไม่รู้เสียด้วยซ้ำว่ามันมีผลอะไรต่อชีวิตประจำวันของพวกเขาบ้าง ขอเพียงแต่ให้พวกเขามีชีวิตที่สงบสุข มีครอบครัว และมีอาหารทานในแต่ละวันก็เพียงพอแล้ว ... พื้นที่ห่างไกลเหล่านี้นี่เอง ที่เป็นอุปสรรคสำคัญสำหรับการครอบครองดินแดนอัฟกานิสถานจากผู้รุกรานทุกชนชาติ เพราะไม่มีวันที่ใครจะสามารถครอบครองดินแดนแห่งนี้ได้ทุกตารางนิ้ว ...
เมื่อเปรียบเทียบข้อเขียนของกริฟฟิธส์ กับนโยบายในการเพิ่มกำลังทหารของประธานาธิบดีโอบาม่าในปี 2010 แล้วจะเห็นว่า โอบาม่าต้องการใช้กำลังทหารเข้าครอบครองพื้นที่ที่มีความเสี่ยงต่อการเป็นฐานที่มั่นของกลุ่มตอลีบันให้มากที่สุด โดยร่วมกับกำลังทหารของนาโต้ซึ่งปัจจุบันประกอบไปด้วย ทหารจากอิตาลี 2,400 นาย อังกฤษ 9,000 นาย เยอรมัน 4,365 นาย ฝรั่งเศส 3,095 นาย และแคนาดา 2,800 นาย
ซึ่งจำนวนเหล่านี้กำลังจะเพิ่มขึ้นอีก 7,000 นาย โดยจะร่วมกับกองกำลังทหารและตำรวจอัฟกานิสถานในการปฏิบัติการ ก่อนที่จะบีบให้กลุ่มตอลีบันต้องใช้วิธีการเจรจาและหันมาร่วมกับรัฐบาลของนายฮาร์มิด คาร์ไซ อันเป็นหนทางเดียวที่จะยุติความขัดแย้งในอัฟกานิสถานลงได้อย่างถาวร
อย่างไรก็ตามสิ่งหนึ่งที่จะเป็นอุปสรรคสำคัญต่อการปฏิบัติการของสหรัฐฯ และชาติพันธมิตรในการสร้างอัฟกานิสถานขึ้นให้เป็นสถานที่ที่ปลอดภัยจากกลุ่มตอลีบันและอัล กออิดะฮ์ในปี 2010 ก็คือ ความเป็นรัฐบาลที่ฉ้อฉลของนายฮาร์มิด คาร์ไซ ที่ถูกกล่าวหาว่าโกงการเลือกตั้ง และคอร์รัปชั่นงบประมาณทางทหารที่มีมากมายมหาศาล ซึ่งประธานาธิบดีโอบาม่าเองก็ตระหนักดีถึงเรื่องนี้ จนถึงกับประกาศในสุนทรพจน์ตอนหนึ่งของเขาว่า
... หมดเวลาแล้วสำหรับการจ่ายเช็คเปล่าให้กับรัฐบาลอัฟกานิสถาน ...
นอกจากจะกล่าวเตือนนายฮาร์มิด คาร์ไซแล้ว โอบาม่ายังส่งสัญญาณให้นางฮิลลารี่ คลินตัน รัฐมนตรีว่าการกระทรวงการต่างประเทศเตรียมหยุดการช่วยเหลือในทุกๆ ด้านแก่รัฐบาลอัฟกานิสถาน หากพบว่านายคาร์ไซยังคงตักตวงผลประโยชน์ให้กับตนเองและพวกพ้อง
นอกจากการคอร์รัปชั่นกันอย่างมโหฬารแล้ว รัฐบาลของนายคาร์ไซยังได้ชื่อว่า มีการกระทำอันละเมิดต่อสิทธิมนุษยชนมาโดยตลอด แต่สหรัฐฯ เองก็ทำอะไรไม่ได้มากนัก เพราะบุคคลสำคัญในรัฐบาลของนายคาร์ไซ ล้วนแต่เป็นผู้ที่มีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับสหรัฐฯ ชนิดที่เรียกว่า เคยร่วมหัวจมท้าย ในการโค่นล้มอดีตรัฐบาลตอลีบันมาด้วยกัน
เช่น นายมูฮัมหมัด คาซิม ฟาฮิม (Muhammad Qasim Fahim) รองนายกรัฐมนตรีซึ่งเป็นผู้นำกลุ่มพันธมิตรภาคเหนือ หรือ นอร์ธเทิร์น อัลลายแอนซ์ (Northern Alliance) ที่ร่วมกับสหรัฐฯ โจมตีรัฐบาลตอลีบันมาตั้งแต่ปี 2001 จนสามารถล้มล้างกลุ่มตอลีบันได้ในที่สุด ฟาฮิมได้รับการขนานนามจากองค์การสิทธิมนุษยชนว่าเป็น หนึ่งในผู้นำอัฟกานิสถานที่มือเปื้อนเลือดมากที่สุด
นอกจากนี้ก็ยังมีนายโมฮัมหมัด อิสมาอิล ข่าน (Muhammad Ismail Khan) รัฐมนตรีว่าการกระทรวงพลังงานและน้ำ ที่มีส่วนสำคัญในการสังหารหมู่ผู้นำกลุ่ม มูจาฮิดีน จำนวนมากที่เป็นอริกับเขา ก่อนก้าวขึ้นสู่อำนาจ นอกจากความโหดเหี้ยมแล้วเขายังกอบโกยทุกอย่างที่ขวางหน้าพอๆ กับนายเซดิค ชาร์การี (Sediq Chakari) รัฐมนตรีว่าการกระทรวงฮัจจ์และอิสลาม ที่ถูกกล่าวหาว่าคอร์รัปชั่นเงินสนับสนุนผู้แสวงบุญในการเดินทางไปนครเมกกะ และนายมูฮัมหมัด อิบราฮิม เอเดล (Muhammad Ibrahim Adel) รัฐมนตรีว่าการกระทรวงแร่ธาตุ ที่ถูกกล่าวหาว่ารับเงินสินบนมูลค่า 20 ล้านเหรียญสหรัฐฯ จากบริษัทเหมืองแร่ของจีนในการเข้ารับสัมปทานเหมืองทองแดง
ซึ่งข้อกล่าวหานี้ได้รับการชี้แจงจากเขาว่า การพิจารณาให้สัมปทานเป็นไปอย่างโปร่งใสผ่านคณะรัฐมนตรีที่มีนายฮาร์มิด คาร์ไซเป็นประธาน ข้อชี้แจงนี้นอกจากจะฟังไม่ขึ้นแล้ว ยังเป็นการนำเอานายคาร์ไซเข้าไปพัวพันอีกด้วย
จากที่กล่าวมาข้างต้น จะเห็นได้ว่า เส้นทางสงครามในอัฟกานิสถานปี 2010 ของประธานาธิบดีบารัค โอบาม่า คงไม่ราบรื่นอย่างที่คาดเอาไว้ เพราะอุปสรรคจากพื้นที่อันกว้างใหญ่ทุรกันดาร และจากองค์กรรัฐบาลอัฟกานิสถานที่ล้มเหลว จะเป็นตัวแปรสำคัญที่ทำให้ทหารสหรัฐฯ และนาโต้ต้องทุ่มเททรัพยากรสงครามมากกว่าที่ควรจะเป็น เพื่อให้บรรลุวัตถุประสงค์ในการสร้างอัฟกานิสถานให้เป็นรัฐที่มั่นคง เข้มแข็ง
และที่สำคัญคือไม่หวนกลับไปเป็น สรวงสวรรค์ ของกลุ่มตอลีบันและอัล กออิดะฮ์ในการโจมตีสหรัฐฯ และสังคมโลกอีก สมดังที่ประธานาธิบดีโอบาม่าได้ตั้งความหวังเอาไว้
| Create Date : 08 มีนาคม 2553 |
| Last Update : 8 มีนาคม 2553 14:48:14 น. |
|
3 comments
|
| Counter : 7309 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: preampcc  วันที่: 4 เมษายน 2553 เวลา:1:57:27 น. |
|
|
|
| โดย: Jihad 2012 IP: 180.180.78.193 วันที่: 5 มกราคม 2555 เวลา:14:43:04 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 49 คน [