อยู่ๆ ก็นึกถึง"นิทานลิงกำถั่ว" 

ที่ได้อ่านมาจากหนังสือเข็มทิศชีวิต(ฐิตินาถ ณ พัทลุง)

โดยคราวนั้น

ผู้เขียนได้แอบเอาเรื่องของลิงกำถั่วมาพูดเปรียบเทียบถึงปมปัญหา

ซึ่งเรื่องของเรื่องมันมีอยู่ว่า

ลิงน้อยชอบไปขโมยของของชาวบ้านกิน ชาวบ้านเลยเอากล่องไม้เจาะรู

แล้วเอาถ่วหย่อนไว้ในกล่อง

พอเจ้าลิงน้อยมาเห็น มันก็รีบเอามือล้างเข้าไปในกล่อง

เพื่อที่จะกำถั่วข้างในออกมากิน

แต่เพราะกล่องไม้มีแค่ช่องเล็กๆแคบๆพอที่มือจะลงไปได้เท่านั้น

เมื่อลิงน้อยกำมือ จึงไม่สามารถเอามือออกมาได้

ลิงน้อยจึงด้น เพื่อที่ให้มือของมันหลุดออกมา

แต่ยิ่งดิ้นแทนที่มือมันจะหลุด ก็ยิ่งกลับทำให้มือของมันมีบาดแผล และเจ็บยิ่งขึ้น

.....ในตอนท้ายของเรื่องผู้เขียนสรุปเอาไว้ว่า

เพียงแค่ลิงน้องปล่อยมือจากถั่วที่กำอยู่ มันก็จะเอามืออกจากกล่องไม้นั้นได้

นั้นก็เปรียบได้กับปมปัญหาของเรา

ที่เมื่อไหร่ที่เรายังกำปมปัญหานั้นไว้ ต่อให้เรายิ่งดิ้น หาหนทางแก้ไขเท่าไหร่

เราก็ต้องเจ็บตัวเท่านั้นอยู่ดี

แต่ถ้าย้อนกลับกัน เราคล้ายมือออก ปล่อยปมปัญหาที่เรากำลังกำแน่นเอาไว้

เราก็จะพบว่าการคล้ายมืออกและปล่อยตัวปมปัญหาไว้

เราจะไม่ได้รู้สึกเจ็บกว่าที่คิดเอาไว้เลย

...แต่ ณ วันนี้ เวลานี้ เรามือเรากลับไม่มีความรู้สึก

พอที่จะบังคับให้มือของเราแบบออก เพื่อที่จะคล้ายปมปัญหานั้นละ

ทั้งๆที่สมองก็สั่งการว่าให้แบมือ แต่มือของเรากลับไม่ทำตามอย่างที่คิดนี่สิ

บรรดาลิงเกิดมามากสามารถ
ชาญฉลาดนักหนามีจ่าฝูง
บริวารดื้อนักเฝ้าชักจูง
ปีนไม้สูงข้ามห้วยอยู่ด้วยกัน

เดิมภักษาหาได้ลูกไม้ป่า
เมื่อฝนฟ้าแห้งแล้งเกิดแข่งขัน
ลิงหลายฝูงยื้อแย่งเกินแบ่งปัน
จึงหมายมั่นจากมาเพื่อหากิน

พบเรือกสวนไร่นาประสาสัตว์
อัตคัดอดอยากจำจากถิ่น
พบอาหารประทังชีพดั่งเคยชิน
สร้างมลทินมาสู่มิรู้ตัว

ผลหมากรากไม้อยู่ในสวน
เหล่าลิงล้วนลิ้มลองหวังปองถั่ว
มีเผือกมันใต้ดินขุดกินทั่ว
มิเกรงกลัวรุกล้ำเข้าทำลาย

เกษตรกรทุกข์ท้นสุดทนไหว
ปล่อยลิงไพรเข้าริบอาจฉิบหาย
เกิดเหตุการณ์เช่นนี้มิดูดาย
ทั้งขึงข่ายบ่วงคล้องสุดป้องกัน

จึงสร้างกล่องเจาะรูพอมือลิง
ใส่ถั่วทิ้งล่อไว้ด้วยหมายมั่น
จะจับลิงทั้งหลายไปขายมัน
หรือบากบั่นฝึกด้วยเพื่อช่วยงาน

เมื่อฝูงลิงเห็นกล่องรีบย่องมา
เดินนำด้วยหัวหน้าอย่างกล้าหาญ
หวังได้ชิมอิ่มหนำสุขสำราญ
มือล้วงผ่านทันทีไม่มีลาง

รีบล้วงถั่วเต็มกำบีบย้ำแน่น
หมายโลดแล่นแต่ติดหมัดรูขัดขวาง
ดิ้นไม่หลุดสุดจะแก้เพราะแพ้ทาง
ยิ่งดิ้นรนยิ่งพล่านยิ่งพ่ายแพ้

ทั้งที่เพียงใจนิ่งแล้วทิ้งถั่ว
ก็เอาตัวรอดได้ดั่งใจแน่
เหตุเพราะมือกำไว้ไม่ยอมแบ
จึงย่ำแย่เกินฝ่าชะตาตน