|
|
|
ทรานซิสเตอร์ของไอ้โก้
ไอ้โก้จิ๊กโก๋หลังวัดทำโก้ไปหยิบยืมเสื้อเชิ้ตลายดอกสีชมพูปกเสื้อแหลมใหญ่รีดเสียโง้งขนาดลำตัวลำข้อมันใหญ่เสื้อจึงฟิตไปสักนิด พอกันกับกางเกงยีนที่รัดจนเป้าปลิ้นแต่ปลายขาบานลากกวาดพื้น เที่ยงนี้มันมีนัดกับน้องเพ็ญที่มันเทียวไล้เทียวขื่อที่โรงเรียนกศน.เป็นประจำ มันอยากเข้าไปรับแม่สาวแก้มเรื่อที่บ้านจะได้ควงเชิดอวดคนทั้งบาง แต่ผู้สาวบ่ายเบี่ยงเพราะไม่อยากให้พ่อกำนันรู้ ทั้งคู่จึงนัดพบกันที่หน้าอำเภอ โดยน้องเพ็ญจะหาข้ออ้างหลบพ่อออกมาเอง
ไอ้โก้มายืนคอยตั้งแต่ยังไม่สิบเอ็ดโมงดี ตะวันใกล้เที่ยงดวงใหญ่แผดแดดแรงเปรี้ยงๆตอกกลางกบาลมัน ทำเอาจะงอยผมโง้งที่บรรจงดัดอยู่หน้ากระจกเป็นสองสามนานเหี่ยวลงระหน้าผาก แป้งที่ประหน้าโดนเม็ดเหงื่อละลายจนด่างไป มันกระวนกระวายเพราะตั๋วหนังสองใบนอนร้อนอยู่ในกระเป๋าเสื้อกลัดดุมเรียบร้อย มันไปแบกปุ๋ยเก็บเงินอยู่หลายวัน แอบหลบเพื่อนที่จะมาชวนไปกินเหล้าก็เพื่อรอวันนี้ วันที่จะได้ดูหนังในโรงมืดๆข้างน้องเพ็ญ สวรรค์คงใกล้เข้ามาเต็มทีแล้ว
รถสองแถวมาจอดส่งคนคันแล้วคันเล่าก็ไม่เห็นหน้าคมๆของน้องเพ็ญเสียที ไอ้โก้เลยหลบแดดเข้าไปหาโอเลี้ยงดูดที่ร้านอาแปะแถวนั้น เมื่อจ่อมตูดลงบนเก้าอี้ไม้ หยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมาโบกวีให้คลายร้อน ระหว่างรอกาแฟจากถุงชง ไอ้โก้เลยอ่านหนังสือพิมพ์ไปพลาง อ้าวนี่ไงหนังที่มันกำลังจะเข้าไปดู มนต์รักทรานซิสเตอร์ ไอ้โก้ดูหนังฝรั่งที่มาฉายกลางแปลงที่วัดทุกเรื่องเป็นต้องหลับ แล้วเห็นมีคู่พระคู่นางหน้าตาจิ้มลิ้ม พวกตัวตลกหน้าทะเล้น ท่าทางสนุก น้องเพ็ญคงชอบและเพิ่มคะแนนให้มันอีกอักโข หนังสือพิมพ์จะเขียนไว้อย่างไรมันก็อ่านไม่ค่อยรู้เรื่อง ก็มัวคอยพะวงอยู่กับคิวรถสองแถว ดูดโอเลี้ยงเกลี้ยงแก้ว เติมน้ำชาไปอีกสองทีจนน้ำแข็งละลาย ก็ยังไม่เห็นหน้าน้องเพ็ญ หรือว่าพ่อกำนันจะเล่นแง่เสียหรือไง
มันมองดูคนที่เข้ามาที่ร้านไม่ค่อยเห็นคนมากินโอเลี้ยงแบบมันเลย เด็กๆ เข้ามาซื้อน้ำอัดลมกระป๋อง แกะกินด่วนทันใจไม่ต้องรอ แต่ไอ้โก้ว่าชื่นใจสู้โอเลี้ยงของมันก็ไม่ได้ อีกไม่กี่นาทีก็เที่ยงแล้ว นาฬิกาที่หอสองด้านเข็มเหล็กชี้ไม่ตรงกัน มันแก่เต็มที ไอ้โก้เห็นมันมาตั้งแต่ยังเป็นเด็ก นี่เขาไม่คิดจะซ่อมบ้างหรือ ได้ยินคนแถวนี้เขาคุยกันว่าจะเปลี่ยนเป็นแบบที่มีแสงกระพริบขึ้นเป็นตัวเลขคงดูอร่ามพิลึก
ไอ้โก้กระสับกระส่ายหนักขึ้นเมื่อเสียงระฆังบอกเวลาเที่ยงตรงดังเหง่งหง่าง หรือน้องเพ็ญจะไม่มา นึกแล้วใจมันแป้ว มันไม่รู้จะคิดอ่านประการใดดี จะหาชวนใครไปดูก็ไม่ทัน จะกลับบ้านตัวเปล่ารึก็เสียดายเงินที่ซื้อตั๋ว ก้มลงมองหน้าแฉล้มของนางเอกหนังในแผ่นโฆษณา มันคลับคล้ายหน้าน้องเพ็ญซ้อนขึ้นมาบนนั้น เอาวะไปมองหน้าน้องเพ็ญบนจอหนังก็แล้วกัน
พอเอาเข้าจริงหน้าน้องเพ็ญก็โผล่ออกมาให้มันปลื้มไม่มากเท่านึก เห็นฉากเต้นยึกยักยึกยักแผล็บๆ ก็ท้องเสียแล้ว แถมยังมีด่าผัวตอนกลางเรื่องเล่นเอาไอ้โก้สะดุ้ง ทั้งเรื่องก็เป็นความอาภัพอับโชคของพระเอกคือไอ้แผนล้วนๆ ปีหน้าไอ้โก้ก็จะเกณฑ์ทหาร มาเห็นผัวเมียต้องแยกกัน นี่ถ้ากูมีเมียจะเป็นอย่างไรหนอ ไอ้โก้คิดว่ามันจะไม่หนีทหาร เพราะจะได้รีบกลับไปหาเมีย เห็นเพื่อนมันที่จับแดงก็ได้กลับบ้านอยู่บ่อยๆ ถึงไอ้โก้จะเป็นเหมือนไอ้แผนและคนหนุ่มอื่นๆ ที่อยากดัง เห็นโฆษณานายแบบนางแบบหล่อๆ สวยๆ เท่ห์ๆ ก็อยากเป็นบ้าง แต่มันก็คงไม่ถึงขนาดทำผิดกฎหมายเพื่อเรื่องแบบนั้นหรอก
ไอ้โก้ลองคิดว่าถ้าน้องเพ็ญรอมันอยู่มันคงพยายามทำทุกอย่างเพื่อจะกลับบ้าน บ้านที่มีทุ่งเขียวให้จับปลากัด เลี้ยงไก่ มีน้ำฝนในโอ่งดิน ไอ้โก้ให้สะทกท้อนในชะตากรรมของไอ้แผน บางทีคนเราจะถูกตีนที่มองไม่เห็นถีบลงบ่อขี้จริงๆ แต่เราจะเลือกปล่อยตัวไปตามอาจมงั้นหรือ หรือจะลองพยายามตะกายให้พ้นปากบ่อ และเพราะมองไม่เห็นยิ่งดิ้นยิ่งลึก ถ้าไม่จมขี้ตายไปเสียก่อน กว่าจะขึ้นมาได้เราก็มีขี้ติดตัวขึ้นมาไม่น้อยแล้วพอกว่าจะล้างขี้ออกหมด เราก็พบว่าเราสูญเสียหลายสิ่งไปในบ่อขี้นั้น
เฉกไอ้แผน ในคุกมีเวลามากพอที่จะทำให้มันคิดได้ว่าบ้านเท่านั้นคือที่ที่มันควรไป อันที่จริงมันอยากไป แต่จะเลือกวิธีผิดอยู่เสมอ เลยทำให้บ้านห่างออกไปเรื่อยๆ แต่โชคยังดีที่มันกลับลำทัน ไม่เหมือนเพื่อนมันอีกคนที่ยังเลือกจะว่ายอยู่ในบ่อขี้เพราะเห็นผิดเป็นชอบ การร่ำรวยโดยค้ายาบ้าอาจทำความสูญเสียมากกว่าที่ไอ้แผนเจอก็ได้
หลังจากเดินทางมามากมายและโชกโชน ทั้งเจ็บน้อยถึงสาหัส ทั้งมึนงงถึงสับสน มันก็พบว่า ที่ที่มันอยู่ ที่ที่จากมาน่ะดีอยู่แล้ว เหมาะกับมันแล้ว มันไม่รู้หรอกว่าคนที่รอมันอยู่จะต้องพบกับอะไรบ้าง ในหยาดน้ำตาตอนท้ายเรื่องนั้นบอกความปวดร้าวมากมาย แม้มีความสูญเสียเกิดขึ้น แม้มีความเปลี่ยนแปลง แต่หากมีคนที่รักรอเราอยู่ บ้านยังคงเป็นบ้าน ไอ้แผนมันยังมีที่ให้กลับไป แต่กับหลายคนที่ไม่มีที่ให้กลับ หรือไม่คิดจะกลับล่ะ
ตอนที่เห็นวิทยุทรานซิสเตอร์เครื่องเก่า ไอ้โก้นึกถึงวิทยุของมันที่ทิ้งให้ฝุ่นลงจับเสียนาน ก็ไอ้ซาวนด์เบาท์เครื่องเล็กเสียบหูฟังพกไปไหนต่อไหนมันเย้าใจหยอกเสียเมื่อไหร่ แต่เพลงลูกทุ่งยังไงมันก็ต้องเปิดให้ลั่นทุ่งด้วยแอมป์หลอดนี่แหละ ไอ้โก้ออกจากโรงหนังพร้อมคนอื่นๆ มันเห็นเขามากันเป็นคู่ๆ นึกถึงนางเอกของไอ้แผนและของมัน ไอ้โก้หมายใจว่ากลับถึงบ้านจะออกไปทงเบ็ดเอาไอ้ช่อนสักตัว แล้วไปเก็บสายบัวมาแกงส้มให้แม่กับยายกินสักหม้อ ไอ้โก้ครึ้มใจถึงผิวปากออกมาเป็นทำนองเพลงคิดถึงพี่ไหมที่เปิดตอนท้ายเรื่อง ขณะทิ้งตั๋วหนังสองใบลงถังขยะหน้าร้านขายโอเลี้ยง
| Create Date : 25 กันยายน 2550 | | |
| Last Update : 25 กันยายน 2550 10:42:31 น. |
| Counter : 374 Pageviews. |
| |
|
 |
|
|
|
THEY ARE HERO
กำลังจะเดินตรงไปที่โต๊ะคอมพิวเตอร์เพื่อพิมพ์ต้นฉบับ พลันสะดุดกับสภาพของห้องซึ่งรกเหลือเกิน หนังสือ ข้าวของนานากระจายอยู่เต็มเตียง พาให้หงุดหงิดเป็นอย่างยิ่ง จนต้องลงมือเก็บเสียก่อนจึงจะลงมือทำ อย่างอื่นได้ แต่ในขณะที่ก้มเก็บสิ่งของอยู่นั้น คล้ายกับเราได้จัดสัมภารกในหัวใจไปพร้อมกัน การจะจัดอะไร ต่อมิอะไรให้เข้าที่เข้าทาง ต้องใช้เวลาไม่น้อยเลย บางคนแลกด้วยทั้งชีวิต ก็ยังจัดการได้ไม่สิ้น
กดปุ่มเพลเทป เสียงเพลง Come as you are ของ Nirvana ดังขึ้น ผมอยากคุยกับ Kirt Cobain จัง เพราะเขาเป็นส่วนหนึ่งในแรงบันดาลใจให้ผมลุกขึ้นทำเรื่องยุ่งยากบางประการ
ที่จริงตั้งใจไว้แล้วว่าจะไม่ใช้หน้ากระดาษนี้บ่นพร่ำใดใดทั้งสิ้น แต่ให้อภัยผมสักสองสามย่อหน้าเถิด มันเต็มกลืนจริงๆ
ผมมีหนึ่งเรื่องอยากเล่าสู่กันฟัง เป็นข้อเท็จจริงที่ส่งผลให้การมองโลกแห่งแสงสว่างกับความมืดของผม ต่าง ไปจากเดิม
ตามบทวิจัย ปี 1986 ชื่อ Psyco-physiology of film & video ของ ดิมิตรี บาลาคอฟ แห่ง International of film archives เขาได้เนอทฤษฎีที่ว่า หนังที่ดูจากจอกับหนังที่ดูจากจอแก้วเป็นคนละเรื่อง เดียวกัน โดยอ้างว่า เยื่อเรตินาที่อยู่ชั้นในสุดซึ่งคอยรับภาพจากแก้วตา ซึ่งมีเซลส์ละเอียดอ่อนทรงกรวย และทรงก้านนับเป็นล้านๆเซลส์ ถูกกะตุ้นด้วยภาพ (เต็มภาพ) จากฟิล์มหนังในทุกๆวินาทีละ 24 ภาพเป็นจังหวะ เหมือนท่วงทำนองดนตรีอันกลมกลืน อันต่างจากภาพของสัญญาณอิเล็กทรอนิกส์ที่กวาดซ้ายแนวนอนจาก ด้านหนึ่งของจอทีวีไปสุดอีกด้าน ดังนี้เองเซลส์ที่เยื่อเรตินาจึงไม่ได้ถูกกระต้นทั้งหมด แต่เพียงถูกกระทบทีละ จุดเล็กๆ ในเสี้ยวส่วนของวินาที ทำให้ไม่มีแม้แต่ภาพ (เต็มๆ) สักภาพเดียวที่จะถูกเห็นโดยตามนุษย์ มันทำให้ สมองได้รับสารต่อเนื่องเชิงวิเคราะห์ แทนที่จะเป็นจังหวะและทำนองสมดุลที่พึงได้รับจากการดูภาพจากฟิล์ม ซึ่งเป็นภาพโปร่งแสงผ่านกระบวนการเคมี
(จากหนังสือฟิล์มไวรัสเล่ม 2 - เล่มแรกมีขายที่ร้านเล่า อีกเล่มที่แนะนำคือ นิยายแปลเรื่อง Flicker แล้วคุณจะมองหนังต่างออกไป)
ผมเล่าเรื่องนี้ให้เพื่อนฟัง มันบอกว่า มันไม่เห็นว่าจะต่างกัน แล้วตาเราจะจับติดหรือ แต่จะเชื่อหรือว่า สิ่งที่ไม่เห็นนั้น ไม่มี และสิ่งที่เห็นได้นั้น มี
จะอย่างไร ทั้งสองแบบก็ยังเป็นเพียงการจำลองเพื่อการกระตุ้นทั้งสิ้น ต่างกันที่แบบหนึ่งละเอียดอ่อน กว่าเท่านั้น
หนังสองเรื่องล่าสุดที่ไปดูมา ล้วนสร้างจากหนังสือ แต่หาใช่วรรณกรรมไม่ หากเป็นการ์ตูน เรื่องหนึ่ง เป็นการ์ตูนสัญชาติอเมริกาที่เรียกว่า comics อีกเรื่องเป็นการ์ตูนญี่ปุ่น คือ มังงะ (manga)
HULK (ไอ้ตัวเขียว) ่กำกับโดยชาวจีน คือ อั้ง ลี ที่ยังคงถนัดอารมณ์แบบดรามาติก คอมพิวเตอร์ กราฟิกตัวเขียวจึงมีเชิงลึกของตัวละครมากกว่าคนแสดงจริงในหนังบางเรื่อง ตัว HULK ในบางคราวดูอ่อนโยน เหนื่อยอ่อน และสับสน
หนังยังคงอารมณ์จากการ์ตูนได้ดี ไม่ว่าจะเป็นสไตล์การตัดต่อ (แบ่งเป็นหลายช่อง) เสียงโอเวอร์ สะท้อนก้องคล้ายละครเวที (เพราะมีปมอีดิปุสหรือเปล่า) แต่ที่ไม่ค่อยมีคือ อารมณ์ขัน ที่จริงไม่จำเป็นหรอกว่า การ์ตูนจะต้องตลก แต่มันเป็นน้ำจิ้ม
บางฉากดูคล้ายเทพนิยาย เช่น HULK ฟัดกับสัตว์ประหลาดที่กลายพันธุ์จากหมาพุดเดิ้ล แต่ผมว่า ฉาก ฮ.เยอะไปหน่อย น่าจะลดบทฮ.ลงแล้วเพิ่มบทนางเอกเยอะกว่านี้ เพราะเธอน่ารักและเท้เท่ห์
แม้จะไม่ได้มีอะไรใหม่ให้ แม้ไม่ได้เจ๋งขนาด Crouching Tiger Hidden Dragon แต่โดยรวม ก็ได้รับความบันเทิงแบบไม่ไร้สาร กับภาพใหม่ที่เคยประทับใจในวัยเด็ก
เรื่องที่สองคือ ปิงปอง พักหลังมานี้แต้มของหนังญี่ปุ่น เกาหลี ไต้หวันเริ่มแซงฮอลลีวู้ดขึ้นเรื่อยๆ อ้อ หนังไทย ถ้าไม่เซ็งกับเรื่องหลอกๆไปเสียก่อน
ปิงปองสร้างจากมังงะชื่อเดียวกัน คนญี่ปุ่นเขาอ่านการ์ตูนเหมือนกับอ่านหนังสือนะครับ คือไม่ใช่แค่ เด็กเท่านั้นที่อ่าน ผู้ใหญ่ คนหนุ่มสาวเขาก็อ่าน และมีการ์ตูนสำหรับคนทุกวัย
ผมเป็นเด็กรุ่นที่โตมากับโดเรมอน อุลตร้าแมน หน้ากากเสือ ไอ้มดแดง ยอมรับว่าการ์ตูนเป็นส่วนหนึ่ง ในการสร้างเซลล์สมองและกระตุ้นจินตนาการได้ไม่น้อยกว่าวรรณกรรมคลาสสิคเลย
ตัวเอกในปิงปอง ชื่อ เป๊กโกะ ที่มีบุคลิกแบบเด็กเกเร และแอนตี้ฮีโร่ คือ โฉ่งฉ่างและถือดี ตัวละคร สำคัญอีกตัว คือ สไมลี่ (ไม่ยิ้ม) ที่คล้ายเป็นอีกด้านของเป๊กโกะ เขาเงียบขรึม ปิดบังความรู้สึก
ผมไม่เคยอ่านการ์ตูนเรื่องนี้มาก่อน อาจทำให้พลาดบางรายละเอียดไป ตัวหนังทำท่าว่าจะบอก แต่ก็ บอกไม่หมด เช่น ปมหลังของโค้ช ความสัมพันธ์ของชมรมกับเป๊กโกะ รู้แต่ว่า เป๊กโกะไม่ชอบมาซ้อมที่โรงเรียน กลับไปขลุกอยู่แต่โต๊ะให้เช่าของคุณยายพังค์ หนังให้ภาพของการท้าดวลถึงโรงเรียนสไตล์การ์ตูนญี่ปุ่นไว้บ้าง แต่ไม่มากนัก และมีไว้เพื่อสนับสนุนเรื่องมากกว่า
คนกับความฝัน
เป๊กโกะ ชอบเล่นปิงปองมาตั้งแต่เด็ก ถึงขั้นโดดเรียนมาเล่น ชนะมาตลอดจนทะนงหลงระเริง อยู่ใน (ผมทรง) กะลา ละเลยการฝึกฝน จนต้องพ่ายอย่างอัปยศแก่ตุ๊กตาจีน (ผมไม่รู้ว่าในการ์ตูนมีตัวละครนี้หรือไม่ หรือมีนัยยะอื่นแอบแฝง จึงนำดาราฮ่องกงหน้าคล้ายโจอี้บอยมาเล่น) และถึงกับพ่าย เดม่อน ลูกไล่สมัยเด็ก ซึ่งหันไปฝึกแบบเอาเป็นเอาตายในโรงเรียนที่เป็นเอกทางปิงปอง เป๊กโกะอกหักอย่างรุนแรง เลยโยน ไม้ปิงปองเข้าเตาเผาขยะซะ
เดม่อนไม่ใช่คนมีพรสวรรค์ เขาสามารถเก่งได้ระดับหนึ่งจากการฝึก แต่ไม่สามารถขึ้นสู่ที่หนึ่งได้
เพราะจุดหมายเขาเพียงต้องการการยอมรับจากคนอื่น
ไคโออาจมีพรสวรรค์ และฝึกหนักจนถึงเลือด โกนหัวไม่มีคิ้ว หน้าตาแก่กว่าเด็กมัธยมโดยมาตรฐาน
ใส่ชุดดำทั้งทีม ก่อนลงแข่งต้องไปทำสมาธิในส้วม
สไมลี่ ใส่แว่นสุดเท่ห์ ลีลาการตีพลิ้วไหวสวยงาม สไมลี่เล่นปิงปองเพราะเป๊กโกะและเพื่อฆ่าเวลา เขาว่างั้น จนถึงวันที่ไม่มีเป๊กโกะให้วิ่งตาม เขาจึงค่อยฉายตัวตนออกมา
บัตเตอร์ฟลาย โจ (ภาพปีกผีเสื้อบนหลังงามมาก) โค้ชของสไมลี่ ลบรอยพลาดในอดีตไม่ได้ ทำให้ ไปไม่ถึงจุดสูงสุด
สุดท้าย เดม่อนที่ไม่มีสิ่งสวรรค์ประทานให้จึงต้องพ่ายให้แก่สไมลี่ แต่เดม่อนก็ได้เรียนรู้ที่ทางของตัวเอง
ไคโอ (เล่นปิงปองเพื่อตัวเอง-เครียด) แพ้เป๊กโกะ (ความเชื่อมั่นในตัวตน) ฉากลูกปิงปองลอยขึ้น ไปท่ามกลางความสว่างโพลน เหมือนไคโอบบรลุธรรมแล้ว ว่าปิงปองนั้นต้องเพื่อปิงปอง และต้องสนุกกับมัน อย่างที่ฮีโร่ (เป๊กโกะ) เป็น
สุดท้ายฉากที่ตัวตนทั้งสอง (เป๊กโกะกับสไมลี่) กลับคืน จึงไม่ใช่ไคลแม็กซ์แต่อย่างใด เพราะผลนั้นเพียง จะบอกว่า ถึงจะมีพรสวรรค์ แต่ถ้าไม่ได้มีชีวิตอยู่เพื่อมัน ก็หมดความหมาย
ผมไม่ชอบบทพากษ์ภาษาไทยเอามากๆ ทำไมต้องยัดเยียดมุขฝืดๆใส่ปากตัวละครทั้งที่บางทีเขาหรือ เธอไม่ได้ขยับปากเลย ทำไมต้องพยายามทำให้เป็นหนังตลกทั้งที่มันไม่ได้เป็น ทำบรรยายไทยใส่หนังชาติอื่น นอกจากฝรั่งเสียทีเถิดครับ ขอร้อง
เมื่อเขียนมาเรื่อยๆ ทำให้ผมรู้สึกเข้าใจหนังและตัวเองมากขึ้น ว่าอย่ากีดกันตัวเองจากความงามเลย อย่ายกวรรณกรรมให้สูงเกินควรเลย ศิลปินไม่ได้ต่างอะไรจากชาวนาหรือต้นหญ้า อย่าปฏิเสธเพราะเป็นการ์ตูน แต่จงปฏิเสธ ถ้ามันเป็นการ์ตูนที่เลว นอกจากเพลงอะคูสติกซึ้งกินใจ ยังมีเพลงแร็ปสะท้อนอีกด้านของสังคม
นอกเหนือจากเจ้าชายน้อย โลกยังมี แจ็ค สเกลลิงตัน HULK และเป๊กโกะ
THEY ARE HERO
| Create Date : 18 กันยายน 2550 | | |
| Last Update : 18 กันยายน 2550 9:11:12 น. |
| Counter : 413 Pageviews. |
| |
|
| |
|
|
|
ฝันใฝ่ในเงามืด กับ Harry Potter
ฝันใฝ่ในเงามืด
ตัวอักษร ยี่สิบปีก่อน แสดงอยู่บนภาพไกลๆของโรงเรียนเอกชนชายล้วนในเครือซาเลเซียนแห่งหนึ่งในเมืองหาดใหญ่ เด็กนักเรียนในชุดเสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีขาวกางเกงขาสั้นสีน้ำเงินวิ่งกันขวักไขว่ ขณะนั้นเป็นเวลาช่วงพักกลางวัน และเสียงออดเตือนให้เข้าชั้นเรียนช่วงบ่ายดังขึ้น หลายคนหยุดเล่น หลายคนยังติดพัน
ภาพใกล้เข้ามาเป็นบริเวณหน้าห้องสมุดจากมุมสูง เด็กชายหลายสิบคนกำลังทยอยออกจากห้องสมุด ภาพใกล้ที่เด็กชายหนอนเดินกางหนังสือให้ครูบรรณารักษ์ตรวจดูใบยืมที่แปะติดอยู่ตรงปกหลังด้านในด้วยท่าทีมีพิรุธ ครูผู้หญิงวัยปลายสามสิบตาไวดั่งเหยี่ยวเห็นเหยื่อจากบนนภากาศวาบสิ่งผิดปกติบนนั้น จึงดึงให้เด็กชายให้เข้า ไปใกล้
(เสียงดัง ดุ) "นี่เธอยังไม่ได้ยืมใช่ไหม"
กังวานนั้นเรียกเด็กคนอื่นให้เข้ามาใกล้ด้วย หรือบางคนก็แค่ส่งสายตามา
(เสียงเข้มเครียด) "นี่ไงบัตรยังไม่ได้ดึงออกเลย ถ้าไม่ได้ยืมก็เอาหนังสือออกไปไม่ได้นะ.."
ผมละสายตาออกจาหน้าจอแอลซีดีสิบเจ็ดนิ้วคู่นั้นอย่างเหนื่อยล้า แม้ว่าจังหวะของเรื่องราวกำลังเร่งบีท อย่างเข้มข้นอยู่ก็ตาม แต่ผมยังไม่สนุกกับมันเท่าไหร่ ผมอดนึกเล่นๆไม่ได้ว่า ถ้าเด็กชายหนอนฉลาดแกมโกงกว่านั้น เสียหน่อย ก็น่าจะดึงบัตรแข็งที่เสียบไว้ออกและปลอมลายเซ็นตามนั้น ขมวดอักษรที่ยุ่งเหยิงบวกกับจำนวนเด็ก ในช่วงพักกลางวันอาจทำให้บรรณารักษ์ละเลยความละเอียดไปบ้าง แต่ถ้าหากเขาทำเช่นนั้น มันคงส่งผลกระทบเป็น จุดหักเหให้ชีวิตเขาเปลี่ยนเป็นอีกอย่าง
วันนี้นกฮูกยังไม่มาส่งของ ผมกำลังรอชิ้นส่วนบางอย่างเพื่อเรียงกับภาพเหตุการณ์ของเด็กชายหนอน ผมเป็นช่างเชื่อมต่อความจริง จัดวางมันใหม่ และบางทีอาจทำให้มันกลายเป็นไม่จริงเสีย ผมก้มลงเปิดลิ้นชัก อันที่สามเศษหนึ่งส่วนสอง หนังสือที่จะพาคนดูไปสู่อดีตอยู่ในนั้น
เมืองในตู้เสื้อผ้า เรื่องราวของเด็กๆที่บังเอิญพบประตูเชื่อมมิติผ่านไปยังดินแดนในตำนานผ่านตู้เสื้อผ้า หลังยักษ์ พบกษัตริย์อาเธอร์ อัศวินโต๊ะกลม ดาบเอสคาลิเปอร์ พ่อมดเมอร์ลิน
เด็กชายหนอนไม่ได้คิดจะขโมยหนังสือหรอก เพียงแต่เขาไม่ได้เอาบัตรยืมมา และเขาอยากอ่านมันมาก จนไม่อาจรออีกวันได้ แต่บรรณารักษ์ไม่เห็นชิ้นความจริงข้อนี้อย่างที่ผมเห็น และเธอไม่ได้เปิดโอกาสให้เด็กน้อย อธิบาย เขากลายเป็นผู้ต้องหาเพราะความอยากอ่านหนังสือแท้ๆ ตอนเขาเอามันกลับไปเก็บเขากลัวว่าใครจะเอาไป อ่านก่อนถึงขนาดต้องเอาไปแอบซุกไว้ในที่ที่คิดว่าจะไม่มีใครหาเจอ ใช่ เขาไปเก็บไว้ในลิ้นชักหมายเลขสามเศษหนึ่ง ส่วนสอง
จอด้านซ้ายมือเป็นถังที่ใช้เก็บรวบรวมเหตุการณ์อีกหลายชุด ผมลองหาชิ้นส่วนตอนที่เด็กหนอนโตแล้ว นายหนอนกำลังจะสูญเสียจินตนาการแห่งความอ่อนเยาว์ไปกับข้อมูลแห่งโลกบริโภคนิยมเข้าเต็มเบ้า ทั้งป้าย คัทเอาต์บิลบอร์ดเต็มท้องทุ่งฟ้า ขยะดิจิตอลที่ไหลรินเข้าสู่สมอง อีกทั้งมลภาวะแห่งเสียงดนตรีกระป๋องที่แพร่พิษ อยู่ทั่วไปในอากาศ โลกยุคที่คนโดนกระตุ้นให้จ่ายเป็นมากกว่าคิดเป็น ความงดงามแห่งความทรงจำอันละเมียด ละไมโดนหมอกมัวอันเหม็นคละคลุ้งบดบังซ่อนเร้น
นกฮูกมาแล้ว ผมรีบปะมันเข้ากับช่วงเวลาของชายหนุ่ม เขย่ามันให้เข้ากัน ผลออกมาใช้ได้ เขาตีตั๋ว เข้าไปดูนกฮูกสีขาวของ แฮรี่ พอตเตอร์ ภาคสาม นักโทษแห่งอัสคาบัน
แม้ว่าจะต้องจ่ายเงินเพื่อซื้อความรื่นรมย์จากอีกฝั่งของโลก แม้ว่าจะโดนบังคับเลือกให้ดูหนังที่ฉายทุกโรง ทุกรอบ แม้ว่าจะโดนเอาเปรียบขึ้นค่าตั๋วหนังตามอำเภอใจเจ้าของโรงอยู่เป็นประจำ แต่เขาก็ได้พยายามเลือกดูหนัง ในวันธรรมดาซึ่งราคาตั๋วธรรมดา และดูโรงที่เป็นของท้องถิ่น(ที่เขาดูมาตั้งแต่ตั๋วหนังราคายี่สิบบาท) ซึ่งกำลังจะโดน แทนที่โดยการผูกขาดจากกลุ่มว่านเครือใหญ่ยักษ์ เขาเหลือทางเลือกน้อยลงทุกที นอกจากจะหันไปหาหนังแผ่น
แต่เขาก็ยังชอบดูหนังในโรง และผมก็กำลังดูไปกับเขาระหว่างที่นั่งรอเครื่องเร็นเดอร์ เพราะงานที่ใช้ คอมพิวเตอร์กราฟิกเยอะๆแบบนี้เสียเวลามาก
แฮรี่ได้พาเขากลับไปยังเมืองในตู้เสื้อผ้า ให้เขาได้สัมผัสถึงความลึกลับอันซ่อนเร้นอยู่ตามสถานที่ต่างๆ ตาม ชานชลาหมายเลข 9เศษ3ส่วน4 ตามซอกมืด ตามตรอกเก่าที่คงบรรยากาศลึกลับชวนฉงน แฮรี่(หรือผม) ผสม จินตนาการ และความฝันเข้าไปในโลกความจริงของเขา นั่นอาจเป็นสิ่งเดียวที่จะใช้ต่อกรกับระบบที่ทำให้ทุกคน กระหาย และสิ่งที่ทำให้ทุกคนรักแฮรี่ก็คือ เขามีตัวตนอยู่ในสองโลก โลกจริงที่เขาต้องปิดบังสถานะ โลกเวทย์มนตร์ ที่เขาคือคนเก่ง ทุกคนปรารถนาเช่นนั้น ทุกคนรอวันจะเปิดเผยความจริงว่าผมเป็นซุปเปอร์แมน นี่อาจเป็น เหตุผลที่แฮรี่ต้องคลอดออกมาจากครรภ์แห่งปากกาของเจเคโรว์ลิง (ผมไม่คิดว่าเธอจะรู้ตัวล่วงหน้าถึงความสำเร็จ มหาศาล)
หากเราเข้าไปอยู่ในโลกฝันเสียทั้งหมด แบบเช่นโลกในลอร์ดออฟเดอะริง มันจะเปิดเผยเงาดำให้กระจะตา ฉายไฟส่องเข้าไปถึงรูเรี้ยวที่เรานึกฝันว่าตัวเอลฟ์วิ่งเล่นไปมาอยู่อย่างเพลิดเพลิน แบบนี้ช่างอย่างผมเรียกว่า ไม่มี ช่องว่างระหว่างฟิล์ม
จงเปิดใจรับว่ายังมีความจริงบางอย่างที่รอการไขอยู่
อาจไม่ใช่โดยการเข้าใจ แต่เป็นการรู้สึก...ถึง
THE END
ปล. ไอ้หนุ่มนั่นดูแจ่มใสขึ้นตอนออกจากโรง เดี๋ยวมันคงเดินไปหาหนังสือเมืองในตู้เสื้อผ้ามาอ่าน หรือบางทีอาจเป็นเล่มอื่นที่จะพอทำให้มันแข็งแรงว่ายสวนกระแสไปได้โดยไม่จมทุนตายเสียก่อน นกฮูกนี่เข้าท่าดี แฮะ เห็นทีจะต้องให้แฮกริดส่งมาให้อีกตัว เผื่อว่าจะต้องทำภาคสอง
| Create Date : 16 กันยายน 2550 | | |
| Last Update : 16 กันยายน 2550 13:46:54 น. |
| Counter : 443 Pageviews. |
| |
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
Location :
[Profile ทั้งหมด]
|
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
|
หมายิ้มอยู่เชียงใหม่ ชอบดูหนัง ฟังเพลง อ่านหนังสือ ดื่มและกิน เรามีสตูดิโอชื่อ หมายิ้มสตูดิโอซึง่มีสโลแกนว่า วิดีโอเพื่อสังคมใหม่ เราชอบทำงานสื่อสร้างสรรค์อย่างวิดีโอ หนัง สารคดี แล ดนตรีร่วมสมัย ชอบเห่าดังๆให้โลกฟังถึงเรื่องราวอันผิดรูปผิดรอย เพราะอยากให้คนทุกคนมีรอยยิ้มแบบเดียวกับหมา
|
|
|
|
|
|
|
|
|
