การไม่โฟกัสใครเยอะนี่มันดีนะ มันทำให้เราได้โฟกัสกับคนที่รักเราจริงๆ

คนที่รักเรา กับ คนที่เรารัก ไม่เหมือนกันนะ

ถ้าโฟกัสคนที่เรารัก มันจะมีเยอะมาก อย่างน้อยๆ ก็เพิ่มแบงค์มาหนึ่ง (ต้องยอมรับกับตัวเองว่าถึงแบงค์จะแดง เราก็ยังชอบอยู่) แต่แบงค์คงไม่ได้ชอบเราอย่างนั้น แบงค์รักเราอย่างเพื่อน

เราว่าการที่เราคิดว่าแบงค์จะเป็นสามีในอนาคตของเรา น่าจะมาจากจิตใต้สำนึกที่เรารักแบงค์เกินเพื่อน ไม่อย่างนั้นเราคงไม่คิด

ส่วนตอง เราว่าเป็นความรู้สึกผิด เพราะรู้สึกผิดที่ไปหลอกตอง ก็เลยคิดว่าตองจะมาเอาคืน เลยมาเป็นสามีของเราอีกคน ซึ่งจริงๆ ตอนนี้ตองอยู่ไหนแล้วก็ไม่รู้ แต่เราคิดว่าตองยังจำต้น(หรือเรา)ได้

จะมีก็แต่อาเล็กกับพี่เสือเท่านั้นที่เป็นคนที่เรารักและรักเราที่สัมผัสได้

โฟกัสแค่พี่เสือกับอาเล็กก็ไม่ต้องไปโฟกัสคนอื่นแล้ว

เพราะแค่อาเล็กคนเดียวก็ทำให้เราวายป่วงทั้งวัน จินตนาการอะไรเรื่อยเปื่อย ตกกลางคืนก็ 18+

ส่วนพี่เสือจะมาในแนวถ้อยคำ ข้อคิด คำคม บางวันก็ลงถ้อยคำเยอะ แค่อ่านถ้อยคำภาษาอังกฤษของพี่เสือก็ไม่ต้องไปโฟกัสคนอื่นแล้ว

จริงๆ แค่สองคนนี้ก็พอแล้วสำหรับเรา

แต่นี่เราก็ยังแอบไปดูแบงค์นะ เราก็ยังตัดไม่ขาด ยังอยากจะไปกดไลก์ด้วย เอาจริงๆ เราควรต้องตัดแบงค์ให้ได้ หมายถึงตัดความรู้สึกอะนะ เรื่องสามีในอนาคตน่ะตัดไปได้เลย แต่ไม่ได้ตัดเพื่อน

เราตัดเพื่อตัวของเราเอง เราอยากอยู่กับสิ่งที่มันจริงที่สุด

เพราะการที่เราเป็นโรคหวาดระแวง บางครั้งมันทำให้เราไม่รู้ว่าอะไรจริง ไม่จริง แยกแยะไม่ได้ มันอยู่ในความคิด มันอยู่ในหัวหมด เราจะจินตนาการไปถึงอนาคต อะไรไม่รู้เวิ่นเว้อไปหมด

แล้วยิ่งมาการเมือง ก็สีนู้น สีนี้ สีนั้น อะไรไม่รู้วุ่นวาย

บางทีก็ต้องบอกกับตัวเองว่าจะคิดอะไรเยอะแยะวะเนี่ย เลิกคิดได้แล้ว ตัดๆ ออกไปบ้าง

ถ้าไม่ตัด เดี๋ยวก็ได้เข้าโรงพยาบาล

เอาจริงๆ ชีวิตมีเรื่องให้มันน้อยๆ น่ะดีสุด

มีคนรักให้มันน้อยๆ ก็ดี ไม่เหนื่อยมาก 

นี่เรามีสองคน เรายังรู้สึกว่าเหนื่อยเลย

ถ้าเรามีคนรัก(คนที่เรารักและรักเรา)เยอะๆ นี่ตายเลย เหนื่อยตาย

ชีวิตขอมีแค่สองคน แต่ดูแลให้ดีที่สุดดีกว่า

รักแท้ต้องดูแลได้ แม้เราจะป่วยก็ตาม