ตอนพายุเกย์เข้าชุมพร กูยังเด็กๆ อยู่เลย จำได้ว่านั่งดูทีวีกัน บ้านไม้ชุมชนแออัดนั่นล่ะ พ่อเค้ามีหลานอยู่ชุมพร ติดต่อไม่ได้  แม่กูพุดขึ้นมาว่า พรุ่งนี้หยุดขายของไปหาหลานพ่อที่ชุมพรแล้วก็เอาผลไม้ในรถที่เตรียมขายไปชุมพรกัน เจอใครก็แจก 

ตัดไปอีกภาพ ที่จำได้คือ ถนนหมายเลข 4 สองข้างทาง มันราบบบบบไปหมด มีแต่พวกดินเลน มะพร้าวหัก จำได้ตอนจอดรถ เดินลงมาบนถนนไม่มีรถสักคัน มีแต่ลม ละอองฝน มิงเห็นชาวบ้านลิบๆ กำลังมุ่งหน้ามา เป็นภาพลางเลือน ท่ามกลางทุ่งมะพร้าวราบบนดินเลน ลุงๆน้าๆ ใส่แต่กางเกง วิ่งตัดที่ราบนั้นมา พอมาถึงเค้ากินฝรั่งกันใหญ่

กูนี่น้ำตาจะไหล แต่จำไม่ได้ว่าเพราะอะไร และได้เจอเจอหลานพ่อไหม

.....จบ...

ความทรงจำ พายุเกย์กับแม่ตัวใหญ่ใจดีของกู....

ปล.ตอนนั้นปี 32 กูน่าจะอายุ 14 ปี เนี่ยแหละ

ปล.ตอนนี้ปี 62 พายุ ปาบึกเข้านคร ชุมพร  แต่แม่กูเอาฝรั่งไปแจกไม่ได้ล่ะ แม่กูติดภาระกิจที่สวรรค์ตั้งแต่ปี 47 ก่อนสึนามิเข้าไทยได้ 2 เดือน โชคดีที่ได้พาแม่ไปเหยียบหาดป่าตองก่อนหน้านั้น

ปล. คิดถึงแม่ว่ะมึง