• ISO.JOB.9001.2015
• ธรรมะกับข้อเขียน
• วรรณกรรมเยาวชน_จ้า
• วรรณกรรมกับความรัก
• มันเป็นเรื่องของสงครามมมมม
• วรรณกรรมรัสเซีย__ขมหม่นมืด
• วรรณกรรมโปแลนด์ : อดีตที่ฟันฝ่า
• วรรณกรรมยุคใหม่_อเมริกา_อเมริกรู
• วรรณกรรมกับการเมือง
• เรื่องของธรรมชาติและรากเง้า......
• อภิมหาหนังสือเล่มหนึ่ง
• วรรณการรไทยและในเอเซีย
• วรรณกรรมจากแดนไกล:ละตินอเมริกา
• หนังสือเล่าต่อ
• สมุดบันทึก2yrs.โดยจขบ.
• สมุดบันทึก1yr.โดยจขบ.
• สู่ปีที่4
• ปีที่ 7. 2561
• ปีที่ 8. 2562

เขียนโดย หลุยส์ เซปุล์เบดา  แปลโดย สถาพร ทิพยศักดิ์  สำนักพิมพ์ผีเสื้อ   พิมพ์ครั้งแรก กรกฎาคม 2554

หนังสือเล่มเล็กที่อัดแน่นด้วยเรื่องราวหลากลาย แต่มีเป้าหมายหลักที่มั่นคง
เป็นหนังสือการผจญภัยทางทะเล และหนังสือเพื่อสิ่งแวดล้อมอย่างแท้จริง
และเป็นหนังสือที่แสดงถึงการกลืนชาติที่เจ็บปวดโดยยุโรปและอเมริกา
และหนังสือชีวประวัติผู้แต่ง ด้วยภาษาของหลุยส์ที่คุ้นเคย ระทึกใจ สั้นกะทัดรัด
แต่สะเทือนใจ อมยิ้มในแง่มุมงดงาม และเจ็บปวดจากความจริงที่เผยโฉม
ภาพอันมหัศจรรย์ เรื่องราวเงื่อนปมน่าติดตาม
กระหายใคร่รู้ถึงจุดจบของวาฬ ของคนล่าวาฬ และของคนที่อยากช่วยวาฬ

ขอนำคำอุทิศในหนังสือ มาแสดงไว้ ณ ที่นี้

แด่ผองเพื่อนชาวชิลี และอาร์เจนตินา
ซึ่งปกป้องรักษาปาตาโกเนีย (ดินแดนทางใต้ของทวีปอเมริกาใต้จนถึงช่องแคบแม็คเจลแลน)
และตีเอร์ร่า เดล ฟูเอโก้ (หมู่เกาะตอนใต้สุดของทวีปอเมริกาใต้)
แด่ ความเป็นเจ้าบ้านแสนเอื้ออารีของพวกเขา
แด่ บรรดาลูกเรือนักรบสายรุ้งลำใหม่
เรือสัญลักษณ์ของกรีนพีซ
แด่ วิทยุสันหิมะแห่งโกไยเก (เมืองหลวงของจังหวัดโกไยเก เขตปกครองที่11ของชิลี)
เสียงแห่งโลกสุดขอบฟ้า

ฝากชื่อ ทักทายกันคะ

Create Date : 11 สิงหาคม 2554			3 comment
Last Update : 27 ธันวาคม 2554 11:22:00 น.
Counter : 2723 Pageviews.
Share Tweet

จากฉบับแปลโดย ดร.บันลือ ถิ่นพังงา

คิโน ,ฮูวานา  และคายยอตติโต ชาวอินเดียนแดงดั่งเดิม ผู้ยากจน และไม่รู้หนังสือ อยู่อาศัยรวมกับเพื่อนบ้าน ชาวอินเดียนแดงด้วยกัน มีอาชีพงมหอยหาไข่มุก เพื่อนำไปขายให้กับนายหน้าค้าไข่มุกผิวขาว  แล้วนำไปใช้เป็นค่าใช้จ่ายต่าง ๆ ให้แก่คนผิวเช่น เช่นการประกอบพิธีต่าง ๆ ในโบสถ์ เป็นค่ารักษา ให้กับหมอผิวขาวอีกเช่นกัน เงินจากการขายมุกที่ได้ก็จะถูกกดราคา ส่วนค่าใช้จ่ายต่างๆ กลับแพงเกินจริง ทั้งหมดนั้น ก็คือ คนผิวขาว ผู้มาจากต่างถิ่น ร่ำรวย และมีการศึกษานั่นเอง

มีคำกล่าว บ่อยครั้งในหนังสือในทำนองเดียวกันว่า “หมอมิได้เป็นคนเผ่าพันธุ์เดียวกันกับคิโน ชนที่เป็นเผ่าพันธุ์เดียวกันกับหมอได้ทุบตีและปล้นพวกพ้องเผ่าพันธุ์ของคิโนมาเป็นเวลาเกือบสี่ร้อยปี”

และคำกล่าวเช่นนี้ มันก็ยังอยู่ต่อมาจนถึงทุกวันนี้

เรื่องราว ของ ชนเผ่าอินเดียนแดงที่ยากจน แต่มีชีวิตเรียบง่าย และเป็นสุข มีธรรมชาติที่สวยงาม เพื่อนบ้าน ซื่อสัตย์ จริงใจ ไม่คดงอ หรือ หลอกลวง

ซึ่งเรามิอาจหาได้ในชนเผ่าที่ประกาศตัวว่ามีอารยะธรรมทั้งหลาย หรือ กลุ่มคนที่เรียกตัวเองว่าเจริญแล้วในปัจจุบันนี้ อนึ่งผู้ที่เจริญแล้วนั้น ไม่ได้มีการบัญญัติไว้เป็นมาตรฐานเดียวกัน หรือมีองค์กรกลางที่เข้ามาตรวจสอบ ให้คะแนน ความเจริญแล้วของกลุ่มใดกลุ่มหนึ่ง ซึ่งมันอาจจะเป็นกลุ่มชนที่แย่มาก ในการตัดสิตของอีกกลุ่มหนึ่ง ก็เป็นได้

ถึงแม้บ้านของคนอินเดียนแดงจะหลังเล็ก มีรูรั่ว เก่าซอมซ่อแต่พวกเขาก็รักกัน เป็นหนึ่งเดียวกัน ร่วมยินดีกับเพื่อนบ้านด้วยใจจริง ไม่คิดแก่งแยงของ ๆ คนอื่นที่ไม่ใช่ของตัวเอง ถัดออกไปเป็นเขตที่เจริญแล้ว บ้านเรือนใหญ่โต ผู้คน(ขาว)ใส่เสื้อผ้ามีราคา ไม่เก่า ไม่ขาด มีอาหารกินเหลือเฟือ ในขณะเดียวกัน พื้นที่เจริญแล้วในความคิดนึกของเขาเหล่านั้น กลับเต็มไปด้วยขอทาน ผู้คนที่นั่งรอเศษเงิน เศษอาหารอยู่ตามท้องถนน และผู้คนที่มีแต่ความโสมมภายในจิตใจ อยากได้ในสิ่งของ  ๆ ผู้อื่น ไม่เคยแสดงความจริงใจต่อผู้ใด คิดคดโกงตลอดเวลา นี่แหละสังคมที่เจริญของพวกเขา

ตลอดเวลาที่ผ่านมา ครอบครัวของคิโน ก็อยู่กันมาได้ท่ามกลางความขัดสน แต่ทว่าอบอุ่นและเป็นสุขใจ และแล้วในวันหนึ่ง ที่คิโนได้พบกับไข่มุกเม็ดใหญ่ที่สุดในโลก ซึ่งเขาและครอบครัวหวังว่า ไข่มุกที่ขายได้ในราคาสูง อนาคตของ คายยอตติโต จะดีขึ้น แกจะได้เรียนหนังสือและไม่ถูกกดขี่หลอกหลวงจากคนผิวขาวที่เอาเปรียบพวกเขามากว่าสี่ร้อยปี เพื่อนบ้านของเขา เผ่าพันธุ์เดียวกับเขาจะไม่ถูกคดโกงอีกต่อไป

ผู้เขียนดำเนินเรื่องอย่างชัดเจน ตรงไปตรงมา บรรยายภาพความสุข ธรรมชาติที่สวยงานและเป็นมิตร พร้อมกับทำให้เราเรียนรู้ขนบธรรมเนียม ความคิดอันดีงามของชาวอินเดียนแดงมากมายที่น่ายึดถือไว้ เช่น ความเป็นพี่น้อง ความเป็นเผ่าเดียวกัน (ไม่มีสี ไม่มีภาค) วิธีการสวมหมวกของผู้ชายเพื่อแสดงถึงสถานะภาพของเขา การเคารพต่อเรือ ซึ่งเป็นเครื่องมือประกอบอาชีพ ความรักในคนครอบครัว การแบ่งปันและซื่อสัตย์ต่อมนุษย์ด้วยกัน เป็นต้น 

ระหว่างที่เรากำลังอ่านเรื่องราว ถึงแม้เราจะรู้ดีตลอดเวลาว่าไข่มุก ที่สูงค่า ไม่อาจนำมาซึ่งความสุขสมหวังแก่ครอบครัวที่น่าสงสารนี้ได้ในท่ามกลางหมู่คนขาวที่ฉลาดแกมโกง (อยากจะด่าแรง ๆ กว่านี้จริง ๆเลย) ความโลภที่พอกพูนจิตใจอันโสมมของพวกเขา คนโฉดชั่ว ถือดี กำหนดคุณค่าของมนุษย์คนอื่น ๆ ให้ต้อยต่ำกว่าของตนแต่เราก็ยังคงอ่านมันต่อไป เพื่อให้รู้กันไปเลยว่า มนุษย์ต่อมนุษย์จะกระทำการใดที่จะขมเหงกันได้ถึงเพียงไหน

ในท้ายที่สุดแล้ว คิโน ก็ต้องสูญเสียบางสิ่งไป เพื่อที่จะได้ครอบครอง ไข่มุก เม็ดใหญ่ทีสุดในโลกเม็ดนี้ ไข่มุกที่จะนำมาซึ่งความร่ำรวย ความสุขสบายของครอบครัว แต่มันจะมีประโยชน์อันใดต่อไป ในเมื่อ เขาได้สูญเสียสิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับครอบครัวไปเสียแล้ว

สำหรับตัวข้าพเจ้าเอง ไม่ได้โทษว่าเป็นความผิดของไข่มุกเม็ดนั้นที่ถูกพรากมาจากฝาหอยใต้ทะเล สิ่งเลวร้ายไม่ได้เกิดจากขนาด หรือ สีสันของไข่มุก มันเกิดจากอย่างอื่นมากกว่า

ฝากชื่อ ทักทายกันคะ

นวนิยาย รางวัล ติเกร์ ฆวน แห่งประเทศสเปน

หน้าสุดท้ายของหนังสือเรื่องนี้ จะบอกเราว่า เหตุใด
ชายชรา ผู้เป็นที่นับถือแห่งลุ่มน้ำและผองไพรที่ยังเต็มไปด้วยอันตราย...
จึงชอบอ่านนิยายรัก

ในการอ่านนิยายรัก (ธรรมชาติ)เล่มนี้ ข้าพเจ้าได้ปล่อยใจให้ล่องลอยไปกับดินแดนห่างไกล เขียวชอุ่ม และลึกลับ ความน่าเกรงขามของลุ่มน้ำอะเมซอน การปลอบประโลมใจจากผืนดินที่เปียกปอน ความงามที่ผู้เขียนได้ถ่ายทอด จากธรรมชาติ ฉ่ำเย็น...ถึงแม้ว่า ในขณะนั้น การรุกราน ของรัฐบาล การเปิดป่า เปิดพื้นที่ให้ผู้มาใหม่ ได้เข้ากอบโกย และย่ำยี วิถีชีวิตที่อยู่เคียงคู่มากับสายน้ำและผืนป่าสงบเงียบ ได้เริ่มทำลาย และพรากทุกสิ่งทุกอย่างไปจากพื้นดิน และ ตัวผู้มาเยือนเองไปพร้อม ๆ กัน

เราจะได้เรียนรู้ วิถีชีวิตของชนเผ่าดั้งเดิม ในเขต เอกวาดอร์ เผ่าฆิบาโร เผ่าซูอาร์ ในการใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับธรรมชาติอย่างสมดุล การอาศัยซึ่งกันและกัน ในบางครั้งเรายังต้องเคารพแม้เพียงมดที่หิวโหย แต่โหดเหี้ยม เรายังต้องเคารพพิธีกรรมการล้างแค้นที่สมเหตุสมผล การต่อสู้เพื่อเอาชีวิตรอดอย่างมีศักดิ์ศรี และเรา...อย่าได้ดูถูก ดูแคลน คนป่าล้าหลัง เป็นอันขาด ในเมื่อ พวกเขาอยู่มาก่อน ในดินแดนที่เป็นแหล่งก่อกำเนิดอาหารมากมายแก่โลกใบนี้ พวกเราผู้มาใหม่นี่สิ ช่างโง่เง่า และ ไม่เจียมตัว

และสุดท้าย เผ่าคนผิวขาว ผู้หยาบกระด้าง ผู้รู้จักแต่การตักตวงผลประโยชน์ จากผู้ที่อยู่มาก่อน และธรรมชาติ ที่อยู่มานานกว่ามาก อย่างไม่ละอาย ในบางครั้งที่อารมณ์ของชายชรา ถึงขีดสุด แกจะเรียกพวกผิวขาวว่า “ไอ้แยงกี้ ลูกโสเภณี” ซึ่งในอารมณ์นั้นข้าพเจ้าได้หลั่งน้ำยาให้กับความโง่เขลาของพวกผิวขาว ไปเสียแล้ว

เนื้อเรื่องพอสังเขป

ชายหนุ่มผู้หนึ่งพร้อมภรรยา ที่เดินทางมาอยู่ในดินแดนใหม่ ตามที่รัฐบาลได้กล่าวอ้างถึง ดินแดนอุดมสมบูรณ์ ชักชวนให้คนหลายเผ่าพันธุ์เข้ามายึดครอง แกไม่เคยรู้มาก่อนว่า ดินแดนใหม่นี้ เต็มไปด้วย ยุงมรณะ ปลาที่ยาว สองเมตร หรือ มดที่ชอบกินลูกตาคน เช่นเดียวกับนักขุดทองทั้งหลายแหล่ ที่มุ่งหวังว่าจะได้ หนังเสือสักร้อยแผ่น ปีกนกสัก หลายหมื่นคู่ ทอง มรกต ทรัพย์ในดิน ที่คาดฝันกันว่าจะได้มาโดยงาย

ผ่านไปหลายปี จากชาย หนุ่ม ที่แข็งแรง ในเมือง คนหนึ่งกลายเป็นชายชรา ที่เปี่ยมไปด้วยความรู้ และความเคารพในผืนป่า จากการร่ำเรียนและการช่วยเหลือของชนเผ่าแห่งหนึ่ง แกเรียนรู้ที่จะอยู่ท่ามกลางธรรมชาติ ที่สวยงาม แต่โหดร้าย ความตายมาถึงได้ทุกเมื่อ ถ้าเราไม่พึงสังเกตและเรียนรู้สัตว์ป่า หรือ สายน้ำ

แต่เมื่อคนขาวทยอยเข้ามา สักวัน....ความตายและความฉิบหายย่อมเกิดขึ้น

 (ในผืนแผ่นดินอื่น คนทุกสีผิวที่เข้าไปหยิบฉวยเอาจากธรรมชาติ ก็นำมาซึ่งความวิบัติ...เช่นเดียวกัน)

ชายชราที่ยามว่างแกจะนั่งมองสายน้ำ กินกล้วย และอ่านนิยายรัก ที่พอจะหาได้ จากคุณหมอฟันคนหนึ่ง ที่ชอบด่าทอรัฐบาล (ซึ่งก็จริงของแก) แต่ความสงบได้จากแกไป เมื่อพวกแยงกี้กลุ่มหนึ่งเขามาและฆ่าลูกเสือ ทำให้เสื้อตัวผู้บาดเจ็บ แน่นอนว่า เมียของมัน ย่อมโกรธแค้น เสือที่สง่างาม ทรงพลัง และมีศักดิ์ศรี ย่อมมีสิทธิ์อันชอบธรรมที่ปกป้องครอบครัวของมัน

อย่างไรเสีย ด้วยเหตุผลบ้าบอคอแตก มากมายหลายประการ ชายชรา ที่เป็นที่ยำเกรง และเคารพของชาวบ้านในแถบนั้น ก็ต้องเข้าร่วมในการล่าสัตว์ที่เป็นอันตรายและเริ่มฆ่าคน

ข้าพเจ้าไม่อาจสรุปความในตอนท้ายของเรื่องได้ โดยถูกต้องตรงกับความรู้สึกของชายชรา ผู้ยิ่งใหญ่ผู้นี้ จึงจะขอคัดลอกข้อความสุดท้าย ของหนังสือเล่มนี้มาให้อ่าน อาจจะได้เข้าใจความหมาย และ เข้าใจจิตใจของชายชราผู้นี้

“หลังจากนั้น แกโยนปืนทิ้งลงน้ำด้วยความโกรธ มองดูมันจมหายไปอย่างไร้ชัยชนะ สัตว์ร้ายในรูปโลหะอันไม่พึงประสงค์ของสั่งมีชีวิตทั้งมวล”

“อันโตนิโอ โฆเซ่ โบลิบาร์ โปรอานโญ่ ถอดฟันปลอมออก ใส่ผ้าเช็ดหน้า อดมิได้จะสอบแช่งไอ้แยงกี้ผู้ริเริ่มโศกนาฏกรรม ผู้ใหญ่บ้าน นักขุดทอง ทุกคนที่ทำให้ป่าอเมซอนสูญเสียความบริสุทธ์ แกใช้มีดเดินป่าตัดไม้มาท่อนหนึ่ง และออกเดินทาง หันหลังให้เอลอิดิลิโอ จากกระท่อมของแก และนิยายรักที่เขียนด้วยถ้อยคำอันไพเราะเพราะพริ้ง จนบางครั้งทำให้แกลืมความป่าเถื่อนของมนุษย์ไป”

สุดท้าย ความมักง่าย ความอวดดี และ เอาเปรียบของมนุษย์ก็กลับมาทำลายมนุษย์ อย่างเช่นทุกวันนี้
เราต้องทำอะไรสักอย่าง หรือ สักหลายอย่างมั้ย ที่จะช่วยต่อลมหายใจของลูกหลานเรา
ถ้าสิ่งที่เราได้พยายามทำ มันดูเล็กน้อย และมันอาจไม่อาจช่วยให้ธรรมชาติลืมความเกลียดชัง หรือเจ็บช้ำจากน้ำมือเราได้
แค่เพียงในบางวันที่เราได้ทำ...อย่างน้อยเราก็ภูมิใจ...ที่ยังได้ทำ...บ้าง

Free TextEditor

• เหมือนพระจันทร์
• narumol_tama
• ablaze357
• pantawan
• เจ้าแห่งน้ำคือพระจันทร์
• หวานเย็นผสมโซดา
• PhueJa
• Webmaster - BlogGang