Group Blog All Blog
|
เพื่อนร่วมงาน
เคยไหมคะที่รู้สึกว่าตื่นเช้าขึ้นมาไม่อยากไปทำงาน...หรือค่อยๆเขยิบร่างกายอย่างช้าๆเหมือนกับประวิงเวลาไปเรื่อยๆ หายใจลำบากเหมือนจุกอยู่ที่คอ...หรือว่าวิญญาณนางเอกเข้าสิงร้องไห้ออกมาซะอย่างนั้น...ใช่เลยค่ะ คุณกำลังรู้สึกกดดันและเกิดอาการ ไม่อยากทำงานที่นี่ หรือ ไม่อยากร่วมงานกับคนที่นี่ ซึ่งก่อนอื่นเราต้องแยกแยะให้ออกนะคะ ว่าเราเป็นประเภทไหนกันแน่ ระหว่างเราไม่อยากทำงานที่นี่ กับเราไม่อยากมีเพื่อนร่วมงานแบบนี้กันแน่ ที่ทำงานกันไม่ทนเข้าใจค่ะ เพราะดิฉันเป็นหนึ่งในนั้น งานไม่ดี แต่เงินดีดันเจ้านายจุกจิกจู้จี้ งี่เง่าได้ใจ แล้วใครที่ไหนมันจะไปทนได้ ความอดทนของคนมันมีขีดจำกัด ใช่มั๊ยคะ แล้วอีกอย่างหัวหน้างานกั๊กงาน ไม่ยอมสอนงานให้ เห๊นมาทีหลังเงินเดือนเยอะ ปล่อยให้ทำเองโดยไม่มีการสอน ทำแบบลองภูมิ อิจฉาริษยากัน นี่คือนิสัยผู้หญิง เหตุผลที่ทนไม่ได้กันส่วนใหญ่เข้าใจดีค่ะ แต่อย่างว่าจะหาคนแบบสมบูรณ์แบบคงยาก เจ้านายที่ดี เพื่อนร่วมงานที่ดี มันคงไม่มีในสังคมนี้
ชีวิตเจอมรสุมรุมเร้า
ช่วงนี้รู้สึกชีวิตเจอมรสุมรุมเร้ามากเหลือเกินอะไรๆที่คิดไว้ก็ไม่เป็นอย่างที่คิดไม่รู้จะทำไงดีมีคนหลายคนถามว่าทำไมทำแบบนั้นหล่ะเฮ้อ!!!จะให้ตอบยังดีหล่ะอยู่กันมาตั้งนานทำไมถึงไม่รู้กันสักทีนะว่าการที่เราทำอะไรซักอย่างมันก็ต้องมีเหตุมีผลเราถึงทำลงไปมีอะไรมากมายในชีวิตนี้ที่เราเก็บไว้ไม่เคยบอกใครเลยตอนนี้บอกได้แค่ว่าสิ่งที่เราเจอมามันหนักหนามากจริงๆจนใครๆอาจจะคิดไม่ถึงว่าผู้หญิงคนนึงจะอดทนได้มากขนาดนี้พูดแล้วก็อยากร้องไห้การที่ต้องออกจากงานนั้นมีใครรู้บ้างมั้ยนะผู้หญิงหน้าซื่อใจเสือคนนั้นที่แท้มันก็แค่หน้ากากของความปลิ้นปล้อนและทรยศต่อผู้อื่นหักหลังเพื่อที่ตัวเองจะได้เข้ามาแทนที่ฉันไปทพเวรทำกรรมอะไรไว้ที่ไหนอย่างไรกันนะพระเจ้าช่วยตอบฉันที่บททดสอบนี้มันหนักหนาเกินไปแล้วนะอ้อ!มันก็มีเหตุผลอีกอย่างหนึ่งที่ไม่เคยเล่าให้ใครฟังเลยทุกวันนี้ที่ถึงแม้ว่าออกมานานแล้วแต่เราก็ไม่เคยลืมถึงเหตุการณ์ครั้งนั้นได้สักทีเจ้านายที่(เคย)แสนดีตอนนี้แค่นึกถึงก็เจ็บปวดรวดร้าวราวกับว่าฉันปล่อยให้ใจดวงนี้มีความเกลียดชังในตัวเค้าไว้อย่างไงอย่างนั้นเลยนะฉันไม่อยากโกรธไม่อยากเกลียดแค่อยากลืมๆไปว่าครั้งนึงเราเคยมีความรู้สึกดีๆต่อกันมากแค่ไหนเราเคยผูกพันกันมากแค่ไหนเราเคยพูดคุยหยอกล้อกันและมันต้องมาพังเพราะผู้หญิงคนหนึ่งที่อยากจะยกระดับตัวเองเราก็รู้อยู่หรอกนะว่าเราไม่ควรไปลดเปรียบเทียบกับผู้หญิงพรรค์นั้นแต่คนภายนอกที่ไม่รู้ก็อาจจะดูว่าคนๆนี้อัธยาศรัยดีแต่ข้างในใครจะรู้เล่าสำนวนปากปราศรัยน้ำใจเชือดคอนั้นมีไว้เพื่อตีตราหล่อนเลยหล่ะกลับมาที่ตัวเราต่อเราเหงาและร้องไห้ไปมากแค่ไหนแล้วร้องไห้เพราะคนคนนึงคนคนนั้นที่ทำให้เราหมดแรงในชีวตและไม่คิดอยากจะก้าวเดินต่อไปแล้ว...เหนื่อยจริงๆนะกับการใช้ชีวิตแบบผู้ใหญ่เนี่ยคิดๆแล้วก็อยากกลับไปเป็นเด็กอีกครั้งแค่กินเรียนนอนไม่ต้องมาแบกภาระไว้จนหนักอึ้งแบบนี้เวลาที่นั่งมองเด็กเล่นกันนึกถึงช่วงเวลาของการเป็นเด็กนั้นมันมีความสุขมากแค่ไหนจนบางครั้งเราแอบอิจฉาเด็กพวกนั้นจัง....จริงๆนะจริงๆก็อยากจะกลับบ้านที่มากอยากบอกแม่ว่าหนูต้องเจอกับอะไรบ้างตอนอยู่ที่นี่อยากบอกแม่ว่าหนูเหนื่อยมากเหลือเกินกับชีวิตที่เหลืออยู่อยากกอดแม่แน่นๆแล้วก็ร้องไห้ออกมาดังๆเหมือนตอนเป็นเด็กแต่ก็ทำไม่ได้...เพราะไม่อยากหอบเรื่องไม่สบายใจไปเล่าให้แม่ฟังเพราะถ้าเป็นอย่างนั้นคนที่ทุกข์ที่สุดจะไม่ใช่เราแต่จะเป็นแม่แทนเพราะท่านคงเสียใจแล้วก็สงสารลูกมาก
ชินชา
จริงๆ แล้วชีวิตคนเรามีทุกข์ มีสุข มีเศร้า มีเหงาอยู่เรื่อยๆ ผสมปนเปกันไปมันก็ไม่แปลกอะไรแต่บางครั้งก็เคยเหมือนกันว่าถ้าเราไม่ต้องเกิดมาเลยตั้งแต่แรกจะดีกว่าไหม เกิดมาเพื่อใช้กรรม เพื่อเจอะเจอทั้งเรื่องที่ช้ำใจ ทั้งเรื่องที่เสียใจ ทั้งเรื่องที่ทำให้ดีใจ มันวุ้นวายจริงๆ นะ ให้ตายเหอะโดยเฉพาะช่วงหลังจากการฟื้นตัวกลับมายืนด้วยลำแข้งตัวเองได้แล้ว มันเหมือนกับชีวิตว่างเปล่า หรืออีกนัยนึงก็คือ ชินกับมาที่ต้องเจออะไรต่อมีอะไรมากระทบกับจิตใจมากๆ ตลอดเวลา พอมันไม่มีอะไรมากระทบจิตใจให้เจ็บปวด มันเหมือนกับว่าตัวลอยๆ ว่างเปล่า แล้วก็ไร้จุดหมายยังไงไม่รู้ แต่ก็มีสิ่งนึงที่ไม่เคยเปลี่ยนไปเลยก็คือ การคิดถึงเธอ มันผ่านพ้นมานานร้อยวันพันปี ทำไมยังลืมเธอไม่ได้สักที ทำไมนะใจเจ้ากรรมมันยังหวังลมๆ แล้งๆ ว่าเธอจะกลับมา ชีวิตชั้นก็เดินหน้ามาไกลมากเกินกว่าที่จะกลับในจุดเดิมที่เคยมีเธออยู่ร่วมทุกข์ร่วมสุขเวลาของเราสองคนมันหยุดไปตั้งแต่วันนั้น ทุกวันนี้ที่ยังยิ้มได้ก็เพราะคนรอบข้างตัวชั้น คนข้างหลังที่คอยเป็นแรงใจให้ชั้นต่อสู้ไป ไม่ว่ากี่วันกี่คืนที่มันผ่านไปเวลาไม่ได้ช่วยให้ลืมเธอได้เลยจริง
ทำไมต้องรักคนที่ไม่ควรรัก ทำไมต้องรักคนที่ทำร้าย ทำไมไม่ลืมไม่ลบเธอไป ทั้งๆที่เธอจากไป.. ไกลเหลือเกิน ทำไมยังหวังว่าเธอจะกลับมา ทั้งๆที่รู้ว่าไม่มีทางเป็นไปได้ ทำไมยังคิดถึงวันที่เคยชิดใกล้ ทั้งๆที่เธอไม่เคยใส่ใจมันเลย ทำไมยังเพ้อ ยังห่วงหา ทั้งๆที่รู้ว่าเธอไม่ทำเหมือนกันแน่ๆ ทำไมยังคิดถึง.. ยังแคร์ ทั้งๆที่เธอลืมไปแล้วแท้ๆ.. ว่าเคยรักกัน ฉันไม่อาจจะตอบคำถามนี้ได้ ทุกครั้งที่ถามใจไม่เคยได้รับรู้เหตุผล ฉันรู้แค่ว่าเพราะยังรักถึงยอมทน แม้ว่าจะเจ็บจน.. เจียนตาย หากว่าการลบลืมเรื่องราวในอดีต ง่ายเหมือนใช้ลิขวิดลบรอยปากกาไปซะ ทุกวันนี้ฉันคงไม่คอยห่วงหา หรือเพ้อละเมอว่า.. "กลับมา.. ซักที" การที่ฉันจะลืมเรื่องราวเกี่ยวกับเธอ มันยากกว่าโจทย์ที่ต้องเจอในข้อสอบระดับโลก และสุดท้ายฉันเองก็คงสอบตก เพราะไม่มีใยเหล็กที่พกเสริมหัวใจ.. การออกไปพบปะคนหลากหน้า ไม่เคยช่วยให้ลืมภาพที่ติดตาเกี่ยวกับเธอเลยสักหน เพราะไม่มีใครเหมือนเธอเลยสักคน วันนี้จึงเจ็บจน..เกินเยียวยา ตัวตนของฉัน
ไม่ว่าใครจะมองฉันเป็นยังไง แต่ที่จริงแล้วฉันก็เป็นคนรักอิสระคนนึงนะ ชอบเที่ยว อยากไปงานรื่นเริง อยากเจ้าชู้ อยากทำอะไรที่ตัวเองอยากทำจริงๆ เรียกว่าอยากหนีจากกฏเกณฑ์ต่างๆ ที่คนอื่นเค้าทำกันบ้างอะไรบ้าง ไม่ใช่และไม่ได้เป็นอย่างที่ทุกคนตัดสินว่าฉันเป็น สิ่งที่เห็นนั้นไม่มีใครรู้หรอกว่ามันแกแค่หน้ากากที่ต้องใส่เพื่อปิดบังตัวตนที่แท้จริงเพื่อไม่ให้ใครๆ เขาเห็นความเป็นเราเพราะอาจจะมีคนมุ่งร้ายกับเรา สมัยนี้อะไรๆ มันก็ยากจริงๆ แม้กระทั่งใช้ชีวิตให้มันสงบสุขโดยไม่ไปยุ่งเกี่ยวกับใครเขาแล้วนะ ก็ยังจะมีคนมายุ่งเกี่ยวกับเราจนได้ จะเอาอะไรนักหนานะกับฉันคนนี้ ฉันไม่ได้มีอะไรดีไปกว่าใครเลย ทำไมต้องคอยจับผิดคอยสอดส่องว่าฉันทำอะไรที่ไหนเมื่อไหร่อย่างไร ทำไม่ไม่เอาเวลาไปสร้างสรรค์สังคม หรือสร้างสรรค์องค์กรกันหล่ะ ไหนว่ารักนักรักหนา แล้วทำม้ายยย ทำไม
ชีวิต
ชีวิตดิฉันก็คงเหมือนคนต่างจังหวัดทั่วไปที่พยายามเข้ามาหาความเจริญให้กับตัวเองในเมืองกรุงพยายามสอบเข้ามาเรียนมาทำงานดิ้นรนปากกัดตีนถีบและมาทำตามความฝันที่หวังไว้ตั้งแต่เด็กโดยหลายครั้งลืมไปว่ามีใครรออยู่ที่บ้านมีความรักแบบหนุ่มสาว บางครั้งก็คิดถึงเฉพาะคนรักจนลืมใครที่อยู่เบื้องหลังร้องไห้กับเรื่องบ้าบอเรื่องความรักเสียน้ำตาไปกับการกระทำที่ไม่ได้สาระเท่าใดนักช่วงปีที่ผ่านมาจนถึงวันนี้หลายอย่างเปลี่ยนไปมากขึ้นคนทางบ้านเริ่มป่วยทั้งทางใจและทางกายมากขึ้นเราเองได้กลับไปช่วยบางครั้ง แม้จะเหนื่อยและเพลียก็คิดในใจว่าพ่อแม่เราเหนื่อยกว่าเป็นล้านเท่า ท่านยังทำให้เราได้ไม่รู้จักหยุดเลยแม้กระทั่งกินข้าวก็ยังไม่มีเวลากินต้องสลับกันกินเพื่อให้การทำมาหากินอยู่รอด เราทำให้แค่นี้ยังเป็นแค่เศษเสี้ยวยิ่งตอนนี้พ่อแม่ยิ่งอยากให้เรากลับไปอยู่กับท่านเพราะท่านอยากพักแล้วแต่เรารั้นที่จะอยู่ที่เมืองกรุงจนบัดนี้นอกจากเรื่องทางบ้านแล้วเรื่องงานและเงินก็เป็นปัญหาใหญ่ตอนนี้ ตกงาน ไม่รู้จะได้รับการตอบรับตอนไหนเราว่าเราพยายามพอสมควรแล้วนะแต่มันก็ยังไม่ไปไหนเราส่งข้อมูลเป็นร้อยๆบริษัทแต่ก็ยังไม่เข้าที่ซะทีซึ่งก็รวมทั้งปัญหาจากที่ทำงานเก่าเรื่องเจ้านายที่ไม่จ่ายค่าชดเชยเรื่องมันไปถึงหน่วยราชการแล้วล่ะแต่เจ้าหน้าที่ก็บอกว่าอย่าคิดว่าลูกจ้างจะชนะได้ตลอดนะซึ่งมันบั่นทอนกำลังใจเรามากเลย หลายๆเรื่องข้างบนนี้ ความรู้สึกกังวล สับสน โดดเดี่ยวมันอยู่ในใจตลอดเวลา ทำให้เราคิดว่าเราจะเอาเงินที่ไหนจ่ายค่าห้อง ค่ากินเราจะทำตามความฝันได้ไหม อนาคตดูริบหรี่มากวันนี้ คนรักเรา จริงๆเราก็ไม่ทราบหรอกนะว่า ความรักจริงๆจากเค้าจะมีรึเปล่า เค้าพูดบางคำ ซึ่งมันเป็นคำธรรมดา ๆคำนึงแต่เราก็ร้องไห้เสียใจมาก เค้าพูดว่า หาอะไรกินเองคนเดียวแล้วกัน เค้าคงไม่รู้หรอกว่า คำนี้มันกะเทาะหัวใจเราอย่างมากเรารู้สึกว่า เราโดดเดี่ยวจริงๆ ร้องไห้มากมาย นั่งเขียนไดอารี่ ถึงความรู้สึกต่างๆ ซึ่งมันทำให้เราระลึกถึงใครบ้างคนขึ้นมาได้ว่าเค้าคือคนที่จะช่วยเหลือเราเสมอและหน้าสุดท้ายของไดอารี่เราเขียนว่า
เมื่อเธอต้องกินข้าวคนเดียว เพราะเธอปล่อยให้แม่เธอกินข้าวคนเดียว เมื่อเธอร้องไห้คนเดียว เพราะเธอปล่อยให้แม่เธอร้องไห้อยู่ที่บ้านคนเดียว เมื่อเธอเดินคนเดียว เพราะแม่เธอยังคงนั่งเปล่าเปลี่ยวอยู่ที่บ้านคนเดียว เมื่อเธอพูดคนเดียว เพราะแม่เธอพร่ำหาลูกอย่างโดดเดี่ยวเช่นกัน เมื่อเธอต้องทำทุกอย่างคนเดียว เพราะเธอปล่อยให้ท่านสู้คนเดียว เสียใจคนเดียว มองท้องฟ้าคนเดียว ทำกับข้าวคนเดียว นั่งมองกับข้าวคนเดียว เจ็บตัวรวมทั้งเจ็บหัวใจ อยู่คนเดียว |
ขนนกกับดอกไม้
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] Friends Blog
Link |
