Group Blog All Blog
|
ไม่มีฉันคนนั้น
ไม่มีฉันคนนั้นบนโลกใบนี้อีกแล้วเธอจงลืมเขาไปซะ มีแต่ฉันคนนี้ คนเดิมก่อนที่เธอจะเข้ามาเปลี่ยน เรื่องบางเรื่องก็ควรจะปล่อยวาง ฉันรู้ดีและก็ไม่ได้แค้นฝังใจอะไรนัก สิ่งที่จำเอาไว้ก็เพื่อเตือนใจไม่ให้ผิดพลั้งซ้ำอีกครั้ง บอกตัวเองไม่ให้หลงเชื่อในคำบางคำจากเธอนั้น เจ็บกี่ครั้งกี่หนสุดท้ายจะมาขอให้ฉันเป็นเหมือนเดิม ลืมอะไรหรือเปล่า ลืมการกระทำ ลืมเรื่องราว ที่เธอได้ทำร้ายจิตใจฉัน เธอคงลืมอะไรหลายอย่าง จึงกลับมาวอนขอให้เหมือนเดิมแต่กับฉัน ผู้เคราะห์ร้ายไม่มีวันลืม คำว่าเสียใจไม่กี่คำ มันไม่ชดเชยใจที่เคยบอบช้ำ แล้วฉันควรจะเสี่ยงตาย อีกซักเท่าไหร่ เธอถึงจะได้เรียนรู้
วารี
มีใครเพิ่งมารู้สึกทีหลังบ้างว่าเวลาที่ผ่านมาตัวเองแทบจะไม่ได้ทำอะไรเลยปล่อยเวลาให้เสียไปโดยปล่าวประโยชน์ทั้งๆที่ ณ ตอนนั้นมีเวลาเยอะแยะแต่ขี้เกียจอยู่เรื่อยมาจนกระทั่งรู้สึกตัวอีกทีก็เสียดายเวลามากๆ เป็นความรู้สึกที่ทำให้ปัจจุบันที่คิดได้ตอนนี้แย่มากๆเซื่องซึมเหม่อลอยสติไม่อยู่กะเนื้อกะตัวง่วงง่ายแค่บรรยากาศสบายๆ อาการขี้เกียจก็เริ่มขึ้นแล้วอยากจะเปลี่ยนพฤติกรรมตัวเองใหม่ให้เหมือนเมื่อก่อนตอนที่ยังมีกฎเกณฑ์ที่ต้องส่งงาน ตรงต่อเวลา แต่ไม่รู้จะเริ่มอย่างไร มีคนบอกว่า งั้นก็เริ่มตั้งแต่ตอนนี้สิ มันก็จริง เวลาไม่เคยคอยใครอยู่แล้วแต่ยิ่งอยากเริ่มเท่าไหร่ความขี้เกียจมันก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้นเท่านั้นเพราะมองย้อนกลับไปสิ่งที่ยังไม่ได้ทำมันมากมายจริงๆมากมายจนไม่รู้ว่าจะเริ่มที่ไหนก่อนดีคิดอยากจะทำงานนี้ไอ้อาการปวดหัวมันก็กำเริบต้องหยุดพักแล้วก็ได้แต่คิดว่าจะลุยต่อไปวันพรุ่งนี้
ขอพื้นที่ระบายหน่อย
ขอพื้นที่ระบายหน่อย เมื่อวานคุยกับแม่แล้วเกิดความกดดันและคิดมาก อยากหายตัวไปจากที่นี้ซักสิบปีแล้วค่อยกลับมาตั้งต้นสู้ใหม่ เคยไหมที่โดนพ่อแม่เปรียบเทียบกับลูกคนอื่น(แบบไม่ไหวแล้ว) เมื่อตอนอยู่มัธยมประจำแม่ไปประชุมผู้ปกครองระหว่างรอประชุมผู้ปกครอง(แม่เพื่อน) มักจะมาชวนคุยจับกลุ่มกัน แล้วพูดคุย เล่าเรื่องของลูกตัวเอง ว่าลูกอิฉันนเก่งอย่างโน้นเก่งอย่างนี้ เรียนพิเศษหลายที่ มีความรู้แน่นปึก พอแม่เรากลับมาจากประชุมผู้ปกครอง ก็มาร่ายยาวใส่ให้เราฟัง ประมาณไม่ได้เปรียบเทียบนะ แต่พูดให้ฟังฉันเฉย พอขึ้นมาเรียนหนังสือที่กรุงเทพตั้งแต่ปี 1 จนจบแล้วทำงาน เมื่อวานที่บ้านก็พูดทำนองว่าคนแถวบ้านเค้ามีทำงาน เค้าสร้างบ้านให้พ่อแม่เค้าแต่เราไม่มีอะไรเลยคือเป็นพนักงานธรรมดานะค่ะ ไม่ได้ร่ำรวยอะไร แม่หน่ะ ไม่ได้รู้หรอกกว่าการทำงานในกรุงเทพมันเป็นยังไง การแข่งขันสูงมากแค่ไหน การชิงดีชิงเด่น รวมไปถึงการแต่งตัวการเข้าสังคม ไม่ได้อยากว่าอะไรให้แม่ตัวเองหรอกนะค่ะ แต่ชาวบ้านก็ชอบนินทา เบรียบเทียบกันจัง คนเรามันไม่ได้วาสนาดีกันทุกคน เรื่องอยากให้ท่านอยู่แบบสบายๆ ก็อยากแต่จะทำอย่างไรได้ ตัวเราไม่ได้โชคดีเหมือนคนอื่นเขา ทำไมคนชอบคิดว่ามีงานทำเงินเดือนหมื่นต้นๆ แล้วต้องส่งเสียให้พ่อแม่หมดหรือไง อยู่กรุงเทพไม่มีค่าใช้จ่ายหรือไง หนี้สินทุกวันนี้ที่จ่ายไม่หมดสักทีก็เพราะต้องส่งเงินรายเดือนให้แม่ได้ใช้ไง จำได้ไหม เครียดโว้ย........ เราไม่ได้เกิดมาจากครอบครัวที่สมบูรณ์นัก พ่อแม่ก็ไม่ได้มีหน้ามีตากับเขา หนำซ้ำยังถูกพี่น้องกันเองคอยสมน้ำหน้า คอยจะซ้ำเติม ทำให้พ่อกับแม่เราต้องสู้กับสิ่งเหล่านี้ด้วยขันติ และคอยสนับสนุนเราให้มีให้ใช้และให้ได้แต่สิ่งดีที่ท่านไม่เคยมี หาเงินส่งเสียเลี้ยงดูเราให้เราได้เรียนหนังสือที่ดีๆ ถึงแม้จะไม่มีเงินมากนักแต่ก็ยอมเก็บหอมรอมริบเพื่อเราจะได้มีชีวิตที่ดี พ่อแม่เราไม่เคยไปทำร้ายใคร ไม่เคยคิดร้ายใคร แต่ทำไมคนอื่นชอบคิดร้ายกับพ่อแม่เรา คอยจะซ้ำเติม เหยียบย้ำ แล้วก็ไม่รู้ทำไมพ่อแม่เราเองก็ต้องมานั่งน้อยออกน้อยใจไอคนพวกนี้ด้วย (ไม่ใช่ใครที่ไหน ก็เครือญาติกันนี้แหละ)พ่อแม่เราถือคติที่ว่านิ่งไว้แล้วทุกอย่างจะสงบไปเอง เหมือนจะดีใช่มั้ย แต่คนที่ต้องรับภาระความกดดันก็จะมีใครซะอีกหล่ะ ก็เป็นเราไง ที่ท่านปลุกปั้นเพื่อให้เรามีหน้ามีตาในสังคม ให้คนเค้ารู้ว่าอย่างน้อยท่านก็สามารถเลี้ยงดูลูกให้ได้ดี เรารู้ว่ามันเป็นโชคดีอันเหลือล้น พ้นเกล้าพ้นกระหม่อม เราเองก็ไม่เคยเสียใจแถมยังภูมิใจซะอีกด้วยที่เกิดเป็นลูกท่าน ถึงแม้บางครั้งทำให้ท่านผิดหวังบางก็ตามแต่สุดท้ายเราก็จะดีขึ้น แต่มันกดดันนะที่ต้องสมบูรณ์แบบไปทุกอย่าง บาวครั้งเวลาเราเครียดกับคำพูดของพ่อกับแม่มากๆ เราก็หลุดปากเปรียบเทียบพ่อแม่เรากับพ่อแม่คนอื่น ปรากฏว่า เราทำผิดมหันต์อย่างใหญ่หลวง ถึงกับทำให้พ่อกัแม่น้ำตาร่วง เป็นเรื่องกินใจแบบว่าถ้าเมื่อไหร่มีการโต้เถียงกันหรือ ทะเลาะกันพ่อกับแม่ก็จะเอาเรื่องนี้แหละมาพูดซ้ำแล้วซ้ำเหล่า จนมีบาง บางครั้งที่อยากจะตายๆ ไปซะ ถ้ามีชีวิตอยู่แล้วทำให้พ่อแม่ต้องเสียใจขนาดนี้ เราเองก็รับไม่ได้ที่พ่อกับแม่ต้องเสียใจกับการกระทำของเรา
ทำไม
ไม่เข้าใจทำไมฉันยังต้องรู้สึกเจ็บกับเรื่องที่มันผ่านมานานเป็นปี รอยแผลในครั้งนั้นมันยังคงคอยย้ำเติมให้ฉันคอยตัดใจ แต่ใจฉันมันยังฝังลึกกับความคิดโง่ๆ ว่าเธอมีใจให้กัน ทั้งๆ ที่รู้ว่ามันเป็นเพียงแค่ฝันบ้าบอไปเอง บางครั้งคิดถึงเธอจนอยากร้องไห้ออกมา ไม่รู้มันเกิดขึ้นกับฉันยังไง ไม่รู้ทำไมยังหวั่นไหวทุกครั้งที่นึกถึงทำไมยังคงคิดเพ้อไปเอง ทำไมถึงเป็นคนแบบนี้นเรา ก็รู้อยู่หรอกนะว่าที่ฝันไว้จะไม่มีวันเป็นจริงไหมคงได้แค่คิดถึงโดยไม่มีข้อแม้ว่าเธอต้องคิดถึงฉันด้วยยอมได้แต่รักและคิดไปเองฝ่ายเดียวช่วงนี้มีแต่ความสับสนในตัวเองบอกไม่ถูกเราอยากจะบอกเค้านะว่าเราแคร์ เค้าคงรู้ถ้าได้มาอ่านเธอคงคิดว่าฉันเปลี่ยนไป แต่ฉันเจ็บอยู่ข้างในลึกๆและก็รู้ว่าเธอคงไม่เหมือนเดิมแล้ว ไม่มีแม้แต่ความรู้สึกดีๆให้กันทำไมวันนี้ถึงติดต่อฉันหรอ ทั้งๆที่เธอก็ไม่สนใจตั้งนานแล้วฉันเองที่ได้แต่ต้องทำใจ..แต่การที่เธอติดต่อฉันมา มันแสดงให้เห็นว่าตลอดเวลาเธอยังมีฉันแต่ฉันอาจจะเข้าข้างตัวเองมากไปก็ได้เธอก็แค่กำลังเดือดร้อนหาทางออกไม่เจอเธอทำให้ฉันรู้สึกว่าฉันมันไม่ดี ไม่มีค่าอะไรเลย ฉันไม่เข้าใจเธอเลยเธอคิดว่าฉันไม่แคร์เธอแล้ว ไม่เหมือนเดิมแล้วอย่างนั้นซินะ แต่เปล่าหรอกนะฉันก็แค่กำลังพยายาม....อย่างมากต่างหากและคิดว่าคงจะดีกว่าที่ฉันหายไปจากโลกของเธออย่างนี้ฉันว่าเธอคงไม่รู้ซะด้วยซ้ำว่าฉันกำลังคิดอะไรอยู่เพราะเธอก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรอยากให้เราได้คุยกันตรงๆ แต่ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสเมื่อไหร่ได้แต่เก็บทุกอย่างเอาไว้ในใจเพียงลำพังทำอะไรไม่ได้เลยจิงๆ คงได้แต่ยอมรับมัน และหวังว่าวันนึง เธอคงจะเข้าใจสิ่งที่ฉันเป็นและฉันก็ไม่ได้ทรยศเธออย่างที่เธอคิดด้วย
แม่จ๋า
วันนี้ตื่นขึ้นมาลืมตาปุ๊บก็รีบออกไปหาอะไรกิน เมื่อคืนไม่ได้นอนทั้งคืนเพราะมั่วแต่นั่งดูซีรี่ย์เรื่องโปรดจนสว่าง เรื่องที่ดูเป็นเรื่องราวของสองแม่ลูกที่ใช้ชีวิตตามลำพังสองคนในหมูบ้านที่อบอุ่นซึ่งสร้างจากฉากในโรงหนังของฮอลลิวูด ดูแล้วเพลินตากับบรรยายครุกรุ่นแบบครอบครัวและความปรองดองของเพื่อนบ้านในหมู่บ้านแห่งนี้ ถ้าดูแบบไม่ได้เจาะลึกถึงแก่นสารของเนื้อเรื่อง เรื่องนี้ก็เป็นเรื่องที่นำเสนอความสัมพันธ์ของลูกกับแม่ซึ่งมีความสนิทสนมและสัมพันธ์กันแบบเพื่อน สามารถคุยกันและแลกเปลี่ยนความคิดซึ่งกันและกันได้และต่างคนก็ต่างก็ไม่มีความลับต่อกัน แต่มีสิ่งนึงที่ดูแล้วเกิดขัดแย้งในใจขึ้นมาด้วยเรื่องของคนเป็นแม่กับแม่ของตัวเธอเองที่ดูเหมือนเธอจะมีอคติและโกรธคนเป็นแม่ในเรื่องราวที่เกิดขึ้นในอดีตซึ่งเป็นเหตุให้ชีวิตปัจจุบันของเธอเป็นเช่นนี้ ทั้งๆ ที่ตัวเธอเองเป็นคนเลือกเองผิดพลาดเอง แล้วจะมากล่าวโทษชีวิตของตัวเองกับคนเป็นพ่อเป็นแม่ของตัวเองได้อย่างไร หากว่าเราลองพิจารณาให้ดีแล้ว มันไม่ยุติธรรมเลยที่ความผิดไปตกอยู่กับคนเป็นพ่อกับแม่ ซึ่งพยายามทำทุกอย่างให้ชีวิตของลูกสมบูร์และมีความสุข ทำทุกอย่างที่เห็นว่าสมควรและถูกต้องกับลูกของพวกเขาซึ่งนี่คือความเป็นพ่อกับแม่ เป็นหน้าที่ที่พวกเขาเต็มใจทำโดยไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อยเลย แต่การที่นั่งดูซีรี่ย์เรื่องนี้ทำให้อดคิดไม่ได้ว่าตัวเอกของเรื่องซึ่งแสดงเป็นแม่ไม่มีความกตัญญูกับแม่ของตนเองเอาซะเลย สิ่งที่เธอปฏิบัติกับแม่ของเธอมันแสดงออกถึงความไม่มีความเคารพและยำเกรงกันเลย.... |
ขนนกกับดอกไม้
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] Friends Blog
Link |
