Group Blog All Blog
|
ช่วยฉันทีนะเวลา
เวลาผ่านไปช่างเชื่องช้าจัง
ไม่รู้ว่ามันจะต้องผ่านอีกนานแค่ไหนน้า กว่าใจฉันจะหายไปเป็นปกติ เป็นปีแล้วสินะที่ฉันต้องทนอยู่แบบนี้ แต่อย่างที่ใครเค้าบอกมั้ง ว่า เวลามันอาจจะช่วยให้ดีขึ้น แต่ทำไม มันไม่ช่วยให้ฉันลืมเธอเสียทีนะ ทุกวันนี้จริงอยู่ ฉันอาจเจ็บน้อยลง มีเวลาอยู่กับตัวเองมากขึ้น แต่ฉันก้อยังคิดถึงเธออยู่เสมอ กับใจดวงนี้ ไม่รู้ว่าฉันชินชามันแล้ว จึงทำให้ฉันไม่มีน้ำตา หรือว่ามันไม่เหลือน้ำตาให้ฉันไหลอีกแล้วนะ กว่าเวลาเหล่านี้จะผ่านไปช่างเชื่องช้าเหลือเกิน ทำไมฉันถึงไม่เปิดรับใครสักทีนะ แล้วถ้าฉันลืมเค้าไม่ได้ จะมีคนเข้าใจฉันบ้างไหมนะ คงเป็นคำถามในใจฉันอยู่ตลอดมามั้ง กว่าจะถึงวันพรุ่งนี้ ฉันจะต้องทรมานแบบนี้ต่อไปอีกนานแค่ไหนนะ วันนี้ฉันหยุดคิดถึงเธอได้ แต่พรุ่งนี้ก็ต้องกลับมาคิดถึงอีก แค่นาทีเดียวก้อทำให้ฉันเหงาจับใจเหลือเกิน เคยมีคนอยู่เคียงข้างฉันเคยรอฉัน แต่ตอนนี้ฉันต้องไม่เหลือใครแล้ว มันคงคู่ควรกับคนอย่างฉันแล้วมั้ง ที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้เหงากับใจตัวเองแบบนี้ตลอดไป ช่วยให้ฉันลืมวันเวลาดี ๆ สักทีเถอะ เวลา ช่วยให้ฉันไม่ต้องทนเจ็บแบบนี้เสียทีเถอะ ขอร้องล่ะ ฉันเหนื่อยเหลือเกิน เหนื่อยที่ต้องคิดถึงสิ่งเก่า ๆ ที่ฉันเคยมีเธออยู่ ซึ่งตอนนี้มันไม่มีอีกต่อไปแล้ว รับความจริงเสียทีเถอะ...หัวใจ ฉันทำผิดอะไร
เมื่อได้ยินคำพูดจากปากของคุณ ทั้งกายและใจฉันเหมือนโดนแทงด้วยมีด ขาฉันไม่มีแรงที่จะยืน หัวใจมันเหมือนแตกเป็นเสี่ยง ๆ ทำไมคุณพูดง่ายขนาดนี้ แล้วที่บอกว่าฉันเป็นคนพิเศษและสำคัญกับคุณมากละ หมดหน้าที่ของฉันแล้วใช่มั้ย คำขอร้องของฉันมันไม่มีความหมายสำหรับคุณเลย น้ำตาของฉัน ความเจ็บปวดของฉันมันไร้ค่าถ้าคุณตัดสินใจแล้วก็ได้ มันสิทธิของคุณแต่สำหรับฉันคุณจะไม่มีตัวตนในโลกนี้ของฉันอีกต่อไป ฉันพยายามลุกขึ้นทั้ง ๆ ที่มันปวดไปหมดหัวแทบระเบิดพร้อมกับน้ำตาที่ไหลไม่หยุด คุณเห็นแก่ตัวชัด ๆ ตัดช่องน้อยแต่พอตัว ใจร้ายใจดำที่สุด ข้ออ้างมากมายหามาบอกฉันได้ไม่ยาก เนี่ยหรอคนที่ฉันเคยศรัทธา เนี่ยนะหรอคนที่ฉันมองว่าเค้าเป็นคนแสนดีมาตลอด สุดท้ายก็ไม่ต่างอะไรกับซาตาน คุณฆ่าฉันให้ตายทั้งเป็นได้อย่างเลือดเย็นที่สุด คนเราเพียงเพื่อการเอาตัวรอดสามารถทำได้ทุกอย่างวันนี้ฉันรู้ซึ้งแล้ว ฉันเชื่อและศรัทธาในความดี ศรัทธาในจิตใจที่ดีงาม แต่ในความเป็นจริงมันไม่ใช่!! มันโหดร้ายมากกว่าที่ฉันคิดหลายล้านเท่า โลกของความจริงไม่มีใครมองที่ความดี โลกของความจริงเค้ามองข้ามจิตใจของคน โลกใบนี้ความดีไม่สำคัญแล้วใช่มั้ย ? คนดีมักไม่มีที่ให้อยู่หรือยังไง ? ฉันพยุงร่างกายให้ลุกขึ้นจากเก้าอี้มองไปรอบ ๆ ห้องเพื่อจดจำมันไว้ ห้องที่ฉันจะไม่มีวันได้มาเหยียบมันอีกแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างมันจบลงแล้ววันนี้ ฉันตัดสินใจกลับบ้านไม่ขอพบอีกเลยจะดีกว่า มันคงทำให้ฉันเจ็บจนอยากจะตายมากกว่านี้ก็ได้ถ้าฉันต้องพบกับคนไร้หัวใจคนเห็นแก่ตัวอย่างคุณ เพราะแค่นี้ฉันก็แทบอยากจะตายมันตรงนี้ไปเลยด้วยซ้ำ น้ำตาฉันมันยังไหลไม่ยอมหยุด และแล้วฉันเปิดกระเป๋าสตางค์ออกมา ฉันก็ได้พบกับรูปถ่ายของคนที่เค้ารักฉันไม่เคยเปลี่ยนแปลง ไม่เคยทิ้งฉันไปไหนเลย แม่ แม่รอฉันอยู่ ฉันยังมีอ้อมกอดของแม่รอฉันอยู่ ฉันยังมีค่ากับแม่อยู่เสมอ กลับบ้าน กลับบ้าน กลับบ้าน ฉันท่องอยู่ในใจ พาร่างกายที่ไร้ความรู้สึกกลับมาที่บ้าน ฉันพยายามพยุงตัวเองให้กลับมาที่บ้าน พยายามควบคุมสติ พาตัวเองให้กลับมาบ้านให้ได้ ฉันโผกอดแม่พร้อมทั้งน้ำตาที่ไหลเป็นทาง แม่กอดฉันและปลอบฉัน ถามเรื่องที่เกิดขึ้น ฉันเล่าให้แม่ฟังทั้งน้ำตา ฉันไม่เคยคิดเลยว่าฉันจะเอาน้ำตาของความเจ็บปวดเสียใจ มาไหลลงบนบ่าของแม่แบบนี้ ไม่เป็นไรนะ สำหรับคนอื่นลูกอาจจะไม่มีคุณค่า แต่สำหรับแม่ลูกมีค่าสำหรับแม่เสมอ ใครไม่รัก แต่แม่รักแค่นี้ก็พอแล้ว เริ่มต้นใหม่นะลูกนะ ร้องไห้ออกมาให้พอ เสียใจแค่ไหน เจ็บแค่ไหน ร้องออกมาให้หมดนะลูก เจ็บตรงไหน แม่จะดูแลเอง แม่จะอยู่กับลูกตรงนี้ไม่ไปไหน จำไว้นะลูกศักดิ์ศรีของคนเราอยู่ที่ความดี ใครมองข้ามความดีสักวันเค้าจะรู้เอง ฉันรู้อย่างเดียวว่าตอนนี้ฉันเจ็บเหลือเกิน ถึงจะยังมีอ้อมกอดของแม่กอดฉันอยู่ ยังมีคำพูดจากแม่ที่อยากพูดให้ฉันเข้มแข็งแต่ทำไมฉันยังเจ็บอยู่มากมายขนาดนี้ เจ็บที่ทุ่มเทให้เค้าจนสุดใจ เจ็บที่โดนเค้าดูถูกเหมือนไม่ใช่คน เจ็บแสบที่สุดที่คนเคยคุ้นเคยกันเหยียบย่ำดูถูกกันได้ถึงขนาดนี้ เค้าจะรู้บ้างมั้ยว่าเค้าฆ่าฉันให้ตายทั้งเป็นแบบนี้ ทำไมเค้าต้องมาทำร้ายฉันด้วย ฉันไม่เคยทำร้ายเค้า แต่ทำไมเค้าต้องทำร้ายฉัน ฉันมีแต่สิ่งดี ๆ มอบให้กับเค้า แต่ทำไมเค้าตอบแทนฉันด้วยการพลักไสฉันแบบนี้ เข้ามาในชีวิตฉันเพื่อทำร้ายฉันทำไม ตั้งแต่วันนั้นฉันก็กลายเป็นผู้หญิงไร้ความรู้สึก เย็นชากับสิ่งรอบตัว น้ำตาอาจไม่มีไหลให้ใครเห็น แต่ใครจะรู้บ้างว่า น้ำตาของฉันมันไหลอยู่ในใจ น้ำตาฉันตกในจนแทบจะกระอักใจตาย ฉันต้องทนทรมานกับอาการปวดหัว ที่มันกลับมาหาฉันพร้อมกับความเจ็บปวดที่ฉันได้รับจากเค้า ทุกสิ่งทุกอย่างโถมเข้ามา ผู้หญิงคนนึงที่มีแค่สองมือ สองเท้า ทำไมต้องมารับรู้ ต้องมาพบเจอ
กับเหตุการณ์ที่มันเลวร้ายมากมายขนาดนี้ ฉันไปทำร้ายใครไว้ ฉันไปทำอะไรกับใครไว้ ทำไมฉันต้องมาเป็นแบบนี้ ใครจะรู้บ้างว่าผู้หญิงคนนึงที่มองภายนอกอาจดูไม่มีอะไร แต่ในใจมันมีแต่สิ่งเลวร้ายที่หนักหนาสาหัสมากมายจนเกินจะรับเอาไว้คนเดียว แต่ฉันก็ต้องรับมันไว้แบกมันเอาไว้แค่คนเดียวจริง ๆ ทุกวันที่ฉันต้องกล้ำกลืนน้ำตาเอาไว้ ทุกวันที่ฉันต้องทรมานทั้งร่างกายและจิตใจ ฉันมีเพียงแค่คำถามเดียวที่ติดค้างอยู่ในใจ...........................? ฉันทำผิดอะไร...............? คำถามที่ฉันไม่เคยได้รับคำตอบจากเค้าเลย...............................? งานหลัก
เชื่อว่ามีสิ่งหนึ่งที่ทุกคนต่างก็เหมือนๆกันนั่นคือไม่มีใครจะมีความสุขได้ตลอดเวลาหรือมีความทุกข์ได้ตลอดเวลาทุกครั้งที่ความสุขหมดลงความทุกข์ก็เข้ามาแทนที่เป็นอยู่อย่างนี้วนเวียนไม่รู้จบบางครั้งเมื่อทุกข์ท้อใจมากๆกับปัญหาในชีวิตคำถามที่ว่าเราเกิดมาทำไม?มีชีวิตเพื่ออะไร?ก็พรั่งพรูเข้ามาเกินกว่าจะตอบได้ทันจำข้อความหนึ่งที่ตัวเองเคยอ่านพบในหนังสือธรรมะเล่มหนึ่งได้ว่า"บางทีมนุษย์ก็หลงลืมไปว่าหน้าที่หลักที่แท้จริงของเรานั้นคืออะไร"เราทำงานหาเลี้ยงชีพมุ่งมั่นสร้างความสำเร็จความร่ำรวยความมีชื่อเสียงให้กับตัวเองนั้นล้วนแล้วแต่เป็นงานรองทั้งสิ้นแต่เรากลับใช้เวลาส่วนใหญ่ง่วนอยู่กับงานรองจนเข้าใจผิดคิดว่ามันคืองานหลักของชีวิตซึ่งงานหลักที่แท้จริงคือการตามดูใจของตนเองผลที่ตามมาจึงกลายเป็นว่าเรากำลังหลงทางและปล่อยให้ชีวิตตัวเองต้องไล่ล่าสิ่งที่อยู่ภายนอกโดยไม่สิ้นสุด!เพราะเชื่อว่าสิ่งเหล่านี้คือตัวช่วยเติมเต็มให้ชีวิตเรานั้นสมบูรณ์ได้ความทุกข์ที่เกิดขึ้นจากสิ่งที่ว่านี้จึงมีอยู่2อย่างคือผิดหวังที่ไม่ได้มากับบังคับตัวเองไม่ได้ที่จะพออยู่เรื่อยไปและเมื่ออ่านมาถึงตรงนี้อยากให้ได้ลองถามตัวเองดูว่าที่คุณกำลังเหนื่อยอยู่นี้น่ะมันมาจากงานรองในชีวิตทั้งนั้นใช่หรือไม่และถ้าหากมันใช่แล้วขอให้ถามตัวเองอีกคำถามว่าแล้วงานหลักล่ะได้เคยทำมันบ้างแล้วรึยัง?
เธอให้ความหวังฉันทำไม
เธอรู้มั้ย ว่าวันนั้นฉันมีความสุขมากแค่ไหนที่ได้อยู่เคียงข้างเธอ แม้ว่ามันจะเป็นเพียงช่วงเวลาสั้น ๆ ฉันรู้ดีว่าเราอยู่ในฐานะเพื่อนกัน ฉันพยายามเตือนตัวเอง พยายามดึงตัวเองไม่ให้เผลอใจไปมากกว่านี้ พยายามดึงตัวเองไม่ให้เข้าใกล้เธอไปมากกว่านี้ ก็เพราะฉันรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่เธอจะให้ความสำคัญฉันมากขนาดนั้น ฉันรู้ว่าเธอมีคนของเธอ ฉันรู้ว่าเธอไม่ได้ตั้งใจแต่เธอจะรู้บ้างไหมว่าการกระทำที่ไม่ได้ตั้งใจของเธอนั้น มันทำให้ฉันหวั่นไหว มันทำให้ฉันไม่แน่ใจว่าเธอคิดยังไงกับฉันกันแน่ ฉันไม่รู้ว่าควรจะทำตัวอย่างไงดี ฉันไม่รู้ว่าฉันจะพูดได้รึเปล่าว่าเราเป็นแฟนกัน เวลามีคนมาถาม แต่เธอก็ไม่ได้บอกนะ ว่าเราเป็นอะไรกัน ฉันไม่กล้าถามหรอก เหมือนฉันจะรู้คำตอบดีอยู่แล้ว ฉันไม่อยากรับฟังมัน เพราะมันคงเป็นไปไม่ได้ที่เธอจะบอกว่าเราเป็นแฟนกัน ทั้ง ๆ ที่ฉันก็รู้ตัวดีอยู่แล้ว แต่ทำไมถึงยังไม่เลิกคิดถึงเธอเสียที ทำไมถึงยังไม่เลิกงมงาย เพ้อฝัน ทำไมถึงไม่เลิกรักเธอได้สักที ฉันไม่เข้าใจเลยจริงๆ
เวลาที่ผ่านไป
เกืบครบปีแล้วซินะที่ไม่ได้ติดต่อกันเลย ไม่รู้ว่าคุณเป็นไงบ้าง ลืมกันแล้วหรือยัง ส่วนฉันไม่มีสักวันเลยที่จะไม่คิดถึงคุณ นึกถึงบรรยากาศการทำงานกับคุณ นึกถึงวันเวลาและความผูกพันช่วงสั้นๆที่เราได้ใช้ร่วมกัน ถึงแม้ตอนนี้มันไม่มีทางกลับมา หรือหวนกลับไปเป็นอย่างเดิมและฉันเองก็ไม่รู้ว่าอยากให้มันกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้อีกหรือไม่ ฉันอยากบอกคุณว่า ผู้หญิงคนนี้ที่ดูเหมือนไม่แคร์ ดูเหมือนไม่เอาใคร ดูเหมือนเข้มแข็งและมั่นใจในตัวเอง เก่งไปซะทุกอย่าง ที่จริงแล้วสิ่งที่ฉันเก่งที่สุดในบรรดาความสามารถทั้งหมดที่ฉันมีนั้นคือ ฉันสามารถเก็บความรู้สึกและไม่แสดงมันออกและทำเหมือนทุกอย่างเป็นไปได้ด้วยดี ทั้งๆ ที่ไม่เลย ไม่เลยสักนิด วันที่คำพูดคุณมันบ่มเพาะความเจ็บช้ำมันกัดกร่อนหัวใจฉัน คำว่าศรัทธาในตัวคุณผลักฉันล้มลง วันนั้นฉันเคยคิดว่าชีวิตฉันมันคงหมดความหมายแต่ท้ายที่สุดฉันก็ได้เรียนรู้การก้าวผ่านคำว่าแพ้พ่ายที่เคยทำให้ฉันล้มลง ที่จริงไม่ใช่.. คุณก็แค่ผลักให้ฉันก้าวเดินต่อไปอีกครั้ง เชื่อไหมว่าตั้งแต่วันนั้นที่คุณไล่ฉันออกมา คุณคงคิดว่าฉันยังสามารถเดินอย่างสง่าผ่าเผยได้อย่างไรกัน คุณคงคิดว่าชั้นไม่มีหัวใจ คุณคงคิดว่าฉันเย็นชา ฉันอยากให้คุณรู้ไว้เถอะนะ ว่ามันก็แค่หน้ากากถาวรที่ฉันชั้นใส่อยู่แต่ชีวิตมันต้องเป็นไป ฉันเองก็ไม่นึกว่าคุณจะมีผลกับฉันมากเพียงนี้ ไม่นึกเหมือนกันว่าฉันยังคงลืมคุณไม่ได้ทั้งๆ ที่มันก็ผ่านมาเป็นปี คุณเป็นสาเหตุที่ทำให้ฉันต้องทำให้คนรอบๆ ข้างฉันเจ็บปวด คนที่รักฉัน ที่คอยห่วงใยฉันที่ยืนอยู่เคียงข้างฉันในยามที่ฉันล้มลงซึ่งฉันก็ไม่มีวันให้คุณเห็น ฉันสู้ชีวิตด้วยลำแข้งของตัวเอง พอใจที่จะทะเยอทะยานและไม่เคยสักครั้งที่จะสะบัดหน้าให้แก่คนทุกคนที่ไม่เข้าใจฉัน ถึงฉันจะไม่ยอมพูด ไม่ยอมแก้ตัวและไม่ยอมให้เหตุผล แต่ทุกอย่างฉันจะเก็บไว้เป็นความคิดหรือความรู้สึกของตัวเอง ใครจะเข้าใจก็ช่าง ไม่เข้าใจก็ช่างฉันจะไม่แคร์ใคร แม้ว่าฉันจะผิด มันก็เป็นเรื่องของฉันและฉันจะแก้มันเอง ไม่ว่าจะยังไงก็ตามฉันไม่เคยเสียดาย ที่ชีวิตฉันเคยได้รู้จักคุณ ได้เป็นคนโปรดของคุณเวลาที่มันผ่านไปอย่างเชื่องช้ามันก็ยังหมุนไป เก็บเกี่ยววันร้ายๆ เตือนฉันให้จำ |
ขนนกกับดอกไม้
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] Friends Blog
Link |
