|
|
บล็อกเบา ๆ: Blogging me softly with your Words
Posted by a_somjai | December 27, 2005 @ 07.09 am| Family ครอบครัว | สตรี, บทบาท, สิทธิ |
เขียนแต่ง เรื่องที่ดูเหมือนเป็นเรื่อง มาก็หลายวันแล้ว
วันนี้ มาทำรักเบา ๆ กัน...เอ่อ...ทำบล็อกเบา ๆ กันดีกว่า
พักนี้ผมไม่ค่อยได้เล่นเพลงดนตรีมาเกือบครึ่งปีแล้ว...เลยคิดถึงเจ้ากีตาร์ประจำตัว ถึงจะนอนอยู่ในกล่องมาหลายเดือนแล้ว แต่ว่าเมื่อวันศุกร์-เสาร์ที่ผ่านมานี้เธอก็ได้บินจากเชียงใหม่ไปเที่ยวภูเก็ตกับหนุ่มใหญ่สองคนนักดนตรีดูโอ้มาด้วยแหละ แถมยังได้ออกเวทีเล่นใน งานรำลึกเหตุการณ์สึนามิ อีกตะหาก ...ก็น้องนุ่งเขายืมไปเล่นน่ะ ส่วนเราก็อยู่เฝ้าบ้าน
พูดถึงภัยจากธรรมชาติ แล้วก็นึกถึงเรื่องเศร้า...ของ การสูญเสีย การจากพราก
แต่พุทธศาสนาก็สอนว่า สิ่งที่คนเราจะต้องตระหนักคิดว่ามันเป็นเรื่องธรรมดามีอยู่ ๕ อย่างด้วยกันได้แก่ ความแก่ ชรา เฒ่าหง่อมอินทรีย์ ๑, ความเจ็บไข้ได้ป่วย ๑, ความตาย ๑, การพลัดพรากจากของที่รักที่ยินดี หรือการต้องสูญเสียสิ่งที่รักที่หวง ๑ และ การที่สัตว์โลกต่างก็มีกรรมเป็นของตน ๆ จะล่วงพ้นกรรมที่ตนทำไว้ไปไม่ได้อีก ๑.
เห็นชาวบล็อกเกอร์หลายท่านนิยมลงเนื้อเพลงต่าง ๆ พร้อมเสียงร้องเสียงดนตรีกันมาก แล้วผมก็เลยถือโอกาสนี้บอกชาวบล็อกแก๊งด้วยกันว่า ตัวกระผมเองน่ะ ชอบคัดลอก/จดเนื้อเพลงลงสมุดโน้ตมาตั้งแต่สมัยนุ่งขาสั้นคอซองแล้ว การโค๊ต/โพสต์เนื้อเพลงลงในบล็อกนั้น... บางครั้งบางอารมณ์จึงเห็นเป็นเรื่องเด็ก ๆ
แต่เรื่องเล็ก ๆ เด็ก ๆ นี้แหละครับ เป็นเรื่องธรรมด๊าธรรมดาที่ยิ่งใหญ่เสมอ เพราะการขับบทเพลงก็คือการเปล่งเสียงของบทกวี ที่มีพลังโดนใจคนทันทีทันใดเดี๋ยวนั้น หากผู้ส่งสาร ตัวสาร และผู้เสพอ่าน/รับยินรับฟัง สื่อสารเข้าใจอารมณ์เดียวกันได้ เหตุนี้เองแหละครับศิลปะจึงเป็นเรื่องของอารมณ์ล้วน ๆ ซึ่งบางครั้งก็ไม่จำเป็นต้องมีเหตุผลปนเปื้อนใด ๆ มารองรับด้วยก็ได้
บล็อกเบา ๆ วันนี้ จึงขอจบด้วยการนำบทเพลงเบา ๆ มาลงไว้ให้เสพอ่านกัน โดยมีวัตถุประสงค์หลักและวัตถุประสงค์รองเพื่อการยกย่องสตรีที่มีพระคุณในชีวิตผม ถือว่าเป็นการดำเนินรายการ กราบแม่ ไหว้พี่สาว และเอาใจเมีย" ผ่านคีตกานต์ของกวีศรีชาวไร่ คุณพงษ์เทพ กระโดนชำนาญ นักร้องนักดนตรีศิลปินในดวงใจของผม และถือโอกาสนี้ส่งมอบให้เป็นของขวัญ แด่แม่หญิง ทุกคนที่เกิดมาเผชิญโชคบนโลกฟองนี้ เนื่องในวาระดิถีส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่ ลวดเดียวกันโลด ก็แล้วกันเด้อครับ
ยิ้มเหงาเหงา เศร้างามงาม
ยิ้มเหงาเหงา เศร้าพองามงาม
มีคนถามว่า เธอคือใคร
ทั้ง ๆ โลกนี้ ก้าวไกลแสนไกล
เธอยังสดใส อยู่ในโลกเก่า
ยิ้มเหงาเหงา ของคนงามงาม
คนที่แบกหามโลก ไว้ครึ่งหนึ่ง
โลกวันนี้ แม้งามเพียงครึ่ง
ก็ครึ่งของเธอ ที่สร้างที่ทำ
เศร้างามงาม โปรดอย่างถามถึงความทรงจำ เรื่องความพลัดพรากจาก...คนที่เธอรัก
ยิ้มเหงาเหงา เศร้าพองามงาม คือนิยามของความทุกข์ยาก
ถ้าครึ่งโลกร้าย...ที่ฉันถางถาก เป็นครึ่งโลกสวย...ขอมอบให้เธอ
ภาพโดย Samranjai
| Create Date : 27 ธันวาคม 2548 |
| Last Update : 27 ธันวาคม 2548 10:23:00 น. |
|
10 comments
|
| Counter : 534 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: VSr.  วันที่: 27 ธันวาคม 2548 เวลา:10:01:00 น. |
|
|
|
| โดย: zMee วันที่: 27 ธันวาคม 2548 เวลา:10:22:14 น. |
|
|
|
| โดย: อินทรีทองคำ วันที่: 27 ธันวาคม 2548 เวลา:11:52:23 น. |
|
|
|
| โดย: อินทรีทองคำ วันที่: 27 ธันวาคม 2548 เวลา:14:19:53 น. |
|
|
|
| โดย: samranjai วันที่: 27 ธันวาคม 2548 เวลา:20:15:33 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [
ยังไม่ได้อ่านข้อความในบล๊อคเลย
แต่จะมาบอกว่า จะเป็นมะเฮง หรือ เป็นมะโหก ก่อบ่ฮู้เจ้า
............บ่โหกก้นปู้ดดดดด