"อยากเจอคนจริงใจ มีไหมแถวนี้
อยากเจอคนดีดี แถวนี้ มีไหมเอ่ย.
ถ้ามี ยกมือหน่อย ชูนิ้วก้อยกับนิ้วชี้
เป็นสัญลักษณ์ ว่ารักเดียวใจดี
กระดิกนิ้วชี้ อีกด้วยนะเธอ.
เจอแต่คนใจดำ ชอบทำ ให้ช้ำทรวง
เจอแต่คนลวง หลอกกันเสมอ
คนจริงจัง จริงใจ ไม่เคยเจอ.

……………………………..
……………………………..
คนรักจริง จากใจ ฉันอยาก เจอ
..อยากเจอคนจริงใจ มีไหมแถวนี้
อยากเจอคนดีดี แถวนี้ มีไหมเอ่ย.
..อยากเจอคนจริงใจ มีไหมแถวนี้
อยากเจอคนดีดี แถวนี้ มีไหม เอ่ย.."
(คำร้องเพลง “อยากเจอคนจริงใจ” โดย ดวงตา คงทอง)

เมื่อได้ฟังเพลงนี้ ผมคิดอย่างนี้ครับ...
คนจริงใจ กับ คนดี ๆ คือใคร เขาผู้นั้นหรือคนกลุ่มนั้นต้องมีองค์ประกอบหรือคุณสมบัติเช่นไรบ้างจึงจะได้ชื่อว่า คนจริงใจ หรือ คนดี ๆ แล้วที่ว่าใครดีนั้นใครดีกับใคร จริงใจนั้นใครจริงใจกับใคร ดีเรื่องอะไร จริงใจเรื่องอะไร ดีที่ไหน จริงใจที่ไหน ดีเมื่อใด จริงใจเมื่อใด ดีอย่างไร จริงใจอย่างไร และดีทำไม ทำไมจึงจริงใจ

แล้วยังคิดสงสัยต่อโยงไปถึง "การพูดไม่รู้ฟัง พูดกันไม่รู้เรื่อง ของคนในสังคมบ้านเมืองเรา ในห้วงเวลานี้นั้น... มันเป็นเพราะอะไรกันแน่" ที่คิดหาเหตุเรื่อยเปื่อยมาได้ก็อย่างเช่น .... ภาษาสื่อความหมายกับคนเราได้ตรงตามสิ่งที่มันพูดถึงหมายถึงอยู่ได้จริงหรือ? แล้วอีกอย่างสิ่งที่มันหมายถึงอยู่นั้นเป็นสิ่งที่ถูกต้องแท้จริงกับคนทุกคน ทุกที่ ทุกเวลา ได้จริงหรือ?
ผมกำลังตั้งคำถามกับ “การสื่อสารกันในสังคมยุคนี้ ครับ”

เมื่อพูดถึง ‘สื่อ’ ในการติดต่อสื่อสาร เราจะนึกถึง ‘ภาษา’ เป็นอันดับแรก

ภาษา เป็นร่างกายทั้งหมดของ คำ

การสื่อภาษากันนั้นต้องเกี่ยวข้องกับคำหลายคำ จึงต้องมีระเบียบ วิธีการของการผสม/ประกอบคำที่ใช้โดยกลุ่มคนอย่างชนเผ่า เชื้อชาติ หรือชุมชน การสื่อด้วยภาษาจึงเป็นวิธีการแสดงออกผ่านคำและการใช้ถ้อยคำ เป็นกลุ่มความรู้ความชำนาญอันเข้มข้นของการแสดงออกในแบบของความเป็นตัวตนอัตลักษณ์ของคนเราในรูปคำกล่าว คำประกาศ สุนทรพจน์หรือวจนะด้านความรู้และภาษา

ในมิตินี้การสื่อภาษาจึงเป็นเรื่องทางสังคมโดยตรง ดังคนไทยสามารถรู้เข้าใจได้ว่า’ใผเป็นใผ’ จากความเปรียบว่า ’สำเนียงส่อภาษา’ของเขาผู้นั้น และการดูความเป็นคนจากคุณสมบัติที่เขาผู้นั้นหรือคนกลุ่มนั้นแสดงออกคือ ‘กิริยาส่อสกุล’

การพูดว่า "สำเนียงส่อภาษา กิริยาส่อสกุล" นั้นก็หมายถึงการสื่อภาษาเชิงสังคมทางกาย ผ่านวาจาและท่าทางนั้นเอง

ทั้งสื่อภาษาคำและสื่อภาษากายนั้นล้วนแล้วแต่เป็นเรื่องซับซ้อนในมิติเชิงสังคม-วัฒนธรรม อย่างน้อยคนเราเกิดมาก็ต้องถูกสอนถูกฝึกเรื่องภาษาคำ ภาษากาย ภาษาท่าทางหรือการวางตัวในกาละเทศะจากสังคมที่ตนเองเคยสังกัดอยู่ ตั้งแต่ ครอบครัว ชุมชน โรงเรียน และองค์กรอาชีพการงานนั้นเอง เว้นแต่ใครคนที่ว่านั้นมิใช่สัตว์สังคม ซึ่งหากจะมีคนเผ่าพันธุ์นี้เหลือตกค้างอยู่ในโลกก็คงอยู่นอกแวดวงที่เราจะคุยกันด้วยสิ่งที่สมมติเรียกว่า‘สื่อภาษาเชิงสังคม’นี้

ดังนั้นคงไม่ใช่สิ่งเกินเลยไปนักหากจะกล่าวปูพื้นไว้ในชั้นต้นนี้ว่า ‘ภาษา’ เป็นวิธีการแสดงความเป็นมนุษย์และส่วนที่ไม่ได้ปิดบังไว้ของพวกเขา ในเรื่อง การสื่อสาร ความคิด ความรู้สึก และความปรารถนา โดยผ่านระบบของเสียงและเสียงเชิงสัญลักษณ์ สื่อภาษาจึงหมายถึงรูปแบบของภาษาตามความหมายดังกล่าวแล้วที่ใช้ในกลุ่มและระหว่างกลุ่มที่เข้าใจกันได้ รวมไปถึงเรื่องมารยาท/ธรรมเนียมในการใช้คำ และการใช้ถ้อยความ

ด้วยเหตุที่สังคมที่ซับซ้อนหลากหลายขึ้น ทำให้ความหมายและปรากฏการณ์ของ ‘สื่อภาษา’ มีความซับซ้อนมากขึ้นกว่าที่มนุษย์เราเคยมีเคยใช้ภาษาในยุคใด ๆ ที่ผ่านมา จนไม่อาจกำหนดขอบเขตแห่งการสื่อความหมายและการรับรู้ให้ชัดเจนลงไปได้อีกต่อไปแล้ว เช่นเราอาจจำแนกภาษาได้ตามเกณฑ์ต่าง ๆ นานา อาทิ ภาษาจากการเห็น ภาษาจากการได้ยิน ภาษาจากความเคยชิน ภาษาจากความรู้ ภาษาจากความรู้สึก ภาษาจากจินตนาการ ภาษาการ์ตูน ภาษาสื่อดิจิตอล ภาษาเชิงอำนาจ ภาษาเชิงขบถ ภาษาเชิงวิชาการ ภาษาเชิงรสนิยม และภาษาเชิงการตลาด เป็นต้น
ลองมาสำรวจคำที่ใช้จัดประเภทภาษาในประเด็นกว้าง ๆ กันก่อน ได้แก่…… ภาษากลาง ภาษามาตรฐาน ภาษาเขียน ภาษาพูด ภาษาแม่ ภาษาถิ่น ภาษากลุ่ม ภาษาย่อย ภาษาเฉพาะกลุ่มเฉพาะวงการ ภาษาเทคนิค ภาษาวิชาการ ภาษาธุรกิจ ภาษาใบ้ …
ภาษาหนังสือพิมพ์ ภาษคนจน/คนชั้นล่าง/คนชนบท ภาษาคนในเมือง/ปัญญาชน ภาษาคนชั้นกลาง ภาษาคนชั้นสูง ภาษาทหาร ภาษาตำรวจ ภาษาหมอ ภาษานักการเมือง ภาษาส.ส. ภาษาส.ว. ภาษารัฐบาล ภาษาฝ่ายค้าน ภาษาคนชังนายก ภาษาคนรักนายก เป็นต้น

ในบางครั้งสื่อภาษาเชิงสังคม-วัฒนธรรมยังหมายเฉพาะเจาะจงลงไปที่คำและวลีต่าง ๆ ที่ใช้อย่างเป็นทางการ เป็นศัพท์เทคนิคเฉพาะทาง เป็นสื่อภาษาใช้ในกลุ่มตามระดับชั้นวรรณะของคน ไม่ยกเว้นแม้’ภาษาโจร’ ก็ตาม
พูดภาษาอย่างไทย ๆ หมายถึงความรู้ความเข้าใจระหว่างคนด้วยกันนั้น ได้จากกระบวนการ ‘การนุ่งห่มแต่งตัวตามภาษา’ นั้นเอง

การแตกตัวขยายวงแผ่กว้างออกไปของ’สื่อภาษา’นานารูปแบบและเนื้อหาดังกล่าวนี้ จะนำไปสู่ข้อสังเกตของกระผมเอง ในประเด็นเรื่อง “ทุกวันนี้เรา-คนไทย-สังคมไทยอยู่ใน โลกแห่งความยากจนสื่อภาษาเชิงสังคม ใช่หรือไม่?"

(เรื่องของคนคิดมาก... เลยต้องลากยาว...เอาไว้ว่าต่อกันคราวหน้าครับ)

---

posted by a_somjai on March 16, 2006 @ 14.30.

Create Date : 16 มีนาคม 2549
Last Update : 16 มีนาคม 2549 15:47:41 น.		7 comments
Counter : 599 Pageviews.
Share Tweet