การท่องเที่ยวชิงะเดินทางมาถึงช่วงสุดท้ายอย่างรวดเร็ว วันที่สี่ของการพักผ่อนได้เริ่มต้นด้วยการที่ทาดาชิเอ่ยถามชิเอโกะว่าเขามีสถานที่ที่อยากไปเยี่ยมชมเป็นพิเศษหรือไม่ ชิเอโกะครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนตามแบบฉบับ

"ข้าอยากไปนั่งเล่นที่สวนบริเวณท้ายปราสาทเจ้าค่ะ เนื้อที่ปราสาทแห่งนี้มีมากเหลือคณานับ อีกทั้งยังปลูกไม้ดอกเป็นสวนกว้าง ข้าอยากจะนั่งชมดอกไม้เจ้าค่ะ" ทาดาชิรู้สึกแปลกใจกับคำขอนั้น แต่เขาก็ไม่ได้ขัดใจร่างเล็กแต่อย่างใดเพราะการจะได้ชมทุ่งดอกไม้สวยๆ นั้นคงจะหาดูที่เอโดะได้ยากพอสมควร ดังนั้นเขาจึงไม่แปลกใจนักที่คนตรงหน้าจะอยากดื่มด่ำกับภาพวิวทิวทัศน์ที่หาชมได้ยาก เขาพยักหน้ารับแล้วตกลงทำตามใจร่างเล็กทุกอย่างโดยไม่มีอิดออด

โต๊ะไม้ขนาดพอเหมาะพร้อมกับอาหารและของว่างถูกจัดขึ้นตามคำขออย่างรวดเร็วตามคำสั่งที่ได้รับมา ทาดาชิพาชิเอโกะเดินไปยังกลางสวนสวยที่มีต้นซากุระเบ่งบานผลิดอกให้เชยชม กลีบดอกซากุระร่วงโรยลงมาทีละน้อยตามแรงลมพัดราวกับฉากในเทพนิยาย ร่างเล็กบรรจงนั่งลงบนที่นั่งอ่อนนุ่มที่วางอยู่บนผ้าขนาดกว้างสำหรับปูทับบนพื้นหญ้า สาวใช้ค่อยๆ รินชากลิ่นหอมกรุ่นสำหรับดื่มในฤดูใบไม้ผลิลงบนถ้วยชาสีขาวเบาๆ ก่อนจะจัดแจงทุกอย่างให้เรียบร้อยพลันเสียงของทาดาชิก็ดังขึ้น

"พวกเจ้าออกไปได้แล้ว ข้าอยากมีเวลาส่วนตัวกับชิเอโกะ" เหล่าสาวใช้น้อมรับคำสั่งนั้นแล้วทยอยกันเดินออกไปจากสวนซากุระขนาดกว้างกลับเข้าไปในตัวปราสาท บัดนี้ความเงียบเข้ามาปกคลุมไปทั่วบริเวณ ชิเอโกะค่อยๆ ยกถ้วยชาขึ้นมาจิบแล้วมองไปยังทิวทัศน์เบื้องหน้าพลางคิดถึงเรื่องราวต่างๆ ที่ผ่านมา ทาดาชิมองดูใบหน้าสวยแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงระคนเสียดาย

"พรุ่งนี้ต้องเดินทางกลับแล้ว ช่างน่าเสียดายเสียจริง" ชิเอโกะยิ้มบางขึ้นในทันที ทาดาชิที่ไม่เคยปล่อยให้เขาต้องเหงาและพยายามเอ่ยถ้อยคำเอาอกเอาใจอยู่ตลอดทำให้ชิเอโกะรู้สึกเป็นห่วงความรู้สึกของเขาอยู่นิดหน่อยว่าเขาจะเป็นเช่นไรหากได้ทราบว่าแท้จริงแล้วชิเอโกะไม่ได้รักเขาเลยแม้เพียงนิด บรรยากาศสุดแสนโรแมนติกเหมาะแก่การเอ่ยความในใจทำให้ทาดาชิเอ่ยต่อด้วยแววตาที่จริงจัง

"ข้าไม่อยากให้เจ้าไปเป็นของคนอื่น" ชิเอโกะเงียบไปกับคำพูดนั้น ดวงตากลมโตลดลงไปมองยังพื้นหญ้าสีเขียวสั้นๆ ที่กำลังโอนเอนลู่ไปตามสายลมเบาบางที่พัดผ่าน เสียงของทาดาชิเอ่ยต่อขึ้นในความเงียบ

"เมื่อไปถึงเอโดะแล้ว เจ้าย้ายไปอยู่กับข้าเลยจะได้หรือไม่" สิ้นเสียงคำถามที่บ่งบอกว่าคนพูดกำลังร้อนใจและจริงจังกับเรื่องอนาคตของเขาและร่างบางเป็นอย่างมากทำให้ชิเอโกะเอ่ยตอบอย่างสงวนท่าที ใบหน้าสวยยังคงคลี่ยิ้มบาง

"ถ้าท่านแม่อนุญาต ข้าก็พร้อมเจ้าค่ะ แต่ว่า… ข้าคิดว่าท่านแม่คงจะไม่ยอมยกข้าให้กับท่านง่ายๆ อย่างแน่นอน" เอ่ยพร้อมกับหัวเราะเบาๆ คำพูดที่สื่อเป็นนัยว่าทาดาชิจะต้องไปคุยกับโอก้าซังเรื่องของการซื้อตัวให้จบสิ้นเสียก่อนถึงจะได้ตัวเขาไปครอบครอง แต่เนื่องจากชิเอโกะยังเหลือเวลาทำเงินอยู่อีกตั้งสามปีกว่าจะหมดสัญญา รับรองว่าโอก้าซังจะต้องคิดราคาค่าตัวที่แพงสูงลิ่วอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนอย่างไม่ต้องสงสัย ทาดาชิที่เข้าใจความหมายนั้น เขาก็หัวเราะขึ้นมาน้อยๆ เช่นเดียวกัน ร่างสูงหันไปหยิบชาหอมกรุ่นขึ้นมาดื่มบ้างพลางมองไปยังวิวทิวทัศน์เบื้องหน้าแล้วเอ่ยถามเสียงอ่อนนุ่มลงกว่าเดิม

"เจ้าชอบที่นี่ไหม" ชิเอโกะแววตาเปลี่ยนไปเล็กน้อยเมื่อความจริงที่ว่าปราสาทแห่งนี้เป็นของมาซาโตะไปเรียบร้อยแล้วผุดขึ้นมาในหัว ร่างบางเอ่ยตอบเสียงเรียบ

"ชอบเจ้าค่ะ ข้าชอบมาก หากได้อยู่ที่นี่คงจะดีไม่น้อย" หวนนึกถึงความหลังเมื่อวันวาน วันที่ทุกๆ อย่างยังเคยเป็นของตระกูลอิชิฮาระ ทาดาชิยิ้มบาง

"เช่นนั้นข้าจะพามาบ่อยๆ ก็แล้วกัน" ชิเอโกะยิ้มรับ

"ขอบคุณเจ้าค่ะ หากไม่ใช่เพราะท่านทาดาชิ ชีวิตนี้ข้าคงไม่มีโอกาสได้มานั่งชมสวนซากุระที่สวยงามที่สุดเช่นนี้เจ้าค่ะ" ทาดาชิหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะมองดูร่างเล็กด้วยความรักและเอ็นดูที่ฉายอยู่ในแววตาคม

และแล้ววันเดินทางกลับก็ได้มาถึง มาซาโตะจัดพิธีร่ำลาอย่างสมเกียรติ ขบวนรถม้าทยอยเคลื่อนตัวเข้ามาจอดรอรับที่บริเวณปราสาทชั้นต้น ชิเอโกะที่บัดนี้ไม่เกรงกลัวสิ่งใดและไม่ยอมหลบหน้าหลบตาอีกต่อไปตัดสินใจเดินเข้าไปหามาซาโตะใกล้ๆ แล้วเอ่ยด้วยรอยยิ้มหวานที่ระบายอยู่บนใบหน้าสวยงามราวกับนางฟ้านางสวรรค์

"ขอขอบพระคุณท่านไดเมียวมารุยามะที่ดูแลข้าน้อยเป็นอย่างดี ปราสาทของท่านช่างงดงามสมคำร่ำลือ ข้าน้อยชอบที่นี่มากและหากมีโอกาสก็อยากมาอีกเจ้าค่ะ" ช้อนดวงตากลมโตสีนิลที่สะท้อนเข้ากับแสงแดดยามเช้าจนเป็นประกายสวยงามขึ้นไปสบเข้ากับสายตาคมที่กำลังมองมา มาซาโตะที่เพิ่งได้มีโอกาสยลโฉมความงดงามใกล้ๆ เช่นนี้ เขาก็ถึงกับตะลึงงันกับใบหน้างดงามราวกับเทพธิดาของคนตรงหน้า หัวใจของเขาเต้นไม่เป็นจังหวะขึ้นมาอย่างดื้อๆ มาซาโตะหัวเราะร่วนเพื่อกลบความรู้สึกแปลกประหลาดที่ประดังเข้ามาในใจอย่างไม่อาจห้าม

"ยินดีมากท่านชิเอโกะ แน่นอนว่าเราจะได้พบกันใหม่" ชิเอโกะยิ้มรับ มาซาโตะมองคนตรงหน้าแล้วยิ้มกริ่มพลางสายตาคมกริบก็เลื่อนลงไปมองสำรวจยังลำคอระหงที่ถูกพรมด้วยน้ำหอมอ่อนๆ แต่เย้ายวนจิตใจไม่น้อย ช่างน่าสูดดมกลิ่นใกล้ๆ ยิ่งนัก

คิโยชิและชิเงรุที่ยืนเยื้องอยู่ด้านหลังของมาซาโตะนั้นก็ถึงกับยืนตัวเกร็ง ลุ้นว่าชิเอโกะจะโดนมาซาโตะล่วงรู้ถึงตัวตนที่แท้จริงหรือเปล่า หากมาซาโตะรู้ความจริงมีหวังว่าชิเอโกะคงจะโดนฆ่าตายลงอยู่ตรงนี้อย่างแน่นอน ชิเอโกะส่งสายตาหวานหยดย้อยให้กับมาซาโตะเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินขึ้นรถม้าไปและตามด้วยทาดาชิที่เดินขึ้นไปตามหลัง ขบวนรถม้าค่อยๆ เคลื่อนตัวออกไปอย่างช้าๆ ทั้งสามคนที่ยืนอยู่ต่างมองดูรถม้าเคลื่อนตัวออกไปจนลับสายตา โดยที่บัดนี้ทั้งสามนั้นกำลังมีความรู้สึกต่างกันโดยสิ้นเชิง คิโยชิรู้สึกตื้นตันใจและขอบคุณสวรรค์ที่ทำให้เขาได้น้องชายของตัวเองกลับคืนมา ชิเงรุนั้นถึงแม้จะดีใจที่คนรักของตนยังมีชีวิตอยู่ แต่หัวใจของเขากลับท่วมท้นไปด้วยความรู้สึกผิดและหวังว่าสักวันคนที่เขารักจะให้อภัย ส่วนมาซาโตะนั้นเริ่มมีความสนใจในตัวของคาเงมะผู้เลอโฉมที่สุดในเอโดะขึ้นมาเสียแล้ว




 

ไรท์ได้ทำการเปิดเนื้อหาทั้งหมดให้อ่านจนจบและปิดตอนวันที่ 25 มกราคม 2565 แล้วค่ะ

เนื้อหาหลังจากนี้สามารถอ่านได้ใน E-Book นะคะ

​​​​​​ฝากเอ็นดูน้องคิโยชิและน้องโชด้วยนะคะ แล้วพบกันใหม่กับนิยายเรื่องหน้าค่ะ ♡♡

ชิเอโกะ [Yaoi] ตอนนี้มี E-Book แล้วน้า
ฝากเอ็นดูน้องคิโยชิกับน้องโชด้วยนะคะ
 

ช่องทางการจำหน่าย E-Book

• Mebmarket : ชิเอโกะ [Yaoi]

• Ookbee : ชิเอโกะ [Yaoi]

• Hongsamut : ชิเอโกะ [Yaoi]










 

Create Date : 18 กันยายน 2564
Last Update : 4 กุมภาพันธ์ 2565 16:50:30 น.		0 comments
Counter : 316 Pageviews.
Share Tweet