ชิเอโกะกลับเข้ามาในเรือนของตน บัดนี้เขาและเคนตะได้ขยับขยายย้ายออกมาอยู่ในเรือนส่วนตัวที่มีขนาดกว้างขวางขึ้นมาก ถึงแม้มันจะไม่ใช่บ้านอันใหญ่โตอลังการ แต่เขาก็ชื่นชอบและมีความสุขที่ได้เห็นเคนตะสามารถกินอยู่อย่างสบายได้มากยิ่งขึ้น ขาเรียวงามก้าวไปยังห้องนอนของเคนตะที่บัดนี้ประตูถูกปิดสนิท

"ท่านพี่" เอ่ยเรียกคนด้านในด้วยสรรพนามที่บ่งบอกถึงความเคารพที่มีต่อชายหนุ่มโดยที่ไม่ใช่การเรียกชื่อของเขาแบบห้วนๆ อีกต่อไป ประตูถูกเลื่อนให้เปิดออกพร้อมกับเคนตะที่เหมือนจะพึ่งตื่นนอนก็โผล่หน้าออกมา

"อ่า… ท่านชิเอโกะ กลับมาแล้วรึขอรับ" ไม่มีแล้วคำว่าโช บัดนี้คนตรงหน้าของเขาคือคนคนใหม่โดยสิ้นเชิง เคนตะนั้นทราบดีว่าหลังจากการเข้าร่วมคณะละครคาบูกิ ชิเอโกะก็ได้ทำบางสิ่งไปด้วยควบคู่กัน หากมองในฐานะของพี่ชายมันค่อนข้างที่จะทำใจรับได้ยาก แต่ในฐานะของทาสผู้ซื่อสัตย์เขาก็ไม่อาจเอ่ยทักท้วงสิ่งใดออกไปได้ ชิเอโกะไม่เคยเล่าให้เขาได้ล่วงรู้เกี่ยวกับการทำงานและการผ่านช่วงเวลาที่แสนจะเลวร้ายต่างๆ นาๆ ตลอดสามปีที่ผ่านมา แต่เขาสัมผัสได้ว่าทุกอย่างที่ชิเอโกะทำนั้นก็เพื่อที่จะได้ให้เขาอยู่อย่างสุขสบาย ตอบแทนกับการที่เขาได้ช่วยชีวิตและพาหนีออกมาจากบ้านที่กลายเป็นขุมนรก ชิเอโกะพยักหน้าก่อนที่เสียงหวานจะเอ่ย

"ท่านพี่ ข้ามีเรื่องจะบอก" เคนตะได้ฟังก็เดินเข้าไปในห้องพร้อมกับชิเอโกะที่เดินตามเข้ามาด้วยสีหน้าที่ซีดเซียวลงเล็กน้อย ร่างสูงนั่งลงบนเสื่อทาทามิพร้อมรับฟังสิ่งที่ชิเอโกะกำลังจะพูด

"ท่านทาดาชิชวนข้าให้ไปพักผ่อนที่ต่างแคว้นด้วยกันห้าวัน" เคนตะกะพริบตาปริบ เขาพยักหน้าเบาๆ พร้อมกับในใจที่กำลังครุ่นคิดว่าการไปพักผ่อนห้าวันทำไมถึงทำให้คนตรงหน้าที่ผ่านอะไรมามากมายดูเป็นกังวลและมีความตื่นตระหนกอยู่ในดวงตาได้ถึงเพียงนี้

"ขอรับ… ท่านชิเอโกะจะไปเมื่อไหร่ขอรับ" ร่างเล็กเงียบไปแล้วเอ่ยตอบไม่ตรงคำถามด้วยเสียงที่มีความเป็นกังวล

"ไปชิงะ" ราวกับโลกทั้งใบหยุดหมุนไปชั่วขณะ เคนตะตัวแข็งทื่อ แววตาของเขาแปรเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง มันแข็งกร้าวขึ้นราวกับกำลังต่อต้านไม่อยากให้คนตรงหน้าเอ่ยในสิ่งที่เขาจะไม่ยอมให้มันเกิดขึ้น

"ท่านไม่ควรไป ข้าน้อยขอห้ามท่านไม่ให้ไป" ชิเอโกะสายตาสั่นคลอนเล็กน้อย ทราบดีว่าคนตรงหน้าจะต้องค้านหัวชนฝา แต่ไม่ทันจะได้เอ่ยถ้อยคำใด เคนตะก็เอ่ยต่อด้วยเหตุผลโน้มน้าวไม่ยอมเด็ดขาด

"เวลาเพิ่งจะผ่านมาได้เพียงไม่นาน แม้ว่าบัดนี้ท่านจะคือท่านชิเอโกะ แต่คนที่เคยรู้จักท่าน มองครู่เดียวก็จำได้และจะรู้ว่าเป็นท่านอย่างแน่นอน โดยเฉพาะมาซาโตะ ที่คงไม่ยอมปล่อยท่านไปแน่ เชื่อข้าเถอะขอรับ"

แม้จะเป็นเหตุผลที่ฟังขึ้นและเขาควรจะเชื่อ แต่ลึกๆ ในใจนั้นกลับมีความรู้สึกแปลกประหลาดบางอย่างที่ไม่อาจอธิบายได้ เพียงแค่ได้คิดว่าไดเมียวคนปัจจุบันคือมาซาโตะ ความไม่พอใจก็ตีรั้งขึ้นมาอย่างไม่อาจห้ามทั้งๆ ที่มาซาโตะอาจจะไม่ได้ผิดอะไรเลยแต่เขาก็ห้ามความรู้สึกนี้ไม่ได้ บัดนี้เขาได้เกิดใหม่เป็นคาเงมะที่โด่งดังที่สุดในเอโดะ ไม่ว่าชายใดก็อยากที่จะลิ้มลอง อีกทั้งยังมีซามูไรชั้นสูงที่ขึ้นตรงต่อโชกุนเป็นผู้สนับสนุน แค่ไดเมียวจังหวัดเล็กๆ ที่ยึดอำนาจมา เขาไม่เกรงกลัวอีกต่อไป คิดด้วยแววตาที่แน่วแน่ขึ้นมาพร้อมดวงใจที่เต้นหนักจนเลือดสูบฉีดขึ้นที่ใบหน้า

"ข้าจะไป" น้ำเสียงเด็ดขาดทำให้ เคนตะสายตาสั่นคลอน ชิเอโกะเอ่ยต่อด้วยแววตาที่สั่นระริก ดวงตาสวยร้อนผ่าวขึ้นวูบ

"ข้าต้องการทราบว่าท่านพี่คิโยชิยังมีชีวิตอยู่หรือไม่ และแผนของนาโอกิจะสำเร็จไหม… ข้าไม่อาจทนใช้ชีวิตชอบอย่างนี้ต่อไปโดยที่ยังมีความหวังว่าสักวันจะได้เจอท่านพี่อีกครั้ง ทั้งๆ ที่มันแทบจะไม่มีหวังเลยด้วยซ้ำ ข้าอยากไปดูด้วยตาของข้าเอง หากมาซาโตะจับได้และสังหารข้า ข้าก็ยอมหากได้รับรู้ความจริงเสียทีว่าท่านพี่ยังมีชีวิตอยู่หรือไม่" น้ำตาใสไหลพรากลงมาด้วยความอัดอั้นตันใจที่เก็บเอาไว้มาโดยตลอด เคนตะนิ่งอึ้งกับคำพูดนั้น เขามองดูชิเอโกะที่กำลังร้องไห้ด้วยความเสียอกเสียใจอยู่ตรงหน้า ขอบตาคมร้อนผ่าวขึ้นมาในทันทีเพราะคำพูดเมื่อครู่ทำให้เขาหวนนึกถึงคำมั่นสัญญาที่มีต่อคิโยชิ มันจริงอย่างที่ชิเอโกะบอก หากไม่กลับไปที่นั่นก็จะไม่มีทางรับรู้ได้เลยว่าหลังจากที่หนีมานั้นเกิดอะไรขึ้นบ้าง และคงจะไม่รู้ไปตลอดจนชั่วชีวิตนี้ เคนตะนิ่งเงียบ กลั้นหยาดน้ำตาของตนเอาไว้แล้วเอ่ยด้วยเสียงที่อ่อนลง

"ถ้าเช่นนั้น… ท่านจงรับสิ่งนี้ไปได้ไหมขอรับ" เอ่ยพลางแกะสร้อยข้อมือเชือกถักสีดำที่ตนใส่ไว้ตลอดเวลายื่นให้แก่ร่างเล็ก ชิเอโกะรับมันมาพลางเสียงทุ้มของเคนตะก็เอ่ยไปด้วย

"มันจะคุ้มครองท่านให้ปลอดภัย" ชิเอโกะสายตาสั่นคลอน แม้จะไม่ทราบว่าเคนตะได้สร้อยข้อมือเส้นนี้มาได้อย่างไรแต่เขาทราบดีว่ามันคือของสำคัญที่สุดในชีวิตของชายตรงหน้า ร่างบางลังเล

"มันคือของสำคัญ… ท่านเก็บไว้เถอะ" เคนตะส่ายหน้าปฏิเสธ

"ถ้าเช่นนั้นท่านก็จงเอามันมาคืนข้าด้วยตัวเองหลังกลับมาจากชิงะเถอะขอรับ อีกอย่าง… หากท่านได้มีโอกาสเจอกับท่านคิโยชิ สร้อยข้อมือเส้นนี้จะทำให้ท่านคิโยชิทราบได้ทันทีว่าข้าน้อยยังไม่ได้จากไปไหน" เอ่ยด้วยดวงใจที่เจ็บขึ้นราวกับมีมีดแหลมคมแทงเข้ามายังแผลเก่า ชิเอโกะยอมรับสร้อยข้อมือนั้นมาแต่โดยดีก่อนจะพยักหน้าแล้วเดินออกไปจากห้อง แม้ชิเอโกะจะเดินออกไปได้ครู่ใหญ่แล้ว แต่เคนตะนั้นยังคงนั่งนิ่งอยู่ที่เดิมพร้อมกับดวงตาคมที่เหม่อมองไปยังพื้นห้องอันเย็นชืดเบื้องหน้าของเขา

**นิยายของไรท์ทุกเรื่องจะอัพให้อ่านฟรีจนจบ ไม่ติดเหรียญ แต่จะปิดตอนหรือลบตอนออกจากระบบเร็ว เหลือเพียง 50-70% ของเนื้อเรื่องนะคะ

ส่วนฉาก NC จะเปิดให้อ่านฟรีในช่วงแรก ส่วนช่วงหลังขอสงวนให้อ่านแบบจุใจใน E-Book เท่านั้นค่ะ

ชิเอโกะ [Yaoi] ตอนนี้มี E-Book แล้วน้า ใครไม่อยากรอก็ลองดูได้เลยค่า ฝากเอ็นดูน้องคิโยชิกับน้องโชด้วยนะคะ

ช่องทางการจำหน่าย E-Book

• Mebmarket : ชิเอโกะ [Yaoi]

• Ookbee : ชิเอโกะ [Yaoi]

• Hongsamut : ชิเอโกะ [Yaoi]


 

Create Date : 18 กันยายน 2564
Last Update : 10 มกราคม 2565 14:00:04 น.		0 comments
Counter : 74 Pageviews.
Share Tweet