ลานสนามหญ้าข้างลำธารบริเวณปราสาทส่วนกลางกลับมาคึกครื้นอีกครั้ง ในทุกๆ วัน คิโยชิจะจับมือสอนโชและชิเงรุเขียนหนังสือ บางครั้งในช่วงสายก็สอนวาดรูปอย่างง่ายๆ อีกทั้งยังมีการเล่นขายของ วิ่งไล่จับและอื่นๆ โชมักจะโดนเอาอกเอาใจเป็นพิเศษจนบางครั้งเขาจะมีนิสัยเอาแต่ใจบ้างแต่ก็จะถูกคิโยชิสอนเรื่องการควบคุมอารมณ์และการเสียสละทุกครั้ง แต่ถึงกระนั้นเวลาที่จะเล่นเกมอะไรใหม่ๆ โชจะได้สิทธิ์เป็นผู้เลือกก่อนเป็นคนแรก ส่วนชิเงรุนั้น นับวันเขาก็ยิ่งเติบโตขึ้นเป็นเด็กที่เรียบร้อย เขามักจะชื่นชมความสวยงามของโชอยู่ลึกๆ และทราบดีว่าตนเองเป็นลูกชายของพ่อบ้านผู้ไม่ได้มีสายเลือดของชนชั้นสูง ดังนั้นเขาจึงเจียมเนื้อเจียมตัวเสมอเวลาที่อยู่กับโช อีกทั้งการที่โชให้เกียรติเรียกเขาว่า 'ท่านพี่' ทั้งๆ ที่ไม่จำเป็น ทำให้ชิเงรุพยายามทำตัวเป็นพี่ชายที่แสนดีอีกคน ด้วยเหตุนี้เขาจึงตามใจโชมากกว่าคิโยชิผู้เป็นพี่ชายแท้ๆ เสียอีก ส่วนการเล่นที่โชชื่นชอบที่สุด เห็นทีจะเป็นการเล่นพ่อแม่ลูกที่โชมักจะได้รับบทเป็นคุณแม่ ส่วนชิเงรุนั้นเป็นคุณพ่อ คิโยชิต้องเป็นคุณลูก และเคนตะกับนาโอกิก็มักได้รับบทเป็นคุณลุงข้างบ้านอยู่เสมอ

เวลาผ่านไปรวดเร็วดั่งสายลมพัดผ่าน บัดนี้โชและชิเงรุอายุได้เจ็ดปีแล้ว ถึงแม้ว่าทั้งคู่จะเติบโตขึ้นและไม่ได้เล่นอะไรแบบเด็กๆ อีกต่อไป อีกทั้งโชเองก็ต้องเริ่มต้นเรียนรู้วิถีชีวิตและธรรมเนียมของชนชั้นสูงอย่างเคร่งครัดทำให้โชมักจะสรรหาการเล่นใหม่ๆ ที่ตื่นเต้นเพื่อแหกกฎอันเข้มงวดของชนชั้นสูง ซึ่งมีหลายครั้งที่ชิเงรุเองก็ไม่ได้เห็นด้วยมากนัก แต่ด้วยความที่เขาปฏิเสธไม่ลงจึงได้แต่ตามน้ำและช่วยให้โชได้มีความสุขเล็กๆ น้อยๆ แบบที่ชนชั้นสูงไม่อาจทำได้ และครั้งนี้ก็เช่นเดียวกัน ขณะที่เด็กทั้งสองกำลังนั่งรับลมอยู่บริเวณริมลำธารยามบ่ายอยู่นั่นเอง โชก็หันมากระซิบเอ่ยชวนชิเงรุด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

"ท่านพี่ คืนนี้เราแอบออกไปดูหิ่งห้อยกันดีมั้ย" ชิเงรุได้ฟังดังนั้นก็อ้ำอึ้ง การแอบออกไปข้างนอกตอนกลางคืนเป็นสิ่งที่โชยังไม่เคยทำ หากโดนจับได้มีหวังว่าทั้งเขาและโชจะโดนลงโทษหนักอย่างแน่นอน โดยเฉพาะตัวเขาเองที่อายุมากกว่าและเป็นคนพาโชออกไปโดยที่ไม่ห้ามปราม ชิเงรุเงียบไปสักพักแล้วเอ่ยออกมาในที่สุด

"จะดีเหรอ… ถ้าโดนจับได้เราอาจไม่ได้เล่นด้วยกันอีกเลยนะ" โชได้ฟังก็กะพริบตาปริบ เขาถอนหายใจยาวแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงเสียดายปนเสียใจ

"ก็ใช่แหละ แต่ว่าข้าแอบดูมาหลายวันแล้ว ตอนดึกๆ จะมีหิ่งห้อยบินออกมาจากต้นไม้ใหญ่เต็มไปหมด ข้าขอให้ท่านแม่พาออกไปดู ท่านแม่ก็บอกว่าได้เวลานอนแล้วทุกทีเลย" น้ำเสียงเศร้าสร้อยและสีหน้าที่เสียดายเป็นอย่างมากทำให้ชิเงรุเริ่มใจอ่อนอีกครั้งเพราะไม่อยากเห็นคนตรงหน้าต้องเศร้าหมอง เขามองดูใบหน้าสวยหวานก่อนจะถอนหายใจกับความใจอ่อนของตนเองแล้วเอ่ยถาม

"เจ้าอยากดูมากเลยเหรอ" โชที่เริ่มรู้ว่าชิเงรุใจอ่อนอีกครั้งทำให้เขาหันมาหาก่อนจะพยักหน้ารัวๆ ด้วยสายตาอ้อนวอนสุดขีดราวกับเด็กน้อยที่กำลังขอร้องให้พ่อแม่ซื้อของเล่นชิ้นใหม่ให้อย่างมีความหวัง ชิเงรุเห็นดังนั้นเขาก็ขำออกมาเบาๆ แล้วเอ่ยตอบอย่างเสียไม่ได้

"ก็ได้… เดี๋ยวข้าจะหาวิธีก็แล้วกันนะ" ได้ยินดังนั้นโชก็ดีใจปรบมือแปะๆ ท่าทางนั้นทำให้ชิเงรุต้องกลั้นขำ ทั้งคู่หันไปมองคิโยชิที่กำลังนั่งวาดรูปอยู่โดยที่ไม่รู้เรื่องถึงแผนการในคืนนี้ก่อนจะหันมาหัวเราะกันคิกคักตามประสาเด็กชายที่กำลังตื่นเต้นกับประสบการณ์ใหม่ๆ ที่กำลังจะได้ลิ้มลอง

ดวงอาทิตย์ลาลับขอบฟ้าไปนานมากแล้ว บัดนี้แสงจันทร์เฉิดฉายส่องกระทบลงมาให้แสงสว่างเล็กน้อยพอให้มองเห็นอย่างลางๆ ในยามค่ำคืน ชิเงรุที่คิดแผนการออกตั้งแต่ตอนเย็นเฝ้ารอเวลาจนกระทั่งบัดนี้เวลานั้นก็ได้มาถึง เขาค่อยๆ ลอบออกมาจากห้องนอนของตนเองอย่างง่ายดายเพราะปกติแล้วมาซาโตะจะไม่ค่อยเข้ามาดูเขาซ้ำในตอนดึก ชิเงรุเดินไปตามทางเดินพื้นไม้ที่เย็นชืดก่อนจะเจอเข้ากับทหารองครักษ์นายหนึ่งที่ยืนเฝ้ารักษาการณ์อยู่ เขาแสร้งทำเป็นเคร่งขรึม เท้าเล็กเดินเข้าไปหาทหารนายนั้นแล้วเอ่ยถามเสียงเรียบ

"ท่านนาโอกิยังไม่มาอีกเหรอ" ทหารองครักษ์หันมาหาเขาตามเสียงแล้วเอ่ยถามด้วยความงุนงงที่แสดงออกให้เห็นในสีหน้าอย่างไม่ปิดบัง

"เอ่อ… มีอะไรหรือเปล่าขอรับ" ชิเงรุกะพริบตาปริบ ทำเป็นงุนงงตอบกลับพร้อมกับใช้น้ำเสียงราวกับว่าเรื่องที่ตนเอ่ยเมื่อครู่นั้นใครๆ เขาก็ทราบกันหมดแล้ว

"ก็พอดีท่านพ่อข้าอยากเจอท่านนาโอกิ แต่ป่านนี้ยังไม่มาเลย เจ้าช่วยไปตามให้หน่อยได้ไหม" ทหารองครักษ์นายนั้นลังเลอยู่สักพักแล้วเอ่ยถามซ้ำเพื่อความแน่ใจ

"ตอนนี้เหรอขอรับ" ชิเงรุพยักหน้า

"ใช่" เมื่อได้รับคำยืนยัน ทหารนายนั้นก็ตอบรับอย่างว่าง่าย

"ได้ขอรับ ข้าน้อยจะรีบไปตามมาให้ขอรับ" ว่าแล้วก็รีบเดินออกไป มุ่งหน้าไปยังเรือนรับรองของโชที่อยู่บริเวณปราสาทชั้นต้น ชิเงรุมองดูทหารที่เดินออกไปจนลับสายตาก่อนจะรีบวิ่งไปอีกทางเพื่อดูลาดเลาบริเวณที่เห็นหน้าเรือนของโชจากที่ไกลๆ ชิเงรุแอบอยู่ตรงพุ่มไม้ก่อนจะพบว่านาโอกิพยักหน้ารับคำแล้วเดินตามทหารนายนั้นออกไปจากหน้าห้องของโช มุ่งตรงไปยังเรือนของมาซาโตะที่อยู่อีกฟากฝั่งของปราสาท แผนการทุกอย่างได้ผล ชิเงรุใช้จังหวะนี้รีบเข้าไปเรียกโช ใบหน้าหวานรีบโผล่ออกมาด้วยรอยยิ้มกว้าง เด็กชายทั้งสองวิ่งจูงมือกันหน้าตาตื่นเต้นดีใจไปยังสวนบริเวณท้ายปราสาท เท้าเล็กวิ่งอย่างรวดเร็วมุ่งตรงไปยังบริเวณต้นไม้ใหญ่ถัดจากสวนบ๊วยที่บัดนี้ดอกบ๊วยยังไม่ถึงฤดูผลิบาน แสงกระพริบเป็นจังหวะของหิงห้อยที่เกาะอยู่บนต้นไม้ทำให้โชแววตาเป็นประกายขึ้นมาในทันที

**นิยายของไรท์ทุกเรื่องจะอัพให้อ่านฟรีจนจบ ไม่ติดเหรียญ แต่จะปิดตอนหรือลบตอนออกจากระบบเร็ว เหลือเพียง 50-70% ของเนื้อเรื่องนะคะ

ส่วนฉาก NC จะเปิดให้อ่านฟรีในช่วงแรก ส่วนช่วงหลังขอสงวนให้อ่านแบบจุใจใน E-Book เท่านั้นค่ะ

ชิเอโกะ [Yaoi] ตอนนี้มี E-Book แล้วน้า ใครไม่อยากรอก็ลองดูได้เลยค่า ฝากเอ็นดูน้องคิโยชิกับน้องโชด้วยนะคะ

ช่องทางการจำหน่าย E-Book

• Mebmarket : ชิเอโกะ [Yaoi]

• Ookbee : ชิเอโกะ [Yaoi]

• Hongsamut : ชิเอโกะ [Yaoi]


 

Create Date : 18 กันยายน 2564
Last Update : 26 ตุลาคม 2564 1:38:16 น.		0 comments
Counter : 235 Pageviews.
Share Tweet