เวลาล่วงเลยผ่านไปจนถึงช่วงหัวค่ำ คิโยชิยังคงนั่งพิงผนังและกอดเสื้อผ้าของน้องชายและคนรักของตนเอาไว้ด้วยแววตาที่เหม่อลอย น้ำตาใสไหลพรากลงบนแก้มขาวอย่างเงียบๆ ไม่รับรู้แล้วซึ่งความเจ็บปวดและทรมาน มีก็แต่สัมผัสของเนื้อผ้าอ่อนนุ่มที่ขาดวิ่นเท่านั้นที่ยังคอยปลอบประโลมจิตใจของเขาอยู่ จู่ๆ มือปริศนาก็จับเข้าตรงขอบหน้าต่าง คิโยชิเบนสายตาไปมองก่อนจะพบว่าเป็นชิเงรุที่พยายามปีนเข้ามาในห้อง เสียงของเด็กน้อยเอ่ยกระซิบเรียกหา

"ท่านพี่คิโยชิ" คิโยชิเบิกตาขึ้นน้อยๆ ถึงแม้เขาจะเคียดแค้นเกลียดชังมาซาโตะมากเพียงใด แต่กับชิเงรุนั้นแตกต่าง เขาค่อยๆ หยัดตัวที่อ่อนแรงให้ลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปหาชิเงรุที่ปีนเข้ามาได้ในได้สำเร็จ เด็กชายรีบเอ่ยกระซิบบอก

"ข้าอยากหามาท่าน แต่ท่านพ่อห้ามเอาไว้" คิโยชิพยักหน้าหงึกๆ ชิเงรุรีบเอ่ยถาม

"ท่านพี่ได้ข่าวจากโชบ้างหรือยังขอรับ" สิ้นเสียงคำถาม คิโยชิก็สายตาสั่นคลอน เขานิ่งเงียบไป หัวใจถูกบีบรัดอย่างรุนแรงอีกครั้ง จ้องมองใบหน้าของชิเงรุที่ไม่รู้เรื่องราวอะไรทั้งสิ้น มาซาโตะไม่คิดจะบอกชิเงรุว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง คงเป็นเพราะชิเงรุยังเด็กและสนิทกับโชมาก เขาคงไม่อยากให้ชิเงรุรู้ว่าโชต้องตายอย่างทุกข์ทรมานแค่ไหน เพราะอะไรน่ะหรือ… เพราะว่าเขาไม่อยากให้ชิเงรุเกลียดที่มีคนอย่างเขาเป็นพ่อยังไงล่ะ… คิโยชิเบิกตาขึ้นเล็กน้อยที่คิดได้เช่นนั้น น้ำตาใสรื้นขึ้นมาอีกคราอย่างไม่อาจห้าม เขาค่อยๆ ย่อตัวลงตรงหน้าของเด็กชาย มืออ่อนนุ่มจับเข้าที่แก้มของชิเงรุแล้วเอ่ยด้วยเสียงที่สั่นพร่า

"โชกับเคนตะ… ตายแล้วล่ะชิเงรุ" ราวกับโลกทั้งใบหยุดหมุนไปชั่วขณะ ชิเงรุนิ่งอึ้ง เลือดในกายทั้งหมดแข็งทื่อราวกับถูกแช่แข็ง ความคิดมากมายตีกันในหัวยังไม่อยากเชื่อคำพูดนั้น แต่คิโยชิที่น้ำตาไหลพรากลงต่อหน้าเขาก็ทำให้หัวใจดวงน้อยถูกดาบแหลมคมทิ่มเสียดแทงเข้ามาอย่างรุนแรงไม่ปราณี คิโยชิค่อยๆ คลายอ้อมกอดของตนเผยให้เห็นชุดไหม้ดำขาดวิ่นที่มีตราสัญลักษณ์ของตระกูลประดับอยู่

"ท่านมาซาโตะ สั่งให้ฆ่าพวกเขา" ชิเงรุสายตาสั่นคลอน ขอบตาร้อนผ่าว เขาค่อยๆ สั่นหัวราวกับไม่อยากรับรู้ความจริงที่ได้เกิด คิโยชิเอ่ยต่อ

"พวกเขาหนีไปได้ไกลมากแล้วและจะไม่มาเหยียบชิงะอีก ท่านมาซาโตะก็ทราบดี ทั้งที่ควรจะปล่อยพวกเขาไป แต่กลับ…" ชิเงรุน้ำตาไหลพรากลงกับความจริงที่เพิ่งได้ทราบ เขามองชุดของโชที่ถูกเผาไหม้พร้อมกับหัวใจดวงน้อยที่แตกสลายลง ภาพของคิโยชิที่กำลังร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างหนักยิ่งตอกย้ำว่านี่ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น ชิเงรุทำใจรับไม่ได้ เขาก้าวถอยหลังก่อนจะรีบหนีออกไปทางหน้าต่างด้วยหัวใจที่ถูกฉีกกระชากให้ขาดออกอย่างไม่มีชิ้นดี

เสียงของนกร้องยามสายบ่งบอกว่าได้เวลาเรียนของชิเงรุที่ถูกจัดขึ้นเป็นประจำในทุกๆ วัน มาซาโตะนั่งคอยอยู่ในห้องรอลูกชายที่บัดนี้เลยเวลามามากแล้วแต่ก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงา เขาตัดสินใจลุกขึ้นแล้วเดินออกไปตาม ประตูห้องนอนของชิเงรุถูกเลื่อนเปิดออกเผยให้เห็นเด็กชายที่กำลังนอนขดตัวอยู่ในผ้าห่ม แววตาของผู้เป็นพ่ออ่อนลงด้วยความเป็นห่วงกลัวว่าเขาจะไม่สบาย มาซาโตะก้าวเข้าไปใกล้ก่อนจะเอ่ยถามเสียงอ่อนโยน

"เป็นอะไรไป ไม่สบายเหรอชิเงรุ" เพียงเท่านั้น เด็กชายก็หันมามองเขาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเดือดดาลเคียดแค้น ฝ่ามือใหญ่ที่กำลังจะทาบลงบนหน้าผากเพื่อวัดอุณหภูมิต้องชะงักกึกเมื่อลูกชายแผดเสียงร้าวราน

"ไม่ต้องมาจับข้า! คนโหดร้ายอย่างท่านพ่อข้าไม่อยากเรียนด้วย!!" มาซาโตะชะงักไปเล็กน้อย ชิเงรุขอบตาร้อนผ่าวขึ้นวูบ เขาเอ่ยด้วยความเจ็บช้ำน้ำใจตามประสาเด็กที่ไม่รู้จะจัดการกับความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นในใจได้ยังไง

"เชิญท่านพ่อเป็นไดเมียวให้สมใจ ข้าจะไม่เป็นเด็ดขาด ข้าจะไม่แย่งตำแหน่งของโช!"

'เผี๊ยะ!!' ฝ่ามือใหญ่ฟาดเข้าที่ใบหน้าของลูกชายจนเขาล้มลงไปกองกับผ้านวมผืนใหญ่ พลันเสียงดุดันก็เอ่ยออกมาอย่างเหลืออด

"โชตายไปแล้ว! พ่อทำอะไรผิดงั้นเหรอชิเงรุ!? พ่อแค่ทำตามเจตจำนงของท่านฮิโรมาสะก็เท่านั้น" ใบหน้าที่เจ็บจนชาวาบเทียบไม่ได้เลยกับดวงใจที่กำลังจะแตกสลายลง ชิเงรุเอ่ยออกมาด้วยน้ำตานองหน้า แววตาเกลียดชังเขาจนถึงที่สุด

"แล้วทำไมท่านพ่อถึงไม่ไว้ชีวิตโช ทั้งๆ ที่ท่านจะทำก็ได้ ท่านจะปล่อยพวกเขาไปก็ได้ ฮึก… ฮือ…" เกินกว่าจะรับกับความเสียใจที่ท่วมท้นขึ้นมานี้ได้ทัน ชิเงรุที่ดวงใจสลายวิ่งออกไปจากห้องโดยที่ไม่ยอมฟังเสียงเรียกของมาซาโตะที่ดังขึ้นมาตามหลัง

**นิยายของไรท์ทุกเรื่องจะอัพให้อ่านฟรีจนจบ ไม่ติดเหรียญ แต่จะปิดตอนหรือลบตอนออกจากระบบเร็ว เหลือเพียง 50-70% ของเนื้อเรื่องนะคะ

ส่วนฉาก NC จะเปิดให้อ่านฟรีในช่วงแรก ส่วนช่วงหลังขอสงวนให้อ่านแบบจุใจใน E-Book เท่านั้นค่ะ

ชิเอโกะ [Yaoi] ตอนนี้มี E-Book แล้วน้า ใครไม่อยากรอก็ลองดูได้เลยค่า ฝากเอ็นดูน้องคิโยชิกับน้องโชด้วยนะคะ

ช่องทางการจำหน่าย E-Book

• Mebmarket : ชิเอโกะ [Yaoi]

• Ookbee : ชิเอโกะ [Yaoi]

• Hongsamut : ชิเอโกะ [Yaoi]


 

Create Date : 18 กันยายน 2564
Last Update : 7 ธันวาคม 2564 1:08:19 น.		0 comments
Counter : 128 Pageviews.
Share Tweet