เวลาล่วงเลยผ่านมาจนถึงช่วงเย็น ทาดาชิพาชิเอโกะไปยังศาลเจ้าชิราฮิเกะที่ตั้งอยู่บริเวณทะเลสาบบิวะที่ไม่ไกลจากปราสาทมารุยามะมากนัก แสงสีส้มอ่อนของดวงตะวันโอบกอดร่างบอบบางที่บัดนี้กำลังมองเหม่อไปยังเส้นขอบฟ้าไกล พระอาทิตย์ที่ค่อยๆ ตกไปจนลับสายตาพร้อมกับชิเอโกะที่หลับตาลงขอพรทำให้ทาดาชิยิ้มบาง เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

"เจ้าขอพรอะไรรึ" ชิเอโกะยิ้มรับแล้วเอ่ยตอบด้วยแววตาที่ประกายขึ้นน้อยๆ

"ขอในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้เจ้าค่ะ" ทาดาชิได้ยินเช่นนั้นก็พยักหน้าเล็กน้อยโดยที่ไม่ได้ถามอะไรต่อก่อนจะพาร่างบางเดินเข้าไปในศาลาที่จัดเตรียมสำรับอาหารไว้พร้อมแล้ว โคมไฟสีขาวถูกจุดขึ้นเป็นทางยาวเพื่อตกแต่งสถานที่เอาไว้อย่างสวยงาม สายลมอ่อนโยนพัดเอากลิ่นทะเลสาบบริสุทธิ์ขึ้นมาพอให้ร่างกายได้รู้สึกผ่อนคลายลงจากความตึงเครียดทั้งหมดที่ถูกสะสมมาเป็นเวลานาน

หลังจากที่ทานอาหารเสร็จเรียบร้อยทั้งสองก็เดินทางกลับไปยังปราสาทโดยที่ใช้เวลาไม่นานนัก ชิเอโกะขอตัวแยกออกไปใช้ห้องน้ำที่ตนเองได้ไปมาเมื่อคืน ทาดาชิรับทราบและเดินกลับเข้าไปยังเรือนฝั่งตะวันออก ขาเรียวก้าวเดินไปบนทางเดินพื้นไม้ที่ถูกขัดจนเงาวับ ในยามดึกเช่นนี้ บรรยากาศรอบกายก็เงียบสงบต่างจากในเอโดะที่ไม่เคยหลับใหล เสียงแมลงยามค่ำคืนได้หยุดร้องไปนานแล้วตั้งแต่หัวค่ำ ประตูห้องน้ำถูกเลื่อนให้เปิดออกอย่างช้าๆ ภายในมีเพียงแค่แสงสลัวจากโคมไฟดวงเดียวที่ส่องสว่างเนื่องจากห้องน้ำที่นี่ไม่ค่อยมีคนมาใช้บ่อยๆ อีกทั้งชิเอโกะก็ไม่ได้ร้องขอให้สาวใช้จัดเตรียมห้องน้ำเสียใหม่เพื่อที่จะได้ใช้งาน

ร่างเล็กเดินเข้าไปด้านใน ไอเย็นชืดจากไม้ที่ระบายออกมาในยามค่ำคืนทำให้เขารู้สึกหนาวขึ้นเล็กน้อย ทันใดนั้นเอง เสียงแหบพร่าของใครบางคนก็เอ่ยกระซิบ

"โช… โชใช่ไหม" ชิเอโกะเบิกตาโพลงแล้วหันไปมองตามเสียงนั้นอย่างรวดเร็ว เจ้าของเสียงเดินออกมาจากในเงามืดเผยให้เห็นว่าคือคิโยชิที่บัดนี้น้ำตาใสกำลังไหลพรากลงมาบนแก้มขาว ชิเอโกะขอบตาร้อนผ่าวขึ้นวูบ เขาโผตัวเข้าไปกอดคิโยชิทันทีเต็มแรงพร้อมกับปล่อยน้ำตาให้ไหลลงมา คิโยชิกอดคนตรงหน้าเอาไว้แน่นก่อนจะลูบเนื้อตัวของผู้เป็นน้องชายด้วยความคิดถึงและห่วงหา เขาผละตัวออกมาแล้วจับเข้าที่ใบหน้าสวยก่อนจะมองดูให้ชัดๆ เต็มสองตาว่าเขาไม่ได้ฝันไป ชิเอโกะมองดูพี่ชายของตนก่อนจะร้องเรียกหาด้วยหัวใจที่แตกสลาย

"ท่านพี่ ฮึก…" มือนุ่มของพี่ชายปาดน้ำตาใสของน้องชายเบาๆ ก่อนจะเอ่ยด้วยลำคอที่แสบพร่า

"ข้านึกว่าเสียเจ้าไปแล้ว" ชิเอโกะส่ายหน้ารัวก่อนจะกอดคิโยชิอีกครั้ง คิโยชิซบใบหน้าลงกับบ่าของร่างเล็กแล้วเอ่ยด้วยความเสียใจอย่างล้นพ้น

"ข้าขอโทษที่ทำให้เจ้าต้องกลายเป็นแบบนี้" ชิเอโกะสะอื้นหนัก เขาพาคิโยชิเดินไปนั่งลงตรงม้านั่งที่ตั้งอยู่ใกล้กับผนัง มือเล็กจับมือนุ่มของพี่ชายเบาๆ แล้วรีบเอ่ย

"ท่านพี่เคนตะยังสบายดี ท่านพี่… เราจะคุยกันนานไม่ได้ เดี๋ยวมีคนสงสัย" คิโยชิพยักหน้ารัวเห็นด้วย เพียงแค่ได้ยินว่าเคนตะยังคงสบายดีเขาก็ดีใจมากแล้ว ชิเอโกะจ้องมองดวงตาสีนิลแกมน้ำตาลคู่นั้นที่เขาเฝ้ารอคอยว่าสักวันจะได้เห็นมันอีกครั้ง แต่ตอนนี้ไม่มีเวลาที่จะมัวมานั่งรำลึกความหลัง เขารีบเอ่ยในทันที

"ข้าจะหาทางติดต่อกลับมาหลังจากที่ข้ากลับไปยังเอโดะ ท่านพี่มีใครที่พอจะไว้ใจได้บ้างหรือไม่" คิโยชิครุ่นคิดกับคำถามนั้น เขามองหน้าน้องชายของตนพลางคิดว่าหากเอ่ยออกไปแล้วคนตรงหน้าจะเชื่อเขาหรือไม่ แต่ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจเอ่ยบอก

"ชิเงรุ" ร่างเล็กดูจะนิ่งอึ้งไปหลังจากได้ยินชื่อของบุตรชายผู้ที่ในอนาคตจะต้องขึ้นเป็นไดเมียวต่อจากพ่อของเขา ชิเอโกะสายตาสั่นคลอนพร้อมกับใบหน้าสวยที่ชาวาบ ดวงใจไม่อยากจะเชื่อคำพูดนั้นแต่คิโยชิก็จับมือของเขาเอาไว้แน่นแล้วเอ่ยต่อด้วยแววตาที่จริงจัง

"ชิเงรุน่ะ… ยังออกไปตามหาเจ้าทุกวัน" คำพูดนั้นทำให้หัวใจดวงน้อยกระตุกวาบจนรู้สึกเจ็บ เขาไม่เข้าใจ

"ไม่จริง" เอ่ยเสียงแผ่วราวกับต่อต้าน คิโยชิพยักหน้ายืนยันด้วยน้ำตาใสที่ไหลลงมาอีกรอบ

"ข้าแอบเฝ้าดูชิเงรุมานานมากแล้ว เขาออกไปตามหาเจ้าทั้งคืนแล้วก็จะไปที่สุสานในตอนรุ่งสาง… ไปยืนมองหลุมศพของเจ้า… ทุกวันเลย" สะอื้นไห้กับคำพูดของตนพลางนึกภาพของร่างสูงที่ยืนปาดน้ำตาอย่างเงียบๆ ด้วยหัวใจที่แตกสลายในความเย็นยะเยียบของอากาศตอนเช้าตรู่บริเวณสุสานท้ายปราสาท ชิเอโกะสายตาสั่นคลอน

"หลุมศพของข้าเหรอ?" คิโยชิพยักหน้าเบาๆ แล้วเริ่มเอ่ยถึงตอนที่นาโอกิกลับมาพร้อมกับเถ้ากระดูกที่ไหม้ดำจนเกรียม ทุกคนรับไม่ได้ที่โชและเคนตะต้องมาตายในกองเพลิงอย่างน่าสงสาร ชิเงรุนั้นหัวใจแตกสลายหลังจากที่ทราบว่าโชได้ตายจากไป ส่วนเขาเองก็ถูกมาซาโตะทรมานอย่างหนักทั้งร่างกายและจิตใจ

คิโยชิเคยพยายามที่จะจบชีวิตของตน แต่ชิเงรุที่ร้องไห้และบอกว่าคิโยชิคือคนเดียวที่ทำให้เขาไม่ลืมว่าครั้งหนึ่งเขาและโชเคยมีความสุขมากมายแค่ไหน ได้โปรดอย่าพรากโชไปจากเขาด้วยการจากลาโลกนี้ไปอีกคน ด้วยเหตุนี้ ชิเงรุจึงกลายเป็นเหตุผลเดียวที่ทำให้เขายังอยากมีชีวิตต่อเพื่อจดจำการเคยมีอยู่ของโช ตอนนี้เหล่าซามูไรชั้นสูงไม่ได้ยอมรับในตัวของมาซาโตะแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เนื่องจากมาซาโตะนั้นสังหารทุกคนที่ลุกขึ้นมาต่อต้าน ทุกคนได้แต่เฝ้ารอว่าสักวันโชคชะตาอาจจะผันเปลี่ยน และบัดนี้เขาก็ไม่เสียใจเลยที่ได้กัดฟันมีชีวิตต่อจนถึงทุกวันนี้ ว่าแล้วก็จับเข้าที่ใบหน้าของน้องชายด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความรักและดีใจอย่างเหลือล้น ชิเอโกะได้แต่นั่งฟังเรื่องราวที่เกิดขึ้นพร้อมกับร้องไห้อย่างเงียบๆ ดวงใจบีบแน่นเจ็บปวดเกินกว่าที่จะทานทน พลันดวงตากลมโตก็แปรเปลี่ยนเป็นความมุ่งมั่นตั้งใจ เขามองหน้าพี่ชายของตนแล้วเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงที่เด็ดเดี่ยว

"ท่านพี่… สักวันข้าจะเอาทุกอย่างกลับคืนมาให้ได้ ข้าสัญญา"

แม้ดวงใจจะพยายามคิดหาทางเอาคืนอยู่ตลอดเวลา แต่ชิเอโกะก็ยังมีหน้าที่ที่ต้องทำโดยห้ามขาดตกบกพร่อง เสียงครางหวานดังขึ้นในห้องนอนขนาดกว้างที่บัดนี้ร่างบอบบางกำลังเริงรักสวาทอยู่กับร่างสูงโปร่งด้วยความสุขสมเมามัน ค่ำคืนนี้ชิเอโกะปล่อยตัวปล่อยใจและปรนนิบัติทาดาชิด้วยความเร่าร้อนอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน หัวใจดวงน้อยที่ลึกๆ ยังไม่ยอมรับว่าแท้จริงแล้วชิเงรุยังคงเฝ้ารอคอยเขามาโดยตลอด ทำให้ความเจ็บช้ำถาโถมเข้ามาไม่หยุดจนหัวใจที่เคยด้านชากลับมารู้สึกเจ็บได้อีกครั้ง ทั้งๆ ที่เขาใช้เวลาเนิ่นนานในการลืมว่าชิเงรุนั้นแสนดีแค่ไหน พร่ำบอกตัวเองให้จงลืมคนที่เคยเป็นดั่งโลกทั้งใบเพราะต่อไปนี้มันไม่มีอีกแล้ว มีก็แต่ไดเมียวนามว่ามารุยามะ มาซาโตะ และในอนาคตมันจะกลายเป็นมารุยามะ ชิเงรุ ตามลำดับ

**นิยายของไรท์ทุกเรื่องจะอัพให้อ่านฟรีจนจบ ไม่ติดเหรียญ แต่จะปิดตอนหรือลบตอนออกจากระบบเร็ว เหลือเพียง 50-70% ของเนื้อเรื่องนะคะ

ส่วนฉาก NC จะเปิดให้อ่านฟรีในช่วงแรก ส่วนช่วงหลังขอสงวนให้อ่านแบบจุใจใน E-Book เท่านั้นค่ะ

ชิเอโกะ [Yaoi] ตอนนี้มี E-Book แล้วน้า ใครไม่อยากรอก็ลองดูได้เลยค่า ฝากเอ็นดูน้องคิโยชิกับน้องโชด้วยนะคะ

ช่องทางการจำหน่าย E-Book

• Mebmarket : ชิเอโกะ [Yaoi]

• Ookbee : ชิเอโกะ [Yaoi]

• Hongsamut : ชิเอโกะ [Yaoi]


 

Create Date : 18 กันยายน 2564
Last Update : 10 มกราคม 2565 14:01:19 น.		0 comments
Counter : 97 Pageviews.
Share Tweet