เร็นพาโชเดินตรงไปยังโรงละครใหญ่ที่เป็นสถานที่ทำงานของเขา โชมองไปรอบกายด้วยความตื่นเต้นอยากรู้ ชายหนุ่มรูปงามหลายคนหันมามองเขาด้วยแววตาที่ดูเป็นมิตร เร็นก้าวเท้าเข้าไปยังบริเวณด้านหลังโรงละครที่เป็นสถานที่พักผ่อนของเหล่านักแสดง มุ่งตรงไปยังห้องห้องหนึ่งที่ประตูปิดสนิทอยู่แต่แสงจากโคมไฟด้านในที่ส่องสว่างทำให้ทราบได้ว่ายังมีคนอยู่ด้านใน เร็นหันมาหาเขาก่อนจะเอ่ยกระซิบ

"เจ้าเงียบไว้นะ ข้าจะเป็นคนพูดเอง" โชพยักหน้าหงึกๆ รับคำสั่ง เร็นกระแอมเล็กน้อยแล้วเอ่ย

"ท่านแม่ ข้าขออนุญาตเข้าไปนะขอรับ" ความเงียบเกิดขึ้นครู่หนึ่งก่อนจะมีเสียงดังตอบกลับออกมา

"เข้ามาสิ" เร็นได้ยินดังนั้นก็เลื่อนบานประตูให้เปิดออกเผยให้เห็นหญิงวัยกลางคนที่ใส่ชุดกิโมโนราคาแพงกำลังนั่งนับเงินอยู่ เร็นคลานเข่าเข้าไปหา โชทำตามอย่างไม่รีรอ หญิงวัยกลางคนที่ใครมองดูปราดเดียวก็ทราบได้ทันทีว่านางคือเจ้าของสถานที่แห่งนี้ นางหันมามองเร็นที่นั่งอยู่โดยมีใครบางคนอยู่ทางด้านหลังด้วย เมื่อเห็นว่าเป็นเด็กชาย นางก็ไม่สนใจแล้วหันไปนับเงินต่อ

"มีอะไรรึเร็น… ร้อยวันพันปีข้าไม่เคยเห็นเจ้าพาเด็กชายมาด้วย อะไรดลใจเข้าล่ะ" เร็นเอ่ยตอบด้วยท่าทีสงบนิ่ง

"เด็กผู้นี้มีแววนัก ข้าอยากให้ท่านแม่ช่วยดูเผื่อจะเมตตาให้โอกาสเขาได้เติบโตใต้ร่มเงาของครอบครัวเราขอรับ" มือเรียวงามยังคงไม่ยอมหยุดนับเงิน นางเอ่ยอย่างเนือยๆ

"แค่ค่าตัวของเจ้าที่หามาได้ ข้าก็นับเงินไม่หวาดไม่ไหวแล้วเห็นไหม" คำเอ่ยชมแต่มีความหมายว่ายังไม่อยากรับใครเพิ่มทำให้โชเริ่มมองไปยังพื้นที่เย็นชืดด้านหน้า เร็นที่ยืนยันเกี่ยวกับพรสวรรค์ของโชทำให้โอก้าซังยอมหันมามองเขา นางถอนหายใจยาวแล้วเอ่ยสั่ง

"เข้ามาใกล้ๆ นี่ มาให้ข้าดูหน้าเจ้าหน่อย" โชรีบลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปหาตามคำสั่ง นิ้วเรียวยาวจับเข้าที่ใบหน้าสวย พลิกไปมามองดูว่ามีส่วนไหนที่ใช้ไม่ได้หรือเปล่า ร่างกายถูกลูบคลำสำรวจอย่างรวดเร็วก่อนที่ความพึงพอใจจะปรากฏบนใบหน้าของหญิงวัยกลางคน

"เร็นของข้าตาถึงใช่ย่อย ลองบอกความรู้ทั่วไปที่เจ้ารู้มาซิ" โชชะงักกึกกับการทดสอบระดับปัญญาความสามารถ เขาไม่รู้จะเอ่ยตอบอย่างไรจึงถามว่าความรู้เกี่ยวกับอะไร โอก้าซังจึงบอกว่าทุกอย่างที่รู้นั่นแหละ อะไรก็ได้ โชจึงเอ่ยตอบด้วยความใสซื่อเกี่ยวกับทุกอย่างที่เคยได้ร่ำเรียนมาตั้งแต่ประวัติศาสตร์ ศิลปะ ดนตรี ประวัติของผู้ที่มีชื่อเสียงน่าจดจำรวมไปถึงธรรมเนียมและพิธีการต่างๆ ของชนชั้นสูง โอก้าซังและเร็นถึงกับอ้าปากค้างก่อนที่นางจะเอ่ยถามด้วยแววตาที่สั่นระริกด้วยความตื่นเต้นดีใจที่ได้ค้นพบเพชรเม็ดงามเข้าเสียแล้ว

"นี่เจ้าไปเรียนเรื่องเหล่านี้มาจากที่ไหนกัน" โชรีบเอ่ยในทันที

"สมัยก่อนข้าน้อยเคยสนิทกับลูกชายของขุนนางท่านหนึ่ง พ่อแม่ของข้าเป็นข้าทาสบริวารอยู่ในปราสาท ลูกชายของขุนนางท่านนั้นมักจะคอยเอาเรื่องที่ได้เรียนกลับมาทบทวนกับข้าน้อยอยู่บ่อยๆ ขอรับ" แน่นอนว่าทั้งสองคนไม่สงสัยใดๆ กับคำพูดนั้นแม้แต่น้อย แถมเร็นเองก็ไม่อยากจะถามว่าหลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้นกับครอบครัวของเขาเพราะเร็นทราบดีว่าชีวิตของโชนั้นน่าสงสารมากเพียงใด โอก้าซังหันไปเอ่ยกับเร็นในทันที

"เด็กคนนี้ไม่ต้องปูพื้นฐาน ข้ามขั้นตอนไปได้เลย" นางหันมาหาโชแล้วเอ่ยต่อ

"เจ้าเริ่มฝึกขั้นตอนสุดท้ายได้เลยตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป" ดวงตากลมโตของเด็กน้อยเป็นประกายขึ้นด้วยความหวัง เขาหันไปหาเร็นที่บัดนี้ใบหน้าสวยนั้นก็ยิ้มขึ้นด้วยความดีใจเช่นเดียวกัน

โชกลับเข้ามาถึงห้องในตอนที่ใกล้จะเช้าแล้ว ก่อนหน้านี้เขาคุยกับเร็นถึงเรื่องทั่วไปที่ควรเตรียมตัวก่อนการเป็นนักแสดงคาบูกิว่าต้องทำเช่นไรบ้าง เขาเพิ่งทราบว่าพื้นฐานที่โอก้าซังบอกให้เขาสามารถข้ามขั้นตอนนี้ไปได้เลยนั้นปกติคนอื่นจะใช้เวลาร่ำเรียนอยู่ถึงสามปีเลยทีเดียว นี่เป็นครั้งแรกหลังจากหนีตายออกมาที่เขาคิดว่าการเป็นชนชั้นสูงนั้นพอจะมีประโยชน์สำหรับเขาอยู่บ้าง โชครุ่นคิดอยู่ตลอดทั้งคืนจนถึงรุ่งเช้าว่าเขาจะตัดสินใจผันตัวเป็นนักแสดงคาบูกิจริงๆ ใช่หรือไม่ ก่อนจะคิดถึงคำพูดที่ต้องเอ่ยกับเคนตะเพื่อให้เขายอมรับการตัดสินใจนี้ เสียงนกร้องยามเช้าดังขึ้นเป็นสัญญาณของวันใหม่ โชลุกขึ้นจากฟูกนุ่มพร้อมกับเคนตะที่กลับเข้ามาถึงพอดี ร่างสูงแปลกใจเล็กน้อยที่โชตื่นเร็วเพราะปกติแล้วเขาจะตื่นในช่วงสายกว่านี้

"ตื่นเร็วจังท่านโช" เอ่ยพลางเดินไปยังตู้เสื้อผ้าเก่าๆ ที่ตั้งอยู่มุมห้อง โชไม่เอ่ยตอบสิ่งใด เขามองไปยังแผ่นหลังกว้างของเคนตะด้วยแววตาที่ดูหนักใจเล็กน้อยแต่สุดท้ายเขาก็เอ่ยออกมา

"เคนตะ… ข้ามีเรื่องอยากจะบอก" เคนตะเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย เขาเปลี่ยนชุดอย่างรวดเร็วแล้วค่อยๆ นั่งลงข้างผู้เป็นนายของตนพลางมองดูสีหน้าของคนตัวเล็ก โชที่แววตาแน่วแน่เอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงที่มั่นใจแล้วว่าตนเองต้องการที่จะทำสิ่งใด

"ข้าจะเข้าร่วมกับคณะการแสดงคาบูกิ" เคนตะนิ่งไปครู่หนึ่งกับถ้อยคำนั้น ความจริงแล้วเขาคิดว่าโชยังเด็กและไม่อยากให้ออกไปทำงานหาเงิน แต่อีกใจก็พอจะเข้าใจได้อยู่บ้างว่าโชไม่อยากทำตัวเป็นภาระอีกต่อไป เคนตะที่ไม่เอ่ยถ้อยคำใดทำให้โชเอ่ยต่อ

"เจ้าของโรงละครบอกว่าความสามารถของข้าทำให้ไม่ต้องเรียนขั้นพื้นฐานและเริ่มฝึกได้วันนี้เลย ข้าจึงมาบอกเจ้าก่อน" เคนตะพยักหน้าเบาๆ ความจริงโชจะตัดสินใจเช่นไรเขาก็ไม่มีอำนาจไปขัดได้ เคนตะมองไปยังใบหน้าสวยแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

"ท่านจะต้องกลายเป็นนักแสดงที่โด่งดังที่สุดอย่างแน่นอน" ดวงตากลมโตประกายวาบขึ้นเมื่อเห็นว่าเคนตะสนับสนุนเขาโดยที่ไม่ดูถูกเหยียดหยามการตัดสินใจ ความรู้สึกอบอุ่นราวกับว่าเขายังคงมีพี่ชายอีกคนที่คอยปกป้องอยู่ทำให้ขอบตาสวยร้อนผ่าวขึ้นวูบอย่างไม่อาจห้าม
 

**นิยายของไรท์ทุกเรื่องจะอัพให้อ่านฟรีจนจบ ไม่ติดเหรียญ แต่จะปิดตอนหรือลบตอนออกจากระบบเร็ว เหลือเพียง 50-70% ของเนื้อเรื่องนะคะ

ส่วนฉาก NC จะเปิดให้อ่านฟรีในช่วงแรก ส่วนช่วงหลังขอสงวนให้อ่านแบบจุใจใน E-Book เท่านั้นค่ะ

ชิเอโกะ [Yaoi] ตอนนี้มี E-Book แล้วน้า ใครไม่อยากรอก็ลองดูได้เลยค่า ฝากเอ็นดูน้องคิโยชิกับน้องโชด้วยนะคะ

ช่องทางการจำหน่าย E-Book

• Mebmarket : ชิเอโกะ [Yaoi]

• Ookbee : ชิเอโกะ [Yaoi]

• Hongsamut : ชิเอโกะ [Yaoi]

 

Create Date : 18 กันยายน 2564
Last Update : 4 มกราคม 2565 15:00:33 น.		0 comments
Counter : 68 Pageviews.
Share Tweet