หลังจากกิจกรรมร้อนแรงได้ผ่านพ้นไปอย่างสุขสมเช่นเดียวกับทุกคืนที่ผ่านมา ทาดาชิก็นอนกอดชิเอโกะด้วยความรักและห่วงหาที่มีมากขึ้นเป็นเท่าตัว ร่างสูงนอนหายใจเป็นจังหวะบ่งบอกว่าบัดนี้เขาหลับสนิทเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ต่างจากชิเอโกะที่สะดุ้งตื่นขึ้นมาในตอนกลางดึกเช่นนี้ ก่อนจะพบว่าความคิดแรกที่แล่นเข้ามาในหัวนั้นคือคำถามที่ว่าชิเงรุจะไปที่สุสานทุกวันตอนฟ้าสางจริงอย่างที่คิโยชิเคยบอกเอาไว้หรือไม่ แม้ว่าเวลาจะล่วงเลยผ่านมาเป็นเวลาสองวันแล้วหลังจากที่ได้รับรู้เรื่องนี้ แต่เขากลับหยุดคิดถึงมันไม่ได้เลยแม้แต่วันเดียว ใบหน้าสวยค่อยๆ หันมองไปยังหน้าต่างที่ถูกเปิดอยู่ พระจันทร์ที่ปกติแล้วจะลอยเด่นเฉิดฉายอยู่บนท้องนภาบัดนี้ได้ถูกก้อนเมฆบดบังไปจนหมด ค่ำคืนนี้เป็นคืนดวงดับ แสงของพระจันทร์ที่เคยส่องสว่างกลับมืดลงอย่างเห็นได้ชัด ชิเอโกะนอนชั่งใจอยู่กับตนเองอยู่นานสองนานว่าจะทำเช่นไรดี แต่ในที่สุด เขาก็เลือกที่จะเชื่อเสียงหัวใจของตัวเองที่พร่ำบอกว่าให้ออกไปดูทุกอย่างให้เห็นกับตา

ร่างเล็กค่อยๆ ลุกขึ้นจากฟูกนุ่ม ทาดาชิที่หลับสนิทและพลิกตัวนอนหันหลังทำให้ไม่ทราบถึงการเคลื่อนไหวของคนข้างกายที่บัดนี้เท้าเล็กกำลังก้าวย่องอย่างระมัดระวังไปยังประตูอีกด้านที่ถูกปิดอยู่ ชิเอโกะที่รู้เส้นทางทุกอย่างดีสามารถหลบเลี่ยงจากสายตาของทหารยามที่เข้าเวรอยู่บริเวณจุดต่างๆ ซึ่งพวกเขาก็ไม่ได้ระวังภัยมากนักเพราะตระกูลมารุยามะนั้นไม่ได้มีศัตรูที่ไหน ชิเอโกะเดินดุ่มๆ ไปในความมืดฝ่าอากาศหนาวยามดึกมุ่งหน้าไปยังส่วนท้ายของปราสาทขนาดกว้าง สายลมเย็นยะเยียบพัดกระทบเข้ากับร่างบอบบางจนเขาต้องกระชับผ้าคลุมไหล่ให้ปกปิดแน่นยิ่งขึ้น ด้วยความที่ไร้แสงจันทร์ส่องนำทาง ชิเอโกะจึงได้แต่ใช้ความรู้สึกนำทางโดยพยายามมองสังเกตต้นไม้ใหญ่ที่เป็นเอกลักษณ์บ่งบอกว่าบัดนี้ตนได้มาถึงจุดไหนแล้ว

ความเงียบเชียบในยามดึกที่ไร้แม้แต่เสียงของใบไม้พัดหวิวทำให้ชิเอโกะเผลอหายใจเข้าหนัก เสียงหัวใจที่เต้นรัวเร็วเป็นจังหวะของตนกลายเป็นเพื่อนคลายเหงาพอจะทำให้ร่างเล็กรู้สึกอุ่นใจได้บ้าง ขาเรียวงามก้าวเข้าไปในเขตของสุสานที่เงียบสงัด บรรยากาศวังเวงไม่ได้ทำให้ชิเอโกะรู้สึกกลัวเลยแม้แต่น้อย เขาพยายามปรับสายตาและมองชื่อบนป้ายหลุมศพแต่ละอันว่ามันปรากฏชื่อของใครบ้าง ก่อนสายตาจะไปสะดุดกับอิชิฮาระ ฮิโรมาสะ และอิชิฮาระ อากาเนะที่ตั้งอยู่ข้างกัน ขอบตาสวยร้อนผ่าวขึ้นมาในทันทีอย่างไม่อาจห้าม ความจริงที่ว่าพ่อและแม่ได้จากไปแล้วตอกย้ำเข้ามาในดวงใจ รวดเร็วรุนแรงจนดวงใจปวดหนึบ ท่านพ่อของเขาที่ถูกหักหลังจากคนที่ไว้ใจมากที่สุดได้จากโลกนี้ไปแล้วโดยที่เขาเพิ่งได้มีโอกาสมาเห็นหลุมศพด้วยตาของตัวเอง มันเป็นสิ่งที่ร่างบางไม่อาจทำใจรับได้

"ฮึก…" น้ำตาใสไหลพรากลงบนแก้มขาว ความคับแค้นใจแผดเผาสุมไหม้จนดวงตากลมโตลุกวาบขึ้นด้วยเปลวเพลิงแห่งความแค้นที่ฝั่งแน่น ชิเอโกะยืนอยู่อย่างนั้นท่ามกลางสายลมเย็นยะเยียบที่พัดกระทบเข้ามาเป็นช่วงๆ

ผ่านมาได้ครู่ใหญ่เขาก็เพิ่งรู้ตัวว่าบัดนี้ดวงอาทิตย์คงใกล้จะขึ้นแล้วและเพิ่งนึกได้ว่าตนเองมาที่นี่เพื่อจุดประสงค์ใด มือเล็กรีบเช็ดน้ำตาของตนออกอย่างรวดเร็วก่อนจะหันซ้ายขวาแล้วรีบเดินหลบเข้าไปในพุ่มไม้ที่ขึ้นเป็นแนวยาวสำหรับตกแต่งสุสานแห่งนี้ให้ดูงามตา ไม่กี่อึดใจถัดมา สิ่งที่ร่างเล็กต้องการทราบก็ได้ปรากฏเมื่อบัดนี้มีเงาของใครบางคนกำลังเดินเข้ามาในสุสานก่อนจะตรงไปยังหลุมศพหลุมหนึ่งที่ชิเอโกะเองก็ลืมเดินไปสำรวจบริเวณนั้น ร่างสูงโปร่งปริศนายืนอยู่ในความมืด ทุกอย่างยังคงเงียบสนิทไร้ซึ่งเสียงใด พลันเสียงทุ้มของชายหนุ่มก็เอ่ยขึ้นมาเบาๆ กับตนเอง

"โช… วันนี้ก็คงนอนหลับสบายดีใช่ไหม ข้าอยากเล่านิทานให้เจ้าฟังอีกจัง" สุ้มเสียงคุ้นเคยที่มีแต่ความเศร้าสลดและเสียใจ อีกทั้งยังถวิลหาเป็นอย่างมากทำให้ขอบตาสวยร้อนผ่าวขึ้นมาอีกครา นิทานทุกเรื่องที่ร่างสูงเคยเล่าให้เขาฟังยังคงดังก้องอยู่ในใจมาตลอดตั้งแต่คืนแรกที่ได้หนีออกไป ภาพตนเองที่นอนอยู่ในห้องเล็กๆ พลางมองดูพระจันทร์ดวงสวยด้วยแววตาที่คิดถึงแต่ชิเงรุผู้ที่เป็นดั่งโลกทั้งใบของเขา 'คิดถึงนิทานของท่านพี่ชิเงรุจังเลย' น้ำตาใสไหลพรากลงมาอย่างไม่อาจห้าม ชิเงรุค่อยๆ นั่งยองลงในความมืด เขาจับบางสิ่งขึ้นมาก่อนจะวางมันไว้บนป้ายหลุมศพของโช แสงสว่างกะพริบเป็นจังหวะทำให้ทราบได้ทันทีว่าสิ่งนั้นคือหิงห้อยตัวจ้อยที่กำลังเดินต้วมเตี้ยมไปบนพื้นผิวที่คนตรงหน้าเพิ่งวางมันลงไป

"วันนี้จับได้แค่ตัวเดียวเอง เจ้าจะโกรธพี่ไหมนะ" ชิเอโกะไม่อาจทนรับความเจ็บปวดที่มากมายนี้ได้อีกต่อไป เขาตัดสินใจเบือนหน้าหนีแล้วลุกขึ้นอย่างช้าๆ ก่อนจะรีบย่องกลับออกไปจากสุสานโดยที่หวังว่าชิเงรุจะไม่รับรู้การมีอยู่ของเขา ผ้าคลุมไหล่ถูกจับขึ้นมาคลุมไปทั้งศีรษะปิดบังใบหน้าสวยเอาไว้ สายลมรุนแรงปริศนาพัดเข้ามาปะทะเข้ากับร่างกายขาวแบบเต็มๆ จนร่างเล็กต้องหยุดชะงักเล็กน้อยก่อนจะรีบก้าวเดินต่อไปอย่างเงียบเชียบ ร่างเล็กได้เผลอทำผิดพลาดครั้งใหญ่โดยที่ลืมนึกไปว่าบัดนี้ตนเองได้อยู่เหนือลมเข้าให้แล้ว สายลมที่พัดเอากลิ่นกายหอมอ่อนอันเป็นเอกลักษณ์ฟุ้งไปทางด้านหลังทำให้ร่างสูงที่ได้กลิ่นนั้นหันหลังขวับไปมองอย่างรวดเร็ว เงาดำที่กำลังก้าวย่องออกไปอย่างเงียบเชียบทำให้ร่างสูงยืนขึ้นก่อนจะเอ่ยเรียกในทันที

"นั่นใคร!" ชิเอโกะชะงักกึก หัวใจดวงน้อยกระตุกวาบลงไปที่ตาตุ่ม ร่างสูงโปร่งก้าวเร็วๆ เข้ามาหา ร่างเล็กไม่ยอมหันหลังกลับไปมองก่อนจะตัดสินใจก้าวเดินต่อไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วไม่แพ้กัน แต่ถึงกระนั้นก็ยังไม่เร็วเท่าอีกคนที่เดินแทรกมาดักเขาอยู่ด้านหน้า

"เจ้าเป็นใคร ข้าถามทำไมไม่ตอบ" เสียงทุ้มเย็นยะเยียบเอ่ยถามคนในความมืด ชิเอโกะนิ่งเงียบก่อนจะตัดสินใจเปิดผ้าคลุมออกเผยให้เห็นใบหน้าของตนที่บัดนี้เครื่องสำอางได้หลุดออกไปบ้างแล้ว เหลือเพียงแค่แป้งบางๆ พร้อมกับดวงตากลมโตที่เปลือยเปล่าไร้สีสันและริมฝีปากที่ไม่ได้มีสีจัดจ้านอะไร หากได้เห็นสภาพของเขาเช่นนี้ในตอนกลางวันใครๆ ก็คงจะทราบได้ในทันทีว่าเขาเป็นใคร แต่คืนนี้เป็นคืนดวงดับอีกทั้งคิโยชิที่บอกว่าชิเงรุเป็นคนที่ไว้ใจได้นั้น สักวันเขาก็คงจะต้องเปิดเผยตัวตนให้คนตรงหน้าได้เห็นอยู่แล้ว ชิเงรุอ้ำอึ้งไปเมื่อบัดนี้คนตรงหน้าของตนช่างละม้ายคล้ายกับคนที่เขารักจนหมดหัวใจ แต่อีกใจก็ยังไม่เชื่อไปเสียทีเดียว เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก

"ท่านชิเอโกะมาทำอะไรที่นี่หรือขอรับ" ชิเอโกะนิ่งเงียบไปกับคำถามนั้น นั่นสิ… เขาจะตอบเช่นไรดี ชิเอโกะคนนี้มีธุระอันใดถึงต้องมาเยือนสุสานของตระกูลที่เขาไม่รู้จักในตอนใกล้ที่จะรุ่งสางเช่นนี้

**นิยายของไรท์ทุกเรื่องจะอัพให้อ่านฟรีจนจบ ไม่ติดเหรียญ แต่จะปิดตอนหรือลบตอนออกจากระบบเร็ว เหลือเพียง 50-70% ของเนื้อเรื่องนะคะ

ส่วนฉาก NC จะเปิดให้อ่านฟรีในช่วงแรก ส่วนช่วงหลังขอสงวนให้อ่านแบบจุใจใน E-Book เท่านั้นค่ะ

ชิเอโกะ [Yaoi] ตอนนี้มี E-Book แล้วน้า ใครไม่อยากรอก็ลองดูได้เลยค่า ฝากเอ็นดูน้องคิโยชิกับน้องโชด้วยนะคะ

ช่องทางการจำหน่าย E-Book

• Mebmarket : ชิเอโกะ [Yaoi]

• Ookbee : ชิเอโกะ [Yaoi]

• Hongsamut : ชิเอโกะ [Yaoi]


 

Create Date : 18 กันยายน 2564
Last Update : 10 มกราคม 2565 14:01:34 น.		0 comments
Counter : 74 Pageviews.
Share Tweet