เวลาล่วงเลยผ่านไปจนถึงช่วงต้นของฤดูใบไม้ผลิ การทำงานบ้านงานเรือนและอื่นๆ มาตลอดทั้งวันทำให้โชเหนื่อยจนเผลอหลับไปในตอนที่เคนตะกำลังเตรียมตัวจะออกไปทำงาน เขาสะดุ้งตื่นขึ้นมาในตอนกลางคืนจากเสียงหัวเราะอันดังอย่างสุขสมของเหล่าคนเมาบริเวณถนนด้านนอก ร่างเล็กหยัดตัวลุกขึ้นนั่งแล้วบิดขี้เกียจอย่างช้าๆ ท้องที่เริ่มหิวทำให้เขามองไปยังโต๊ะอาหารที่ถูกเก็บไว้ในซอกหนึ่งของผนังห้องก่อนจะต้องเบิกตาโพลงเมื่อเห็นว่าข้าวกล่องที่เคนตะควรจะนำออกไปด้วยยังคงวางอยู่ที่เดิม ร่างบางรีบกุลีกุจอคว้าเอาข้าวกล่องแล้วออกไปจากห้องด้วยความรวดเร็ว

เท้าเล็กหยุดยืนอยู่ตรงบริเวณหน้าหอนางโลมขนาดใหญ่ที่ตั้งตระหง่านอยู่ท่ามกลางแสงสีในเมืองหลวงที่ไม่เคยหลับใหล เขาชะเง้อมองหวังว่าจะเห็นเคนตะ แต่ด้วยความที่คนเยอะรวมทั้งแขกเครือมากมายที่หลั่งไหลกันมาเยือนที่แห่งนี้ทำให้เป็นไปไม่ได้เลยที่จะหาเคนตะได้พบ โชตัดสินใจมองไปยังยูโจคนหนึ่งผู้รับหน้าที่ยืนอวดความงามอยู่ด้านหน้าร้าน เขาเดินเข้าไปใกล้แล้วเอ่ยถาม

"ท่านรู้จักเคนตะหรือไม่ขอรับ เขาเป็นคนควบคุมความเรียบร้อยของที่นี่ขอรับ" สาวงามมองเด็กน้อยที่ในมือถือห่อผ้าบางอย่างมาด้วย นางยิ้มแย้มตอบกลับ

"รู้จักสิ ไม่มีใครไม่รู้จักท่านเคนตะหรอก คิกๆ" หัวเราะเบาๆ อย่างพึงพอใจเมื่อนึกถึงความหล่อเหลาของผู้ที่ตนได้เอ่ยถึง โชยิ้มขึ้นด้วยความดีใจ

"ถ้าเช่นนั้นข้าน้อยฝากกล่องข้าวให้กับท่านเคนตะได้ไหมขอรับ" หญิงสาวมองดูโชที่ยื่นห่อผ้าให้ นางรับมาก่อนจะเอ่ย

"ตายแล้ว วันนี้ท่านเคนตะลืมกล่องข้าวหรือนี่ เดี๋ยวข้าเอาไปให้ ไม่ต้องห่วงนะ" โชพยักหน้าหงึกหงัก เขาเอ่ยขอบคุณสาวสวยแล้วเดินออกมาด้วยความโล่งใจ

เท้าเล็กเดินไปตามทางเดินที่ทอดยาวคับคั่งไปด้วยเหล่าผู้คน ระหว่างทางนั้นเอง สายตาของเขาก็สังเกตเห็นคนใส่กิโมโนเดินสวนมาอีกทาง ใบหน้าที่สวยงามนั้นถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางราคาแพง เสื้อผ้าบวกกับทรงผมที่ดูอลังการทำให้เขาเผลอคิดว่าคนที่เดินผ่านเป็นหญิงสาวชนชั้นขุนนางที่แวะผ่านมาในย่านนี้ แต่น่าแปลกที่ปกติแล้วหญิงสาวชนชั้นสูงจะไม่ออกมาเดินเพ่นพ่านในตอนกลางคืนเช่นนี้อย่างแน่นอน ยังไม่ทันจะได้คิดหาคำตอบ บ่าเล็กก็ถูกสะกิดเบาๆ โชหันไปมองก่อนจะพบว่าเป็นหญิงเมื่อครู่นั่นเองที่ทำการสะกิดเรียกเขา รอยยิ้มแห่งความดีใจปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าสวย โชกะพริบตาปริบ ทันใดนั้นคนตรงหน้าก็เอ่ยด้วยความตื่นเต้น

"เจ้านั่นเอง จำข้าได้หรือเปล่า" เสียงหวานที่ทุ้มต่ำกว่าปกติเล็กน้อยทำให้โชรู้สึกงุนงง เมื่อจ้องคนตรงหน้าดีๆ แล้วเขาก็ต้องเบิกตาโพลง

"เอ๊ะ… ท่าน…" ความทรงจำเลือนรางค่อยๆ ปรากฏเข้ามาในหัว จะใช่คนที่เขาเจอตอนเลือกสีผ้าเมื่อไม่กี่เดือนก่อนหรือเปล่านะ ไม่แน่ใจจึงไม่กล้าเอ่ยออกไป เด็กน้อยที่อ้ำอึ้งทำให้คนตรงหน้าเอ่ยเฉลย

"รู้ไหมว่าผ้าสีเหลืองของเจ้าช่วยชีวิตข้าได้เยอะมาก ตอนนี้มีคนถูกใจข้ามากมาย ต้องขอบคุณเจ้าเลยนะ" โชดวงตาเป็นประกายขึ้นเล็กน้อย ถึงแม้ว่าจะไม่เข้าใจว่าทำไมคนตรงหน้าถึงมีคนถูกใจมากมายแต่นั่นก็ถือว่าเป็นความยินดีที่เขาช่วยให้คนคนนี้มีความสุข ชายหนุ่มในชุดสาวงามเอ่ยเชิญชวน

"ทานอะไรมาหรือยังล่ะ ไปหาของอร่อยทานกันมั้ย เดี๋ยวข้าเลี้ยงเอง" โชที่ทำท่าจะปฏิเสธแต่ด้วยใบหน้างดงามและดวงตาสีนิลแกมน้ำตาลที่ชวนให้นึกถึงพี่ชายของตนก็ทำให้เขาพยักหน้าตกลงในที่สุด

อาหารชั้นเลิศถูกวางลงตรงหน้า กลิ่นหอมอร่อยน่ากินชวนให้น้ำลายไหล ท้องของเด็กน้อยร้องออกมาเบาๆ ตามกลไกของร่างกายที่ไม่อาจห้าม โชขออนุญาตทานอย่างเจียมเนื้อเจียมตัว ชายหนุ่มพยักหน้าด้วยรอยยิ้มพลางมองดูใบหน้าสวยของโชที่จ้องมองอาหารด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความสุข มารยาทบนโต๊ะอาหารและบุคลิกท่าทางแบบผู้ดีทำให้ชายหนุ่มเฝ้าสังเกตคนตรงหน้าพร้อมกับครุ่นคิดอะไรบางอย่างไปด้วย ในที่สุดเขาก็เริ่มเอ่ยแนะนำตัว

"ข้าชื่อเร็น เจ้าชื่ออะไรเหรอ" โชเอ่ยตอบอ้อมแอ้ม

"ข้าน้อยชื่อโชขอรับ" เร็นพยักหน้าหงึกๆ โชช้อนตาขึ้นมองเขาด้วยแววตาที่ดูระคนสงสัยบางอย่างและนั่นก็ทำให้เขาทราบได้ทันทีว่าเด็กตรงหน้ากำลังสงสัยสิ่งใด เร็นเอ่ยด้วยรอยยิ้ม

"เจ้าคงกำลังสงสัยว่าทำไมข้าถึงแต่งกายเป็นหญิงสินะ" โชได้แต่ยิ้มบางเป็นคำตอบ เร็นเอ่ยต่อ

"ข้าเป็นนักแสดงคาบูกิ เป็นตัวหลักในการแสดงเป็นหญิงสาวของชนชั้นสูงหรือไม่ก็ขุนนาง ก็เลยต้องแต่งตัวแบบนี้ล่ะนะ"

"ขอรับ" เอ่ยตอบรับอย่างว่าง่าย เร็นเอ่ยถามเด็กน้อยที่ดูจะรู้ธรรมเนียมและการวางตัวดีเสียจนไม่ต้องสอนอะไรเพิ่มเติม

"แล้วเจ้าล่ะ พ่อแม่ทำงานอยู่แถวนี้รึ" โชกะพริบตาสองสามทีแล้วเอ่ยบอก

"ข้าน้อยไม่มีแม่ขอรับ ข้าอยู่กับพ่อแค่สองคน ส่วนพี่ชายก็เสียไปแล้ว ตอนนี้ท่านพ่อทำงานเป็นผู้ควบคุมความปลอดภัยอยู่ในหอนางโลม พอดีวันนี้ท่านพ่อลืมข้าวกล่อง ข้าก็เลยเอามาให้ขอรับ" โชเอ่ยด้วยสีหน้าและแววตาที่คิดว่าเรื่องที่ตนเล่านั้นเป็นเรื่องปกติ แต่สำหรับเร็นแล้วมันน่าหดหู่ใจเป็นอย่างมากกับชะตาชีวิตของเด็กน้อยตรงหน้า ความเงียบเกิดขึ้นชั่วขณะ เร็นถามเอ่ยต่อ

"แล้วโตขึ้นเจ้าอยากเป็นอะไรล่ะ" โชที่ไม่เคยคิดมาก่อนว่าอนาคตอยากเป็นอะไรนั้นอ้ำอึ้งไป ที่ผ่านมาเขาแค่อยากจะเป็นไดเมียวที่ดีที่สุดให้ท่านพี่ชิเงรุดูเท่านั้น แต่บัดนี้มันเป็นไปไม่ได้เสียแล้ว เด็กชายสีหน้าเศร้าสลดลงเล็กน้อย เขาไม่เอ่ยตอบสิ่งใด เร็นที่มองปราดเดียวก็รู้ว่าเด็กตรงหน้าคงจะมีอะไรในใจและผ่านเรื่องร้ายๆ มามากทำให้เขาไม่ซักไซร้ถามต่อ ความเงียบเกิดขึ้นชั่วขณะ เร็นมองดูใบหน้าสวยที่กำลังเคี้ยวข้าวด้วยแววตาที่เศร้าหมองนั้นเขาก็ตัดสินใจเอ่ยบางสิ่ง

"เจ้ารู้จักคาเงมะ* (โสเภณีชาย) หรือไม่" โชพยักหน้าเล็กน้อยเพราะเขาเคยได้ยินมาบ้าง เร็นเอ่ยบอกอย่างไม่เขินอาย

"ความจริงแล้วข้าเองก็เป็นคาเงมะ" โชเบิกตาโต ไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้เจอคาเงมะตัวเป็นๆ เช่นนี้ เร็นหัวเราะเบาๆ

"ตกใจเลยล่ะสิ" แทนที่โชจะมีท่าทางรังเกียจหรือดูแคลน แต่เขากลับเอ่ยด้วยแววตาที่ชื่นชมจากใจจริง

"เปล่าขอรับ ข้าน้อยคิดว่าท่านเร็นเป็นคนที่สง่างามแถมใจดีกับคนที่ยังไม่รู้หัวนอนปลายเท้าอย่างข้า คาเงมะที่โด่งดังที่สุดในเอโดะคงจะเป็นท่านเร็นแน่ๆ เลยใช่ไหมขอรับ" สิ้นเสียง เร็นก็หัวเราะชอบใจกับความช่างพูดของเด็กตรงหน้า ขนาดคาเงมะผู้เก่งกาจในการเอาอกเอาใจแขกเช่นเขายังต้องยอมแพ้กับวาทะศิลป์ของเด็กน้อยอย่างราบคาบ เร็นมองโชด้วยความเอ็นดูก่อนจะเอ่ย

"เจ้าสนใจมาเข้าร่วมกับคณะการแสดงคาบูกิไหมล่ะ เจ้าอายุยังน้อย ยังฝึกได้อีกเยอะ ความจริงเจ้าจะไม่รับแขกก็ได้ แต่การเป็นคาเงมะสามารถต่อยอดอะไรได้เยอะมาก อีกทั้งยังเงินดียิ่งกว่ายูโจเสียอีก ภาษีก็ไม่ต้องเสีย กัดฟันทำไม่กี่ปีก็ได้เงินก้อนใหญ่ไปตั้งตัว หลังจากนั้นก็ค่อยไปทำตามความฝันของตัวเอง" คำพูดมากมายที่ดูสวยหรูแต่เอ่ยออกมาอย่างจริงใจทำให้โชรู้สึกลังเลอยู่บ้าง แต่ลึกๆ แล้วเขาก็ทราบดีว่าศักดิ์ศรีของตนได้ถูกทำลายลงไปจนหมดสิ้นแล้ว บัดนี้เขาคือเด็กน้อยที่กำพร้าพ่อแม่ ญาติฝั่งแม่ที่เป็นที่พึ่งพิงแหล่งสุดท้ายก็เลือกที่จะทอดทิ้งเขา ไม่มีแล้วซึ่งยศถาบรรดาศักดิ์ที่คนในสังคมเคยประเคนยกให้ เขาคือเด็กในสลัมย่านเที่ยวกลางคืนที่มองหาอนาคตอันสดใสของตัวเองไม่เจออีกต่อไป โชเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยด้วยความไม่แน่ใจในน้ำเสียง

"ข้า… เข้าร่วมกับคณะการแสดงได้จริงๆ หรือขอรับ" เร็นยิ้มกับคำถามนั้น เขาพิจารณาดูใบหน้าสะสวยได้รูป ดวงตากลมโตที่มีแต่ความใสซื่อบริสุทธิ์ ผิวกายเนียนละเอียด ริมฝีปากเล็กสีชมพูอ่อน นิ้วเรียวยาวงดงามราวกับมือของชนชั้นสูง มองรวมๆ แล้วคนตรงหน้าช่างดูสง่างามที่สุดเท่าที่เขาเคยพบเจอมา เร็นตัดสินใจเอ่ยตอบคำถามได้อย่างไม่ยากเย็นนัก

"อีกห้าปีข้างหน้า… เจ้านี่แหละที่จะกลายเป็นผู้ที่โด่งดังที่สุดในเอโดะ"

**นิยายของไรท์ทุกเรื่องจะอัพให้อ่านฟรีจนจบ ไม่ติดเหรียญ แต่จะปิดตอนหรือลบตอนออกจากระบบเร็ว เหลือเพียง 50-70% ของเนื้อเรื่องนะคะ

ส่วนฉาก NC จะเปิดให้อ่านฟรีในช่วงแรก ส่วนช่วงหลังขอสงวนให้อ่านแบบจุใจใน E-Book เท่านั้นค่ะ

ชิเอโกะ [Yaoi] ตอนนี้มี E-Book แล้วน้า ใครไม่อยากรอก็ลองดูได้เลยค่า ฝากเอ็นดูน้องคิโยชิกับน้องโชด้วยนะคะ

ช่องทางการจำหน่าย E-Book

• Mebmarket : ชิเอโกะ [Yaoi]

• Ookbee : ชิเอโกะ [Yaoi]

• Hongsamut : ชิเอโกะ [Yaoi]


 

Create Date : 18 กันยายน 2564
Last Update : 4 มกราคม 2565 15:00:21 น.		0 comments
Counter : 91 Pageviews.
Share Tweet