• ชิเอโกะ [Yaoi]

ชิเอโกะ [Yaoi] บทที่ 71 การท่องเที่ยวชิงะเดินทางมาถึงช่วงสุดท้ายอย่างรวดเร็ว วันที่สี่ของการพักผ่อนได้เริ่มต้นด้วยการที่ทาดาชิเอ่ยถามชิเอโกะว่าเขามีสถานที่ที่อยากไปเยี่ยมชมเป็นพิเศษหรือไม่ ชิเอโกะครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนตามแบบฉบับ "ข้าอยากไปนั่งเล่นที่สวนบริเวณท้ายปราสาทเจ้าค่ะ เนื้อที่ปราสาทแห่งนี้มีมากเหลือคณานับ อีกทั้งยังปลูกไม้ดอกเป็นสวนกว้าง ข้าอยากจะนั่งชมดอกไม้เจ้าค่ะ" ทาดาชิรู้สึกแปลกใจกับคำขอนั้น แต่เขาก็ไม่ได้ขัดใจร่างเล็กแต่อย่างใดเพราะการจะได้ชมทุ่งดอกไม้สวยๆ นั้นคงจะหาดูที่เอโดะได้ยากพอสมควร ดังนั้นเขาจึงไม่แปลกใจนักที่คนตรงหน้าจะอยากดื่มด่ำกับภาพวิวทิวทัศน์ที่หาชมได้ยาก เขาพยักหน้ารับแล้วตกลงทำตามใจร่างเล็กทุกอย่างโดยไม่มีอิดออด   โต๊ะไม้ขนาดพอเหมาะพร้อมกับอาหารและของว่างถูกจัดขึ้นตามคำขออย่างรวดเร็วตามคำสั่งที่ได้รับมา ทาดาชิพาชิเอโกะเดินไปยังกลางสวนสวยที่มีต้นซากุระเบ่งบานผลิดอกให้เชยชม กลีบดอกซากุระร่วงโรยลงมาทีละน้อยตามแรงลมพัดราวกับฉากในเทพนิยาย ร่างเล็กบรรจงนั่งลงบนที่นั่งอ่อนนุ่มที่วางอยู่บนผ้าขนาดกว้างสำหรับปูทับบนพื้นหญ้า สาวใช้ค่อยๆ รินชากลิ่นหอมกรุ่นสำหรับดื่มในฤดูใบไม้ผลิลงบนถ้วยชาสีขาวเบาๆ ก่อนจะจัดแจงทุกอย่างให้เรียบร้อยพลันเสียงของทาดาชิก็ดังขึ้น "พวกเจ้าออกไปได้แล้ว ข้าอยากมีเวลาส่วนตัวกับชิเอโกะ" เหล่าสาวใช้น้อมรับคำสั่งนั้นแล้วทยอยกันเดินออกไปจากสวนซากุระขนาดกว้างกลับเข้าไปในตัวปราสาท บัดนี้ความเงียบเข้ามาปกคลุมไปทั่วบริเวณ ชิเอโกะค่อยๆ ยกถ้วยชาขึ้นมาจิบแล้วมองไปยังทิวทัศน์เบื้องหน้าพลางคิดถึงเรื่องราวต่างๆ ที่ผ่านมา ทาดาชิมองดูใบหน้าสวยแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงระคนเสียดาย "พรุ่งนี้ต้องเดินทางกลับแล้ว ช่างน่าเสียดายเสียจริง" ชิเอโกะยิ้มบางขึ้นในทันที ทาดาชิที่ไม่เคยปล่อยให้เขาต้องเหงาและพยายามเอ่ยถ้อยคำเอาอกเอาใจอยู่ตลอดทำให้ชิเอโกะรู้สึกเป็นห่วงความรู้สึกของเขาอยู่นิดหน่อยว่าเขาจะเป็นเช่นไรหากได้ทราบว่าแท้จริงแล้วชิเอโกะไม่ได้รักเขาเลยแม้เพียงนิด บรรยากาศสุดแสนโรแมนติกเหมาะแก่การเอ่ยความในใจทำให้ทาดาชิเอ่ยต่อด้วยแววตาที่จริงจัง "ข้าไม่อยากให้เจ้าไปเป็นของคนอื่น" ชิเอโกะเงียบไปกับคำพูดนั้น ดวงตากลมโตลดลงไปมองยังพื้นหญ้าสีเขียวสั้นๆ ที่กำลังโอนเอนลู่ไปตามสายลมเบาบางที่พัดผ่าน เสียงของทาดาชิเอ่ยต่อขึ้นในความเงียบ "เมื่อไปถึงเอโดะแล้ว เจ้าย้ายไปอยู่กับข้าเลยจะได้หรือไม่" สิ้นเสียงคำถามที่บ่งบอกว่าคนพูดกำลังร้อนใจและจริงจังกับเรื่องอนาคตของเขาและร่างบางเป็นอย่างมากทำให้ชิเอโกะเอ่ยตอบอย่างสงวนท่าที ใบหน้าสวยยังคงคลี่ยิ้มบาง "ถ้าท่านแม่อนุญาต ข้าก็พร้อมเจ้าค่ะ แต่ว่า… ข้าคิดว่าท่านแม่คงจะไม่ยอมยกข้าให้กับท่านง่ายๆ อย่างแน่นอน" เอ่ยพร้อมกับหัวเราะเบาๆ คำพูดที่สื่อเป็นนัยว่าทาดาชิจะต้องไปคุยกับโอก้าซังเรื่องของการซื้อตัวให้จบสิ้นเสียก่อนถึงจะได้ตัวเขาไปครอบครอง แต่เนื่องจากชิเอโกะยังเหลือเวลาทำเงินอยู่อีกตั้งสามปีกว่าจะหมดสัญญา รับรองว่าโอก้าซังจะต้องคิดราคาค่าตัวที่แพงสูงลิ่วอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนอย่างไม่ต้องสงสัย ทาดาชิที่เข้าใจความหมายนั้น เขาก็หัวเราะขึ้นมาน้อยๆ เช่นเดียวกัน ร่างสูงหันไปหยิบชาหอมกรุ่นขึ้นมาดื่มบ้างพลางมองไปยังวิวทิวทัศน์เบื้องหน้าแล้วเอ่ยถามเสียงอ่อนนุ่มลงกว่าเดิม "เจ้าชอบที่นี่ไหม" ชิเอโกะแววตาเปลี่ยนไปเล็กน้อยเมื่อความจริงที่ว่าปราสาทแห่งนี้เป็นของมาซาโตะไปเรียบร้อยแล้วผุดขึ้นมาในหัว ร่างบางเอ่ยตอบเสียงเรียบ "ชอบเจ้าค่ะ ข้าชอบมาก หากได้อยู่ที่นี่คงจะดีไม่น้อย" หวนนึกถึงความหลังเมื่อวันวาน วันที่ทุกๆ อย่างยังเคยเป็นของตระกูลอิชิฮาระ ทาดาชิยิ้มบาง "เช่นนั้นข้าจะพามาบ่อยๆ ก็แล้วกัน" ชิเอโกะยิ้มรับ "ขอบคุณเจ้าค่ะ หากไม่ใช่เพราะท่านทาดาชิ ชีวิตนี้ข้าคงไม่มีโอกาสได้มานั่งชมสวนซากุระที่สวยงามที่สุดเช่นนี้เจ้าค่ะ" ทาดาชิหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะมองดูร่างเล็กด้วยความรักและเอ็นดูที่ฉายอยู่ในแววตาคม   และแล้ววันเดินทางกลับก็ได้มาถึง มาซาโตะจัดพิธีร่ำลาอย่างสมเกียรติ ขบวนรถม้าทยอยเคลื่อนตัวเข้ามาจอดรอรับที่บริเวณปราสาทชั้นต้น ชิเอโกะที่บัดนี้ไม่เกรงกลัวสิ่งใดและไม่ยอมหลบหน้าหลบตาอีกต่อไปตัดสินใจเดินเข้าไปหามาซาโตะใกล้ๆ แล้วเอ่ยด้วยรอยยิ้มหวานที่ระบายอยู่บนใบหน้าสวยงามราวกับนางฟ้านางสวรรค์ "ขอขอบพระคุณท่านไดเมียวมารุยามะที่ดูแลข้าน้อยเป็นอย่างดี ปราสาทของท่านช่างงดงามสมคำร่ำลือ ข้าน้อยชอบที่นี่มากและหากมีโอกาสก็อยากมาอีกเจ้าค่ะ" ช้อนดวงตากลมโตสีนิลที่สะท้อนเข้ากับแสงแดดยามเช้าจนเป็นประกายสวยงามขึ้นไปสบเข้ากับสายตาคมที่กำลังมองมา มาซาโตะที่เพิ่งได้มีโอกาสยลโฉมความงดงามใกล้ๆ เช่นนี้ เขาก็ถึงกับตะลึงงันกับใบหน้างดงามราวกับเทพธิดาของคนตรงหน้า หัวใจของเขาเต้นไม่เป็นจังหวะขึ้นมาอย่างดื้อๆ มาซาโตะหัวเราะร่วนเพื่อกลบความรู้สึกแปลกประหลาดที่ประดังเข้ามาในใจอย่างไม่อาจห้าม "ยินดีมากท่านชิเอโกะ แน่นอนว่าเราจะได้พบกันใหม่" ชิเอโกะยิ้มรับ มาซาโตะมองคนตรงหน้าแล้วยิ้มกริ่มพลางสายตาคมกริบก็เลื่อนลงไปมองสำรวจยังลำคอระหงที่ถูกพรมด้วยน้ำหอมอ่อนๆ แต่เย้ายวนจิตใจไม่น้อย ช่างน่าสูดดมกลิ่นใกล้ๆ ยิ่งนัก   คิโยชิและชิเงรุที่ยืนเยื้องอยู่ด้านหลังของมาซาโตะนั้นก็ถึงกับยืนตัวเกร็ง ลุ้นว่าชิเอโกะจะโดนมาซาโตะล่วงรู้ถึงตัวตนที่แท้จริงหรือเปล่า หากมาซาโตะรู้ความจริงมีหวังว่าชิเอโกะคงจะโดนฆ่าตายลงอยู่ตรงนี้อย่างแน่นอน ชิเอโกะส่งสายตาหวานหยดย้อยให้กับมาซาโตะเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินขึ้นรถม้าไปและตามด้วยทาดาชิที่เดินขึ้นไปตามหลัง ขบวนรถม้าค่อยๆ เคลื่อนตัวออกไปอย่างช้าๆ ทั้งสามคนที่ยืนอยู่ต่างมองดูรถม้าเคลื่อนตัวออกไปจนลับสายตา โดยที่บัดนี้ทั้งสามนั้นกำลังมีความรู้สึกต่างกันโดยสิ้นเชิง คิโยชิรู้สึกตื้นตันใจและขอบคุณสวรรค์ที่ทำให้เขาได้น้องชายของตัวเองกลับคืนมา ชิเงรุนั้นถึงแม้จะดีใจที่คนรักของตนยังมีชีวิตอยู่ แต่หัวใจของเขากลับท่วมท้นไปด้วยความรู้สึกผิดและหวังว่าสักวันคนที่เขารักจะให้อภัย ส่วนมาซาโตะนั้นเริ่มมีความสนใจในตัวของคาเงมะผู้เลอโฉมที่สุดในเอโดะขึ้นมาเสียแล้ว   ไรท์ได้ทำการเปิดเนื้อหาทั้งหมดให้อ่านจนจบและปิดตอนวันที่ 25 มกราคม 2565 แล้วค่ะ เนื้อหาหลังจากนี้สามารถอ่านได้ใน E-Book นะคะ ​​​​​​ฝากเอ็นดูน้องคิโยชิและน้องโชด้วยนะคะ แล้วพบกันใหม่กับนิยายเรื่องหน้าค่ะ ♡♡         ชิเอโกะ [Yaoi] ตอนนี้มี E-Book แล้วน้า ฝากเอ็นดูน้องคิโยชิกับน้องโชด้วยนะคะ   ช่องทางการจำหน่าย E-Book • Mebmarket : ชิเอโกะ [Yaoi] • Ookbee : ชิเอโกะ [Yaoi] • Hongsamut : ชิเอโกะ [Yaoi]     Create Date : 18 กันยายน 2564     Last Update : 4 กุมภาพันธ์ 2565 16:50:30 น. Counter : 315 Pageviews.   0 comment Share Tweet

ชิเอโกะ [Yaoi] บทที่ 70 ชิเอโกะที่นิ่งเงียบไม่เอ่ยตอบสิ่งใดทำให้ชิเงรุสายตาสั่นคลอน เขาพยายามบอกกับตนเองว่าคนตรงหน้าไม่ใช่คนที่เขาหวังจะให้เป็น แต่เช่นนั้นแล้วมีเหตุผลใดที่ชิเอโกะจะมายังที่แห่งนี้ในยามที่ไร้ซึ่งผู้คน นอกจากว่าจะอยากมาเยี่ยมหลุมศพของใครบางคนที่ไม่อาจมาได้ในช่วงกลางวัน เสียงทุ้มเอ่ยถามขึ้นอีกครั้ง แต่บัดนี้มันกำลังสั่นพร่าเล็กน้อย "ท่านชิเอโกะ… มาเยี่ยมเยือนใครที่สุสานแห่งนี้หรือขอรับ" สิ้นเสียง ขอบตาสวยก็ร้อนผ่าวขึ้นอีกครา ร่างเล็กสูดลมหายใจเข้าลึกแล้วเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงเศร้าหมองระทมทุกข์ "ห้าปีแล้วสินะที่ท่านพ่อและท่านแม่ของข้าได้จากไป และวันนี้ข้าก็เพิ่งได้เห็นหลุมศพของพวกท่านเป็นครั้งแรก" ราวกับโดนฟ้าผ่าลงมากลางหัว หัวใจของชิเงรุหยุดเต้นไปชั่วขณะ ดวงตากลมโตของคนตรงหน้าค่อยๆ ช้อนขึ้นมาแล้วมองจ้องเขาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความคับแค้นในดวงใจอย่างถึงที่สุด เสียงหวานเอ่ยต่ออย่างเหี้ยมเกรียมแตกต่างกับที่ผ่านมาโดยสิ้นเชิง "ข้ากลับมาเพื่อฆ่าพ่อของเจ้า" ความเงียบเกิดขึ้นไปทั่วบริเวณ น้ำตาแห่งความแค้นใจไหลพรากลงมาจากดวงตาคู่สวย ชิเงรุนั้นมองคนตรงหน้าด้วยดวงใจที่บีบแน่น เจ็บปวดรวดร้าวไปถึงดวงวิญญาณจนไม่อาจจะบรรยาย เขามองดูคนตรงหน้าที่ตนเองเฝ้ารอคอยมาทั้งชีวิต ในใจอยากจะคว้าร่างเล็กมากอดเอาไว้แน่นๆ ไม่ยอมให้หนีเขาไปไหนได้อีกแต่ก็ต้องหักห้ามใจเอาไว้จนถึงที่สุด คำพูดของร่างเล็กที่ว่ากลับมาเพื่อฆ่าพ่อของเขานั้นย้อนกลับเข้ามาในหัว แทนที่เขาจะโกรธเกรี้ยวและออกตัวปกป้องพ่อของตน แต่เขากลับรู้สึกสงบนิ่งโดยที่ไม่ถือโทษโกรธคนตรงหน้าเลยแม้แต่น้อย ชิเงรุพยักหน้ารับเบาๆ เสียงทุ้มเอ่ยด้วยความรู้สึกผิดที่เต็มอยู่ในดวงใจ "ข้าเข้าใจ… หากเจ้าจะทำเช่นนั้น ข้าก็ไม่ว่าอะไร" ชิเอโกะอึ้งไปในทันที ภาพในสมัยก่อนลอยเข้ามาในหัว เสียงสนทนาของเด็กน้อยดังแว่วขึ้นมาในความทรงจำอีกครั้ง 'แล้วถ้าข้าเป็นไดเมียวที่ไม่ดีล่ะ ถ้าทุกคนเกลียดข้าแล้วอยากชิงตำแหน่ง ท่านพี่จะหักหลังข้าไหม' 'ไม่หรอก ต่อให้คนทั้งเอโดะเกลียดเจ้า ข้าก็จะเป็นคนเดียวที่ไม่ยอมเป็นเช่นนั้น'   ความเสียใจและไม่เข้าใจตีรั้งขึ้นมาในทรวงอก มันพุ่งขึ้นมาอย่างรวดเร็วและรุนแรงจนชิเอโกะถึงกับต้องผลักเข้าที่แผงอกแกร่งแล้วเอ่ยด้วยน้ำตานองหน้า "ข้าจะฆ่าพ่อเจ้านะ! เจ้าบ้าไปแล้วเหรอ!!" ชิเงรุปล่อยให้คนตรงหน้าทุบตีเขาระบายความรู้สึกจนกว่าจะพอใจพร้อมกลั้นน้ำตาของตนเอาไว้ไม่ให้มันไหลลงมา ร่างเล็กสะอื้นไห้ก่อนจะผละตัวออกแล้วมองไปยังร่างสูงด้วยแววตาที่เจ็บปวดรวดร้าวจนเหลือคณา เสียงหวานที่แหบพร่าเอ่ยถามออกมาในที่สุด "เจ้ารู้เรื่องยาฮิกังบานะใช่หรือเปล่า" เพียงเท่านั้น ดวงตาคมก็ฉายแววความเจ็บปวดออกมาแทนคำตอบ ชิเงรุทราบความจริงทุกอย่างจากการสนทนาของมาซาโตะและคิมูระที่แอบคุยกันแบบลับๆ ล่อๆ อยู่บ่อยๆ หลังจากที่เกิดเรื่องทั้งหมด และนั่นก็ทำให้เขาเคียดแค้นพ่อของตนอยู่ในใจลึกๆ มาโดยตลอด พ่อที่คอยเป่าหูปลอบโยนว่าทุกอย่างที่ทำลงไปก็เพื่อเขาทั้งนั้น แต่ความจริงนั้นพ่อทำเพื่อตัวเอง อีกทั้งยังทรมานคิโยชิผู้ที่แสนจะบริสุทธิ์และอ่อนโยนให้ป่นปี้แหลกสลายทั้งร่างกายและจิตใจ ชิเอโกะที่เห็นแววตาเจ็บปวดทรมานของชิเงรุนั้น เขาก็ปล่อยโฮก่อนจะก้าวถอยหลังพร้อมกับแววตาที่แปรเปลี่ยนเป็นความคับแค้นเสียใจอย่างถึงที่สุด ร่างบางกัดฟันแน่นก่อนจะเอ่ยลอดไรฟัน "มาซาโตะจะต้องชดใช้อย่างสาสม" เอ่ยจบก็สะบัดหน้าหนีแล้วเดินออกไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้ชิเงรุยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นโดยที่ไม่หันกลับมามองอีกเลยแม้เพียงครั้ง   ร่างบางเดินตรงไปยังเรือนฝั่งตะวันออก เส้นขอบฟ้าที่มีแสงรำไรบ่งบอกว่าพระอาทิตย์ใกล้จะโผล่พ้นขึ้นมาจากขอบฟ้าไกลแล้วทำให้เขารีบเดินก่อนที่จะมีใครจับได้โดยเฉพาะทาดาชิที่มักจะเป็นคนตื่นแต่เช้าตรู่ ร่างเล็กที่มาถึงที่หมายโดยไม่มีใครสังเกตเห็นยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาของตนออกอย่างรวดเร็วแล้วค่อยๆ เลื่อนประตูห้องนอนให้เปิดออกอย่างช้าๆ ก่อนจะต้องตกใจเล็กน้อยที่เห็นทาดาชิกำลังนั่งมองวิวทิวทัศน์ยามฟ้าสางอยู่ในห้อง ใบหน้าคมคายหันมามองเขาก่อนจะเอ่ยถามเสียงเรียบนิ่ง "ไปไหนมาแต่เช้ารึ" ชิเอโกะมองไปยังพื้นที่เย็นชืดเบื้องหน้าแล้วเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงปกติไม่มีพิรุธ "ข้าไปเข้าห้องน้ำมาเจ้าค่ะ" สิ้นเสียง ทาดาชิก็เงียบไป ชิเอโกะเห็นดังนั้นก็เอ่ยต่อพลางเดินเข้าไปหา "ท่านก็ทราบว่าข้าต้องไปเข้าห้องน้ำไกลๆ ในที่ลับตาคน มันเป็นกฎนี่เจ้าคะ" ว่าแล้วก็ค่อยๆ นั่งลงข้างกายของร่างสูงก่อนจะซบใบหน้าสวยลงบนบ่าแกร่งราวกับต้องการออดอ้อนเอาใจไม่ให้เขาคิดมาก และนั่นก็ได้ผล ทาดาชิที่ไม่อยากคิดอะไรให้มากความค่อยๆ โอบกอดร่างบอบบางเอาไว้ ก่อนจะบรรจงจูบลงบนหน้าผากมนอย่างแผ่วเบาด้วยความรักและเชื่อใจที่ฉายให้เห็นในแววตาคม         **นิยายของไรท์ทุกเรื่องจะอัพให้อ่านฟรีจนจบ ไม่ติดเหรียญ แต่จะปิดตอนหรือลบตอนออกจากระบบเร็ว เหลือเพียง 50-70% ของเนื้อเรื่องนะคะ ส่วนฉาก NC จะเปิดให้อ่านฟรีในช่วงแรก ส่วนช่วงหลังขอสงวนให้อ่านแบบจุใจใน E-Book เท่านั้นค่ะ       ชิเอโกะ [Yaoi] ตอนนี้มี E-Book แล้วน้า ใครไม่อยากรอก็ลองดูได้เลยค่า ฝากเอ็นดูน้องคิโยชิกับน้องโชด้วยนะคะ ช่องทางการจำหน่าย E-Book • Mebmarket : ชิเอโกะ [Yaoi] • Ookbee : ชิเอโกะ [Yaoi] • Hongsamut : ชิเอโกะ [Yaoi]       Create Date : 18 กันยายน 2564     Last Update : 10 มกราคม 2565 14:01:42 น. Counter : 63 Pageviews.   0 comment Share Tweet

ชิเอโกะ [Yaoi] บทที่ 69 หลังจากกิจกรรมร้อนแรงได้ผ่านพ้นไปอย่างสุขสมเช่นเดียวกับทุกคืนที่ผ่านมา ทาดาชิก็นอนกอดชิเอโกะด้วยความรักและห่วงหาที่มีมากขึ้นเป็นเท่าตัว ร่างสูงนอนหายใจเป็นจังหวะบ่งบอกว่าบัดนี้เขาหลับสนิทเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ต่างจากชิเอโกะที่สะดุ้งตื่นขึ้นมาในตอนกลางดึกเช่นนี้ ก่อนจะพบว่าความคิดแรกที่แล่นเข้ามาในหัวนั้นคือคำถามที่ว่าชิเงรุจะไปที่สุสานทุกวันตอนฟ้าสางจริงอย่างที่คิโยชิเคยบอกเอาไว้หรือไม่ แม้ว่าเวลาจะล่วงเลยผ่านมาเป็นเวลาสองวันแล้วหลังจากที่ได้รับรู้เรื่องนี้ แต่เขากลับหยุดคิดถึงมันไม่ได้เลยแม้แต่วันเดียว ใบหน้าสวยค่อยๆ หันมองไปยังหน้าต่างที่ถูกเปิดอยู่ พระจันทร์ที่ปกติแล้วจะลอยเด่นเฉิดฉายอยู่บนท้องนภาบัดนี้ได้ถูกก้อนเมฆบดบังไปจนหมด ค่ำคืนนี้เป็นคืนดวงดับ แสงของพระจันทร์ที่เคยส่องสว่างกลับมืดลงอย่างเห็นได้ชัด ชิเอโกะนอนชั่งใจอยู่กับตนเองอยู่นานสองนานว่าจะทำเช่นไรดี แต่ในที่สุด เขาก็เลือกที่จะเชื่อเสียงหัวใจของตัวเองที่พร่ำบอกว่าให้ออกไปดูทุกอย่างให้เห็นกับตา   ร่างเล็กค่อยๆ ลุกขึ้นจากฟูกนุ่ม ทาดาชิที่หลับสนิทและพลิกตัวนอนหันหลังทำให้ไม่ทราบถึงการเคลื่อนไหวของคนข้างกายที่บัดนี้เท้าเล็กกำลังก้าวย่องอย่างระมัดระวังไปยังประตูอีกด้านที่ถูกปิดอยู่ ชิเอโกะที่รู้เส้นทางทุกอย่างดีสามารถหลบเลี่ยงจากสายตาของทหารยามที่เข้าเวรอยู่บริเวณจุดต่างๆ ซึ่งพวกเขาก็ไม่ได้ระวังภัยมากนักเพราะตระกูลมารุยามะนั้นไม่ได้มีศัตรูที่ไหน ชิเอโกะเดินดุ่มๆ ไปในความมืดฝ่าอากาศหนาวยามดึกมุ่งหน้าไปยังส่วนท้ายของปราสาทขนาดกว้าง สายลมเย็นยะเยียบพัดกระทบเข้ากับร่างบอบบางจนเขาต้องกระชับผ้าคลุมไหล่ให้ปกปิดแน่นยิ่งขึ้น ด้วยความที่ไร้แสงจันทร์ส่องนำทาง ชิเอโกะจึงได้แต่ใช้ความรู้สึกนำทางโดยพยายามมองสังเกตต้นไม้ใหญ่ที่เป็นเอกลักษณ์บ่งบอกว่าบัดนี้ตนได้มาถึงจุดไหนแล้ว   ความเงียบเชียบในยามดึกที่ไร้แม้แต่เสียงของใบไม้พัดหวิวทำให้ชิเอโกะเผลอหายใจเข้าหนัก เสียงหัวใจที่เต้นรัวเร็วเป็นจังหวะของตนกลายเป็นเพื่อนคลายเหงาพอจะทำให้ร่างเล็กรู้สึกอุ่นใจได้บ้าง ขาเรียวงามก้าวเข้าไปในเขตของสุสานที่เงียบสงัด บรรยากาศวังเวงไม่ได้ทำให้ชิเอโกะรู้สึกกลัวเลยแม้แต่น้อย เขาพยายามปรับสายตาและมองชื่อบนป้ายหลุมศพแต่ละอันว่ามันปรากฏชื่อของใครบ้าง ก่อนสายตาจะไปสะดุดกับอิชิฮาระ ฮิโรมาสะ และอิชิฮาระ อากาเนะที่ตั้งอยู่ข้างกัน ขอบตาสวยร้อนผ่าวขึ้นมาในทันทีอย่างไม่อาจห้าม ความจริงที่ว่าพ่อและแม่ได้จากไปแล้วตอกย้ำเข้ามาในดวงใจ รวดเร็วรุนแรงจนดวงใจปวดหนึบ ท่านพ่อของเขาที่ถูกหักหลังจากคนที่ไว้ใจมากที่สุดได้จากโลกนี้ไปแล้วโดยที่เขาเพิ่งได้มีโอกาสมาเห็นหลุมศพด้วยตาของตัวเอง มันเป็นสิ่งที่ร่างบางไม่อาจทำใจรับได้ "ฮึก…" น้ำตาใสไหลพรากลงบนแก้มขาว ความคับแค้นใจแผดเผาสุมไหม้จนดวงตากลมโตลุกวาบขึ้นด้วยเปลวเพลิงแห่งความแค้นที่ฝั่งแน่น ชิเอโกะยืนอยู่อย่างนั้นท่ามกลางสายลมเย็นยะเยียบที่พัดกระทบเข้ามาเป็นช่วงๆ   ผ่านมาได้ครู่ใหญ่เขาก็เพิ่งรู้ตัวว่าบัดนี้ดวงอาทิตย์คงใกล้จะขึ้นแล้วและเพิ่งนึกได้ว่าตนเองมาที่นี่เพื่อจุดประสงค์ใด มือเล็กรีบเช็ดน้ำตาของตนออกอย่างรวดเร็วก่อนจะหันซ้ายขวาแล้วรีบเดินหลบเข้าไปในพุ่มไม้ที่ขึ้นเป็นแนวยาวสำหรับตกแต่งสุสานแห่งนี้ให้ดูงามตา ไม่กี่อึดใจถัดมา สิ่งที่ร่างเล็กต้องการทราบก็ได้ปรากฏเมื่อบัดนี้มีเงาของใครบางคนกำลังเดินเข้ามาในสุสานก่อนจะตรงไปยังหลุมศพหลุมหนึ่งที่ชิเอโกะเองก็ลืมเดินไปสำรวจบริเวณนั้น ร่างสูงโปร่งปริศนายืนอยู่ในความมืด ทุกอย่างยังคงเงียบสนิทไร้ซึ่งเสียงใด พลันเสียงทุ้มของชายหนุ่มก็เอ่ยขึ้นมาเบาๆ กับตนเอง "โช… วันนี้ก็คงนอนหลับสบายดีใช่ไหม ข้าอยากเล่านิทานให้เจ้าฟังอีกจัง" สุ้มเสียงคุ้นเคยที่มีแต่ความเศร้าสลดและเสียใจ อีกทั้งยังถวิลหาเป็นอย่างมากทำให้ขอบตาสวยร้อนผ่าวขึ้นมาอีกครา นิทานทุกเรื่องที่ร่างสูงเคยเล่าให้เขาฟังยังคงดังก้องอยู่ในใจมาตลอดตั้งแต่คืนแรกที่ได้หนีออกไป ภาพตนเองที่นอนอยู่ในห้องเล็กๆ พลางมองดูพระจันทร์ดวงสวยด้วยแววตาที่คิดถึงแต่ชิเงรุผู้ที่เป็นดั่งโลกทั้งใบของเขา 'คิดถึงนิทานของท่านพี่ชิเงรุจังเลย' น้ำตาใสไหลพรากลงมาอย่างไม่อาจห้าม ชิเงรุค่อยๆ นั่งยองลงในความมืด เขาจับบางสิ่งขึ้นมาก่อนจะวางมันไว้บนป้ายหลุมศพของโช แสงสว่างกะพริบเป็นจังหวะทำให้ทราบได้ทันทีว่าสิ่งนั้นคือหิงห้อยตัวจ้อยที่กำลังเดินต้วมเตี้ยมไปบนพื้นผิวที่คนตรงหน้าเพิ่งวางมันลงไป "วันนี้จับได้แค่ตัวเดียวเอง เจ้าจะโกรธพี่ไหมนะ" ชิเอโกะไม่อาจทนรับความเจ็บปวดที่มากมายนี้ได้อีกต่อไป เขาตัดสินใจเบือนหน้าหนีแล้วลุกขึ้นอย่างช้าๆ ก่อนจะรีบย่องกลับออกไปจากสุสานโดยที่หวังว่าชิเงรุจะไม่รับรู้การมีอยู่ของเขา ผ้าคลุมไหล่ถูกจับขึ้นมาคลุมไปทั้งศีรษะปิดบังใบหน้าสวยเอาไว้ สายลมรุนแรงปริศนาพัดเข้ามาปะทะเข้ากับร่างกายขาวแบบเต็มๆ จนร่างเล็กต้องหยุดชะงักเล็กน้อยก่อนจะรีบก้าวเดินต่อไปอย่างเงียบเชียบ ร่างเล็กได้เผลอทำผิดพลาดครั้งใหญ่โดยที่ลืมนึกไปว่าบัดนี้ตนเองได้อยู่เหนือลมเข้าให้แล้ว สายลมที่พัดเอากลิ่นกายหอมอ่อนอันเป็นเอกลักษณ์ฟุ้งไปทางด้านหลังทำให้ร่างสูงที่ได้กลิ่นนั้นหันหลังขวับไปมองอย่างรวดเร็ว เงาดำที่กำลังก้าวย่องออกไปอย่างเงียบเชียบทำให้ร่างสูงยืนขึ้นก่อนจะเอ่ยเรียกในทันที "นั่นใคร!" ชิเอโกะชะงักกึก หัวใจดวงน้อยกระตุกวาบลงไปที่ตาตุ่ม ร่างสูงโปร่งก้าวเร็วๆ เข้ามาหา ร่างเล็กไม่ยอมหันหลังกลับไปมองก่อนจะตัดสินใจก้าวเดินต่อไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วไม่แพ้กัน แต่ถึงกระนั้นก็ยังไม่เร็วเท่าอีกคนที่เดินแทรกมาดักเขาอยู่ด้านหน้า "เจ้าเป็นใคร ข้าถามทำไมไม่ตอบ" เสียงทุ้มเย็นยะเยียบเอ่ยถามคนในความมืด ชิเอโกะนิ่งเงียบก่อนจะตัดสินใจเปิดผ้าคลุมออกเผยให้เห็นใบหน้าของตนที่บัดนี้เครื่องสำอางได้หลุดออกไปบ้างแล้ว เหลือเพียงแค่แป้งบางๆ พร้อมกับดวงตากลมโตที่เปลือยเปล่าไร้สีสันและริมฝีปากที่ไม่ได้มีสีจัดจ้านอะไร หากได้เห็นสภาพของเขาเช่นนี้ในตอนกลางวันใครๆ ก็คงจะทราบได้ในทันทีว่าเขาเป็นใคร แต่คืนนี้เป็นคืนดวงดับอีกทั้งคิโยชิที่บอกว่าชิเงรุเป็นคนที่ไว้ใจได้นั้น สักวันเขาก็คงจะต้องเปิดเผยตัวตนให้คนตรงหน้าได้เห็นอยู่แล้ว ชิเงรุอ้ำอึ้งไปเมื่อบัดนี้คนตรงหน้าของตนช่างละม้ายคล้ายกับคนที่เขารักจนหมดหัวใจ แต่อีกใจก็ยังไม่เชื่อไปเสียทีเดียว เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก "ท่านชิเอโกะมาทำอะไรที่นี่หรือขอรับ" ชิเอโกะนิ่งเงียบไปกับคำถามนั้น นั่นสิ… เขาจะตอบเช่นไรดี ชิเอโกะคนนี้มีธุระอันใดถึงต้องมาเยือนสุสานของตระกูลที่เขาไม่รู้จักในตอนใกล้ที่จะรุ่งสางเช่นนี้         **นิยายของไรท์ทุกเรื่องจะอัพให้อ่านฟรีจนจบ ไม่ติดเหรียญ แต่จะปิดตอนหรือลบตอนออกจากระบบเร็ว เหลือเพียง 50-70% ของเนื้อเรื่องนะคะ ส่วนฉาก NC จะเปิดให้อ่านฟรีในช่วงแรก ส่วนช่วงหลังขอสงวนให้อ่านแบบจุใจใน E-Book เท่านั้นค่ะ       ชิเอโกะ [Yaoi] ตอนนี้มี E-Book แล้วน้า ใครไม่อยากรอก็ลองดูได้เลยค่า ฝากเอ็นดูน้องคิโยชิกับน้องโชด้วยนะคะ ช่องทางการจำหน่าย E-Book • Mebmarket : ชิเอโกะ [Yaoi] • Ookbee : ชิเอโกะ [Yaoi] • Hongsamut : ชิเอโกะ [Yaoi]         Create Date : 18 กันยายน 2564     Last Update : 10 มกราคม 2565 14:01:34 น. Counter : 73 Pageviews.   0 comment Share Tweet

ชิเอโกะ [Yaoi] บทที่ 68 การท่องเที่ยวชมเมืองชิงะยังคงดำเนินต่อไปตามแผนการที่ทาดาชิได้วางเอาไว้ วันนี้มาถึงคิวของการไปเยี่ยมชมหอกลางน้ำอุคิมิโดะของวัดมังเกสึ ที่นี่เป็นหอชมวิวที่ยื่นตัวออกไปในทะเลสาบบิวะ อาหารเที่ยงถูกจัดขึ้นกลางศาลาที่มีฉากหลังเป็นภาพของทะเลสาบสวยงามกว้างใหญ่ที่พื้นน้ำส่องระยิบระยับเมื่อต้องเข้ากับแสงอาทิตย์ ไกลออกไปสามารถมองเห็นวิวภูเขาที่ต้นไม้กำลังเปลี่ยนสี มีทั้งสีเหลืองส้มแดงสลับกันไปทอดยาวไปบนภูเขาลูกโตที่เชื่อมต่อไปยังแคว้นอื่น ทิวทัศน์อลังการชวนน่าประทับใจทำให้ร่างเล็กเบิกตาขึ้นเล็กน้อยด้วยความทึ่งกับความสวยงามของธรรมชาติ ทาดาชิดูพึงพอใจเมื่อเห็นว่าชิเอโกะนั้นถูกอกถูกใจที่นี่เป็นอย่างมาก สายลมเย็นพัดกระทบเบาๆ เข้ามาเป็นระรอกสร้างความโรแมนติกให้เกิดขึ้นระหว่างการทานอาหารกลางวันรสเลิศ ทาดาชิมองดูชิเอโกะด้วยแววตาที่อบอุ่นก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยความรู้สึก "จะว่าไปแล้ว… เรื่องเมื่อคืนน่ะ เจ้า… พูดจริงหรือไม่" แววตาของเขาดูมีความหวังพลางมองสีหน้าของร่างเล็ก รอยยิ้มบางปรากฏขึ้น ชิเอโกะเอ่ยตอบแบบสงวนท่าที "หากว่าเป็นความจริง แล้วท่านจะยอมตามใจข้าทุกอย่างหรือไม่เจ้าคะ" ทาดาชิหัวเราะร่วน แน่นอนว่าต้องเป็นเช่นนั้น "ข้าพร้อมให้เจ้าได้ทุกอย่างตามที่เจ้าต้องการ แม้แต่เดือนและดาว ข้าก็จะหามาให้" ชิเอโกะหัวเราะคิกกับคำหวานที่ร่างสูงเอ่ยออกมาโดยไม่เขินอายปากหนักเหมือนกับซามูไรชั้นสูงคนอื่นที่มักจะเย็นชาไม่ยอมเอ่ยถ้อยคำหวานออกมาได้ง่ายๆ ชิเอโกะสบเข้ากับสายตาคมที่ยังคงดูเจ้าชู้ไม่เปลี่ยนแปลง แต่บัดนี้เขาใช้มันมองมาที่ชิเอโกะเพียงคนเดียวเท่านั้น ชิเอโกะคิดอะไรบางอย่างแล้วเอ่ยด้วยรอยยิ้มบาง "ในเมื่อมาถึงชิงะแล้ว ถ้าเช่นนั้น… ท่านช่วยเล่าเรื่องของท่านไดเมียวมาซาโตะให้ฟังหน่อยได้ไหมเจ้าคะ" ทาดาชิเลิกคิ้วขึ้นน้อยๆ อย่างสงสัยว่าทำไมจู่ๆ คนตรงหน้าถึงถามเกี่ยวกับไดเมียวมาซาโตะขึ้นมา "ทำไมจู่ๆ ถึงอยากรู้ขึ้นมางั้นรึ" ชิเอโกะยังคงยิ้มบางและเอ่ยบอกสิ่งที่คนตรงหน้าต้องการฟังมากที่สุด เพื่อหว่านล้อมให้เขาพูดในสิ่งที่ตนเองอาจจะยังไม่รู้ออกมา "เพราะว่าข้าเริ่มชอบที่นี่เข้าเสียแล้ว หากเป็นไปได้ ทุกวันหยุดของท่านข้าก็อยากจะมาพักผ่อนเยี่ยมชมที่นี่ และหากได้ทราบนิสัยใจคอของท่านไดเมียวแห่งเมืองชิงะคงจะดีไม่น้อย ข้าจะได้ตัดสินใจถูกว่าควรเลือกที่นี่เป็นที่พักสำหรับเราทั้งสองดีหรือไม่เจ้าค่ะ" สุ้มเสียงไพเราะเสนาะหูทำเอาหัวใจของทาดาชิเต้นรัวเร็วเมื่อได้ทราบว่าคนตรงหน้าก็เริ่มคิดถึงอนาคตที่มีเขาอยู่ด้วยในนั้น เขาไม่เคลือบแคลงสงสัยสิ่งใดแม้เพียงนิด หนำซ้ำยังรีบเล่าสิ่งที่คนตรงหน้าอยากทราบให้ฟัง แต่ก็มิวายที่จะแอบเล่าข่าวลับวงในที่ตนได้ทราบมา "ท่านไดเมียวมาซาโตะเพิ่งได้ตำแหน่งเมื่อไม่กี่ปีก่อนจากไดเมียวคนก่อนที่ทำการสังหารตัวแทนของท่านโชกุน แต่ว่านะ…" เขาเงียบไปก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึกแล้วเอ่ยต่อ "ด้วยความที่ท่านโชกุนก็มีสายสืบมากมาย ดังนั้นข้าจึงเคยได้ข่าวมาว่าแท้จริงแล้วไดเมียวคนก่อนถูกใส่ร้ายโดยการวางยาฮิกังบานะ จึงทำให้เขาเผลอลงมือฆ่าตัวแทนโชกุนเข้าให้ ซึ่งก็คงจะเป็นไปตามแผนของท่านมาซาโตะแบบพอดิบพอดี" ราวกับโดนฟ้าผ่าลงมากลางหัว ชิเอโกะตัวแข็งทื่อ เลือดในกายเย็นเฉียบราวกับถูกแช่แข็ง ชิเอโกะที่ดูตกตะลึงไม่น้อยทำให้ทาดาชิโน้มตัวเข้ามากระซิบราวกับว่ากลัวคนอื่นจะได้ยินทั้งๆ ที่ตรงนั้นมีเพียงแค่พวกเขาสองคนที่อยู่บนศาลากลางน้ำ "ข้าน่ะ… พอจะสนิทกับสายสืบของท่านโชกุนอยู่บ้าง เขาว่ากันว่าไม่กี่เดือนก่อนเกิดเรื่องมีคนไปถามหาซื้อยาฮิกังบานะจากผู้เฒ่าโฮชิที่อยู่ในภูเขาท้ายวัง สืบไปสืบมาจึงรู้ว่าเป็นคิมูระ โชตะ ที่ตอนนั้นเขาก็ยังเป็นซามูไรชั้นผู้น้อยอยู่น่ะนะ แต่พอท่านมาซาโตะได้รับอำนาจและขึ้นเป็นไดเมียว จู่ๆ ก็แต่งตั้งคิมูระ โชตะให้เป็นพ่อบ้านประจำตระกูลทันที เจ้าคิดว่ามันแปลกหรือไม่ล่ะ หึหึ" หอกดาบแหลมคมทิ่มแทงเข้ามาในดวงใจของชิเอโกะอย่างเลือดเย็นซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนแผลที่เคยหายดีปริแตกออกกว้างขึ้นกว่าเดิม ชิเอโกะที่ขอบตาร้อนผ่าวเอ่ยถามด้วยเสียงที่สั่นเครือเล็กน้อย "จะว่าไปแล้ว ฮิกังบานะคือชื่อของดอกไม้มิใช่หรือเจ้าคะ ทำไมถึงกลายเป็นชื่อยาไปได้ล่ะเจ้าคะ" ทาดาชิเอ่ยตอบในทันที "มันเป็นชื่อของยาหลอนประสาทชนิดรุนแรงที่น้อยคนนักจะรู้จัก เจ้าคงจะทราบว่าดอกฮิกังบานะนั้นมีพิษแล้วก็มักจะถูกปลูกรอบๆ หลุมศพใช่หรือเปล่าล่ะ มันเป็นดอกไม้แห่งความตาย ดังนั้นคนที่โดนยานี้มักจะมีอาการหลอนประสาทขั้นรุนแรง สายตาพร่ามัว เหงื่อแตกพลั่ก หูแว่วได้ยินเสียงประหลาด มองเห็นในสิ่งที่ไม่ควรเห็น ส่วนมากมักจะเป็นสิ่งที่ตัวเองกลัวมากที่สุดจนทำให้เป็นบ้าและคลุ้มคลั่ง แต่ถึงแม้ฤทธิ์มันจะรุนแรงมากแต่ก็อยู่ได้ไม่นานนัก แล้วแต่ว่าจะใช้มากใช้น้อยน่ะนะ" เอ่ยสาธยายยืดยาวโดยที่ไม่ทันได้สังเกตถึงความร้าวรานที่ฉายอยู่ในแววตาของผู้ฟัง ชิเอโกะหัวใจแตกสลายเป็นเสี่ยงๆ เขาพยายามฝืนยิ้มแล้วเอ่ยถามต่อเพื่อเอาข้อมูลให้ได้มากที่สุดแม้ความจริงที่ได้รับจะฆ่าตัวเองให้ตายทั้งเป็น "แล้วท่านโชกุนทราบเรื่องนี้หรือไม่เจ้าคะ เรื่องที่ไดเมียวคนก่อนถูกใส่ร้ายน่ะเจ้าค่ะ" ทาดาชิพยักหน้าเนิบๆ เป็นคำตอบทำเอาชิเอโกะเผลอกลั้นลมหายใจเพื่อยับยั้งความเจ็บปวดที่กำลังโถมเข้ามารุนแรงอย่างหนัก ทาดาชิเอ่ยด้วยน้ำเสียงสลดเล็กน้อย "ชิงะเป็นเมืองที่อยู่นอกเหนืออำนาจการปกครองของท่านโชกุน การเปลี่ยนขั้วอำนาจในตระกูลหรือโดนชิงตำแหน่งไดเมียวเป็นเรื่องที่โชกุนไม่อาจสอดมือเข้าไปยุ่งได้ ดังนั้นท่านทำได้แค่รับรู้ แล้วอีกอย่างแม้จะเป็นแผนการของท่านมาซาโตะ แต่ไดเมียวคนก่อนก็ได้ทำการสังหารตัวแทนของท่านโชกุนจริง การทำพิธีเซ็ปปุกุทั้งตระกูลก็ถือว่าเป็นการชดใช้อย่างเหมาะสมที่สุดแล้ว" ชิเอโกะนิ่งเงียบ เขาไม่สามารถเอื้อนเอ่ยถ้อยคำใดอีกต่อไปได้ หัวใจดวงน้อยกำลังถูกบดขยี้อย่างรุนแรงไม่ปราณี ความคับแค้นใจที่มีมหาศาลพุ่งขึ้นมาจนมือเล็กเผลอกำเข้าหากันแน่นจนมันสั่นระริก ใบหน้าของมาซาโตะลอยเข้ามาในหัวและนั่นก็ทำให้เพลิงแค้นยิ่งแผดเผา 'สักวันข้าจะเอาเลือดของมันมาเซ่นหลุมศพของท่านพ่อ' สัญญากับตนเองด้วยแววตาเร่าร้อนดั่งเปลวเพลงที่เต้นระริก ทาดาชิที่เห็นว่าชิเอโกะเงียบไปเขาก็เริ่มคิดว่าเมื่อครู่ตนคงจะพูดมากไปเสียแล้วพลันเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงความรู้สึกของร่างบางที่ต้องมารับรู้ความโหดร้ายเช่นนี้ "เป็นเช่นไร… รู้แบบนี้แล้วเจ้ายังอยากที่จะเลือกเมืองนี้เป็นที่พักผ่อนสำหรับเราอยู่อีกหรือไม่" ดวงตากลมโตฉายแววมุ่งมั่นขึ้นมาในทันทีหลังจากที่ได้ยินเสียงคำถาม ความเคียดแค้นสุมไหม้ซ่อนเร้นอยู่ในดวงตาที่แดงก่ำ ชิเอโกะพยักหน้ารับแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงเด็ดเดี่ยว "ถ้าความจริงเป็นเช่นนั้น ก็คงไม่มีที่ใดเหมาะไปกับข้ามากกว่าที่นี่อีกแล้วเจ้าค่ะ"         **นิยายของไรท์ทุกเรื่องจะอัพให้อ่านฟรีจนจบ ไม่ติดเหรียญ แต่จะปิดตอนหรือลบตอนออกจากระบบเร็ว เหลือเพียง 50-70% ของเนื้อเรื่องนะคะ ส่วนฉาก NC จะเปิดให้อ่านฟรีในช่วงแรก ส่วนช่วงหลังขอสงวนให้อ่านแบบจุใจใน E-Book เท่านั้นค่ะ       ชิเอโกะ [Yaoi] ตอนนี้มี E-Book แล้วน้า ใครไม่อยากรอก็ลองดูได้เลยค่า ฝากเอ็นดูน้องคิโยชิกับน้องโชด้วยนะคะ ช่องทางการจำหน่าย E-Book • Mebmarket : ชิเอโกะ [Yaoi] • Ookbee : ชิเอโกะ [Yaoi] • Hongsamut : ชิเอโกะ [Yaoi]         Create Date : 18 กันยายน 2564     Last Update : 10 มกราคม 2565 14:01:27 น. Counter : 86 Pageviews.   0 comment Share Tweet

ชิเอโกะ [Yaoi] บทที่ 67 เวลาล่วงเลยผ่านมาจนถึงช่วงเย็น ทาดาชิพาชิเอโกะไปยังศาลเจ้าชิราฮิเกะที่ตั้งอยู่บริเวณทะเลสาบบิวะที่ไม่ไกลจากปราสาทมารุยามะมากนัก แสงสีส้มอ่อนของดวงตะวันโอบกอดร่างบอบบางที่บัดนี้กำลังมองเหม่อไปยังเส้นขอบฟ้าไกล พระอาทิตย์ที่ค่อยๆ ตกไปจนลับสายตาพร้อมกับชิเอโกะที่หลับตาลงขอพรทำให้ทาดาชิยิ้มบาง เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน "เจ้าขอพรอะไรรึ" ชิเอโกะยิ้มรับแล้วเอ่ยตอบด้วยแววตาที่ประกายขึ้นน้อยๆ "ขอในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้เจ้าค่ะ" ทาดาชิได้ยินเช่นนั้นก็พยักหน้าเล็กน้อยโดยที่ไม่ได้ถามอะไรต่อก่อนจะพาร่างบางเดินเข้าไปในศาลาที่จัดเตรียมสำรับอาหารไว้พร้อมแล้ว โคมไฟสีขาวถูกจุดขึ้นเป็นทางยาวเพื่อตกแต่งสถานที่เอาไว้อย่างสวยงาม สายลมอ่อนโยนพัดเอากลิ่นทะเลสาบบริสุทธิ์ขึ้นมาพอให้ร่างกายได้รู้สึกผ่อนคลายลงจากความตึงเครียดทั้งหมดที่ถูกสะสมมาเป็นเวลานาน   หลังจากที่ทานอาหารเสร็จเรียบร้อยทั้งสองก็เดินทางกลับไปยังปราสาทโดยที่ใช้เวลาไม่นานนัก ชิเอโกะขอตัวแยกออกไปใช้ห้องน้ำที่ตนเองได้ไปมาเมื่อคืน ทาดาชิรับทราบและเดินกลับเข้าไปยังเรือนฝั่งตะวันออก ขาเรียวก้าวเดินไปบนทางเดินพื้นไม้ที่ถูกขัดจนเงาวับ ในยามดึกเช่นนี้ บรรยากาศรอบกายก็เงียบสงบต่างจากในเอโดะที่ไม่เคยหลับใหล เสียงแมลงยามค่ำคืนได้หยุดร้องไปนานแล้วตั้งแต่หัวค่ำ ประตูห้องน้ำถูกเลื่อนให้เปิดออกอย่างช้าๆ ภายในมีเพียงแค่แสงสลัวจากโคมไฟดวงเดียวที่ส่องสว่างเนื่องจากห้องน้ำที่นี่ไม่ค่อยมีคนมาใช้บ่อยๆ อีกทั้งชิเอโกะก็ไม่ได้ร้องขอให้สาวใช้จัดเตรียมห้องน้ำเสียใหม่เพื่อที่จะได้ใช้งาน   ร่างเล็กเดินเข้าไปด้านใน ไอเย็นชืดจากไม้ที่ระบายออกมาในยามค่ำคืนทำให้เขารู้สึกหนาวขึ้นเล็กน้อย ทันใดนั้นเอง เสียงแหบพร่าของใครบางคนก็เอ่ยกระซิบ "โช… โชใช่ไหม" ชิเอโกะเบิกตาโพลงแล้วหันไปมองตามเสียงนั้นอย่างรวดเร็ว เจ้าของเสียงเดินออกมาจากในเงามืดเผยให้เห็นว่าคือคิโยชิที่บัดนี้น้ำตาใสกำลังไหลพรากลงมาบนแก้มขาว ชิเอโกะขอบตาร้อนผ่าวขึ้นวูบ เขาโผตัวเข้าไปกอดคิโยชิทันทีเต็มแรงพร้อมกับปล่อยน้ำตาให้ไหลลงมา คิโยชิกอดคนตรงหน้าเอาไว้แน่นก่อนจะลูบเนื้อตัวของผู้เป็นน้องชายด้วยความคิดถึงและห่วงหา เขาผละตัวออกมาแล้วจับเข้าที่ใบหน้าสวยก่อนจะมองดูให้ชัดๆ เต็มสองตาว่าเขาไม่ได้ฝันไป ชิเอโกะมองดูพี่ชายของตนก่อนจะร้องเรียกหาด้วยหัวใจที่แตกสลาย "ท่านพี่ ฮึก…" มือนุ่มของพี่ชายปาดน้ำตาใสของน้องชายเบาๆ ก่อนจะเอ่ยด้วยลำคอที่แสบพร่า "ข้านึกว่าเสียเจ้าไปแล้ว" ชิเอโกะส่ายหน้ารัวก่อนจะกอดคิโยชิอีกครั้ง คิโยชิซบใบหน้าลงกับบ่าของร่างเล็กแล้วเอ่ยด้วยความเสียใจอย่างล้นพ้น "ข้าขอโทษที่ทำให้เจ้าต้องกลายเป็นแบบนี้" ชิเอโกะสะอื้นหนัก เขาพาคิโยชิเดินไปนั่งลงตรงม้านั่งที่ตั้งอยู่ใกล้กับผนัง มือเล็กจับมือนุ่มของพี่ชายเบาๆ แล้วรีบเอ่ย "ท่านพี่เคนตะยังสบายดี ท่านพี่… เราจะคุยกันนานไม่ได้ เดี๋ยวมีคนสงสัย" คิโยชิพยักหน้ารัวเห็นด้วย เพียงแค่ได้ยินว่าเคนตะยังคงสบายดีเขาก็ดีใจมากแล้ว ชิเอโกะจ้องมองดวงตาสีนิลแกมน้ำตาลคู่นั้นที่เขาเฝ้ารอคอยว่าสักวันจะได้เห็นมันอีกครั้ง แต่ตอนนี้ไม่มีเวลาที่จะมัวมานั่งรำลึกความหลัง เขารีบเอ่ยในทันที "ข้าจะหาทางติดต่อกลับมาหลังจากที่ข้ากลับไปยังเอโดะ ท่านพี่มีใครที่พอจะไว้ใจได้บ้างหรือไม่" คิโยชิครุ่นคิดกับคำถามนั้น เขามองหน้าน้องชายของตนพลางคิดว่าหากเอ่ยออกไปแล้วคนตรงหน้าจะเชื่อเขาหรือไม่ แต่ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจเอ่ยบอก "ชิเงรุ" ร่างเล็กดูจะนิ่งอึ้งไปหลังจากได้ยินชื่อของบุตรชายผู้ที่ในอนาคตจะต้องขึ้นเป็นไดเมียวต่อจากพ่อของเขา ชิเอโกะสายตาสั่นคลอนพร้อมกับใบหน้าสวยที่ชาวาบ ดวงใจไม่อยากจะเชื่อคำพูดนั้นแต่คิโยชิก็จับมือของเขาเอาไว้แน่นแล้วเอ่ยต่อด้วยแววตาที่จริงจัง "ชิเงรุน่ะ… ยังออกไปตามหาเจ้าทุกวัน" คำพูดนั้นทำให้หัวใจดวงน้อยกระตุกวาบจนรู้สึกเจ็บ เขาไม่เข้าใจ "ไม่จริง" เอ่ยเสียงแผ่วราวกับต่อต้าน คิโยชิพยักหน้ายืนยันด้วยน้ำตาใสที่ไหลลงมาอีกรอบ "ข้าแอบเฝ้าดูชิเงรุมานานมากแล้ว เขาออกไปตามหาเจ้าทั้งคืนแล้วก็จะไปที่สุสานในตอนรุ่งสาง… ไปยืนมองหลุมศพของเจ้า… ทุกวันเลย" สะอื้นไห้กับคำพูดของตนพลางนึกภาพของร่างสูงที่ยืนปาดน้ำตาอย่างเงียบๆ ด้วยหัวใจที่แตกสลายในความเย็นยะเยียบของอากาศตอนเช้าตรู่บริเวณสุสานท้ายปราสาท ชิเอโกะสายตาสั่นคลอน "หลุมศพของข้าเหรอ?" คิโยชิพยักหน้าเบาๆ แล้วเริ่มเอ่ยถึงตอนที่นาโอกิกลับมาพร้อมกับเถ้ากระดูกที่ไหม้ดำจนเกรียม ทุกคนรับไม่ได้ที่โชและเคนตะต้องมาตายในกองเพลิงอย่างน่าสงสาร ชิเงรุนั้นหัวใจแตกสลายหลังจากที่ทราบว่าโชได้ตายจากไป ส่วนเขาเองก็ถูกมาซาโตะทรมานอย่างหนักทั้งร่างกายและจิตใจ   คิโยชิเคยพยายามที่จะจบชีวิตของตน แต่ชิเงรุที่ร้องไห้และบอกว่าคิโยชิคือคนเดียวที่ทำให้เขาไม่ลืมว่าครั้งหนึ่งเขาและโชเคยมีความสุขมากมายแค่ไหน ได้โปรดอย่าพรากโชไปจากเขาด้วยการจากลาโลกนี้ไปอีกคน ด้วยเหตุนี้ ชิเงรุจึงกลายเป็นเหตุผลเดียวที่ทำให้เขายังอยากมีชีวิตต่อเพื่อจดจำการเคยมีอยู่ของโช ตอนนี้เหล่าซามูไรชั้นสูงไม่ได้ยอมรับในตัวของมาซาโตะแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เนื่องจากมาซาโตะนั้นสังหารทุกคนที่ลุกขึ้นมาต่อต้าน ทุกคนได้แต่เฝ้ารอว่าสักวันโชคชะตาอาจจะผันเปลี่ยน และบัดนี้เขาก็ไม่เสียใจเลยที่ได้กัดฟันมีชีวิตต่อจนถึงทุกวันนี้ ว่าแล้วก็จับเข้าที่ใบหน้าของน้องชายด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความรักและดีใจอย่างเหลือล้น ชิเอโกะได้แต่นั่งฟังเรื่องราวที่เกิดขึ้นพร้อมกับร้องไห้อย่างเงียบๆ ดวงใจบีบแน่นเจ็บปวดเกินกว่าที่จะทานทน พลันดวงตากลมโตก็แปรเปลี่ยนเป็นความมุ่งมั่นตั้งใจ เขามองหน้าพี่ชายของตนแล้วเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงที่เด็ดเดี่ยว "ท่านพี่… สักวันข้าจะเอาทุกอย่างกลับคืนมาให้ได้ ข้าสัญญา"   แม้ดวงใจจะพยายามคิดหาทางเอาคืนอยู่ตลอดเวลา แต่ชิเอโกะก็ยังมีหน้าที่ที่ต้องทำโดยห้ามขาดตกบกพร่อง เสียงครางหวานดังขึ้นในห้องนอนขนาดกว้างที่บัดนี้ร่างบอบบางกำลังเริงรักสวาทอยู่กับร่างสูงโปร่งด้วยความสุขสมเมามัน ค่ำคืนนี้ชิเอโกะปล่อยตัวปล่อยใจและปรนนิบัติทาดาชิด้วยความเร่าร้อนอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน หัวใจดวงน้อยที่ลึกๆ ยังไม่ยอมรับว่าแท้จริงแล้วชิเงรุยังคงเฝ้ารอคอยเขามาโดยตลอด ทำให้ความเจ็บช้ำถาโถมเข้ามาไม่หยุดจนหัวใจที่เคยด้านชากลับมารู้สึกเจ็บได้อีกครั้ง ทั้งๆ ที่เขาใช้เวลาเนิ่นนานในการลืมว่าชิเงรุนั้นแสนดีแค่ไหน พร่ำบอกตัวเองให้จงลืมคนที่เคยเป็นดั่งโลกทั้งใบเพราะต่อไปนี้มันไม่มีอีกแล้ว มีก็แต่ไดเมียวนามว่ามารุยามะ มาซาโตะ และในอนาคตมันจะกลายเป็นมารุยามะ ชิเงรุ ตามลำดับ       **นิยายของไรท์ทุกเรื่องจะอัพให้อ่านฟรีจนจบ ไม่ติดเหรียญ แต่จะปิดตอนหรือลบตอนออกจากระบบเร็ว เหลือเพียง 50-70% ของเนื้อเรื่องนะคะ ส่วนฉาก NC จะเปิดให้อ่านฟรีในช่วงแรก ส่วนช่วงหลังขอสงวนให้อ่านแบบจุใจใน E-Book เท่านั้นค่ะ       ชิเอโกะ [Yaoi] ตอนนี้มี E-Book แล้วน้า ใครไม่อยากรอก็ลองดูได้เลยค่า ฝากเอ็นดูน้องคิโยชิกับน้องโชด้วยนะคะ ช่องทางการจำหน่าย E-Book • Mebmarket : ชิเอโกะ [Yaoi] • Ookbee : ชิเอโกะ [Yaoi] • Hongsamut : ชิเอโกะ [Yaoi]       Create Date : 18 กันยายน 2564     Last Update : 10 มกราคม 2565 14:01:19 น. Counter : 95 Pageviews.   0 comment Share Tweet

• Webmaster - BlogGang